Icon

Η αντιλαϊκή σκυτάλη περνάει γρήγορα από χέρι σε χέρι, αφού μπροστά βρίσκονται σειρά από «εκκρεμότητες» για το κεφάλαιο

Αποτυπώνουν και κάτι ακόμα βαθύτερο, που εξηγεί και το λόγο που η κυβέρνηση, σε συμφωνία με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, αποφάσισε την άμεση προσφυγή στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών, πέρα από την - αμφίβολη έτσι κι αλλιώς - προσπάθεια να «κλείσει την ψαλίδα» με τη ΝΔ και να περιορίσει τις απώλειες του κυβερνώντος κόμματος.

Πρόκειται για τις αντιλαϊκές «εκκρεμότητες» που βρίσκονται στο τραπέζι και για τις οποίες απαραίτητο είναι να ξεκαθαρίσει γρήγορα το «τοπίο» και να προκύψει η επόμενη κυβέρνηση, που να είναι όσο το δυνατόν πιο σταθερή, για να πάει ένα βήμα πιο πέρα την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και της επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Με «παρακαταθήκη» και αφετηρία βέβαια τις πολύ «υψηλές επιδόσεις» στην υλοποίησή τους, που έχει ήδη καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεδομένο πως η «πολιτική αλλαγή» την οποία επαγγέλλεται η ΝΔ εγγυάται τον «πυρήνα» της αντιλαϊκής πολιτικής, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου.

Η «ανάγκη» αυτή γίνεται ακόμα πιο καθαρή, αν δει κανείς τη «μεγάλη εικόνα», όπως τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό σε Ανατολική Μεσόγειο, Μ. Ανατολή και Βαλκάνια, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, τροφοδοτώντας επικίνδυνους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις.

Τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ανησυχίες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για καθυστερήσεις και «κενά», που θα μπορούσε να προκαλέσει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος στη χώρα μας, με δεδομένο τον ρόλο της και τις αποστολές που έχει αναλάβει για τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.

Δεδομένη είναι, άλλωστε, η συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων στην ανάγκη να υπάρξει «συνέχεια» και «συναίνεση» σε ό,τι αφορά τους διχοτομικούς σχεδιασμούς στην Κύπρο, το παζάρι με την Τουρκία, που έχει μπει ήδη σε μια νέα, ακόμα πιο επικίνδυνη φάση του, «ακουμπώντας» κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, την παραπέρα προώθηση του σχεδίου της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Δυτικά Βαλκάνια, με στόχο η Ελλάδα να αναδειχτεί «ηγέτιδα δύναμη» στην περιοχή, για λογαριασμό βεβαίως της αστικής τάξης.

Ενδεικτικές είναι και όλες οι σχετικές «διαβεβαιώσεις» που έχει δώσει η ΝΔ για τη συνέχιση και εμβάθυνση της επικίνδυνης εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, για λογαριασμό της «αναβάθμισης» της αστικής τάξης και των συμφερόντων της.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού γερουσιαστή Μενέντεζ στην Αθήνα (ενός εκ των δύο συντακτών του νομοσχεδίου της Γερουσίας των ΗΠΑ για την Ανατολική Μεσόγειο), ο Κυρ. Μητσοτάκης σημείωνε στη συνάντησή τους πως το νομοσχέδιο Μενέντεζ «αναγνωρίζει τη σημασία της σχέσης των ΗΠΑ με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Μία πολιτική η οποία ξεκίνησε από κυβερνήσεις της ΝΔ και υιοθετείται και από τη σημερινή κυβέρνηση», ενώ πλειοδοτώντας και εδώ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωνε ότι «προσβλέπουμε σε μία ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας και ΗΠΑ».

Λίγες μέρες πριν, στις 18/4, οι αντιπρόεδροι της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκης και Αδ. Γεωργιάδης, και οι τομεάρχες Εξωτερικών Γ. Κουμουτσάκος, Πολιτισμού Ολγα Κεφαλογιάννη, Υγείας Β. Οικονόμου και Ενέργειας Κ. Σκρέκας προσέρχονταν στην πρεσβεία των ΗΠΑ, για να συζητήσουν με τον Πάιατ την «πρόοδο» που έχει επιτευχθεί από τον Δεκέμβρη στην υλοποίηση του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ και «την ισχυρή, συνεχή στήριξη της ΝΔ για τη διμερή σχέση», όπως αναφερόταν από πλευράς της πρεσβείας. Η δε ΝΔ έλεγε τότε πως από τη μεριά της «τονίστηκε η σημασία που δίνει τόσο ως αντιπολίτευση σήμερα, όσο και ως κυβέρνηση αύριο, στη διεύρυνση και εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας - ΗΠΑ».

Ο δε τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ, Γ. Κουμουτσάκος, σε πρόσφατο συνέδριο, κάνοντας ακόμα πιο «λιανά» τα παραπάνω, έφερνε ως παραδείγματα τη συνεισφορά που θα μπορούσε να έχει μια μελλοντική κυβέρνηση ΝΔ στην εξομάλυνση π.χ. των σχέσεων Σερβίας - Κοσόβου, στην ακόμα μεγαλύτερη «αξιοποίηση» της Σούδας, στο μπάσιμο των ΗΠΑ στα σχήματα στρατιωτικής συνεργασίας της Ελλάδας με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο κ.ο.κ.

Ξεχώριζε άλλωστε ως σχετικό «προτέρημα» για τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» που επιδιώκει η αστική τάξη το γεγονός της ταύτισης όλων των αστικών δυνάμεων, τη «συναίνεση για τις μεγάλες στρατηγικές επιλογές της χώρας». «Κανείς δεν αμφισβητεί σήμερα την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, τις στρατηγικές σχέσεις με το Ισραήλ, ότι θα έχουμε και σχέσεις με άλλες δυνάμεις, που όμως δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν". Μόνο τα άκρα δεν τα δέχονται», σημείωνε χαρακτηριστικά.

Εξίσου σημαντικές για το κεφάλαιο είναι και οι «εκκρεμότητες» στην οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», που δεν επιτρέπουν κωλυσιεργία και αναβολές.

Στα άμεσα «καθήκοντα» της όποιας επόμενης κυβέρνησης βρίσκονται μεταξύ άλλων η «αναμόρφωση» προς το χειρότερο των προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει, οι νέες ιδιωτικοποιήσεις και η ολοκλήρωση των προηγούμενων, η επιτάχυνση της εκκαθάρισης των «κόκκινων» δανείων με βάση το πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η σημερινή κυβέρνηση και σηματοδοτεί ένταση εκβιασμών και πλειστηριασμών στα λαϊκά στρώματα, η παραπέρα «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» με το νέο τσεκούρι στο αφορολόγητο από 1/1/2020 ή με όποιον άλλο τρόπο θεωρηθεί απαραίτητος προκειμένου να πιάνονται οι στόχοι για τα «ματωμένα πλεονάσματα» κ.ά.

Η ΝΔ όχι μόνο δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι «θα σεβαστεί πλήρως» όλες τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση, έχοντας βέβαια δώσει παραπάνω από αρκετά «δείγματα γραφής», ψηφίζοντας το προηγούμενο διάστημα το 3ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τους εφαρμοστικούς του νόμους, αλλά επιπλέον «δεσμεύεται» στην αστική τάξη ότι μπορεί να απογειώσει παραπέρα την καπιταλιστική κερδοφορία, με ακόμα περισσότερες φοροαπαλλαγές και προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, προωθώντας παραπέρα την αντεργατική επίθεση και κάνοντας προσπάθεια να κερδίσει ακόμα περισσότερο «δημοσιονομικό χώρο» για μέτρα στήριξης του κεφαλαίου.

Και εδώ δηλαδή μια ενδεχόμενη κυβερνητική εναλλαγή όχι μόνο δεν θα σηματοδοτήσει κάποια «αναστροφή της πορείας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να προπαγανδίσει τα ψεύτικα διλήμματα και να φουσκώσει τον κάλπικο διπολισμό, αλλά τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πορείας, πάνω στις ράγες που στρώνουν τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων και οι συμφωνίες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και «θεσμών», τις οποίες δεσμεύεται ότι θα τηρήσει η ΝΔ, πλειοδοτώντας σε αντιλαϊκά μέτρα.

Η μεγάλη αυτή «εικόνα», που ξεπροβάλλει ήδη για την επόμενη μέρα, κάνει πιο καθαρό και το πραγματικό δίλημμα για τον λαό, μπροστά στις επερχόμενες εκλογές: Αν με την ψήφο του θα δυναμώσει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, ή απέναντι στην κοινή «ατζέντα» του κεφαλαίου, που δεσμεύονται ότι θα υλοποιήσουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και σημαίνει ένα νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης και βαθύτερης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, θα ενισχύσει το ΚΚΕ για να δυναμώσει τον δικό του αγώνα από την επόμενη μέρα, για να «βάλει δύσκολα» στην αντιλαϊκή πολιτική, να πάρει ανάσες, να περάσει στην αντεπίθεση, για να έρθουν στην «ημερήσια διάταξη» οι δικές του ανάγκες.

Οσο κι αν προσπαθούν να πουν ότι τους χωρίζει χάος, για να πολώσουν το κλίμα και να παγιδεύσουν λαϊκές ψήφους, ο ένας για να αποσπάσει την αυτοδυναμία και ο άλλος για να περιορίσει τις απώλειες που είχε στις ευρωεκλογές, το πραγματικό δίλημμα για το λαό ήταν και παραμένει ένα:

Θα συνεχίσει και με την ψήφο του να στηρίζει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ, με ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας;

`Η θα στηρίξει αποφασιστικά την αντίσταση, την αντεπίθεση, τον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό πραγματικά στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;

Αυτό είναι το μόνο δίλημμα, που αν απαντηθεί σωστά από το λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη, θα κάνει την πραγματική διαφορά την επομένη των εκλογών.

Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα πάρει κουράγιο ο λαός για να σηκώσει κεφάλι. Θα δεχτεί πλήγμα το κλίμα της απογοήτευσης και της μοιρολατρίας που καλλιεργούν όλα τα άλλα κόμματα, επειδή θέλουν το λαό στη γωνία και φοβούνται την οργάνωση, τη δύναμή του.

Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα οργανωθεί από καλύτερες θέσεις ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται με κυβέρνηση ΝΔ, η οποία δεν βλέπει την ώρα να παραλάβει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις, για πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις, για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης.

Θα δυναμώσουν ο αγώνας για ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό, η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, θα γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συμπόρευση και κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Γιατί μόνο το ΚΚΕ φωτίζει και παλεύει για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με εργατική εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και Κεντρικό Σχεδιασμό, οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Αυτό είναι το σχέδιο του ΚΚΕ για το σήμερα και το αύριο. Και είναι το μοναδικό «αντίπαλο δέος» στον σχεδιασμό του κεφαλαίου, που ενιαία υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και διαφορές.

Και μόνο τα προεκλογικά τους διλήμματα να δει κανείς, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει.

«Στασιμότητα και τέλμα ή πολιτική αλλαγή που θα σημάνει επενδύσεις, δουλειές και ασφάλεια;», είναι το κεντρικό δίλημμα που θέτει η ΝΔ, συμπληρώνοντας: «Σταθερότητα και ανάπτυξη ή αποσταθεροποίηση και περιπέτειες;».

Με τη φόρα από τη νίκη στις ευρωεκλογές, η ΝΔ διεκδικεί την αυτοδυναμία, για να ολοκληρωθεί η «πολιτική αλλαγή».

Σε τι συνίσταται όμως για το λαό αυτή η «αλλαγή»; Τι πραγματικά θα αλλάξει στη ζωή του μετά τις επόμενες εκλογές, όταν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή όχι;

Η ΝΔ πλειοδότησε προεκλογικά σε αντιλαϊκά μέτρα, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα χρόνια να εφαρμόζει τη δική της πολιτική. Εχει δεσμευτεί για τους στόχους των μνημονίων και την τήρηση των συμφωνηθέντων με τους «θεσμούς».

Μπαίνει στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής με τις καλύτερες συστάσεις από διεθνείς καπιταλιστικούς «οίκους» και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Με διαβεβαιώσεις προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ότι θα διατηρηθεί το «υψηλό επίπεδο» εμπλοκής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

Είναι βέβαιο επομένως ότι θα κάνει ό,τι μπορεί, για να ξεπεράσει τον εαυτό της, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όχι μόνο αυτό: Το ξελάσπωμα της πολιτικής της από τον ΣΥΡΙΖΑ τής δίνει τώρα τη δυνατότητα να γίνει ακόμα πιο επιθετική.

Να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς. Οι «συστάσεις» προς αυτήν την κατεύθυνση, που περιέχονται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», είναι ενδεικτικές.

Αλλαγή επομένως θα δει ο λαός, αλλά όχι προς το καλύτερο. Αλλωστε, κάθε επόμενη κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, αφού «χτίζει» πάνω στο αντιλαϊκό πλαίσιο που ήδη υπάρχει και το ενισχύει.

Για παράδειγμα, το δεύτερο μνημόνιο των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ενσωμάτωσε το πρώτο και πρόσθεσε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ το τρίτο των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι αθροίστηκε στα δυο προηγούμενα, μαζί με τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνουν μέχρι το 2060! Πάνω εκεί έρχεται τώρα να πλειοδοτήσει και να «χτίσει» η ΝΔ.

«Αλλαγή» προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, όσο μένουν ανέγγιχτα και ενισχύονται όλα τα «υλικά» του δρόμου που μας έφερε έως εδώ. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την κυβερνητική εναλλαγή όλων των προηγούμενων χρόνων, που επιβεβαίωσε και η «αριστερή» διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, η «σταθερότητα» που εγγυάται η ΝΔ, αφορά τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα «μηδενικής ανοχής» στο κίνημα, ότι οι στόχοι του κεφαλαίου είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Οσο κι αν προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι παραμένει ζωντανός στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής, για να συσπειρώσει τον κόσμο του μπροστά στις βουλευτικές εκλογές, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για ήττα στις βουλευτικές εκλογές.

Δεν παύει πάντως να διαφημίζει το έργο του και κυρίως την αποφασιστικότητα που έδειξε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στο να ολοκληρώνει «μεταρρυθμίσεις» που οι προηγούμενοι άφηναν μισές, υπενθυμίζοντας στο κεφάλαιο ότι παραμένει μια αξιόπιστη εναλλακτική για τα συμφέροντά του.

Η αναγνώριση των υπηρεσιών του από τον πιο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, και βέβαια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι το «βαρύ χαρτί» που κρατάει στα χέρια του για την επόμενη μέρα.

Σε κάθε περίπτωση, τα σημερινά προεκλογικά διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν το περίγραμμα και της «αντιπολίτευσης» που θα ασκήσει αύριο, απέναντι σε μια κυβέρνηση της ΝΔ, αυτοδύναμη ή όχι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στις εκλογές αναμετράται «η παράταξη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού με μια παράταξη της κοινωνικής αλληλεγγύης» και θέτει το δίλημμα:

«Θα έχουμε μία κυβέρνηση της ΝΔ που έχει αποδείξει την ιδεοληπτική εμμονή της σε πολιτικές λιτότητας, ή μία κυβέρνηση που προσπαθεί να διευρύνει τις προοπτικές της κοινωνίας;». Ασκεί παράλληλα πίεση στο ΚΙΝΑΛ να ξεκαθαρίσει προεκλογικά τη στάση του για τις συνεργασίες της επόμενης μέρας.

Ο λαός γνώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση. Τον τιμώρησε στις ευρωεκλογές για τις αυταπάτες που σκόρπισε, την κοροϊδία που μοίρασε και την αντιλαϊκή πολιτική που συνέχισε, χωρίς όμως να ολοκληρωθεί το βήμα, όπως έδειξαν η νίκη της ΝΔ, η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ και η ανάδειξη διαφόρων ακροδεξιών - εθνικιστικών κομμάτων.

Κριτήριο για την «αντιπολίτευση» που θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι επομένως η κυβερνητική θητεία του, όσο κι αν προσπαθεί να καμουφλαριστεί πίσω από «αυτοκριτικές» και «συμπεράσματα» τάχα από την ήττα στις ευρωεκλογές.

Καμιά θετική «έκπληξη» δεν έχει να περιμένει ο λαός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ότι θα ασκήσει αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα.

Οπως δείχνουν τα προεκλογικά του διλήμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να ανανεώσει τις αυταπάτες για μια «αριστερή - προοδευτική» πλειοψηφία, ως αντίπαλο τάχα δέος στον «νεοφιλελευθερισμό» της ΝΔ, διεκδικώντας να ανακάμψει στην κυβέρνηση.

Το ίδιο έργο παίζεται και σε όλη την Ευρώπη, όπου τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, παλιά και νεότερα, διαφημίζουν τη λεγόμενη «κοινωνική ατζέντα» των ελαχιστότατων για τους εργαζόμενους και το λαό, με υποσχέσεις για ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, κι αυτά για τους πιο φτωχούς και ευάλωτους.

Μπροστά στην κάλπη, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία πρέπει να ζυγίσουν καλά την ψήφο τους. Εχουν και την πείρα και τη δύναμη να ξεπεράσουν τα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων. Να αχρηστεύσουν την παγίδα που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα «αντιδεξιά» ψευτοδιλήμματα.

Να μη «μεταγγίσουν» την ψήφο τους στη ΝΔ, που είναι κόμμα δοκιμασμένο στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και θα αξιοποιήσει κάθε ψήφο για να την πάει ένα βήμα πιο πέρα. Να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να αναδειχτεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων μετεκλογικά, παίζοντας ρόλο καταλύτη στο σχηματισμό της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Η κυβερνητική εναλλαγή είναι «οξυγόνο» για το αστικό σύστημα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στα οξυμένα προβλήματα και στα αδιέξοδα που αναπαράγει για το λαό η πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του κεφαλαίου, όπου συμπλέουν όλες οι άλλες δυνάμεις.

Γι' αυτό, το δίλημμα για το λαό μπροστά στην κάλπη δεν μπορεί να είναι ποια κυβέρνηση θα πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει την αντιλαϊκή επίθεση. Αλλά ποια δύναμη μπορεί να εγγυηθεί και να πρωταγωνιστήσει σε μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση την επόμενη μέρα, για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες. Κι αυτή η δύναμη είναι μόνο το ΚΚΕ!

Πράγματι, στα ποιοτικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος, άρα και στα εφόδια για την επόμενη κρίσιμη μάχη των βουλευτικών εκλογών, καταγράφεται το γεγονός ότι εκφράστηκε μια τέτοια τάση συμπόρευσης με το ΚΚΕ από ανθρώπους με τους οποίους συναντηθήκαμε μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Στη μάχη αυτή, ωστόσο, βρεθήκαμε αντιμέτωποι ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά και με ένα κλίμα βαθιάς απογοήτευσης για την κατάσταση, σε πλατιά τμήματα του λαού. Μια απογοήτευση όμως που ακόμα δεν έχει βρει θετική διέξοδο, μένει εγκλωβισμένη, πότε στην αδράνεια, στο «δεν αλλάζει τίποτα» και πότε στη λογική του τάχα «μικρότερου κακού». Βρεθήκαμε αντιμέτωποι και δώσαμε μάχη απέναντι σε αυτό που εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα: Μια γενικότερη τάση συντηρητικοποίησης, για την οποία ευθύνονται όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με ξεχωριστό το ρόλο του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, της δύναμης που ψευδεπίγραφα έθεσε μπροστά στην κάλπη το δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση».

Η τεράστια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ - που αποτελεί ταυτόχρονα τεράστια συμβολή στα σχέδια του κεφαλαίου - συνίσταται ακριβώς στην απογοήτευση και τη σύγχυση που έσπειρε σε κόσμο που τον ακολούθησε, σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που θεώρησαν ότι έκαναν ένα βήμα απεγκλωβισμού από την αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για να συνειδητοποιήσουν τελικά ότι πίσω από το απατηλό «Η ελπίδα έρχεται» βρισκόταν ο εγκλωβισμός στην ίδια ακριβώς αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, με μόνη αλλαγή τον τιμονιέρη της αστικής διακυβέρνησης.

Ολη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από την ανάδειξη σε αξιωματική αντιπολίτευση έως την άνοδο στη διακυβέρνηση και μέχρι σήμερα, είναι μια τεράστια προσφορά στην προσπάθεια των εκμεταλλευτών να συσκοτίσουν τις αιτίες για τα βάσανα του λαού και την πραγματική διέξοδο από αυτά, να καναλιζάρουν και να χτυπήσουν κάθε τάση ριζοσπαστισμού που μπορεί τελικά να στραφεί ενάντια στην ίδια τη ρίζα της εκμετάλλευσης.

Από το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και το «σκίσιμο των μνημονίων», μέχρι την απάτη της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και την παγίδα του δημοψηφίσματος, έως την υπογραφή του νέου μνημονίου και τη στοχοπροσηλωμένη υλοποίηση όλων των μνημονιακών μέτρων... στο όνομα της εξόδου από αυτά και της επίτευξης της «δίκαιης ανάπτυξης», ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του σε αυτήν την επιχείρηση:

-- Πρώτα αποπροσανατόλισαν από το πραγματικό περιεχόμενο και τον χαρακτήρα των μνημονίων, από το γεγονός δηλαδή ότι αποτελούσαν εξειδίκευση στα χρόνια της κρίσης της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου που είχε χαραχτεί πολύ πριν από αυτή, ενώ στη συνέχεια τα νομιμοποίησαν διατηρώντας τα άθικτα και ψηφίζοντας ένα ακόμα μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ήδη από το καλοκαίρι του 2015.

-- Καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συνυπάρχει η υπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων με την υπηρέτηση των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού, ότι υπάρχει «εύκολος» δρόμος υπέρ του λαού, χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές του, αλλά με φιλολαϊκή τάχα διαχείριση του συστήματος και της οικονομίας τους.

Η ηχηρή διάψευση όλων των παραπάνω στο έδαφος του συνολικού αρνητικού συσχετισμού, φέρνει μεν πείρα αλλά και σπέρνει απογοήτευση, ανοίγοντας το δρόμο στη συντηρητικοποίηση σημαντικών τμημάτων του λαού.

Το αποτέλεσμα των εκλογών ήρθε να επιβεβαιώσει εμφατικά το γεγονός ότι με την αντιλαϊκή πολιτική της όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν... «ξεμπερδεύει με το παλιό», αλλά το «ξεπλένει» και το ανασταίνει!

Η συνέχιση και η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που «ξέπλυνε» τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή που τους έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίζονται σήμερα ως «δικαιωμένοι» για την πολιτική που τσάκισε και τσακίζει τους εργαζόμενους και το λαό, να υπερθεματίζουν σε αντεργατικές θέσεις, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ για το χρίσμα του εκλεκτού της αστικής τάξης. Είναι αυτή η αντιλαϊκή σκυταλοδρομία που κάνει την αντεργατική επίθεση να φαντάζει περίπου ως... φυσικό φαινόμενο και την πάλη για την ανατροπή της ως μια «ουτοπία», ως κάτι που «δεν γίνεται»...

Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα... Ενδεικτικά αναφέρουμε:

-- Ο νόμος Κατρούγκαλου ενσωμάτωσε, «νομιμοποίησε» και βάθυνε όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές περικοπές, προετοίμασε το έδαφος για τις επόμενες αξιώσεις του κεφαλαίου, για όσα ανοιχτά προαναγγέλλει σήμερα η ΝΔ με το περιβόητο μοντέλο των «τριών πυλώνων».

-- Η ολομέτωπη συνέχεια της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα, μεταξύ άλλων με την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, το χτύπημα της κυριακάτικης αργίας, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον κατώτατο μισθό με τον νόμο Αχτσιόγλου - Βρούτση, το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, δίνουν πάσα στη ΝΔ να περιγράψει τις επόμενες αντεργατικές πίστες, όπως έκανε π.χ. τοποθετούμενη υπέρ της γενίκευσης της ήδη θεσμοθετημένης 7ήμερης εργασίας.

-- Η παραπέρα μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για την Υγεία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τα νοσοκομεία «στο κόκκινο», βρίσκει τη συνέχειά της στις αντιλαϊκές «προτάσεις» του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για «δύο βαθμίδες Υγείας», των «αναγκών» και των «επιθυμιών»!

Αφού διατήρησε όλα τα μνημονιακά μέτρα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αφού ψήφισε μαζί τους το 3ο μνημόνιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - όπως είχαν κάνει προηγούμενα και οι προκάτοχοί της - παρουσίασε ως «σχέδιο για να βγουν ο λαός και η χώρα από τα μνημόνια» τη... στοχοπροσηλωμένη υλοποίησή τους, τις νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Στο όνομα της «δίκαιης ανάπτυξης» κάλεσε το λαό να ξεγράψει τις τεράστιες απώλειές του, να συνταχθεί πίσω από τον αντιλαϊκό στόχο της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών, μπας και περισσέψει κανένα ψίχουλο. Πρόβαλε και προβάλλει ως «διέξοδο» τον δρόμο που έφερε τους εργαζόμενους και το λαό έως εδώ!

Με τη στάση τους απέναντι σε κάθε εργατική - λαϊκή κινητοποίηση, από τη συστηματική απόρριψη των δίκαιων αιτημάτων μέχρι την ανοιχτή καταστολή, που νομιμοποιήθηκε και αυτή, με την προκλητική επιχειρηματολογία που ανέπτυσσαν ακόμα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων για την υπεράσπιση της «αναγκαιότητας» των μνημονιακών περικοπών, έδωσαν «τα ρέστα τους» για να ενισχυθεί η προπαγάνδα που παρουσιάζει ως «κίνδυνο εκτροχιασμού της οικονομίας» κάθε διεκδίκηση για πραγματική ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και του λαού, κάθε αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Με επιδόματα - ψίχουλα, με τη γνωστή τακτική «σου παίρνω 10, δίνω τα 9 στο κεφάλαιο και σου επιστρέφω 1», συνέβαλαν καθοριστικά στο να πέσει ακόμα πιο χαμηλά ο πήχης των εργατικών - λαϊκών απαιτήσεων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει πλευρά που να μην «ξέπλυναν»:

• Αξέχαστος είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στο «ξέπλυμα» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ακόμα και του... «διαβολικά καλού» Τραμπ! Βάφτισαν «μονόδρομο» και «διασφάλιση της σταθερότητας και της ασφάλειας» την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, όπως και το γεγονός ότι για τον ίδιο στόχο έσπειραν όλη την Ελλάδα με αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και «διευκολύνσεις»... Αναμάσησαν τα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου», από το οποίο τάχα τα μνημόνια ήταν μια «ελληνική παρέκκλιση», όταν σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Αναπαράγουν τα περί «ανάγκης για επιστροφή στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της ΕΕ», όταν από τα γεννοφάσκια της η ΕΟΚ - ΕΕ είναι μια λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου, με ιδρυτική αρχή τον αντικομμουνισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης.
• Αντίστοιχα, ενώ ένα από τα κάλπικα διλήμματα που λάνσαρε μπροστά στις εκλογές ήταν και αυτό της «μάχης κατά της ακροδεξιάς», η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δική του συμβολή στην επιχείρηση καλλιέργειας ανοχής απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις: Τόσα χρόνια συγκυβέρνησε με τους εθνικιστές - ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Στελέχη του στην κυβέρνηση και την Τοπική Διοίκηση, με διάφορες ευκαιρίες, χαριεντίζονταν με χρυσαυγίτες, ενώ με εμβληματικές κινήσεις, όπως η υπογραφή στην πρόσφατη απαράδεκτη αντικομμουνιστική διακήρυξη της ΕΕ, έριξε μπόλικο νερό στον ίδιο αντιδραστικό μύλο.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε και κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική ακριβώς από το σημείο που... «κώλωσαν» οι προηγούμενοι, ενώ ντύνοντάς την με τον μανδύα της «προόδου» και της «αριστερής κυβέρνησης» κατασυκοφάντησε τις πραγματικές αξίες της προόδου, δυσφήμισε ό,τι αντιλαμβάνονταν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας ως «αριστερό», δηλαδή την αταλάντευτη πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, ενάντια στο κεφάλαιο, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, με την πρωτοπόρα και ανιδιοτελή δράση των κομμουνιστών.

Το «παλιό» δεν έφυγε ποτέ, ζει και βασιλεύει, είναι η βάρβαρη πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όποιο μανδύα κι αν φορούν οι δυνάμεις που εναλλάσσονται, αναμορφώνονται και ανακυκλώνονται για τη διαχείρισή της.

Γι' αυτό, μπροστά και στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι ανάγκη η δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ να μην εγκλωβιστεί ούτε στο «μικρότερο κακό», ούτε σε μεταγγίσεις μεταξύ δυνάμεων που υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Κόσμος που έχει απογοητευτεί, να μην τσιμπήσει σε ψεύτικα διλήμματα, να μην πάει με κρύα καρδιά να δώσει μια ψήφο που θα στραφεί εναντίον του.

Να μην εγκλωβιστεί στην αδράνεια, στο σαράκι τού «δεν αλλάζει τίποτα». Αυτό που αποδείχτηκε δεν είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα και άλλος δρόμος για το λαό. Ισα - ίσα, αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος εντός των τειχών του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο άλλος δρόμος για το λαό περνάει μέσα από την οργάνωση της αντίστασης και της αντεπίθεσης απέναντι στην πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ - κυβερνήσεων. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ανάπτυξης με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, με το λαό στην εξουσία, με όλο τον πλούτο που παράγει στα χέρια του, είναι ο δρόμος της Ελλάδας και της Ευρώπης του σοσιαλισμού. Στην πάλη για αυτήν την προοπτική, μπορούν και οι επιμέρους αγώνες του λαού να βάζουν εμπόδια, να έχουν μικρές νίκες, κατακτήσεις.

Με την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, με την ψήφο τους στις εκλογικές μάχες και τη συμπόρευση μαζί του, οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν τη δύναμη που έχει ως Πρόγραμμα αυτήν την προοπτική, που πρωταγωνιστεί σε αυτόν τον αγώνα!

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών οδήγησε σε κατάρρευση κόμματα που έκαναν το «ντεμπούτο» τους στη Βουλή μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2015, ολοκληρώνοντας μια πορεία αποσύνθεσης που είχε ξεκινήσει νωρίτερα και επιταχύνθηκε τον τελευταίο χρόνο.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ενωσης Κεντρώων διαλύθηκε τη βδομάδα που πέρασε, μετά την αποχώρηση και του Γ. Σαρίδη, ενώ το Ποτάμι ανακοίνωσε ότι δεν κατεβαίνει στις εθνικές εκλογές και ο Στ. Θεοδωράκης ότι αποσύρεται απ' την ηγεσία του.

Τα δύο αυτά κόμματα έγιναν στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές αποδέκτες ενός σημαντικού μέρους της λαϊκής δυσαρέσκειας και ως χρήσιμες εφεδρείες της αστικής τάξης λειτούργησαν ως «παγίδες» για τον εγκλωβισμό της.

Με δεδομένη τη στρατηγική τους συγγένεια με τον έναν και τον άλλο πόλο, τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων ακολούθησαν μια πορεία σταδιακής «αφομοίωσης» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.

Σε ό,τι αφορά την Ενωση Κεντρώων, της αποχώρησης Σαρίδη - ο οποίος είχε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατά την τελευταία ψηφοφορία - είχαν προηγηθεί οι αποχωρήσεις των βουλευτών Καλλιάνου, Κατσιαντώνη, Καρρά, Μεγαλοοικονόμου και Φωκά, με αποτέλεσμα η Ενωση Κεντρώων να μη διαθέτει πλέον τους πέντε βουλευτές που απαιτούνται για τη συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας.

Για την ιστορία, σε όλη την τετραετία που μας πέρασε η Ενωση Κεντρώων δήλωνε σταθερά «παρούσα» στις διεργασίες του αστικού πολιτικού συστήματος, διεκδικώντας «υπό όρους» να γίνει το συμπλήρωμα μιας συγκυβέρνησης με ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, ή ακόμα και ο «καταλύτης» μιας οικουμενικής κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Β. Λεβέντης είχε χαρακτηρίσει το κόμμα του «ρεζέρβα» του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που «τα βρει μπαστούνια» με τους ΑΝΕΛ.

Το κόμμα αυτό πλειοδότησε σε μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, διατράνωνε τις αντιασφαλιστικές του προτάσεις, τη θέση του υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων ακόμα και αρχαιολογικών χώρων, σιγοντάροντας την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και την αντιλαϊκή πλειοδοσία της ΝΔ.

Δεν του έλειψαν επίσης ο αντικομμουνισμός και η απέχθεια προς το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ως απαραίτητο συνοδευτικό μιας πολιτικής πρότασης βαθιά αντιλαϊκής, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, ο Β. Λεβέντης είχε δηλώσει ότι «θέλω να καμφθεί των συνδικαλιστών η δύναμη. Γιατί είναι σάπιοι όλοι. Τους έχουμε και δεν δουλεύουνε. Ολο με τσιγάρο και εφημερίδα και να ετοιμάζουν απεργίες». Προσποιούμενη τη «φωνή της λογικής» (του κεφαλαίου και όχι του λαού), η Ενωση Κεντρώων έπαιξε ρόλο «λαγού» σε αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές.

Αντίστοιχα, το Ποτάμι έχασε μέσα στην τετραετία 6 από τους 11 βουλευτές του. Θυμίζουμε ότι το 2015 ψήφισε μαζί με ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 3ο μνημόνιο, δηλώνοντας αμέσως μετά την προθυμία του να συνεχίσει να βάζει πλάτες σε μια βαθιά αντιλαϊκή διαχείριση, στο όνομα της «λογικής», της «σύνεσης» και του «ρεαλισμού».

Ο επικεφαλής του, Στ. Θεοδωράκης, εξαρχής δήλωσε «παρών» για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης τύπου οικουμενικής, εισηγούμενος την επομένη των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015 να συναντηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί που πιστεύουν ότι μπορούν να συνεργαστούν, οι αρχηγοί του «ευρωπαϊκού μετώπου», να καταλήξουν στις βασικές προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης, και σε δεύτερη φάση να αποφασίσουν και ποιοι μπορεί να συνεργαστούν για το σχηματισμό και τη στελέχωση κυβέρνησης.

Κλείνοντας το μάτι «δεξιά - αριστερά», επιχειρώντας συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ που όμως ναυάγησε, το Ποτάμι πορεύθηκε στηρίζοντας μέσα κι έξω απ' τη Βουλή όλες τις κρίσιμες αντιλαϊκές επιλογές για το κεφάλαιο και βέβαια τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, με αναβαθμισμένη εμπλοκή της Ελλάδας.

«Το Ποτάμι είναι εδώ, ανά πάσα στιγμή, να κρίνει τι είναι χρήσιμο και τι όχι για τη χώρα. Δεν εννοώ μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με ένα συμπληρωματικό Ποτάμι. Αλλά, αν η χώρα κάποια στιγμή χρειάζεται μια άλλου τύπου κυβέρνηση απ' αυτή τη Βουλή, αυτό είναι κάτι που το Ποτάμι μπορεί να συζητήσει. Μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν και οι δύο πόλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία», δήλωνε ο Στ. Θεοδωράκης, υπερασπιζόμενος με σθένος τις «μεγάλες συναινέσεις» για «τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις».

Ενα ακόμα κόμμα που δείχνει να εξαφανίζεται από το χάρτη, τουλάχιστον με τη μέχρι τώρα μορφή του, είναι οι ΑΝΕΛ, που συγκέντρωσαν ποσοστό 0,80% (45.000 ψήφοι) στις ευρωεκλογές, από 3,46% και 198.000 ψήφους το 2015. Η ηγεσία του αποφάσισε να μη συμμετάσχει στις εκλογές του Ιούλη, ενώ όπως όλα δείχνουν θα διεκδικήσει ρόλο στις διεργασίες που «τρέχουν» ήδη για την αναμόρφωση του εθνικιστικού χώρου «δεξιά» της ΝΔ.

Οι ΑΝΕΛ, που μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη συγκυβερνούσαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχασαν την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα μετά από τις αποχωρήσεις και τις διαγραφές που ακολούθησαν τη συμφωνία των Πρεσπών, καθώς στελέχη του που ήταν και υπουργοί (Κουντουρά, Κόκκαλης) υπερψήφισαν τη συμφωνία. Αργότερα διεγράφη και ο βουλευτής τους, Παπαχριστόπουλος, που ψήφισε «ναι» στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Σε ό,τι αφορά τη Χρυσή Αυγή, έχασε στις ευρωεκλογές το 50% της εκλογικής της δύναμης σε σχέση με το 2014, υποχωρώντας στο 4,85% (9,39% στις ευρωεκλογές του 2014). Την πενταετία που μεσολάβησε και οι τρεις ευρωβουλευτές της αποχώρησαν από τη θέση τους. Οι διεργασίες αυτές δεν είναι άσχετες με την επικείμενη ολοκλήρωση της δίκης στα τέλη του χρόνου για την εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης.

Η μείωση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής αναμφισβήτητα αποτελεί θετική εξέλιξη, επιδίωξη του λαού όμως πρέπει να είναι η πλήρης απομόνωσή της, το πέταγμά της εκτός Βουλής. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός.

Τα αποτελέσματα της ΧΑ, σε συνδυασμό με την ανάδειξη ενός νέου σχετικά μορφώματος στο χώρο της ακροδεξιάς, της Ελληνικής Λύσης, του Κυριάκου Βελόπουλου, πυροδοτούν διεργασίες και σενάρια για την αναμόρφωσή του. Ηδη, ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης, που εξελέγη ευρωβουλευτής με 4,18%, δήλωσε ότι παραιτείται προκειμένου να διεκδικήσει την εκλογή του στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αποχωρώντας από το ΠΑΣΟΚ το 1988, ο Βελόπουλος ηγήθηκε του ακροδεξιού μορφώματος «Δίαυλος Ελλήνων» που ο ίδιος ίδρυσε. Στους «πνευματικούς δασκάλους» του συγκαταλέγει τον χουντικό Γεωργαλά, ενώ μετά την προσχώρησή του στον ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη, εξελέγη βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης. Αποχωρώντας το Μάη του 2012 μαζί με τους Βορίδη και Γεωργιάδη, προσχώρησε στη ΝΔ, από την οποία αποχώρησε το 2015.

Ολο αυτό το διάστημα μέσα από τις εκπομπές του, εκτός από τις τηλεπωλήσεις σκοταδιστικών συγγραμμάτων, αλλά και «θεραπευτικών» σκευασμάτων «διά πάσαν νόσον», πρωτοστάτησε στην προσπάθεια διάδοσης διαφόρων θεωριών συνωμοσίας.

Πριν από τις ευρωεκλογές, ο Βελόπουλος προσέγγισε τον Νίκο Μίχο, πρώην βουλευτή της ΧΑ ο οποίος ανεξαρτητοποιήθηκε το 2017, για να προσχωρήσει στο κόμμα του. Η προσπάθεια αυτή ναυάγησε, ενώ την ίδια τύχη είχε και η πρωτοβουλία συσπείρωσης του ακροδεξιού χώρου σε συνεργασία με τη «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη, ο οποίος δήλωσε το Νοέμβρη του 2018 πως ο Βελόπουλος «ή πήρε εντολή από τον χρηματοδότη του ή φοβήθηκε μην του αλώσουμε το κόμμα», αφήνοντας αιχμές για «υπόγεια συμφωνία» του με την ηγεσία της ΝΔ.

Απαντώντας πρόσφατα στο αν θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τη ΝΔ, ο Βελόπουλος απάντησε με ...γρίφους, λέγοντας «όχι με αυτή τη ΝΔ».

Ο ίδιος δηλώνει θαυμαστής των Σαλβίνι και Ορμπαν, κάνοντας λόγο για μία Ευρώπη «χριστιανική» και «χωρίς ισλαμιστές», παραφράζοντας μάλιστα στον προσωπικό του λογαριασμό στο «Twitter» το σύνθημα του Ντόναλντ Τραμπ «Ας κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά» σε «Ας κάνουμε την Ευρώπη χριστιανική ξανά».

Κάνοντας επίδειξη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που χαρακτηρίζουν το κόμμα του, ζητάει «να στήσουμε στο Δέλτα του Εβρου ένα τείχος 6 μέτρα και να βάλουμε και ναρκοπέδιο ώστε να προφυλασσόμαστε κι από τους Τούρκους», προτείνοντας ταυτόχρονα τη μεταφορά μεταναστών σε «φυλασσόμενα πλοία για να προστατευτούν από τις ασθένειες».

Σε ό,τι αφορά, τέλος, το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματός του, δείχνει ιδιαίτερη «συμπάθεια» στο τουριστικό κεφάλαιο, προτείνοντας μεταξύ άλλων «παροχή επιπλέον κινήτρων για την ενίσχυση των τουριστικών επενδύσεων ξενοδοχείων πολυτελείας και άλλων ποιοτικών τουριστικών συγκροτημάτων, με φοροαπαλλαγή 5 ετών για τις νέες επενδύσεις στον τουρισμό».

Αλλά και για τους εφοπλιστές ζητάει «ευλαβική τήρηση της σταθερότητας του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη ναυτιλία σε φορολογικά θέματα», παράλληλα με την περαιτέρω στήριξή της μέσω του «άκρως απαραίτητου» μέτρου της αλλαγής «στη φορολόγηση των πλοίων, με παράλληλη θέσπιση ισχυρών κινήτρων, που δεν θα θίγουν τις ναυτιλιακές εταιρείες».

Ζητάει επίσης «σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις (...) και φορολόγηση των επιχειρήσεων με χαμηλό φορολογικό συντελεστή μόνο επί των καθαρών εσόδων», ενώ μιλώντας για τις δικές τους επιχειρήσεις, διαφημίζει την ικανότητά του να ...ενώνει εργαζόμενους και διευθυντές «για να πάνε καλά».

Eurokinissi

Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό του κόμματος και ενόψει κυβερνητικής εναλλαγής αναζωπυρώνεται παρασκηνιακά η αντιπαράθεση για τις μετεκλογικές συνεργασίες, αν δηλαδή θα συνεργαστεί με τη ΝΔ σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ή αν η ίδια του απευθύνει κάλεσμα, ή με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρεμβαίνοντας σ' αυτήν τη συζήτηση, η Φ. Γεννηματά σε συνέντευξή της υπενθύμισε την ομόφωνη απόφαση του Συνεδρίου του κόμματός της «για ανάληψη της διερευνητικής εντολής με στόχο την προγραμματική συμφωνία και κυβέρνηση με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία», επιβεβαιώνοντας την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να κατοχυρωθεί ως πυλώνας «σταθερότητας» και ως καταλύτης «συνθέσεων» στο πολιτικό σύστημα.

Στο ίδιο πνεύμα, από την επομένη κιόλας των εκλογών μια σειρά από στελέχη του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να δηλώσουν «παρών», εάν χρειαστεί, σε μια επόμενη κυβέρνηση.

Από τις αντιδράσεις των τελευταίων ημερών ξεχωρίζει αυτή του επανεκλεγέντος ευρωβουλευτή Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος δήλωσε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί από τη θέση του για να είναι υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές. Εβαλε μάλιστα τον πήχη σε διψήφιο ποσοστό, ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Θυμίζουμε ότι ο ίδιος έχει εκφραστεί και στο παρελθόν υπέρ του «προοδευτικού πόλου» στην Ευρώπη, υπέρ του διαχωρισμού από τις «νεοφιλελεύθερες» ευρωπαϊκές δυνάμεις και κατά της κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ, ενώ ζητάει σταθερά να ξεκαθαριστεί προεκλογικά η θέση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ για τις μετεκλογικές συνεργασίες.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ αποτελεί συμπλήρωμα στο δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και σε καμία περίπτωση «φιλολαϊκή εναλλακτική», όπως προσπαθεί να πλασαριστεί. Αυτό που επιδιώκει είναι να αποκτήσει εκλογική δύναμη που θα του δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί καλύτερα τη συμμετοχή του σε επόμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις.

Γι' αυτό ζητάει να είναι τρίτη δύναμη: Είτε για να προσκολληθεί στον έναν ή στον άλλον, είτε για να αναλάβει αυτό τα παζάρια για το σχηματισμό κυβέρνησης, με έναν από τους δύο ή και με τους δύο μαζί. Αυτό εννοεί όταν λέει ότι θέλει να γίνει μετεκλογικά ο «ρυθμιστής των εξελίξεων», που σε όλες τις εκδοχές του τίποτα καλό δεν προμηνύει για το λαό.

Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα δοκιμασμένο στην υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων, στη χειραγώγηση του λαού, στη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή, όπως άλλωστε και η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι χαρακτηριστικό πως ορισμένοι από τους πιο άγριους νόμους στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό έχουν τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ και οι συνέπειές τους αποτυπώθηκαν μόνιμα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, στην επιδείνωση των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Το ΠΑΣΟΚ έχει μεγάλη ευθύνη για τον αντιλαϊκό δρόμο που μας έφτασε έως εδώ, μαζί με τη ΝΔ, δίνοντας στη συνέχεια τη σκυτάλη στον ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια, το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι που: Εφερε και ψήφισε το 1ο μνημόνιο. Εφερε και ψήφισε μαζί με τη ΝΔ το 2ο μνημόνιο. Ψήφισε το 3ο μνημόνιο με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, τους ΑΝΕΛ και το Ποτάμι.

Το ΠΑΣΟΚ, που λέει ότι θέλει να μπει σφήνα στον διπολισμό και να αποτελέσει «ρυθμιστικό παράγοντα» μετά από τις επόμενες εθνικές εκλογές, αποτέλεσε για 30 χρόνια σίγουρη επιλογή της αστικής τάξης για τη διακυβέρνηση και έχει επί δεκαετίες πρωταγωνιστήσει με τη ΝΔ σε κάλπικα δίπολα, που βλέπουμε να επαναλαμβάνονται σήμερα, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού: Το «φως - σκότος» έγινε «πρόοδος - συντήρηση», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναβιώνει και το «αντιδεξιό» μέτωπο, που για χρόνια αποτέλεσε παγίδα για αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους.

Ολα αυτά για να συντηρούνται τα δίπολα, η πόλωση και οι ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, πίσω από τις οποίες ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα κρύβουν τη στρατηγική τους σύμπλευση στην πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, τη συμφωνία τους για μεγαλύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Ποιος μπορεί άραγε να ξεχάσει ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε πολεμικό ορμητήριο της λυκοσυμμαχίας στα Βαλκάνια; Ποιος ξεχνάει ότι για την επέμβαση στο Ιράκ η Σούδα αξιοποιήθηκε σε στρατηγικό ρόλο, με τους συμμάχους να αποδίδουν τα εύσημα στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη, μετά τα Ιμια, που με καθοριστική συμβολή των ΑμερικανοΝΑΤΟικών «γκριζαρίστηκε» ακόμα περισσότερο το Αιγαίο και κατοχυρώθηκαν πάγιες αμφισβητήσεις της Τουρκίας;

Βασικός κορμός του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όπως άλλωστε και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» της αναπαλαιωμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που στον πυρήνα του έχει μέτρα για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σε συνδυασμό με μέτρα αποτελεσματικότερης και πιο στοχευμένης διαχείρισης της φτώχειας, που μεγαλώνει για το λαό.

Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει την προσπάθεια ανανέωσης της λαϊκής εμπιστοσύνης στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ, καλλιεργώντας αυταπάτες για φιλολαϊκή εξέλιξή της, παρέα με όλους τους άλλους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, που έχουν πρωτοστατήσει στην αντιλαϊκή πολιτική στις χώρες τους. Για το χρίσμα αυτών των δυνάμεων «σφάζονται» με τον ΣΥΡΙΖΑ, που του παίρνει τα πρωτεία τα τελευταία χρόνια.

Είναι φορέας της λογικής του «μικρότερου κακού», που από την ίδια την πείρα των εργαζομένων προκύπτει ότι οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο. Και βέβαια, τα στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι βασική συνιστώσα της συνδικαλιστικής μαφίας, που μαζί με στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προωθούν τον «κοινωνικό εταιρισμό» και τη συναίνεση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Πρωταγωνιστεί στη νοθεία και την παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα, σπέρνει απογοήτευση και παραίτηση στους εργαζόμενους. Εχει βαριά ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, που τα ταξικά συνδικάτα παλεύουν να ανατρέψουν.

Ολα τα παραπάνω δίνουν το στίγμα και την κατεύθυνση του αναβαθμισμένου ρόλου που διεκδικεί να παίξει το ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα, βλέποντας μάλιστα ως «ευκαιρία» την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη της ΝΔ ξανά σε κυβέρνηση. Ο λαός όμως έχει πείρα και δεν πρέπει να ξεγελαστεί. Το ΠΑΣΟΚ το δοκίμασε και ως «σοσιαλιστικό», και ως «εκσυγχρονιστικό», και ως αυτοδύναμη κυβέρνηση, και ως συνιστώσα σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και ως «Ελιά», και ως ΔΗΣΥ, και ως ΚΙΝΑΛ.

Κανένας εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος, μισθωτός επιστήμονας, αγρότης, νεολαίος που απεγκλωβίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να πέσει στα δίχτυα που απλώνει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Απάντηση είναι η ψήφος στο ΚΚΕ, το δυνάμωμα της φωνής του λαού μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο, η ενίσχυση της λαϊκής αντιπολίτευσης στην από χέρι αντιλαϊκή πολιτική που θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα.

Κάθε ψήφος στα συμπληρώματα του διπολισμού ενισχύει το αντιδραστικό μπλοκ που θα βρει απέναντί του ο λαός, αφού μαζί θα ψηφίζουν τα πιο αναγκαία μέτρα για το κεφάλαιο, μαζί θα υπηρετούν τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, μαζί θα λιβανίζουν την ΕΕ των μονοπωλίων.

Και κυρίως όλοι μαζί, αν χρειαστεί, θα συνασπιστούν ακόμα και στην ίδια κυβέρνηση για να διασφαλίσουν τη σταθερότητα στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, τη διασφάλιση όσων διακυβεύονται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Αυτό περιέγραψε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο ο Κ. Σκανδαλίδης, μιλώντας πριν από λίγες μέρες σε τηλεοπτική εκπομπή: «Από πότε έχει καταθέσει νομοσχέδιο το Κίνημα Αλλαγής για τις 120 δόσεις; Δύο χρόνια! Από πότε έχει καταθέσει νομοσχέδιο για τις συντάξεις; Ερχεται μετά από μας η ΝΔ και καταθέτει προτάσεις και τώρα ο κύριος Τσίπρας, προεκλογικά. Και τι μένει; Οι δύο μονομάχοι, ενώ στην ουσία εμείς επεξεργαζόμαστε τα θέματα, έχουμε πρόγραμμα και απόψεις. Ερχονται εκ των υστέρων πάνω στις δικές μας γραμμές. Μακάρι να τις εννοούν, ίσως είναι ένας δρόμος να συμφωνήσουμε και μετά τις εκλογές να κάνουμε και οι τρεις μία κυβέρνηση, έναν μεγάλο συνασπισμό». Κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό...

Eurokinissi

Δεδομένη είναι η αντιλαϊκή «συνέχεια» παρά την επικείμενη κυβερνητική εναλλαγή

Η ατζέντα αυτή είναι προδιαγεγραμμένη και πάντα με ταξικό πρόσημο την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Στο πλαίσιο αυτής της ατζέντας, κομβικό σημείο είναι οι «εκκρεμότητες» του 3ου κύκλου της «μεταμνημονιακής αξιολόγησης». «Εκκρεμότητες», που σε μεγάλο βαθμό επέδρασαν και στο χρόνο προσφυγής στις κάλπες από την κυβέρνηση σε συμφωνία με τη ΝΔ, ώστε να μη χαθεί στιγμή από την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, τις οποίες έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Το υπό διαμόρφωση αντιλαϊκό πακέτο, που θα κληθεί να εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση, περιλαμβάνει μέτρα στήριξης στο μεγάλο κεφάλαιο, επίθεση σε συντάξεις και παροχές, ένταση της επίθεσης στη λαϊκή κατοικία για την εξυπηρέτηση των «κόκκινων» δανείων και μια σειρά από παρεμβάσεις που αναλύονται παρακάτω, όλες για την εξυπηρέτηση του στόχου κυβέρνησης - ΝΔ - ΕΕ: Της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Η εικόνα αυτή, που ξεπροβάλλει για την επόμενη μέρα, κάνει πιο καθαρό πόσο κούφιο είναι το δίλημμα που θέτουν στο λαό ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ γύρω από το ποιος θα εφαρμόσει τα επόμενα βάρβαρα μέτρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετά από σκέψεις για το ενδεχόμενο αναβολής θα προχωρήσει με βάση το χρονοδιάγραμμα και θα δημοσιοποιήσει την ερχόμενη Πέμπτη την «έκθεση της ενισχυμένης εποπτείας», όπου και θα προδιαγράφεται ο νέος κύκλος αντιλαϊκής κλιμάκωσης, αναφορικά με την επίτευξη των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Μάλιστα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η Κομισιόν εντοπίζει νέα και τεράστια «δημοσιονομικά κενά», όπως αυτά προκύπτουν από την αντιλαϊκή στοχοθεσία για τα φαραωνικά πλεονάσματα. Συγκεκριμένα, αυτά διαμορφώνονται στο 1% του ΑΕΠ για το φετινό κρατικό προϋπολογισμό και στο 1,5% του ΑΕΠ για το 2020, δηλαδή σε ποσά της τάξης των 1,9 δισ. ευρώ για το 2019 και τουλάχιστον 2,9 δισ. ευρώ για το 2020.

Σε κάθε περίπτωση, τα «κενά» αυτά θα καλυφθούν από το επόμενο αντιλαϊκό πακέτο που με τη σειρά του αναμένεται να ενσωματωθεί στο προσχέδιο κρατικού προϋπολογισμού που θα κατατεθεί στη Βουλή από τη νέα κυβέρνηση στις αρχές Οκτώβρη.

Την ίδια ώρα, η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναμένεται να εστιάζει στις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις που με τη σειρά τους αποτελούν την κοινή ατζέντα κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης.

Μεταξύ αυτών:

-- Στην αντιλαϊκή ατζέντα της προσεχούς περιόδου θα βρεθεί η νέα φουρνιά των παρεμβάσεων για τα «κόκκινα» δάνεια (συμπεριλαμβανομένης της πρώτης κατοικίας), με «οδηγό» και την πρόσφατη «επικαιροποιημένη» έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που σημειώνει: «Οι ελληνικές αρχές καλούνται να δεσμευθούν ότι δεν θα επεκτείνουν παραπέρα (μετά τις 31/12/2019) τη διάρκεια ή το πεδίο εφαρμογής του νέου καθεστώτος και ότι θα λάβουν διορθωτικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της έκδοσης νομοθεσίας, σε περίπτωση που ανακύψουν προβλήματα εφαρμογής ή νομικά προβλήματα».

Συμπληρωματικά με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Γιούρογκρουπ έχει επισημάνει ότι θα είναι επίσης «ζωτικής σημασίας να συνεχιστεί η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα, προκειμένου να διασφαλιστούν μεταξύ άλλων ένα αποτελεσματικό πλαίσιο για ηλεκτρονικές δημοπρασίες, η εφαρμογή του σχεδίου δράσης για την αφερεγγυότητα των νοικοκυριών, με στόχο να εξαλειφθεί το ανεκτέλεστο υπόλοιπο των υποθέσεων (εκκρεμείς υποθέσεις στα δικαστήρια) μέχρι το τέλος του 2021».

-- «Οι ελληνικές αρχές πρέπει να συνεχίσουν να παρακολουθούν τους δημοσιονομικούς κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων των δικαστικών αποφάσεων, και καλούνται να λάβουν μέτρα αντιστάθμισης, όπου είναι αναγκαία, για να ανταποκριθούν στους μεσοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους», τονίζει η Κομισιόν.

Προσδιορίζουν μάλιστα το «κόστος» από τις δικαστικές αποφάσεις (όπως αναδρομικά σε μισθούς, συντάξεις) στο 1,3% του ΑΕΠ, δηλαδή σε περίπου 2,4 δισ. ευρώ και προειδοποιούν ότι «οι επαναλαμβανόμενες δημοσιονομικές επιπτώσεις τέτοιων αποφάσεων θα πρέπει να αντιμετωπιστούν σε μεγάλο βαθμό με μεταρρυθμίσεις και δράσεις στο ίδιο πεδίο πολιτικής», δηλαδή με περικοπές αντίστοιχου ύψους από τους ίδιους τους «ωφελούμενους» και όχι μέσω άλλων παρεμβάσεων.

Προτάσεις όπως αυτή δίνουν πάτημα στην κυβέρνηση να συκοφαντεί συνολικά τις διεκδικήσεις για ανάκτηση απωλειών και να στρώνει από τώρα το έδαφος για περικοπές ισοδύναμες των όποιων επιστροφών αποσπάσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι δικαστικά.

-- Σε ό,τι αφορά την παραπέρα κατακρεούργηση του αφορολόγητου ορίου μισθωτών - συνταξιούχων από το 2020, επισημαίνεται ότι «είναι κρίσιμο το φορολογικό σύστημα να γίνει πιο φιλικό προς την ανάπτυξη μέσω μιας διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για την εργασία και ιδίως για τις επιχειρήσεις».

-- «Οι ελληνικές αρχές καλούνται να παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς τις μισθολογικές εξελίξεις κατά το 2019 και να αναλύσουν τις επιπτώσεις που θα έχουν για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα η πρόσφατη αύξηση του κατώτατου μισθού και οι αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις». Πρόκειται βέβαια για το μνημονιακό νόμο 4172 (νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου). Εξάλλου, στη σχετική συμφωνία στο Γιούρογκρουπ τονιζόταν ότι «στην αγορά εργασίας, η Ελλάδα θα διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα μέσω ετήσιας αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4172/2013».

-- Η επίσημη ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ αναφορικά με το κλείσιμο της 2ης «μεταμνημονιακής αξιολόγησης» είναι αποκαλυπτική, αφού σημειώνει: «Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν τη γενική δέσμευσή τους να συνεχίσουν την εφαρμογή όλων των βασικών μεταρρυθμίσεων που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος του ΕSΜ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), ιδίως όσον αφορά τη μεταρρύθμιση του φόρου εισοδήματος, διευρύνοντας τη φορολογική βάση, και άλλες φορολογικές μεταρρυθμίσεις, των κοινωνικών προγραμμάτων, της μείωσης των ληξιπρόθεσμων καθυστερήσεων, της είσπραξης φόρων και των εισφορών Κοινωνικής Ασφάλισης, των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας».

Ταυτόχρονα, η τρέχουσα «αξιολόγηση» πλαισιώνεται από παρεμβάσεις, όπως η «μεταρρύθμιση» στα προνοιακά επιδόματα (με ακόμα περισσότερους «κόφτες»), η αναθεώρηση αντικειμενικών αξιών (επ' αυτών υπολογίζονται τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ κ.ά.), η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, η επιτάχυνση παρεμβάσεων για το Κτηματολόγιο, η διενέργεια ανεξάρτητης «αξιολόγησης» για τη στελέχωση των υπουργείων κ.ά.

Παράλληλα, σε πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν, αναφορικά με το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» 2019 στοιχειοθετείται μια ακόμη «εμβληματική» αντιλαϊκή παρέμβαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στο σημείο όπου οι ίδιοι επισημαίνουν ότι «η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του 2016 συνέβαλε στην αποκατάσταση της βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού συστήματος». Συγκεκριμένα, όπως προβλέπουν, αυτή θα συνεχίσει να συμβάλλει στη σταθερή συρρίκνωση των δημόσιων «δαπανών» για τις συντάξεις από 17% του ΑΕΠ το 2016 σε επίπεδο χαμηλότερο από 13% του ΑΕΠ μέχρι το 2030.

Θυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εντάξει την Ελλάδα στη λίστα με τα κράτη - μέλη που υπάγονται σε «εμπεριστατωμένη επισκόπηση» και μάλιστα για «υπερβολικές ανισορροπίες», δηλαδή σε έναν ακόμα ειδικό έλεγχο, στο πλαίσιο της «κανονικότητας» του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», παράλληλα με την «ενισχυμένη εποπτεία».

Και ενώ η νέα έκθεση για το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» αναμένεται να δημοσιοποιηθεί την ερχόμενη Πέμπτη (μαζί με αυτή για την «ενισχυμένη εποπτεία») σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μεταξύ άλλων, «αναδεικνύονται ζητήματα που σχετίζονται με το υψηλό δημόσιο και εξωτερικό χρέος, τα χαμηλά επίπεδα αποταμίευσης και το υψηλό απόθεμα μη εξυπηρετούμενων δανείων, και όλα αυτά σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, χαμηλής αύξησης της παραγωγικότητας και υποτονικής επενδυτικής δραστηριότητας».

Σε αυτό το φόντο, ειδικό βάρος δίνεται στην «τόνωση της παραγωγικότητας», ζήτημα που αναμένεται να εξειδικευτεί με νέες στοχευμένες παρεμβάσεις τόνωσης εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και κλάδων με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στη διεθνή αγορά.

Σε κάθε περίπτωση, δεδομένο απ' όλες τις πλευρές θεωρείται ότι τα λαϊκά στρώματα είτε έτσι είτε αλλιώς πρέπει να τροφοδοτήσουν τον «δημοσιονομικό χώρο», για τις παρεμβάσεις που αφορούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Στα σχέδια αυτά για την «επόμενη μέρα» «ένα το κρατούμενο» είναι η διατήρηση και παραπέρα απογείωση των φαραωνικών πλεονασμάτων, για τα οποία άλλωστε έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση.

Ενα πρώτο δείγμα γραφής δόθηκε από το Πρόγραμμα Σταθερότητας που υπέβαλε η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», όπου, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, η σωρευτική «υπερπαραγωγή» πλεονασμάτων στην 4ετία 2019 - 2022, δηλαδή η υπέρβαση των αντιλαϊκών στόχων, φτάνει στο αστρονομικό ύψος των 5,5 δισ. ευρώ.

Το ποσό αυτό σηματοδοτεί τον λεγόμενο διαθέσιμο «δημοσιονομικό χώρο», που κατά ένα μεγάλο τμήμα του έχει ήδη μοιραστεί με αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις σε παρεμβάσεις υπέρ των μονοπωλίων, όπως η σταδιακή μείωση του φορολογικού συντελεστή επί των επιχειρηματικών κερδών και των διανεμόμενων μερισμάτων, η σταδιακή μείωση του εταιρικού φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη κατά τέσσερις μονάδες, από το 29% στο 25%, σε βάθος τετραετίας, αρχής γενομένης από φέτος κ.ά., παρεμβάσεις που φέρουν τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τις οποίες έσπευσαν να υπερψηφίσουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ καθώς και τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης, πλειοδοτώντας και παραπέρα.

Την ίδια ώρα, σε φάση τελικής επεξεργασίας περνά το σχέδιο για το νέο κρατικό πακέτο στήριξης των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, με στόχο να τους ξεφορτώσει από τα «βαρίδια» των «κόκκινων» δανείων, για να τα μεταφέρει σε λεγόμενες «κακές» τράπεζες ή εταιρικά σχήματα «ειδικού σκοπού» που θα συγκροτήσει η κάθε τράπεζα, με τη συμβολή νέων «επενδυτών» και «παικτών».

Πίσω από τα απατηλά διλήμματα περί... «σύγκρουσης σχεδίων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ» βρίσκεται η ενιαία προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής

Και σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, όπως φάνηκε με το «καλημέρα» της νέας προεκλογικής περιόδου, κομβικό ρόλο σε αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού του λαού θα διαδραματίσει ο κάλπικος καβγάς ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μιλούν τάχα για τη... «σύγκρουση δύο σχεδίων», επιχειρώντας να κρύψουν την πραγματικότητα, την αντιλαϊκή σκυταλοδρομία τους στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, η οποία πετσοκόβει όλο και περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα και την Κοινωνική Ασφάλιση, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικός είναι ο κουρνιαχτός που σήκωσαν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ την περασμένη βδομάδα για το Ασφαλιστικό, με αφορμή τη συμμετοχή επιφανών στελεχών τους, μεταξύ των οποίων ο υφυπουργός Εργασίας, Τ. Πετρόπουλος, και ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ και πρώην υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, σε ημερίδα για τη διαφήμιση και την ενίσχυση της ιδιωτικής Ασφάλισης.

Εντός της ημερίδας και στις ομιλίες τους, βέβαια, δεν υπήρχε κανένας κουρνιαχτός: Στάζοντας μέλι και οι δυο τους για τη «σημασία και τη χρησιμότητα» της ιδιωτικής Ασφάλισης, δηλαδή για την κερδοσκοπική δράση των επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος μιας τόσο κρίσιμης εργατικής - λαϊκής ανάγκης, επιβεβαίωσαν την προσήλωσή τους και την ταύτισή τους και σε αυτήν την προτεραιότητα του κεφαλαίου.

Εκτός της αίθουσας, βέβαια, ο αποπροσανατολισμός χτύπησε κόκκινο!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας σημαία τις θέσεις της ΝΔ για το σύστημα των «τριών πυλώνων», φωνάζει για «Ασφαλιστικό Πινοσέτ», που θα έρθει να καταστρέψει όσα «υπέροχα» έχτισε αυτός με τον νόμο Κατρούγκαλου, ο οποίος δήθεν εξασφάλισε ικανοποιητικές συντάξεις για τους συνταξιούχους και έδωσε σιγουριά στα γεράματά τους, ενώ με τη σωστή διαχείριση «πέτυχε» και την οικονομική βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού.

Τι δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Καταρχήν, ότι από τη στιγμή που ήρθε στην κυβέρνηση, εφάρμοσε όλες τις περικοπές στις συντάξεις που είχαν επιβάλει από το 2010 μέχρι και το 2015 οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Δεύτερον, ότι ο νόμος 4387 που νομοθέτησε το 2016, γνωστός και ως «νόμος - λαιμητόμος», αποτελεί αντιγραφή του νόμου 3863/2010 που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, είναι βγαλμένος από την ίδια αντιασφαλιστική μήτρα, αποτελεί συνέχεια όλων των προηγούμενων ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση, εξειδικεύει στα ελληνικά δεδομένα τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ και παράλληλα προετοιμάζει το έδαφος για τα επόμενα χτυπήματα - για αυτά δηλαδή για τα οποία ανοιχτά μιλάει η ΝΔ, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει ξανά το χρίσμα του κεφαλαίου για τη διακυβέρνηση. Το καλύτερο λίπασμα για την παραπέρα προέλαση των συστημάτων ιδιωτικής Ασφάλισης είναι η κατακόρυφη μείωση συντάξεων και παροχών που φέρνει ο νόμος Κατρούγκαλου!

Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι η ίδια η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, σε δήλωσή της, μέσα στον προπαγανδιστικό της οίστρο να αντιπαρατεθεί στη ΝΔ, ομολόγησε πως «το σύστημα των τριών πυλώνων υπάρχει εδώ και χρόνια στη χώρα μας»!

Πόση λοιπόν πολιτική υποκρισία, όταν ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει για την ενίσχυση του αντιασφαλιστικού πλαισίου... Τον πρώτο πυλώνα (κύριες συντάξεις), με τις αλλεπάλληλες περικοπές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, τον έφεραν σε επίπεδα πτωχοκομείου. Στον δεύτερο πυλώνα (επικουρική σύνταξη) η ΝΔ ψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε και τη λεγόμενη «νοητή κεφαλαιοποίηση» και τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» που οδήγησαν σε παραπέρα περικοπές. Οσον αφορά τον τρίτο πυλώνα (επαγγελματικά ταμεία), είναι η αντιασφαλιστική επίθεση διαρκείας αυτή που του δίνει πεδίο για να αναπτυχθεί, ήταν τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αυτά που πρωτοστάτησαν μαζί με άλλους εργατοπατέρες σε διάφορους κλάδους στη δημιουργία τους...

Στο πλαίσιο της ίδιας αντιπαράθεσης, απαντώντας υποτίθεται και στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα, η υπουργός Εργασίας δήλωσε χαρακτηριστικά: «Σας θυμίζω ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη στη χώρα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, μετά την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που κάναμε, την ανάπτυξη που σημειώνει η ελληνική οικονομία και την ορθή διαχείριση με τον ΕΦΚΑ, βρίσκεται πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα δε με τις αναλογιστικές μελέτες, που είναι δημόσιες, πέραν της βιωσιμότητας που αποδεικνύεται για το ασφαλιστικό σύστημα μέχρι το 2060, η συνταξιοδοτική δαπάνη θα είναι ακριβώς στον ευρωπαϊκό μέσο όρο το 2024».

Τι σημαίνουν όμως τα παραπάνω που ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως «ορθή διαχείριση» και προσέγγιση του «ευρωπαϊκού μέσου όρου»; Σημαίνουν την κατακόρυφη μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, δηλαδή την παραπέρα περικοπή των συντάξεων τα επόμενα χρόνια και την αντίστοιχη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τον ΕΦΚΑ. Συγκεκριμένα, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου, η συνταξιοδοτική δαπάνη μειώνεται από το 17,3% του ΑΕΠ το 2016 σε 13,4% έως το 2020 και σε μόλις 10,6% του ΑΕΠ τις επόμενες δεκαετίες και μάλιστα με αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων. Οσον αφορά την κρατική χρηματοδότηση των συντάξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί ότι «από το 2025 και μετά, η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση...», ενώ «οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών (σ.σ. που προκύπτουν πάλι από τη δουλειά των εργαζομένων) θα αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις εισφορές του συστήματος από το 2026 και μετά».

Αυτό είναι το... «διαφορετικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ για το Ασφαλιστικό: Η συνέχιση και εμβάθυνση της αντιασφαλιστικής επίθεσης των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και η προετοιμασία του εδάφους για τα επόμενα χτυπήματα. Είναι τόσο... «διαφορετική» η αντιασφαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που η ΝΔ υποχρεώνεται να πλειοδοτήσει σε ακόμα πιο αντιδραστικές κορόνες, απογυμνωμένες από τις διάφορες «φιλολαϊκές» φιοριτούρες που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, σε αυτόν το διαγκωνισμό για το ποιος θα αναλάβει τη συνέχεια της επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Το ίδιο αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι στήθηκε και για τα Εργασιακά, με αφορμή αυτήν τη φορά τα αντεργατικά σχέδια της Τράπεζας Πειραιώς για απόσχιση κλάδων και μείωση προσωπικού της, με 1.200 εργαζόμενους να κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και τα δικαιώματά τους.

Τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ισχυρίστηκαν και εδώ ότι με το εκλογικό αποτέλεσμα «άνοιξε στις τράπεζες η όρεξη για απολύσεις»... Μόνο που αυτό που ανοίγει την όρεξη στους τραπεζίτες, συνολικά στους επιχειρηματικούς ομίλους, για απολύσεις, χτύπημα δικαιωμάτων και μισθών, είναι η αντεργατική πολιτική στο σύνολό της, το τεράστιο αντεργατικό οπλοστάσιο που εξασφάλισαν όλα αυτά τα χρόνια στην εργοδοσία οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα και στο συγκεκριμένο παράδειγμα, η αλήθεια είναι ότι, στο πλαίσιο των αναδιαρθρώσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το προσωπικό των τραπεζών μειώθηκε κατά χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους και με κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ «πλάτες» και στην τρέχουσα μεθόδευση της Τράπεζας Πειραιώς κάνει η σημερινή κυβέρνηση, πότε σπέρνοντας εφησυχασμό και πότε παίζοντας τον Πόντιο Πιλάτο...

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από τον Γενάρη του 2016 έως τον Ιούνη του 2018, δηλαδή μέσα σε 2,5 χρόνια που στην κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο αριθμός των τραπεζοϋπαλλήλων μειώθηκε κατά 7.000 και σε ποσοστό κατά 15,1%, όπως και η μισθολογική δαπάνη των τραπεζών κατά 12,8%. Συνολικά, την περίοδο 2011 - 2017, επί κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε αντεργατικά, η απασχόληση στις τράπεζες μειώθηκε κατά 20.800 εργαζόμενους, μέσα από διάφορους τρόπους («εθελούσιες» απολύσεις, συμπτύξεις τμημάτων, μεταφορές σε άλλες εταιρείες κ.ο.κ.). Για να μη θυμίσουμε τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, που κατ' εντολή του Δικαστηρίου της ΕΕ απελευθέρωσε πλήρως τις ομαδικές απολύσεις, πάνω και από τα ισχύοντα όρια για τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους...

Οποια πτυχή της εργασιακής ζούγκλας, συνολικά της αντιλαϊκής επίθεσης, κι αν εξετάσει κανείς, επιβεβαιώνεται ότι όχι μόνο δεν υπάρχει καμία... «σύγκρουση σχεδίων» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά ότι ο ένας συνεχίζει την αντιλαϊκή επίθεση από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για τα επόμενα χτυπήματα από τους διαδόχους του.

Απέναντι σε αυτό το ενιαίο αντιλαϊκό σχέδιο στέκεται μόνο η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, ο αγώνας για να μπαίνουν εμπόδια στην επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων του, η πάλη για να περάσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός στην αντεπίθεση, διεκδικώντας πραγματική ικανοποίηση των τεράστιων απωλειών τους, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Αυτή είναι η σύγκρουση που ανοίγει δρόμο για τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, αυτή είναι η προοπτική που πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και του λαού, να βγει ενισχυμένη μέσα και από την εκλογική μάχη στις 7 Ιούλη.

-- Γιατί απέναντι στην εργασιακή ζούγκλα, στη γενίκευση της ελαστικής εργασίας, στη δουλειά με ξεχειλωμένο ωράριο, στο 7/7 (όπως ισχύει για χιλιάδες νέους και νέες στο Εμπόριο, στα ξενοδοχεία, στον Επισιτισμό), που είναι βασικά στοιχεία της πολιτικής της ΕΕ, είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, με σύγχρονα δικαιώματα. Ποιος θα υπερασπιστεί για παράδειγμα τους εργαζόμενους της ΔΕΠΑ, που αυτήν την περίοδο δίνουν έναν πολυήμερο απεργιακό αγώνα για να πάψει η εργασιακή τους ομηρία; Ποιος θα υπερασπιστεί τους νέους των δημοσίων ΙΕΚ στην πάλη τους για να πληρώνονται στην πρακτική τους; Ποιος θα υπερασπιστεί τους ανέργους και τη διεκδίκησή τους να παίρνουν όλοι αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας και όχι να επιδοτούνται 1 στους 10, όπως ισχύει σήμερα;

-- Η ίδια η πραγματικότητα που ζει η πλειοψηφία της νεολαίας δείχνει ότι απέναντι στις διακηρύξεις της ΝΔ για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους.

-- Γιατί επιλέγουμε την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την εμπλοκή της Ελλάδας στα σφαγεία των ιμπεριαλιστών και όχι το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός που θα κόβει κορδέλες για τις νέες βάσεις του ΝΑΤΟ.

-- Γιατί η πάλη για να περιθωριοποιηθεί κι άλλο η ναζιστική - εγκληματική Χρυσή Αυγή απαιτεί οι φασίστες να συνεχίσουν να βλέπουν την πλάτη του ΚΚΕ και να πεταχτούν έξω από τη Βουλή. Στη μείωση των ψήφων και των ποσοστών της Χρυσής Αυγής το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν την καθοριστική συμβολή. Οταν τα κυβερνητικά στελέχη γινόντουσαν ντεκόρ στις φωτογραφήσεις των υπόδικων στελεχών της ΧΑ, η ΚΝΕ πρωτοστατούσε στα σχολεία για να απομονωθούν οι φασίστες. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ «ξέπλενε» την ακροδεξιά συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων για να μπει «μπλόκο» στους φασίστες στις λαϊκές γειτονιές. Οταν η ΝΔ ψάρευε στα θολά νερά του εθνικισμού και του ρατσισμού, οι δυνάμεις της ΚΝΕ στους χώρους της νεολαίας πάλευαν για να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη ανάμεσα στους λαούς. Το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι για να μπαίνει φραγμός σε ρατσιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες και ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα, είναι απαραίτητος όρος να δυναμώνει η πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά και τα έχει ανάγκη. Τέτοιο παράδειγμα είναι το κόμμα Βελόπουλου. Στην μία όψη προφανώς βρίσκονται οι γνωστές γραφικότητες. Ομως, στην άλλη όψη είναι η ίδια η ανάγκη του συστήματος να φτιάχνει, να ενισχύει ή να αποδυναμώνει κατά το δοκούν τέτοιες συντηρητικές, αντιδραστικές δυνάμεις. Να αναβαπτίζει σε πολιτικούς ακόμα και τέτοιους δεινόσαυρους και να τους προβάλλει ακόμα και ως κάτι «νέο», «διαφορετικό», ακόμα και ως αντισυστημικό! Αλλωστε, το ακροδεξιό κόμμα που έβγαλε τον Βελόπουλο, πριν λίγα χρόνια αξιοποιήθηκε ως κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

-- Γιατί επιλέγουμε τον αγώνα για ένα σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει και όχι το σημερινό σχολείο, που για τους μαθητές μεταφράζεται σε περιορισμό της γενικής μόρφωσης, παπαγαλία και ψυχοφθόρες πανελλήνιες και για τους γονείς μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερα έξοδα.

-- Γιατί στην εποχή της μεγάλης ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής, αντί να απολαμβάνουμε μία ζωή καλύτερη, ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας για να καλοπερνάνε μία χούφτα μέτοχοι. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, δεν φέρνει αλλά τσακίζει δικαιώματα, δεν προσφέρει αλλά στερεί από τη νεολαία τη δυνατότητα να ζήσει όπως της αξίζει, με σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά, στη ζωή, στη μόρφωση. Γιατί στον αγώνα για να κατακτήσουμε δικαιώματα, για να στήνουμε εμπόδια στην επίθεση της ΕΕ και του κεφαλαίου βάζοντας σε «πρώτο πλάνο» τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, χρειαζόμαστε ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, μέσα κι έξω από τη Βουλή.

-- Γιατί στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό απέδειξε η 4χρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που πρόσθεσε νέα βάρη στις πλάτες των εργατικών οικογενειών, βαδίζοντας στις ράγες που χάραξαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και στρώνοντας το έδαφος για τις επόμενες.

-- Γιατί η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, ούτε μπορεί να σοβατιστεί και να γίνει σπίτι των λαών, όπως λένε διάφορες δυνάμεις όπως το κόμμα Βαρουφάκη. Γιατί η «μετατροπή της Ευρωζώνης από φυλακή λιτότητας σε περιοχή κοινής ευημερίας» δεν συνιστά «ρεαλιστική ανατροπή», όπως λέει το Μέρα25, αλλά χρεοκοπημένη αυταπάτη που τώρα ξανασερβίρεται. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες, «σπρώχτηκε» το συγκεκριμένο κόμμα μέσω της προβολής του από αστικά ΜΜΕ. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης ήταν υπουργός της αντιλαϊκής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχει βάλει την υπογραφή του σε αντιλαϊκά μέτρα της περιόδου (π.χ. επέκταση του μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, δέσμευση των αποθεματικών δημόσιων οργανισμών, όπως τα ΑΕΙ, για την πληρωμή των δανειστών κ.ά.). Γι' αυτό ακόμα και τώρα εχθρεύονται τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ότι τάχα η ΕΕ μπορεί να αλλάξει αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της, λες και η ΕΕ είναι «πολιτιστικός σύλλογος» και όχι ένωση καπιταλιστικών κρατών που φτιάχτηκε και για όσο θα υπάρχει θα υπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Η ψήφος στο ΚΚΕ θα κατατεθεί την επόμενη μέρα των εκλογών στην οργάνωση της αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική, που είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Για την ανακούφιση των εργαζομένων, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες διεκδικήσεις και οι ανάγκες της νεολαίας. Ξέρουμε ότι όσους το σύστημα δεν τους έχει στο χέρι, να στηρίζουν τα κόμματά του και τις εναλλακτικές του, τους θέλει στην απέξω, στην αποχή και την αδράνεια. Κάθε ψήφος στα κόμματα του συστήματος και της ΕΕ είναι χαμένη ψήφος. Κερδισμένη ψήφος για τη μάχη που τώρα πρέπει να δώσουμε για το παρόν και το μέλλον μας, είναι μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ, στη δύναμη του δίκιου, της ανατροπής, της σύγκρουσης και της προοπτικής.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όμως, πρέπει να αξιοποιηθεί για να αναδείξουμε σε ακόμη περισσότερους νέους και νέες αυτό που τόνιζε εδώ και καιρό το ΚΚΕ. Πως η εφαρμογή μίας άγριας αντιλαϊκής πολιτικής από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, στο όνομα της προόδου ή ακόμα και της «αριστεράς», όχι απλά δεν φράζει, αντίθετα ανοίγει τον δρόμο σε δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις. Το ίδιο έγινε την τελευταία εικοσαετία στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, όπου σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις παρέδιδαν τη σκυτάλη σε δεξιές κυβερνήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «σημαία» τη μιζέρια του «μικρότερου κακού» που φράζει τον δρόμο στη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Ξέπλυνε τις αμαρτίες του συστήματος, από τα μνημόνια και την ΕΕ μέχρι την ακροδεξιά και την εμπλοκή στα σφαγεία του ΝΑΤΟ. Παρουσίασε ως πρόοδο την πολιτική του, γράφοντας το σενάριο για ένα ακόμη επεισόδιο στον διασυρμό εννοιών και αγωνιστικών αξιών. Το έδαφος για να πάρει κεφάλι η ΝΔ το έστρωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας σε πρώτη φάση, πριν την εκλογή του σε κυβέρνηση, ψεύτικες ελπίδες και σε δεύτερη φάση διαψεύδοντας αυτές τις ελπίδες με την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε. Γι' αυτό, άλλωστε, εισέπραττε τα συγχαρητήρια από την Κομισιόν και τις ΗΠΑ και τη δυσαρέσκεια από τον λαό και τη νεολαία. Η ευθύνη για το γεγονός ότι από την πρώτη ώρα των αποτελεσμάτων εμφανίστηκαν να κουνάνε το δάκτυλο στον λαό και τη νεολαία στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας τους «δικαιωμένους», βαραίνει ολοκληρωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αποδοκιμασία της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει δύναμη μόνο αν στραφεί στη μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Η επιλογή «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι δοκιμασμένη και αποτυχημένη.

Γνωρίζουμε ότι χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, νέοι της κατάρτισης και εργαζόμενοι στήριξαν το ΚΚΕ στις εκλογικές αναμετρήσεις της προηγούμενης βδομάδας. Ολοι αυτοί οι νέοι είναι μία μεγάλη δύναμη για να φτάσουμε σε ακόμη περισσότερους, να πείσουμε, να συζητήσουμε και να δώσουμε μαζί τη μάχη για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτό θα είναι ένα καθαρό μήνυμα ετοιμότητας, αγωνιστικής κινητοποίησης και απάντησης στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχιστεί από την κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 Ιούλη.

Γνωρίζουμε και το διαπιστώνουμε μέσα από τη δράση μας ότι βλέπουν θετικά το ΚΚΕ και τη δράση του, την πολιτική και τις εκτιμήσεις του χιλιάδες νέοι και νέες και τώρα μπορούμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, με το ΚΚΕ. Η νεολαία μπορεί να βγει κερδισμένη δυναμώνοντας τη δική της δύναμη, τον πραγματικό αντίπαλο του συστήματος της εκμετάλλευσης: Το ΚΚΕ.