-- Γιατί απέναντι στην εργασιακή ζούγκλα, στη γενίκευση της ελαστικής εργασίας, στη δουλειά με ξεχειλωμένο ωράριο, στο 7/7 (όπως ισχύει για χιλιάδες νέους και νέες στο Εμπόριο, στα ξενοδοχεία, στον Επισιτισμό), που είναι βασικά στοιχεία της πολιτικής της ΕΕ, είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, με σύγχρονα δικαιώματα. Ποιος θα υπερασπιστεί για παράδειγμα τους εργαζόμενους της ΔΕΠΑ, που αυτήν την περίοδο δίνουν έναν πολυήμερο απεργιακό αγώνα για να πάψει η εργασιακή τους ομηρία; Ποιος θα υπερασπιστεί τους νέους των δημοσίων ΙΕΚ στην πάλη τους για να πληρώνονται στην πρακτική τους; Ποιος θα υπερασπιστεί τους ανέργους και τη διεκδίκησή τους να παίρνουν όλοι αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας και όχι να επιδοτούνται 1 στους 10, όπως ισχύει σήμερα;

-- Η ίδια η πραγματικότητα που ζει η πλειοψηφία της νεολαίας δείχνει ότι απέναντι στις διακηρύξεις της ΝΔ για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους.

-- Γιατί επιλέγουμε την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την εμπλοκή της Ελλάδας στα σφαγεία των ιμπεριαλιστών και όχι το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός που θα κόβει κορδέλες για τις νέες βάσεις του ΝΑΤΟ.

-- Γιατί η πάλη για να περιθωριοποιηθεί κι άλλο η ναζιστική - εγκληματική Χρυσή Αυγή απαιτεί οι φασίστες να συνεχίσουν να βλέπουν την πλάτη του ΚΚΕ και να πεταχτούν έξω από τη Βουλή. Στη μείωση των ψήφων και των ποσοστών της Χρυσής Αυγής το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν την καθοριστική συμβολή. Οταν τα κυβερνητικά στελέχη γινόντουσαν ντεκόρ στις φωτογραφήσεις των υπόδικων στελεχών της ΧΑ, η ΚΝΕ πρωτοστατούσε στα σχολεία για να απομονωθούν οι φασίστες. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ «ξέπλενε» την ακροδεξιά συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων για να μπει «μπλόκο» στους φασίστες στις λαϊκές γειτονιές. Οταν η ΝΔ ψάρευε στα θολά νερά του εθνικισμού και του ρατσισμού, οι δυνάμεις της ΚΝΕ στους χώρους της νεολαίας πάλευαν για να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη ανάμεσα στους λαούς. Το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι για να μπαίνει φραγμός σε ρατσιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες και ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα, είναι απαραίτητος όρος να δυναμώνει η πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά και τα έχει ανάγκη. Τέτοιο παράδειγμα είναι το κόμμα Βελόπουλου. Στην μία όψη προφανώς βρίσκονται οι γνωστές γραφικότητες. Ομως, στην άλλη όψη είναι η ίδια η ανάγκη του συστήματος να φτιάχνει, να ενισχύει ή να αποδυναμώνει κατά το δοκούν τέτοιες συντηρητικές, αντιδραστικές δυνάμεις. Να αναβαπτίζει σε πολιτικούς ακόμα και τέτοιους δεινόσαυρους και να τους προβάλλει ακόμα και ως κάτι «νέο», «διαφορετικό», ακόμα και ως αντισυστημικό! Αλλωστε, το ακροδεξιό κόμμα που έβγαλε τον Βελόπουλο, πριν λίγα χρόνια αξιοποιήθηκε ως κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

-- Γιατί επιλέγουμε τον αγώνα για ένα σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει και όχι το σημερινό σχολείο, που για τους μαθητές μεταφράζεται σε περιορισμό της γενικής μόρφωσης, παπαγαλία και ψυχοφθόρες πανελλήνιες και για τους γονείς μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερα έξοδα.

-- Γιατί στην εποχή της μεγάλης ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής, αντί να απολαμβάνουμε μία ζωή καλύτερη, ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας για να καλοπερνάνε μία χούφτα μέτοχοι. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, δεν φέρνει αλλά τσακίζει δικαιώματα, δεν προσφέρει αλλά στερεί από τη νεολαία τη δυνατότητα να ζήσει όπως της αξίζει, με σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά, στη ζωή, στη μόρφωση. Γιατί στον αγώνα για να κατακτήσουμε δικαιώματα, για να στήνουμε εμπόδια στην επίθεση της ΕΕ και του κεφαλαίου βάζοντας σε «πρώτο πλάνο» τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, χρειαζόμαστε ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, μέσα κι έξω από τη Βουλή.

-- Γιατί στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό απέδειξε η 4χρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που πρόσθεσε νέα βάρη στις πλάτες των εργατικών οικογενειών, βαδίζοντας στις ράγες που χάραξαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και στρώνοντας το έδαφος για τις επόμενες.

-- Γιατί η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, ούτε μπορεί να σοβατιστεί και να γίνει σπίτι των λαών, όπως λένε διάφορες δυνάμεις όπως το κόμμα Βαρουφάκη. Γιατί η «μετατροπή της Ευρωζώνης από φυλακή λιτότητας σε περιοχή κοινής ευημερίας» δεν συνιστά «ρεαλιστική ανατροπή», όπως λέει το Μέρα25, αλλά χρεοκοπημένη αυταπάτη που τώρα ξανασερβίρεται. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες, «σπρώχτηκε» το συγκεκριμένο κόμμα μέσω της προβολής του από αστικά ΜΜΕ. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης ήταν υπουργός της αντιλαϊκής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχει βάλει την υπογραφή του σε αντιλαϊκά μέτρα της περιόδου (π.χ. επέκταση του μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, δέσμευση των αποθεματικών δημόσιων οργανισμών, όπως τα ΑΕΙ, για την πληρωμή των δανειστών κ.ά.). Γι' αυτό ακόμα και τώρα εχθρεύονται τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ότι τάχα η ΕΕ μπορεί να αλλάξει αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της, λες και η ΕΕ είναι «πολιτιστικός σύλλογος» και όχι ένωση καπιταλιστικών κρατών που φτιάχτηκε και για όσο θα υπάρχει θα υπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Η ψήφος στο ΚΚΕ θα κατατεθεί την επόμενη μέρα των εκλογών στην οργάνωση της αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική, που είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Για την ανακούφιση των εργαζομένων, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες διεκδικήσεις και οι ανάγκες της νεολαίας. Ξέρουμε ότι όσους το σύστημα δεν τους έχει στο χέρι, να στηρίζουν τα κόμματά του και τις εναλλακτικές του, τους θέλει στην απέξω, στην αποχή και την αδράνεια. Κάθε ψήφος στα κόμματα του συστήματος και της ΕΕ είναι χαμένη ψήφος. Κερδισμένη ψήφος για τη μάχη που τώρα πρέπει να δώσουμε για το παρόν και το μέλλον μας, είναι μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ, στη δύναμη του δίκιου, της ανατροπής, της σύγκρουσης και της προοπτικής.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όμως, πρέπει να αξιοποιηθεί για να αναδείξουμε σε ακόμη περισσότερους νέους και νέες αυτό που τόνιζε εδώ και καιρό το ΚΚΕ. Πως η εφαρμογή μίας άγριας αντιλαϊκής πολιτικής από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, στο όνομα της προόδου ή ακόμα και της «αριστεράς», όχι απλά δεν φράζει, αντίθετα ανοίγει τον δρόμο σε δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις. Το ίδιο έγινε την τελευταία εικοσαετία στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, όπου σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις παρέδιδαν τη σκυτάλη σε δεξιές κυβερνήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «σημαία» τη μιζέρια του «μικρότερου κακού» που φράζει τον δρόμο στη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Ξέπλυνε τις αμαρτίες του συστήματος, από τα μνημόνια και την ΕΕ μέχρι την ακροδεξιά και την εμπλοκή στα σφαγεία του ΝΑΤΟ. Παρουσίασε ως πρόοδο την πολιτική του, γράφοντας το σενάριο για ένα ακόμη επεισόδιο στον διασυρμό εννοιών και αγωνιστικών αξιών. Το έδαφος για να πάρει κεφάλι η ΝΔ το έστρωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας σε πρώτη φάση, πριν την εκλογή του σε κυβέρνηση, ψεύτικες ελπίδες και σε δεύτερη φάση διαψεύδοντας αυτές τις ελπίδες με την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε. Γι' αυτό, άλλωστε, εισέπραττε τα συγχαρητήρια από την Κομισιόν και τις ΗΠΑ και τη δυσαρέσκεια από τον λαό και τη νεολαία. Η ευθύνη για το γεγονός ότι από την πρώτη ώρα των αποτελεσμάτων εμφανίστηκαν να κουνάνε το δάκτυλο στον λαό και τη νεολαία στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας τους «δικαιωμένους», βαραίνει ολοκληρωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αποδοκιμασία της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει δύναμη μόνο αν στραφεί στη μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Η επιλογή «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι δοκιμασμένη και αποτυχημένη.

Γνωρίζουμε ότι χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, νέοι της κατάρτισης και εργαζόμενοι στήριξαν το ΚΚΕ στις εκλογικές αναμετρήσεις της προηγούμενης βδομάδας. Ολοι αυτοί οι νέοι είναι μία μεγάλη δύναμη για να φτάσουμε σε ακόμη περισσότερους, να πείσουμε, να συζητήσουμε και να δώσουμε μαζί τη μάχη για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτό θα είναι ένα καθαρό μήνυμα ετοιμότητας, αγωνιστικής κινητοποίησης και απάντησης στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχιστεί από την κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 Ιούλη.

Γνωρίζουμε και το διαπιστώνουμε μέσα από τη δράση μας ότι βλέπουν θετικά το ΚΚΕ και τη δράση του, την πολιτική και τις εκτιμήσεις του χιλιάδες νέοι και νέες και τώρα μπορούμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, με το ΚΚΕ. Η νεολαία μπορεί να βγει κερδισμένη δυναμώνοντας τη δική της δύναμη, τον πραγματικό αντίπαλο του συστήματος της εκμετάλλευσης: Το ΚΚΕ.

Με μαχητικότητα και αισιοδοξία, οι εκατοντάδες υποψήφιοι που συμμετέχουμε μαζικά στα ψηφοδέλτια της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» δίνουμε τη μάχη για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού στη ΔΟΕ. Με πείσμα και επιμονή, παλεύουμε για ένα συνδικάτο αντάξιο των απαιτήσεων των καιρών, των προσδοκιών και των αναγκών μας.

Δεν μας αξίζει μια Ομοσπονδία - στήριγμα όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και της ΕΕ. Δεν μας αξίζει μια Ομοσπονδία που αποδέχεται όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, μια Ομοσπονδία που υιοθετεί τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές. Δεν μας αξίζει μια συνδικαλιστική ηγεσία στη ΔΟΕ που χαρακτηρίζει το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών «λαϊκισμό και ουτοπία» (ΔΑΚΕ, ΔΗΣΙ, ΕΡΑ/ΑΕΚΕΕ).

Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δίνουμε καθημερινά τη μάχη της μόρφωσης των παιδιών του λαού έχουμε ανάγκη από μια ΔΟΕ μαχητική, στήριγμα του αγώνα για μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Χρειαζόμαστε κίνημα που βάζει στο επίκεντρο της πάλης τις ανάγκες των παιδιών του λαού, κόντρα στη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, της μοιρολατρίας, κόντρα στη λογική της παραίτησης.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών διαμορφώνει ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, με μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηδη έχουν δρομολογηθεί οι πολιτικές εξελίξεις με την κήρυξη βουλευτικών εκλογών για τις 7 Ιούλη.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι οφείλουν να πάρουν θέση απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι έχουμε πια πλούσια αλλά και επώδυνη εμπειρία! Η επόμενη μέρα θα φέρει νέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, αφού είναι σε ισχύ όλες οι μνημονιακές δεσμεύσεις που έχουν προσυπογράψει ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της επέτρεψε σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι, διέσυρε την έννοια της αριστεράς, έσπειρε απογοήτευση στον κόσμο, έστρωσε το δρόμο στη ΝΔ για την κυβερνητική εξουσία.

Η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να γίνει πόλος αντίστασης των εργαζομένων, πραγματικό αντίπαλο δέος σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική, η μόνη δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει, να αντισταθεί, να ασκήσει πίεση και λαϊκή αντιπολίτευση, είναι τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Γιατί είναι η μόνη δύναμη που έχει γραμμή σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα και ταυτόχρονα διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η όποια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ και πλάι της τους γνωστούς δορυφόρους (π.χ. ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) τίποτα θετικό δεν προμηνύει για την επόμενη μέρα.

Η επόμενη κυβέρνηση είναι απολύτως δεσμευμένη από τις κατευθύνσεις του 3ου μνημονίου, από τους στόχους για ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060, από τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, από την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών και αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή.

Η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν «ξεμπέρδεψε με το παλιό», αλλά αποδείχθηκε το καλύτερο «πλυντήριο» για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Από αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ, τίποτα θετικό δεν μπορεί να περιμένει ο λαός μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από το «σκίσιμο των μνημονίων» μάς φόρτωσε και 3ο μνημόνιο, διατηρώντας άθικτα όλα τα μνημονιακά μέτρα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Δείχνει με το δάχτυλο τον Μητσοτάκη για τις απολύσεις, αλλά δεν λέει κουβέντα για τις 30 χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών που γίνονται κάθε χρόνο, για τις χιλιάδες απολύσεις που βιώνουμε καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα. Σηκώνει τον μπαμπούλα του Μητσοτάκη για να κρύψει τον δικό του. Λέει ότι η ΝΔ θα μας βάλει να δουλεύουμε 7 μέρες τη βδομάδα, αλλά κρύβει ότι την κατάργηση της Κυριακής αργίας μαζί την ψήφισαν στη Βουλή. Οπως μαζί ψήφισαν την «Εκθεση Σέρκας» για τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, για να δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέχρι και 12 μέρες χωρίς ρεπό!

ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μαζί ψήφισαν το λοκ άουτ, το χτύπημα στο ιερό δικαίωμα της απεργίας. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αντιπροέδρου της ΝΔ Αδωνι Γεωργιάδη: «Περιμένω πώς και πώς να πάω στη Βουλή και να ψηφίσω με χέρια και με πόδια το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που καταργεί την απεργία».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «προοδευτικό μέτωπο», για την «προοδευτική συμμαχία», και έβγαλε ευρωβουλευτή την Κουντουρά (!) των ΑΝΕΛ, της ακροδεξιάς, τον Κόκκαλη και άλλους. Για ποια «προοδευτική συμμαχία» μιλάνε; Εδώ μιλάμε για κοροϊδία, τυχοδιωκτισμό και πολιτική απατεωνιά. Με αυτά και άλλα πολλά, όπως η αλαζονεία των κυβερνητικών του στελεχών, που είχαν ύφος χιλίων καρδιναλίων, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε - γιατί περί κατορθώματος πρόκειται - να βγάλει τη ΝΔ πρώτο κόμμα και να τη φέρει στα πρόθυρα της κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε πιο επιθετικά την πολιτική της ΝΔ στην Παιδεία. Οι αντιεκπαιδευτικές - αντιδραστικές πολιτικές συνεχίστηκαν και επιταχύνθηκαν τα τελευταία χρόνια. Η κατάργηση του υπεύθυνου δασκάλου στο Ολοήμερο, η αύξηση του ελάχιστου αριθμού νηπίων, τα κοντέινερ ακόμα και μέσα στα Γυμνάσια και Λύκεια που θα στεγάζουν τα νήπια, η κατάργηση των ΚΕΔΔΥ και η υποβάθμιση της Ειδικής Αγωγής στη λογική της «ένταξης», η συνέχιση της πολιτικής υποχρηματοδότησης των σχολικών επιτροπών είναι μερικά παραδείγματα.

Το ίδιο αντιλαϊκό νήμα είναι έτοιμη να πιάσει και η ΝΔ ως κυβέρνηση.

Αλήθεια, πού διαφωνούν επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ;

-- Μήπως στο προσοντολόγιο - απολύσεις των αναπληρωτών; Μήπως στην κατάργηση της ελαστικής εργασίας στην Εκπαίδευση; Πάνω από 30 χιλιάδες αναπληρωτές δούλεψαν αυτή τη σχολική χρονιά και ετοιμάζονται να πάρουν το χαρτί της απόλυσης μέσα στον Ιούνη, αβέβαιοι για το αν και πού θα δουλέψουν τη νέα σχολική περίοδο.

-- Μήπως διαφωνούν στην «αυτονομία» του σχολείου και στην «αξιολόγηση»; Με πρόσφατο νόμο, αντιγράφοντας το νόμο Διαμαντοπούλου, ετοιμαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ από Σεπτέμβρη να «καλλιεργήσει την κουλτούρα αξιολόγησης» στους εκπαιδευτικούς!

-- Μήπως στα ζητήματα της μαθητείας στα ΕΠΑΛ; Εκεί που απέτυχε η ΝΔ, ήρθε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με επιθετικό τρόπο να αναμορφώσει την Επαγγελματική Εκπαίδευση και να υλοποιήσει τη μαθητεία προς όφελος των εργοδοτών.

-- Πού διαφωνούν στις αλλαγές στο Λύκειο; Ο νόμος για το Λύκειο που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κατάργηση της Γ' Λυκείου, είναι προσαρμογή στα «ευρωπαϊκά δεδομένα», όπου η Γενική Παιδεία τελειώνει νωρίς και η πορεία προς την Ανώτατη Εκπαίδευση καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τσέπη των γονιών. Αυτό δεν έχει στο πρόγραμμά της και η ΝΔ;

-- Μήπως διαφωνούν στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στην Εκπαίδευση, στα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, στο εμπόριο πιστοποιήσεων;

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ή ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συνυπογράφουν τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για την Παιδεία, έχουν και σ' αυτά τα ζητήματα στρατηγική σύγκλιση.

Αντίπαλο δέος στην επόμενη κυβέρνηση μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, που δεν αποδέχεται τη λογική ότι «όσα χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια είναι περασμένα ξεχασμένα», που είναι χειραφετημένο από οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση, που θέτει στην αιχμή του δόρατος της πάλης την κάλυψη των σύγχρονων μορφωτικών και λαϊκών αναγκών.

Το αντίπαλο δέος, ο πόλος αγώνα, ελπίδας και προοπτικής είναι εδώ και βρίσκεται στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Στην ενίσχυση αυτού του πόλου βρίσκεται το διακύβευμα των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων, η ελπίδα και η φιλολαϊκή προοπτική για τους εργαζόμενους.

Προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι να αποδυναμωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ, της ΔΗΣΥ και του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο (ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ). Δεν μπορούν και δεν θέλουν να μπουν μπροστά στον αγώνα για όλα όσα χάσαμε αλλά και για όλα όσα έρχονται. Αλλωστε ποτέ δεν το έκαναν. Λύση δεν αποτελούν ούτε οι δυνάμεις των «Παρεμβάσεων» / ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυνάμεις αυτές λειτούργησαν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και με όχημα την «ενότητα της αριστεράς» πάλεψαν για «να φύγουν οι ΣαμαροΒενιζέλοι» και να έρθει - όπως έλεγαν - η «πρώτη φορά αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση. Επί της ουσίας σε κεντρικές επιλογές ταυτίστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, και γι' αυτό έχουν τεράστια πολιτική ευθύνη.

Αποδείχθηκε περίτρανα το αδιέξοδο της πολιτικής τους, η καλλιέργεια αυταπατών για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η υπονόμευση κάθε προσπάθειας οργάνωσης της πάλης των σωματείων στην οποία ηγήθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να ενισχυθεί μαζικά η «Αγωνιστική Συσπείρωση» στις εκλογές των σωματείων, να εκλεγούν δεκάδες αντιπρόσωποι με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ, να γίνουν αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός για την αλλαγή των συσχετισμών στους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ.

Ο εκατομμυριοστός τόνος «βοήθειας» του Σχεδίου Μάρσαλ προς την Ελλάδα

Παράλληλα, στο ανατολικό τμήμα της ευρωπαϊκής ηπείρου δεσπόζει το κόκκινο αστέρι του σοσιαλισμού, των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής και της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας της ΕΣΣΔ, που παρά την τεράστια καταστροφή της παραγωγικής βάσης της, έχει αναδειχθεί σε πόλο έλξης για τους λαούς (ήδη στα Βαλκάνια είχαν ανακηρυχθεί τέσσερις Λαϊκές Δημοκρατίες).

Στην Ελλάδα, που υπήρχε ακόμα επαναστατική κατάσταση, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση έχει αρχίσει η ένοπλη ταξική αναμέτρηση, παρά το γεγονός ότι η σχετική Απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (12 - 15.2.1946) πάρθηκε μισή: Προσανατόλιζε στην ένοπλη πάλη, ενταγμένη όμως στην στρατηγική της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης».

Είναι η στιγμή της αποφασιστικής παρέμβασης του αντιπάλου. Εξαγγέλλεται το Δόγμα Τρούμαν και ακολουθεί το Σχέδιο Μάρσαλ, τέτοιες μέρες, στις 5 Ιούνη 1947.

Θα δούμε αυτήν την εξέλιξη μέσα από στοιχεία που αντλήσαμε από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (Β2 τόμος 1939-1946, Β' Τόμος 1949-1968), την ΚΟΜΕΠ (τ.5, 2007) και σχετικά αφιερώματα του «Ριζοσπάστη».

Στις 18 Γενάρη 1947 ήρθε στην Ελλάδα ο Αμερικανός δικηγόρος Πολ Πόρτερ, επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής, με σκοπό να προετοιμάσει την εκπόνηση προγράμματος οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα για την καπιταλιστική ανασυγκρότησή της και τη σταθεροποίηση του αστικού κράτους.

Ενταγμένο στο Σχέδιο Μάρσαλ ήταν το έργο διάνοιξης σήραγγας στα Κιούρκα Αττικής, το 1949

Στην ομιλία του, ο Τρούμαν τόνισε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν μια επείγουσα έκκληση της ελληνικής κυβέρνησης για χρηματική και οικονομική υποστήριξη (...) στηρίζουν τη διαπίστωση της ελληνικής κυβέρνησης ότι η υποστήριξη (ενίσχυση) είναι επειγόντως απαραίτητη, εάν θέλουμε η Ελλάδα να επιβιώσει ως ελεύθερο έθνος (...) Η ύπαρξη του ελληνικού κράτους απειλείται σήμερα από την τρομοκρατική δράση μερικών χιλιάδων οπλισμένων ανθρώπων, που καθοδηγούνται από τους κομμουνιστές και που θέτουν σε αμφισβήτηση την εξουσία της κυβέρνησης σε μερικά σημεία της χώρας, ιδιαίτερα κατά μήκος των βορείων συνόρων (...) Το μέλλον της Τουρκίας, ως ανεξάρτητο και οικονομικά σταθερό κράτος, φυσικά δεν είναι λιγότερο σημαντικό από το μέλλον της Ελλάδας για τους φιλελεύθερους λαούς του κόσμου (...) Πέρα από την έγκριση χρηματικών μέσων, παρακαλώ το Κογκρέσο να εγκρίνει την αποστολή αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού στην Ελλάδα και την Τουρκία (...) Προτείνω να εγκριθεί και η εκπαίδευση επιλεγμένου ελληνικού και τουρκικού προσωπικού» (B. Greiner - K. Steinhaus, Auf dem Weg zum 3. Weltkeieg. Amerikanische Kriegsplane gegen die UdSSR, Koln, 1980, σελ. 99 -102).

Ο βομβαρδισμένος λιμενοβραχίονας στον Πειραιά, ενταγμένος στο Σχέδιο Μάρσαλ, ανακατασκευάζεται τη δεκαετία του '50

Η κατευθυντήρια γραμμή του Σχεδίου Μάρσαλ εκφωνήθηκε από τον στρατηγό και υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ στις 5 Ιούνη 1947.

Αφορούσε τον διακανονισμό προμήθειας από τις δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες αμερικανικών εμπορευμάτων, αναγκαίων για την ανασυγκρότησή τους (οικονομική και στρατιωτική) σε χρονική περίοδο έλλειψης δολαρίων για την αγορά τους. Ο Μάρσαλ υποστήριζε: «Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας το πω. Η παγκόσμια κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, κρίσιμη θα έλεγα. (...) Η Ευρώπη βρίσκεται σε τραγική οικονομική και ψυχολογική κατάσταση. (...) Στο έδαφός της παρατηρείται πλήρης ρήξη των συναλλαγών, ελλείψει υποδομών και εμπιστοσύνης. (...) Οι αγρότες αδυνατούν να ανταλλάξουν τα προϊόντα που παράγουν με τους κατοίκους των πόλεων. Ετσι αυτή η κατανομή της εργασίας, η οποία αποτελεί τη βάση του σύγχρονου πολιτισμού, απειλείται με πλήρη κατάρρευση. Από την άλλη μεριά στην Ευρώπη δεν υπάρχει χρήμα. (...) Συνεπώς οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να αγοράσουν από το εξωτερικό, και ιδιαιτέρως από την Αμερική, είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως διατροφής, τα οποία τους είναι απαραίτητα. (...) Είναι λοιπόν καθήκον της πλούσιας σε κεφάλαια Αμερικής να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Διότι έτσι θα προστατεύσει και μια μορφή πολιτισμού που μας είναι κοινή» (Εφημερίδα «Εστία», 11 Ιούνη 2007).

Η αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα σε εκατομμύρια δολάρια (πίνακας 1 από το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' Τόμος)

Στις 19 Ιούνη ήρθε στην Ελλάδα ο στρατηγός Ουίλιαμ Λίβσεϊ, επικεφαλής πολυμελούς στρατιωτικής αποστολής των ΗΠΑ (USAGG), με εντολή την εδραίωση της «εσωτερικής ασφάλειας» στην Ελλάδα το αργότερο μέσα σε ένα χρόνο (Γιώργος Μαργαρίτης, «Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-1949», τόμ. 1, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2000, σελ. 428).

Στις 20 Ιούνη 1947 υπογράφηκε η ελληνοαμερικανική συμφωνία «Περί βοήθειας προς την Ελλάδα». Η συμφωνία ανάμεσα σε άλλα προέβλεπε:

«Η Κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών θέλει παράσχει εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν πάσαν βοήθειαν (...) Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει χρησιμοποιήσει τελεσφόρως πάσαν βοήθειαν χορηγουμένην εις την Ελλάδα υπό των Ηνωμένων Πολιτειών (...) Επί τω σκοπώ της όσον το δυνατόν ταχυτέρας προωθήσεως της ανασυγκροτήσεως και της εξασφαλίσεως της ανορθώσεως της Ελλάδος.

Η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών θέλει αποστείλει εις Ελλάδα Αποστολήν (...) Ο ορισθείς υπό του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής θα αντιπροσωπεύει την Κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών επί ζητημάτων σχετικών προς την κατά την παρούσαν Συμφωνίαν χορηγουμένην βοήθειαν (...) Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει προβή εις πάσαν ενέργειαν, την οποίαν ήθελε ζητήσει ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διά την ασφάλειαν παντός αντικειμένου, υπηρεσίας ή πληροφορίας»(Γιώργος Μαργαρίτης, ό.π., σελ. 431-436).

Στις 14 Ιούλη 1947, ήρθε στην Ελλάδα ο Ντουάιτ Γκρίσγουολντ, επικεφαλής της AMAG (American Mission for Aid to Greece, Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα), που είχε τη γενική ευθύνη για τη διαχείριση της αμερικανικής βοήθειας.

Δύο μέρες πριν, στις 12 Ιούλη 1947, έγινε η ειδική Διάσκεψη (συγκλήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία) του Παρισιού, στην οποία πήραν μέρος 16 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στη Διάσκεψη ιδρύθηκε η Επιτροπή Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, που αργότερα εξελίχθηκε σε μόνιμο οργανισμό με την επωνυμία Οργανισμός Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας (OEEC).

Στο πλαίσιο της ενίσχυσης του στρατιωτικού και οικονομικού ρόλου των ΗΠΑ, συγκροτήθηκε στις 31 Δεκέμβρη 1947 η Μεικτή Συμβουλευτική Στρατιωτική Ομάδα Ηνωμένων Πολιτειών (JUSMAGG).

Τον Μάρτη του 1948 ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο νόμος Περί εξωτερικής βοήθειας, ο οποίος προέβλεπε 4ετές πρόγραμμα βοήθειας προς τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες. Για τη διαχείριση του προγράμματος ιδρύθηκε η Διοίκηση Οικονομικής Συνεργασίας - ΔΟΣ (Economic Cooperation Administration - ECA), στην οποία ενσωματώθηκε και η AMAG (Γιώργος Μαργαρίτης, ό.π., σελ. 440).

Επικεφαλής της ΔΟΣ διορίστηκε ο Πολ Χόφμαν, ο οποίος προσδιόρισε την ουσία του Σχεδίου Μάρσαλ ως εξής: «Το έργο μας είναι η αποκατάσταση. Το μυστικό της ανόρθωσης της Ευρώπης είναι αυτό τούτο το μυστικό της οικονομικής υγείας των ΗΠΑ, δηλαδή η αύξηση της παραγωγής, γεωργικής και βιομηχανικής, με την αύξηση της παραγωγικότητας κάθε ατόμου».

Στις 16 Οκτώβρη 1948 υπογράφτηκε από όλα τα κράτη - μέλη της Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας η «Συμφωνία πληρωμών και συμψηφισμών» (είχε ξεκινήσει από το 1947). Με βάση το Σχέδιο Μάρσαλ, το σύστημα των πολυμερών συμψηφισμών επεκτεινόταν και στο δολάριο. Η «αμερικανική βοήθεια» προς τις χώρες της Ευρώπης θα χωριζόταν σε δυο τμήματα: Την άμεση και την έμμεση βοήθεια. Η άμεση βοήθεια θα δινόταν σε δολάρια που θα χρησίμευαν για την αγορά προϊόντων, καταρχήν από την περιοχή του δολαρίου. Η έμμεση βοήθεια ήταν τα λεγόμενα τραβηκτικά δικαιώματα ή δικαιώματα αναλήψεως (drawing rights), που θα χρησιμοποιούνταν για τις ανταλλαγές προϊόντων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών που μετείχαν στο Σχέδιο. Η έμμεση βοήθεια προϋπέθετε ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα υπέγραφαν μεταξύ τους διμερείς συμφωνίες που θα καθόριζαν ποια είδη εμπορευμάτων θα εισάγονταν και θα εξάγονταν ανάμεσα στα συμβαλλόμενα κράτη. Στο έλλειμμα των ανταλλαγών γινόταν τακτοποίηση με τα «δικαιώματα αναλήψεως». Ετσι η έμμεση βοήθεια χρησίμευε για να καλύπτονται τα παθητικά υπόλοιπα των εμπορικών ισοζυγίων των διαφόρων χωρών προς τις άλλες χώρες του προγράμματος ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας, ενώ η άμεση βοήθεια προοριζόταν για την αντιμετώπιση της έλλειψης δολαρίων.

Από το 1948 άρχισε η εισροή των κεφαλαίων που προέβλεπε το Σχέδιο Μάρσαλ. Κατά τα δύο πρώτα χρόνια του (1948-1949) και με δεδομένη την αδυναμία του αστικού Εθνικού Στρατού να αντιμετωπίσει νικηφόρα τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), οι ελληνικές κυβερνήσεις προσανατολίζονταν όλο και περισσότερο στις δαπάνες για αύξηση της «οροφής» του στρατεύματος, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις έως και αντιρρήσεις των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά, γι' αυτήν την περίοδο ο αντιστράτηγος ε.α. Φώτιος Μεταλληνός αναφέρει: «Το πραγματικό όμως αδιέξοδο της ελληνικής κυβέρνησης συνίστατο στην αποτελμάτωση του εμφυλίου πολέμου και στον κίνδυνο διακοπής της αμερικανικής βοήθειας του Σχεδίου Marshall. Η νευρικότητα της ελληνικής διοίκησης διαφαίνεται και σήμερα από την ανάγνωση των εγγράφων που μαρτυρούν την εμμονή του υπουργείου Στρατιωτικών, συνεπικουρούμενου υπό πολλών μελών του Γενικού Επιτελείου Στρατού, για μια υπερβολικά δαπανηρή αύξηση της οροφής του στρατεύματος, πέραν των προβλεπομένων βάσει οικονομικών πιστώσεων του Σχεδίου Marshall, με συμπληρωματικές εθνικές δαπάνες (...)

Το επόμενο έτος κατά τη συνεδρία του ΑΣΣ υπ' αριθμ. 31/(8/12/48), παρόντος του Van Fleet της JUSMAGG και Ντάουν της ΒΣΑ, συζητήθηκε η επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης για αύξηση της δύναμης του στρατού σε 250.000. Ο Van Fleet έκανε τότε μνεία της αρνητικής απάντησης του Αμερικανού πρεσβευτή Grady προς την ελληνική κυβέρνηση (22.11.48), ότι η αμερικανική κυβέρνηση, για λόγους καθαρά οικονομικούς, δεν θα ενέκρινε οποιαδήποτε αύξηση πέραν της εγκεκριμένης οροφής των 197.000. Εξάλλου οι προκαλούμενες εκ της ανταρσίας καταστροφές έθεταν σε δοκιμασία την όλη επιτυχία του Σχεδίου Marshall, συνεπώς, ξεκαθάρισε ευθέως ο Van Fleet, ο σκοπός της πάταξης του ΔΣΕ έπρεπε να επιτευχθεί εντός του θέρους του 1949, με τις υπάρχουσες δυνάμεις» (Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας: «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τόμος πρώτος, εκδόσεις «Καστανιώτη», σελ. 86-87).

Για αυτήν την περίοδο, στην εισήγηση και το κλείσιμο του Νίκου Ζαχαριάδη στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (30-31.1.1949) αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα για το Σχέδιο Μάρσαλ:

«...Ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που βρίσκεται επικεφαλής του κεφαλαιοκρατικού κόσμου, κάνει απελπιστικές προσπάθειες να ξεπεράσει και ν' απομακρύνει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιθέσεις που τον κατατρώγουν. Οι προσπάθειές του αυτές συγκεντρώνονται πρώτ' απ' όλα στα παρακάτω: α) Στο να εξασφαλίσει με το Σχέδιο Μάρσαλ τις παγκόσμιες αγορές ελπίζοντας έτσι να μαλακώσει τις δικές του οικονομικές δυσκολίες...» (Αρχείο ΚΚΕ, 5η Ολομέλεια της ΚΕ, σελ. 24, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ).

Για το ίδιο ζήτημα, η εισήγηση για την κατάσταση στην Ελλάδα στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (14-18.5.1950) εκτιμά:

«...Μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η μαρσαλοποιημένη Ελλάδα έχει μια βιομηχανία, που, ακριβώς χάρη στην αγγλοαμερικάνικη "βοήθεια", χωρίς να πλησιάσει το προπολεμικό επίπεδο, πήρε τον κατήφορο. Και η περιβόητη "εκβιομηχάνιση" που θα μας έφτιαχναν οι Αμερικάνοι αποδείχτηκε μια απάτη...» (Αρχείο ΚΚΕ, 7η Ολομέλεια της ΚΕ, 1950, σελ. 202, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ).

Σε άλλο σημείο αναφέρει:

«...Αυτή η ανασυγκρότηση είναι, βασικά, αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, για πολεμικούς σκοπούς. Από το πώς ξοδεύτηκαν τα 3.610 εκατομμύρια δολάρια φαίνονται και οι συνέπειες που έχει αυτή η "βοήθεια" για το λαό μας. Η κυριότερη συνέπεια της αγγλοαμερικάνικης "βοήθειας" είναι το μεταδεκεμβριανό μοναρχοφασιστικό καθεστώς, που βούτηξε στην πείνα και το αίμα το λαό...» (Ο.π., σελ. 205).

Κατά το οικονομικό έτος 1951-'52, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού πολέμου εναντίον της Κορέας αναπροσαρμόστηκαν οι στόχοι της «αμερικανικής βοήθειας» στην Ευρώπη, με σχεδόν αποκλειστικό στόχο τον στρατιωτικό τομέα. Εκείνη την περίοδο υπήρξε αποκαλυπτική, ως προς τους στόχους του Σχεδίου Μάρσαλ, η τοποθέτηση του τότε καθηγητή Αγγελου Αγγελόπουλου:

«Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής είναι οικονομικοί. Είναι η διατήρηση του σημερινού επιπέδου της απασχολήσεως, είναι η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, είναι η αποφυγή της οικονομικής κρίσεως. Υπό τις σημερινές συνθήκες η αμερικανική βοήθεια για την Ευρώπη αποτελεί ζωτική ανάγκη για την αμερικανική οικονομία. Δίχως αυτήν η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη... Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αμερική προέρχεται σήμερα από το ενδεχόμενο σταμάτημα των εξαγωγών της προς την Ευρώπη». Ο ίδιος στη συνέχεια, αναφερόμενος στους πολιτικούς λόγους της αμερικανικής βοήθειας προς την Ευρώπη, γράφει για το φόβο των ΗΠΑ για εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ευρώπη (Περιοδικό «Νέα Οικονομία», τόμος 1947-1948, σελ. 73, τεύχος Δεκέμβρη 1947, άρθρο του Αγγ. Αγγελόπουλου: «Γιατί η Αμερική θέλει να βοηθήσει την Ευρώπη»).

Αξιοσημείωτη είναι και η μεταγενέστερη εκτίμηση του Γ. Μίρκου, επίτιμου διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας:

«Το Σχέδιο (Marschall) από πλευράς "στόχων" και "τεχνικής λειτουργίας" ήταν τέλειο. Κατ' αρχήν λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ' αυτή την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Η Ελλάδα τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου, άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε» (Γεώργιος Μίρκος: «Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του "Σχεδίου Marschall" στην Ελλάδα», στην έκδοση του υπουργείου Εξωτερικών - «Καστανιώτη» «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», σελ. 60-61).

Οι πιστώσεις των ΗΠΑ προς την Ελλάδα συνεχίστηκαν σε όλη τη δεκαετία του 1950, κυρίως μέσω του προγράμματος του Οργανισμού Αμοιβαίας Ασφάλειας (Mutual Security Agency - MSA), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε στρατιωτικές δαπάνες.

Το σύνολο των κεφαλαίων που εισέρρευσαν, είτε με τη μορφή της δωρεάν οικονομικής βοήθειας είτε με τη μορφή των πιστώσεων, ήταν πολύ μεγάλο, ακόμα και αναλογικά προς το ύψος του συνολικού αμερικανικού προγράμματος για τα ευρωπαϊκά κράτη.

Σύμφωνα με υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδας για τα έτη 1948 - 1953, η συνολική βοήθεια προς την Ευρώπη ανήλθε σε 13.404 εκατ. δολάρια, η βοήθεια προς την Ελλάδα σε 946,4 εκατ. δολάρια, ποσοστό 7,1% της συνολικής (Τράπεζα της Ελλάδας: «Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος», 1978, σελ. 350).

Στις δηλώσεις του Πιουριφόι, πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στις 22 Δεκέμβρη του 1951 δίνονται τα εξής στοιχεία:

«Αι προς αυτήν δοθείσαι εγκριτικαί άδειαι αγορών, βάσει του "Σχεδίου Marschall" και μόνον, υπερέβησαν τα 515.000.000 δολάρια. Το ποσόν τούτο προστιθέμενον εις τα άλλα ήδη βοηθείας, περιλαμβανομένης και της βοηθείας της AMAG, της UNRRA καθώς και της βοηθείας διά στρατιωτικάς δαπάνας, αναβιβάζει το σύνολον εξωτερικής βοήθειας που παρεσχέθη εις την Ελλάδα από του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εις πλέον των 2.000.000.000 δολλαρίων». Ο ίδιος κατατάσσει την Ελλάδα στην έβδομη θέση στον πίνακα των 17 χωρών της Διοίκησης Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ) που έλαβαν από τις ΗΠΑ βοήθεια μέσω του Σχεδίου Mάρσαλ («Νέα Οικονομία», τόμος έτους 1952, Δηλώσεις Πιουριφόι, σελ. 31-33).

Ο καθηγητής Κ. Δρακάτος υπολόγισε τη συνολική «αμερικανική βοήθεια προς την Ελλάδα (χωρίς δάνεια)» για την περίοδο 1944 - 1953 σε 1.176,2 εκατ. δολάρια, ποσοστό 8,4% του ΑΕΠ (Κ. Δρακάτος: «Ο μεγάλος κύκλος της ελληνικής οικονομίας (1945-1995)», εκδόσεις «Παπαζήση», σελ. 20).

Το Σχέδιο Μάρσαλ ικανοποιούσε ταυτόχρονα δύο στόχους: Την καπιταλιστική ανόρθωση της Δυτικής Ευρώπης και την αναπαραγωγή των αμερικανικών υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Για την Ελλάδα ειδικότερα εξυπηρετούσε την ασφαλέστερη ένταξή της στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα και την αποτελεσματικότερη αξιοποίησή της στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Εκείνη την περίοδο, τόσο εκ μέρους των ΗΠΑ όσο και του σημαντικότερου τμήματος της αστικής τάξης στην Ελλάδα, το Σχέδιο Μάρσαλ προβλήθηκε ως σωτήριο μέσο για την «εθνική» οικονομία και ανάπτυξη της Ελλάδας, υπεράνω της ταξικής της διάρθρωσης και των εσωτερικών καπιταλιστικών αντιθέσεών της.

Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε τον ταξικό του χαρακτήρα. Εχοντας καταδικάσει έτσι και αλλιώς την επέμβαση των ΗΠΑ στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε αρνητικά σε κάθε μορφή της λεγόμενης «αμερικανικής οικονομικής βοήθειας», ξεκινώντας από το Δόγμα Τρούμαν.

Στην Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 8 Ιούνη 1947, αναφέρεται: «Με τη φοβερή τυμπανοκρουσία για την πλημμύρα των αμερικανικών δολαρίων ίσως σε ορισμένα μεσαία στρώματα να γεννήθηκαν ελπίδες για κάποια οικονομική αναζωογόνηση. Η σκληρή πραγματικότητα πολύ γρήγορα σκότωσε τις ελπίδες αυτές. Η αμερικανική "βοήθεια" δεν αποτελεί καμιά συμβολή στην οικονομική ανασυγκρότηση του τόπου, αλλά απεναντίας σημαίνει τροφοδότηση του εμφυλίου πολέμου που μόνο ερείπια στοιβάζει πάνω στα παλιά ερείπια. Η ένταση του εμφυλίου πολέμου που εγκαινίασε το δόγμα Τρούμαν οδήγησε σε ολοκληρωτική παράλυση της οικονομικής ζωής του τόπου...» (Το ΚΚΕ, «Επίσημα Κείμενα», τόμος έκτος, 1945 - 1949, σελ. 239).