Στην πραγματικότητα, αυτός που έστησε επικοινωνιακό σόου είναι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, που δήθεν με τον «διάλογο» - απάτη που ξεκίνησε και με τη συμμετοχή των πρόθυμων συνδικαλιστών επιχειρεί να υποβαθμίσει τα τραγικά προβλήματα της Παιδείας, να καλλιεργήσει την αναμονή με αόριστες υποσχέσεις ότι θα καλυφθούν τα κενά, την ώρα που χιλιάδες ώρες διδασκαλίας χάνονται, ενώ καταφεύγει στη γνωστή, ξεφτισμένη δικαιολογία ότι «κληρονομήσαμε αυτά τα προβλήματα». Μόνο που τέτοιου είδους δικαιολογίες άκουγαν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές για χρόνια από τους προηγούμενους υπουργούς. Αλλά έτσι είναι όταν ακολουθείς την ίδια πολιτική με τους προηγούμενους και στο ζήτημα της Παιδείας, είναι αναπόφευκτο να καταφεύγεις στα ίδια προσχήματα. Κατά τ' άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» είναι αυτοί που θέλουν, λένε, το κίνημα ζωντανό και να διεκδικεί. Η υποκρισία τους περισσεύει. Αυτό που στην πράξη επιδιώκουν είναι το κίνημα να σέρνεται πίσω από την κυβέρνηση, να σβήνει τις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης και να αναλάβει το ρόλο του χειροκροτητή. Ε, λοιπόν, το ΠΑΜΕ δεν θα τους κάνει το χατίρι. Υπάρχουν συνδικαλιστικές ηγεσίες στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ διαθέσιμες να αναλάβουν αυτό το ρόλο και το αποδεικνύουν.

«Θα στηρίξουμε τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. "Θέλουμε να γίνει κατανοητό σε όλους ότι εμείς θέλουμε τον αγρότη να συνεχίσει να καλλιεργεί. Θεωρούμε την αγροτική παραγωγή σημαντικό κομμάτι, όχι μονάχα της διατροφικής επάρκειας, αλλά και της ανταγωνιστικότητας στο διεθνές περιβάλλον", τόνισε ο Βαγγέλης Αποστόλου». Αυτά έγραψε χτες η ηλεκτρονική «Αυγή», συμπληρώνοντας: «Το υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης επιδιώκει ένα νέο ορισμό, σύμφωνα με τον οποίο επαγγελματίας αγρότης θα είναι αυτός με εισόδημα τουλάχιστον 50% από αγροτική δραστηριότητα». Μέσα απ' αυτές τις εξαγγελίες δεν φαίνεται πουθενά καμιά μέριμνα για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες. Γιατί ακόμη και να καθιερωθεί νέος ορισμός για τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, η κυβερνητική πολιτική με την τεράστια αύξηση της φορολογίας στο 26% από το 13% που ήταν έως τώρα, και μάλιστα από το πρώτο ευρώ, τη μεταφορά του ΦΠΑ στα καλλιεργητικά μέσα στο 23%, που τα αυξάνει υπέρογκα, την προκαταβολή 100% του φόρου για την επόμενη χρονιά, την κατάργηση της επιστροφής του Ειδικού Φόρου για το αγροτικό πετρέλαιο, τη μεγάλη αύξηση στην τιμή του αγροτικού ρεύματος, τον ΕΝΦΙΑ για σπίτια, αποθήκες, στάβλους και χωράφια, τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΓΑ, τη μείωση των επιδοτήσεων με τη νέα ΚΑΠ, κατά 50%, μέχρι το 2019, οδηγεί τους μικρομεσαίους αγρότες στο ξεκλήρισμα και στην ενίσχυση των καπιταλιστών αγροτών.

Η υπόθεση «πλαστικό χρήμα», δηλαδή η καθιέρωση όλων των συναλλαγών μέσω τραπεζικών καρτών, βρίσκεται στο επίκεντρο της αστικής προπαγάνδας εδώ και καιρό, ως κάτι το ωφέλιμο για το λαό. Χτες, ο αν. υπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, μιλώντας στον ΑΝΤ1, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Θέλουμε να επεκτείνουμε τη χρήση πλαστικού χρήματος με κίνητρα προς τον πολίτη και τις επιχειρήσεις. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Μόνο οφέλη θα υπάρξουν. Με υποχρεωτικά και προαιρετικά μέτρα θα συνδεθεί η επέκταση της χρήσης καρτών. Η σύνδεση της έναρξης επιχείρησης από το 2016 με την εγκατάσταση μηχανήματος κάρτας», διευκρινίζοντας ότι «για συγκεκριμένους κλάδους θα είναι υποχρεωτικό. Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε περισσότερα και πιο γρήγορα φορολογικά έσοδα και θα μπορέσουμε να κάνουμε καλύτερη κοινωνική πολιτική». Μπορεί να προβάλλεται ως αφορμή αυτής της κυβερνητικής πρεμούρας η πάταξη της φοροδιαφυγής και η είσπραξη των φόρων μέσω τραπεζών, αν και οι φόροι των εργαζομένων παρακρατούνται από την εργοδοσία και πληρώνονται με το Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η αδυναμία πληρωμής των φόρων από τους ανθρώπους του μόχθου αφού η φοροληστεία τους είναι τόσο μεγάλη που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν. Οσο για την καλύτερη κοινωνική πολιτική, ας φορολογήσουν το κεφάλαιο ώστε να ενισχυθούν τα κρατικά ταμεία με χρήμα για να την ασκήσουν...

Δεν είναι, όμως, αυτοί οι πραγματικοί λόγοι της υποχρεωτικής καθιέρωσης του «πλαστικού χρήματος». Αλλωστε, τα έσοδα του κράτους πάνε για αποπληρωμή δανείων για τα χρέη και για επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για καπιταλιστικές επενδύσεις. Αν είχαν τέτοιο σκοπό, δε θα καθιέρωναν τον «αυτόματο κόφτη» δαπανών για λαϊκές ανάγκες, όταν ο προϋπολογισμός δεν είναι πλεονασματικός. Ο πραγματικός λόγος αυτής της πρεμούρας με τις τραπεζικές κάρτες είναι η υποχρεωτική συγκέντρωση όλου του χρήματος των ανθρώπων του μόχθου στις τράπεζες, γιατί έτσι θα έχουν τη μέγιστη δυνατότητα αξιοποίησής του ως κεφαλαίου για την ανάκαμψη και τα κέρδη. Ηδη όλες οι συντάξεις δίνονται μέσω τραπεζών, το ίδιο και οι μισθοί όλου του δημόσιου τομέα. Εχει καθιερωθεί και η μισθοδοσία του ιδιωτικού τομέα μέσω τραπεζών. Το ίδιο και για τα ασφαλιστικά ταμεία. Η καθιέρωση υποχρεωτικής διεκπεραίωσης και όλων των συναλλαγών μέσω τραπεζών σημαίνει ότι όλο το χρήμα θα συγκεντρώνεται στις τράπεζες, οι οποίες θα το διαχειρίζονται σε όφελός τους, κερδοσκοπώντας, αλλά και σε όφελος του κεφαλαίου συνολικά. Απ' αυτό, όμως, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει.