Αφού έχουν κάνει... γαργάρα τη συμφωνία τους για κοινή στάση απέναντι στη σημερινή δημοτική αρχή στον δεύτερο γύρο των εκλογών για τον δήμο, με τη συμφωνία των επικεφαλής των τοπικών οργανώσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και του κόμματός τους στο γνωστό πλέον τσιμπούσι στην πλατεία Γεωργίου (πριν από τις εκλογές του Μάη), σήμερα, προσπαθούν να πείσουν τον λαό για την «ανάγκη αλλαγής της δημοτικής αρχής».

Προκλητικά, λοιπόν, σημειώνουν ότι το έργο της δημοτικής αρχής, ειδικά την πρώτη της 4ετία, ευνοήθηκε από τη φιλολαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (!) Δηλαδή, λένε ότι ευνοήθηκαν η δημοτική αρχή και ο λαός της Πάτρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3ου μνημονίου, του νόμου - λαιμητόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου στα Εργασιακά, του ιδιώνυμου για τις κατασχέσεις σπιτιών πρώτης κατοικίας, του «διαβολικά καλού Τραμπ»...

Προβάλλουν τα διάφορα προγράμματα ΤΕΒΑ, που καθιέρωσαν ως κυβέρνηση, δηλαδή τη διαχείριση της φτώχειας που «παρέδωσαν» στους δήμους, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι γι' αυτά ο δήμαρχος Πάτρας «αγαπήθηκε για το κοινωνικό του προφίλ». Παράκρουση...

Σήμερα, προσπαθώντας να ισορροπήσουν και να ξεγελάσουν για ακόμη μία φορά τον λαό, λένε ότι και με το «κλείσιμο της κυβερνητικής στρόφιγγας», τα έργα παραπαίουν και χιλιάδες πολίτες οδηγούνται σε απόγνωση και μαρασμό! Και πως «έχει εξανεμιστεί κάθε διάθεση χάραξης και υλοποίησης ενός συμφωνημένου αναπτυξιακού σχεδίου που θα βγάλει την Πάτρα από τη στασιμότητα και την αδράνεια» και άλλα τέτοια παρόμοια.

Ωραίοι που είναι!!

1ον:Τα περί «κυβερνητικής μη βοήθειας» δεν τα είπαν στα κοινά τραπεζώματα με τη ΝΔ ενάντια στη δημοτική αρχή και τον δήμαρχό της Κ. Πελετίδη! Μάλλον για να μην κακοκαρδίσουν τους νεοδημοκράτες φίλους τους.

2ον: Σήμερα συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ στον δήμο (την ίδια ώρα κάνουν ότι διαφωνούν στην Περιφέρεια) γνωστό επίσης για το διαχρονικό «φιλολαϊκό του έργο», όταν ψήφιζε μαζί με τη ΝΔ το 3ο μνημόνιο (ενώ είχε ψηφίσει και τα άλλα δύο), για να ξελασπώσει τον ΣΥΡΙΖΑ!

3ον: Μιλάνε για αναπτυξιακό σοκ που έχει ανάγκη η Πάτρα, αλλά δεν εξηγούν ποιος θα ωφεληθεί! Και γιατί να το κάνουν, άλλωστε, όταν ο συνδυασμός που συμμετέχουν στον δήμο τάσσεται με χέρια και με πόδια υπέρ π.χ. της δημιουργίας αποθηκών LGN στο νέο λιμάνι της πόλης (δηλαδή υπέρ των εφοπλιστών) με ό,τι αυτό και αν συνεπάγεται ακόμη και για λόγους ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή!

Εχουν πολύ θράσος...

Λυσσάνε κατά της δημοτικής αρχής και του φιλολαϊκού της έργου, απέναντι σε όλες τις δυσκολίες που της έβαλαν οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) και οι ίδιοι ως δημοτικές παρατάξεις.

Ας βρούνε αλλού σωσίβιο και για την πολιτική τρικυμία και δίνη στην οποία βρίσκονται...

Για τον λαό, μία πρέπει να είναι η απάντηση:

Οσο πιο χαμηλά βρεθούν οι συνδυασμοί που συμμετέχουν (όπως και αυτοί της ΝΔ και των υποτιθέμενων «ανεξάρτητων») σε δήμο και Περιφέρεια, και στις εκλογές της 8ηςΟκτώβρη, τόσο το καλύτερο και για τα συμφέροντά του!

Φτάνει πια, από σωτήρες και μεσσίες χορτάσαμε!

Επί μισό αιώνα η Μαρία Φαραντούρη συμβάλλει με τη φωνή, τη στάση, την πίστη της στην Τέχνη και στον Πολιτισμό, στη φιλία των λαών. Θυμάμαι το 1975, στο Λονδίνο, νεαρή τότε εγώ, μία άγνωστη δημοσιογράφος, φοιτήτρια, ζήτησα την πρώτη μου συνέντευξη ως ανταποκρίτρια στο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον». Χωρίς υπεροψία, με αγκάλιασε με το βλέμμα της και άρχισε να μου μιλάει για τη συναυλία που θα πραγματοποιούσε το ίδιο βράδυ σε μεγάλο θέατρο του Λονδίνου. Ο τίτλος της συνέντευξης ήταν «Η φωνή μου συμπαράσταση για τη Χιλή». Μια αξέχαστη συζήτηση, όπως και η μεγαλειώδης παρουσία της στη συναυλία της περασμένης Πέμπτης. Η φωνή της, που θρυμματίζει πέτρες, υψώθηκε και χύθηκε σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο, που την αποθέωσε. Τελικά, διαπιστώσαμε ότι διατηρεί την αξία της. Πάντα το τραγούδι θα ξαναγεννιέται όσο τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη.

«Οποιος μαραίνει ρόδα, να γελάσει ξανά δεν μπορεί. Λουλούδια της ελπίδας...», τραγούδησε ο Ζιλφί Λιβανελί, συμφιλιώνοντας το τριαντάφυλλο με τη θλίψη και την ελπίδα. Ολα τα τραγούδια που γράφει και συνθέτει έχουν ιδεολογική ταυτότητα. Ενας μαχητής της ζωής, με συνεχή, μακρόπνοη προσπάθεια, ακόμα κι όταν βρισκόταν αυτοεξόριστος στη Σουηδία, την εποχή της δικτατορίας στην πατρίδα του. Τότε έγινε η φωνή του παγκόσμια, με τη μουσική που έγραψε για τις ταινίες του Γιλμάζ Γκιουνέι. Η φωνή του στις 7/9 γιγαντώθηκε και ξεσήκωσε όχι μόνο τους δύο χιλιάδες περίπου Τούρκους που παρακολουθούσαν τη συναυλία, αλλά όλο τον κόσμο.

Οι ψυχές των ερμηνευτών επικοινώνησαν με το κοινό. Για αρκετή ώρα, με αναμμένους τους φακούς από τα κινητά, γέμισε όλο το Ηρώδειο μικρά φωτάκια, σαν άστρα που λαμπίριζαν σκορπώντας περισσότερο φως από τους ήλιους της σκηνής. Η ορχήστρα της ΕΡΤ μάς εντυπωσίασε.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης άρχισε να ψιλοβρέχει. Οι μουσικοί έφυγαν για δέκα λεπτά, ενώ ο κόσμος παρέμενε στη θέση του τραγουδώντας. Ανοιξαν τις ομπρέλες τους, που με την πολυχρωμία τους δημιούργησαν ένα σκηνικό που θα το ζήλευε ακόμα και ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος. Η Μαρία άρχισε να τραγουδάει το «Αξιον Εστί» χωρίς ορχήστρα. «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ...» και αμέσως η βροχή σταμάτησε, λες και έγινε μια ικεσία, μια προσευχή.

Η Μαρία αφηγήθηκε πόσο συγκλονίστηκε από μια εικόνα στην τραγωδία των Τεμπών, όταν είδε το χέρι ενός πατέρα που κρατούσε το νεκρό παιδί του. Αφιέρωσε τραγούδια στα θύματα. Ο Ζιλφί δίπλα της συμπλήρωσε με στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ταξιδέψει... Ολα θα αρχίσουν αγαπώντας έναν άνθρωπο... Τη Γη θα τη σώσει η ομορφιά...». Τα λόγια του άγγιξαν κάθε γωνιά της ψυχής μας. Ανάμεσα στους καλεσμένους καθόταν η Παλόμα Πικάσο, κόρη του ζωγράφου.

Σε όλο το πρόγραμμα κυριαρχούσαν μηνύματα αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας. Προς το τέλος, η Μαρία με ορμή και δύναμη τραγούδησε ό,τι υψηλότερο γεννήθηκε από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη «Ρωμιοσύνη». Νότες νοσταλγίας, ελπίδας, φιλίας και ελευθερίας. Μία ένωση δημιουργών. Ενα καταστάλαγμα μιας γεμάτης ζωής δύο καλλιτεχνών που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο παγκόσμιο μουσικό μας σύμπαν.