Την απάντηση δίνει η ίδια η ιστορία τέτοιων επαγγελματικών Ταμείων (ονομάζονται και εταιρικά), τα οποία στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης έχασαν μέχρι και το 40% των αποθεματικών τους. Ακραίο παράδειγμα - αλλά όχι μοναδικό - η γνωστή περίπτωση της «Enron» στις ΗΠΑ. Μάλιστα, πρόσφατα, σε δημοσίευμά του, το «Bloomberg» αναφέρει ότι σε «τεστ αντοχής» που έγινε σε αυτά τα συνταξιοδοτικά ταμεία που υπάρχουν στις 17 χώρες της Ευρωζώνης, διαπιστώθηκε ότι το έλλειμμά τους ανέρχεται στο ποσό των 428 δισ. ευρώ (!). Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα της γερμανικής «Lufthansa», το έλλειμμα του οποίου ανέρχεται στο ποσό των 6,6 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή και ολόκληρη η κεφαλαιοποίηση της εν λόγω εταιρείας. Ιδού, λοιπόν, σε τι «λύσεις» σπρώχνουν διάφοροι επιτήδειοι τους εργαζόμενους και τι πραγματικά έχουν να περιμένουν από τα περιβόητα επαγγελματικά Ταμεία που διαφημίζουν.

Ενα από τα επιχειρήματα των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους είναι ο ισχυρισμός ότι αν και οι επιχειρήσεις αναζητούν εργαζόμενους, δεν βρίσκουν, αφού οι άνεργοι δεν διαθέτουν τα κατάλληλα προσόντα. Προχτές, η Ελληνική Στατιστική Αρχή έδωσε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα στοιχεία που καταγράφουν τον αριθμό των Κενών Θέσεων Εργασίας στο σύνολο της οικονομίας, εκτός από τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία). Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν, τα στοιχεία, το τελευταίο τρίμηνο του 2015 οι κενές θέσεις εργασίας που δεν καλύπτονται ανέρχονται μόλις στις ...3.119! Δηλαδή, σε μία αγορά με καταγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ, με όνομα και επώνυμο, πάνω από 1 εκατομμύριο ανέργους και στατιστικά με 1,3 εκατομμύρια ανέργους στο σύνολο της οικονομίας, η προσφορά εργασίας που υπάρχει γι' αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων είναι 3.119 θέσεις εργασίας. Ναι, καλά διαβάσατε! Στην πράξη, δηλαδή, δεν υπάρχει προσφορά εργασίας, αφού σε κάθε θέση αντιστοιχούν πάνω από 400 άνεργοι. Εννοείται ότι αυτός ο μεγάλος ανταγωνισμός για μια δουλειά που αντικειμενικά έχει προκύψει στην αγορά εργασίας, είναι ένα - στην κυριολεξία - υπερ-όπλο της εργοδοσίας να πιέζει και αυτούς που έχουν δουλειά, να τους εκβιάζει με τον κίνδυνο της απώλειας της δουλειάς τους, για να τους αφαιρεί εργασιακά δικαιώματα, να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Σε κάθε περίπτωση, η καπιταλιστική κρίση και η κατάσταση που έχει δημιουργήσει στην αγορά εργασίας, έχουν για θύματα όχι μόνο αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους, αλλά και αυτούς που ακόμα συνεχίζουν να τη διατηρούν.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι πολύνεκρες επιθέσεις στις Βρυξέλλες έδωσαν αστραπιαία ένα «σήμα» σε όλα τα αστικά επιτελεία, σε όλες τις χώρες του πλανήτη, για να αναζωπυρώσουν τη συζήτηση για όλα τα πεδία όπου σήμερα εκδηλώνονται σφοδρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, εντός και εκτός πολλών εθνικών συνόρων.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάλυση που το γνωστό αμερικανικό «Ινστιτούτο Στράτφορντ» πρόλαβε να αναρτήσει στην ιστοσελίδα του, λίγες μόνο ώρες μετά το μακελειό.

Με τίτλο «γιατί η επίθεση στις Βρυξέλλες δεν είναι η επίθεση στο Παρίσι», εξηγεί ότι τα γεγονότα της περασμένης Τρίτης θα έχουν πολύ ευρύτερες επιδράσεις από αυτές του περασμένου Νοέμβρη, με αντίκτυπο σε όλα τα ανοιχτά «μέτωπα»: Από τον πόλεμο στη Συρία και το Προσφυγικό, μέχρι το «Brexit» και την ενίσχυση ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, από διαφωνίες για το βαθμό ελέγχου των συνόρων μέχρι το βαθμό «εμπλοκής» της ΕΕ στη Μέση Ανατολή. Μάλιστα, η συγκεκριμένη ανάλυση μοιάζει να εκφράζει έναν αμερικανικό... προβληματισμό για το πώς η ΕΕ θα αντιδράσει, να εντοπίζει μια «ανεπάρκεια» της Ενωσης. «Για την ΕΕ, η λύση δεν είναι τόσο καθαρή... Παραπέρα, η ΕΕ δεν έχει στρατό (σ.σ. με αντίστοιχη «συνοχή») και για αυτό δεν μπορεί να αντιδράσει όπως έκανε η Γαλλία... Οι επιθέσεις θα συνεχιστούν γιατί τα παράπονα παραμένουν...», αναφέρεται, μεταξύ άλλων.

Είναι καθαρό πως τις επιπτώσεις του νέου μακελειού τις παρακολουθούν (αλλά και τις... περιμένουν) μια σειρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Τα όσα έγιναν μοιάζουν «βολικά» και για την όξυνση μιας σειράς ανταγωνισμών, αφετηρίας νέων γύρων επιθέσεων σε βάρος των λαών.