Και στον ληστή ψωμί και στον χωροφύλακα χαμπέρι. Αυτό θυμίζει το άρθρο του Τριγάζη, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Αυγή», με το οποίο, την ώρα της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού, υπερασπίζεται με σοφιστείες τις διακρατικές σχέσεις με το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα τη στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με το κράτος - δολοφόνο, για την οποία έχει βάλει το χεράκι του ο ΣΥΡΙΖΑ και με το παραπάνω. Τι λέει ο Τριγάζης; Αλληλεγγύη μεν στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά όχι διάρρηξη των σχέσεων με το Ισραήλ, γιατί αυτό οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξής του ως κράτους! Επικίνδυνες πονηράδες από το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το λαϊκό αίτημα για απομόνωση του κράτους - δολοφόνου σε όλα τα επίπεδα και για διακοπή των διακρατικών σχέσεων μαζί του είναι έκφραση κατακραυγής για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, και πίεση στην κυβέρνηση του κράτους - τρομοκράτη να σταματήσει τη γενοκτονία. Πίεση που ασκεί άλλωστε στο εσωτερικό της χώρας και μεγάλη μερίδα των Ισραηλινών, όπως και το ΚΚ της χώρας, στελέχη και βουλευτές του οποίου διώκονται από την κυβέρνηση Νετανιάχου γι' αυτήν τη στάση τους. Αλληλεγγύη λοιπόν στον Παλαιστινιακό λαό, καταδίκη της ελληνικής κυβέρνησης και όλων των κομμάτων που στηρίζουν το κράτος - δολοφόνο, στήριξη κάθε φωνής στο Ισραήλ που αντιδρά στη γενοκτονία. Αυτή είναι η μόνη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

«Εκατοντάδες φορτηγά. Εκατομμύρια γεύματα. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές επιχειρήσεις στον κόσμο αυτή τη στιγμή και πραγματοποιείται στη Γάζα. Γρήγορη, άμεση βοήθεια στους πολίτες, χωρίς μεσάζοντες. Χωρίς κόστος, χωρίς έλλειψη. Σταθερή, αυξανόμενη ροή βοήθειας που σώζει ζωές σε πλήρη συμμόρφωση με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Ετσι είναι η πραγματική βοήθεια. Μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ανθρωπιστικής βοήθειας στον κόσμο φτάνει αυτή τη στιγμή στον λαό της Γάζας - με την υποστήριξη του Ισραήλ». Τα παραπάνω περιγράφονται σε βίντεο που διακινείται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από τους επίσημους λογαριασμούς του κράτους του Ισραήλ. Η αλήθεια βέβαια είναι τελείως διαφορετική από την ξεδιάντροπη προπαγάνδα των Ισραηλινών. Το κράτος - τρομοκράτης, μαζί με τους συμμάχους του, επέβαλε με τη βία τη διακοπή κάθε ανθρωπιστικής βοήθειας που δεν έλεγχε το ίδιο, ακόμα και από υπηρεσίες του ΟΗΕ, με σκοπό να χρησιμοποιήσει τον λιμό ως όπλο εξόντωσης και εκβιασμού των Παλαιστινίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «Ανθρωπιστικό Ιδρυμα της Γάζας» (GHF), που ιδρύθηκε από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Στα σημεία όπου διανέμει βοήθεια με το σταγονόμετρο, έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα τουλάχιστον 110 Παλαιστίνιοι από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, λειτουργώντας ως παγίδα θανάτου για τον λαό της Γάζας που λιμοκτονεί. Αυτός είναι ο πραγματικός ...ανθρωπισμός του κράτους - δολοφόνου: Να μοιράζει σφαίρες και βόμβες αντί για φαΐ.

Λαλίστατη ήταν τις προάλλες η υπουργός Εργασίας διαφημίζοντας τον «τριμερή κοινωνικό διάλογο» ως το «κλειδί για την επίτευξη του στόχου των ποιοτικών θέσεων εργασίας». Μάλιστα δήλωνε πως «στο υπουργείο Εργασίας έχει ξεκινήσει η διαδικασία διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους για την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου δράσης με στόχο την αύξηση της κάλυψης των εργαζομένων από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας», για να προσθέσει: «Στόχος μας είναι (...) να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για την άνθηση του κοινωνικού διαλόγου και την υπογραφή περισσότερων Συλλογικών Συμβάσεων». Από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, όμως, αποδεικνύεται ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Συγκεκριμένα, στις αρχές του 2024 μόλις το 16% των εργαζομένων στη χώρα μας καλυπτόταν από ΣΣΕ. Το ποσοστό αυτό ανέβηκε μόλις στο 19,3% το πρώτο τρίμηνο του 2025, και τα χειρότερα είναι μπροστά: Καθώς πολλές ΣΣΕ λήγουν το επόμενο διάστημα, η πρόβλεψη για το δεύτερο τρίμηνο του έτους είναι να καλύπτεται από ΣΣΕ μόλις το 16,2% των μισθωτών και προς το τέλος του 2025 μόνο το 8,2%. Καμία «κουλτούρα συνεννόησης» δεν λείπει λοιπόν για την υπογραφή περισσότερων ΣΣΕ, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η εργοδοσία είναι αυτή που με την κάλυψη του κράτους απορρίπτει κάθε διαπραγμάτευση, οχυρωμένη πίσω από την άθλια νομοθεσία όλων των κυβερνήσεων και από το προνόμιο να διαμορφώνει τους κλαδικούς μισθούς με κατώφλι τον κατώτατο μισθό πείνας που της χαρίζει το κράτος.