Σε λίγες μέρες, ως είθισται, θα γιορταστεί η Επανάσταση του 1821, που όμως ξεκίνησε πριν από τις 25 Μάρτη, όπως δεν άρχισε και με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που απλά την σφετερίστηκε, και βεβαίως δεν έγινε για την του Χριστού Εκκλησία, αλλά για άλλους, πιο σοβαρούς λόγους.

Στις 5 με 7 Οκτώβρη 1820, οι ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας, με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στη σύσκεψη του Ισμαήλ της Βεσσαραβίας αποφάσισαν να στείλουν τον Παπαφλέσσα (που ήταν από την Πολιανή της Μεσσηνίας και το όνομά του ήταν Γρηγόριος Δικαίος) στο Μοριά.

Στις 22 Φλεβάρη 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και η ομάδα του περνάνε από τον Προύθο ποταμό στη Μολδαβία. Στο Σκουλένι τους περίμεναν 200 καβαλαραίοι. Ολοι μαζί ξεκίνησαν για το Ιάσιο, όπου ενώθηκαν με τμήματα του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, ηγεμόνα της Μολδαβίας. Εκεί τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν οι πρώτες προκηρύξεις που καλούσαν τους Ελληνες στα όπλα.

Στο Ναύπλιο έχει ήδη φτάσει απ' το Γενάρη ο Παπαφλέσσας, ξαφνιάζοντας τους προεστούς, λέγοντάς τους ότι δεν χωράει αναβολή, η επανάσταση στη Μολδαβία πάει καλά, ο Αλή Πασάς αντιστέκεται στον Σουλτάνο και ο Χουρσίτ με το στρατό του δεν είναι στο Μοριά, αλλά στην Ηπειρο. Τους λέει ακόμα ότι τα νησιά θα επαναστατήσουν και ότι στη Ρούμελη και στη Μακεδονία άρχισε το ντουφεκίδι. Μαζί, τους λέει και το αναγκαίο ψέμα, πως η Ρωσία ήδη στέλνει στόλο, στρατό και όπλα.

Οι διάλογοι μεταξύ τους, που έγιναν στις 26 Γενάρη στη Βοστίτσα (Αίγιο) στο σπίτι του Αντρέα Λόντου, είναι χαρακτηριστικοί:

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έφερνε αντιρρήσεις ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Ο Σωτήρης Χαραλάμπης πιο αποκαλυπτικός συμπλήρωνε:

«...πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει!».

Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.

Και η απάντηση του Παπαφλέσσα:

«Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...».

Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (Αμβρόσιος Φραντζής «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ. α' σελ. 98).

Ακολούθησαν διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις, με κατάληξη στις 10 Μάρτη ο Παλαιών Πατρών Γερμανός με τον Αντρέα Ζαΐμη να κρύβονται στα Μεζερά, ενώ την ίδια ώρα ο Παπαφλέσσας έδινε εντολή στον Νικ. Σουλιώτη μαζί με τον Πετμεζά να χτυπήσουν - όπως και έγινε - στο Αγρίδι, στις 15 Μάρτη, τρεις γυφτοχαρατζήδες, καθώς και τρεις ταχυδρόμους, με γράμματα του Καϊμακάνη της Τριπολιτσάς προς τον Χουρσίτ, που πολιορκούσε τον Αλή Πασά στα Γιάννενα. Την επόμενη μέρα χτύπησαν άλλους εφτά Τούρκους στα Χάσια. Παράλληλα, ο Χαραλάμπης με τους Πετμεζαίους μπήκαν στα Καλάβρυτα με δικούς τους ένοπλους, χτύπησαν τους Τούρκους και τους υποχρέωσαν να παραδοθούν. Τα νέα έφτασαν στην Πάτρα, όπου στις 20 Μάρτη ο τσαγκάρης Π. Καρατζάς κάλεσε το λαό της Πάτρας στην επανάσταση, που άρχισε πλέον και επισήμως στις 21 Μάρτη. Δυο μέρες μετά πείστηκε και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης της Μάνης να ξεσηκώσει τους Μανιάτες, οι οποίοι με όπλα που είχε στείλει ο Παπαφλέσσας από τη Σμύρνη, μπήκαν στις 23 Μάρτη στην Καλαμάτα. Το λόγο πλέον είχαν παντού τα όπλα...

Και η 25η Μάρτη πώς πρόκυψε; Ο Γερμανός στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι από τα Μεζερά των Καλαβρύτων πήγαν με τον Ανδρέα Ζαΐμη στις 24 Μάρτη στην επαναστατημένη Πάτρα και ότι στις 25 Μάρτη συνέταξαν έγγραφο προς τις Μεγάλες Δυνάμεις με το οποίο γνωστοποιούσαν την ύπαρξη της Επανάστασης. Μέχρι το 1838 κανένας δεν μιλούσε για έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη. Αυτήν την ημερομηνία την καθιέρωσε με διάταγμά του ο βασιλιάς Οθωνας στις 15/3/1838. Ενώ η περίφημη σκηνή με τον Πατρών να σηκώνει το λάβαρο της Επανάστασης έγινε γνωστή μόλις το 1851, όταν ζωγράφισε το σχετικό πίνακα ο Βρυζάκης.

Η Επανάσταση του 1821 ήταν αστική εθνικοαπελευθερωτική. Ηγέτης της ήταν η ελληνική αστική τάξη, που συγκρούστηκε με την οθωμανική φεουδαρχική εξουσία. Το αποτέλεσμα και ο στόχος της Επανάστασης ήταν η συγκρότηση του ελληνικού αστικού έθνους - κράτους, με την παρέμβαση των ισχυρών ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών της εποχής (της Βρετανίας και της Γαλλίας), αλλά και της τσαρικής αυτοκρατορίας στη Ρωσία.

Στην Επανάσταση κυριάρχησαν τα αιτήματα των αστικών στρωμάτων που αντικειμενικά είχαν συμφέρον από την εθνική απελευθέρωση, σε συνδυασμό με τη δημιουργία αστικού κράτους, με στόχο να διαμορφωθεί εσωτερική εθνική αγορά και να διεκδικηθεί η αναβάθμιση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Οπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, η ανερχόμενη αστική τάξη προχώρησε με προσωρινούς συμβιβασμούς, έτσι και η ελληνική προχώρησε σε συμβιβασμούς με ελληνόφωνα ορθόδοξα κατώτερα τμήματα του κράτους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τέτοια ήταν οι τοπικοί άρχοντες, ως προεστοί και γαιοκτήμονες, αλλά και οι αρματολοί.

Στην Επανάσταση βέβαια πήραν μέρος και οι στρατιωτικοί - κλέφτες, γενικά η αγροτιά, που σήκωσαν το βάρος του ένοπλου αγώνα. Ωστόσο, αντικειμενικά δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν και δεν διαμόρφωσαν αυτοτελές πρόγραμμα εξουσίας, σε σχέση με την αναδιανομή της γης και τους συνταγματικούς θεσμούς του νέου αστικού κράτους. Την πρωτοβουλία ανάπτυξης της Επανάστασης είχε η αστική τάξη με καθοδηγητικό κέντρο τη Φιλική Εταιρεία.

Η συμβολή στην προετοιμασία και στη συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα είχε σημαντική ανομοιογένεια. Η πλειοψηφία των προεστών και του ανώτερου κλήρου δεν στήριξε και εναντιώθηκε στα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας. Το μεγάλο εφοπλιστικό κεφάλαιο των νησιών του Αιγαίου ταλαντεύτηκε και συνέβαλε αρχικά άτολμα στην οργάνωση της εξέγερσης.

Την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και καθοδήγηση της Επανάστασης είχε η αστική τάξη των παροικιών (ιδιαίτερα της Ρωσίας), έμποροι και πλοιοκτήτες.

Το βάρος των μαχών σήκωσαν οι τοπικοί στρατιωτικοί άρχοντες, αλλά και οι κλέφτες και οι αγρότες, ιδιαίτερα οι πιο φτωχοί και οι κολίγοι, οι οποίοι αντικειμενικά δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν αυτοτελές πρόγραμμα εξουσίας.

Στην προεπαναστατική περίοδο, οι ελληνικές παροικίες των εμπόρων που δρούσαν στο δυτικό ευρωπαϊκό χώρο ήταν πιο κοντά στην επίδραση των ριζοσπαστικών ιδεών της Γαλλικής αστικής Επανάστασης. Ομως, σ' αυτές τις περιοχές δεν κυριαρχούσε ο προσανατολισμός προετοιμασίας για ένοπλη επαναστατική δράση, αλλά για μακρόχρονη προσπάθεια μορφωτικής αναβάθμισης των Ελλήνων ραγιάδων.

Στις ανατολικές ελληνικές παροικίες συνυπήρχαν ο φαναριωτισμός, η δράση της Φιλικής Εταιρείας και η επίδραση της τσαρικής Ρωσίας, που υποδαύλιζε τις απελευθερωτικές διαθέσεις για τα δικά της συμφέροντα.

Εκεί που αναδεικνύεται καθαρά η σύγκρουση των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων είναι σχετικά με το χαρακτήρα, τους κοινωνικούς και εδαφικούς στόχους του πρώτου ελληνικού κράτους μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης.

Η αδύναμη και σχετικά ολιγάριθμη αστική τάξη επιθυμούσε ένα αστικό συγκεντρωτικό κράτος, με Σύνταγμα και κοινοβούλιο, με ενιαία εθνική αγορά, που σήμαινε κατάργηση των ορίων μεταξύ των τοπικών αγορών, πάνω στα οποία (όρια) είχαν διαμορφωθεί οικονομικά συμφέροντα. Καθώς δέσποζε το εφοπλιστικό κεφάλαιο, η αστική πλευρά επιθυμούσε μια ισχυρή κεντρική εξουσία, ικανή να συγκεντρώνει κρατικά έσοδα για να στηρίξει τη διεθνή κίνηση του εμπορικού στόλου.

Ομως, η μεγάλη διασπορά του ελληνισμού εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μόνο δυσκόλευε τη συνοχή και τη συγκρότηση ελληνικής αστικής τάξης, ικανής να διεκδικήσει τη συγκρότηση κράτους σημαντικού μεγέθους επικράτειας.

Από την πλευρά τους, οι προεστοί και οι αρματολοί επιθυμούσαν τη διατήρηση και ενίσχυση των τοπικών προνομίων και εξουσιών που είχαν προηγουμένως και δεν ήταν πρόθυμοι να ανοίξουν το δρόμο σ' ένα συγκεντρωτικό αστικό κράτος.

Οι μικροί ιδιοκτήτες και οι ακτήμονες αγρότες προσδοκούσαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων και τη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης, με την αποτίναξη του καθεστώτος του ραγιά, περιορισμό των προνομίων των προεστών και του ανώτερου κλήρου και κάποια διανομή της γης, που δεν είχε όμως ακόμα διαμορφωθεί σε ισχυρό και σαφές πολιτικό αίτημα.

Τέλος, ο ανώτερος κλήρος και οι Φαναριώτες δεν είχαν εγκαταλείψει, την περίοδο εκδήλωσης της Επανάστασης, την ουτοπική προσδοκία μιας ανασύστασης της πολυεθνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία θα μπορούσε να υπηρετηθεί πιο αποτελεσματικά με το μεταρρυθμιστικό δρόμο μέσα στο οθωμανικό κράτος.

Το κοινωνικό, ταξικό περιεχόμενο της εμφύλιας σύγκρουσης αποτυπώθηκε λίγο αργότερα και στη διαπάλη για τις αποφάσεις των εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου και του Αστρους.

Στη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης σημαντικό ρόλο έπαιξε ο ανταγωνισμός των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής για τη διανομή και αναδιανομή των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Αγγλία, η οποία δεν επιθυμούσε το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προσανατολιζόταν σε μια εκτεταμένη ελληνική αυτονομία υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου.

Η τσαρική Ρωσία είχε πάγιο στόχο την κυριαρχία στον εμπορικό δρόμο από τη Βαλτική έως το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Γι' αυτό και αντικειμενικά ευνόησε εξεγέρσεις που συνέβαλαν στο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θα της επέτρεπαν να παίξει το ρόλο της προστάτιδας δύναμης των ορθόδοξων πληθυσμών. Ταυτόχρονα, λόγω του αντιδραστικού χαρακτήρα της, εναντιωνόταν σε κάθε κίνηση που είχε επαναστατικό αστικοδημοκρατικό περιεχόμενο.

Μετά την εκδήλωση της Επανάστασης, η Αγγλία συνηγόρησε στην ίδρυση ανεξάρτητου εθνικού κράτους και στην αξιοποίηση του δανεισμού, προκειμένου να εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία της ως προστάτιδας δύναμης. Την ίδια περίοδο, η Ρωσία υπέβαλε υπόμνημα για τη δημιουργία τριών αυτοδιοικούμενων ελληνικών περιοχών, που θα πλήρωναν φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο.

Η αντιφατική διαπλοκή συμφερόντων εκφράστηκε ανάγλυφα στη ρευστότητα των κοινωνικών συμμαχιών, στους προσωρινούς συμβιβασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις που ακολούθησαν.

Τις τελευταίες μέρες βρίσκονται σε εξέλιξη κινητοποιήσεις στο χώρο της Εκπαίδευσης με αιχμή το ζήτημα της «μόνιμης και σταθερής δουλειάς». Στις κινητοποιήσεις αυτές τον τόνο δίνουν, με τη συμμετοχή τους, οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Η κυβέρνηση «υποδέχτηκε» τους εκπαιδευτικούς, στο υπουργείο, με ΜΑΤ και χημικά, επιβεβαιώνοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι - χέρι με την καταστολή.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξαπάτησε με τις εξαγγελίες μόνιμων διορισμών στην Εκπαίδευση, που δεν πραγματοποίησε, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε σε νέα πλήγματα στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και στη λειτουργία του σχολείου (βλ. Υπουργικές Αποφάσεις για Ολοήμερα Δημοτικά και Νηπιαγωγεία, νέο ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίου, αναθέσεις μαθημάτων, ρυθμίσεις για την Ειδική Αγωγή κ.ά.) που είχαν στόχο και τον περιορισμό των αναγκών σε εκπαιδευτικούς.

Τη φετινή χρόνια προσλήφθηκαν περίπου 23.000 συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων με διάφορες σχέσεις εργασίας (ΕΣΠΑ, ΠΔΕ, Ωρομίσθιοι, Μειωμένου Ωραρίου κ.τ.λ.), για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας των σχολείων. Ακόμα και σήμερα, Μάρτη μήνα, υπάρχουν κενά στα σχολεία. Πάνω από 25.000 είναι οι εκπαιδευτικοί που «ανακυκλώνονται», τα τελευταία μόνο χρόνια, ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία. Στην ουσία, οι αναπληρωτές αναπληρώνουν κάθε χρόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Χιλιάδες ακόμα συνάδελφοι «λιμνάζουν» στους πίνακες τις αδιοριστίας, χωρίς να έχουν εργαστεί ούτε μια ώρα στο δημόσιο σχολείο.

Οι συμβασιούχοι στην Εκπαίδευση έρχονται να προστεθούν πλάι στους χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους στην Υγεία, την Τοπική Διοίκηση και τον υπόλοιπο κρατικό τομέα. Μιλάμε για έναν πραγματικό «στρατό» εργαζομένων που δεν γνωρίζει τι σημαίνει «μόνιμη δουλειά», που ζει κάτω από καθεστώς ανασφάλειας και διαρκούς ομηρίας.

Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κάθε Ιούνη απολύονται. Είναι αμφίβολο αν θα πάρουν επίδομα ανεργίας. Αν αρρωστήσουν πάνω από 15 μέρες χάνουν από την προϋπηρεσία τους. Από τη μέρα της απόλυσης μέχρι και την έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς, ζουν με την ανασφάλεια του αν, του πότε και του πού θα εργαστούν. Τα έξοδα της συνεχόμενης μετακίνησης από πόλη σε πόλη και από περιοχή σε περιοχή είναι μεγάλα. Η διάλυση, κάθε χρόνο, της παιδαγωγικής σχέσης με τους μαθητές δεν είναι εύκολο πράγμα. Για παράδειγμα, στον τομέα της Ειδικής Αγωγής, που η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές, η κρίσιμη παιδαγωγική σχέση που χρειάζεται να χτιστεί ανάμεσα στον μαθητή και τον εκπαιδευτικό και η οποία απαιτεί χρόνο, σπάει βίαια κάθε χρόνο με την απόλυση.

Αυτά τα υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα δημιουργούν οργή, αγανάκτηση και ορισμένες αγωνιστικές διαθέσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Οι όροι δουλειάς και ζωής, που δυσκολεύουν όλο και περισσότερο στις σημερινές συνθήκες, είναι το αντικειμενικό έδαφος επάνω στο οποίο αναπτύσσονται και θα αναπτυχθούν οι αγώνες των εργαζομένων, οι διεκδικήσεις τους, η πάλη για τις ανάγκες τους.

Στο έδαφος αυτό, οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος δρουν και πρωτοστατούν. Εχουν την ευθύνη να μπολιάζουν το περιεχόμενο της πάλης με αιτήματα και στόχους που αμφισβητούν την πολιτική που γεννά την ελαστική εργασία, την ανασφάλεια και τις απολύσεις, φωτίζοντας το δρόμο που δίνει τελικά λύση, που απαντά και ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες στη μόρφωση, τη δουλειά και τη ζωή και βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την εξουσία του κεφαλαίου.

Η πάλη για μόνιμη και σταθερή εργασία πηγαίνει ευθέως κόντρα με τη στρατηγική της ΕΕ, των καπιταλιστών και του αστικού κράτους, οι οποίοι επιδιώκουν, ως μέσο για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την πλήρη ευελιξία της εργατικής δύναμης παντού, ώστε να βρίσκουν φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους, όποτε και όπως επιθυμούν.

Η πάλη για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για τους όρους εργασίας, τους μισθούς, τις Συλλογικές Συμβάσεις, είναι κρίσιμα για την παρέμβασή μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ειδικά στο χώρο της Εκπαίδευσης αυτή η πάλη δένεται άμεσα με τις διεκδικήσεις μας για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, για τη στήριξη της λειτουργίας του σχολείου σε υποδομές και προσωπικό από το κράτος και όχι από τις τσέπες των γονιών, για το ανέβασμα των σύγχρονων μορφωτικών απαιτήσεων, για ολόπλευρη γνώση και διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς.

Αυτή η πλευρά χρειάζεται να φωτιστεί ακόμα περισσότερο!

Βρισκόμαστε σε σύγκρουση με το κυρίαρχο επιχείρημα όλων των κυβερνήσεων: «Είναι υπερβολικό να ζητάτε μόνιμους διορισμούς σε περίοδο κρίσης και δημοσιοοικονομικής στενότητας». Αποδοχή αυτής της λογικής σημαίνει: Συμβιβασμός με την αδιοριστία και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τα τμήματα των 25 και 28 μαθητών, με τις ελλείψεις σε νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων, με τη μετατροπή της Ειδικής Αγωγής σε ατομική υπόθεση κάθε οικογένειας. Παλεύουμε ώστε να μπορούν όλα τα παιδιά να έχουν την παιδαγωγική στήριξη και φροντίδα που χρειάζονται και να μην «παρκάρονται» στη γωνία του εκπαιδευτικού συστήματος με το στίγμα της σχολικής αποτυχίας.

Οι δυνάμεις του ταξικού κινήματος, σωματεία, Επιτροπές Αγώνα, εκλεγμένοι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έχουν σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη της πάλης, στη μαζικοποίηση αλλά και τον προσανατολισμό αυτών των κινητοποιήσεων. Από την αρχή της χρονιάς, κόντρα στις ηγεσίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, πήραμε πρωτοβουλίες οργάνωσης της πάλης π.χ. πανελλαδική κινητοποίηση τις 29/9. Προτείναμε και στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις τις δύο μεγάλες κινητοποιήσεις στις 2 και 16 Μάρτη. Επιδιώξαμε να υπάρξει οργάνωση των συμβασιούχων από τα κάτω σε επίπεδο Συλλόγου και ΕΛΜΕ, σε αντιπαράθεση με την υπονομευτική τακτική πολλών πλειοψηφιών ακόμα και σε ΔΣ σωματείων. Αυτή η προσπάθεια αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Ενα σημαντικό τμήμα συναδέλφων αποδέχεται το πλαίσιο πάλης που προτείνουμε για: Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, 25.000 άμεσους μόνιμους διορισμούς, για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων, μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, καμία απόλυση συμβασιούχου. Εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων με τους μόνιμους και μέτρα στήριξης των αναπληρωτών (στέγαση, σίτιση, μετακίνηση). Αυτό το πλαίσιο πάλης βοηθάει, έως ένα βαθμό, να ξεπερνιούνται οι επιμέρους αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορες υποομάδες συμβασιούχων. Λειτουργεί αποκαλυπτικά για τη στάση των άλλων δυνάμεων π.χ. της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ, που μιλά για πιο αναλυτικά κριτήρια διορισμών, δηλαδή για απολύσεις αναπληρωτών ή για τις «Παρεμβάσεις»/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις που μιλάνε για διορισμούς με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία (δηλαδή πρώτα συμβασιούχος και μετά μόνιμος).

Ενα μεγάλο τμήμα των αναπληρωτών είναι νέο ηλικιακά, δεν έχει πείρα από αγώνες, δεν έχει εμπιστοσύνη στα συνδικάτα και είναι επιφυλακτικό ως προς την οργανωμένη δράση μέσα από τα σωματεία. Εχει διάθεση να παλέψει, αλλά απογοητεύεται πιο εύκολα. Αρκετοί απ' αυτούς τους συναδέλφους στήριξαν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, έχοντας την ελπίδα να κάνει πράξη ορισμένες από τις υποσχέσεις του. Αυτοί οι συνάδελφοι είναι το πιο νέο τμήμα του κλάδου, που μπορεί με τη στάση και δράση του να αλλάξει την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται να του δείξουμε εμπιστοσύνη και να δεθούμε μαζί του. Να συμβάλλουμε θετικά, ώστε να κάνει βήματα στη συνείδησή του. Να κάνει τελικά επιλογές υπέρ του αγώνα που βάζει στο επίκεντρο τις σύγχρονες λαϊκές και μορφωτικές ανάγκες.

Οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος, οι συνάδελφοι που συσπειρώνονται στα ψηφοδέλτια της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» (που στηρίζει το ΠΑΜΕ), έχουν τη δυνατότητα σε κάθε σύλλογο να ηγηθούν της προσπάθειας οργάνωσης της πάλης. Να «οργώσουν» κυριολεκτικά τα σχολεία, ειδικά εκεί που εργάζονται αρκετοί αναπληρωτές (Ειδικά, Μουσικά κ.ά.).

Οι συνάδελφοι αναπληρωτές είναι σημαντικό να αναγνωρίζουν στα πρόσωπα των αγωνιστών του ταξικού κινήματος τους πρωταγωνιστές ενός δίκαιου και σημαντικού αγώνα, που αφορά τους ίδιους αλλά και τους μαθητές μας. Ετσι μπορούν να δυναμώσουν οι δεσμοί μας με τους συμβασιούχους, να γνωρίσουμε από κοντά τα προβλήματά τους, να παλέψουμε μαζί τους γι' αυτά. Είναι πραγματικά άξιες λόγου οι προσπάθειες που έγιναν π.χ. στην ΕΛΜΕ Πειραιά πριν λίγους μήνες και είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση απολύσεων αναπληρωτριών ειδικών κατηγοριών, η προσπάθεια στην Κοζάνη που έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της εγκύου συναδέλφου που δεν δικαιούνταν άδεια, η πρωτοβουλία για τη μετακίνηση της μητέρας διδύμων από τις Οινούσσες στη Χίο για να είναι κοντά στα παιδιά της. Οπως, επίσης, οι πρωτοβουλίες των σωματείων της Αττικής για την προστασία της μητρότητας και τις άδειες στις 8 Μάρτη, οι προσπάθειες για συσκέψεις οργάνωσης της πάλης και ανταλλαγής πείρας ανάμεσα σε σωματεία και συνδικαλιστές, τα γράμματα των σωματείων προς τους γονείς κ.ά.

Τέτοια παραδείγματα πρωτοβουλιών και αγωνιστικών παρεμβάσεων, που θα φέρνουν και συγκεκριμένα αποτελέσματα, θα βοηθήσει να πολλαπλασιαστούν.

Είναι σημαντικό να δυναμώσει το μέτωπο με λογικές που εμφανίστηκαν μπροστά στις κινητοποιήσεις, όπως: «Εξω τα σωματεία και έξω οι συνδικαλιστές από τις κινητοποιήσεις», «οι αναπληρωτές για τους αναπληρωτές» κ.ά. Αυτές οι λογικές, παρότι δεν κυριάρχησαν, είχαν και έχουν στόχο να αποκόψουν συναδέλφους που κινητοποιούνται από τα σωματεία και το ταξικό κίνημα, γι' αυτό και καλλιεργήθηκαν από την κυβέρνηση, από συνδικαλιστές και ομάδες που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό οι αποφάσεις για τη δράση των σωματείων, για το περιεχόμενο και τις μορφές πάλης με τις οποίες θα κινητοποιηθούν, να παίρνονται έξω και μακριά από αυτά, σε ονομαζόμενες «συνελεύσεις αγώνα» που πραγματοποιούνται μετά από συγκεντρώσεις και δεν εκπροσωπούν τους χιλιάδες αναπληρωτές συναδέλφους, ούτε τα πρωτοβάθμια σωματεία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα σωματεία μας να μετατραπούν σε «πλατείες», όπως ορισμένες δυνάμεις επιδιώκουν.

Μέσα στην πάλη, έχουμε τη δυνατότητα να μετρήσουμε απτά βήματα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, στην αλλαγή των συσχετισμών στους Συλλόγους και τις ΕΛΜΕ. Να χάσουν έδαφος οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού που αποτελούν σημαντικό τροχοπέδη στην ανάπτυξη και τον προσανατολισμό των αγώνων. Το σωματείο να γίνει το επίκεντρο οργάνωσης της πάλης. Να ριζώσει μέσα στα σωματεία η «Πρωτοβουλία Αναπληρωτών, Ωρομίσθιων και ελαστικά εργαζομένων στην Εκπαίδευση», με τη συγκρότηση νέων Επιτροπών Αγώνα σε επίπεδο σωματείου.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι προσπάθειές μας θα έχουν αποτελέσματα. Το Πρόγραμμα και οι θέσεις του ΚΚΕ δίνουν απαντήσεις στις αιτίες της σημερινής κατάστασης, στους στόχους των αλλαγών στο σχολείο, στο ρόλο που θέλει το σύστημα για τον εκπαιδευτικό. Φωτίζουν την αδήριτη πραγματικότητα, που μας δείχνει πως τελικά πίσω από κάθε πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα. Μια κοινωνία που έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και του παιδιού, εχθρεύεται από θέση αρχής τις σημερινές άθλιες εργασιακές σχέσεις με τις οποίες εργάζονται οι αναπληρωτές, αλλά και την ανεργία των σημερινών και μελλοντικών αποφοίτων των σχολών.

Ακόμα πιο αποφασιστικά δίνουμε όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία της νέας πανελλαδικής κινητοποίησης την Παρασκευή 30 Μάρτη στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Η πάλη των εκπαιδευτικών για τα σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα είναι χρέος πρώτα απ' όλα απέναντι στη νέα γενιά.

Αυτό δεν μας επιτρέπεται να το αμελήσουμε!