Πίσω από τη διαφημιστική καμπάνια του βιβλίου του, ο Αλ. Τσίπρας κλείνει το μάτι στην αστική τάξη για τα «επιτεύγματα» της κυβερνητικής θητείας του και ζητάει ξανά την εμπιστοσύνη της. Μιλώντας για εκείνη την περίοδο που εξιστορείται αναλυτικά στο βιβλίο, είπε σε συνέντευξή του ότι «δεν υπήρξαν συγκρούσεις και κοινωνική ένταση τα τρία χρόνια υλοποίησης δύσκολων οικονομικών αποφάσεων». Τι είναι αυτό αν όχι ευθεία ομολογία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ρόλο «αμορτισέρ» της λαϊκής δυσαρέσκειας, που κορυφώθηκε με τα δυο μνημόνια και οι «παραδοσιακές» δυνάμεις του συστήματος δυσκολεύονταν να χαλιναγωγήσουν; Η προσφορά αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζεται από το κεφάλαιο, που τον «σπρώχνει» τώρα που επιστρέφει στα πολιτικά πράγματα, βλέποντας τα δύσκολα της κρίσης και του πολέμου να έρχονται με φόρα.

Ο Τσίπρας βέβαια λέει μισές αλήθειες. Την περίοδο εκείνη, και ειδικά μετά το 3ο μνημόνιο, έγιναν μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, με πρωταγωνιστές τα συνδικάτα που δεν δέχτηκαν να γίνουν χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια του ο ΣΥΡΙΖΑ όσο βρισκόταν στον προθάλαμο της διακυβέρνησης. Στις κινητοποιήσεις αυτές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπάθησε μάταια να απαντήσει με τόνους «αυριανίστικης λάσπης» ενάντια στο ΚΚΕ. Εκεί που είδε «συγκρούσεις» ο Τσίπρας, είναι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, για να συντηρήσει το κάλπικο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση» και να βγάλει από το κάδρο τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεμπλοκάρισμα του επικίνδυνου ΝΑΤΟικού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, που συνεχίζει σήμερα επάξια η ΝΔ. «Rebranding» όνομα και πράμα λοιπόν για τον Τσίπρα, με νέο περιτύλιγμα σε δοκιμασμένες συστημικές συνταγές.

Μόνο ένας στους τέσσερις εργαζόμενους μέχρι 29 ετών τα βγάζει πέρα με τον μισθό του, όπως προκύπτει από σχετική έρευνα. Την ίδια στιγμή, σχεδόν ένας στους τρεις (32%) δεν μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες και ένα 38% τις καλύπτει μόνο κάποιες φορές. Ενας στους δύο νέους εργαζόμενους (52%) χρειάζεται βοήθεια από τους γονείς του για να τα φέρει βόλτα, ενώ το 43% ζει μαζί τους, παρόλο που εργάζεται. Οι απαντήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι νέοι στην έρευνα δεν αποτυπώνουν απλά τη δεινή θέση που βρίσκεται η πλειοψηφία τους, αλλά μαρτυρούν και την κοροϊδία των δήθεν «μέτρων στήριξης» από το κράτος και τις κυβερνήσεις, όπως τα πρόσφατα που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ. Κι ενώ κυβέρνηση και αστικά επιτελεία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το δημογραφικό, το 65% των νέων εργαζομένων απαντούν πως λόγω των άθλιων συνθηκών εργασίας δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν προκύπτει άλλωστε τυχαία ότι το 44% δεν εμπιστεύονται τους «θεσμούς» και μόνο το 8% απαντάνε θετικά σ' αυτήν την ερώτηση. Στα ελπιδοφόρα της έρευνας, η απάντηση σε ποσοστό 44% των νέων εργαζομένων ότι η διέξοδος βρίσκεται στη συλλογική δράση, επιβεβαιώνοντας το εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη οργανωμένης δράσης, σε σύγκρουση με την πολιτική και το σάπιο σύστημα που καταδικάζουν τους νέους στη φτώχεια και στη μιζέρια.