Η πρώτη ανταπόκριση στο κάλεσμα του ΚΚΕ, όπως καταγράφηκε στη χτεσινοβραδινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, δίνει το στίγμα για τη συνέχεια.

Η συγκέντρωση που οργάνωσε, χτες, στο Σύνταγμα το ΚΚΕ, έδειξε ότι ένα σημαντικό τμήμα εργαζομένων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων, νεολαίων στέκει όρθιο, δεν παρασύρεται από την καλλιέργεια απογοήτευσης, δεν το παίρνει μπάλα το κλίμα του συμβιβασμού, της αποδοχής ως μονόδρομου του συμφέροντος του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, των αντιλαϊκών μνημονίων που γεννάνε. Δεν αποδέχεται το δίλημμα «ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει το 3ο μνημόνιο», που προσπαθούν να περάσουν στο λαό η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα άλλα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο. Δεν τσιμπά στην αναβίωση μπαγιάτικων αυταπατών και ψευδαισθήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ 2, της «Λαϊκής Ενότητας», ότι παρ' όλη την πείρα του 7μηνου μπορεί να υπάρξει λύση για το λαό εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Οσοι έδωσαν, χτες, το «παρών» δήλωσαν τη συστράτευση με το ΚΚΕ στη μεγάλη προσπάθεια να ανασυνταχθεί το κίνημα, να συγκεντρωθούν δυνάμεις ικανές, αποφασισμένες να αντιπαλέψουν τα μνημόνια, τις επιπτώσεις τους, κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, να ανοίξουν δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ, θα διαγράψει το χρέος.

Εργαζόμενοι κάθε ηλικίας, αυτοαπασχολούμενοι, απόμαχοι του μεροκάματου αλλά όχι των αγώνων, νέοι που παλεύουν για το μεροκάματο και τις σπουδές, άνεργοι, γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, εργαζόμενοι του πολιτισμού, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες, άνθρωποι που προέρχονταν από διάφορους πολιτικούς χώρους αλλά έχουν συναντηθεί με τους κομμουνιστές στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, στις κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων. Αυτή ήταν η σύνθεση της χτεσινής συγκέντρωσης. Καθένας και το δικό του μετερίζι και η δική του μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς, κλάδο, σε κάθε γειτονιά. Κοινό τους χαρακτηριστικό η πεποίθηση ότι υπάρχει διέξοδος για το λαό, έξω από το μονόδρομο του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η πεποίθηση πως η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια τους, στη δική τους δράση και αγώνα, στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη λαϊκή συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ετσι μπορούν να μπουν εμπόδια στη σημερινή επίθεση αλλά και να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο.

Η προσπάθεια της αστικής τάξης και των κομμάτων που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της να σπείρουν απογοήτευση, παραίτηση, να καναλιζάρουν τη λαϊκή οργή σε δρόμους ακίνδυνους για την εξουσία του κεφαλαίου, να προκαλέσουν σύγχυση και θολούρα στο λαό είναι σε εξέλιξη. Είναι αυτή ακριβώς μία από τις μεγάλες συνεισφορές του ΣΥΡΙΖΑ, των ομάδων και συνιστωσών του στο σύστημα, όπως και αν αυτές κατέβουν στις εκλογές, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα είτε με τη «Λαϊκή Ενότητα» του Λαφαζάνη.

Το μήνυμα, λοιπόν, της χτεσινής συγκέντρωσης πρέπει να μεταφερθεί σε κάθε λαϊκό σπίτι, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.

Σε καθέναν εργαζόμενο, άνθρωπο του λαού, νεολαίο που σήμερα νιώθει απογοητευμένος γιατί είχε πιστέψει ότι με μια αλλαγή κυβέρνησης, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ, μπορεί να έρθουν φιλολαϊκές εξελίξεις. Σε κάθε νέο που στήριξε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιούλη πιστεύοντας ότι έτσι θα τελειώσει με τα μνημόνια, τη λιτότητα. Σε κάθε εργαζόμενο που νιώθει σήμερα αγανακτισμένος, θυμωμένος και θολωμένος από τις εξελίξεις. Σε κάθε αριστερό και ριζοσπάστη που προσδοκούσε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές.

Τώρα έχουν πείρα που πρέπει να την αξιοποιήσουν. Τώρα ήρθε η ώρα να πάνε στην κάλπη όχι με τα κριτήρια που θέλουν η εργοδοσία, η αστική τάξη και τα κόμματά της, όχι με την αγωνία ποια κυβέρνηση θα προκύψει αφού αυτή από χέρι θα είναι αντιλαϊκή. Να φτάσουν στην κάλπη με στόχο ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής.

Τι κρύβουν όλα τα παραπάνω από τις λαϊκές δυνάμεις; Ποια είναι η πολιτική αυτών των κομμάτων, τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση, στις δοσμένες συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, με τις συμφωνίες - μνημόνια, δηλαδή με τις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων, χρεοκοπώντας τους συνεχώς για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Με την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, η στρατηγική των οποίων προωθείται με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων απαρέγκλιτα ως δρόμος χωρίς επιστροφή. Με την Ελλάδα, πιο σωστά την αστική της τάξη, να αναζητά τη δική της γεωστρατηγική αναβάθμιση στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, σε μια περιοχή που οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι βρίσκονται στο προσκήνιο σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια ως την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, ως τη Βόρεια Αφρική. Με την ελληνική κυβέρνηση, όπως και τις προηγούμενες, να δείχνει πρόθυμη να αποτελέσει το δόρυ της ιμπεριαλιστικής δράσης στην περιοχή, παρέχοντας τις πλείστες υπηρεσίες σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ.

Icon

Μακριά από το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών για το λαό η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης

Γιατί, αν έμπαιναν στην αντιπαράθεση τα πραγματικά ζητήματα, έπρεπε τα κόμματα του συστήματος, η αστική προπαγάνδα να βρουν επιχειρήματα και να στηρίξουν ότι η πολιτική που διαχειρίζονται ωφελεί τις λαϊκές δυνάμεις. Θα έπρεπε επίσης, προβάλλοντας την πολιτική του, καθένα απ' αυτά τα κόμματα να προβάλει και να στηρίξει με επιχειρήματα πώς αυτή η πολιτική μπορεί να δώσει λύσεις σε λαϊκά προβλήματα που δημιούργησε η κρίση και η διαχείρισή της σε όφελος του κεφαλαίου. Θα έπρεπε, δηλαδή, να πουν πώς μέσα στην Ευρωζώνη θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, το λαϊκό εισόδημα, θα μειωθούν οι φόροι για το λαό, πώς θα υπάρξει δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια για όλους, πάνω απ' όλα εργασία για όλους. Να πουν γιατί η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση αναβαθμίζει τη ζωή του λαού, την ώρα που πολεμικές εστίες υπάρχουν στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική κ.λπ. Θα έπρεπε, τέλος, να βρουν τις μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές διεκδικώντας ψήφο, επειδή ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτεται η στρατηγική τους σύμπλευση, πολύ περισσότερο που όλοι μαζί ψήφισαν την τελευταία συμφωνία των βάρβαρων αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο.

Το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά και προβάλλει κάλπικα θέματα - κριτήρια για να διαμορφώσει την εργατική - λαϊκή συνείδηση προεκλογικά, σε τέτοια κατεύθυνση που να τη χειραγωγήσει στην αστική πολιτική γενικά. Ταυτόχρονα, όμως, την αστική τάξη την απασχολεί μετεκλογικά η εφαρμογή της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ώστε να στηριχτεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Εκτίμησή τους φαίνεται ότι είναι πως τους χρειάζεται μια κυβέρνηση συνεργασίας με ευρεία κοινοβουλευτική βάση. Μια κυβέρνηση που θα συγκροτούν τα κόμματα που ψήφισαν τη συμφωνία - μνημόνιο. Αυτό εννοούν μετεκλογική σταθερότητα, είτε με αυτοδυναμία και «ισχυρή εντολή» που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε με «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» στην οποία αναφέρονται τα άλλα αστικά κόμματα και επιτελεία κ.λπ.

Σε ρόλο παγίδευσης της όποιας δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας εντός του συστήματος ήρθε να προστεθεί το κόμμα Λαφαζάνη, αναπαράγοντας τη χρεοκοπημένη «αντιμνημονιακή γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ πριν την ολοκληρωτική σοσιαλδημοκρατικοποίησή του και το τρίτο μνημόνιο, προβάλλοντας σαν ξαναζεσταμένο μπαγιάτικο φαΐ το διαβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πρόγραμμα σωτηρίας του συστήματος, με ολίγη διαχείριση της ακραίας φτώχειας με ψίχουλα, που πάλι θα πληρώνουν οι λαϊκές δυνάμεις. Οσο δε για το ΝΑΤΟ, τις βάσεις, την ΕΕ, όχι μόνο δεν τα αντιστρατεύονται, αλλά στήριξαν ως στελέχη της κυβέρνησης την πολιτική που άσκησε σ' αυτά τα πλαίσια. Να λοιπόν και η δήθεν αντιπολίτευση, εντός πλαισίων του συστήματος, για να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις σ' αυτό, εκφράζοντας επίσης δυνάμεις του κεφαλαίου και της αστικής τάξης που φλερτάρουν με την ανάγκη αλλαγής μείγματος διαχείρισης, ακόμα και «αν χρειαστεί» έξοδος απ' το ευρώ.

Βεβαίως, το σύστημα έχει και την άλλη δήθεν «αντιμνημονιακή δύναμη», τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς. Την παγίδευση φτωχών εργατικών - λαϊκών στρωμάτων που απογοητεύτηκαν και από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που διαψεύστηκαν οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις τους σε αντιδραστική κατεύθυνση. Ενισχύοντας μια δύναμη που αναπτύσσει σήμερα λαϊκίστικη αντιμνημονιακή δημαγωγία, προκειμένου να αξιοποιήσει τη δύναμη που θα της δοθεί στο τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, όπως άλλωστε έχει αποδείξει με όλη της την εγκληματική δράση, στο διαχωρισμό των εργαζόμενων ανάλογα με το χρώμα, την εθνικότητα και τη στήριξη στο κεφάλαιο και στο στόχο της «εθνικής ανάπτυξης».

Γι' αυτό και έχει δουλεμπορικά, για να βρίσκει δήθεν δουλειά σε ανέργους, αλλά με μισθούς πείνας. Γι' αυτό στήνει αντεργατικά σωματεία να επιβάλουν αυτή τη γραμμή. Με τους εργάτες πειθήνια όργανα των καπιταλιστών, αφού η Χρυσή Αυγή θεωρεί τις διεκδικήσεις απαγορευτικές. Και αν χρειαστεί να χτυπηθεί το ταξικό κίνημα, έχει έτοιμα τα τάγματα εφόδου.

Η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να διαμορφώσουν κριτήρια ψήφου με τη σκέψη σε όλα τα παραπάνω. Τώρα έχουν εμπειρία και απ' όλα τα άλλα κόμματα, αλλά και από το ΚΚΕ. Ολες οι λύσεις δοκιμάστηκαν. Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό τους πρωτοπόρα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, οργανώνοντας τους αγώνες ενάντια στην πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου και προβάλλοντας τη μόνο φιλολαϊκή διέξοδο. Την εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία του λαού, για την ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων αναγκών του, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.

Για όλα αυτά χρειάζεται αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και με την ψήφο. Ωστε να δυναμώσει ο δρόμος που θα φέρει την πραγματική ανατροπή για το λαό, τη διέξοδο προς όφελος του λαού, ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να μπει φραγμός στο συνεχή αντιλαϊκό κατήφορο, να δυναμώσει η πάλη για κάλυψη των απωλειών, για κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, να δυναμώσει η προοπτική σύγκρουσης, ρήξης με τον καπιταλιστικό δρόμο, την ΕΕ, την εξουσία τους.