Μερικοί, μερικοί - όπως, ο Γ. Λοβέρδος της «Καθημερινής» - κάνουν πως δε γνωρίζουν τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες των μεγάλων μαθητικών κινητοποιήσεων και της μεγαλύτερης ή μικρότερης αναστάτωσης, που χρόνια τώρα επικρατεί στο χώρο της Παιδείας και των φορέων της. Κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι η Παιδεία είναι κάθε χρόνο και περισσότερο κατ' ευφημισμό δημόσια και, ακόμη περισσότερο, δωρεάν. Κάνουν πως δε γνωρίζουν τα χάλια της, που γίνονται, χρόνο με το χρόνο, περισσότερα, καθώς η «ψαλίδα» ανάμεσα στις αντικειμενικές ανάγκες και την παρεχόμενη μόρφωση συνεχώς μεγαλώνει. Κάνουν πως δε γνωρίζουν τη σοβαρή και απότομη ένταση όλων αυτών των προβλημάτων από τη λεγόμενη κυβερνητική μεταρρύθμιση. Οπως και τη σοβαρή και απότομη ένταση των ταξικών ανισοτήτων και φραγμών, με χαρακτηριστικότερο - όχι όμως και μοναδικό - παράδειγμα τη βίαιη αποβολή, μέσα σε δύο μόνο χρόνια, δεκάδων χιλιάδων μαθητών από το Γενικό Λύκειο και το στοίβαγμά τους στο σκουπιδοτενεκέ της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΤΕΕ).

Δεν κλείνουν, όμως, μόνο τα μάτια σε όλ' αυτά και αρκετά άλλα. Κάνουν και ...προτάσεις για την αντιμετώπιση της όλης κατάστασης. Τι προτείνουν; Να πάψει και τυπικά η δημόσια παιδεία να είναι δωρεάν και, ακόμη, να αρθεί η μονιμότητα των εκπαιδευτικών.

Το σκεπτικό της... πρότασης είναι απλό: Εάν οι γονείς πληρώνουν (ακόμη περισσότερα απ' ό,τι μέχρι σήμερα) και η θέση των καθηγητών «κρέμεται» από την έκθεση κάποιου προϊσταμένου, δε θα έχουμε ούτε αγώνες ούτε αναστάτωση, λένε. Με άλλα λόγια, θα τους έχουμε δεμένους χεροπόδαρα και θα επιβάλουμε τη σιωπή του νεκροταφείου. Αλλωστε, συμπληρώνουν, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στα ιδιωτικά σχολεία, όπου επικρατεί πλήρης ηρεμία και ησυχία...

Οπως καταλαβαίνετε, το ενδιαφέρον των ανθρώπων δε συγκεντρώνεται στα πολλά και σοβαρά προβλήματα της δημόσιας παιδείας και την αντιμετώπισή τους, αλλά στην παραπέρα προώθηση των στόχων τους - δηλαδή, της ιδιωτικοποίησης - και, ταυτόχρονα, στο φίμωμα όλων όσων ζημιώνονται απ' αυτό. Και είναι τόσο αποκαλυπτικό αυτό, που δε χρειάζεται να πει κανείς τίποτε περισσότερο, για την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική λογική τους.

Χρειάζεται, όμως, να πούμε κάτι γενικότερο. Πίσω από την πολιτική της πολύμορφης ιδιωτικοποίησης της Παιδείας και όχι μόνον αυτής, αλλά και της δημόσιας Υγείας, της Πρόνοιας και, ουσιαστικά, όλων των κρίσιμων και κοινωνικού χαρακτήρα τομέων, κρύβεται μια τεράστια επιχείρηση βίαιης ανατροπής μιας σειράς μεγάλων κατακτήσεων του λαού και των εργαζομένων.

Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα. Το δεύτερο είναι πως την ίδια στιγμή, οι κάθε λογής φόροι, που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και θα 'πρεπε να αντιμετωπίζουν, πρώτα και κύρια, τις προαναφερόμενες ανάγκες, όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά γίνονται κάθε χρόνο και περισσότεροι. Εύλογο το συμπέρασμα: Τεράστια και όλο και μεγαλύτερα ποσά «οδεύουν» καθημερινά και κάθε χρόνο από τις τσέπες των εργαζομένων και του λαού, στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας, με το κράτος να παίζει το ρόλο του ενδιάμεσου.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που χειροτερεύει ραγδαία τα τελευταία χρόνια, καθώς οι συνθήκες της «απελευθέρωσης» και του ανταγωνισμού αυξάνουν συνεχώς και περισσότερο τις ανάγκες των μονοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων για συγκέντρωση δύναμης και εξουσίας. Μια πραγματικότητα που θα αλλάξει μόνον όταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού καταδικάσει αποφασιστικά και ουσιαστικά την πολιτική των δήθεν «μονόδρομων» και τους φορείς της. Μόνον όταν το Μέτωπο του λαού πάρει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια.

Τέσσερα στα δέκα νοσοκομεία της χώρας δε διαθέτουν τον απαιτούμενο, σύγχρονο εξοπλισμό, για την αντιμετώπιση των αναγκών διάγνωσης και θεραπείας των ασθενών. Το στοιχείο αναφέρθηκε σε πρόσφατη ημερίδα, που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη και προκύπτει από σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στη χρήση πληροφοριακών συστημάτων, καθώς μόνο ένα στα τρία νοσοκομεία της χώρας έχει μηχανογραφήσει, έστω κι ένα τμήμα των λειτουργιών του.

Η εικόνα, οπωσδήποτε, δεν είναι καθόλου καλή. Και το πλέον άσχημο είναι το γεγονός πως ο προσανατολισμός των κυβερνώντων κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει την ουσιαστική βελτίωση αυτής της κατάστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και απόδειξη, ταυτόχρονα, είναι ο κρατικός προϋπολογισμός του 2000, που θα συζητηθεί σε λίγες μέρες στη Βουλή.

Τα παρακάτω αναγραφόμενα δεν αποτελούν παρά ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ της κατάστασης που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα και το οποίο θα μπορούσε να δημοσιευτεί σε οποιοδήποτε ΜΜΕ του πλανήτη μας:

«Ελλάς, έτος 1999 μετά Χριστόν, 20 μέρες πριν το πολυδιαφημισμένο μιλένιουμ. Η κυβέρνηση της χώρας έχει κηρύξει, διά Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου, κατάσταση πολιορκίας σε όλα τα σχολεία της ελληνικής επικράτειας, προς αντιμετώπιση της μαθητικής εξέγερσης, η οποία εκδηλώνεται με αποχές από τα μαθήματα, καταλήψεις σχολικών κτιρίων και συνεχείς διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων. Οι μαθητές προβαίνουν στις ανωτέρω ενέργειες διαμαρτυρόμενοι για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του υπουργείου Παιδείας, η οποία - όπως υποστηρίζουν - υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο τη δημόσια εκπαίδευση, προς όφελος της ιδιωτικής και της παραπαιδείας, δεν προσφέρει ουσιαστική γνώση και μόρφωση και αποκλείει από την εκπαίδευση τους μαθητές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Για τη διαφύλαξη της τάξης η κυβέρνηση ενεργοποιεί τους, κατά τόπους, εισαγγελείς και χρησιμοποιεί τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, της Ασφάλειας και της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Οι εν λόγω κρατικοί υπάλληλοι επισκέπτονται καθημερινώς, το πρωί, τα σχολεία, όπου, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έρχονται σε αντιπαράθεση με τους μαθητές, ασκούντες βία εναντίον τους. Σε πολλές περιοχές της χώρας διενεργούνται, από τα όργανα της τάξης, συλλήψεις μαθητών, γονιών και άλλων που συμπαραστέκονται στους μαθητές. Οι συλληφθέντες οδηγούνται στην Ασφάλεια και στην Εισαγγελία προς ανάκριση και για τα περαιτέρω...».

Αλήθεια, γιατί δε σκέπτεται η κυβέρνηση το διεθνές κύρος της χώρας..;

Δυο τα «στρατόπεδα», ίδια, όμως, η εξαχρείωση, που αποπνέουν τις τελευταίες μέρες διάφοροι «μαϊντανοί» τηλεοπτικών τραπεζιών. Από τη μια, οι υποστηρικτές της δημοσιογραφίας της «τσόντας», από την «άλλη», οι υπερασπιστές, όχι του άβατου των ιδιωτικών στιγμών του κάθε ανθρώπου, αλλά της ασυλίας, που «πρέπει» να τυγχάνει η κάθε είδους διαστροφή, η οποία, μάλιστα, πλασάρεται και ως μη ομολογούμενη κοινοτοπία. Διότι - λέει - άλλοι έχουν την «τόλμη» και δηλώνουν αυτό που είναι και οι άλλοι το κρύβουν, ενώ όλοι τα ίδια κάνουμε!!! Ακούμε, έτσι, τον έναν να λέει με τη μεγαλύτερη φυσικότητα «και ποιος δεν έχει πάει με 14χρονα;»(!) και τον άλλον να ζητά να πάψει να αποτελεί κολάσιμη πράξη η παιδεραστία, «γιατί δεν μπορεί τα 14χρονα να ξέρουν να κλείνουν τα σχολεία και τους δρόμους και να μην ξέρουν άλλα...»! Αλλοι πάλι - πιο ...σοβαροί - προτιμάνε να κρατάνε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο κάθε αφελές ή χαζοχαρούμενο κοριτσάκι ή αγοράκι (αλλιώς τα αποκαλούν...) και τη διασημότητα που «υποκύπτει» στις προκλήσεις τους..!

Με άλλα λόγια, η ζούγκλα εν ολομελεία. Μια ανατριχιαστική συγχορδία, που δεν προκαλεί μόνο αποστροφή και αηδία, αλλά και τρόμο μπροστά στη σαπίλα που διαχέεται μαζικά στην κοινωνία. Μια δηλητηριώδης επίθεση στις συνειδήσεις, πρώτα και κύρια των νέων. Και αυτό, την ώρα που οι εισαγγελείς και όλες οι αρχές έχουν στρώσει στο κυνήγι ό,τι πιο υγιές, ό,τι πιο ελπιδοφόρο διαθέτει αυτή η κοινωνία: Τα νιάτα και τους αγώνες τους, οι οποίοι - εκτός των άλλων - είναι και το πιο ασφαλές οχυρό μπροστά στον καλλιεργούμενο εκφυλισμό και την εξαχρείωση των πάντων.

Τελικά, φαίνεται πως τους έχει γίνει συνήθεια. Αναφερόμαστε στο γεγονός πως όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ, όπως και οι υποψήφιοι για τη θέση αυτή, στην τελευταία 20ετία, υπόσχονται την επίλυση του Κυπριακού. Μετά τον Κλίντον, τον Μπους, τον Ρήγκαν και όλους τους υπόλοιπους, ήρθε τώρα η σειρά του Αλ Γκορ, σύμφωνα με συνέντευξή του σε ομογενειακή εφημερίδα.

Πάλι καλά που δεν έτρεξαν κάποιοι εγχώριοι οπαδοί της νέας τάξης πραγμάτων, να του φορέσουν φουστανέλες, όπως έχει γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν.

Το «βέτο»

μας τελείωσε,

έπεσε τέζα

κάτω

το «φάγαν»

οι «εταίροι» μας,

οι ΗΠΑ

και το ΝΑΤΟ.

Το «βέτο»

το κατάφεραν,

το κάναν πλέον

ζάφτι,

και το κηδέψαν,

έχοντας

τον Κώστα

νεκροθάφτη!

Το «βέτο»

αναπαύεται,

ησύχασε

για πάντα,

«συλλυπητήρια»,

λαέ

κι άντε

«καλά σαράντα»!

Ο οίστρος

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ που... πάγωσε από την έκπληξη και... έμεινε με ανοιχτό το στόμα από τις εξελίξεις στο Ελσίνκι; Από την αποδοχή δηλαδή της υποψηφιότητας της Τουρκία και την εκπόνηση σχετικού κειμένου; Δε νομίζουμε...

Αλλωστε η επίσκεψη Κλίντον στην Ελλάδα είναι πολύ πρόσφατη, ενώ... πολύ τα μάσαγαν και ο Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου για να περιμένει κανείς οτιδήποτε διαφορετικό.

Τον πρωθυπουργό, πάντως, τον είδαμε... αρκετά άνετο στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε μετά την εξέλιξη. Κι αυτό, φυσικά, δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση.

Ε, μετά από τόσα χρόνια πρωθυπουργίας έχει μάθει να υποκρίνεται ο άνθρωπος. Ασε, που είχε και μπόλικο χρόνο, για να προετοιμαστεί.

ΕΚΕΙ ΟΜΩΣ που πρέπει να παραδεχτούμε τους Κοινοτικούς είναι στην επιλογή... μεσάζοντα. Του ανθρώπου, δηλαδή, που μετέφερε το «χαμπέρι» στην τουρκική κυβέρνηση! Χαβιέ Σολάνα! Τι καλύτερο;

Ο εν λόγω κύριος... φημίζεται για τις διπλωματικές αρετές του, πρακτικά δείγματα των οποίων είχαμε πολύ πρόσφατα την ευκαιρία να δούμε στην αμερικανική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία.

Ισως, να είναι και ολίγον... συμβολικό το θέμα. Δηλαδή, από τη μια η Ελλάδα, από την άλλη η Τουρκία, στη μέση η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο πρώην γραμματέας του ΝΑΤΟ να τα κανονίζουν κι από πάνω οι ΗΠΑ να εποπτεύουν!

Πάνω - κάτω, πάντως, έτσι είναι τα πράγματα τα τελευταία 25 χρόνια και το τι είδους... προκοπή είδαμε, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά!

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τις εκλογές, όμως, ο πρωθυπουργός δε μας διαφώτισε περισσότερο. Απλά, μας ανακοίνωσε τα αυτονόητα. Είμαστε, λέει, σε προεκλογική περίοδο, με ορίζοντα την 26η Μαρτίου...

Ναι, αλλά μέχρι τις 26 Μάρτη υπάρχουν τόσες και τόσες Κυριακές... Σε ποια απ' αυτές θα γίνουν οι εκλογές; Προφανώς, θέλει να κρατήσει μυστική την ακριβή ημερομηνία. Είμαστε που είμαστε στριμωγμένοι, σου λέει, να μην έχω κι εγώ ένα ατού...