«Δεν κάνετε κάνα μπλόκο για τα διόδια λέω εγώ (...) Κι αφήστε τώρα τα ΝΑΤΟικά. Μια χαρά είναι τα ΝΑΤΟικά...». Αυτό ήταν το σχόλιο του δημοσιογράφου Δ. Οικονόμου στη χτεσινή πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Η «παρότρυνση» για μπλόκα στα διόδια έγινε με αφορμή την προβολή από την εφημερίδα μας της κινητοποίησης του ΚΚΕ, που απέτρεψε τη διέλευση της ΝΑΤΟικής φάλαγγας του αλβανικού στρατού, με προορισμό τη Ρουμανία μέσω Ελλάδας. Σημειώνουμε ότι ο «Ριζοσπάστης» είναι η μόνη εφημερίδα που σταθερά προβάλλει την εμπλοκή της χώρας, με ευθύνη της κυβέρνησης, στη ΝΑΤΟική δραστηριότητα που κλιμακώνεται, με σοβαρούς κινδύνους για το λαό, όπως και για όλους τους λαούς της περιοχής. Προφανώς, αυτό ενοχλεί πολλούς και κυρίως εκείνους που βλέπουν το ΚΚΕ να τους χαλάει τη σούπα της «σύμπνοιας» πάνω στους στρατηγικούς στόχους και τις επιλογές της αστικής τάξης, όπως αυτή της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας, με εντατικοποίηση του ρόλου της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στους ανταγωνισμούς. Γι' αυτό εκεί στον ΣΚΑΪ θεωρούν «μια χαρά» την εμπλοκή σε επεμβάσεις και σε πολεμικές προετοιμασίες, απαιτώντας κανείς να μη διαταράσσει την ...ηρεμία των ΝΑΤΟικών.

Θα «πάρει» η κυβέρνηση ένα συμβιβασμό στο επερχόμενο Γιούρογκρουπ, όπως όλα δείχνουν, ή θα επιμείνει σε μια «καθαρή λύση» για το χρέος; Θα «υποχωρήσει άτακτα» το ΔΝΤ σε ό,τι αφορά τις γερμανικές θέσεις για το ελληνικό κρατικό χρέος, θα επιμείνει ή τα έχουν έτσι κι αλλιώς όλα συμφωνημένα από καιρό; Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό; Να μπει η χώρα στο «μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης», να βγει στις αγορές για να δανειστεί ή να ανοίξει «καθαρό διάδρομο χρέους» για τους επενδυτές; Κάπως έτσι, με υπαρκτά ή όχι ερωτήματα, τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους παρουσιάζουν τις ευρύτερες κόντρες γύρω από το «επίδικο» των ελαφρύνσεων για το χρέος. Με «κοντινές πάσες» και αντιπαραθέσεις τέτοιου είδους, διαμορφώνουν ταυτόχρονα κλίμα «συναίνεσης» γύρω από τους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου και εκεί επιχειρούν να στρατεύσουν το λαό. Πρόκειται, βέβαια, για ερωτήματα που αφορούν αποκλειστικά το κεφάλαιο και καθόλου το λαό, αφού όποιες τελικά λύσεις κι αν επιλεγούν για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, έχουν ως δεδομένο το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν τα δικά τους «ερωτήματα», ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, οικοδόμησης της συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους στόχους του, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Ενταγμένη στην ευρύτερη «αναμπουμπούλα», διπλωματική, επιχειρηματική και στρατιωτική, που χαρακτηρίζει τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι η ανακοίνωση για την προετοιμασία της νέας συνάντησης για το Κυπριακό στη Γενεύη. Η σχετική ανακοίνωση έγινε μετά από τη συνάντηση Αναστασιάδη - Ακιντζί στη Νέα Υόρκη με τον γγ του ΟΗΕ. Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι εκτός από τη συνάντηση με τον Γκουτέρες, τις μέρες αυτές στις ΗΠΑ γίνονται ένα σωρό συζητήσεις που αφορούν τα ανοιχτά ζητήματα στην ευρύτερη γειτονιά μας. Για παράδειγμα, «Η δύναμη της δράσης» τιτλοφορείται το φετινό Παγκόσμιο Φόρουμ της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής (AJC - η ισχυρότερη οργάνωση του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ), ενώ το «German Marshall Fund» (αμερικανική «δεξαμενή σκέψης») οργανώνει εκδήλωση με τίτλο «Ανατολική Μεσόγειος: Προκλήσεις, ευκαιρίες και ο δρόμος μπροστά». Αμα προσθέσει κανείς και συναντήσεις όπως αυτές ανάμεσα στον Κύπριο Πρόεδρο με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά και με στελέχη του κολοσσού της «Exxon Mobil» (που «στρογγυλοκάθισε» σε κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ), γίνεται αντιληπτό ότι η διευθέτηση του Κυπριακού είναι μια υπόθεση που αγγίζει πολλά και μεγάλα συμφέροντα. Γι' αυτό οι όποιες εξελίξεις κρίνονται σε πολλά επίπεδα και σε διαφορετικά «τραπέζια»...

Χωρίς να είναι ο ίδιος παρών σε κανένα από αυτά τα γεγονότα και χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ειπώθηκε στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, ο Π. Καμμένος ισχυρίστηκε ότι «ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που προασπίστηκε τον όρο "Μακεδονία", όπως ήταν η απόφαση των πολιτικών αρχηγών που είχε ληφθεί στις 18/2/1992 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή» και ότι μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, στις 26/6/1992, «όπου τότε οι ηγέτες της ΕΟΚ αναφέρονται σε ομόφωνη απόφασή τους για αναγνώριση της FYROM χωρίς τον όρο "Μακεδονία"», η επόμενη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών «χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να τον ανατρέψουν (...) παρά τη νίκη που επέφερε στη Λισαβόνα υπέρ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της εθνικής θέσεως».

Στην εύλογη αντίδραση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή ότι αυτά που λέει δεν ευσταθούν, ο Π. Καμμένος προσπάθησε να πετάξει την «μπάλα στην εξέδρα», δημοσιεύοντας αργότερα ένα tweet, όπου αναφέρεται στις 13 συσκέψεις πολιτικών αρχηγών που έγιναν μετά τη μεταπολίτευση, λες και αμφισβήτησε κανείς την ύπαρξή τους.

Σε κάθε περίπτωση, το τι ειπώθηκε ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και πώς επήλθε η συμφωνία των άλλων στο «κοινό ανακοινωθέν» εκείνης της σύσκεψης, αλλά και τι έγινε μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, είναι κάτι που μόνο η δημοσίευση των πρακτικών από τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών μπορεί να «φωτίσει». Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ από το 1995 ζητάει τη δημοσίευση των πρακτικών, για να μην μπορεί ο καθένας τυχοδιωκτικά να υποτάσσει την ιστορική αλήθεια σε πολιτικές σκοπιμότητες, ιδιαίτερα για γεγονότα που παραμένουν ανοιχτά, όπως το ζήτημα των σχέσεων της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.