Παπαγεωργίου Βασίλης

Τυπικά, την ευθύνη φαίνεται να την έχει η πρόεδρος της Ενωσης των ξένων ανταποκριτών που συντόνιζε τη συζήτηση. Οι πάντες, όμως, γνωρίζουν ότι τα ονόματα των δημοσιογράφων που θα ρωτήσουν -και μερικές φορές και οι ερωτήσεις- «μοιράζονται» από τα πριν από τους παρατρεχάμενους του πρωθυπουργού επί του Τύπου. Αμέτοχος των ευθυνών για τις διακρίσεις και τον αποκλεισμό δημοσιογράφων δεν είναι ούτε ο Κ. Καραμανλής, που «δεν ίδρωσε το αυτί του» στις αντιδράσεις των δημοσιογράφων στο τέλος της συνέντευξης... Αλλά, αν πράγματι, όπως διατείνεται, λέει την αλήθεια, γιατί φοβάται το «Ρ»;

Ενα χρόνο στην κυβέρνηση και η γαλάζια διαπλοκή κάνει θριαμβευτικά την εμφάνισή της. Στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού, τα πρώτα τραπέζια - οι δημοσιογράφοι είχαν απωθηθεί στα δύο άκρα της αίθουσας ως ανεπιθύμητοι φτωχοσυγγενείς - τα είχαν καταλάβει οι «ημέτεροι» μεγαλοεπιχειρηματίες. Διακρίναμε τους Εμφιετζόγλου («Μηχανική»), Κ. Αγγελόπουλο («Χαλυβουργική»), Φέσσα («Ινφοκουέστ»), Νανόπουλο («Γιούρομπανκ» - Λάτσης), Κωστόπουλο («Αλφα Μπανκ») κ.ά. Το διαπλεκόμενο «σύστημα ΝΔ» έχει αρχίσει να συγκροτείται και δε διαφέρει πουθενά από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που κατήγγειλε μετά βδελυγμίας κάποτε ο νυν πρωθυπουργός. Το σίγουρο είναι ότι από κοινού καταδυναστεύουν τις λαϊκές μάζες και γι' αυτό οι τελευταίες πρέπει να απαλλαγούν συνολικά από τους δύο.

Η «ΑΥΓΗ» σε χτεσινό της ρεπορτάζ με τίτλο: «Σε εγκατάλειψη το Τατόι» αναφέρεται στις προτάσεις περιβαλλοντικής μη κυβερνητικής οργάνωσης που υπάγεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ και έχει χορηγούς, μεταξύ άλλων, την «Κόκα Κόλα» και την ξενοδοχειακή εταιρία «Γκρεκοτέλ», αναφέροντας: «Την ανάγκη προστασίας και ανάδειξης του κτήματος Τατοΐου, περίπου τριάντα χιλιάδων στρεμμάτων, όπως και των εντός αυτού κτισμάτων, το συντομότερο δυνατόν, ανέδειξε χτες, σε συνέντευξη Τύπου η Ελληνική Εταιρία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, διατυπώνοντας και συγκεκριμένες προτάσεις».

Από το ρεπορτάζ λείπουν βασικές πληροφορίες, όπως, για παράδειγμα, ότι η περιβαλλοντική οργάνωση «ανέδειξε» μεταξύ άλλων: την περίφραξη του χώρου και τη θέσπιση εισιτηρίου για να μπορεί κάποιος να μπαίνει σ' αυτόν, όπως και την κατασκευή ξενοδοχειακού συγκροτήματος. Και, βέβαια, τη συμμετοχή επιχειρηματιών στην υλοποίηση των σχεδίων.

Λεπτομέρειες, θα πείτε. Ετσι πρέπει να 'ναι για την «ΑΥΓΗ», αφού, μάλλον, όσα επαγγέλλεται ο ΣΥΝ περί οικολογίας και προστασίας του περιβάλλοντος είναι «πράσινα άλογα»...

«Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι αυτόνομο, σε όλα τα επίπεδα, από τα κόμματα», διακηρύσσουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν, εδώ και χρόνια, τα στελέχη του ΣΥΝ. Στην πράξη, όμως, κόβουν και ράβουν την αυτονομία κατά πώς βολεύει τις κάθε φορά επιδιώξεις τους.

Σε αφίσα για την προπαγάνδιση προχτεσινής συγκέντρωσης για τη Μέρα της Γυναίκας, για παράδειγμα, είδαμε να υπογράφει μεταξύ άλλων ο ΣΥΝ και η Γραμματεία Γυναικών της ΑΔΕΔΥ. Κι απ' ό,τι μάθαμε, η υπογραφή της συγκεκριμένης Γραμματείας μπήκε ύστερα από μεθόδευση των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΝ στην ΑΔΕΔΥ, χωρίς να έχει ρωτηθεί και να πάρει απόφαση η Εκτελεστική Επιτροπή της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης. Προφανώς, στα πλαίσια της... αυτονομίας.

Γρηγοριάδης Κώστας

Να, λοιπόν, και ένα μέρος όπου κάποιοι περνάνε καλά και είναι αισιόδοξοι: Τα γραφεία της Ρηγίλλης. Γιατί όπου αλλού κι αν κοιτάξει κανείς - με εξαίρεση ίσως τα γραφεία του ΣΕΒ, της Ενωσης Εφοπλιστών, της αντίστοιχης των Τραπεζιτών, κλπ. - δεν υφίσταται το ίδιο κλίμα.

Εμείς τι να πούμε; «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε»...

ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ιδιαίτερες αμφιβολίες, αλλά το επιβεβαίωσε κι ένα ...άτυπο γκάλοπ: Ελάχιστοι από τους βουλευτές που συμμετέχουν στην επιτροπή για την κύρωση της συνθήκης του λεγόμενου ευρωσυντάγματος έχουν κάνει μια πρόχειρη ανάγνωση, έστω, των ντοκουμέντων, για τα οποία πρόκειται να ψηφίσουν.

Δεν είναι να τους αδικεί κανείς, βέβαια, μια και η εν λόγω συνθήκη μαζί με τα παρελκόμενά της (δηλαδή όλες τις προηγούμενες συνθήκες που ενσωματώνει) αποτελούν ένα «πόνημα» 70.000 σελίδων!

Από την άλλη, η προσήλωση στον λεγόμενο ευρωμονόδρομο από τη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Επομένως, ακόμη και αν διάβαζαν τη Συνταγματική Συνθήκη. Ακόμη κι αν κατάφερναν να ξεχωρίσουν ορισμένες από τις πάμπολλες «αλυσίδες», με τις οποίες αλυσοδένονται οι λαοί της ευρωένωσης, πάλι θα την υπερψήφιζαν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε αυτό που οι νομικοί ονομάζουν «υπέρτερο συμφέρον» ή, για να το πούμε αλλιώς, το συμφέρον της άρχουσας τάξης είναι υπεράνω όλων.

Πού είναι σε όλα αυτά ο Ελληνας εργαζόμενος, του οποίου τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και η εθνική κυριαρχία πάνε περίπατο; Πουθενά. Οπως δεν ήταν πουθενά, όταν καταρτιζόταν το τελικό κείμενο, που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν «ευρωσύνταγμα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε γνωρίζουμε, το αν και πόσο οι χιλιάδες σύνεδροι κατάφεραν να ξεχωρίσουν το δεύτερο από το πρώτο. Οσοι, πάντως, δε βρίσκονταν στην αίθουσα του Τάε Κβο Ντο στο Φάληρο και θέλησαν να ενημερωθούν από τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ έμαθαν μόνο για τα συνθήματα, τις λιστομαχίες των τάσεων και των υποψηφίων, κάποιες εντυπωσιοθηρικές κυρίως κόντρες μεταξύ κορυφαίων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μια σειρά άλλα, ανούσια παραλειπόμενα. Για τις πολιτικές θέσεις, που αποφάσισε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρχε ουσιαστικά τίποτε. Τακτική η οποία τηρήθηκε με αυστηρή ευλάβεια, ιδιαίτερα από τις φιλοΠΑΣΟΚικές εφημερίδες. Φαινόμενο, το οποίο δεν έγινε τυχαία, ούτε από σύμπτωση. Αυτή είναι η δική μας, τουλάχιστον, εκτίμηση...

Αφήνοντας κατά μέρος τη συνθηματολογία, ας σταχυολογήσουμε ορισμένες αναφορές από τις πολιτικές παρεμβάσεις του Γ. Παπανδρέου στο συνέδριο. Ποια είναι η άποψή του, για τα σοβαρότατα και οξυμένα προβλήματα της γεωργίας; Τα φωτεινά παραδείγματα -όπως είπε- των ελληνικών κρασιών και της ιχθυοκαλλιέργειας δείχνουν το δρόμο. Σημειώστε ότι οι δυο αυτοί κλάδοι είναι οι πλέον καπιταλιστικοποιημένοι και ελέγχονται από λίγες μεγάλες επιχειρήσεις.

Ποια είναι η άποψή του, για την ανεργία, τη βιομηχανία, κλπ.; Πρέπει -όπως είπε- να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Και για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές. Και μπορεί να μην ανέλυσε τις σημαντικές αυτές αλλαγές, αλλά συμπεριέλαβε σ' αυτές την ανάγκη απαλλαγή της κοινωνίας από «έναν ιδιότυπο κρατισμό», την προσφορά κινήτρων για την αποτελεσματική παραγωγή πλούτου, την ευελιξία της αγοράς εργασίας, την επιχειρηματικότητα και την απελευθέρωση των αγορών. Προχώρησε, μάλιστα, ακόμη περισσότερο, υποσχόμενος την απαλλαγή των επιχειρήσεων από τη γραφειοκρατία, τη μείωση των «υψηλών ασφαλιστικών εισφορών», τον έλεγχο των κρατικών δαπανών και της κατανάλωσης (δηλαδή, των μισθών και συντάξεων) και τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων. Κι όλ' αυτά, βέβαια, στο πλαίσιο της αδιαμφισβήτητης προσήλωσης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στο «ευρωσύνταγμα», κλπ., κλπ.

Τι οικονομική πολιτική εφάρμοζαν δέκα και πλέον χρόνια οι κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη; Πολιτική «δημοσιονομικής αυστηρότητας» και σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, πολύμορφων παροχών προς το μεγάλο κεφάλαιο, «απελευθέρωσης» των αγορών, αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών (εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό κλπ.) και αποκρατικοποιήσεων. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής είναι γνωστά σε όλους. Αλλωστε, η πολιτική αυτή, πρωτίστως, καταψηφίστηκε πέρυσι τέτοιο καιρό από το λαό και η ΝΔ έγινε κυβέρνηση της χώρας. Ενα χρόνο μετά, ο Κ. Καραμανλής συνεχίζει στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση, έχοντας στόχο την ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων, όπως ο ίδιος εξάγγειλε στην προχτεσινή του συνέντευξη Τύπου. Την ίδια στιγμή, ο Γ. Παπανδρέου πρεσβεύει κι αυτός την ίδια πολιτική - όπως έγινε φανερό στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ - αλλά, σχολιάζοντας τη συνέντευξη Καραμανλή, σημείωσε, ότι τα κυβερνητικά μέτρα αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης...

Οι εργαζόμενοι, όμως, μπορούν και πρέπει να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα και να δώσουν τη δική τους απάντηση, τόσο στις κοροϊδίες της κυβέρνησης, για... καλύτερες μέρες στο μέλλον, όσο και σ' αυτές του ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η οικονομία δεν αντέχει, επανέλαβε χτες ο Ν. Γκαργκάνας. Ναι, οι εργαζόμενοι πρέπει, επιτέλους, να προσαρμοστούν και να χωνέψουν πως η οικονομία δεν αντέχει την παραμικρή βελτίωση των αποδοχών τους. Αντέχει μόνο τον πολλαπλασιασμό των κερδών της πλουτοκρατίας και, βέβαια, το διπλασιασμό των αποδοχών του ίδιου του κ. Γκαργκάνα...