Απολύτως φυσιολογική και «αναμενόμενη» θεωρεί η κυβέρνηση την αύξηση των κρουσμάτων κορονοϊού που καταγράφηκε την περασμένη βδομάδα. Σημειώνεται ότι ειδικά στις σχολικές ηλικίες, τα κρούσματα αυξήθηκαν κατά 7%, με τον ΕΟΔΥ να σχολιάζει ότι αυτό οφείλεται στην έναρξη της σχολικής χρονιάς και στην αύξηση των «επαφών στα σχολεία». Οπότε, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι περίπου «μοιραίο» ο ιός να σέρνεται ανεξέλεγκτος στις σχολικές αίθουσες. Μάλιστα, αυτή η αύξηση που θεωρείται «φυσιολογική», καταγράφεται με μόλις μία βδομάδα ανοιχτά τα σχολεία, ενώ ήδη κάνουν την εμφάνισή τους και «συρροές» εκτός από μεμονωμένα κρούσματα σε τάξεις και σχολικά συγκροτήματα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμα κι αυτή η αύξηση καταγράφεται χωρίς καμιά ουσιαστική επιδημιολογική επιτήρηση, αφού δεν γίνονται μαζικά και δωρεάν τεστ και ο όποιος προληπτικός έλεγχος αφήνεται στη διακριτική (άρα και οικονομική) ευχέρεια της κάθε οικογένειας. Με άλλα λόγια, ο ιός κυκλοφορεί στα σχολεία (κι από εκεί στην οικογένεια) σε μεγαλύτερη κλίμακα απ' αυτή που καταγράφουν τα στατιστικά της κυβέρνησης. «Ψιλά γράμματα», όμως, όλα αυτά για μια πολιτική που καλεί τον λαό να «συμβιώσει» με τους κινδύνους από την ανεξέλεγκτη διάδοση, αφού η οικονομία τού «μη στάξει και μη βρέξει» για τους επιχειρηματικούς ομίλους «δεν αντέχει» ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων και των παιδιών τους.

Στις 7 Σεπτέμβρη ανακοινώθηκε αιφνιδίως σε 92 εργολαβικούς μεταλλωρύχους στα μεταλλεία Κασσάνδρας ότι απολύονται από την «Ελληνικός Χρυσός». Από τότε βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τις οποίες στηρίζουν δεκάδες σωματεία και εκατοντάδες εργαζόμενοι από άλλους κλάδους. Λίγες μόλις μέρες πριν, με την υπόθεση των απολυμένων μεταλλωρύχων αποφάσισε να ασχοληθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι έκανε; 27 βουλευτές του κατέθεσαν Ερώτηση προς τον υπουργό Εργασίας στην οποία ...αναρωτιούνται αν «θα ελέγξει η κυβέρνηση την "Ελληνικός Χρυσός" και την "Edilmac" για τις απολύσεις» και αν «θα εξετάσει τους κινδύνους που ενέχει για το τραπεζικό σύστημα η χορήγηση δανείων σε μία εταιρεία που παρουσιάζει πολύ μεγάλες ζημιές». Το άγχος τους είναι αν οι απολύσεις γίνανε με «νόμιμο» τρόπο και αν τα δάνεια της πολυεθνικής εκθέτουν τις τράπεζες σε κίνδυνο! Οι αγωνίες όμως των απολυμένων και όλων των συναδέλφων τους δεν είναι με ποιον αντεργατικό νόμο τούς απέλυσε η εργοδοσία, ούτε βέβαια ο ...κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα. Η δική τους αγωνία είναι πώς θα βγάλουν τον χειμώνα χωρίς μεροκάματο, πού θα ξαναβρούν δουλειά, πώς θα ανταποκριθούν στις τεράστιες υποχρεώσεις τους. Γι' αυτό αγωνίζονται για την επαναπρόσληψή τους, ξεσηκώνοντας ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, την ώρα που η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ξιφουλκούν για το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμόρφωσαν με τους νόμους τους για τα «μάτια» των επενδυτών.

«Οι υψηλότεροι λογαριασμοί Ενέργειας είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρωθεί για την ασφάλεια του Ηνωμένου Βασιλείου», δήλωσε χτες η πρωθυπουργός της χώρας, την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωνε το δεύτερο μέρος του πακέτου «ενεργειακής σωτηρίας». Το πρώτο, ύψους 150 δισ. λιρών, είχε ανακοινωθεί στις αρχές του μήνα και θα το «τσεπώσουν» οι ενεργειακοί όμιλοι προκειμένου για δύο χρόνια να διατηρήσουν τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου στις 2.500 λίρες κατά μέσο όρο τον χρόνο για το κάθε νοικοκυριό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε λαϊκή οικογένεια θα πληρώνει έτσι κι αλλιώς πάνω από 1.000 λίρες περισσότερες σε σχέση με τον χειμώνα του 2021. Το δεύτερο μέρος του πακέτου, προϋπολογισμού 40 δισ. λιρών, αφορά τις επιχειρήσεις, που για τους επόμενους 6 μήνες θα δουν τους λογαριασμούς ρεύματος «κουρεμένους» κατά 50% και του φυσικού αερίου κατά 25%, στο ύψος δηλαδή των λογαριασμών που πλήρωναν πριν από έναν χρόνο. Η εξίσωση είναι αποκαλυπτική. Το «μάρμαρο» για τα δύο πακέτα το πληρώνει ξανά ο λαός, για τον οποίο το κόστος του ρεύματος αυξάνεται ούτως ή άλλως, παρά την κρατική επιδότηση που πληρώνει από την άλλη τσέπη, όπως και τις επιδοτήσεις για το ρεύμα των επιχειρήσεων. Αν σ' αυτά προσθέσει κανείς ότι τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν την προηγούμενη χρονιά φόρους ύψους 228 δισ. λιρών έναντι 66 δισ. που κατέβαλαν οι επιχειρήσεις, τότε εύκολα συμπεραίνει ότι δεν βιώνουν και δεν πληρώνουν όλοι με το ίδιο «τίμημα» τη λεγόμενη «ενεργειακή κρίση»...