Σάββατο 11 Φλεβάρη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σχετικά με την οργάνωση συζήτησης για την προπαγάνδα

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ του Κόμματος ενόψει του 20ού Συνεδρίου και στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, θα ήθελα να κάνω ορισμένα σχόλια και προτάσεις, ώστε να βοηθήσω στο βασικό στόχο των Θέσεων που είναι το ατσάλωμα του Κόμματος ως Κόμμα της επαναστατικής ανατροπής.

Στον τομέα της προπαγάνδας θεωρώ ότι το Κόμμα υστερεί σημαντικά.

O άξονας αστών πολιτικών και κεφαλαίου χρησιμοποιούν άριστα την προπαγάνδα και την κοινωνική μηχανική σε συνεργασία με τον ιστό των ΜΜΕ που έχουν δημιουργήσει, ώστε να χειραγωγούν τις μάζες και ταυτόχρονα να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και της ελεύθερης και ανεπηρέαστης επιλογής στους πολίτες.

Ο όρος προπαγάνδα είναι λατινικός και σημαίνει «διάδοση». Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την καθολική εκκλησία στα χρόνια του αγώνα κατά του προτεσταντισμού.

Πολλοί περισσότεροι παράγοντες από όσους καταλαβαίνουμε επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων. Δεν χειραγωγεί η πληροφορία τις μάζες αλλά το υποσυνείδητο. Η πληροφορία ΔΕΝ κατευθύνει τις μάζες.

Οι αστοί προπαγανδιστές σε συνεργασία με ψυχολόγους πρότειναν τη μελέτη των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Ο Λίπμαν λέει πως «ο βασικός μηχανισμός της ψυχολογίας της μάζας είναι το ζωώδες ένστικτο». Πίστευε πως οι άνθρωποι στους δρόμους δεν καθοδηγούνται από το μυαλό αλλά από το νευρικό τους σύστημα. Η βασική ιδέα ήταν ότι ένστικτα και υποσυνείδητες επιθυμίες κρύβονται κάτω από τον πολιτισμό. Ξυπνώντας τις κρυφές επιθυμίες του κόσμου και συνδέοντάς τες με τα προϊόντα, είχε επινοήσει ένα νέο τρόπο χειραγώγησης των μαζών. Τον αποκαλούσε «Η μηχανική της συγκατάθεσης».

Οι ιδέες ψυχολόγων και ψυχιάτρων σχετικά με τη χειραγώγηση των μαζών μετέτρεψαν την αστική δημοκρατία σε ηρεμιστικό. Ετσι, δινόταν στον κόσμο ένα «φάρμακο» για να αισθάνεται καλά και να μπορεί να αντιδρά στα προβλήματα και στην δυστυχία, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τις συνθήκες που τα προκάλεσαν.

Οι μάζες φιλτράρουν τις ιδέες και τα εξωτερικά ερεθίσματα μέσω του ατομικισμού.

Μετά το οικονομικό κραχ του 1929 στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, η κατάσταση ήταν έκρυθμη επειδή οι μάζες θεωρούσαν τις επιχειρήσεις υπεύθυνες για την καταστροφή. Οι επιχειρήσεις τότε απευθύνθηκαν ξανά σε ψυχολόγους - ψυχιάτρους και στο επάγγελμα που είχαν επινοήσει, τις δημόσιες σχέσεις. Ο κόσμος των επιχειρήσεων άρχισε να συνασπίζεται και να συζητά πώς θα οργανώσει ιδεολογικό πόλεμο και θα συνδέσει την έννοια της δημοκρατίας με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ετσι, υπό την αιγίδα της οργάνωσης που υπάρχει ακόμη, την «εθνική ομοσπονδία κατασκευαστών», και περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις των ΗΠΑ, ξεκίνησε εκστρατεία που διέδιδε εσκεμμένα τη συναισθηματική σχέση του πολίτη με την ιδιωτική επιχείρηση. Η εκστρατεία προωθούσε δραστικά την ιδέα ότι οι επιχειρήσεις και όχι οι πολιτικοί ήταν που δημιούργησαν τη σύγχρονη Αμερική.

Προσέλαβαν χιλιάδες άτομα για να κάνουν δημόσιες σχέσεις στην εκστρατεία. Πλήρωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια σε καταχωρήσεις σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, αλλά επίσης επηρέασαν τους αρχισυντάκτες των εφημερίδων να διαδώσουν τα μηνύματά τους.

Επρόκειτο να δημιουργήσουν μία ουτοπία την οποία θα διαμόρφωνε ο καπιταλισμός. Σε όλη την εκστρατεία κεντρικό θέμα ήταν η σύνδεση των αμερικανικών επιχειρήσεων με τη δημοκρατία. Το πάντρεμα που ήθελαν να κάνουν στη συνείδηση του κόσμου ήταν δημοκρατία = καπιταλισμός και καπιταλισμός = δημοκρατία. Τα κατάφεραν χειραγωγώντας τον κόσμο και κάνοντάς τον να πιστέψει ότι δεν θα είχε πραγματική δημοκρατία χωρίς καπιταλισμό και ελεύθερη αγορά. Υπαινισσόταν ότι δημοκρατία και καπιταλισμός είναι ενωμένα και αδιαίρετα.

Το όραμα ήταν μια νέα μορφή δημοκρατίας στην οποία οι επιχειρήσεις ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του κόσμου, μια μορφή στην οποία οι πολιτικοί δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα. Είναι μια μορφή δημοκρατίας που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όχι ως ενεργούς πολίτες αλλά ως παθητικούς καταναλωτές. Αυτό είναι το μυστικό του ελέγχου της μάζας στην αστική δημοκρατία.

Δεν προστάζει ο λαός αλλά οι επιθυμίες του. Ο λαός δεν προστάζει, δεν συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων. Ετσι στην αστική δημοκρατία το άτομο περιορίζεται από την ενεργό συμμετοχή στην παθητική κατανάλωση, που κατευθύνεται από ένστικτα και υποσυνείδητες επιθυμίες. Και αν μπορείς να έχεις πρόσβαση σε αυτές τις επιθυμίες, κάνεις τον λαό ό,τι θέλεις.

Τα παραπάνω παραδείγματα τα ανέφερα για να καταλάβουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και σε τι έκταση. Ο,τι εφαρμόζεται στην Αμερική από την αστική τάξη, εφαρμόζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο ταξικός αντίπαλος έχει εξελίξει την προπαγάνδα του και την χειραγώγηση της κοινωνίας σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αντίθετα, το Κόμμα μας έχει μείνει πολύ πίσω σε αυτή την καθοριστική και αόρατη μάχη. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν η Κομμουνιστική κοσμοθεωρία, η οποία είναι η πιο ανθρωπιστική, να μην έχει την αναμενόμενη ανταπόκριση από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ποια είναι η άποψη της νεολαίας για τις Κομμουνιστικές ιδέες; Γιατί ενώ κάποιος είναι προλετάριος, ψηφίζει αστικά κόμματα; Αν κάποιος αγοράσει από καθαρή περιέργεια τον «Ριζοσπάστη» θα τον αγοράσει πάλι; Είναι οι μορφές πάλης που χρησιμοποιούμε αποδεκτές από την κοινωνία; Γιατί δεν υπάρχει ταξική συνείδηση; Πώς θα αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές επικοινωνιακές απάτες του αντιπάλου; Τι μέσα διαθέτουμε για αντιπροπαγάνδα και τι απήχηση έχουν στην κοινωνία; Μπορούμε να δημιουργήσουμε δυσπιστία, δυσφορία, αγανάκτηση, σύγχυση, διέγερση και εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης και της ηγεσίας της χώρας; Μπορούμε να κατορθώσουμε να μεταμορφώσουμε τα ακροατήρια σε ένοπλα τμήματα;

Συνοπτικά η πρότασή μου για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης είναι άμεσα η δημιουργία γραφείου προπαγάνδας, το οποίο φυσικά θα έχει διαφορετική ονομασία λόγω της αρνητικότητας της λέξης και στελέχωση από διαφορετικές επιστημονικές ειδικότητες όπως ψυχολόγους, πολιτικούς επιστήμονες, οικονομολόγους, πολιτικούς καθοδηγητές, μάρκετερς, κ.λπ. Δημιουργία παραρτημάτων του γραφείου σε κάθε πρωτεύουσα νομού, που εκτός από τις γενικές κατευθύνσεις που θα παίρνει από το κεντρικό γραφείο, θα είναι υπεύθυνο για την προπαγάνδα και την αντιπροπαγάνδα στην περιοχή του.

Αυτό θεωρώ ότι θα είναι η σωστή βάση και το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την αντιμετώπιση του ταξικού αντιπάλου και της συστηματικής διαστρέβλωσης των θέσεών μας, την ορθή διάδοση των ιδεών μας και την αντιμετώπιση της αστικής προπαγάνδας.

Κλείνοντας, να τονίσω ότι απαιτείται ένα πάντρεμα, θα έλεγα, της Μαρξιστικής - Λενινιστικής θεωρίας με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την επιστήμη της προπαγάνδας, ώστε να υπάρξει ιδεολογική αποδοχή των θέσεών μας από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας.


Γιώργος Φλέσσας
ΚΟΒ Νότιας Λαμίας

Για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ

Είναι γεγονός πως το Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ έχει συναντήσει μαζική αποδοχή μέσα στο Κόμμα και την ΚΝΕ, αλλά και στους οπαδούς και φίλους, ευρύτερα σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό μας δείχνει ότι το Κόμμα μας είναι σε σωστό δρόμο δράσης, χωρίς αυτό να μας δημιουργεί επανάπαυση, αυτάρκεια, πολύ περισσότερο έλλειψη ανησυχίας.

Οι διεθνείς και εσωτερικές οικονομικοπολιτικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα, τα συμπεράσματα και η πείρα που βγαίνει απ' αυτές, καθώς και τα καθήκοντα που προκύπτουν απ' την ανάλυσή τους και μελέτη τους, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και το περιεχόμενο του θέματος του 20ού Συνεδρίου. Σε αυτά πρέπει να επιδιώξει το Συνέδριο του ΚΚΕ να δώσει όσο μπορεί καλύτερες απαντήσεις, ερμηνείες, προβλέψεις, θέσεις και, στη βάση αυτών, κατεύθυνση για τα μελλοντικά καθήκοντα.

Βασικός στόχος των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο και της εσωκομματικής συζήτησης που θα ξεκινήσει μετά τη δημοσιοποίησή τους, όπως και των τελικών αποφάσεων του Συνεδρίου, να είναι το ολόπλευρο ιδεολογικοπολιτικό, οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της ΚΝΕ, ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής.

Σωστά το Κόμμα επισημαίνει πως το καπιταλιστικό σύστημα διακυβέρνησης έχει όχι μόνο αρρωστήσει, αλλά σαπίσει κυριολεκτικά. Η σύγχρονη επιστημονική - τεχνολογική εξέλιξη να είναι εις ανακούφιση των εργαζομένων και όχι να γίνεται πλουτισμός της ολιγαρχίας του πλούτου, αλόγιστης παραγωγής αγαθών, οικονομικών κρίσεων του συστήματος, ανεργίας, πολέμων μεταξύ τους για κατάκτηση πηγών, αγορών, δρόμων διάθεσης.

Καθήκοντα του 20ού Συνεδρίου θα πρέπει να είναι η οργάνωση των εργαζομένων σε ταξική βάση, με συνεργασία μικροεπαγγελματιών, αγροτών, της σπουδάζουσας νεολαίας. Για δωρεάν Παιδεία, Υγεία, για μια ολόκληρη ζωή που της αξίζει. Για μια κοινωνία ανθρώπινη: Ο ένας για όλους και όλοι για τον ένα.

Οι επισημάνσεις της ΚΕ για τη διεθνή και εσωτερική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, σωστή. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα γεννά τη διαπλοκή, τη ρήξη μεταξύ τους. Για τους γνωστούς λόγους ελέγχου πηγών, αγορών, δρόμων διοχέτευσης, δημιουργώντας πολέμους, προσφυγιά, μετανάστες, με εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας να προσπαθούν να φύγουν απ' τις εστίες πολέμου.

Η μελέτη των λαθών ανατροπής της πρώην ΕΣΣΔ και άλλων γεγονότων, αναγκαία. Απαραίτητη η μελέτη και διαφώτιση μελών, οπαδών, φίλων του Κόμματος σε καθημερινή βάση με «Ριζοσπάστη», ΚΟΜΕΠ και άλλα μέσα διαφώτισης!!!

Πιο συχνές συναντήσεις σε παγκόσμια βάση των αδελφών Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Εστων έτοιμοι!

Κόμμα - μέλη - στελέχη - φίλοι - οπαδοί, όλοι σε εγρήγορση, οργανωμένα, με σχέδιο, με στρατηγική δράση.

Η νίκη θα 'ναι νίκη των εργαζομένων του λαού, των λαών.

Καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο.

Ζήτω ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός.


Ο ΕΠΟΝίτης - ΕΛΑΣίτης και μαχητής του ΔΣΕ, Ζώης (Θύμιος Πολυζώης)

Σκέψεις μπροστά στο 20ό Συνέδριο

Αγαπητοί Σύντροφοι,

Καταρχήν σφίγγω νοερώς τα χέρια των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και όλων αυτών που κάνουν πράξη αυτά που διδάσκονται από την Κεντρική Επιτροπή μέσα στις ΚΟΒ και τις ΟΒ. Το δεύτερο που έχω να σας πω είναι ότι αφού απέχω από την κομματική ζωή και δράση (δουλεύω μόνος μου, με τον κόσμο που έχω επαφές και συναντώ), είναι φυσικό να μη μου είναι εύκολο να πω και να προτείνω μέτρα για τη βελτίωση της παρέμβασης του Κόμματος στις μάζες. Συναντώ μέσα στα καφενεία και στα μέσα μεταφοράς κόσμο μουδιασμένο και φοβισμένο να μιλάει με κομμουνιστή. Κάνω μια σκέψη ότι κομμουνιστής που δεν εκπέμπει περηφάνια στους γύρω του δεν θα καταφέρει να κάνει δουλειά. Το Κόμμα πρέπει να οπλίζει και να ξαναοπλίζει συνεχώς με θάρρος τους συντρόφους μας για το ποιοι είμαστε. Γιατί είμαστε εμείς αποκλειστικά, αυτοί που αγαπάμε το λαό, τα συμφέροντά του και τον πόνο του και αυτό πρέπει να το εκπέμπουμε με τρόπο που αυτός που στην εξόρμηση, στην κουβέντα και στο δρόμο μας γύρισε την πλάτη και έφυγε, να σκεφτεί μετά «πού θα ξαναβρώ τον κομμουνιστή που μου τα είπε». Τα μέλη του Κόμματος δούλευαν και δουλεύουν πάντα ψυχωμένα για να προχωρήσει το Κόμμα μπροστά, αλλά παραμένει υποχρέωση των στελεχών να εμπνέουν ουσιαστικά και κατάφατσα τα μέλη των ΚΟΒ έτσι ώστε ο κόσμος που δεν μας βλέπει με πανοπλίες και άρματα, αλλά να φοράμε την τραγιάσκα, με τον τρόπο που θα του μιλήσουμε να καταλάβει ότι την ασπίδα και το δόρυ τα έχουμε μέσα στην καρδιά μας, γιατί τα έχουμε μέσα στην καρδιά μας.

Χαίρομαι πολύ που η Κεντρική Επιτροπή κατέβαλε μεγάλο κόπο και ανέδειξε πλατιά την ηρωική 100χρονη δράση του Κόμματος, που αναδεικνύει συνεχώς τη δράση του ΔΣΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΟΠΛΑ, των φυλακισμένων και εξορισμένων, που τιμάει με κάθε ευκαιρία τους αλύγιστους της ταξικής πάλης για να διαπλάθονται αγωνιστικά και οι νέες γενιές. Ομως, δεν έχω παρατηρήσει μέσα σε όλα αυτά καμία αναφορά στην οργάνωση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας, της ΜΛΑ, που δεν ήταν 3 γράμματα χύμα, αλλά δημιουργήθηκε και λειτουργούσε ως οι εφεδρείες του ΔΣΕ στις πόλεις. Είναι ένα κομμάτι του κινήματος που πρέπει και αυτό να ερευνηθεί και να αναδειχθεί, ώστε να γίνεται πιο ολοκληρωμένα και συμπληρωμένα η ανάδειξη της ιστορίας του ΔΣΕ.


Λυκούργος Τσιρίκος
Παλαιό Φάληρο

Ο Αθλητισμός να γίνει υπόθεση της ΚΟΒ

Είναι η τρίτη φορά που παρεμβαίνω στο δημόσιο διάλογο των Συνεδρίων του Κόμματος. Την πρώτη φορά στο 10ο Συνέδριο, μέσω της ΚΟΒ Βόρειας Αττικής κι αφορούσε τα χαρακτηριστικά των δασκάλων κομμουνιστών συνδικαλιστών. Η πρόβλεψη αυτή επαληθεύτηκε με τη στάση των οπορτουνιστών στα μετέπειτα χρόνια. Τη δεύτερη φορά στο 12ο Συνέδριο, μέσω της ΚΟΒ Αυστρίας (Βιέννη) κι αφορούσε τη λειτουργία των ελληνικών σχολείων του εξωτερικού. Αυτήν τη φορά στο 20ό Συνέδριο. Θέλω να τονίσω τη συνειδητή συμμετοχή των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ στον αθλητισμό. Προσπαθούμε να υλοποιήσουμε το περιεχόμενο των συνθημάτων μας «πρώτοι στα μαθήματα - πρώτοι στον αγώνα» και «Κόμμα παντός καιρού», έτσι επιβάλλεται ο σχεδιασμός της καθημερινότητάς μας να περιλαμβάνει και την άσκηση ενός αθλήματος. Αυτό να ξεκινήσει από το Πολιτικό Γραφείο και την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ.

Στο χώρο ευθύνης της ΚΟΒ Μενιδίου υπάρχει ομάδα δρομέων και μαραθωνοδρόμων, που συμμετέχουν και μέλη του Κόμματος. Αυτοί θα μπορούσαν να χρεωθούν από την ΚΟΒ το συντονισμό τέτοιων ομάδων. Βλέπουμε στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ να συμμετέχουν λίγοι δρομείς στους αθλητικούς αγώνες δρόμου. Ο αθλητισμός σε απαλλάσσει από το κάπνισμα, το αλκοόλ, την παχυσαρκία κι αποκτάς γρήγορα αυτοπειθαρχία και ηθικές αξίες.

Μετά το 18ο Συνέδριο του Κόμματος, πατάμε πιο γερά, πιο αποφασιστικά, πιο πλατιά, πιο θαρρετά, περισσότερο ποιοτικά και ιδεολογικά στο δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό για το συνειδητό στόχο μας το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.

Καλή επιτυχία στο 20όΣυνέδριο


Δημήτρης Πασχάλης
ΚΟΒ Μενιδίου

Για τις Θέσεις

Οι Θέσεις δεν αποτελούν μόνο κείμενο συμφωνίας - διαφωνίας με τις γενικές κατευθύνσεις και στόχους που το Κόμμα βάζει, αλλά και χώρος αναστοχασμού του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και τα σημεία καμπής της δράσης του. Θα ήθελα να σταθώ στις Θέσεις από αυτή τη σκοπιά, δηλαδή της μεθόδου με την οποία το Κόμμα προσεγγίζει τα γεγονότα του διαστήματος 2012-2017 και να προτείνω λύσεις στα προβλήματα που διαπιστώνω.

Στις Θέσεις του 20ού είναι ηχηρή η απουσία προβληματισμού για σημαντικά θέματα όπως: 1) η πτώση της επιρροής που ασκεί το Κόμμα στους εργάτες και στα σύμμαχα στρώματα 2) οι χαμηλές επιδόσεις των Λαϊκών Επιτροπών και των σωματείων (με ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα που είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα και δεν μπορούμε να τα παρουσιάζουμε διαφορετικά) 3) η αδυναμία χρήσης του κύκλου επιρροής μας, αλλά και ανθρώπων έξω από μας (κίνημα). Γενικότερα η φανερή αδυναμία μας να κάνουμε πολιτική δουλειά στην εργατική τάξη, εκτός από τα μέλη μας και την πολύ στενή μας επιρροή. Σε αυτά να προσθέσω την υποτίμηση των παραπάνω προβλημάτων. Είναι συχνό φαινόμενο να μην λαμβάνονται υπόψη οι άσχημες επιδόσεις στις επιμέρους μάχες που δίνουμε. Για παράδειγμα, στην τελευταία απεργία με πάνω από 500 σωματεία στην Αττική είχαμε περίπου μια δεκάδα χιλιάδες διαδηλωτές, δηλαδή 20 απεργούς ανά σωματείο. Πλέον στον αγώνα βρίσκονται μόνο οι κομματικές δυνάμεις και η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζουμε το ζήτημα αυτό είναι δυσανάλογη των περιστάσεων.

Με τη φράση «ηχηρή απουσία προβληματισμού» δεν εννοώ πως οι Θέσεις αγνοούν τα παραπάνω ζητήματα, το αντίθετο. Η ΚΕ τα αναγνωρίζει με ιδιαίτερη αγωνία, την οποία συμμερίζομαι απόλυτα. Η αγωνία, όμως, δεν συνοδεύεται από ανάλυση της τακτικής μας πάνω σε αυτά, με ερωτήσεις όπως: Τι πήγε λάθος; Ποια ποιοτικά στοιχεία της δουλειάς μας θέλουν βελτίωση και πώς θα γίνει αυτό; Αντ' αυτού, τα προβλήματα ανάγονται σε αντικειμενικά ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε προβλήματα εντατικοποίησης της ιδεολογικής ή πρακτικής δουλειάς. Λείπουν συγκεκριμένες παρατηρήσεις για αδυναμίες και λάθη που έγιναν.

Η εικόνα που δίνουν οι Θέσεις είναι πως όλα είναι ληγμένα (στις θεωρητικές επεξεργασίες και στην πρακτική μας) και η λύση που προτείνεται περιστρέφεται γύρω από το τρίπτυχο «ιδεολογικό ατσάλωμα - επαγρύπνηση - πιο πολλή δουλειά». Θέλω να διευκρινίσω πως θεωρώ βασικό καθήκον του Κόμματος την εφαρμογή του παραπάνω τρίπτυχου και επικροτώ τις ανάλογες προσπάθειες της ΚΕ, δεν διαφωνώ με αυτό. Ομως, δεν μπορεί η πολιτική και οργανωτική λειτουργία και δράση να βασίζεται αποκλειστικά πάνω σε αυτό, γιατί ελλοχεύει ο εξής πολύ σημαντικός κίνδυνος. Αν οι τακτικές μας δεν μετρούνται ποιοτικά και ποσοτικά στην πραγματικότητα και το αντίστροφο, δηλαδή τα άσχημα αποτελέσματα δεν μας λένε ότι κάτι πάει λάθος στην τακτική μας, τότε δρούμε μόνο με βάση θεωρητικές αρχές και μάλιστα μη ελέγξιμες. Με λίγα λόγια: αν τα «κακά» αποτελέσματα στη δουλειά μας δεν δείχνουν ότι έχουμε κάνει λάθος στην τακτική μας, τότε πώς ξεχωρίζουμε μια σωστή τακτική από μια λάθος; Η απάντηση είναι προφανώς πως δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Αυτό περίπου έπαθαν οι (τίμιοι) οικοδόμοι του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα όταν απέκλιναν από αρχές στην πράξη (οικονομία) με τη σιγουριά πως η θεωρία ήταν σωστή.

Η απουσία τέτοιου προβληματισμού γύρω από τα «μεγάλα» της πενταετίας δείχνει ότι το Κόμμα καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει ουσιαστικά και με χειροπιαστά αποτελέσματα. Βγήκε κερδισμένο το Κόμμα από το διπλό όχι στο δημοψήφισμα; Θα μπορούσαμε να έχουμε χειριστεί την κατάσταση καλύτερα; Βλέπουμε ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις περσινές και τις προπέρσινες κινητοποιήσεις των αγροτών; Γιατί οι Λαϊκές Επιτροπές υπολειτουργούν; Απαντήσεις δεν δίνονται σε αυτά, παρά μόνο γενικόλογες με βάση το τρίπτυχο που ανέφερα παραπάνω.

Η αγωνία που εκφράζω ως μέλος του ΚΚΕ είναι κάτι που μια μερίδα του λαού και των οπαδών μας έχει καταλάβει ενστικτωδώς (δίχως την ανάγκη μεγάλων αναλύσεων) όταν ακούμε ότι έχουμε κολλήσει στο 5%. Πολλές φορές βιαζόμαστε να τους καταλογίσουμε εκλογική ανυπομονησία ή ανάθεση, αδυνατώντας να αφουγκραστούμε την πραγματική αγωνία τους, η οποία δεν αφορά στο εκλογικό ποσοστό, αλλά στην επιρροή του Κόμματος στην τάξη που φιλοδοξούμε να οδηγήσουμε στην εξουσία. Το να κλείνουμε τα αυτιά σε αυτό είναι έγκλημα. Πρέπει με την ίδια αγωνία τα μέλη, τα στελέχη αλλά και η ΚΕ να βάλουμε τις τακτικές μας κάτω και να δούμε τι θα αλλάξουμε. Εμείς αντίθετα μπερδεύουμε την αποφασιστικότητα του κομμουνιστή με τη μεταφυσική στωικότητα: «δούλευε και μην σε νοιάζει που δεν έχεις αποτελέσματα, θα έρθουν στο μέλλον». Πρέπει να μας νοιάζουν τα άσχημα αποτελέσματα, και μάλιστα να γίνονται εμπειρικά δεδομένα με τα οποία θα επεξεργαζόμαστε την τακτική μας. Αυτό είναι το νόημα της εξειδίκευσης που μπαίνει πολύ αδύναμα και θολά στις Θέσεις, χωρίς να μας δίνουν να καταλάβουμε πώς αυτή γίνεται.

Με βάση αυτές τις σκέψεις, θέλω να προτείνω άνοιγμα της δουλειάς μας ιδεολογικά και πρακτικά. Με διάθεση να πείσουμε τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, αλλά και να συνθέσουμε μαζί τους τις θέσεις μας. Με υπομονή και έμπρακτη εξειδίκευση των κεντρικών αποφάσεων, όχι ξύλινο λόγο (όσο και αν δεν μας αρέσει η φράση υποφέρουμε από αυτόν) και απλό αναμάσημα των αποφάσεών μας ή ακόμα χειρότερα απλή επανάληψη μερικών άρθρων του «Ριζοσπάστη». Οι αποφάσεις και οι θέσεις μας δεν είναι ένα πράγμα που το παίρνουμε από τις ΚΟΒ και το πηγαίνουμε στο λαό: οι κεντρικές θέσεις μας πρέπει να χτίζονται στον κόσμο και ύστερα γενικεύοντας την πείρα μας γυρνάμε πίσω στις ΚΟΒ για να κριθούμε και να τις κρίνουμε. Πρέπει να υλοποιούνται, όχι να μεταφέρονται. Η υλοποίηση, όμως, έχει χειροπιαστά αποτελέσματα και αυτά μέχρι τώρα δεν είναι καλά. Γι' αυτό το λόγο πιστεύω πως έπρεπε στον απολογισμό μας να υπάρχει και αυτός ο προβληματισμός για τους σταθμούς της πενταετίας (δημοψήφισμα, απεργίες κ.ά.) και όχι να αρκούμαστε στις αναλύσεις που κάνουμε ad hoc στη δράση μας. Χαίρομαι που είμαι μέλος του ΚΚΕ μπροστά στον αιώνα που συμπληρώνει και ελπίζω οι παρατηρήσεις μου σε αυτό το διάλογο να βοηθήσουν στη δύσκολη δουλειά που έχουμε αναλάβει: να βαδίσουμε σε ένα ανθρώπινο μέλλον.


Βογιατζής Ηρακλής - Αλέξανδρος
ΚΟΒ Δάφνης - Υμηττού

Για την ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και τις ψηφίζω. Εργαζόμενος εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό έζησα από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση και τον εκβιασμό των εργοδοτών στις χώρες του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού ενάντια στους εργαζόμενους ντόπιους και ξένους. Το θέμα που θέλω να πιάσω είναι τα προβλήματα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, η ενότητά του, το διεθνιστικό καθήκον των κομμουνιστών καθώς και η δράση των Κομματικών Οργανώσεων του εξωτερικού στον τομέα αυτό στις χώρες που εργαζόμαστε και παλεύουμε.

Διαβάζουμε στη θέση 77 «Το διεθνιστικό καθήκον ενδυνάμωσης της πάλης για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος επιβάλλει την εξασφάλιση της ακριβέστερης κατά το δυνατόν αντικειμενικής εκτίμησης της κατάστασης. Σήμερα, μέσα στο γενικότερο διεθνή αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, τα περισσότερα ΚΚ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, του διεθνούς καπιταλισμού. Το θεωρητικό επίπεδο που έχουν κατακτήσει είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις που βάζει η κατάσταση στις χώρες που δρουν. Το επίπεδο κατάκτησης του μαρξισμού - λενινισμού και οι ελλείψεις σε υποδομή έχουν οδηγήσει σε μεγάλη καθυστέρηση τις συλλογικές επεξεργασίες για κρίσιμα ζητήματα της ιδεολογικής αναμέτρησης, συμπεριλαμβανομένων των αιτιών που οδήγησαν στην αντεπανάσταση. Αδυνατούν να μελετήσουν την ιστορική τους διαδρομή και να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα».

Είναι γεγονός ότι πολλά ΚΚ δεν υφίστανται πλέον και άλλα που κράτησαν τα ονόματά τους είτε ως κομμουνιστικά ή εργατικά κόμματα έχουν εξελιχθεί σε οπορτουνιστικά κι έχουν περάσει στην πλειοψηφία τους στο περιθώριο. Αυτά τα κόμματα κυρίως των καπιταλιστικών χωρών δέχθηκαν μεταπολεμικά ισχυρή ολομέτωπη ιδεολογική αντικομμουνιστική επίθεση από τον ταξικό αντίπαλο, κατηγορήθηκαν σαν «πράκτορες της Μόσχας» και όπως δεν κατόρθωσαν να αντισταθούν με όπλο την θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, υποχώρησαν από βασικές θέσεις του ΔΚΚ και έτσι επέτρεψαν τη διάβρωσή τους από τον οπορτουνισμό, με συνέπεια να ευδοκιμήσει στο εσωτερικό τους ο ευρωκομμουνισμός και αργότερα με τις ανατροπές στα τέλη '80 αρχές '90 να καταντήσουν ν' απαρνηθούν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ακόμα και τη σοσιαλιστική επανάσταση σαν όπλο ανατροπής του καπιταλισμού . Σ' αυτό συνέτειναν οι παραβιάσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στη λειτουργία των κομμάτων αυτών καθώς και οι λαθεμένες θέσεις που υιοθέτησαν ως προς τους στόχους πάλης και τη στρατηγική. Το αποτέλεσμα είναι η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού να μην αναφέρεται καθόλου στο εργατικό κίνημα μιας σειράς χωρών, αντίθετα να έχουν πέραση αστικές και ρεφορμιστικές ιδεοληψίες που καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους και οδηγούν σε αδιέξοδα που προξενούν απογοήτευση και παροπλισμό των εργαζομένων. Είναι πολύ πιθανό ότι στα υπολείμματα τέτοιων κομμάτων ή σε νέα σχήματα που υιοθέτησαν ρεφορμιστική στρατηγική να υπάρχουν δυνάμεις συνεπείς επαναστατικές που παραμένουν εγκλωβισμένες. Η αλληλεγγύη και ο διεθνισμός απαιτούν να βοηθηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις των χωρών αυτών ν' αποδεσμευτούν και ν' αντιπαλέψουν τον οπορτουνισμό μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας τους. Σχεδιασμένα από τις Οργανώσεις μας μπορούμε να συναντηθούμε μ' αυτές τις δυνάμεις να τους παρουσιάσουμε τις θέσεις μας που δεν περιορίζονται από τα στενά πλαίσια μιας χώρας, αλλά είναι εφαρμόσιμες και σε πολλές άλλες καθότι βασίζονται στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και στις εμπειρίες από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. To έναυσμα μπορεί να δοθεί με την οργάνωση ομιλιών, εκδηλώσεων όπως τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα 99χρονα του ΚΚΕ και άλλα στη γλώσσα του τόπου. Οπωσδήποτε αυτά πρέπει να γίνουν με την καθοδήγηση του τομέα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ που έχει ολοκληρωμένη εικόνα για τα κόμματα και τις οργανώσεις που κινούνται μέσα στο πλαίσιο του ΔΚΚ ή του ρεφορμισμού για να είναι απολύτως καθαρό με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε.

Στην επόμενη θέση 78 διαβάζουμε: «Συνολικά, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα. Ολα αυτά στέκουν εμπόδιο στην πορεία ανασυγκρότησής του. Απαιτείται να ενισχυθεί η συζήτηση για την κατανόηση και προώθηση των αναγκαίων προγραμματικών αλλαγών, να συνεχίσει τεκμηριωμένα η διαπάλη με ΚΚ που άμεσα ή έμμεσα υιοθετούν "μεταρρυθμιστική" στρατηγική (με οποιαδήποτε μορφή σταδιοποίησής της), να δυναμώσει η αντιπαράθεση με ΚΚ που ενοχοποιούν ως "σεχταριστική στρατηγική" τη στρατηγική η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό».

Στο εξωτερικό, στους χώρους που εργαζόμαστε και ζούμε, γνωρίζουμε συναδέλφους και φίλους που εκφράζονται ενάντια στον καπιταλισμό, στην εκμετάλλευση, στην ανάγκη για αντίσταση και αγώνα, μερικοί απ' αυτούς ξέρουν για την πάλη του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας, την κοινωνική συμμαχία και συμφωνούν με τη δράση και την πάλη του, όμως στη χώρα τους δεν υπάρχει ανάλογο κόμμα με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πουλήθηκε εδώ και πολλές δεκαετίες από τη σοσιαλδημοκρατία στους αστούς και η εργατική τάξη ενσωματώθηκε στον καπιταλισμό, πέρασε στην ταξική συνεργασία με την αστική που ποδηγετεί και τις άλλες ενδιάμεσες τάξεις και στρώματα της κοινωνίας. Οπότε η ανασυγκρότηση στις χώρες αυτές πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν με την επανίδρυση κομμουνιστικών, επαναστατικών κομμάτων νέου τύπου. Μπορούμε με σχέδιο επεξεργασμένο από τις ΤΟ και τις ΚΟΒ και εγκριμένο από τον τομέα Διεθνών Σχέσεων να δώσουμε στις κατά τόπους δυνάμεις βοήθεια συντροφική, διεθνιστική, ώστε να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα επαναστατικό, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο, τη δημιουργία σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, ένα πρόγραμμα που θα αποτελέσει μαγνήτη για τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη γενικά και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μ' αυτόν τον τρόπο θα βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, της στρατηγικής η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, στο σοσιαλισμό.

Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός! Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!


Νίκος Γκιόκας
Ελβετία



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ