Με ανακοίνωσή του, το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης εκφράζει την ικανοποίησή του «για την αύξηση του αριθμού των δόσεων για την εξόφληση παλαιών φορολογικών υποθέσεων από 36 σε 45, καθώς και την αύξηση των δόσεων από 36 σε 48 για ρύθμιση παλαιών χρεών προς τα ασφαλιστικά ταμεία», λέγοντας πως «έστω και στο παραπέντε, η κυβέρνηση έδωσε ανάσα σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας».

Στην πράξη, ωστόσο, δεν πρόκειται ούτε καν για ανάσα. Αυτή η ρύθμιση δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις - δηλαδή, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μικροί επαγγελματοβιοτέχνες και οι αυτοαπασχολούμενοι - εξακολουθούν να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Κι αυτό για ένα βασικό λόγο: Οτι οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν λεφτά και, κατ' επέκταση, τα μαγαζιά δεν έχουν δουλειά. Κατά συνέπεια, όσες παρατάσεις κι αν πάρουν, οι μικροί επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι θα εξακολουθούν να βαδίζουν προς τη βέβαιη χρεοκοπία, όσο συνεχίζεται η πολιτική αφαίμαξης των εργαζομένων. Κάτι, που και οι ίδιοι οι επαγγελματοβιοτέχνες, γνωρίζουν πολύ καλά, από την ίδια τους την πείρα. Μέτρα, λοιπόν, τέτοιου χαρακτήρα, δεν είναι ούτε καν ημίμετρα. Αντιθέτως, είναι στάχτη στα μάτια των επαγγελματοβιοτεχνών, και μοιάζουν πιο πολύ με παρηγοριά στον άρρωστο, παρά με ουσιαστική στήριξη των ΕΒΕ...

Το φθινόπωρο του 2007, εκδηλώνεται, πρώτα στις ΗΠΑ, η οικονομική κρίση, η οποία σταδιακά εξαπλώνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται με κάποια χρονική υστέρηση το 2009. Η άμεση αντίδραση των καπιταλιστικών κυβερνήσεων σε Ευρώπη και ΗΠΑ, εκτός από το τσάκισμα των λαϊκών κατακτήσεων, ήταν, να στηρίξουν με κρατικά κεφάλαια, ύψους, πολλών τρισ. ευρώ, το χρηματοπιστωτικό, κατά βάση, σύστημα, το οποίο αποδείχθηκε και το πιο ευάλωτο στις εκδηλώσεις της κρίσης, καθώς απειλήθηκε με κατάρρευση. Τα τρισ. ευρώ όμως που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν για τη σωτηρία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου όξυναν τα δημοσιονομικά προβλήματα σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, καθώς το δημόσιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία κινούνται εκτός ελέγχου. Τα όσα συνέβησαν στις αρχές του 2010 στην Ελλάδα, όπου οι πιστωτές εμφανίστηκαν απρόθυμοι να συνεχίζουν να τη δανείζουν, και όσα συμβαίνουν σήμερα σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία, οι οποίες εμφανίζουν παρεμφερή με την Ελλάδα προβλήματα χρέους, είναι ενδεικτικά της έκτασης και του βάθους της καπιταλιστικής κρίσης. Εν τω μεταξύ, όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης παίρνουν δραστικά μέτρα περιορισμού των κρατικών δαπανών, με στόχο, όπως λένε, να επαναφέρουν τα δημοσιονομικά, σε κατάσταση ισορροπίας. Ενας στόχος που είναι πολύ αμφίβολο να επιτευχθεί τουλάχιστον για σύντομο χρονικό διάστημα και που έτσι κι αλλιώς ως τότε ο λαός θα στενάζει μέχρι να επιτευχθεί αλλά και μετά πάλι θα στενάζει από τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που θα εφαρμόζονται εσαεί.

Ολες οι προσπάθειες ρύθμισης των καπιταλιστικών οικονομιών, οδηγούνται σε αδιέξοδο, καθώς, η επιχειρούμενη αντιμετώπιση του ενός προβλήματος οδηγεί στη δημιουργία νέων και αυτό είναι ενδεικτικό στοιχείο ενός συστήματος, που λειτουργεί και δρα μόνιμα και σταθερά με αντιφάσεις. Οι θυσίες, στις οποίες υποβάλλεται σήμερα ο ελληνικός λαός, αλλά και οι άλλοι λαοί του κόσμου, όχι μόνο είναι άδικες και βάρβαρες, αλλά είναι και χωρίς προοπτική. Ο καπιταλισμός, δε θεραπεύεται από την οικονομική κρίση. Ας τα αναλογιστούν αυτά οι εργαζόμενοι και ας προετοιμάσουν τα μέτωπα αντίστασης και αντεπίθεσης για την ανατροπή του.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολο το Σαββατοκύριακο έψαχναν τα ΜΜΕ τον πρωθυπουργό που ...το ομολόγησε...

Ομως αυτό είναι που τους έκανε εντύπωση από τις περίφημες δηλώσεις Γιούνκερ, που ποιος ξέρει τι του ήρθε και μίλησε;

Το ότι ομολόγησε ευθέως πως όλοι αυτοί οι μηχανισμοί ουδόλως νοιάζονται για «την οικονομία», τις «εθνικές οικονομίες» και την «ευρωπαϊκή οικονομία» αλλά για τα κέρδη των πολυεθνικών και μόνο, δεν το θεωρούν σημαντικό.

Γιατί ποιοι άλλοι κέρδιζαν από τις εξαγωγές στην Ελλάδα και ο Γιούνκερ δεν μπορούσε να μιλήσει, όπως λέει; Οι γερμανικές και γαλλικές πολυεθνικές φυσικά.

Κι όταν ομολογούν ότι αυτό το παιχνίδι παίζουν, τι να πούμε τότε για το περίφημο «Μνημόνιο» και την «οικονομική κρίση»; Οτι όλα σήμερα τα κάνουν για το καλό της οικονομίας;

Φυσικά και πάλι τις πολυεθνικές εξυπηρετούν και υπηρετούν πιστά. Μάλιστα ούτε καν «οδηγήθηκαν» στην λήψη αυτών των μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους. Τα προαποφάσισαν όταν διαπίστωσαν ότι τα κέρδη τους δεν ήταν όσα ήθελαν. Και τώρα τα εφαρμόζουν.

ΛΙΓΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ όταν οι καταστάσεις το απαιτούν είναι πάντα ...απαραίτητος. Και φυσικά φρόντισε χθες το «Μέγκα» να αποκαταστήσει την έλλειψη...

Ετσι λοιπόν μάθαμε ότι τα μέτρα του μνημονίου είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα και όλοι πρέπει να στηρίξουμε, να συναινέσουμε και όποιος μιλάει εναντίον τους δεν ξέρει τι λέει.

Προφανώς δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, άλλωστε ο πρώην πρωθυπουργός την δουλειά αυτή την έχει αναλάβει εργολαβικά.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Πώς "έπεσε" ο Μιλόσεβιτς» τιτλοφορεί το ρεπορτάζ της η κυριακάτικη «Καθημερινή» και φιλοξενεί δηλώσεις του Αλεξ Ρόντου, σύμβουλου τότε του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, επί κυβέρνησης Σημίτη. Η εφημερίδα σημειώνει ότι η πρόσφατη πρόσκληση στο σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας να μιλήσει σε εκδήλωση αφιερωμένη στα 10 χρόνια από την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, αποτελεί «αναγνώριση του ρόλου που διαδραμάτισε το φθινόπωρο του 2000 η Αθήνα και ο ίδιος προσωπικά ως ΥΠΕΞ στην κυβέρνηση Σημίτη στην αποπομπή του Μιλόσεβιτς».

Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται στα όσα αποκαλύπτει ο Ρόντος. «Βοηθήσαμε ουσιαστικά στην αναίμακτη απαλλαγή από τον Μιλόσεβιτς. Hμαστε οι μόνοι που είχαμε διαύλους επικοινωνίας και με τις δύο πλευρές, της αντιπολίτευσης και του Μιλόσεβιτς κι αυτό ήταν επιτυχία του Γιώργου Παπανδρέου» λέει και συνεχίζει: «Οι Ελληνες ήμαστε οι μόνοι που μείναμε στη Σερβία μετά τους βομβαρδισμούς και είχαμε τη δυνατότητα να συζητάμε και με τις δύο πλευρές. Είχαμε το πλεονέκτημα ότι ήμαστε φίλοι με τους Σέρβους κι έτσι μπορούσαμε να έχουμε επαφές με την αντιπολίτευση χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τους χαρακτηρίσει προδότες ο Μιλόσεβιτς (...)».

Λίγο παρακάτω, ομολογεί ότι, η σύσκεψη που έγινε στις 20 Απριλίου του 2000, με πρωτοβουλία του Γ. Παπανδρέου στο Καβούρι, με τους ηγέτες των κομμάτων της σέρβικης αντιπολίτευσης, σχεδιάστηκε από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους «διότι σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα η προπαγάνδα του Μιλόσεβιτς θα τους κολλούσε την ταμπέλα του πράκτορα του εχθρού». Μάλιστα, αμέσως μετά τις «εκλογές» στη Σερβία, ο Ρόντος λέει ότι ήταν «σε επαφή με τον Παπανδρέου και τον Κοστούνιτσα, ενώ μετέφερα μηνύματα και στη Δύση». Ο Ρόντος, κατά δήλωσή του, ήταν και ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μίλησε ο Κοστούνιτσα προτού ξεκινήσει για να απευθύνει μήνυμα στη μετεκλογική συγκέντρωση της αντιπολίτευσης στο Βελιγράδι και να αυτοανακηρυχθεί, με βάση το σχέδιο, νέος πρόεδρος.

Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε τους ισχυρούς δεσμούς με το σέρβικο λαό για να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, προϋπόθεση των οποίων ήταν να βγει από τη μέση ο Μιλόσεβιτς. Μάλιστα, κεντρική φιγούρα σ' αυτή την πολιτική αθλιότητα, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός και ο τότε σύμβουλός του Α. Ρόντος. Τα γράφουμε όλα τα παραπάνω για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το περιεχόμενο της «κινητικότητας» και της εξωστρέφειας στην εξωτερική πολιτική της χώρας, για την οποία κομπάζει ο Γ. Παπανδρέου. Είναι φανερό το ποιους σχεδιασμούς υπηρετεί αυτή η «κινητικότητα», είτε αφορά τη Μέση Ανατολή, είτε το Ιράν, είτε τα ελληνοτουρκικά και το Σκοπιανό. Πολύ περισσότερο που η κατάσταση στην ευρύτερη γειτονιά μας ήταν και παραμένει εκρηκτική και την ίδια ώρα στα διπλωματικά γραφεία αλωνίζουν οι ίδιοι μυστικοσύμβουλοι, τύπου Ρόντος, όπως και τότε, με τον Γ. Παπανδρέου τώρα να έχει μάλιστα αναβαθμισμένο ρόλο, αυτόν του πρωθυπουργού.