Αυτά είναι ένα δείγμα μόνο από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου που δέχεται ο λαός μας από ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ, την κυβέρνηση της ΝΔ, τις τυπικά αντιπολιτευόμενες και ουσιαστικά συμπολιτευόμενες άλλες αστικές δυνάμεις, τα επιτελεία τους.

Ολοι αυτοί δουλεύουν νύχτα - μέρα για να κάνουν το άσπρο μαύρο. Εχουν βεβαίως τους λόγους τους... Προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων και το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι «αυτόφωτες». Επηρεάζονται και οξύνονται από πολύ ευρύτερους των ελληνοτουρκικών σχέσεων οικονομικούς και γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με Ρωσία και Κίνα.

Για να τοποθετηθούν π.χ. επί της ουσίας και όχι με «περικοκλάδες» η ΕΕ, η Γερμανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ για τη NAVTEX της Τουρκίας ανοιχτά του Καστελόριζου ή τη μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, πρέπει να συνυπολογίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και τις ανοιχτές υποθέσεις τους. Η μία ή η άλλη στάση τους καθορίζεται από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που εκπροσωπούν και στα οποία επικρατεί το κριτήριο του ισχυρού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού εκτοπίσματος της αστικής τάξης της Τουρκίας, που γι' αυτούς σημαίνει ευκαιρία για κοινές μπίζνες και σχεδιασμούς. Εμπορικές σχέσεις δισεκατομμυρίων, τεράστιος όγκος εξοπλισμών, κοινά ή αλληλεξαρτώμενα ενεργειακά σχέδια που καθορίζουν σε τελική ανάλυση τη δοσολογία των ανακοινώσεών τους, αν, πότε και πώς καταγγέλλουν ή χαιρετίζουν μια εξέλιξη, όσο επώδυνη και οφθαλμοφανώς επικίνδυνη κι αν είναι για τους λαούς. Κάπως έτσι η περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας γίνεται «διαφιλονικούμενα ύδατα», σε συγχορδία των ΗΠΑ και της ΕΕ. Κάπως έτσι εξαπολύονται βομβαρδισμοί, με ή χωρίς προσχήματα για όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρίσκονται ποτέ. Κάπως έτσι ξεκινούν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ενάντια σε μέχρι χτες στενούς συνεταίρους και συμμάχους τους και νυν «χασάπηδες», κάπως έτσι η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς από μουσείο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμί αντιμετωπίζεται χλιαρά και με ευχολόγια.

Αντίστοιχα, το απαράδεκτο τουρκολιβυκό σύμφωνο, που αμφισβητεί σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και άλλων κρατών, δεν αποτελεί απλά φαεινή ιδέα του Ερντογάν αλλά άμεση συνέπεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη, που τον βομβαρδισμό της από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με την πολιτική τους χαιρέτισαν και στήριξαν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί δηλαδή που ενώ μιλούν για την εργαλειοποίηση των προσφύγων από την αστική τάξη της Τουρκίας, στήριξαν ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση εναλλάξ την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και στη Λιβύη. Πάνω απ' όλα, για να ανάψει η φωτιά του πολέμου σε Συρία και Λιβύη, που μαίνεται από το 2011 και οξύνει περαιτέρω τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, συμμετοχή και ευθύνες είχαν όλες οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού από το αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο της Σούδας εφορμούν τα βομβαρδιστικά των ιμπεριαλιστών και επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι υποκριτική, γιατί την ώρα που ζητά από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ «καταδικαστικές αποφάσεις και κυρώσεις» ενάντια στην Τουρκία για παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων σε περιοχές εντός των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ, σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις κάνει πως δεν βλέπει. Γιατί π.χ. ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά πάλι με την Τουρκία στην εισβολή της και την κατοχή εδαφών σε Ιράκ, Συρία, για τις οποίες και η κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζουν λέξη; Γιατί ισχύουν άλλα κριτήρια για την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών και αποδίδεται φωτοστέφανο στο Ισραήλ, το κράτος - δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού, τόσο στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τώρα με ΝΔ, στο όνομα των τριγωνικών ενεργειακών συμμαχιών στη Μεσόγειο; Μεγαλύτερη ωστόσο απόδειξη για αυτήν την προκλητική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι το γεγονός ότι μεθοδικά εργάζεται στην κατεύθυνση της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, με ή χωρίς Δικαστήριο της Χάγης, υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, επιδίωξη που συναντιέται με τα σχέδια της αστικής τάξης της Τουρκίας.

Εχει πληρώσει λοιπόν πολύ ακριβά ο λαός μας τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, την αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Δεν πρόκειται για δυνάμεις που απλά «δεν μας στηρίζουν όσο θα έπρεπε», όπως «μαστόρικα» καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία. Αντίθετα, ενθαρρύνουν και αποθρασύνουν την Τουρκία με πολλαπλούς στόχους, ανάμεσα στους οποίους είναι να την αποκόψουν από τη ρωσική επιρροή και να σπεύσουν, ανάλογα με τις εξελίξεις, ως «καλόπιστοι» διαμεσολαβητές που προκρίνουν συνομιλίες για «διευθέτηση» μίας «ελληνοτουρκικής διαμάχης» σε «διαφιλονικούμενες περιοχές», με βέβαιο τίμημα ελληνικά εδαφικά - κυριαρχικά δικαιώματα, γιατί αυτό σημαίνει η συνεκμετάλλευση.

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή, όταν λένε ότι «δεν μας στηρίζουν» δεν αφορά το λαό. Το «εμάς» αφορά την ελληνική αστική τάξη και τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή. Ακόμα και στην περίπτωση που στηρίξουν συγκυριακά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης σε βάρος της τουρκικής, ο ελληνικός λαός θα είναι και πάλι εκτεθειμένος. Π.χ. ένας αγώνας δρόμου κυρώσεων με τιμητή τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που ευθύνονται για εγκλήματα, θα βγάλει τους λαούς και πάλι ζημιωμένους. Αυτό δείχνει το εμπάργκο σε βάρος του Ιράν, ή το εμπάργκο της ΕΕ κατά της Ρωσίας, που δεν επηρέασε τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης της, ενώ το μάρμαρο του «εμπορικού πολέμου» που εξαπέλυσε η ΕΕ το πλήρωσαν οι μικρομεσαίοι αγρότες των χωρών της. Το εκατέρωθεν μπαράζ εθνικισμών δίνει αέρα στα πανιά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Σε καιρούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης διαμορφώνουν το έδαφος να σκοτωθούν οι λαοί για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Στο ερώτημα αν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στην Τουρκία που έχει διαμορφωθεί με τον Ερντογάν, ο τουρκικός λαός μπορεί να δώσει απάντηση. Ασφαλώς απάντηση δεν σημαίνει να υπάρξει η γνωστή αστική εναλλαγή, με αντικατάσταση του Ερντογάν με τους Ρεπουμπλικάνους. Σημαίνει να οργανώσει ο ίδιος την πάλη του και να εμπιστευτεί το ΚΚ Τουρκίας, που πρόσφατα έκανε μια σημαντική τοποθέτηση για την Αγιά Σοφιά, φανερώνοντας ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος των σχεδίων της τουρκικής αστικής τάξης, τα οποία υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα στην Τουρκία, και ποιος εκφράζει στην Τουρκία τα κοινά συμφέροντα του τουρκικού και του ελληνικού λαού.

Αντίστοιχα, και στην Ελλάδα ο λαός μπορεί να βγάλει πια πλούσια συμπεράσματα. Ο «εύκολος», «ρεαλιστικός» δρόμος με το λαό στη γωνία, να περιμένει μάταια από τα παζάρια της ελληνικής αστικής τάξης με τους «διεθνείς εταίρους» της να υπηρετήσουν τάχα τα δικά του συμφέροντα, δοκιμάστηκε και αποδείχθηκε μάταιος. Αυτόν τον επιζήμιο δρόμο των «ισχυρών συμμάχων» και των «απάνεμων λιμανιών» τον γεύτηκε ο λαός και βρίσκει μπροστά του όλο και πιο μεγάλες φουρτούνες. Τα δοκίμασε όλα: Τις «μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες», τις Συνόδους Κορυφής με «αποφάσεις και ψηφίσματα απομόνωσης της Τουρκίας», τις «ελληνοαμερικανικές συμφωνίες - ασπίδα κατά της επιθετικότητας της Τουρκίας» με πολλαπλασιασμό των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και πέραν της Σούδας, όπως αυτή της Αλεξανδρούπολης, όπου γίνεται «απόβαση» χιλιάδων ΑμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτών για να συμμετάσχουν σε μία ακόμα ΝΑΤΟική άσκηση - πρόβα πολέμου. Δοκίμασε ακόμα τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές, όπως η «ΙRINI» της ΕΕ... Μέχρι και στο Μάλι, στην Αφρική, ή την αποστολή πυραύλων «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία για να πολεμήσει κατά του Ιράν, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια.

Να γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι χρειάζεται ο λαός μας να απεμπλακεί από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Απεμπλοκή του λαού σημαίνει να απαλλαγεί από τον κυκεώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών όπου τον εμπλέκει η ελληνική αστική τάξη. Απεμπλοκή σημαίνει να απορρίψει τα κριτήρια με βάση τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και οδηγούν στην επικίνδυνη διελκυστίνδα «συνεκμετάλλευση ή πολεμική σύγκρουση».

Απεμπλοκή σημαίνει να επιδιώξει να επικρατήσει το μοναδικό ασφαλές κριτήριο για την ειρηνική συμβίωση και συνεννόηση των λαών, η μη αλλαγή συνόρων και η μη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, με βάση τις διεθνείς Συνθήκες που τα καθορίζουν.

Απεμπλοκή σημαίνει να γυρίσουν πίσω οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε μαγνήτη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και εμπόλεμη ζώνη.

Απεμπλοκή σημαίνει χειραφέτηση του εργαζόμενου λαού, που αμφισβητεί και συγκρούεται με την εξουσία του κεφαλαίου, που συνειδητοποιεί ο ίδιος πως τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και η ζωή του ασφυκτιούν, καταπνίγονται μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αποφασίζοντας να παλέψει για την αποδέσμευσή του από αυτές τις λυκοσυμμαχίες, με την εξουσία στα δικά του χέρια.

Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι ο λαός να απαρνηθεί την αναμονή, το ρόλο αμέτοχου παρατηρητή. Να προβληματιστεί γιατί οι κυβερνήσεις διαδοχικά και εναλλάξ περιορίζουν το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία. Γιατί ειδικά στην έκθεση για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ στοχοποιήθηκαν οι λαϊκές διαδηλώσεις. Ο λαός έχει τη δύναμη με την πάλη του να παρέμβει αποφασιστικά κόντρα στις επικίνδυνες εξελίξεις που απεργάζονται σε βάρος του. Να μη δείξει καμία εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Η μαζική και αποφασισμένη τριήμερη καθολική απεργία των νησιωτών, ο αγώνας τους που βάζει μέχρι σήμερα εμπόδια στην εγκατάσταση νέων hot spots στα ελληνικά νησιά για φυλακές προσφύγων και μεταναστών της ΕΕ, είναι ένα μικρό μόλις δείγμα τού πόσο μπορεί να διαψευστεί όποιος υποτιμάει, ακόμα και με αυτόν τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, το ρόλο του λαϊκού παράγοντα στον καθορισμό των εξελίξεων.

Ο αντίπαλος λοιπόν αποδεδειγμένα προετοιμάζεται, το κρίσιμο ζήτημα είναι να κάνει το ίδιο και ο λαός. Να πιστέψει στην αστείρευτη δύναμή του και να τη δείξει στο δρόμο των αγώνων...

Από τη συνάντηση των υφυπουργών Εξωτερικών Τουρκίας και Ρωσίας και αντιπροσωπειών στην Αγκυρα

Με φόντο την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, ο Καλίν ισχυρίστηκε ότι «δεν θέλουμε στρατιωτική ή πολιτική ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο», αλλά και ότι η αντίδραση της Ελλάδας ως προς την εμφάνιση του «Ορούτς Ρέις» ήταν «υπερβολική... Αντέδρασαν σαν να έγινε μια στρατιωτική κίνηση», ενώ έκρινε σκόπιμο να προσθέσει: «Η Ελλάδα είναι σημαντικός γείτονας, μοιραζόμαστε ιστορία και πολιτισμό. Είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ, μοιραζόμαστε πολλά... Θέλουμε η Τουρκία και η Ελλάδα να συμφωνήσουν σε μια ρύθμιση. Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε με την Ελλάδα για όλα τα θέματα, το έχει πει ο Πρόεδρος: Για ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, βραχονησίδες, όλα μέρος των συζητήσεων».

Σχολιάζοντας ότι «(σ.σ. οι Δυτικοί) κατηγορούν την Τουρκία για ανάπτυξη προβλημάτων και σχέσεις με τη Ρωσία» και «αναρωτώμενος» «ποιος την σπρώχνει εκεί (σ.σ. στη Μόσχα);...», ο Καλίν ανέδειξε ότι η Αγκυρα θα αξιοποιήσει όλο και περισσότερο το αλισβερίσι της με ΕΕ - ΝΑΤΟ και προφανώς την ευρωατλαντική στρατηγική για να παζαρέψει καλύτερους όρους στο «δυτικό στρατόπεδο». Εξέφρασε απογοήτευση για επιλογές των Βρυξελλών (επειδή π.χ. «η ΕΕ παραβίασε την αρχή της και ενέταξε χώρα που έχει πρόβλημα με γειτονική της») και αφού διαπίστωσε ότι «μπήκαμε σε φαύλο κύκλο της έλλειψης εμπιστοσύνης», είπε: «Θέλω να είμαι θετικός και να ελπίζω. Μιλώντας ο ένας στον άλλον παρά ο ένας για τον άλλον... Αν η ΕΕ θέλει να είναι δύναμη για σταθερότητα, για περιφερειακή ειρήνη και παγκόσμια, πρέπει να συνεργάζεται με την Τουρκία...». Αναφερόμενος και στο ΝΑΤΟ είπε: «Εμείς δίνουμε ασφάλεια στο ΝΑΤΟ, συμμετέχουμε σε όλες τις επιχειρήσεις, συνεισφέρουμε παντού και η Τουρκία ξανά κατηγορείται για αυτό και το άλλο. Αντί για το παιχνίδι ευθυνών και να χρησιμοποιούμε γλώσσα κυρώσεων κ.λπ., που δεν έχουν αποτέλεσμα στην Τουρκία, πιστεύουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί μαζί. Προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό για τη Συρία, τη Λιβύη. Μπορούμε μαζί, αλλά χωρίς προκαταλήψεις πολιτικές, με όραμα...».

Σημειωτέον ότι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας συνεδρίασε εκτάκτως την Τετάρτη, για πάνω από τρεις ώρες και εστίασε στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε ανακοίνωσή του τονίστηκε ότι η Αγκυρα θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στην περιοχή, ενώ αναφερόμενη ειδικά στο Κυπριακό εκφράστηκε «η αποφασιστικότητά μας... να μην επιτραπούν οι προσπάθειες χωρών να αγνοούν την ύπαρξη της τουρκοκυπριακής κοινότητας και τα δικαιώματά της, όπως να μην επιτραπούν οι προσπάθειες που θα πλήξουν το περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας».

Copyright 2020 The Associated

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ αντιμετωπίζουν τα Ελληνοτουρκικά με τρόπο ενταγμένο στους δικούς τους σχεδιασμούς στην περιοχή, από τους οποίους βέβαια προσδοκά και η ελληνική αστική τάξη. Σχεδιασμούς που χαρακτηρίζονται από τον σκληρό ανταγωνισμό με αντιπάλους τους, κυρίως Ρωσία και Κίνα, για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, ενεργειακών και εμπορικών δρόμων, περιοχών γεωστρατηγικής σημασίας. Ετσι, όλοι συμφωνούν ότι σε αυτήν τη διαδικασία η Τουρκία αποτελεί έναν σημαντικό «εταίρο», «σύμμαχο», «συνομιλητή», τον οποίο πρέπει να «τραβήξουν» από οποιαδήποτε επιρροή της Ρωσίας, γιατί το αντίθετο θα σήμαινε ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Και η Ελλάδα, ως αταλάντευτο προπύργιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αναλαμβάνει - και με προθυμία - να συμβάλει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση, συνεπώς οι ελληνοτουρκικές διαφορές πρέπει να «λυθούν» στο πλαίσιο του «γκριζαρίσματος» του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, της συνεκμετάλλευσης και της συνδιαχείρισης υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η στάση αυτή όχι μόνο δεν αποτρέπει αλλά ενισχύει την τουρκική επιθετικότητα, την αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Ιδιαίτερα φαίνεται ότι τα Ελληνοτουρκικά ιεραρχούνται ψηλά στην ατζέντα των ευρωτουρκικών σχέσεων. Ετσι, η ΕΕ αναβαθμίζει τις σχετικές προσπάθειες αυτό το εξάμηνο, που συμπίπτει με τη γερμανική προεδρία. Οι απανωτές «πρωτοβουλίες» της γερμανικής κυβέρνησης, ξεκινώντας από την τριμερή με Ελλάδα και Τουρκία παραμονές του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων και συνεχίζοντας με τις επαφές Μέρκελ με Ερντογάν και Μητσοτάκη και την επίσκεψη του Γερμανού ΥΠΕΞ Χ. Μάας στην Αθήνα, συνθέτουν την εικόνα του ευρωτουρκικού παζαριού, όπου όλα γίνονται ένα πακέτο: Εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, Λιβύη, Μεταναστευτικό και προφανώς Αιγαίο. Τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα λοιπόν εντάσσονται σε αυτήν την ευρύτερη ευρωτουρκική διαπραγμάτευση, επιβεβαιώνοντας ότι η «διεθνοποίηση» των τουρκικών προκλήσεων, που διαφημίζουν ως «διέξοδο» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι παρά ένας ακόμα δρόμος αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Χαρακτηριστικά είναι όσα λέγονται με τον πλέον επίσημο τρόπο από ΗΠΑ και ΕΕ, τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την τουρκική Navtex που εξήγγειλε έρευνες του ερευνητικού πλοίου «Oρούτς Ρέις» σε θαλάσσιο χώρο μεταξύ Καστελόριζου, Ρόδου και Κρήτης, δηλαδή σε ζώνη ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα, σε ένα γαϊτανάκι τοποθετήσεων υψηλόβαθμων Αμερικανών αξιωματούχων, εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε την Τρίτη, υιοθετώντας επί της ουσίας το «γκριζάρισμα» της περιοχής:«Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει εκδώσει μια Navtex για έρευνασε αμφισβητούμενα νερά στην Ανατολική Μεσόγειο». Και καλούσε τις τουρκικές αρχές «να σταματήσουν τυχόν σχέδια που έχουν για επιχειρήσεις και να αποφύγουν κινήσεις που θα αυξήσουν τις εντάσεις στην περιοχή», σε μια δήλωση όχι απλά προκλητική, αλλά και τροχιοδεικτική για τις πραγματικές προθέσεις των ΗΠΑ, για την επιβολή καθεστώτος συνδιαχείρισης.

Μετά το θόρυβο που προκλήθηκε, ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ ανέλαβε την Πέμπτη να δώσει υποτίθεται «διευκρινίσεις» και ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι οι Αμερικανοί δέχονται και βάζουν στο τραπέζι του στημένου διαλόγου τις απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις. Συγκεκριμένα, μιλώντας στο ΑΠΕ είπε: «Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι ο όρος "αμφισβητούμενα" αναφέρεται απλώς σε περιοχές όπου περισσότερες από μία χώρες προβάλλουν θαλάσσιες διεκδικήσεις»! Συνέχισε λέγοντας ότι «οι ΗΠΑ γενικά δεν παίρνουν θέση σε διαφορές θαλάσσιων συνόρων άλλων κρατών, αλλά ως ζήτημα μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής ενθαρρύνουμε τα κράτη να επιλύουν τις διαφορές τους ειρηνικά και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο».

Στο μεσοδιάστημα, με έγνοια τη συνοχή του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα και τον ανταγωνισμό με άλλα κέντρα, στο περιθώριο παρουσίας του στην Αλεξανδρούπολη ο Πάιατ έβαλε ξανά στο τραπέζι τη συνεκμετάλλευση: «Αυτός είναι ένας πολύπλοκος στρατηγικός χώρος. Θέλουμε οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας στην περιοχή να προσεγγίσουν την ανάπτυξη πόρων με το πνεύμα συνεργασίας που παρέχει τη βάση για διαρκή ενεργειακή ασφάλεια και κοινή οικονομική ευημερία. Μονομερείς, προκλητικές ενέργειες αντιτίθενται σε αυτόν τον στόχο».

Την ίδια μέρα άλλωστε, μιλώντας στις Βρυξέλλες και έχοντας προφανώς ως «οδηγό» το ίδιο ...χαρτάκι με τον Πάιατ, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, Φίλιπ Ρίκερ, αναφέρθηκε κι αυτός σε «περιοχές όπου Ελλάδα και Κύπρος διεκδικούν (assert) δικαιοδοσία», σε μια ακόμα διατύπωση - κόλαφο. Χαρακτήρισε με τη σειρά του την Ανατολική Μεσόγειο «πολύπλοκο στρατηγικό χώρο» και τόνισε ότι «θέλουμε οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας στην περιοχή - απλώς σας θυμίζω ότι η Τουρκία, η Ελλάδα και οι ΗΠΑ είναι όλοι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ - να προσεγγίσουν αυτά τα ζητήματα με πνεύμα συνεργασίας»...

Σε ίδια ρότα πλέει άλλωστε και η ΕΕ. Θυμίζουμε τα λόγια του Ζ. Μπορέλ, ύπατου εκπροσώπου της Ενωσης αρμόδιου για θέματα Ασφάλειας και Εξωτερικών, στις 13/7 μετά το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, ότι ενδεχόμενες «γεωτρήσεις σε διαφιλονικούμενα ("disputed") ύδατα στην Ελλάδα θα μπορούσαν να ανεβάσουν τις εντάσεις». Ο ίδιος τόνιζε ότι στην ΕΕ «βλέπουμε την Τουρκία ως μια σημαντική χώρα (...) με την οποία θα θέλαμε να δούμε τις σχέσεις μας να ενισχύονται και να αναπτύσσονται».

Ακολούθησαν την Τρίτη δηλώσεις του Γερμανού ΥΠΕΞ Χ. Μάας, στην επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα στο πλαίσιο της γερμανικής προεδρίας στο Συμβούλιο της ΕΕ. Υπενθύμισε με νόημα ότι η Τουρκία «είναι στρατηγικά σημαντική χώρα» στο ΝΑΤΟ και για το Μεταναστευτικό. Ερωτηθείς δε από Ελληνα δημοσιογράφο αν η γερμανική προεδρία και η ΕΕ συνολικά θα πάρουν κάποιο συγκεκριμένο μέτρο κατά της Αγκυρας, εφόσον δυο χρόνια τώρα παραβιάζει την ΑΟΖ της Κύπρου και πλέον απειλεί και την Ελλάδα, ο Μάας δεν ανέλαβε καμία δέσμευση. Εξίσου ...φειδωλός και στην ερώτηση για την Αγιά Σοφιά, περιορίστηκε σε ευχολόγια για την «αλληλοκατανόηση των λαών», στην οποία δεν συμβάλλουν τέτοιες κινήσεις. Ερωτηθείς, τέλος, σε τι συνίσταται η διαμεσολάβηση της Γερμανίας προς Ελλάδα και Τουρκία, και αν σκοπεύει να πιέσει περισσότερο την τουρκική πλευρά, το ξέκοψε λέγοντας ότι «καλό είναι να μην πολυσυζητάμε το θέμα αυτό». Χαιρέτισε, ωστόσο, την εκπεφρασμένη διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης για «διάλογο».

Μια μέρα μετά, η εκπρόσωπος της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, Ναμπίλα Μασραλί, κάνοντας ξεκάθαρο το πού πάνε τα πράγματα, και πώς η ΕΕ αξιοποιεί την τουρκική προκλητικότητα, κάλεσε την Τουρκία να προσφύγει, «εάν είναι απαραίτητο, στο Διεθνές Δικαστήριο». «Η ΕΕ έχει επανειλημμένα υπογραμμίσει ότι η οριοθέτηση ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω διαλόγου και διαπραγματεύσεων με καλή πίστη», είπε, βάζοντας ανοιχτά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ευρωτουρκικό παζάρι.

Στην «αλυσίδα» αυτή ήρθε να προστεθεί μεσοβδόμαδα η τηλεφωνική επικοινωνία του Ελληνα υπουργού Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου με τον Αμερικανό ομόλογό του Μ. Εσπερ, στη σκιά της έντασης με την Τουρκία λόγω της Navtex. Σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείο, ο Παναγιωτόπουλος «ενημέρωσε τον Αμερικανό ομόλογό του για τις τρέχουσες εξελίξεις στην περιοχή νότια και ανατολικά του Καστελόριζου».Στην ανακοίνωσή τους οι Αμερικανοί, όμως, σε 150 λέξεις αποφεύγουν να κατονομάσουν έστω και μία φορά την Τουρκία. Αντίθετα, βρήκαν την ευκαιρία να τα βάλουν για ακόμα μια φορά με Ρωσία και Κίνα, επιβεβαιώνοντας ποιοι είναι οι αντίπαλοί τους στην περιοχή. Ετσι, ανέφεραν ότι οι δύο υπουργοί «συζήτησαν επίσης θέματα αμοιβαίας ασφάλειας στη ΝΑ Ευρώπη και σε ολόκληρη τη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων της κακοήθους επιρροής της Ρωσίας και των αυξανόμενων ανησυχιών από την Κίνα. Οσον αφορά την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι όλα τα μέρη πρέπει να τηρούν τους διεθνείς κανόνες και να διατηρήσουν αυτοσυγκράτηση», τσουβαλιάζοντας έτσι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα με τις απαράδεκτες τουρκικές διεκδικήσεις.

Περαιτέρω κινητοποίηση στα διπλωματικά επιτελεία όλων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων προκαλούν οι εξελίξεις για τη Λιβύη στο στρατιωτικό πεδίο, αφού το προβάδισμα που φαίνεται να αποκτούν οι δυνάμεις του δοτού πρωθυπουργού Φαγιέζ Αλ Σάρατζ (στενού συμμάχου της Τουρκίας, με έδρα στη δυτική Λιβύη) αυξάνει την ανησυχία για πλεονεκτήματα που κάθε πλευρά διεκδικεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Την ίδια στιγμή, τίποτα δεν μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις, στρατιωτικές και διπλωματικές, όπως ανέδειξε και το «πράσινο φως» που αρχές της βδομάδας έδωσε το αιγυπτιακό κοινοβούλιο στην κυβέρνηση Σίσι (που στηρίζει τις δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ και το κοινοβούλιο του Τομπρούκ στην ανατολική Λιβύη), για να προχωρήσει ακόμα και σε στρατιωτική επιχείρηση, αν αυτό κριθεί απαραίτητο για την «υπεράσπιση της σταθερότητας» της περιοχής, αλλά και στο όνομα της ασφάλειας της Αιγύπτου.

Στο μεταξύ, ενδεικτικό των διαύλων που παραμένουν ανοιχτοί μεταξύ Ρωσίας - Τουρκίας είναι το κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά τη συνάντηση για τη Λιβύη που είχαν στην Αγκυρα αντιπροσωπείες των δύο ΥΠΕΞ, με επικεφαλής τους υφυπουργούς Σεργκέι Βερσίνιν και Σεντάτ Ονάλ. Μεταξύ άλλων, Μόσχα και Αγκυρα συμφώνησαν να εξετάσουν «τη δημιουργία μιας Κοινής Ομάδας Εργασίας για τη Λιβύη», αλλά και «τη σύγκληση επόμενου γύρου διαβουλεύσεων (σ.σ. για τη Λιβύη) στη Μόσχα στο κοντινό μέλλον». Επέλεξαν να θυμίσουν την πρωτοβουλία που τον περασμένο Γενάρη είχαν εγκαινιάσει από κοινού Ερντογάν και Πούτιν, «για την αποκλιμάκωση της κατάστασης και την προετοιμασία του εδάφους για μια πολιτική διαδικασία στη Λιβύη» και τόνισαν «τη δέσμευσή τους να συνεχιστεί η διμερής αλληλεπίδραση, ώστε να επιτευχθούν ασφάλεια και σταθερότητα στη Λιβύη», «να συνεχίσουν τις κοινές προσπάθειες, περιλαμβανομένης της ενθάρρυνσης των λιβυκών πλευρών, με στόχο τη διαμόρφωση συνθηκών για μια μακρά και βιώσιμη κατάπαυση του πυρός».

Αλλωστε, με δεδομένο ότι η Λιβύη αυτήν τη στιγμή αποτελεί το επίκεντρο αναμετρήσεων που αφορούν όλο το «τόξο» Μέσης Ανατολής - Μεσογείου - Βόρειας Αφρικής, η Ρωσία προσπαθεί επίμονα να διατηρήσει σταθερό ρόλο στις εξελίξεις. Τη βδομάδα που πέρασε, ο ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ συζήτησε με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι συμφωνώντας για την αξία «διοργάνωσης ενός ενδο-λιβυκού διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς, για τρόπους οικοδόμησης της μεταπολεμικής τάξης στη Λιβύη». Συζήτησε όμως και με τον Αλγερινό ομόλογό του Σάμπρι Μπουκντούμ, σε μια περίοδο κατά την οποία το Αλγέρι μιλά για «πρωτοβουλία για τη διευθέτηση της κρίσης στη Λιβύη» που επεξεργάζεται, την οποία μάλιστα ο Πρόεδρος της χώρας, Αμπντελματζίντ Τεμπούν, φέρεται να επεξεργάζεται σταθερά και με τον Τούρκο ομόλογό του, Ρ. Τ. Ερντογάν.

Από τη δική της μεριά, η Τουρκία διαμήνυσε μέσω του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας ότι δεν θα διστάσει να «λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα» για να στηρίξει την κυβέρνηση Σάρατζ. Μάλιστα, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχήμ Καλίν τόνισε ότι η Τουρκία «βρίσκεται στη Λιβύη κατόπιν πρόσκλησης», ενώ απαντώντας σε ερώτημα για το αν η στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη θα είναι μόνιμη, είπε: «Η Λιβύη είναι μια κυρίαρχη χώρα και εξαρτάται από εκείνους (σ.σ. τους Λίβυους) τι είδους συμφωνίες θέλουν να κάνουν με τις άλλες χώρες, είτε αυτές είναι πολιτικές, είτε στρατιωτικές, κοινωνικές και οικονομικές...». Ακόμα, επέκρινε τον Χάφταρ ότι «δεν είναι αξιόπιστος εταίρος» και πρόσθεσε ότι «υπάρχουν άλλοι παίκτες στη Βεγγάζη. Οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να πραγματοποιηθούν μεταξύ τους...».

Την Παρασκευή έγινε μουσουλμανική προσευχή στην Αγία Σοφία, μετά την υπογραφή προεδρικού διατάγματος στις 10 Ιούλη, με το οποίο αποφασίστηκε να επαναλειτουργήσει ως τζαμί ύστερα από 86 ολόκληρα χρόνια. Η εξέλιξη αυτή, όπως τόνισε από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, συνιστά «στοιχείο κλιμάκωσης της τουρκικής προκλητικότητας», δεν συνιστά «μόνο ευθεία προσβολή του χαρακτήρα της Αγιάς Σοφιάς, όπως προσπαθούν να την εμφανίσουν όσοι στα λόγια την καταδικάζουν, αλλά αποτελεί έναν κρίκο στη συνολική στρατηγική της τουρκικής άρχουσας τάξης, που υποθάλπεται από τη στάση και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή».

Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1453, η Αγία Σοφία λειτούργησε ως τζαμί μέχρι το 1934. Τη χρονιά εκείνη μετατράπηκε σε μουσείο, ενώ το 1985 προστέθηκε στη λίστα με τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Αντιδρώντας στην επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως τζαμί, η εκπρόσωπος του αμερικανικού ΥΠΕΞ, Μόργκαν Ορτέιγκους, έχει δηλώσει πως η απόφαση «μας απογοητεύει» αλλά «η τουρκική κυβέρνηση παραμένει δεσμευμένη να εγγυάται την πρόσβαση στην Αγία Σοφία σε όλους τους επισκέπτες, και ανυπομονούμε να ακούσουμε τα σχέδιά της για τη διαχείριση της Αγίας Σοφίας κατά τρόπο ώστε να παραμείνει προσβάσιμη στους πάντες».

Ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Βερσίνιν, έχει αναγνωρίσει ότι «το θέμα αυτό προκάλεσε δημόσια κατακραυγή στη χώρα μας και πέραν αυτής», πρόσθεσε πάντως ότι «αυτή είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας, στην οποία ούτε εμείς ούτε κάποιος άλλος πρέπει να παρέμβει, προφανώς».

Ο εκπρόσωπος της γερμανικής καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, εξέφρασε επίσης τη «λύπη» του Βερολίνου, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι το θέμα αφορά την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά «και όχι τις πολιτικές σχέσεις ή την πολιτική διαμάχη μεταξύ μεμονωμένων κρατών». Με τη σειρά του δε ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ, Ράινερ Μπρόιλ, εξέφρασε μεν «λύπη» αλλά πρόσθεσε ότι «δεν θα το συνδέσω εδώ με τις πολιτικές σχέσεις με την Τουρκία, όπου μιλάμε και για εντελώς διαφορετικά θέματα».

Στην είσοδο της Αγίας Σοφίας προστέθηκε ταμπέλα, όπου αναγράφεται ο νέος της τίτλος «Το μεγάλο τζαμί». Στη διάρκεια της προσευχής τα μωσαϊκά και οι τοιχογραφίες είχαν καλυφθεί με κουρτίνες, ώστε τον υπόλοιπο καιρό να μπορούν να εκτίθενται κανονικά στους επισκέπτες. Την προσευχή παρακολούθησε ο Πρόεδρος της χώρας Ρ. Τ. Ερντογάν, ο ηγέτης του εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ, οι ηγέτες του Αζερμπαϊτζάν και του Κατάρ κ.ά.

Ως «απόδειξη αδυναμίας» της Τουρκίας ερμήνευσε την εξέλιξη αυτή ο Κυρ. Μητσοτάκης, προσθέτοντας ότι απαιτείται «οικουμενική καταδίκη». Για «εθνικιστική πρόκληση με βαθιά στοιχεία αυταρχισμού» έκανε λόγο ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Χαρίτσης, προσθέτοντας ότι η Αγιά Σοφιά «έπρεπε να παραμείνει σύμβολο των θρησκευτικών ελευθεριών, ακτινοβόλο τοπόσημο της συνύπαρξης και του διαλόγου». Πρότεινε δε στην κυβέρνηση «να πρωταγωνιστήσει σε μια διεθνή εκστρατεία» για την προστασία του μνημείου.

Επίσης, η Εκκλησία οργάνωσε σειρά αντιδράσεων με «πένθιμες λειτουργίες», ενώ εθνικιστικοί κύκλοι αξιοποίησαν την εξέλιξη για κηρύγματα μίσους, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τις αιτίες των επικίνδυνων εξελίξεων στην περιοχή.

Η σημασία που έχει η περιοχή για την ΕΕ αναδείχτηκε και στη συνάντηση που είχε ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν με τον Κύπριο ομόλογό του, Ν. Αναστασιάδη, τονίζοντας ότι «θα ήταν πολύ σοβαρό λάθος αν αφήναμε τα ζητήματα της ασφάλειάς μας στα χέρια άλλων παικτών». Χαρακτήρισε τη Μεσόγειο «μέρος ζωτικής σημασίας για μας» και ξεχωρίζοντας ειδικά τα θέματα Ενέργειας και Ασφάλειας είπε ότι «αποτελούν το διακύβευμα αγώνων εξουσίας, ιδιαιτέρως της Ρωσίας και της Τουρκίας, αγώνες που εκδηλώνονται με όλο και μεγαλύτερη ένταση και στους οποίους η Ευρώπη έχει ακόμη πολύ μικρό βάρος». Να σημειωθεί ότι ο Μακρόν εξέφρασε ειδικές ευχαριστίες «στους Κύπριους για την εξαίρετη φιλοξενία που παρέχουν προς το στόλο μας ο οποίος πραγματοποίησε πέραν των 20 επισκέψεων φέτος», ενώ ο Αναστασιάδης τόνισε ότι «η Κύπρος θα είναι πάντοτε η πιο φιλόξενη μεταξύ των χωρών όσον αφορά τον γαλλικό στόλο και όχι μόνο».

Αντιδρώντας στη συνάντηση και τα όσα ακούστηκαν περί πιθανών κυρώσεων κατά της Αγκυρας, το τουρκικό ΥΠΕΞ ισχυρίστηκε ότι το Παρίσι «συνεχίζει να χάνει την αμεροληψία και την ευκαιρία για να συνεισφέρει στη σταθερότητα της περιοχής». Επικρίνοντας δε τα περί πιθανών κυρώσεων, ανέφερε ότι «αυτό δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα» και ότι «η Γαλλία θα πρέπει να εγκαταλείψει τις αυταπάτες του μεγαλείου και να ακολουθήσει ορθολογικές πολιτικές βασισμένες στην κοινή λογική».

Στο μεταξύ, «μετά τις περαιτέρω εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο» ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ - όπως δήλωσε ο ίδιος - είχε νέα τηλεφωνική επικοινωνία με τον Τούρκο ΥΠΕΞ, με τον οποίο, όπως ανέφερε, «συμφωνήσαμε στην ανάγκη αποκλιμάκωσης των εντάσεων και να συναντηθούμε ενόψει της άτυπης συνάντησης των Ευρωπαίων ΥΠΕΞ (Gymnich Council)», όπως και «να εργαστούμε μαζί για την εκεχειρία στη Λιβύη στο πλαίσιο της διαδικασίας του Βερολίνου».

Ο Χρ. Σοφιανός

«Στη συγκεκριμένη σχολή διδασκόμαστε τρία περίπου αντικείμενα: Την τουρκική γλώσσα, τον πολιτισμό και την Ιστορία της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής και τη θεωρία της Γεωπολιτικής. Ενας φοιτητής, ο οποίος παρακολουθεί τα μαθήματα, έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες απόψεις και μακροπρόθεσμα επηρεάζεται βαθιά στη σκέψη του και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις σημερινές επικίνδυνες εξελίξεις. Σίγουρα, υπάρχει μια προσωποποιημένη ρητορεία γύρω από τον Ερντογάν και το συντηρητικό ισλαμιστικό καθεστώς του, αλλά δεν μαθαίνουμε μόνο αυτό. Στα μαθήματα των "Ελληνοτουρκικών σχέσεων", όσον αφορά τα κρίσιμα γεγονότα από τη δεκαετία του 1950 και μετά (Κυπριακό, Ιμια κ.ά.) επισκιάζονται η δράση και η ευθύνη του ΝΑΤΟ ή πολλές φορές απουσιάζει αυτός ο παράγοντας. Υπάρχει απλά ένα αράδιασμα γεγονότων εν μέσω των δεκαετιών, που καταλήγει στα σημερινά προβλήματα, τα οποία αναθέτονται στα διεθνή δικαστήρια που τάχα έχουν την εξουσία να επιλύσουν τις διαφορές. Προβάλλεται ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά αγωνίζονται και πιέζουν, "διπλωματικά" πάντα, ενώ στην πραγματικότητα όλες ανεξαιρέτως καλλιεργούν τον εφησυχασμό και την αίσθηση ασφάλειας υπό την επικίνδυνη προστασία του ΝΑΤΟ, όπου συμμετέχουν τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία».

«Το βασικό επιστημονικό αντικειμενικό που διδάσκεται στη σχολή μας μεθοδικά, αν και αναντίστοιχα με τις σύγχρονες επεξεργασίες, είναι η "γεωπολιτική θεωρία", που αποκρύπτει, προσπαθεί να δικαιολογήσει το ρόλο των μονοπωλίων και των ανταγωνιστών, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, επικαλούμενη μονόπλευρα τον γεωγραφικό παράγοντα και ακόμη την ίδια την ανάπτυξη της κοινωνίας. Αν και σε ορισμένο βαθμό βοηθά στην ανάγνωση και την πρόβλεψη των εξελίξεων με βάση συγκεκριμένα μοντέλα ανακατανομής της ισχύος, εντέλει στον φοιτητή μένει ότι η "γεωπολιτική ανάλυση" δεν προτείνει ποτέ μέτρα και σχέδιο δράσης. Ο ιδανικός "γεωπολιτικός" προσομοιάζεται εύστοχα με τον ραδιολόγο ακτινολόγο, ο οποίος δεν προτείνει ποτέ θεραπεία, αλλά δίνει την απτή εικόνα της πραγματικότητας. Ισχυρίζονται ότι η "γεωπολιτική θεωρία" αναγιγνώσκει την αλήθεια, που είναι αντικειμενική και πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές. Απέναντι σε αυτούς λέμε ότι δεν δίνεται ολοκληρωμένα η αντικειμενική αλήθεια, η αλήθεια υπάρχει, όμως δεν δίνεται η δυνατότητα στον φοιτητή να πάει η σκέψη του παρακάτω και να διαπιστώσει ότι η ερμηνεία της σχετίζεται με τις τάξεις στη σημερινή κοινωνία, γι' αυτό και εκφράζονται μέσα από τις ιδεολογίες και την πολιτική. Ετσι, για παράδειγμα, κοινωνικά φαινόμενα όπως οι πόλεμοι, η φτώχεια, η προσφυγιά αντιμετωπίζονται ψυχρά και μεμονωμένα, χωρίς να υπάρχει υπαίτιος. Δημιουργείται έτσι ένα θολό τοπίο, μια βολική κατάσταση για το σύστημα, όπου ο μελλοντικός απόφοιτος - επιστήμονας έχει μάθει απλά να αναλύει και να προβλέπει, χωρίς να μπορεί να βρει τη διέξοδο από αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα που αιματοκυλά τους λαούς, απλά για να κερδίζουν κάποιοι περισσότερα».

Ο Γ. Σκούρου από την ΕΔΟΝ

«Είναι γεγονός πως οι λαοί των χωρών μας, μαζί με τον λαό της Τουρκίας, βρίσκονται σε όλη τη σύγχρονη Ιστορία τους ανάμεσα σε μια διελκυστίνδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η προσφυγιά και οι κατατρεγμοί είναι πράγματα οικεία για τους λαούς μας. Μπορεί η Κύπρος να αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα, όμως ο 20ός αιώνας υπήρξε μαρτυρικός για πολλές ακόμα χιλιάδες κόσμου των χωρών μας. Με αυτά τα δεδομένα, ο διεθνισμός και η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν μπορεί πάρα να έχει για εμάς έναν διπλό χαρακτήρα. Από τη μια, αποτελεί την πεμπτουσία της πανανθρώπινης προσέγγισης που πηγάζει από την ίδια μας την ιδεολογία. Την πεποίθηση πως οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και μόνο αν βαδίσουν τον δρόμο της ταξικής πάλης πλάι πλάι, μπορούν να προτάξουν αντίσταση στις επιθέσεις του κεφαλαίου. Από την άλλη, αποτελεί ζήτημα επιβίωσης για εμάς τους ίδιους. Ειδικότερα, μιλώντας για την προσέγγιση της δικής μας Οργάνωσης, ξέρουμε πολύ καλά πως η αγωνιστικότητα και το σθένος του κυπριακού λαού είναι το ένα απαραίτητο στοιχείο για να απαλλαγεί ο τόπος μας από τους ιμπεριαλιστές. Το δεύτερο είναι η στήριξη και η αλληλεγγύη που εξασφαλίζει ο λαός μας μέσω της προσπάθειας διεθνοποίησης του Κυπριακού (...) ο ρόλος των αδελφών μας οργανώσεων και κομμάτων είναι καταλυτικής σημασίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως κανείς δεν μπορεί να προωθήσει τις προσπάθειές μας στο εξωτερικό καλύτερα από τα κόμματα και τις οργανώσεις που μοιραζόμαστε την ίδια προσέγγιση. Πως το κυπριακό πρόβλημα αφορά μια ακόμα προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να παίξει τα γεωστρατηγικά του παιχνίδια στην περιοχή. Πως πρόκειται για πρόβλημα εισβολής και κατοχής και πως σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα που λύνεται με την εξασφάλιση της υποστήριξης των ισχυρότερων δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, όπως προσπαθεί η κυπριακή κυβέρνηση να πείσει, εντός και εκτός της Κύπρου.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο. Μπροστά στην αναθέρμανση των εντάσεων που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην περιοχή, με το τουρκικό κράτος και τις πολιτικές του Ερντογάν να προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονική τους θέση, παίζοντας τον ρόλο του χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, οι Οργανώσεις μας επιφορτίζονται με ιστορικές ευθύνες. Είναι γεγονός πως το σύστημα με όλα του τα μέσα πατά πάνω σε αυτές τις εξελίξεις και επενδύει στα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά των λαών και των νεολαιών μας. Προσπαθεί να προετοιμάσει το έδαφος, μπροστά σε μια ενδεχόμενη κλιμάκωση, για να αφεθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού να εξελιχθούν ανενόχλητα. Το δικό μας χρέος είναι ξεκάθαρο. Να μην επιτρέψουμε να εμπεδωθεί η αντίληψη πως οι λαοί μας έχουν το οτιδήποτε να χωρίσουν. Να μην επιτρέψουμε, οι ανταγωνισμοί μεταξύ των αστικών τάξεων των χωρών μας να εκτονωθούν με το αίμα των λαών μας. Για να γίνει αυτό κατορθωτό, χρειάζεται αδιάκοπη δουλειά μέσα στη νεολαία, πρόταξη της αλληλεγγύης και της φιλίας ως των βασικών δεσμών μεταξύ των λαών. Να καλλιεργηθεί η ταξική συνείδηση στο βαθμό που θα καθιστά ξεκάθαρο πως εργάτης με εργάτη δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ενώ έχουν μια σειρά από λόγους να τους ενώνουν. Η ΕΔΟΝ δίνει υπόσχεση στο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα νεολαίας πως θα συνεχίσει να υπηρετεί την υπόθεση της ειρήνης και της ευημερίας των λαών, με το ίδιο σθένος που το έπραττε σε όλη της την Ιστορία. Συντρόφισσες και σύντροφοι, θέλουμε να ξέρετε πως μπορείτε να στηρίζεστε σε εμάς για τους ιδιαίτερους αγώνες που δίνετε στην ίδια σας τη χώρα, όπως και για τους κοινούς αγώνες που δίνουμε μέσα από τις γραμμές της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, με τον ίδιο τρόπο που η ΕΔΟΝ υπολογίζει και στη δική σας στήριξη».

Η Σενέμ Ντορούκ

«Πάνω από 100 ΝΑΤΟικές βάσεις λερώνουν τα εδάφη της Τουρκίας. Η ΚΝ Τουρκίας προσπαθεί να καλλιεργήσει το αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα στη νεολαία και να οργανώσει τον αγώνα ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες που γεννά ο ιμπεριαλισμός».

Και συνέχισε: «Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη πραγματική και ρεαλιστική λύση για να ξεφορτωθούμε τον ιμπεριαλισμό, τους πολέμους, την ανεργία, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, τις επιδημίες, το σύστημα που μας στερεί το μέλλον μας. Οι εντάσεις μεταξύ των χωρών δεν μπορούν να εξεταστούν χωρίς να παίρνονται υπόψη οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.

Είναι γεγονός ότι η στάση του Ερντογάν παίζει σημαντικό ρόλο στην ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όμως ο ισχυρισμός ότι αυτή η ένταση οφείλεται μόνο στην προσέγγιση του Ερντογάν δεν μας επιτρέπει να δούμε το εξής: Οπως προανέφερα, το ΝΑΤΟ δεν είναι οργανισμός ειρήνης αλλά πολέμου. Οσο οι ανταγωνισμοί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα οξύνονται, τόσο έρχονται στο φως ο ανταγωνισμός και οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών (...) Είναι ξεκάθαρος ο λόγος γιατί το κεφάλαιο προκαλεί εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι το μοίρασμα των φυσικών πόρων της περιοχής και ανταγωνισμός για την κατανομή τους. Γι' αυτή την ένταση υπεύθυνες είναι οι αστικές τάξεις και των δύο χωρών. Οι θέσεις των άλλων αστικών πολιτικών κομμάτων, πέραν της κυβέρνησης του ΑΚΡ, δεν αποκλίνουν από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Υπάρχει το παράδειγμα των αστικών κομμάτων για να προσφέρουν στήριξη στις διασυνοριακές στρατιωτικές επιχειρήσεις που πραγματοποιεί η Τουρκία στη Συρία.

Προκειμένου να εναντιωθούμε στην ένταση μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, είναι απαραίτητο να εναντιωθούμε στον ιμπεριαλισμό και τη δικτατορία της αστικής τάξης.

Ο ανταγωνισμός και οι εντάσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν είναι πιθανό να μειωθούν μέσω των διευθετήσεων που προτείνουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Παραμένει επίκαιρη και πραγματική η πιθανότητα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης. Δεν είναι ρεαλιστικό οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας να προσδοκούν θετική πρόοδο στις σχέσεις των χωρών τους με τη βοήθεια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι ιμπεριαλιστές τρέφονται από την εχθρότητα μεταξύ των λαών. Για τα συμφέροντά τους δεν θα διστάσουν να στρέψουν τους λαούς των δύο χωρών τον έναν απέναντι στον άλλον, και δεν θα έχουν κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσουν σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους στην περιοχή.

Ο λαός και η νεολαία των δύο χωρών είναι αυτοί που επωμίζονται μεγάλες ευθύνες. Οι νέοι και οι νέες των δύο χωρών θα θέσουμε στο επίκεντρο την εργατική τάξη και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, και δεν θα επιτρέψουμε να στραφούν οι λαοί ο ένας ενάντια στον άλλον για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Η κοινή πάλη της νεολαίας των δύο γειτονικών χωρών στοχεύει στο γκρέμισμα του καπιταλισμού. Οι νέοι θα υψώσουν τη φωνή της ειρήνης και της αδελφοσύνης ενάντια σε όλους αυτούς που εσκεμμένα φουσκώνουν τον εθνικισμό στις δύο χώρες, θα παλέψουν μαζί για την προλεταριακή επανάσταση.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους μας στην Ελλάδα. θα γκρεμίσουμε αυτό το κοινωνικό σύστημα όπου κυριαρχούν η ανισότητα, η αδικία, η εκμετάλλευση. Μαζί θα χτίσουμε ένα φωτεινό μέλλον».

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, το παζάρι με την Τουρκία με «προξενήτρες» την ΕΕ και τις ΗΠΑ και με ορίζοντα τη συνεκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών και η στάση της νεολαίας αποτέλεσαν το επίκεντρο της εκδήλωσης - συζήτησης με θέμα «Η πάλη της νεολαίας ενάντια στις πολεμικές ιαχές και τις συμμαχίες των καπιταλιστών στην Ανατολική Μεσόγειο», που έγινε την πρώτη μέρα του φετινού Αντιιμπεριαλιστικού Διήμερου της ΚΝΕ στο Στόμιο της Λάρισας. Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του οποίου παρουσιάζουμε σήμερα.

Ιδιαίτερη στιγμή στην εκδήλωση αποτέλεσε η ανάγνωση του μηνύματος της Σενέμ Ντορούκ, Γενικής Γραμματέα της Κομμουνιστικής Νεολαίας Τουρκίας και μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας.

Στην εκδήλωση χαιρέτισε ακόμα ο Γιώργος Σκούρου, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ, ενώ σύντομη παρέμβαση έκανε ο Χρήστος Σοφιανός, μέλος της Φοιτητικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος μετέφερε το τι διδάσκεται στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις σχετικά με τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τη Λιβύη, τις διεκδικήσεις που προβάλλει η τουρκική αστική τάξη επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, για το ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη, αλλά και τη στάση απέναντι στην ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό.

Επιπλέον, τα ζητήματα του κινδύνου μιας πολεμικής αναμέτρησης, μιας αιματοχυσίας, είναι η "χρυσή κότα" της παραπλάνησης όσων σπέρνουν στο λαό το σαράκι της "εθνικής ομοψυχίας", ώστε να συνεχίσουν να τον ξεζουμίζουν, τάχα για το καλό της πατρίδας... "Κάντε υπομονή" σου λένε όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο και δεν υπάρχουν μηχανήματα ή γιατροί, ή όταν σε πετάνε στην ανεργία, στην υποαπασχόληση... "πρέπει πρώτα να θωρακίσουμε την άμυνα της πατρίδας"...

Πάνω από 4 δισ. ευρώ δίνει ο λαός μας το χρόνο για σχετικές δαπάνες, που καθορίζονται από τους ισχυρούς μας "συμμάχους" - ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές - και "πιάνουν τόπο" στις τσέπες των μονοπωλίων τους. Τι κι αν καμιά φορά τα υποβρύχια που μας πουλάνε γέρνουν, ή τα πεπαλαιωμένα αεροπλάνα που μας χαρίζουν χρειάζονται εκατομμύρια για τη συντήρησή τους από αμερικανικά μονοπώλια. Δεν πειράζει, σου λένε οι κάθε λογής κυβερνήσεις: Αρκεί να μείνουν ευχαριστημένοι οι "σύμμαχοί μας", οι Αμερικάνοι / Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. "Αυτοί θα εγγυηθούν τα σύνορά μας", που είναι και "ευρωπαϊκά", μας διαβεβαιώνουν.

Ολα αυτά που εκτυλίσσονται στην περιοχή μας δεν είναι γιατί έχουμε να κάνουμε με τον Ερντογάν, που τον παρουσιάζουν ως "άτακτο μαθητή" στην "τάξη" της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Ούτε εχθρός μας είναι ο λαός της Τουρκίας ή κάποιας άλλης χώρας της περιοχής μας, όπως ισχυρίζονται εθνικιστές και η υπόλοιπη σαπίλα του ντουνιά.

Με μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως δεν είναι μόνο η περιοχή μας, αυτή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου έχουνε βγει τα μαχαίρια... Σε Ασία και Αφρική, Λατινική Αμερική και Ευρασία, σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κονταροχτυπιούνται μεγάλα συμφέροντα: Πώς και ποιος θα βάλει στο χέρι τον ενεργειακό και ορυκτό πλούτο, από πού θα περάσουν οι αγωγοί της Ενέργειας και τα εμπορεύματα, πώς θα μοιραστεί η "πίτα" της αγοράς.

Συγκρούονται μεγάλες εταιρείες - μονοπώλια, ο ένας επιδιώκει να "βγάλει το μάτι" του ανταγωνιστή και, αν γίνεται, να τον ξεπαστρέψει εντελώς. Εχουν από πίσω τους και τη στήριξη - οικονομική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική - ισχυρών χωρών και συμμαχιών, που διαμορφώνονται για την ενίσχυση των θέσεων των αστικών τάξεων και των μονοπωλίων τους έναντι των ανταγωνιστών τους...

Κι όλα αυτά συμβαίνουν όταν στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού συντελούνται σημαντικές αλλαγές. Οι ΗΠΑ, που παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά και η ΕΕ, χάνουν έδαφος, άλλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία κ.ά., δυναμώνουν, ανατρέπουν καταστάσεις και σχεδιασμούς, περνάνε δικά τους σχέδια. Κι αυτά δεν γίνονται μονάχα μέσα στα κομπιούτερ αυτών που μετράνε τις στατιστικές και τα νούμερα της ισχύος του κάθε κράτους, γίνονται και στα πεδία των μαχών, σε μια σειρά γωνιές του πλανήτη μας, που έχουν ήδη μπει στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο οποίος γεννά διαρκώς και νέες εστίες.

Μπαίνει το ερώτημα: Ποια η θέση του δικού μας τόπου, της δικής μας χώρας, του λαού μας σε όλο αυτό;

Βλέπουμε από τη μια την Ελλάδα να συμμετέχει σε δεκάδες αποστολές ενόπλων δυνάμεων εκτός συνόρων, τις διάφορες κυβερνήσεις της χώρας - όπως τώρα της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ - να περηφανεύονται πως δήθεν μας προστατεύουν οι ισχυρές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως και η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, αλλά την ίδια ώρα βλέπουμε τη "σύμμαχο" Τουρκία να αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών, να κάνει κάθε τόσο "σουρωτήρι" τον ελληνικό εναέριο χώρο με τα μαχητικά της, που τον παραβιάζουν και πετούν ακόμα και πάνω από ελληνικά νησιά. Παρακολουθούμε την τουρκική απειλή ότι αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλα, όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, τότε αυτό θα είναι αιτία πολέμου, ή ακόμα τις τουρκικές ανακοινώσεις πως τουρκικά γεωτρύπανα θα έρθουν να τρυπήσουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Η αστική τάξη της Ελλάδας και οι κυβερνήσεις της περηφανεύονται όταν τις αποκαλούν "μεντεσέ" των σχεδίων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή. Θεωρούν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό κάτι σαν "παράσημο", που δείχνει την "αξία" τους για τους "συμμάχους". Ετσι η χώρα μας και με την τελευταία Συμφωνία για τις βάσεις, που είχε προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και εφάρμοσε η ΝΔ, μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Επιπλέον, η χώρα μας, με ευθύνη της αστικής τάξης και των κομμάτων της, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί σε "κόμβο" Ενέργειας, σε "διάδρομο" για τα διεθνή δίκτυα μεταφορών και διαμετακόμισης εμπορευμάτων. Αυτή είναι η "Μεγάλη Ιδέα" της αστικής τάξης της Ελλάδας, που είναι για άλλη μια φορά καταστροφική για το λαό μας. Γιατί εμπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνες εξελίξεις, σε αιματηρούς σχεδιασμούς σε βάρος άλλων λαών, που έχουν προειδοποιήσει πως οι βάσεις που βρίσκονται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες θα βρεθούν στο στόχαστρό τους, αν τυχόν και γίνει κάτι. Ο λαός μας μετατρέπεται σε όμηρο των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Η αστική τάξη της Τουρκίας, που είναι σαφώς ισχυρότερη από την αστική τάξη της Ελλάδας, έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες. Επιδιώκει κι αυτή να παίξει το ρόλο του κόμβου Ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα θέλει να αναλάβει κι έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή και παγκόσμια, ως μία από τις 20 ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες και μία από τις 12 ισχυρότερες στρατιωτικά δυνάμεις.

Η ουσία, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, είναι πως η Τουρκία δεν αποδέχεται το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και αρνείται να αναγνωρίσει τον ενιαίο χαρακτήρα της ελληνικής επικράτειας, την οργανική σύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με τα νησιά και τα νησιώτικα συμπλέγματα, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα Δωδεκάνησα και στο Καστελόριζο, που αποτελεί κρίκο για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου.

Η νεολαία και ο λαός μας δεν πρέπει να συνταχθούν ούτε με το παραμύθι που καλλιεργούν αστικές δυνάμεις, ότι θα πάμε στη Χάγη και "θα τα βρούμε", θα γίνει βρε αδελφέ συνεκμετάλλευση, με τη βοήθεια των "διαβολικά καλών" συμμάχων μας. Αλλά ούτε και με εκείνες τις δυνάμεις του συστήματος που υψώνουν τις εθνικιστικές κραυγές, με επικίνδυνους λεονταρισμούς και προτάσεις για νέες αγορές εξοπλισμών από τους "διαβολικά καλούς" συμμάχους μας.

Ολοι τους δεν αμφισβητούν την αιτία των προβλημάτων και επιπλέον πριμοδοτούν λύσεις που είναι "βούτυρο στο ψωμί" για την αστική τάξη και τους ξένους συμμάχους της.

Η περιβόητη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων αφορά το πώς θα μοιράσουν τη λεία τα διάφορα μονοπώλια, και όχι τους λαούς. Επιπλέον, όσο η χώρα βρίσκεται στις "δαγκάνες" του ΝΑΤΟ, είναι "στον αέρα" οποιαδήποτε ουσιαστική προσπάθεια κατοχύρωσης της εδαφικής ακεραιότητας, όπως έδειξε η Ιστορία τα τελευταία 60 χρόνια. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν την Τουρκία στο λεγόμενο "δυτικό στρατόπεδο", μακριά από την "κακόβουλη", όπως τη χαρακτηρίζουν, επιρροή της Ρωσίας.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλισμός είναι επικίνδυνος γιατί είναι "νύχι - κρέας" με τον πόλεμο. Στην "κινούμενη άμμο" των καπιταλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κανένας λαός δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής!

Ο πόλεμοι που ξεσπούν μέσα στις "συμπληγάδες" των παραπάνω ανταγωνισμών δεν είναι μια υπόθεση εργασίας. Βλέπουμε να ξεσπούν ως η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα και έχουν οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και αποστολές που καταπατούν δικαιώματα άλλων λαών. Η πολιτική τους κινείται στις ράγες των ανταγωνισμών και έχουν το στίγμα της συνενοχής σε περίπτωση π.χ. ιμπεριαλιστικού πολέμου με την Τουρκία.

Ο λαός μας σε μια τέτοια περίπτωση δεν μπορεί να τρέφει καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και τα κόμματά της, που θα τον έχουν σύρει στον πόλεμο, και οι ευθύνες επιβάλλεται να καταλογίζονται από σήμερα.

Θα πρέπει, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, όπως το 'χει ξανακάνει στο παρελθόν, να οργανώσει τη δική του πάλη για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και ταυτόχρονα, αντλώντας και από την ιστορική εμπειρία, να καταφέρει να βγει ο ίδιος νικητής και ο μεγάλος ηττημένος να είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που γεννά πολέμους, επεμβάσεις, δυστυχία.

Και από σήμερα η νεολαία, μέσα από τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος, καλείται να δυναμώσει την πάλη της για να βγει η χώρα μας από τις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και οργανώσεων, με το λαό αφέντη στον τόπο μας, για να πάρει σάρκα και οστά το σύνθημα "Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών"!».