Κατά την ενημέρωση της Διαρκούς Επιτροπής Αμυνας και Εξωτερικών της Βουλής, ο ΥΠΕΞ Ν. Δένδιας, αναφερόμενος στην εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα, τόνισε πως «η εποχή της διπλωματίας των κανονιοφόρων, την οποία επαγγέλλεται και υλοποιεί η Τουρκία, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ανήκει στον 19ο και ίσως στις αρχές του 20ού αιώνα. Ομως, φαίνεται ότι η Τουρκία δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί». Αφότου λοιπόν μπαγιάτεψε το «αφήγημα» της «απομονωμένης» Τουρκίας, που «εξάγει την εσωτερική κρίση της», ο ΥΠΕΞ ανέσυρε άλλο επιχείρημα για τον εφησυχασμό του λαού, παρουσιάζοντας την Τουρκία ως τον γείτονα που δημιουργεί προβλήματα επειδή δεν έχει τάχα καταλάβει ότι οι εποχές άλλαξαν και ότι οι πολεμικές απειλές δεν είναι πλέον τρόπος για να διευθετούνται ζητήματα και διαφορές. Αναρωτιόμαστε όμως: Τι διαφορετικό σηματοδοτούν η ένταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στις πετρελαιοπηγές της Συρίας, τα «πήγαινε - έλα» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην Ανατ. Μεσόγειο, η διασπορά βάσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια, η προώθηση στρατευμάτων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ανατ. Ευρώπη, στα σύνορα με τη Ρωσία, με το πρόσχημα των ασκήσεων, η επικείμενη ναυτική αποστολή στον Περσικό Κόλπο ενάντια στο Ιράν; Ολοι αυτοί οι σχεδιασμοί αντανακλούν ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και παζάρια που οξύνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε η «διπλωματία των κανονιοφόρων» να παίρνει τη θέση της «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, μετατρέποντας σε ναρκοπέδιο την περιοχή. Απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις, ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί και να μην πατάει την μπανανόφλουδα που του πετάνε η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα για να τον κάνουν συμμέτοχο σε σχέδια και ανταγωνισμούς ξένους προς τα συμφέροντά του.

Από τη μία τσακώνονται για το περιεχόμενο του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, που βάζει νέα εμπόδια στην παροχή ασύλου στους πρόσφυγες, και από την άλλη διαγκωνίζονται για το ποιος από τους δύο είναι καλύτερος «εφαρμοστής» της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας και όλων των σχετικών αντιδραστικών αποφάσεων της ΕΕ. Από τη μία χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους κατατρεγμένους και από την άλλη δηλώνουν αμετακίνητοι συμμέτοχοι στο έγκλημα, παρέχοντας «γην και ύδωρ» στους φονιάδες των λαών. Για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος, που σηκώνουν τους τόνους της κάλπικης αντιπαράθεσης με αφορμή το Προσφυγικό, την ώρα που δηλώνουν προσηλωμένοι στην πολιτική εγκλωβισμού χιλιάδων ξεριζωμένων στη χώρα μας μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες στους καταυλισμούς της ντροπής. Στον αντίποδα της ψευτοαντιπαράθεσης, ασπίδα προστασίας για τους πρόσφυγες μπορεί να υψώσει μόνο το εργατικό κίνημα, με την αλληλεγγύη και την πάλη του ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους και τις αιτίες της προσφυγιάς. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα να βρεθούν με κάθε τρόπο στο πλευρό προσφύγων και μεταναστών, για δράση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και την ελληνική εμπλοκή στα βρώμικα σχέδιά τους, πρέπει να αγκαλιαστεί από ακόμα περισσότερους. Αυτή είναι η μόνη απάντηση και στο ρατσισμό και την ξενοφοβία που υποδαυλίζονται από διάφορους θρασύδειλους, οι οποίοι κατά τ' άλλα χειροκροτούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στα δολοφονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Φούντωσαν ξανά αυτές τις μέρες στα αστικά ΜΜΕ τα περί «εθνικής ομοψυχίας» με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ανάμεσα σε άλλα πολλά, στην «Καθημερινή» του Σαββάτου διαβάζουμε ένα ειρωνικό άρθρο, το οποίο αναρωτιέται «Μήπως το "όχι" ανήκει στην Αριστερά;» και αναπαράγει τη γνωστή αναθεωρητική συκοφαντία για «τους ιστορικούς μύθους που οργάνωσε η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στα χρόνια της μεταπολίτευσης στην εκπαίδευση και όχι μόνον». Ως τέτοιους «μύθους» το άρθρο παρουσιάζει την πρωτοπόρα αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ με αιμοδότη το ΚΚΕ, τη φυγή του μεγαλύτερου τμήματος του αστικού κόσμου στην Αίγυπτο, το γεγονός ότι ο δικτάτορας Μεταξάς έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο έχοντας το βλέμμα στα ανταλλάγματα κυρίως από τους Αγγλους, και άλλα παρόμοια. Η ιστορική αλήθεια, όση προσπάθεια και αν κάνουν οι σύγχρονοι παραχαράκτες και κήρυκες της εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, δεν αλλάζει. Και η αλήθεια λέει ότι ο ελληνικός λαός υπερασπιζόταν πραγματικά την πατρίδα και την ελευθερία του, με οργανωτή το ΚΚΕ, ενώ οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης είτε την κοπάνισαν για «άλλη γη, άλλα μέρη», είτε έμειναν εδώ και συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Αυτήν την αναντίρρητη αλήθεια, βέβαια, δεν τη γράφει κανένα εκπαιδευτικό βιβλίο, από εκείνα που διασπείρουν στη νεολαία τους πραγματικούς «αστικούς μύθους», όπως ότι «όλοι μαζί οι Ελληνες» πολέμησαν ενάντια στους κατακτητές...