Ακόμα χειρότερα, στην περίπτωση του λουκέτου στην «Πυρσός», το υπουργείο ξεπερνάει κάθε όριο και προσπαθεί να ενοχοποιήσει τους εργαζόμενους! Ετσι, ισχυρίζεται ότι «οι εργαζόμενοι ουδέποτε απευθύνθηκαν στο υπουργείο Εργασίας», ενώ στην επόμενη ακριβώς παράγραφο ομολογεί: «Γνωρίζουμε ότι στο παρελθόν (...) οι εργαζόμενοι έχουν προσφύγει στις κατά τόπους αρμόδιες Επιθεωρήσεις Εργασίας για τις απαραίτητες ενέργειες». Δηλαδή, η κυβέρνηση ήξερε το πρόβλημα της απληρωσιάς και των απανωτών απολύσεων που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για να τους προστατέψει, περιμένοντας προφανώς κι αυτή πότε θα σκάσει το κανόνι.

Η κυβέρνηση απροκάλυπτα καλύπτει την εργοδοτική αυθαιρεσία, στηρίζει και συντηρεί την εργασιακή ζούγκλα που έχει επικρατήσει στην αγορά εργασίας σε βάρος των εργαζομένων. Γι' αυτό, 15 ολόκληρους μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν έκανε το παραμικρό από όσα προεκλογικά έλεγε για τα Εργασιακά και τους μισθούς, προκειμένου να αρμέξει ψήφους, αλλά άφησε ανέγγιχτο όλο το αντεργατικό οικοδόμημα που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Η σημερινή κατάσταση έχει και τη δική της σφραγίδα, επειδή δεν κατάργησε κανέναν από τους προηγούμενους νόμους, ενώ αντίθετα συνέχισε και επέτεινε την πολιτική παροχής προνομίων στο κεφάλαιο.

Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τις τελευταίες μέρες ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, όπως και άλλα αστικά κόμματα, αλληλοκατηγορούνται για το ποιος είναι πιο «διεφθαρμένος» και «διαπλεκόμενος» κατά την προσφιλή τους ορολογία. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Οσα έχουν συμβεί με αφορμή την υπόθεση με τις off shore, από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφερε και ψήφισε τη σχετική τροπολογία που νομιμοποιεί τη συμμετοχή βουλευτών σε τέτοιες εταιρείες - φορολογικούς «παραδείσους», μέχρι και χτες που συζητήθηκε μία νέα «διορθωτική» τροπολογία, αυτό αποκαλύπτουν. Οσα παρακολουθεί ο ελληνικός λαός είναι μια άθλια υποκρισία των αστικών κομμάτων, που για άλλη μια φορά επιχειρούν να πείσουν ότι δεν είναι και τόσο βρώμικοι όσο φαίνονται. Δεν θα φανεί καθόλου παράξενο εάν το επόμενο διάστημα συνεχίσει να βγάζει ο ένας τ' άπλυτα του άλλου στη φόρα, όπως γίνεται μέχρι τώρα, μόνο και μόνο για να «ξεπλύνουν» και οι μεν και οι δε το σύνολο της σαπίλας και της βρωμιάς που υπηρετούν. Αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η λαϊκή παροιμία «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια»...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η ΝΔ πρωταγωνίστησαν από την πρώτη στιγμή στην πολιτική σαπουνόπερα των off shore. Και χτες στη Βουλή ήταν μία ακόμα ευκαιρία για παράσταση. Και τι δεν ακούστηκε: Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας να λέει ότι η κυβέρνηση δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της σε θέματα ηθικής και με αφορμή το ότι αποχώρησε η ΝΔ από τη συζήτηση, αποκάλυψε πως «τρέχουν να προλάβουν». Φαίνεται πως κάποιοι άλλοι πρόλαβαν έγκαιρα, αφού ίσως ήταν αρκετές οι μέρες που πέρασαν από τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της τροπολογίας της κυβέρνησής του... Η ΝΔ έκανε λόγο για «επιχείρηση - πλυντήριο», προφανώς έχοντας το know how σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, να λέει στον ΣΥΡΙΖΑ: «Εσείς έχετε στο επιτελείο σας ανθρώπους του Ακη Τσοχατζόπουλου, που έχουν διωχθεί, κλέψει πολιτικό χρήμα». Ο Πάνος Καμμένος να λέει για τον Θεοδωράκη ότι «...ήταν ορντινάντσα του Γιάννου Παπαντωνίου» και για τη ΝΔ ότι «ο λαός ξέρει ποιοι έχουν την ταμπέλα της Siemens».

Ομως, ό,τι και να πουν, η σαπίλα και η βρωμιά που υπηρετούν δεν κρύβεται και έχει όνομα. Είναι αυτή η σαπίλα που έχει καταδικάσει τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες να προσπαθούν να επιβιώσουν με το ζόρι από τη φοροεπέλαση, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, τα δάνεια που δεν μπορούν να πληρώσουν και να ξοφλήσουν. Είναι η σαπίλα που δίνει αέρα στα πανιά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που φοροαπαλλάσσει τα κέρδη τους, που σβήνει τα πρόστιμα των λαθρεμπόρων, που θεωρεί νόμιμο να επενδύεις τα κέρδη από τον ιδρώτα των εργαζομένων σε διάφορους «παραδείσους». Και οι δύο αυτές πλευρές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που στις σημερινές συνθήκες λέγεται καπιταλιστική ανάκαμψη. Και σε αυτή τη σαπίλα είναι όλοι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό...

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που τα αστικά κόμματα ήθελαν να συσκοτίσουν τη σύγκλισή τους στη στρατηγική του κεφαλαίου, ανέσυραν από τα συρτάρια τη γνωστή αγαπημένη σκανδαλολογία, την πάταξη της διαφθοράς, τις off shore... Ομως, στην ουσία, στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς, της διαπλοκής, επιχειρούνται αναδιαρθρώσεις στον κρατικό τομέα που θα διευκολύνουν τη δραστηριότητα των καπιταλιστών, των μεγάλων επιχειρηματιών, επιχειρείται το ξαναμοίρασμα της «πίτας» ανάμεσα σε παλιά και νέα επιχειρηματικά τζάκια. Ας αναρωτηθούμε: όσοι τσακώνονται τώρα για τις off shore, μήπως αμφισβητούν πουθενά την κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία; Και βέβαια όχι. Κι αφού αποδέχονται αυτή την κυριαρχία, αφού δουλεύουν γι' αυτό, αφού αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλιακών ομίλων, του μεγάλου κεφαλαίου, στηρίζουν αντικειμενικά το πλαίσιο στο οποίο γεννιούνται και γιγαντώνονται τέτοια φαινόμενα. Και έτσι γίνονται και αυτοί μέρος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τόσο απλά...