ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ δεκαετίες οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους σε μαζικούς και ηρωικούς αγώνες. Αντίπαλός τους οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΟΚ παλιότερα) που, με ζήλο, εφάρμοζαν και υπεράσπιζαν οι κυβερνήσεις και τα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα και οι οποίες τους ξεκλήριζαν σε μαζική κλίμακα.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ πανεργατική απεργία, οι μικρομεσαίοι αγρότες της Θεσσαλίας, και ειδικά της Καρδίτσας, ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους, με τρακτέρ, μαζί με τους εργάτες, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Αυτό, από μόνο του, αποτελεί μαρτυρία του μαζικού αναβρασμού που επικρατεί στις «τάξεις» των αγροτών, εξαιτίας και των πρόσθετων αντιαγροτικών μέτρων για φορολόγηση των χωραφιών, που ήρθε να προστεθεί σε όλα τα προηγούμενα. Δεν μπορεί να πει κανείς πως πρόκειται για τη «σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι», αλλά το γεγονός της καθόδου εκατοντάδων τρακτέρ στην εργατική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Καρδίτσα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προπομπός όσων θα ακολουθήσουν.

ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗ, αντικαπιταλιστική συνείδηση οι μικρομεσαίοι αγρότες μπορεί να μην «έφτιαξαν», στην εντέλεια, ακόμη, αλλά έμαθαν στα «πανεπιστήμια των αγώνων», στα μπλόκα των εθνικών οδών, πως από αλλού περίμεναν τον κίνδυνο να τους πάρουν τα χωράφια και απ' αλλού τους ήρθε η «σφαλιάρα». Για δεκαετίες τους «τάραξαν στο δούλεμα» ότι οι κομμουνιστές θα τους αρπάξουν τα χωράφια, αλλά την «βρήκαν» από τους καπιταλιστές, που δεν τους άφησαν τίποτα και τους πέταξαν στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

ΥΠΟΥΛΟ ΡΟΛΟ στην υπονόμευση των αγώνων, όλα αυτά τα χρόνια, έπαιξε ο ΣΥΝ παλιότερα και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις πιο κρίσιμες στιγμές των αγώνων εμφανιζόταν ως δύναμη νομιμοφροσύνης στα ευρωενωσιακά ιδεώδη, συντασσόμενη με το κίνημα των μεγαλοαγροτών και απαιτώντας ανοιχτούς δρόμους για «ανοιχτό» διάλογο με τους κρατούντες. Μπροστά, λοιπόν, στον «κίνδυνο» γενικευμένης αγωνιστικής ανάφλεξης της μικρομεσαίας αγροτιάς, οι κρατούντες έβαλαν ξανά μπροστά την οργάνωση του κινήματος των μεγαλοαγροτών, ξεθάβοντας ξεχασμένους αγροτοσυνδικαλιστές του παρελθόντος και αναδεικνύοντας νέους.

ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ σίγουρο: Στους τωρινούς αγώνες της αγροτιάς, η σύγκρουση ανάμεσα στο κίνημα των μικρομεσαίων αγροτών και των μεγαλοαγροτών θα πάρει πιο σφοδρά χαρακτηριστικά. Οι μεγαλοαγρότες, που διαφωνούν με ορισμένα απ' αυτά τα μέτρα, έχουν κάθε συμφέρον να συνταχθούν με τις ευρωενωσιακές πολιτικές, στην κατεύθυνση να φύγουν γρήγορα από τη μέση οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροί και φτωχοί αγρότες, ούτως ώστε να μοιραστούν τη λεία από επιδοτήσεις και εγκαταλειμμένα χωράφια που θα αφήσουν πίσω τους οι ξεκληρισμένοι.

ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ βρίσκεται η αξία της πρότασης του ΚΚΕ για μια άλλη οργάνωση του αγροτικού τομέα στα πλαίσια της συνολικότερης πρότασης εξουσίας. Σήμερα, ο μικροκληρούχος αγρότης δεν μπορεί να «επιζήσει» στα πλαίσια του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της ΕΕ. Η μεγάλη καλλιέργεια, μέσα από την οργάνωση του παραγωγικού συνεταιρισμού, με τη λαϊκή συμμαχία στην εξουσία, δίνει το πλεονέκτημα να εφαρμοστεί πλήρως η σύγχρονη τεχνολογία, με τους μικροαγρότες «νοικοκυραίους» στα χωράφια και όχι ξεκληρισμένους, περιφερόμενους στις ουρές των ανέργων.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ στις επερχόμενες μάχες της μικρομεσαίας αγροτιάς πρέπει να έχει τέτοια στρατηγική, λύνοντας, εν τω μεταξύ, ζητήματα άμεσης επιβίωσης, μέσα από το σωστό πλαίσιο αιτημάτων που, όλα αυτά τα χρόνια, έχει επεξεργαστεί το κίνημά τους και εμπλουτίζεται συνεχώς. Το πού θα γείρει η πλάστιγγα για τη μικρομεσαία αγροτιά θα κριθεί στο πεδίο της μάχης, με τα μπλόκα και με κάθε μορφή πάλης σε όλα τα μέτωπα και μέσα από την ενίσχυση της συμμαχίας της με την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους.

Είναι γεγονός ότι η διατλαντική συνεργασία περνά από συμφωνίες και ανταγωνισμούς και αυτό είναι φυσιολογικό. Οι καπιταλιστές κάνουν μεταξύ τους συμφωνίες, συνεργασίες, συμμαχίες αλλά μέσα τους υπάρχει και η επιδίωξη του μέγιστου δυνατού οφέλους καθενός ξεχωριστά. Σ' αυτό ανταγωνίζονται. Να θυμίσουμε μόνο το λεγόμενο πόλεμο της μπανάνας και του βοδινού κρέατος που ξέσπασε ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του '90 όταν η ΕΕ αποφάσισε να εισάγει μπανάνες από τις πρώην αποικίες των κρατών της, μειώνοντας δραστικά τις εισαγωγές από τις ΗΠΑ, ενώ έκοψε τις εισαγωγές βοδινού κρέατος από τις ΗΠΑ με τη δικαιολογία ότι είχε ορμόνες. Να θυμίσουμε επίσης ότι το εμπορικό ισοζύγιο ΗΠΑ - ΕΕ είναι αρνητικό για τις ΗΠΑ, δηλαδή εισάγουν περισσότερα εμπορεύματα απ' ό,τι εξάγουν.

Βεβαίως, οι ΗΠΑ, από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη, οι ΗΠΑ έκαναν και κάνουν εξαγωγές κεφαλαίων και εμπορευμάτων στην Ευρώπη, κάνουν παρεμβάσεις όπως τώρα με την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία, με επίκεντρο το μείγμα αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, αξιοποιώντας και τους ενδοευρωενωσιακούς ανταγωνισμούς. Πάντα βεβαίως προστατεύοντας τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, έναντι των ανταγωνιστών τους. Πάντα δημιουργούσαν και δικές τους ιδιαίτερες συνεργασίες με κράτη της ΕΕ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αγγλία, αλλά και άλλες.

Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι ενδιαφέρονται και για τις συμφωνίες τόσο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όσο και των ξεχωριστών κρατών - μελών της, με άλλα, ιδιαίτερα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ενδιαφέρονται για τη διείσδυσή τους στην αγορά της Ευρώπης, τέτοια προσπάθεια κάνουν, π.χ., η Ρωσία, η Κίνα. Στην προκειμένη περίπτωση το πιο ισχυρό κράτος της Ευρωζώνης, η Γερμανία, κάνει τέτοιες συνεργασίες και συμφωνίες, ιδιαίτερα στον ενεργειακό τομέα, η ρωσική ΓΚΑΖΠΡΟΜ είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου στη Γερμανία.

Εκδηλώνονται ισχυρές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που στόχο έχουν την προστασία των συμφερόντων των μονοπωλίων τους στην Ευρώπη, κόντρα στους ανταγωνιστές τους, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα. Ας θυμηθούμε μόνο την παρέμβαση στην ελληνική κυβέρνηση να μην πουλήσει τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ στα ρωσικά μονοπώλια, όπως και έγινε.

Βεβαίως, ούτε η γερμανική αστική τάξη έχει ενιαία στάση σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν στο μέλλον της Ευρωζώνης και τη σχέση συνεργασίας - ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ. Στο εσωτερικό της Γερμανίας υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου. Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο υπάρχει η εξής εκτίμηση: «Η κυρίαρχη τάση της γερμανικής αστικής τάξης θέτει ως προτεραιότητα τη θωράκιση του ευρώ, τη νομισματική σταθερότητα και αμφισβητεί τη σκοπιμότητα και τη δυνατότητα να επωμιστεί η Γερμανία μεγάλο βάρος υποτίμησης κεφαλαίου στις υπερχρεωμένες χώρες. Μια δεύτερη τάση, η οποία ενισχύεται, υπερτονίζει τον κίνδυνο για την ισχύ του ευρώ και τη σταθερότητα των ευρωατλαντικών σχέσεων αν αποβληθούν ορισμένοι αδύναμοι κρίκοι, εξέλιξη που θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς της ΕΕ. Μια τρίτη τάση αμφισβητεί συνολικά τη σημερινή μορφή της Ευρωζώνης και δίνει προβάδισμα στην προσέγγιση με τον άξονα Κίνας - Ρωσίας».

Ολα τα παραπάνω φανερώνουν τους λόγους που οι ΗΠΑ αντιπαρατίθενται με ένταση στη Γερμανία, για την επιμονή της στην εφαρμογή αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη. Το περιεχόμενο των συζητήσεων για τη Διατλαντική Συνεργασία, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κομισιόν, είναι αρκετά φιλόδοξο.

Από την ανακοίνωση της Κομισιόν για τις συζητήσεις στη Διατλαντική Συνεργασία έχει ενδιαφέρον η απαίτηση των ΗΠΑ για την κατάργηση των πολλών δασμών της ΕΕ. Αυτό θα διευκολύνει τις εξαγωγές των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Αλλά το κυριότερο είναι ο χαρακτηρισμός της συμφωνίας που θέλουν να υπογράψουν ως «οικονομικού ΝΑΤΟ». Ξέροντας ότι το ΝΑΤΟ είναι ο ευρωατλαντικός στρατιωτικοπολιτικός πολεμικός συνασπισμός για επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο, μ' αυτή τη συμφωνία, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ενισχύσουν τη δράση των μονοπωλίων τους στην παγκόσμια αγορά και θεωρούν ότι από κοινού με τα ευρωενωσιακά μονοπώλια θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα μονοπώλια ανταγωνιστών τους, όπως Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας, ως ξεχωριστά ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ή ως συμμαχία των BRICS. Φαίνεται ότι σ' αυτή τη ρότα θέλουν να τραβήξουν την ΕΕ.

Θα καταφέρουν να προχωρήσουν και μέχρι πού και πώς; Θα το δούμε. Οι λαοί όμως δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα όφελος απ' αυτά τα σχέδια, είτε ευοδωθούν, είτε όχι. Αλλωστε και στις ΗΠΑ και στην ΕΕ οι λαοί ωθούνται στην ανεργία, στη φτώχεια, στη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Μονόδρομος για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στις χώρες τους.

Ενα εκατομμύριο ξένοι εργάτες έφυγαν και άλλα τέσσερα εκατομμύρια κατάφεραν να προμηθευτούν τις πολύτιμες άδειες. Στo βασίλειο εκτιμάται ότι εργάζονται περίπου εννιά εκατομμύρια ξένοι εργάτες, κυρίως από Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Σρι Λάνκα, Νεπάλ, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Υεμένη, Αίγυπτο, Λίβανο, Αιθιοπία. Απασχολούνται σε οικιακές και χειρωνακτικές εργασίες, τις οποίες οι ντόπιοι αποφεύγουν λόγω των άθλιων συνθηκών (τουλάχιστον 15ωρο χωρίς κανένα δικαίωμα) και του πενιχρού μισθού (200 - 400 δολάρια).

Επίσης, πραγματοποιούνται «αγοραπωλησίες εγγυήσεων», δηλαδή πωλούνται οι ξένοι εργάτες μεταξύ των αφεντικών, στην κυριολεξία, ως αντικείμενα χωρίς κανένα δικαίωμα. Από τις αγοραπωλησίες αυτές εξασφαλίζουν εισόδημα αρκετοί Σαουδάραβες. Για να αλλάξει δουλειά, αφεντικό ακόμη και για να φύγει από τη χώρα, ο ξένος εργάτης χρειάζεται τη γραπτή συγκατάθεση του, νομικά κατοχυρωμένου, «εγγυητή» του. Αν προσπαθήσει να φύγει χωρίς αυτήν (άρα και χωρίς το διαβατήριό του που παρακρατείται) και συλληφθεί, του επιβάλλεται πρόστιμο 3.000 δολαρίων!

«Οι σκεπτόμενοι πολίτες αναζητούν Τρίτο Δρόμο», ισχυρίστηκε χτες αρθρογράφος σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Θα μπορούσε ο ισχυρισμός να αντανακλά μόνο μια ανάγκη της αστικής τάξης να καλύψει ένα κατά την άποψή της διαπιστωμένο κενό κάπου στο «κέντρο» της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κι αυτό ακριβώς ισχυρίζεται ο αρθρογράφος: Οτι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος και ως εκ τούτου προκύπτει ανάγκη κάλυψης του κέντρου. «Ιδού τα "δύο άκρα"» αναφέρει χαρακτηριστικά και καταγράφει μερικά παραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς από την πρόσφατη επικαιρότητα για να στηρίξει τον ισχυρισμό. Υποβάλλει, δηλαδή, τη θέση ότι αυτό είναι το εύρος του πολιτικού συστήματος εντός του οποίου αναζητούνται οι λύσεις.

Τέτοιο θέμα, όμως, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Συγκυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εκφράζουν με την πολιτική τους, αν και με διαφοροποιήσεις, το ένα άκρο της υπαρκτής κοινωνικής διαφοράς. Εκφράζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την ίδια ώρα που επιχειρούν να αυτοπροσδιοριστούν ως λαϊκές εκπροσωπήσεις - επιλογές.

Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα -ενάντια στα οποία στρέφεται τόσο η εφαρμοζόμενη πολιτική από τη συγκυβέρνηση, όσο και η πολιτική που όχι μόνο επαγγέλλεται αλλά και εφαρμόζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (η δράση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα για να μη χάσουν οι καπιταλιστές βγάζει μάτι)- έχουν πράγματι ανάγκη εφαρμογής μιας πολιτικής που να αντιστοιχεί στα ταξικά τους συμφέροντα, αλλά αυτή η ανάγκη βεβαιωμένα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από μια πολιτική που έχει κορόνα στο κεφάλι της την Ευρωπαϊκή Ενωση, μια πολιτική που θεωρεί ένα το κρατούμενο τη διαρκή ενίσχυση των καπιταλιστών και υπόσχεται στη «φιλολαϊκή» εκδοχή της να μοιράσει δίκαια τη φτώχεια. Γεγονός, όμως, είναι, ότι μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης - των λαϊκών στρωμάτων, καταθέτουν την πολιτική τους στήριξη στο στρατόπεδο του αντίπαλου.

Το γιατί και το διότι αυτής της κατάθεσης είναι θέμα μιας άλλης ανάλυσης. Αυτό που εξετάζουμε σήμερα είναι η διαπίστωση στο γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του εργαζόμενου πληθυσμού εμπιστεύονται την ψήφο τους στα κόμματα της συγκυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν αρκεί στην αστική τάξη. Η ίδια γνωρίζει καλά πως η κυβερνητική πολιτική για να εφαρμοστεί έχει ανάγκη να απορροφά και τη λαϊκή δυσαρέσκεια έτσι που να υπάρχει λαϊκή συναίνεση. Δυσαρέσκεια υπάρχει έντονη απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά φαίνεται ότι δεν την απορροφά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κι επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, στο αστικό πολιτικό σύστημα αναζητείται "Κέντρο" ως "τρίτος δρόμος" για να εκφράσει -εγκλωβίζοντας- από τη μια, ένα τμήμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που δεν καλύπτεται από τη διπολική αντιπαράθεση και, από την άλλη, να παίζει βασικό ρόλο στη συγκρότηση σταθερών αστικών κυβερνήσεων. Ενα «Κέντρο» που σύμφωνα με την αυτοπεριγραφή του δε θα καταφεύγει σε πολιτικές ακρότητες αλλά θα εκφράζει τον μέσο Ελληνα, παρότι, επίσης, αυτός ο μέσος Ελληνας δεν υπάρχει.

Στη γειτονιά και στο χωριό είναι συνηθισμένο και αναγκαίο με όρους κοινωνικής συνοχής κάθε αντιπαράθεση να συνοδεύεται από εκκλήσεις «βρείτε τα», «να μονιάσουμε». Οταν αυτό μεταφέρεται στην κεντρική πολιτική σκηνή με προβολή της ανάγκης να υπάρχει «Κέντρο» προκύπτει αυτόματα η ερώτηση: Τι είναι αυτό το «Κέντρο» πολιτικά και κοινωνικά; Είναι η ανάγκη να εκφραστούν πολιτικά νέες συμμαχίες της αστικής τάξης με τμήματα των μεσαίων στρωμάτων.

Η επιδίωξη έχει ήδη εμφανιστεί και σαν οργανωτική πρωτοβουλία, όπως αυτή των «58» της νέας κεντροαριστεράς, ή, των «πέντε δημάρχων» του ίδιου χώρου. Παράλληλα, όμως, η επιμονή -μέσα από τη σχετική αρθρογραφία- στην προβολή της ανάγκης ότι πράγματι υπάρχει λόγος για τη συγκρότηση ενός τέτοιου «μεσαίου» πολιτικού χώρου, λειτουργεί και σαν παρότρυνση στον ΣΥΡΙΖΑ με το σοσιαλδημοκρατικό βηματισμό του να συντονιστεί - συγχρονιστεί ακόμα καλύτερα με την κυρίαρχη ανάγκη: όλες οι πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται ότι χωρίς καπιταλιστές δεν υπάρχει ζωή, όχι μόνο να το διακηρύσσουν αλλά και να πράττουν ανάλογα.

Δε βρισκόμαστε, δηλαδή, μόνο, μπροστά σε μια ακόμα επιχείρηση εγκλωβισμού λαϊκών μαζών, αλλά και σε μια παρότρυνση οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν την αστική εξουσία να γίνουν αποτελεσματικότερες στη διαχείριση της κοινωνικής δυσαρέσκειας: Οι «δεξιοί» να πιέζουν για να μην υπάρχει παρέκκλιση από τον κεντρικό στόχο (τα καπιταλιστικά κέρδη είναι ιερά και απαραβίαστα), οι «αριστεροί» να εμφανίζουν τον κεντρικό στόχο ως κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με δίκαιη λειτουργία του συστήματος και οι "κεντρώοι" ως η δύναμη που θα μαζεύει τα απόνερα και γιατί όχι θα κυβερνούν όταν «τα άκρα» δεν πείθουν.

Για την εργατική τάξη το κρίσιμο παραμένει ένα: Η υπεράσπιση - προβολή της πραγματικής ταξικής θέσης της, απέναντι στους καπιταλιστές και ενάντια στα συμφέροντά τους, κατ' επέκταση η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του Κόμματός της, του ΚΚΕ, γιατί στην ταξική αντιπαράθεση δεν υπάρχει κέντρο, γιατί νίκη για τους εργάτες κάτω από τη σημαία των καπιταλιστών, όποιο χρώμα κι αν έχει αυτή, δεν μπορεί να υπάρξει.