Μια «ωραία ατμόσφαιρα» επιχειρηματικών συμφερόντων, κυβερνητικών και άλλων πολιτικών κέντρων, ξένων και εγχώριων μυστικών υπηρεσιών, ποινικών και λοιπών «μπουμπουκιών», που μοιράζονται ρόλους και «τεχνογνωσία», αποκαλύπτουν νέα δημοσιεύματα για τις υποκλοπές. Το καπάκι του υπονόμου δεν λέει να κλείσει, με φόντο και το «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών ανάμεσα σε επιχειρηματικά, πολιτικά και άλλα συμφέροντα. Πίσω όμως από όλη αυτήν τη βρωμιά ξεπροβάλλει το εκμεταλλευτικό σύστημα που σαπίζει και «δεν εξαιρεί κανέναν» από τις παρακολουθήσεις και την καταστολή, όπως έλεγε την περασμένη βδομάδα η ανεκδιήγητη εισαγγελέας της ΕΥΠ, που κατά τ' άλλα είναι υπεύθυνη για τη ...«νόμιμη» άρση του απορρήτου των επικοινωνιών. Οι πολυδαίδαλοι και σκοτεινοί μηχανισμοί, που στο τέλος της μέρας βάζουν στο στόχαστρο τον «εχθρό λαό» και τις διεκδικήσεις του, έχουν τη βούλα της ΕΕ και των κομμάτων της, που τώρα κάνουν το «παγώνι» και παριστάνουν τους «αθώους του αίματος». Η μπόχα αυτή δεν φεύγει με «αποσμητικά χώρου», όπως οι δήθεν «ασφαλιστικές δικλίδες» - φερετζές που ζητάνε όλοι όσοι έχουν βάλει την υπογραφή τους στο επικίνδυνο θεσμικό πλαίσιο και τους συνδέουν χίλια νήματα με τα επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα. Μόνο ο λαός, στον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, έχει τη δύναμη να απαλλαγεί απ' αυτόν τον βούρκο μια ώρα αρχύτερα.

Το κουρέλι των «αντιδεξιών» μετώπων σηκώνει ξανά για σημαία ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη φορά με αφορμή την εκλογή Λούλα στη Βραζιλία, που όπως έγραψε ο πρόεδρός του αποτελεί «νίκη κατά της ακροδεξιάς παρ' όλα τα εμπόδια (...) νίκη για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». Κι όμως, η περίπτωση και της Βραζιλίας άλλα δείχνει απ' αυτά που τώρα λένε. Γιατί οι Μπολσονάρο και άλλα τέτοια φυντάνια κάθε άλλο παρά ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Κάτι ξέρουν γι' αυτό οι σοσιαλδημοκράτες σε όλο τον κόσμο, που στο όνομα της «προοδευτικής» στήριξης του κεφαλαίου υλοποιούν άγριες αντιλαϊκές πολιτικές, ρίχνοντας νερό στον μύλο αντιδραστικών - ακροδεξιών δυνάμεων τις οποίες επιστρατεύει η αστική τάξη για να χειραγωγήσει, να τρομοκρατήσει και να καταστείλει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτό αποδεικνύει η πείρα παντού στον κόσμο, όπως πρόσφατα στην Ιταλία, στη Σουηδία και πιο πριν στη Γαλλία, με τη γνωστή φενάκη του «μικρότερου κακού». Αλλά και στη Βραζιλία, ο Μπολσονάρο αναδείχθηκε σε κυρίαρχο «παίκτη» του πολιτικού συστήματος στο έδαφος της προηγούμενης σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης των Λούλα και Ρούσεφ. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον - όποιο κι αν είναι το πρόσχημα κάθε φορά - να μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των εκμεταλλευτών τους. Εχουν τον δικό τους δρόμο να βαδίσουν, αυτόν της πάλης ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στις κυβερνήσεις και στα κόμματα που το υπηρετούν. Τα υπόλοιπα, περί αστικών δυνάμεων που αποτελούν τάχα ανάχωμα στην ακροδεξιά και σε όλα τα υπόλοιπα που γεννάει το σάπιο σύστημα, είναι τα γνωστά μασκαρέματα για τα ...καρναβάλια στο Ρίο.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας ενέκρινε τη νομιμοποίηση της κάνναβης για «ψυχαγωγικούς σκοπούς» και στο εξής θα επιτρέπονται η αγορά και η κατοχή, όπως και η ιδιωτική καλλιέργεια. Στόχος, όπως αναφέρεται, είναι η «καλύτερη προστασία για τα παιδιά και τους νέους»! Είναι αδίστακτοι στον τρόπο που προωθούν τη ναρκωκουλτούρα με αντιεπιστημονικά προσχήματα, για να κρύψουν αυτό που κρύβεται από πίσω: Ενας τζίρος πολλών δισ. ευρώ για μεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος, παράλληλα με την προσπάθεια αποχαύνωσης της νεολαίας. Η νομιμοποίηση της κάνναβης για «ψυχαγωγικό» σκοπό σε μια σειρά από χώρες όχι απλώς δεν μείωσε, αλλά αύξησε τα ποσοστά χρήσης, ενώ πολλαπλασίασε το φαινόμενο της πολυχρήσης, με πρώτη ουσία τη δήθεν «αθώα» κάνναβη. Την ίδια ώρα, στη Γερμανία εικάζεται ότι το συγκεκριμένο μέτρο μπορεί να αποφέρει ετήσια φορολογικά έσοδα μέχρι και 4,7 δισ. ευρώ! Μια τέτοια συζήτηση έχει ανοίξει και στη χώρα μας, με τους νόμους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, που νομιμοποιούν την κάνναβη για βιομηχανικούς - φαρμακευτικούς σκοπούς. Βήμα βήμα επιχειρούν να δημιουργήσουν ατζέντα νομιμοποίησης της χρήσης για «ψυχαγωγικούς» σκοπούς, βλέποντας σ' αυτήν την προοπτική τρελά κέρδη, που σήμερα κυκλοφορούν κάτω από το τραπέζι, στη μαύρη αγορά. Η νεολαία όμως έχει χίλιους λόγους να τους γυρίσει την πλάτη και να βάλει εμπόδια στην πολιτική της ναρκωκουλτούρας που την απειλεί. Η αγωνιστική στάση ζωής και η διεκδίκηση όσων της ανήκουν είναι το καλύτερο «αντίδοτο» στην πολιτική της μαστούρας και της «φυγής» από τα αδιέξοδα που ανακυκλώνει το σάπιο σύστημα.