Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• «Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες μάχες. Το ΚΚΕ στον Πειραιά 1918 - 1936»: Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στην εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά
• ΚΟ Κρήτης: Αποσπάσματα από την ομιλία του Ν. Σοφιανού, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στα Χανιά, με θέμα «Ο ρόλος της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προσφυγικό και οι θέσεις του ΚΚΕ»
• Αρθρο: Ορισμένα ζητήματα για τη λειτουργία των Κομματικών Οργανώσεων

Από την εκδήλωση στα Χανιά, στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου

Στις ομιλίες του στις εκδηλώσεις που έγιναν στις δύο πόλεις, ο Ν. Σοφιανός αναφέρθηκε στις αιτίες που γεννούν τα κύματα της προσφυγιάς, στους οξύτατους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αλλά και στις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του στελέχους του Κόμματος σε εκδήλωση στα Χανιά με θέμα «Ο ρόλος της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προσφυγικό και οι θέσεις του ΚΚΕ».

Ο λαός μας δεν είναι αντιμέτωπος μόνο με την «ατζέντα» που διαμορφώνουν οι συνθήκες της κρίσης. Είναι αντιμέτωπος και με τη λεγόμενη εξωτερική πολιτική, που είναι αντίστοιχη με την πολιτική τη «μνημονιακή», όπως την έλεγαν οι σημερινοί «μνημονιακοί» όταν πετροβολούσαν στο παρελθόν το μνημόνιο. Είναι αντίστοιχη, όχι με όρους εξάρτησης, που ήταν μια μόδα με την οποία έπαιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ (οι κακοί Αμερικάνοι, η Μέρκελ και οι «μερκελιστές», ο Σόιμπλε κ.λπ.), αλλά από θέσεις εξυπηρέτησης των συμφερόντων της ελληνικής ολιγαρχίας, άμεσων και μακροπρόθεσμων, που θεωρούν απαράβατο δόγμα την Ελλάδα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ενεργά να εμπλέκεται στους σχεδιασμούς που υπάρχουν φτιάχνοντας άξονες και αντιάξονες, που αλλάζουν σαν τα τραπουλόχαρτα. Η ελληνική ολιγαρχία προσπαθεί, με τους υπηρέτες της, το αστικό πολιτικό σύστημα, να πιάσει καλύτερη θέση στο τραπέζι της μοιρασιάς, για να δημιουργήσει όρους κερδοφορίας στους αγωγούς που διαμορφώνονται, στα σύνορα που χαράσσονται κυριολεκτικά με το αίμα των λαών.

Στο βήμα ο Ν. Σοφιανός

Ταυτόχρονα, είμαστε αντιμέτωποι και με πιθανή εμπλοκή με την Τουρκία, στο έδαφος των μόνιμων αμφισβητήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας που συντηρεί και υποδαυλίζει η τουρκική άρχουσα τάξη. Ετσι διαβάζουμε τις πρόσφατες προκλήσεις από το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος της Τουρκίας. Αμφισβητείται η Συνθήκη της Λοζάνης και η αμφισβήτησή της δεν αφορά μόνο το Αιγαίο. Γιατί η συνθήκη αυτή διαμόρφωσε, φυσικά πάνω στο αίμα των λαών, σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες και με βάση εκείνο τον συσχετισμό και τα νότια σύνορα της Τουρκίας, τα σύνορα με το Ιράκ, με τη Συρία.

Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον λαθεμένη μια ανάγνωση, για να μην πούμε ότι είναι συνειδητή υποτίμηση αυτών των προκλήσεων και της ανοιχτής αμφισβήτησης, μια ερμηνεία που κάνει ιδιαίτερα η κυβέρνηση, αλλά και άλλοι αστοί πολιτικοί και «παπαγάλοι», ότι αυτές οι δηλώσεις εντάσσονται στο πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης που υπάρχει στην Τουρκία ανάμεσα στους κεμαλιστές και στον Ερντογάν. Προσέξτε πώς αντιμετωπίστηκαν αυτές οι εξελίξεις και από τον άλλο πόλο του διπολισμού, τη ΝΔ: Τις χαρακτήρισε «αντιπαραγωγικές»...

Δεν είναι, επίσης, τυχαία η ουδετερότητα των Αμερικανών, δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που βρήκαν να πουν είναι η ανάγκη της σταθερότητας στο πλαίσιο των σχεδιασμών στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. 'Η δεν είναι τυχαίος ο ρόλος του «Πόντιου Πιλάτου» από την πλευρά της ΕΕ σε παρέμβαση που έκαναν οι ευρωβουλευτές μας στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι χρειάζεται επαγρύπνηση, ένταση του αγώνα απέναντι σε μια πολιτική που στο σύνολό της δεν ξεχωρίζει σε εσωτερική και εξωτερική, είναι εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα, εχθρική για την προοπτική και το μέλλον του λαού μας.

Αυτές τις εξελίξεις πρέπει να τις δούμε και με βάση το επιχείρημα, που καλλιεργείται, με πρωτοπόρους τον Κοτζιά, τον Τσίπρα κ.ά., ότι η Ελλάδα είναι μια ασφαλής, σταθερή χώρα και μάλιστα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας, που υπερασπίζεται, δεν διαπραγματεύεται τη στρατηγική της επιλογή: Τη σύνδεσή της με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Λένε ότι «η Ελλάδα είναι μια σταθερή χώρα», όταν ο πόλεμος είναι εδώ, όταν συμμετέχουμε ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει, υπογράφει τις αποφάσεις και συμμετέχει ανοιχτά στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Εδώ, ο ρόλος της ΝΑΤΟικής και αμερικάνικης βάσης στη Σούδα δεν είναι απλά κομβικός. Είναι νευραλγικός. Εμείς δεν βάλαμε στο ψυγείο σε καμία φάση της πολιτικής αντιπαράθεσης το αίτημα για άμεσο ξήλωμα της βάσης της Σούδας και έχει σημασία αυτό να το αναδείξουμε σε άμεση σχέση με αυτό που παρατηρεί και βλέπει ο κόσμος στις τηλεοράσεις. Υπάρχει ενεργή συμμετοχή ελληνικού εδάφους στις πολεμικές επιχειρήσεις και μάλιστα αυτή η ενεργή συμμετοχή διαφημίζεται με δηλώσεις άλλων εποχών, όπως του υπουργού - συγκυβερνήτη του Τσίπρα, Καμμένου, ότι η Σούδα αποτελεί το αβύθιστο αεροπλανοφόρο ή με προσφορές πλειοδοσίας προς τους ΝΑΤΟικούς εταίρους τους για να φτιαχτεί μια ακόμα ΝΑΤΟική βάση στην Κάρπαθο ώστε να ενισχυθεί ο επιτελικός ρόλος της χώρας στο πλαίσιο αυτής της λυκοσυμμαχίας.

Πρέπει να επιμείνουμε στις ΝΑΤΟικές αποφάσεις στη Βαρσοβία γιατί αυτές κυριολεκτικά βρωμάνε μπαρούτι. Αποφάσισαν το ΝΑΤΟ να αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις στη Μαύρη Θάλασσα, στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο, κι εδώ έχει άμεση σχέση η Σούδα, αλλά και ο ΝΑΤΟικός στόλος που η «δεύτερη φορά αριστερά» τόλμησε να φέρει στο Αιγαίο. Γι' αυτό ήρθε η αρμάδα και όχι για τα παραμύθια που έλεγαν ότι την έφεραν δήθεν για να αναχαιτίσει τις βάρκες, τις οποίες οι δουλέμποροι τις πήγαιναν και τις έφερναν κι έτσι συνεχίζουν στα νησιά μας και στα μικρασιατικά παράλια.

Για το Κόμμα μας, ο αγώνας για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, για το κλείσιμο της βάσης της Σούδας, για την επιστροφή όλων των στρατιωτικών μας δυνάμεων εντός συνόρων είναι αγώνας επίκαιρος, άμεσος και δίνεται ενιαία με τον αγώνα για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα των χρόνων της κρίσης, των μνημονίων. Δίνεται συνδυασμένα με την ανάγκη να διαμορφωθεί στη χώρα μας μια πλειοψηφία λαϊκή που θα βάλει επί τάπητος το ζήτημα του ποιος έχει την εξουσία, τον πλούτο που παράγει αυτή η χώρα και σε όφελος ποιου ουσιαστικά μπορεί να δουλέψει.

Αυτό που ζει ο λαός μας στα νησιά και ιδιαίτερα σε περιοχές που συνεχίζουν να υπάρχουν αυτά τα άθλια από πλευράς υποδομής κέντρα υποτίθεται «προσωρινής φιλοξενίας», αυτό που ζούμε και που βλέπουμε, τις εικόνες ντροπής, ανθρώπους στα σύρματα, ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους, ανθρώπους που η πολύμηνη παραμονή ενέχει κινδύνους για την ίδια την προοπτική τους, αυτή η κατάσταση απ' την πλευρά του υπευθύνου έχει όνομα και επώνυμο: Είναι η κυβέρνηση, είναι ο Τσίπρας, οι υπογραφές που έχει βάλει μαζί με τον συγκυβερνήτη του και φυσικά η στήριξη σε αυτές τις υπογραφές και από το υπόλοιπο αστικό πολιτικό σύστημα. Κι έχει σημασία να αναδείξουμε αυτήν την πλευρά, γιατί αν δεν δούμε τις αιτίες, αν δεν πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τότε θα καλλιεργείται έδαφος για να αναπτύσσουν απροκάλυπτα τη δράση τους οι ναζί εγκληματίες, υπόδικοι της Χρυσής Αυγής και φυσικά να ενισχύονται και ρατσιστικές και ξενοφοβικές απόψεις μέσα στο λαό μας.

Αυτές οι πλευρές πρέπει να μπουν όταν συζητάμε για το Προσφυγικό, όταν συζητάμε για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζει αυτός ο κόσμος και όταν συζητάμε για τις συνέπειες που δημιουργούνται και στο λαό μας, ιδιαίτερα στις περιοχές που γειτνιάζουν με αυτόν τον κόσμο, και τις οποίες δεν πρέπει ούτε να τις υποτιμήσουμε ούτε να τις δούμε αφ' υψηλού.

Η αναγνώριση αυτών των προβλημάτων δεν είναι γενικώς ξενοφοβία. Δημιουργεί το έδαφος για να ανέβουν οι διεκδικήσεις, να ανέβει η παρέμβαση του λαού μας και να μείνει ανοιχτή η ανάγκη μη τήρησης της συμφωνίας εγκλωβισμού, η ανάγκη που έχει αυτός ο κόσμος να ταξιδέψει στις χώρες προορισμού του.

Εμείς, λοιπόν, τώρα που σταμάτησαν οι φιλάνθρωπες δηλώσεις ή τώρα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η πολιτική που υπηρετούν με όρους τάχα «ανθρωπισμού», με όρους γενικώς και αορίστως «αλληλεγγύης», πρέπει να αναδείξουμε ότι είναι ταξικό πρόβλημα, ότι είναι πρόβλημα που γεννά αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης. Δικά του παιδιά είναι οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, το ξεσπίτωμα, είναι οι φατρίες και οι ομάδες οι τέτοιες και οι άλλες, οι οποίες αξιοποιούνται για να δημιουργήσουν όρους διαμόρφωσης δικών τους πατημάτων στην κάθε χώρα, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εδώ στον Πειραιά, πριν από 98 χρόνια, το Κόμμα μας έκανε τα πρώτα του βήματα με το 1ο, Ιδρυτικό του Συνέδριο.

Το γεγονός της ίδρυσης του Κόμματος στον Πειραιά έχει τη δική του ιστορική σημασία.

Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές εκείνες συνθήκες που το εργατικό κίνημα στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα ωρίμαζε, μεγάλωνε, αναζητούσε νέους δρόμους για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οποία σηματοδότησε η γέννηση του ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Ο Πειραιάς, από τα τέλη του 19ου αιώνα, αποτελούσε βασικό βιομηχανικό κέντρο της καπιταλιστικής Ελλάδας.

Στο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό που συγκεντρώνεται στην πόλη, για να δουλέψει στο λιμάνι, στα καράβια, στα καρνάγια, στους σιδηρόδρομους, στα καπνεργοστάσια, στα τσαγκαράδικα, στα κεραμοποιεία, στα εργοστάσια της «Power» και της Ηλεκτρικής, προστίθενται στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα οι χιλιάδες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, που εγκαταστάθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά και που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος.

Η εικόνα του Πειραιά εκείνη την εποχή αποτελεί μια απόδειξη ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είχαν κυριαρχήσει στην Ελλάδα, το αστικό κράτος είχε διαμορφωθεί.

Από αυτά τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα, η εργατιά και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά συνδέονται με το ΚΚΕ με δεσμούς αίματος, αγώνων και θυσιών.

Κι αυτή η πρώτη περίοδος, τα πρώτα βήματα του Κόμματος, όπου είναι αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωσή μας, κατέχει τη δική της ξεχωριστή θέση στην 100χρονη, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διαδρομή του ΚΚΕ.

Εδώ στον Πειραιά, μελετάμε, βγάζουμε συμπεράσματα από τα πρώτα βήματα, τις πρώτες μάχες του εργατικού κινήματος, τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1918 - 1936.

Η Ιστορία της δράσης του Κόμματος εκείνα τα χρόνια είναι ένα πραγματικό μάθημα, δίνει συμπεράσματα, τα οποία δεν αφορούν το παρελθόν, αλλά έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή δράση, στις σημερινές εξελίξεις, για τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της δράσης του ΚΚΕ, από το 1918 έως το 1936, το συνθέτουν: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι αλλαγές συμμαχιών τμημάτων της αστικής τάξης, οι αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα και στις μορφές της αστικής διακυβέρνησης, η άνοδος του φασισμού, η έξαρση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, η δράση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο εργατικό - λαϊκό κίνημα κ.λπ.

Αντίστοιχα ζητήματα και εξελίξεις μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα, αν και έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε;

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο.

Το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του σήμερα.

Γι' αυτό κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης και της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής.

Το ΚΚΕ, αν και ιδρύθηκε προς το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και άπειρο και νέο, δεν δίστασε, στη συνολική και αταλάντευτη στάση του, αφού:

-- Υπερασπίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, στην οποία συμμετέχουν και ελληνικά στρατεύματα.

-- Τάχθηκε ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία, που ξεκίνησε η Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης της, αλλά και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, της Αντάντ, Αγγλων και Γάλλων.

Ηταν η περίοδος όπου συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές.

Στη Ρωσία, το Κόμμα των μπολσεβίκων, υπό την καθοδήγηση του Λένιν, στις συνθήκες του Α' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε την περίοδο Φλεβάρη - Οκτώβρη 1917, κατάφερε να πραγματοποιήσει ιστορικά την πρώτη έξοδο από τον πόλεμο με εργατική επαναστατική εξουσία. Πρόβαλε το σύνθημα να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός ληστρικός και κατακτητικός πόλεμος στο μοναδικό δίκαιο πόλεμο, την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας.

Κάτι το οποίο δεν συνέβη αποφασιστικά και συνολικά κατά τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, όταν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες.

Τα βασικά ζητήματα για κάθε πόλεμο είναι:

Ποια τάξη κάνει τον πόλεμο, με ποιο σκοπό, σε ποια φάση της ιστορικής της ανάπτυξης.

Η ιστορία των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού επιβεβαιώνει ότι με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνεχίζεται, με άλλα, βίαια μέσα, η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας της και ως συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η ειρήνη που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια αυτής της πολιτικής, με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση.

Είναι, λοιπόν, απολύτως επίκαιρη η πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του Κόμματός μας όσον αφορά το καίριο ζήτημα τι κάνουν οι κομμουνιστές στην περίπτωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και σε κάθε περίπτωση: Είτε βρίσκεται σε κράτος που είναι επιτιθέμενο ή σε κράτος που είναι αμυνόμενο.

Η πείρα του Κόμματός μας στα πρώτα του βήματα, αλλά και η πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι εξαιρετικά επίκαιρη γιατί διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις.

Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ανταγωνισμών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Ο κίνδυνος γενίκευσης τοπικών ή περιφερειακών συγκρούσεων, στο πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στον αιώνα μας είναι υπαρκτός, για να μην πούμε ότι με μια έννοια βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή, των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχουν τεράστιες ευθύνες, γιατί συμμετέχουν ενεργά σε σχεδιασμούς για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στήριξαν και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, που σηματοδοτούν κλιμάκωση των ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, στη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή δράση, να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Επιμένουμε να αναδεικνύουμε τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τεράστιες συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, γιατί ταυτόχρονα θα ξεσαλώσει η αστική τάξη της χώρας, θα ζητήσει από το λαό πλήρη υποταγή, θα πάρει μέτρα περιορισμού λαϊκών δικαιωμάτων κι ελευθεριών, στο όνομα του πολέμου και των εξωτερικών κινδύνων.

Αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές στην Ιστορία. Αποδείχτηκε και στην περίοδο 1918 - 1936. Οι μάχες που έδωσε το Κόμμα από τη γέννησή του ήταν ηρωικές, αφού σε συνθήκες πολέμου κάθε κίνηση θεωρείται «στάσις» και καταπνίγεται.

Ο ελληνικός λαός, από το 1912 έως το 1922, για 10 συνεχή χρόνια, βρίσκεται σε πολεμικές μάχες και αυτές έφερναν νέα φορολογικά μέτρα, αύξηση των τιμών σε προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και φέρετρα από το μέτωπο. Από την άλλη, η αστική τάξη της Ελλάδας μετρούσε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης με νέα συσσώρευση κεφαλαίων, κερδών.

Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας δίνονται πολλές απεργιακές μάχες σε όλη την Ελλάδα και στον Πειραιά, με πιο χαρακτηριστική την απεργία της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και Ηλεκτροκινήσεως, το Νοέμβρη του 1921.

Το αστικό κράτος χαρακτήρισε την απεργία στάση και επιστρατεύει τους απεργούς. Εντεκα απεργοί καταδικάστηκαν από στρατοδικεία και στάλθηκαν στις φυλακές της Ακροναυπλίας.

Νωρίτερα, η απεργία των σιδηροδρομικών, το Μάρτη του 1921, γνωρίζει την κρατική καταστολή με αποτέλεσμα τη σύλληψη 1.500 απεργών. 580 εργάτες στάλθηκαν στο μικρασιατικό μέτωπο και 38 καταδικάστηκαν με διάφορες ποινές.

Και οι δύο αυτές απεργίες καθοδηγήθηκαν από στελέχη του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε κόντρα με τους ρεφορμιστές που προσπαθούσαν να τις εκφυλίσουν. Ολος ο αστικός Τύπος «ξέρναγε χολή» κατά του κομμουνισμού. Πολλά μέλη του Κόμματος στέλνονται στην Ακροναυπλία και στο πολεμικό μέτωπο.

Η πείρα από αυτές τις απεργιακές μάχες και κινητοποιήσεις έχει μεγάλη σημασία.

Γιατί, παρά το ότι τα αιτήματα είναι καθαρά οικονομικά, όπως η αύξηση του ημερομισθίου και οι συνθήκες εργασίας, όμως δίνονται σε καιρό πολέμου και σε κλάδους στρατηγικής σημασίας που έχει απόλυτη ανάγκη η αστική τάξη.

Ταυτόχρονα, διατυπώνεται από τους απεργούς ως αίτημα το σταμάτημα του πολέμου, πράγμα που ζητούσε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η πείρα αποτελεί παρακαταθήκη γιατί αλίμονο στα Κομμουνιστικά Κόμματα, στα κινήματα, που θα κατεβάσουν τη σημαία της ιδεολογικοπολιτικής οργανωτικής τους αυτοτέλειας, της πάλης για το σοσιαλισμό και στο όνομα του «εξωτερικού κινδύνου» και της «εθνικής ομοψυχίας» σηκώσουν τη σημαία της αστικής τάξης, της ταξικής συνεργασίας, δηλαδή της παράδοσης, και μάλιστα αμαχητί, του λαού.

Το Κόμμα, την περίοδο που μελετάμε, βρέθηκε αντιμέτωπο με δύσκολα ζητήματα που έθετε η ίδια η ζωή μπροστά του.

Σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες, επιλέγει να ενταχθεί και να γίνει τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και να απαντήσει στο βασικό ερώτημα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», επιλέγοντας την επαναστατική γραμμή.

Σε όλη την 100χρονη Ιστορία του, το ΚΚΕ ποτέ δεν απαρνήθηκε το χαρακτήρα του ως επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Βεβαίως, δεν αρκεί μόνο η διακήρυξη της πάλης για το σοσιαλισμό. Σε κάθε ιστορική στιγμή το ΚΚΕ πρέπει να μελετά τις συνθήκες και να επεξεργάζεται την επαναστατική στρατηγική του για να γίνεται πιο ικανό, πιο αποτελεσματικό σε αυτόν το στόχο.

Και στο ζήτημα αυτό έχουμε πλέον πείρα.

Κάποιες φορές, και με δική μας ευθύνη, επειδή οι λαϊκές ανάγκες ήταν πιεστικές, άλλες φορές γιατί ο αντίπαλος, το σύστημα, θέτει διλήμματα που αντιστοιχούν στις δικές του ανάγκες, στους δικούς του πολιτικούς στόχους, το ζήτημα του σοσιαλισμού παρουσιαζόταν ως ανεπίκαιρο, έμπαινε στην άκρη, επειδή δήθεν προέχει κάτι άλλο, όπως λένε και σήμερα κάποιοι που έχουν πλήρως συνθηκολογήσει με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που παρουσιάζουν το σοσιαλισμό ως όραμα της «δευτέρας παρουσίας».

Η πάλη ενάντια στο φασισμό, για την απελευθέρωση από τον κατακτητή, η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η έξοδος απ' την κρίση προς όφελος του λαού, δεν πρέπει να απομακρύνουν από το προσκήνιο την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίζοντας σε στάδια την πάλη, θέτοντας ως πρώτο στάδιο τη συμμετοχή σε κάποιας μορφής κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, που το μόνο που φέρνει στο κίνημα είναι τακτική απαράδεκτων συμβιβασμών, χάσιμο χρόνου για το λαό και κέρδισμά του αντίστοιχα από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη διάρκεια της περιόδου από το 1918 έως το 1936 και μπροστά σε κάθε νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν, το Κόμμα μας δεχόταν επίθεση από ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, «δεξιούς» και «αριστερούς», ώστε να προτάξει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα στόχων.

Τα πρώτα χρόνια και ενώ εξελισσόταν η επέμβαση στη Μικρά Ασία, δεχόταν επίθεση για να υιοθετήσει το μεταβατικό στάδιο της «λαϊκής δημοκρατίας», αργότερα, κατά τη δικτατορία του Πάγκαλου, η «αριστερή πραγματική δημοκρατία» γινόταν άλλη μια παρένθεση στη στρατηγική του Κόμματος.

Τον ίδιο στόχο υπηρετούσε η πίεση στο Κόμμα να παραιτηθεί από την επαναστατική δράση και να ασχοληθεί μόνο με το κοινοβούλιο, κάνοντας μια «κοινοβουλευτική στροφή», αφού ήδη είχε γνωρίσει μια εκλογική επιτυχία στις πρώτες εκλογές που συμμετείχε, το Νοέμβρη του 1920.

Η ίδια η μελέτη της Ιστορίας και του κινήματός μας, όμως, μας διδάσκει ότι η πάλη για αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών, ο αγώνας για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν σημαίνει στρατηγική συνεργασίας με την αστική τάξη, τμήματά της έστω και τα αντίστοιχα κόμματά της. Η πάλη για τις δημοκρατικές λαϊκές ελευθερίες δένεται άρρηκτα και ενσωματώνεται στην πάλη για την οριστική κατάργηση του συστήματος, που γεννά όλα αυτά τα αρνητικά, με τους εργάτες, το λαό στην εξουσία.

Στα χρόνια, για παράδειγμα, από την ίδρυση του Κόμματος έως το '33, ο ενδοαστικός ανταγωνισμός, αλλά και οι συμμαχίες τμημάτων της αστικής τάξης με ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αποκρυσταλλώθηκαν στον λεγόμενο «εθνικό διχασμό», όπου αυτή η διαπάλη ενσωμάτωνε τις εργατικές - λαϊκές μάζες.

Στη διάρκεια του μεσοπολέμου, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα εξυπηρετούσαν τμήματα της αστικής τάξης και το δίλημμα «βασιλεία ή δημοκρατία» συγκάλυπτε τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας.

Μοναδικό συμπέρασμα, που πρέπει να φυλάμε σαν «κόρη οφθαλμού», από όλη αυτή την τεράστια πείρα του Κόμματός μας είναι ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ΚΚΕ, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να χάνουν από τα μάτια τους τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το μονοπώλιο, την εξουσία του, το σύστημα, όποιο πρόσωπο και αν έχει, όποιο κι αν χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό του.

Είτε αυτός εμφανίζεται με το πρόσωπο της φασιστικής δικτατορίας, είτε με το πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε με το πρόσωπο του εθνικισμού, είτε του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, όπως γίνεται αυτές τις μέρες με την αποπροσανατολιστική κόντρα κυβέρνησης - Εκκλησίας, με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών. Είτε είναι ο εξωτερικός εισβολέας είτε η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Οπως και η πλουτοκρατία και τα κόμματά της δεν έχασαν ποτέ από μπροστά τους τον ταξικό τους αντίπαλο, την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ.

Μάλιστα, η αστική τάξη στα χρόνια που το Κόμμα μας κάνει τα πρώτα του βήματα έχει πρόσφατη την πείρα από το κοσμογονικό γεγονός της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης. Ετσι, όλα τα βέλη της στρέφονται ενάντια στο εργατικό κίνημα και πρώτα από όλα στην πρωτοπορία του, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αξιοποιεί την ωμή βία, με ανοικτές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπισμούς, φυλακίσεις, εισβολές στα γραφεία του Κόμματος, στον «Ριζοσπάστη». Αξιοποιεί όλο το νομικό σύστημα, με αποκορύφωμα το περίφημο «Ιδιώνυμο», προκειμένου να θωρακίσει την εξουσία της.

Πάντα, λοιπόν, κάτι θα βρίσκεται και πάντα κάτι θα επινοείται, μέσω του οποίου θα γίνεται προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στις πιο γνήσιες αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, που συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ, στο ίδιο το ΚΚΕ, προκειμένου να παραιτηθεί από το Πρόγραμμά του, από τους στόχους του, από την πάλη του για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.

Ιδιαίτερα σήμερα, μαζί με τη βαθιά κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που, με τη σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για ριζικές αλλαγές, για την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία και πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό, γιατί δήθεν προέχει η «εθνική σωτηρία».

Τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία από την αρχή της κρίσης μιλούσαν για «χρηματοπιστωτική κρίση», για «κρίση του καζινοκαπιταλισμού».

Αναζητούσαν πολιτικές διαχείρισής της, εστίαζαν στα δημοσιονομικά ελλείμματα την αιτία της, ώσπου κατέληξαν ότι πρόκειται για «κρίση χρέους».

Μπορεί οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα να μην είναι ακριβώς οι ίδιες με την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης του 1929 - 33, αλλά από την άποψη της ταξικής ουσίας, με εξαίρεση την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, τίποτε δεν είναι διαφορετικό. Και τότε οι αστικές αναλύσεις για την κρίση και τις αιτίες της ήταν σαν τις σημερινές.

Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού. Δεν παραβλέπουμε ούτε υποτιμάμε το γεγονός ότι το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, έχει δυσκολίες. Δεν υποκλινόμαστε όμως σε αυτές. Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε τον διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, τη μοιρολατρία που υπάρχει σήμερα σε πλατιά τμήματα του λαού μας.

Το ΚΚΕ επιμένει κόντρα στις Σειρήνες της υποταγής να μιλά για την πραγματική ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης.

Σήμερα, η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής - λαϊκής συνείδησης είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ό,τι στο παρελθόν.

Σήμερα, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές των προηγούμενων γενεών, για όλους τους λαούς του κόσμου.

Σήμερα, για να κερδηθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας νέος άνθρωπος, ακόμη για να συμμετέχει στο σωματείο ή στο σύλλογό του, στο μαζικό φορέα του, να πάρει μέρος στην κινητοποίηση, πολύ περισσότερο σε μια απεργία, χρειάζεται πιο υπομονετική, επίμονη, βασανιστική δουλειά.

Χρειάζεται, να αναπτύσσονται καθημερινά, στέρεοι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που να δίνουν καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, τόσο στα ζητήματα του σοσιαλισμού και των αιτιών της ανατροπής του, όσο και να εξηγούν πώς λειτουργεί και αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, πού οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας, ότι αυτό το σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε παντοδύναμο.

Χρειάζεται να εξηγούμε, γιατί το κράτος και οι διάφοροι θεσμοί του δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο που μπορεί να λειτουργεί υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, αλλά είναι ο κατασταλτικός, κατά βάση, μηχανισμός που μοναδικός του σκοπός και αποστολή είναι να εξασφαλίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών και, κατά περίσταση, χρησιμοποιεί πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο.

Την πραγματική εξουσία την έχει η τάξη που έχει την εξουσία και η κάθε κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομαστεί, είναι τελικά όργανό της.

Ιδιαίτερα σήμερα μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης της πρώτη φορά Αριστεράς, περισσότεροι πλέον μπορούν να κατανοήσουν τη στάση του Κόμματός μας απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης.

Τη θέση μας, ότι το Κόμμα μας θα δώσει το «παρών» του στη διακυβέρνηση, στις συνθήκες της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, όπου ο λαός οργανωμένος, αποφασισμένος, θα επιβάλει το δίκιο του, με μοναδικό γνώμονα και σκοπό του τη λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας. Αυτήν την προοπτική αγωνίζεται το Κόμμα να ανοίξει, με επεξεργασμένη πολιτική.

Σήμερα, βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση σε δύο χρόνια των 100 χρόνων του τιμημένου και ηρωικού Κόμματός μας, μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής μας πρότασης, που απαντάει στη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Αυτή η εξουσία, που θα στηρίζεται σε ένα λαό αποφασισμένο και οργανωμένο, θα μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των καπιταλιστικών χωρών, για να κάνει και επωφελείς συμφωνίες. Και πάνω απ' όλα θα παρακινήσει κι άλλους λαούς, κινήματα να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

Αλλωστε, η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν ένας λαός βαδίζει μπροστά, διεκδικεί την εξουσία, σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλοι λαοί που όχι μόνο θα δείξουν αλληλεγγύη, αλλά θα τον ακολουθήσουν.

Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα, ώστε να ανταποκριθούμε στο σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώνουμε και να διευρύνουμε τις δυνάμεις μας, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες πρώτα απ' όλα των εργατών και εργατριών των βιομηχανιών, των χώρων συγκέντρωσης μισθωτών, των νέων από τις λαϊκές οικογένειες.

Μπροστά σ' αυτό το καθήκον αξιοποιούμε και την πείρα του Κόμματος αυτής της ιστορικής περιόδου, η οποία αποδεικνύει ότι οι δεσμοί του ΚΚΕ με την εργατική τάξη είναι πραγματικά δεσμοί αίματος.

Οι δεσμοί με τους εργάτες του Πειραιά, και λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης, πάντα έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο πώς θα προχωρούσε το συνολικό σχέδιο οικοδόμησης, άρα και καθοδήγησης της εργατικής τάξης.

Το Κόμμα βρέθηκε δίπλα στο καθημερινό πρόβλημα της εργατικής τάξης, το μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας, τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν κατά κλάδο για να δημιουργηθούν Ταμεία Ασφάλισης. Καθοδήγησε τον αγώνα αυτό σε κόντρα με το ρεφορμισμό, ο οποίος υπονόμευε κάθε κίνηση, κάθε ξέσπασμα εργατικής δράσης, διαλυτικά, ώστε να εκφυλίσει την εργατική κινητικότητα.

Την ίδια μάχη έδωσε και στις γειτονιές που ζούσε η εργατική τάξη. Χαρακτηριστική είναι η πάλη για τα ενοικιοστάσια που ταλάνιζαν την εργατική τάξη. Αλλά και στους προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου στοιβάζονταν οι πρόσφυγες σε παράγκες, χωρίς νερό, με άθλιες αποχετευτικές εγκαταστάσεις και που η κάθε νεροποντή διέλυε ολόκληρες συνοικίες. Πρωτοστάτησε στην πάλη για την υγειονομική φροντίδα των ασθενών από φυματίωση και ελονοσία που μάστιζαν την εργατική τάξη.

Οι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη χτίστηκαν μαζί με την ταυτόχρονη προσπάθεια του Κόμματος, να ωριμάζει η αντικαπιταλιστική προοπτική με την ανοικτή κομματική δράση, αλλά και μέσα από τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σ' αυτό το δρόμο σταθερά συνεχίζουμε.

Οι δοκιμασμένες μορφές δουλειάς μέσα στο Κόμμα, όπως ο σωστός προγραμματισμός, η εξέταση όλων των παραμέτρων κάθε στόχευσης, ο ουσιαστικός και όχι τυπικός έλεγχος των καθηκόντων, η γενίκευση της πείρας, η εκτίμηση κάθε αποτελέσματος, η κριτική και αυτοκριτική, επίσης χρειάζεται να είναι οργανικά δεμένες με το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο που αυτές υπηρετούν, τελικά με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Εδώ φυσικά κρίνεται παράλληλα το πνεύμα πρωτοβουλίας που πρέπει να διακρίνει κάθε όργανο, αλλά και κάθε κομμουνιστή, η τόλμη και το κουράγιο που χρειάζεται να ξεχωρίζει στη δουλειά μας.

Καθοδηγητής ή Γραμματέας ΚΟΒ, που δεν παίρνει υπόψη του τα παραπάνω στην προσπάθειά του να οργανώσει τη δουλειά της ΚΟΒ, είναι το πλέον πιθανό να μην είναι αποτελεσματικός, «συσπειρωτικός». Σε τέτοιες συνθήκες δηλαδή, οι γενικόλογες εκκλήσεις και κατευθύνσεις που δεν «πατάνε» στην πραγματικότητα της κάθε ΚΟΒ, στη σύνθεση και στις δυνατότητές της, οδηγούν σε μειωμένη συμμετοχή, σε μη αξιοποίηση υπαρκτών δυνάμεων, σε ανακύκλωση προβλημάτων. Σε μπερδέματα γύρω από το τι είναι αντικειμενικό ως δυσκολία και τι υποκειμενικό, άρα αξίζει και πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Εντοπίζουμε αυτά τα υπαρκτά θέματα, όχι βεβαίως για να υποταχτούμε σε αυτά. Αντίθετα, πρέπει να τα συνειδητοποιήσουμε, να έχουμε συναντίληψη ότι «θα ζήσουμε με αυτά» για πολύ καιρό ακόμη, άρα χρειάζεται να γίνουμε πιο ικανοί στη δουλειά που στηρίζει, εξοπλίζει, καταμερίζει, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη ή στον «αυτόματο πιλότο». Οι κομμουνιστές μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια και άλλα προβλήματα. Εχθρός μας είναι η δουλειά μπούγιου, η έλλειψη σαφήνειας, η έλλειψη επιμονής και πείσματος για να καταφέρουμε ό,τι στοχεύουμε, ο εμπειρισμός, η εύκολη παραίτηση. Αλλά και οι «μεγάλες κουβέντες» όταν δεν συνοδεύονται από καλή γνώση της συγκεκριμένης κατάστασης, από εικόνα της δυναμικής που εμπεριέχει το κάθε ζήτημα, αλλά και των δυσκολιών από τις οποίες δεν μπορούμε να αποσπόμαστε.

Αλλωστε, η καθοδήγηση μιας ΚΟΒ πρέπει να έχει πιο ευρείς ορίζοντες. Να συνειδητοποιεί πως δεν καθοδηγεί μόνο τους 10 ή 20 συντρόφους: Καταρχάς, τώρα έχει και τον περίγυρο της ΚΟΒ, την ΚΝΕ, άλλες εφεδρείες, αλλά δυνητικά φιλοδοξεί να επιδράσει ή και να παρακινήσει σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης του χώρου ευθύνης της. Με τέτοιο σφυγμό χρειάζεται να μελετά τα προβλήματα που προκύπτουν και να ψάχνει για τις ανάλογες οργανωτικές λύσεις και όχι το αντίθετο, προτάσσοντας δηλαδή στεγνά οργανωτικά μέτρα, χωρίς το αντίστοιχο ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο που αρμόζει στην κάθε περίσταση. Χωρίς, δηλαδή, να δουλεύει με το ότι οι κομμουνιστές φιλοδοξούμε να γίνουμε καθοδηγητές μαζών, πως π.χ. μια ΚΟΒ 3-4 μελών σε ένα χώρο δουλειάς μπορεί και πρέπει σε μία όξυνση της κατάστασης να καταφέρει να καθοδηγεί τον αγώνα εκατοντάδων.

Ενα από τα προβλήματα που μπορούν πιο αποφασιστικά να αντιμετωπιστούν είναι η λανθασμένη ταύτιση της εσωτερικής λειτουργίας του Κόμματος μόνο με τη Γενική Συνέλευση της ΚΟΒ.

Φυσικά η ΓΣ της ΚΟΒ είναι μια πολύ σοβαρή «στιγμή» της λειτουργίας κάθε Κομματικής Οργάνωσης. Ομως και η ΓΣ δεν θα μπορεί να επιτελέσει το ρόλο της αν σε αυτήν «φορτώνουμε» την επίλυση όλων των ζητημάτων, από την ενημέρωση και τον εξοπλισμό των μελών, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια ή καθήκον που αφορά τα κομματικά μέλη.

Στη ΓΣ χρειάζεται με τις τακτικές καλά προετοιμασμένες συνεδριάσεις που μπορούν να πραγματοποιούνται, να γενικεύεται η πείρα της ΚΟΒ από την πολιτική δουλειά που διεξάγει. Να βγαίνουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα από τη δράση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, από την ιδεολογική επίδραση της εργοδοσίας, των άλλων μηχανισμών. Στη βάση αυτή να χαράσσονται τα νέα καθήκοντα της πάλης των κομμουνιστών, οι νέοι στόχοι στα κύρια ζητήματα οικοδόμησης του Κόμματος και ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

Είναι μεγάλο επίτευγμα στο πλαίσιο της ισχυροποίησης του Κόμματος να είναι καθαρό σε κάθε κομματικό μέλος τι έχει συγκεκριμένα χρεωθεί να φέρει εις πέρας. Δηλαδή, να κατανοείται πως το κάθε καθήκον όσο μικρό και να φαίνεται, δεν είναι κάτι ξεκομμένο, αποκομμένο από τη συνολική στόχευση του Κόμματος, αντίθετα είναι οργανικά δεμένο με αυτήν.

Ο σχεδιασμός χρειάζεται να πιάνει με σαφή τρόπο όλα τα κομματικά μέλη. Αρα, δεν μπορεί να είναι ισοπεδωτικός, γιατί δεν μπορεί όλοι να τα κάνουν όλα, όμως όλοι μπορούν να κάνουν τελικά πολλά και σημαντικά για να πολλαπλασιάζουν το άνοιγμά μας, για τη διατήρηση και ενίσχυση της πολιτικής μας δραστηριότητας, την ιδεολογική θωράκιση οπαδών και φίλων, την καθοδήγηση της ΚΝΕ, την προπαγάνδα, την εύρυθμη λειτουργία των κομματικών γραφείων και τόσα άλλα καθήκοντα που καθημερινά προκύπτουν.

Παράλληλα, στη ΓΣ της ΚΟΒ χρειάζεται να εξασφαλίζουμε το χρόνο, ώστε να διεξάγει ιδεολογικά μαθήματα, στο βαθμό που είναι δυνατόν και άλλες ιδεολογικές συζητήσεις με αφορμή ένα άρθρο, μια διάλεξη.

Ομως, υπάρχει εδώ το εξής κύριο θέμα: Αφορά στο τι κάνει η ΚΟΒ από ΓΣ σε ΓΣ, ποιον πολιτικό σχεδιασμό υπηρετεί, σε ποιον ή ποιους χώρους παρεμβαίνει, με ποιο κομμάτι του κύκλου επιρροής διατηρεί επαφή. Επίσης, ποιες εσωκομματικές μεθόδους εφαρμόζει ώστε να βοηθιούνται και να καθοδηγούνται πιο ολοκληρωμένα όλοι οι σύντροφοι, να λύνονται προβλήματα, να ενισχύονται πολιτικά και ιδεολογικά οι αποφάσεις που έχουν παρθεί, να προσαρμόζονται ή και να διορθώνονται επιλογές μας όταν χρειάζεται.

Το Καταστατικό του Κόμματος, καταρχάς, προβλέπει τέτοιες σημαντικές ασφαλιστικές δικλίδες. Επίσης, η ίδια η πολύχρονη πείρα της λειτουργίας και της ζωής των Κομματικών Οργανώσεών μας δίνει πρόσθετη πολύτιμη πείρα. Το θέμα είναι αυτή η πείρα και αυτές οι δοκιμασμένες μέθοδοι να μην ατονούν, να μην υποτιμούνται, να μην προσπερνιούνται. Να μην οδηγούμαστε τελικά άθελά μας σε μία σχετική αμορφία, σε έναν τρόπο δουλειάς όπου ο κάθε κρίκος δεν αναλαμβάνει αυτά που του αναλογούν και ως κατάληξη αυτό έχει τελικά στην ΚΟΒ τα καθήκοντα να φτάνουν ανεπεξέργαστα, απροετοίμαστα.

Είναι η ίδια η λειτουργία του Γραφείου της ΚΟΒ, που είναι το καταρχήν καθοδηγητικό όργανο, που έχει την πιο άμεση επαφή με τα κομματικά μέλη, τα καθοδηγεί απευθείας. Αρα εδώ χρειάζεται συγκεκριμένη συζήτηση, θεματολογία, όχι απλώς ένα «κατεβατό» ημερομηνιών με τα αλλεπάλληλα καθήκοντα που προκύπτουν. Καλή γνώση του χώρου ευθύνης της ΚΟΒ, της δράσης άλλων δυνάμεων, διαρκή αναζήτηση δρόμων που θα βοηθήσουν την ΚΟΒ να ανοίξει τη δράση της, επιμονή εκεί που έχουμε επιλέξει να οικοδομήσουμε. Σύντομες εκθέσεις - απολογισμό δράσης από διάφορα καθήκοντα, όπως π.χ. την προσπάθεια παρέμβασης σε έναν εργασιακό χώρο, ή σε ένα τμήμα της παραγωγής, από την κατάσταση σε έναν μαζικό φορέα. Αξιολόγηση της προσπάθειας κάθε συντρόφου με σκοπό την επιπλέον βοήθεια που πρέπει να πάρει, ή το παράδειγμα που δίνει μια θετική πείρα και μπορεί να μεταφερθεί και στη διπλανή ΚΟΒ. Μέριμνα για τα γενικότερα ζητήματα της ζωής των συντρόφων και ουσιαστικά μέτρα στήριξης και αλληλεγγύης όπου χρειάζεται.

Παράλληλα, π.χ. σε έναν μεγάλο δήμο που έχει περισσότερες της 1 ή των 2 ΚΟΒ, είναι απαραίτητη η συχνή σύσκεψη των Γραμματέων των ΚΟΒ, κάποιες φορές και των Γραφείων, για την καλύτερη γενίκευση της πείρας, για την επίλυση ζητημάτων συντονισμού και συναντίληψης σε διάφορα ζητήματα που προκύπτουν. Το ίδιο ισχύει και στις ΚΟΒ ενός κλάδου. Αντίστοιχα χρήσιμη είναι η τακτική ανάλογη σύσκεψη με τα αρμόδια όργανα της ΚΝΕ, ώστε να επιτυγχάνεται ο κοινός βηματισμός, η κοινή πορεία δράσης και πολιτικών - οργανωτικών μέτρων.

Είναι τα Τμήματα της ΚΟΒ που έχουν μια πολύ ουσιαστική συνεισφορά να επιτελέσουν, ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, σε μια κλαδική ΚΟΒ μπορούν να στελεχώνονται Τμήματα με βάση τις επιμέρους επιχειρήσεις. Σε μία ΚΟΒ ΟΤΑ ή εκπαιδευτικών με βάση τις δυνάμεις ανά δήμο σε συνάρτηση και με τα σωματεία. Σε μία εδαφική ΚΟΒ ανάλογα με τον καταμερισμό σε χώρους δουλειάς, σε άλλες σημαντικές χρεώσεις (ΕΒΕ, σχολεία κ.λπ.), σε μια σχετική συνάρτηση επίσης και με τον τόπο που μένει ο κάθε σύντροφος. Εδώ μπορεί να γίνεται μια καλύτερη εξειδίκευση και συγκεκριμενοποίηση των καθηκόντων. Παράλληλα, όμως, μπορεί να γίνεται και η συζήτηση π.χ. ενός άρθρου, η ενημέρωση για ένα πολιτικό ζήτημα, κάτι δηλαδή που η ΚΟΒ στη ΓΣ δεν θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει ανάλογα.

Είναι η σωστή λειτουργία των Κομματικών Ομάδων που επεξεργάζονται, με βάση τις αποφάσεις των οργάνων και με την καθοδήγηση αυτών, τους τρόπους παρέμβασης των κομμουνιστών στις μαζικές εργατικές ή άλλες λαϊκές οργανώσεις.

Είναι η σύσκεψη των χρεωμένων συντρόφων από μια κλαδική και μια εδαφική Οργάνωση που συνενώνουν τις δυνάμεις, προκειμένου να παρέμβει το Κόμμα και να οικοδομηθεί πυρήνας κομμουνιστών σε ένα εργοστάσιο. Αυτές οι συσκέψεις εγκρίνονται και παρακολουθούνται από τα αρμόδια όργανα, για να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Με λίγα λόγια: Στην εσωκομματική λειτουργία οφείλουμε να δώσουμε τον αναγκαίο χρόνο της. Δεν μπορεί αυτό το καθήκον να μπαίνει αντιπαραθετικά π.χ. με το απαραίτητο άνοιγμα «προς τα έξω». Μια τέτοια αντιπαράθεση αποτελεί μάλλον μια ρηχή προσέγγιση των σύνθετων καθηκόντων που έχουμε. Τη βελτίωσή μας εδώ θα την «εισπράξουμε» πολλαπλά στη συνολική απόδοση της κομματικής δράσης. Στο περιεχόμενο παρέμβασης των κομμουνιστών στα σημαντικά καθήκοντα της ταξικής πάλης. Στο ιδεολογικό - πολιτικό ανέβασμα του επιπέδου της κομματικής ζωής. Στο να είμαστε πιο προετοιμασμένοι για αυτά που θα φέρει η ζωή, αργά ή γρήγορα.

Είμαστε σε μια φάση που η βελτίωση της εσωκομματικής λειτουργίας θα «δοκιμαστεί» μέσα στη μάχη και όχι σε κάποια «ήρεμη» και «άνετη» περίοδο. Εχουμε μπροστά μας την προετοιμασία για το 20ό Συνέδριο, πλήθος πρωτοβουλιών για ζητήματα Ιστορίας, μάχες στα κρίσιμα μέτωπα, κόντρα στην πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου. Μάχη απαιτητική. Η αλήθεια είναι φυσικά πως ποτέ δεν υπήρχαν τέτοιες «άνετες» περίοδοι. Μέσα, λοιπόν, στη μάχη χρειάζεται να ανέβει η ικανότητα και της γενίκευσης της πείρας, και της ιδεολογικής ανύψωσης, και της συλλογικής σκέψης. Μια τέτοια επιδίωξη τελικά θα έχει πολλαπλά οφέλη, θα είναι ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά. Μπορούμε να καταγράψουμε σημαντική πρόοδο.