Πριν από λίγες μέρες συζητήθηκε στην Ολομέλεια η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τις «σχέσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ». Σ' αυτήν τη συνεδρίαση, η ύπατη εκπρόσωπος για την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ, Φ. Μογκερίνι, παρουσίασε τα επικίνδυνα σχέδια, που περιλαμβάνουν την ενίσχυση της πολεμικής προετοιμασίας, με συνεργασία των δύο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, ενώ προέβαλε και τους επικίνδυνους αυτοτελείς σχεδιασμούς της ΕΕ στο πλαίσιο της «Παγκόσμιας Στρατηγικής» της, σημάδι των εντεινόμενων ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσία.

Θυμίζουμε ότι η «Παγκόσμια Στρατηγική της ΕΕ» κινητοποιεί όλα τα μέσα (πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά, εμπορικά, στρατιωτικά) που διαθέτει η ιμπεριαλιστική Ενωση για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ανά τον κόσμο. Οι γεωγραφικές ιεραρχήσεις της ΕΕ που θέτει είναι κατά σειρά: Δυτ. Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, Καύκασος, νότια γειτονιά της ΕΕ.

Από αυτήν την αφετηρία, η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου προτείνει τη συμπληρωματικότητα ΕΕ και ΝΑΤΟ, το συντονισμό τους σε περιπτώσεις επεμβάσεων για «διαχείριση κρίσεων». Στηρίζει την ενίσχυση της συνεργασίας ΕΕ - ΝΑΤΟ και της εμβάθυνσης της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» τους. Παράλληλα, τονίζει την αυτοτέλεια της ΕΕ, ενώ απευθυνόμενη στις ΗΠΑ για τη στάση τους, ζητά «κατανόηση των ευρωπαϊκών στρατηγικών συμφερόντων».

Υποστηρίζει επίσης την «Ενισχυμένη Προωθημένη Παρουσία του ΝΑΤΟ στην ανατολική πτέρυγά του», απέναντι στη Ρωσία, με την ανάπτυξη τεσσάρων πολυεθνικών μάχιμων μονάδων του ΝΑΤΟ στην Εσθονία, στη Λετονία, στη Λιθουανία και την Πολωνία και καλεί σε κοινή αντιμετώπιση της ρωσικής διείσδυσης. Χαρακτηρίζει την PESCO συμπληρωματική προς το ΝΑΤΟ και ότι πρέπει να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για περαιτέρω συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ ώστε να λειτουργεί και στα δύο πλαίσια με διάθεση ανάλογων στρατιωτικών ικανοτήτων.

Παράλληλα, η έκθεση σημειώνει ότι πρέπει να αρθούν τα όποια νομικά κι άλλα εμπόδια ώστε στρατεύματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ να μπορούν να μετακινούνται ανεμπόδιστα από κράτος σε κράτος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στο όνομα της ενίσχυσης της λεγόμενης «στρατιωτικής κινητικότητας».

Τα άλλα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου είναι: Τα πεδία της συνεργασίας ΕΕ - ΝΑΤΟ, ιδίως «ενάντια στις υβριδικές απειλές, για την κυβερνοασφάλεια». Ανταλλαγή πληροφοριών. Ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας και αξιολόγηση των στρατιωτικών επιδόσεων των κρατών - μελών της ΕΕ (μηχανισμός CARD). Στήριξη του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Ταμείου Αμυνας». Κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Συνέχιση συνεργασίας στρατευμάτων ΕΕ - ΝΑΤΟ, όπως π.χ. των Frontex - Sea Guardian στη Μεσόγειο.

Παρεμβαίνοντας στη σχετική συζήτηση, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης σημείωσε ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ «είναι δυνάμεις ανασφάλειας για τους λαούς, αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή», υπενθύμισε ότι «τα 22 μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ» και κάλεσε τους λαούς «με την πάλη τους να είναι σε επαγρύπνηση για καμία αλλαγή συνόρων. Αποδέσμευση από αυτές τις λυκοσυμμαχίες με το λαό στην εξουσία είναι ο μόνος δρόμος».

ΚΕΙΜΕΝΑ: Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

Associated Press

Από ΝΑΤΟική αποστολή στα Σκόπια το 2001

Το «Globsec» τονίζει, εξάλλου, ότι το ΝΑΤΟ πρέπει γενικά «να κρατήσει την πόρτα ανοικτή για άλλα μελλοντικά μέλη μακροπρόθεσμα (...) Το να βοηθήσουμε Ουκρανία, Γεωργία και άλλους γείτονες της Ανατολικής Ευρώπης να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, και/ή να αντισταθούν στην επέμβαση της Ρωσίας σε όλες τις μορφές της, είναι ο καλύτερος τρόπος για τη Συμμαχία να αποθαρρύνει περαιτέρω επιθετικότητα της Ρωσίας», προσθέτει βάζοντας το θέμα στη σωστή του διάσταση, της ευρύτερης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

Τέλος, άλλο ένα σημείο που προκαλεί έντονη ανησυχία για το ρόλο που καλείται να παίξει η Ελλάδα, είναι το κεφάλαιο της Μελέτης με τον τίτλο «Εκσυγχρονισμός της πυρηνικής δομής και στρατηγικής του ΝΑΤΟ». Διαβάζουμε: «Ενώ η πορεία προς μια νέα πυρηνική στρατηγική και δομή είναι πολιτική πρόκληση, η Ομάδα Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ πρέπει να επιδιώξει να προχωρήσει όπου είναι δυνατόν». Για παράδειγμα, «απαιτείται μια πιο ολοκληρωμένη και ισχυρή προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις ασκήσεις προκειμένου να συμπεριληφθεί η περαιτέρω ενσωμάτωση συμβατικών και πυρηνικών σεναρίων».

Ολα αυτά ενώ πολλά λέγονται εδώ για έργα που γίνονται στην αεροπορική βάση του Αραξου σχετικά με δυνατότητες αποθήκευσης «ειδικών όπλων», ακόμα και πυρηνικών.

Πρόσθετη ανησυχία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο προκαλεί η πληροφορία ότι στις 17/5 επισκέφτηκε, συνοδευόμενος από επιτελείς του ΝΑΤΟ, την αεροπορική βάση του Αραξου ο Φρεντ Φρέντρικσον, επικεφαλής της Πυρηνικής Πολιτικής του ΝΑΤΟ και σταθερός υπέρμαχος του διαβόητου ΝΑΤΟικού δόγματος του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», στο πλαίσιο των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Μία ακόμα επιβεβαίωση ότι η κυβέρνηση, άσχετα με το τι υποστηρίζει δημοσίως, στην πραγματικότητα «παίζει με τη φωτιά», στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να αναδειχθεί σε «σημαιοφόρο» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, το «Globsec» είναι ένα παγκόσμιο «think tank», «με κύριο στόχο να διαμορφώσει τον παγκόσμιο διάλογο, διεξάγοντας ερευνητικές δραστηριότητες και διασυνδέοντας βασικούς εμπειρογνώμονες στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας». Για το σκοπό αυτό, διεξάγει το ετήσιο «Globsec Bratislava Forum», «ένα από τα κορυφαία συνέδρια για την παγκόσμια ασφάλεια στον κόσμο», καθώς και άλλες διοργανώσεις. Οι ερευνητές του δημοσιεύουν τακτικά αναλύσεις, έγγραφα πολιτικής και δημοσιεύσεις «που ανταποκρίνονται στις τρέχουσες προκλήσεις που προκύπτουν στο πολιτικό πεδίο», ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο συνεργάζεται με πρώην και νυν πολιτικούς στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, στρατιωτικούς, στελέχη τραπεζών και παγκόσμιων οργανισμών και άλλους. Οι δραστηριότητες του «think tank» αφορούν κυρίως την έρευνα σε τομείς όπως η κυβερνοασφάλεια, η Αμυνα και Ασφάλεια, η Ενέργεια, το μέλλον της Ευρώπης κ.ά.

Στην έκθεση, δεν περνά απαρατήρητη η πρεμούρα τους να επεκτείνουν την ακτίνα δράσης της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με χίλια μύρια προσχήματα. Το ΝΑΤΟ θα πρέπει «να είναι ικανό να καταπολεμήσει την τρομοκρατία και να διαχειριστεί κρίσεις πέρα από τα σύνορά του», αναφέρεται και μπαίνει ζήτημα να αλλάξουν «δόγματα και διαδικασίες επιχειρήσεων» ώστε να συμπεριλαμβάνουν ένα εύρος επιχειρήσεων από πόλεμο μέχρι «διαχείριση κρίσεων», όπως «τις συνέπειες μιας πανδημίας τύπου Εμπολα».

Ολα αυτά λειτουργούν ως πρόσχημα, προκειμένου το ΝΑΤΟ να διασφαλίσει την ελεύθερη πρόσβαση των μελών του στα «παγκόσμια αγαθά», όπως τα χαρακτηρίζει, αναφέροντας συγκεκριμένα «θάλασσα, αέρα, διάστημα και κυβερνοδιάστημα», αναγνωρίζοντας ως ιδιαίτερα σημαντική για τα συμφέροντα της λυκοσυμμαχίας τη θαλάσσια επικράτεια, έχοντας κατά νου τους διαύλους διαμετακόμισης και τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου.

Για να πετύχει τα παραπάνω, βάζει στόχο το ΝΑΤΟ να στήσει «εκτεταμένες συμμαχίες» σε όλα τα σημεία της Υδρογείου, κατονομάζοντας χώρες όπως Φιλανδία και Σουηδία, Ιορδανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα, αποτυπώνοντας τα σχέδια του ΝΑΤΟ να αναπτύξει παντού τις δυνάμεις του, με πρόσχημα ασκήσεις, συνεκπαιδεύσεις, ανθρωπιστικές κρίσεις και ό,τι άλλο.

Ολα στη γενικευμένη κόντρα για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, με ό,τι κινδύνους συνεπάγονται αυτές οι εξελίξεις για τους λαούς, ανάμεσά τους και τον ελληνικό, εφόσον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναλαμβάνει ολοένα και πιο επικίνδυνους ρόλους στην πραγματοποίηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών.

Ενδεικτικά, όσων βάζουν στο χαρτί και προχωρούν στην πράξη, είναι όσα προτάσσει το περιλάλητο think tank «Globsec», με έδρα την Μπρατισλάβα (βλέπε ένθετο).

Το «Globsec» ξεκίνησε μια μελέτη μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία το 2016 και τις αποφάσεις που πάρθηκαν εκεί, με άξονα την προσαρμογή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας σε ένα «διαφορετικό στρατηγικό περιβάλλον», με αναδυόμενες νέες «προκλήσεις» και παλαιές γνώριμες (βλ. Ρωσία) να επιστρέφουν, όπως υποστηρίζει.

Τονίζει, μάλιστα, ότι το πολυσέλιδο αυτό κείμενο, με τον τίτλο «Πρωτοβουλία του Globsec για την προσαρμογή του ΝΑΤΟ» και υπότιτλο «Τα μελλοντικά καθήκοντα της προσαρμοζόμενης συμμαχίας», «είναι μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη προσπάθεια αυτού του είδους που υποκίνησε ένα think-tank, το οποίο ανήκει σε ένα κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας».

Από την πρόσφατη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ

Στο κείμενο ευθύς εξαρχής τονίζεται ότι «καθώς πλησιάζει τα 70ά γενέθλιά του, το ΝΑΤΟ κινδυνεύει να μείνει πίσω στο ρυθμό των πολιτικών αλλαγών και των τεχνολογικών εξελίξεων που θα μπορούσαν να μεταβάλουν το χαρακτήρα του πολέμου, τη διάρθρωση των διεθνών σχέσεων και το ρόλο της ίδιας της Συμμαχίας. Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να σταθεί ακίνητο ή να επαναπαυτεί στις δάφνες του. Για να διατηρήσει την αξιοπιστία του (...) πρέπει να ξεκινήσει μια πιο εκτεταμένη διαδικασία προσαρμογής. Πρέπει να διασφαλίσει ότι έχει την ικανότητα να κάνει έναν μελλοντικό πόλεμο, εάν θέλει να αποτρέψει έναν τέτοιο πόλεμο. Και πρέπει να διαθέτει τα πολιτικά εργαλεία και τις εταιρικές σχέσεις για να ενισχύσει τις στρατιωτικές του ικανότητες».

Θέτοντας το ζήτημα μιας «νέας Στρατηγικής», λέει ότι τα κράτη - μέλη πρέπει: «Να αποδεχτούν τις νέες γεωστρατηγικές και διατλαντικές πραγματικότητες: Η προσαρμογή θα επιτύχει μόνο εάν η Συμμαχία αντιμετωπίσει νέες γεωστρατηγικές πραγματικότητες, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης αποθάρρυνσης μιας ρεβιζιονιστικής, στρατιωτικά προχωρημένης Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα θα προβάλλει σταθερότητα στο Νότο του ΝΑΤΟ και θα αντιμετωπίζει απειλές από κράτη όπως η Βόρεια Κορέα».

Για να επιτευχθεί «δίκαιη κατανομή των βαρών» μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, η έκθεση προτείνει «να τηρηθεί πλήρως η δέσμευση για επενδύσεις στον τομέα της άμυνας που συμφωνήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουαλίας το 2014 και τα νέα ποσά να δαπανώνται αποδοτικά». Η συγκεκριμένη απόφαση επιβάλλει σε όλα τα κράτη - μέλη να πιάσουν σταδιακά τη νόρμα 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες ετησίως, με ένα 20% αυτού του ποσού να κατευθύνεται σε απόκτηση «στρατηγικών όπλων», αλλά και έρευνες και παραγωγές ακόμα πιο εξελιγμένων φονικών όπλων.

Σε άλλο σημείο της μελέτης τονίζεται εξάλλου ότι πρέπει «τα κράτη - μέλη να αγοράζουν ό,τι χρειάζονται και όχι ό,τι θέλουν», δείχνοντας βασικά ότι οι στρατιωτικές δαπάνες καθορίζονται με βάση τις προτεραιότητες της λυκοσυμμαχίας και όχι τις ανάγκες των κρατών στην άμυνα.

Τονίζει, ακόμα, ότι σήμερα οι ΗΠΑ δίνουν το 75% των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και καλύπτουν το 68% του κόστους του. Χαρακτηρίζει «απαράδεκτη» την τέτοια αναλογία μεταξύ ΗΠΑ και των υπολοίπων 28 κρατών - μελών και επιμένει να πάει στο 50 - 50. Αναγνωρίζει, βέβαια, ότι για τους «Συμμάχους» αυτό συνεπάγεται «κάποιες δύσκολες πολιτικές αποφάσεις, όπως παραπέρα αυξήσεις στις δαπάνες για την Αμυνα και εκτεταμένες αναπτύξεις δυνάμεών σε σκληρές αποστολές».

Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι - πέραν των ΗΠΑ - τα άλλα 28 κράτη - μέλη οφείλουν να αναλάβουν μεγαλύτερο ρόλο σε αποστολές πέρα από αυτές του άρθρου 5 (περί «συλλογικής αντίδρασης» σε επίθεση που δέχεται ένα κράτος - μέλος). Οτι θα πρέπει να έχουν πλέον δυνάμεις με αρκετό «όγκο», που θα μπορούν να δρουν τόσο «σταθεροποιητικά», όσο και ως «δυνάμεις ανοικοδόμησης» σε περιοχές εκτός Ευρώπης. Προς τούτο, ζητά να εξασφαλιστούν «ευέλικτες» ταξιαρχίες ή μεραρχίες, όπως η ελληνική 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «Πόντος» που έχει ταχθεί από ελληνικής πλευράς ως διαθέσιμη για τέτοιες αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Το «Globsec» ορίζει επίσης στη Μελέτη ένα χρονοδιάγραμμα μέχρι το 2021, ώστε οι συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ να γίνουν πιο «ευέλικτες» και συνολικά η ιμπεριαλιστική συμμαχία να διασφαλίσει τη δυνατότητα ταχέων ενισχύσεων.

Να σημειωθεί ότι τέτοιες προτάσεις αντανακλούν γενικότερους «προβληματισμούς» και σχέδια του ΝΑΤΟ, καθώς ο Στόλτενμπεργκ στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας την προηγούμενη βδομάδα, ανακοίνωνε τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία Ετοιμότητας», σχέδιο με την κωδική ονομασία «Τέσσερα Τριαντάρια», συγκεκριμένα έως το 2020 να έχουν 30 μηχανοκίνητα τάγματα, 30 αεροπορικές μοίρες και 30 πλοία μάχης έτοιμα να αναλάβουν δράση εντός 30 το πολύ ημερών.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και ο στόχος του ΝΑΤΟ περί βελτίωσης της λεγόμενης «στρατιωτικής κινητικότητας», με απάλειψη, σε συνεργασία με την ΕΕ, των γραφειοκρατικών ή όποιων άλλων εμποδίων, αλλά και την κατασκευή νέων, ανθεκτικών υποδομών (αυτοκινητοδρόμων, γεφυρών, σιδηροδρομικών δικτύων), προκειμένου να διεκπεραιώνονται ταχύτερα και με ασφάλεια στρατιωτικές δυνάμεις στα ανατολικά και νότια.

Η Μελέτη της «Globsec» βάζει κι αυτή θέμα βελτίωσης των υποδομών που χρησιμοποιούν τα στρατιωτικά μέσα για τη διεκπεραίωσή τους, όπως επίσης βάζει στόχο να γίνει μια «Στρατιωτική Ζώνη Σένγκεν», ακριβώς για να επαλειφθούν γραφειοκρατικά εμπόδια στη μετακίνησή τους.

Επιπλέον, η μελέτη του «Globsec» βάζει θέμα και αναπροσαρμογής της δομής διοίκησης του ΝΑΤΟ, ώστε να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, να «πολεμήσει απόψε κιόλας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο κείμενο. Πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο, όπου το ΝΑΤΟ έχει ήδη δρομολογήσει αποφάσεις στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής, για δυο νέες Διοικήσεις, μια στις ΗΠΑ και μια στη Γερμανία, για την ταχύτερη διεκπεραίωση προσωπικού, υλικού και μέσων.

Εξάλλου, η μελέτη του «Globsec» ζητά στενότερη διασύνδεση με την ΕΕ και προβλέπει ότι «η ΕΕ θα γίνει ένας όλο και πιο σημαντικός παράγοντας διπλωματίας και ασφάλειας και εταίρος του ΝΑΤΟ» και η μεταξύ τους «στρατηγική εταιρική σχέση όλο και πιο σημαντική για τη διαχείριση των διατλαντικών σχέσεων». Καλεί έτσι τους δύο πόλους να «ενισχύσουν την πρακτική συνεργασία μεταξύ τους», βάζοντας ως στόχο και μια Σύνοδο Κορυφής ΝΑΤΟ - ΕΕ που θα γίνεται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.

Αυτό, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι «οι αντίπαλοι του ΝΑΤΟ ήδη θεωρούν ότι βρίσκονται σε πόλεμο μαζί του», κατονομάζοντας ως τέτοιους τη Ρωσία, την «Αλ Κάιντα» και τον ISIS.

Κάνει εκτεταμένη αναφορά στις κινήσεις της Ρωσίας να επεκτείνει, όπως υποστηρίζει, τη σφαίρα επιρροής της, ενώ ταυτόχρονα εκσυγχρονίζει και αναπτύσσει τις Ενοπλες Δυνάμεις της. Πέρα, μάλιστα, από τις κινήσεις της Μόσχας για τον έλεγχο «τεράστιων ενεργειακών πηγών», αλλά και τις ενέργειές της στην Ανατολική Ευρώπη, η μελέτη εστιάζει και στις ρωσικές ενέργειες στη Συρία και ευρύτερα, σημειώνοντας ότι «προκαλούν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και των Συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο». Οτι «η ευθυγράμμισή της κύρια με σιιτικά καθεστώτα και ομάδες, την ώρα που οι ΗΠΑ εμβαθύνουν τη συνεργασία τους με τα σουνιτικά κράτη και το Ισραήλ, πιθανόν θα εντείνει τις πολιτικές τριβές στην περιοχή».

Σε αυτό το πλαίσιο, επιμένει ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να παίξει ακόμα πιο ενεργό ρόλο στη μάχη κατά της «τρομοκρατίας» - ή ό,τι παρουσιάζουν ως τέτοια - στη Μέση Ανατολή. Σε άλλο σημείο, άλλωστε, της μελέτης προβάλλεται ως αναγκαιότητα η μεγαλύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, υπογραμμίζοντας ως προς αυτό ότι πολλές φορές «το ΝΑΤΟ λέει πολλά, αλλά κάνει λίγα στη νότια γειτονία του».

Τονίζει, ακόμα, ότι προκειμένου να αποτρέψει την επέκταση της αστάθειας της «τρομοκρατίας» και της «παράνομης μετανάστευσης» στη Μεσόγειο, πρέπει το ΝΑΤΟ να στήσει μια συμμαχία από συμμάχους και εταίρους για «παρέμβαση» στην περιοχή. Οτι προς τούτο πρέπει να ενισχύσει δεσμούς με την Αφρικανική Ενωση και τον Αραβικό Σύνδεσμο. Πίσω από τα προσχήματα της «ασφάλειας» από την τρομοκρατία και τη μετανάστευση, προβάλλει το άλλοθι των επόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Ακόμη κι αυτοί που μπερδεύουν τα αρκτικόλεξα, όπως ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΟΣΑ κ.λπ., μπορεί με μια άλλη λέξη να ξεδιαλύνουν στην ουσία τους, κι έτσι να σωθούν. Σ' όλη τη συζήτηση για το Σκοπιανό, την ονοματολογία, τις μομφές, τα σηκωμένα ψηλά χέρια και πόδια, η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της δεξιάς εξουσιαστικής αριστεράς κρύβεται στην αδόκιμη φανφαρόνικη λέξη, που εφηύρε ο κύριος Τσίπρας στη διαγγελματολογία του, και είναι η «συνανάπτυξη». Τέτοια θα 'χουμε Ελλάδα και προσωρινώς FYROM στην αγκαλιά των λύκων, που καίγονται για να εντάξουν έναν - έναν τους κατακερματισμένους γείτονες στην αγέλη τους.

Πάμε λοιπόν να δούμε το «αυτό», το πρώτο συνθετικό της τσιρκουλαλικής ρητορείας των ημερών. Η αυταρέσκεια με την οποία μπούκαρε τρέχοντας ο υπουργός Αμυνας, λίγο πριν την ονομαστική ψηφοφορία για το άθλιο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο, στην αίθουσα της Ολομέλειας, επιβραβεύτηκε μ' ένα θυελλώδες χειροκρότημα των ΣΥΡΙΖΑίων, που τον υποδέχτηκαν ως ντίβα που υποκλίνεται με την αυλαία του σικελικού - σκοπιανού εσπερινού.

Αυτοεπαινέθηκαν, αυτοϊκανοποιήθηκαν και εξασφάλισαν τα μπράβο όλων όσων έβριζαν κι έστελναν στα σπίτια τους (π.χ. go home mrs Merkel), μέχρις ότου τους πείσουν ότι είναι οι καλύτεροι επιστάτες στα χωράφια τους. Η αυτοϊκανοποίηση δεν ήταν ποτέ αμάρτημα, παρά μόνον για πουριτανούς, που φοβόντουσαν να ομολογήσουν ότι ανακουφίζονται. Οι φίλαυτοι συνήθως κρίνονται με το θάνατο και οι επιπτώσεις των πράξεών τους εκτιμώνται από τους ζωντανούς του μέλλοντος. Αυτοεκπληρούμενη καριέρα δεν υπάρχει.

Συγκεκριμένα, συμβολή στην εκδήλωση είχαν με τις παρεμβάσεις τους ο Β. Χριστοφόρου, καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διευθυντής του Εργαστηρίου Ηλεκτρονικών Αισθητηρίων, ο Αν. Τσουκαράκης, Συνταγματάρχης (ΣΔΓ), πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ), ο Β. Κουτρουφίνης, πρόεδρος της Ενωσης Στρατιωτικών ΠΕ Αρκαδίας - Εκπαιδευτής Ενηλίκων, ο Γ. Ροΐδης, αντιναυάρχος ΠΝ (ε.α.), πρόεδρος του ΔΣ της Ανεξάρτητης Ενωσης Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΝΕΑΕΔ) και του ΔΣ των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, ο Ν. Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., ο Μ. Λουτσέτης, σμήναρχος Πολεμικής Αεροπορίας ε.α., ο Μ. Σοφικίτης, Ταξίαρχος (ΠΖ) ε.α., ο Τρ. Φωτιάδης, αντιπλοίαρχος Πολεμικού Ναυτικού ε.α. και μέλος της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα (ΚΕΘΑ), ο Ν. Λάππας, μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, ο Ν. Καρπής, αντιπλοίαρχος ε.α. του Λιμενικού Σώματος, ο Γ. Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Γ. Γκισγκίνης, μεταπτυχιακός φοιτητής στην Ευρωπαϊκή Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθήνας και ο Αλ. Πανούσης, μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΕΚΠΑ σε σπουδές Αμυνας και Ασφάλειας.

MANOLIS PAKIAS

Ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου» δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα.

Σε επόμενα φύλλα θα δημοσιευτούν και άλλες εισηγήσεις.

Κυρίες και κύριοι,

Φίλες και φίλοι,

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Στις μέρες μας, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνεται ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια, κυρίως στρατιωτικά μέσα.

Η μετάβαση από την αντιλαϊκή πολιτική εντός μιας ασταθούς ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» στη στρατιωτική σύγκρουση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προετοιμάζεται με εντάσεις, συνοριακά επεισόδια, κρίσεις. Κι αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.

Παρακολουθούμε τις σύνθετες εξελίξεις στη Χερσόνησο της Κορέας μετά την τελευταία προσέγγιση ανάμεσα στη Νότια και Βόρεια Κορέα, τη διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ - Ν. Κορέας και τις σχετικές αντιδράσεις και τη συνάντηση των Προέδρων ΗΠΑ - Β. Κορέας.

Οι εξελίξεις εξαρτώνται από την πορεία των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων και την κλιμάκωση των εντάσεων για τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, των πηγών ενεργειακών και άλλων ορυκτών, των αγωγών και δρόμων μεταφοράς υδρογονανθράκων και του εμπορίου γενικότερα.

Για την επίτευξη των στόχων αυτών, οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν διάφορα προσχήματα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των λαών. Στο οικονομικό επίπεδο βλέπουμε να οξύνεται ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την Κίνα, αλλά και με την ΕΕ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επιβολή υψηλών δασμών στην εισαγωγή χάλυβα και αλουμινίου από τις ΗΠΑ, που στην πράξη αποτελεί την κήρυξη ενός «εμπορικού πολέμου» μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η ΕΕ αυξάνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες στο πλαίσιο της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO) με συμμετοχή και της Ελλάδας. Επίσης, συμβάλλει με βελτίωση υποδομών στον ΝΑΤΟικό στόχο για «στρατιωτική κινητικότητα».

Η πολεμική προετοιμασία του ΝΑΤΟ στα σύνορα με τη Ρωσία διαρκώς αυξάνεται. Η «αντιβαλλιστική άμυνα» είναι πλέον ενεργή.

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει εμπλακεί σε μια υποβόσκουσα στρατιωτική σύγκρουση στην περιοχή του Ντονμπάς, με δυνάμεις που στηρίζονται από τη Ρωσία. Κλιμακώνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να ενισχύσουν τις θέσεις τους στη Βόρεια και τη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και να αποκτήσουν προσβάσεις στο άλλο «υπογάστριο» της Ρωσίας, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, συγκροτώντας κι εκεί βάσεις, όπως και στην περιοχή της Απω Ανατολής.

Προφανώς και η άλλη πλευρά δεν μένει αδρανής. Σε μια αναμέτρηση τέτοιου δυναμικού και για συμφέροντα ξένα προς αυτά του λαού μας, προβάλλει ο κίνδυνος να οδηγηθούν στο να δώσουν το αίμα τους στρατιωτικοί και νέοι της πατρίδας μας, με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Συρία διαρκεί 7 χρόνια και έχει στοιχίσει καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες.

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και η συμμαχία τους εναντίον της Συρίας έχουν στόχο τη γεωγραφική της θέση, τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και τον δρόμο μεταφοράς της Ενέργειας.

Από την πλευρά της, η Ρωσία με τη δική της στρατιωτική επέμβαση υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων. Η Τουρκία με δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις, «Ασπίδα του Ευφράτη» και «Κλάδο Ελιάς» - Αφρίν, προσπαθεί να εμποδίσει τη συνένωση των κουρδικών καντονιών, κατέχοντας συριακό έδαφος και συμβάλλοντας στο διαμελισμό της χώρας.

Στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι πλέον και η αξιοποίηση διάφορων ένοπλων εγκληματικών ομάδων, κυρίως με θρησκευτικό περίβλημα. Σ' αυτήν τη βάση, μια από αυτές τις δυνάμεις, το «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS), που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επέμβαση, έχει σχεδόν ηττηθεί συνολικά στη Συρία και το Ιράκ. Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται.

Από την αρχή του πολέμου φάνηκε πόσο κοντά ήταν η έκρηξη μιας γενικότερης σύρραξης. Το ίδιο φάνηκε, όταν τον Απρίλη που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας από τις ΗΠΑ, με τη συμμετοχή Γαλλίας - Βρετανίας, προκαλώντας απειλές και από τη ρωσική πλευρά.

Τότε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπάθησε να πείσει κάποιους που αισθάνονται αριστεροί και αντιιμπεριαλιστές λέγοντας ότι η χώρα δεν συμμετέχει στον πόλεμο. Ομως, οι πύραυλοι «Τόμαχοκ» που έπεσαν στη Συρία, από πού ξεφύτρωσαν; Η απάντηση είναι πως ένας από τους σταθμούς της διαδρομής τους ήταν τα τούνελ στη βάση της Σούδας, απ' όπου και φορτώθηκαν. Τα καύσιμα για να κινηθούν οι επιτιθέμενοι, επίσης. Τα κατασκοπευτικά αεροσκάφη πάλι από την Κρήτη έφυγαν.

Στη Μέση Ανατολή και τον Κόλπο δυναμώνει η ένταση και οξύνονται οι αντιθέσεις μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ενώ συνεχίζεται η αντιπαράθεση του Ιράν με το Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν και στο έδαφος της Υεμένης.

Συνεχίζεται ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού απέναντι στην κλιμακούμενη επιθετικότητα του Ισραήλ και φυσικά έχει τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ πατά στην προκλητική στήριξη που απολαμβάνει από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Καταδικαστέα από τη μεριά μας είναι η συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με το Ισραήλ.

Καταδικάζουμε την εκ μέρους των ΗΠΑ προκλητική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και την απαράδεκτη στάση της ΕΕ, που ταυτίζει τον «θύτη» με το «θύμα».

Η επέμβαση ΝΑΤΟικών δυνάμεων, τον Απρίλη του 2011, εναντίον της ενεργειακά πλούσιας Λιβύης πραγματοποιήθηκε προκειμένου να ακυρώσει την επαναδιαπραγμάτευση ευνοϊκών συμφωνιών για τα μονοπώλιά τους, προς όφελος των μονοπωλίων της Ρωσίας και της Κίνας. Σήμερα, η Λιβύη παραμένει μια διαλυμένη χώρα, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να έχουν στείλει τη «Σοφία» (εννοούμε τη στρατιωτική επιχείρηση) να την «προσέχει», μαζί με την «Sea Guardian», με ελληνική συμμετοχή.

Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ βιάζονται για ολοκλήρωση της ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές δομές. Στη στρατηγική της ΕΕ είναι αυξανόμενη η οικονομική σημασία των Βαλκανίων για δίκτυα μεταφορών και Ενέργειας των μονοπωλίων της ΕΕ.

Προσπαθούν να προλάβουν τα σχέδια και την επιρροή των Ρωσίας - Κίνας. Για την Κίνα τα Βαλκάνια αποτελούν ένα «κανάλι» για το δρόμο του μεταξιού προς την Ευρώπη, με την αξιοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και την ανάπτυξη σιδηροδρομικών δικτύων της Σερβίας. Η Ρωσία έχει ήδη σημαντικά ερείσματα στη Σερβία. Γενικότερα τα Βαλκάνια είναι προνομιακή αγορά, αλλά και πεδίο διαπάλης, για τη διέλευση ή όχι του ρωσικού φυσικού αερίου στην ΕΕ.

Οι ευρωΝΑΤΟικοί αξιοποιούν την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης για εξυπηρέτηση των επιδιώξεών τους, ενώ Τσίπρας και Καμμένος ενθουσιάστηκαν που ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα χαρακτήρισε την κυβέρνησή τους «γεωστρατηγικό μεντεσέ» για τα Βαλκάνια. Παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται - για να μην πούμε κάτι βαρύτερο - τι κίνδυνοι, τι πόνος και δυστυχία για τους λαούς κρύβονται μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις...

Ετσι, λοιπόν, έχουμε καθαρό ότι δεν είναι η «ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης» που ωθεί τις κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας για την επίτευξη πάση θυσία μιας συμφωνίας! Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα της ΠΓΔΜ, διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, βιάζονται ώστε τον Ιούλη να προσκληθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ χωρίς αντιρρήσεις και να υπάρξει πρόσκληση για ένταξη στην ΕΕ. Από τους διοργανωτές, όμως, των συλλαλητηρίων, αλλά και από πολιτικά κόμματα αυτή η πλευρά του ζητήματος μένει στο απυρόβλητο!

Η συμφωνία που φέρνει ο κ. Τσίπρας ενέχει το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού, αφού διατηρείται η έννοια της «μακεδονικής εθνικότητας» και της «μακεδονικής γλώσσας».

Επικίνδυνες είναι και οι αλυτρωτικές θέσεις του τύπου «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» που προβάλλονται από εθνικιστικές δυνάμεις για να εγκλωβίζουν λαϊκούς ανθρώπους. Από τη γειτονική χώρα, επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αλυτρωτικές διεκδικήσεις ο λεγόμενος «αυτοπροσδιορισμός» που δεν βασίζεται σε αρχές, αλλά σε υποκειμενισμό και επιθυμίες και αδιαφορεί για τα ιστορικά στοιχεία.

Η άποψή μας είναι στον αντίποδα της συμφωνίας που κάνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τα Σκόπια. Πολιτικός στόχος της Ελλάδας από τη σκοπιά των συμφερόντων του ελληνικού λαού και του λαού της γείτονος χώρας έπρεπε να είναι η αποτροπή πάση θυσία της ένταξης της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως επίσης και η αποδέσμευση της χώρας μας από αυτές τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Γνωρίζουμε ότι η ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, όπως και σε κάθε άλλη περιοχή, όχι μόνο δεν αμβλύνει, αλλά οξύνει την τάση αποσταθεροποίησης των συνόρων, τις αλυτρωτικές, αλλά και τις κοσμοπολίτικες φωνές, την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Στόχος πρέπει να είναι η εξαφάνιση κάθε αλυτρωτισμού από το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ με εξασφαλισμένη αναθεώρησή του, απαραβίαστο συνόρων. Δεν φτάνει μόνο μια ονομασία, erga omnes, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό.

Το ΚΚΕ, μελετώντας όλους τους παράγοντες που σχετίζονται με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ, έχει εκφράσει την αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική και αντιτάσσεται σε οποιαδήποτε συμφωνία που δεν πληροί ως σύνολο τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αντιτάσσεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, που προωθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί υπερασπίζεται και προωθεί τη φιλία και συνεργασία των λαών απέναντι στον πραγματικό εχθρό τους, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Θέτουμε υπόψη σας επίσης ότι και τα σενάρια για αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη «Μεγάλη Αλβανία» τροφοδοτούνται συχνά - πυκνά από την αλβανική πλευρά, υπενθυμίζοντας πόσο ρευστή παραμένει η κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια.

Το «πακέτο» των συζητήσεων μεταξύ Ελλάδας - Αλβανίας κυρίως αφορά τη διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δύο χωρών, ενώ η αλβανική πλευρά δεν σταματά να θέτει το «ζήτημα της Τσαμουριάς». Οσο παραμένει το πρόβλημα των εθνικιστικών διεκδικήσεων, η συμφωνία που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την Αλβανία θα έχει έναν στόχο: Να υπηρετεί τη διαδικασία ένταξης της γειτονικής χώρας στην ΕΕ.

Η Τουρκία ανήκει στους G20. Εχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Εκτός από τις παραβιάσεις στο Αιγαίο και τις προκλήσεις στη Θράκη, η Τουρκία διατηρεί κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο, στη Συρία και το Ιράκ, έχει δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στην Αλβανία, στη Σομαλία, στο Κατάρ, έχει γενικότερες βλέψεις στα Βαλκάνια, στην Κεντρική Ασία κ.α.

Δεν διστάζει να περιορίσει τη διάθεση της βάσης του Ιντσιρλίκ σε ΗΠΑ και Γερμανία, ενώ διατηρεί το ραντάρ της ΝΑΤΟικής «αντιπυραυλικής άμυνας» στο έδαφός της. Παράλληλα, ενισχύει τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία, διαπραγματεύεται τόσο την αγορά του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος «S-400», όσο και αντίστοιχων δυτικών συστημάτων, αν και δεν δίστασε να καταρρίψει ρωσικό αεροσκάφος στα σύνορα με τη Συρία, τον Νοέμβρη του 2015.

Πέραν της οικονομικής διείσδυσης, η Τουρκία εμφανίζεται ως «αρωγός» των μουσουλμάνων της περιοχής.

Από τις αρχές του 2018 επικρατεί ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, τόσο στο Αιγαίο, στην ΑΟΖ της Κύπρου, όσο και στον Εβρο, με τάση κλιμάκωσης και με κινδύνους για τη δημιουργία θερμού επεισοδίου, ακόμα και πολεμικής εμπλοκής, στο έδαφος των πάγιων τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Το ΚΚΕ εκτιμά ότι η Τουρκία διεκδικεί αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή και γι' αυτό, ακόμα και στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη, ο Ερντογάν έθεσε ζήτημα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, που έχει καθορίσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπως και τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ.

Ο πρώην πρωθυπουργός Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», υποστηρίζει ότι: «...Η Τουρκία, για να γίνει μία πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο έως την Αδριατική και από το Σουέζ έως την Ερυθρά Θάλασσα...». Τα λόγια αυτά τα λένε όλα.

Το ΚΚΕ έχει κατακρίνει την κυβέρνηση ότι καλλιεργεί στον ελληνικό λαό κλίμα εφησυχασμού, άλλοτε υπερβάλλοντας για την αποτελεσματικότητα του διαλόγου, άλλοτε λέγοντας πως οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα υπερασπιστούν την Ελλάδα. Αλλοτε πάλι επιδίδεται σε λεονταρισμούς, όπως ήταν η κοινή επίσκεψη της ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας, με τη συνοδεία βουλευτών της ναζιστικής ΧΑ, στο Καστελόριζο κ.ά.

Σήμερα χρειάζεται καλό μέτρημα και υπεύθυνη στάση, αποφασιστική αντιμετώπιση εθνικιστικών, πολεμοκάπηλων κραυγών, αλλά και της κοσμοπολίτικης λογοκοπίας, οπορτουνιστικών απλουστεύσεων που χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις σκοπιμότητας κατά του ΚΚΕ, χαρακτηρίζονται από αξεπέραστες αντιφάσεις, υποτιμούν τη σημασία της υπεράσπισης του απαραβίαστου των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, σνομπάρουν την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών που προβλέπουν τα σημερινά σύνορα, που προέκυψαν μετά από αιματηρούς πολέμους.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, η Τουρκία προχωράει συστηματικά στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, αμφισβητώντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αν και παράλληλα με την όξυνση της έντασης και του ανταγωνισμού συνυπάρχουν και στοιχεία οικονομικής συνεργασίας, όπως π.χ. με τη δημιουργία του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες το 2010, οπότε και υπογράφτηκαν δεκάδες επιχειρηματικές συμφωνίες.

Εφάρμοσε μέτρα που εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια της αεροπλοΐας και ναυσιπλοΐας, και βέβαια για την πρόκληση εντάσεων ακόμα και πολεμικής εμπλοκής. Συγκεκριμένα, η τουρκική αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου εκδηλώνεται:

α) Στον εναέριο χώρο, την αιγιαλίτιδα ζώνη και τα χωρικά ύδατα

Από το 1931 ο ελληνικός εναέριος χώρος έχει οριστεί με νόμο ότι εκτείνεται στα 10 ναυτικά μίλια (νμ) από τις ακτές. Το τμήμα του, μεταξύ 6 και 10 ν.μ., αμφισβητείται τόσο από την Τουρκία όσο και από τους «συμμάχους» της χώρας στο ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ καταδικάζει αυτήν την αμφισβήτηση και θεωρεί απαράδεκτη την απειλή πολέμου (casus belli) εκ μέρους της Τουρκίας, στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 νμ που είναι σήμερα. Η επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας μέχρι τα 12 μίλια είναι δικαίωμά της, που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Το ίδιο εφαρμόζει η πλειοψηφία των χωρών, όπως και η Τουρκία στη Μαύρη και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Κατανοούμε πλήρως βεβαίως, ότι η άσκηση αυτού του δικαιώματος είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.

β) Στην έρευνα και διάσωση στην περιοχή πληροφοριών πτήσης (FIR)

Ζήτημα σχετικό με τα εναέρια και τα θαλάσσια σύνορα είναι και η «ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗ». Η Τουρκία, αν και αρχικά αποδέχτηκε το καθεστώς έρευνας και διάσωσης για τα αεροπορικά και για τα ναυτικά ατυχήματα, άρχισε να το αμφισβητεί 27 χρόνια αργότερα από τις συμφωνίες, προσπαθώντας να επεκτείνει το χώρο της δικαιοδοσίας της μέχρι το μέσο του Αιγαίου (25ο μεσημβρινό), εντός του FIR Αθηνών, όπως και το βόρειο τμήμα των ορίων του FIR Λευκωσίας για τη θαλάσσια έρευνα και διάσωση.

Ετσι, στη βάση αυτή προκαλεί σοβαρές επιπλοκές σε βάρος της προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και δημιουργεί μια ακόμη μόνιμη πηγή εντάσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Είναι όμως τεράστια και η ευθύνη της κυβέρνησης ΝΔ (2004) που αποδέχτηκε την τροποποίηση σχετικού κειμένου του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας, ICAO, για την έρευνα και διάσωση, με τη διαγραφή του όρου «όρια» (boundaries) και αποτέλεσμα να πάψει να ισχύει η ταύτιση των ορίων έρευνας και διάσωσης στον διεθνή χώρο του Αιγαίου με τα όρια του FIR.

Από τη δεκαετία του '80, η Τουρκία αρνείται, στην πράξη, να υποβάλει σχέδια πτήσης για τις εισόδους των στρατιωτικών αεροσκαφών εντός του FIR Αθηνών, ενώ αμφισβητεί τα όριά του. Βρίσκει συμπαραστάτες τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που εφαρμόζουν το ίδιο για τα δικά τους αεροσκάφη.

Το 2002 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε στην πράξη την αλλαγή του FIR Αθηνών στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού σχεδίου κατάργησης - ενοποίησης των FIR των ευρωπαϊκών χωρών, που είναι η άλλη όψη της καθιέρωσης ενιαίου επιχειρησιακού χώρου του ΝΑΤΟ. Επίσης, είχαμε αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο πλαίσιο του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας που αφορά στο FIR Αθηνών. Ετσι εκτιμούμε ότι νομιμοποιήθηκαν οι παραβάσεις στο πλαίσιο της συνδιαχείρισης του Αιγαίου.

Το ΚΚΕ έχει εκφράσει την αντίθεσή του στον Eurocontrol και την πολιτική της ΕΕ για τον «Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό», που έχουν αποδεχθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το κόμμα μας, επίσης, καταψήφισε νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο ίδιο ευρωενωσιακό πλαίσιο, που προβλέπουν το διαχωρισμό της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας σε δύο μέρη (επιτελικό, επιχειρησιακό), καθώς δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

γ) Στην υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ)

Τα νησιά, εκτός από τους βράχους που δεν έχουν οικονομική ζωή, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, έχουν το ίδιο δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα και σε ΑΟΖ, μέχρι και 200 ν.μ. από τις ακτές, όπως οι ηπειρωτικές περιοχές.

Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό των νησιών. Εστιάζει ιδιαίτερα στο Καστελόριζο, που μαζί με τη Στρογγύλη και το σύμπλεγμα νησίδων και βραχονησίδων στην περιοχή αυτή, είναι το κλειδί για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Πολύ περισσότερο που η λεκάνη αυτή φαίνεται ότι έχει σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Η αμφισβήτηση του δικαιώματος για το Καστελόριζο, συνδυάζεται με την αμφισβήτηση για τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη και τα υπόλοιπα νησιά στην περιοχή.

Το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στην πολιτική της εγκατάλειψης και εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως καθορίζονται από τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο στη Θάλασσα του 1982. Τα όρια των ζωνών μεταξύ αντικείμενων ή παρακείμενων χωρών προσδιορίζονται με μεταξύ τους συμφωνία.

δ) Για τη Συνθήκη της Λοζάνης

Οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, Ερντογάν, για την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης (1923) αποτέλεσαν μέρος μιας συντονισμένης επιχείρησης που εκφράζει την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, που τελικά δεν περιορίστηκε μόνο σε λεκτικό επίπεδο.

Το Κόμμα μας πολύ έγκαιρα είχε καταλήξει ότι η συγκεκριμένη τουρκική στάση εμπεριείχε τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου, ακόμα και πολεμικής αναμέτρησης και δυστυχώς τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες του ΚΚΕ.

Με τη Συνθήκη της Λοζάνης καθορίστηκαν τα σύνορα για όλο το Αιγαίο.

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λοζάνης, σε συνδυασμό με την ιταλο-τουρκική Συμφωνία του Γενάρη του 1932 και του συμπληρωματικού Πρωτοκόλλου της 28ης Δεκέμβρη 1932, οριοθετήθηκαν τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών μεταξύ Μικρασιατικής Ακτής καθώς και τα όρια του Δωδεκανησιακού Συμπλέγματος. Στη συνέχεια, στο άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10 Δεκέμβρη 1947) προβλέφθηκε η εκχώρηση από την Ιταλία στην Ελλάδα των Δωδεκανήσων, μαζί με «τας παρακειμένας νησίδας».

Η Τουρκία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε 152 νησίδες, σε όλο το Αιγαίο μέχρι την Γαύδο, μαζί με το αντίστοιχο τμήμα αιγιαλίτιδας ζώνης, που δικαιούνται όλες (σήμερα 6 ν.μ. ή και μέχρι 12 ν.μ.) και την ΑΟΖ όσες δικαιούνται. Διότι όσες από τις νησίδες αυτές δεν διατηρούν οικονομική ζωή καθώς και οι βράχοι, μπορεί να μη δικαιούνται υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δικαιούνται όμως χωρική θάλασσα και κατ' αυτήν επηρεάζουν προσθετικά ή αφαιρετικά τις γειτονικές ΑΟΖ.

ε) Στη Θράκη

Η Συνθήκη της Λοζάνης έχει ρυθμίσει, εκτός των άλλων, και το καθεστώς των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Τουρκία και των μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, στη Θράκη. Η μειονότητα περιλαμβάνει Τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά, Ελληνες υπηκόους.

Το τουρκικό κράτος, αξιοποιώντας το μουσουλμανικό θρησκευτικό στοιχείο, επεμβαίνει μεθοδικά, προκειμένου να ενοποιήσει τη μειονότητα, καλλιεργώντας τουρκική συνείδηση. Αξιοποιεί προβλήματα διακρίσεων και περιορισμών, που προκάλεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε βάρος των μειονοτικών. Χρησιμοποιεί ιδιαίτερα τις παρεμβάσεις εθνικιστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

Τη γραμμή της Αγκυρας στο μειονοτικό εκφράζει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και το κόμμα DEB (Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας). Ιδιαίτερα επικίνδυνες είναι οι παρεμβάσεις που προβάλλουν το ζήτημα της λεγόμενης «αυτονομίας και αυτοδιάθεσης», οι οποίες προωθούνται μέσα σε τουρκόφωνους πληθυσμούς στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επί της ουσίας συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική των προκατόχων της. Στις περιοχές που ζούνε λαϊκές οικογένειες της μειονότητας παραμένουν ελλείψεις, π.χ. στις υποδομές Προσχολικής Αγωγής, ακόμα και στη βασική εκπαίδευση, προβλήματα στο αποχετευτικό δίκτυο, στην υδροδότηση, στο οδικό δίκτυο και σε άλλες υποδομές, παρά τα επιμέρους θετικά βήματα που έχουν γίνει κατά διαστήματα, μετά την αποφασιστική διεκδίκηση και ανάδειξη των προβλημάτων από το ΚΚΕ.

Η παρέμβαση του ΚΚΕ συγκεντρώνει την προσοχή της στην ενίσχυση της ταξικής ενότητας και στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για κάθε λαϊκό πρόβλημα, ανεξάρτητα από θρησκευτικές αντιλήψεις και προέλευση, ώστε να δυναμώνει ο αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στις αστικές τάξεις και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Με ιδιαίτερη φροντίδα υποστηρίζει τα πολιτιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των μειονοτικών πληθυσμών και αντιμετωπίζει αποφασιστικά κάθε είδους τυχοδιωκτισμούς και διακρίσεις.

Η τουρκική διεκδίκηση για «ΟΥΔΕΤΕΡΟΠΟΙΗΣΗ - ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ» νησιών του Αιγαίου είναι ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που προστίθεται στα άλλα, είναι όμως λιγότερο γνωστό γιατί προς το παρόν εγείρεται σε ΝΑΤΟικό πλαίσιο.

Για το ΚΚΕ είναι σαφές ότι με τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936) άρθηκε ο περιορισμός της αποστρατικοποίησης των Στενών και τα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη ακολουθούν την ίδια κατάσταση.

Οσον αφορά σε Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία το καθεστώς αποστρατικοποίησης έχει αρθεί εκ των πραγμάτων, ως αποτέλεσμα του δικαιώματος άμυνας, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και επιπρόσθετα εξαιτίας της ανάπτυξης από το 1974 της 4ης τουρκικής στρατιάς του Αιγαίου στα μικρασιατικά παράλια.

Για τους ίδιους λόγους αίρεται ο όρος της αποστρατικοποίησης των νησιών της Δωδεκανήσου.

Στο έδαφος των τουρκικών διεκδικήσεων, μετά το 1974 ακολούθησαν κρίσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά και μια σειρά συμφωνίες κορυφής, οι οποίες έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφώσει ένα πλαίσιο απαξίωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και έχουν στρώσει το έδαφος για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

Θυμίζουμε: Πρακτικό της Βέρνης μεταξύ Καραμανλή και Ντεμιρέλ (ερευνητικό πλοίο «Χόρα» - 1976), συμφωνία του Νταβός το 1988 μεταξύ Παπανδρέου - Οζάλ (κρίση του 1987 με το ερευνητικό πλοίο «Σισμίκ») και Μνημόνιο της Βουλιαγμένης του 1988, γνωστό ως μνημόνιο Παπούλια - Γιλμάζ.

Μετά την κρίση των Ιμίων (Γενάρης 1996):

• Με τις συμφωνίες της Μαδρίτης (1997) και του Ελσίνκι (1999), στο πλαίσιο Συνόδων Κορυφής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αντίστοιχα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε «νόμιμα» και «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και αποδέχθηκε την ύπαρξη «μεθοριακών διαφορών».
• Το 1999 δρομολογήθηκε διαδικασία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, με την ανάπτυξη της συνεργασίας σε τομείς «χαμηλής πολιτικής» (οικονομία, εμπόριο, τουρισμός, κ.λπ.), με «Διερευνητικές Επαφές» για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και, τέλος, με επαφές κυρίως μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεωντων δύο χωρών και την υιοθέτηση αμερικανοΝΑΤΟικής έμπνευσης Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜOE).Τα ΜΟΕ, επί της ουσίας, αποσκοπούσαν στην επιβολή ενός καθεστώτος ελληνοτουρκικής συνδιαχείρισης του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία, με παράλληλη αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών και εγκατάλειψη από ελληνικής πλευράς του δικαιώματος άμυνας.
• Το 2002 ακολούθησε η διαδικασία εμπιστευτικών διερευνητικών επαφών που αφορούσε τα χωρικά ύδατα και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, χωρίς όμως να υπάρχει σχετική ενημέρωση της Βουλής και του ελληνικού λαού, πλην κάποιων διαρροών.
• Το 2006 εντάθηκε η συζήτηση για παραπομπή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ), που βρήκε σύμφωνους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμό. Το ΚΚΕ εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις. Και βέβαια πάλι επιβεβαιώθηκε, όταν, για παράδειγμα, το ΔΔΧ έκρινε θετικά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του προτεκτοράτου του Κοσσόβου. Ενα γεγονός που αποτελεί προειδοποίηση και για τον ελληνικό λαό, που βλέπει ότι οι αστικές κυβερνήσεις και κόμματα στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων κινούνται στο πλαίσιο που διαμορφώνεται στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, οι λαοί δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ούτε για «διεθνείς θεσμούς», γιατί ποιος έχει ξεχάσει ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συντελέστηκε στηριγμένη σε αποφάσεις του ΟΗΕ!
• Για τις ροές προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά υπήρξε συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - ΕΕ, που εγκλωβίζει τους κατατρεγμένους στα νησιά και την Ελλάδα γενικότερα, ενώ κλήθηκε και το ΝΑΤΟ, υποτίθεται, να συνδράμει. Στάλθηκε η ΝΑΤΟική αρμάδα, όχι φυσικά για τους πρόσφυγες, αλλά για να ελέγξει τον ρωσικό στόλο που διέρχεται από το Αιγαίο, όπως από την αρχή είχε καταγγείλει το ΚΚΕ.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι σε κάθε ιστορική φάση η πορεία του «κυπριακού προβλήματος» συνδέεται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την αξιοποίηση της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της Κύπρου. Ιδιαίτερη ευθύνη για το πρόβλημα έχουν οι αστικές τάξεις της Βρετανίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κύπρου. Ευθύνες για τη δημιουργία, τη διατήρηση και την όξυνση του κυπριακού προβλήματος με ισχυρή εμπλοκή έχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Στις μέρες μας το ζήτημα έχει περάσει σε νέα φάση όξυνσης λόγω και των ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιχειρήσεων στην περιοχή. Η κατάσταση περιπλέκεται ανάλογα με τις συμμαχικές σχέσεις που χτίζονται στην περιοχή, τις παρεμβάσεις της Τουρκίας, τους σχεδιασμούς της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς εμπλέκονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι εξόρυξης υδρογονανθράκων. Ηδη, εκτός από τις έρευνες αμερικανικών, ισραηλινών και γαλλικών ομίλων, ξεκινά πρόγραμμα ερευνών και γεωτρήσεων η Τουρκία. Να υπογραμμίσουμε ότι η εμπλοκή των ομίλων αυτών δεν αποτελεί εγγύηση απέναντι στις τουρκικές επιδιώξεις, όπως λέγεται από διάφορες πλευρές. Αντίθετα, πρόκειται για πηγή όξυνσης των ανταγωνισμών και δεινών για τους λαούς.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων του νησιού πρέπει να κατευθύνεται στον στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Αυτός πρέπει να είναι και ο προσανατολισμός άλλωστε και της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και των άλλων λαών της περιοχής, που έχουν αποκτήσει τεράστια πείρα για τις αιτίες και τους υπεύθυνους των πολέμων και των ανοιχτών διεθνών προβλημάτων. Το ΚΚΕ τους καλεί σε κοινή συντονισμένη πάλη που θα κατευθύνεται ενάντια στα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα. Μόνο η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία θαλάσσιου, υποθαλάσσιου, χερσαίου πλούτου μπορεί να εξασφαλίσουν συνθήκες διμερών και πολυμερών σχέσεων που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος, με αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέχρι σήμερα έχουν ως κίνητρο τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

Παράλληλα με την τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ, με παρέμβαση των ΗΠΑ, τίθεται το ζήτημα της συνδιαχείρισης των φυσικών πόρων σε μια πορεία αναβάθμισης του ψευδοκράτους και διατήρησης της κατοχής, και σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται σχετικές ανακοινώσεις του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ.

Δεν ξεχνάμε, επίσης, ότι το χαρτί της εισόδου της Κύπρου στην ΕΕ χρησιμοποιήθηκε εκβιαστικά προς τον κυπριακό λαό προκειμένου να αποδεχτεί το «σχέδιο Ανάν».

Βεβαίως, στις κινήσεις των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και στη στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, εκδηλώνονται αντιθέσεις, διαφοροποιήσεις και γίνονται ελιγμοί, αλλά το βασικό είναι ότι προωθείται συστηματικά η ΝΑΤΟική γραμμή στους γενικότερους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή.

Τέτοιου είδους είναι η «φροντίδα» που παρέχει το ΝΑΤΟ για τα νησιά του Αιγαίου!

Θυμίζουμε ότι μετά τα Ιμια και το «ευχαριστώ» του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νίκολας Μπερνς (Φλεβάρης 1996) δήλωνε ότι «οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν την ελληνική κυριαρχία στη βραχονησίδα Ιμια», για να συμπληρώσει ότι το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από νησάκια κατά μήκος των ανατολικών ακτών του Αιγαίου.

Συμπερασματικά, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν είναι πραγματικοί «σύμμαχοι» της Ελλάδας στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.

Είναι μεγάλο ψέμα ότι το ΝΑΤΟ προστατεύει τα σύνορά μας, αφού είναι γνωστό ότι γενικώς δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του και θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.

Επομένως, ο ελληνικός λαός έχει έναν ακόμη σοβαρό λόγο να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη στην ελληνική αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, που συνειδητά αποδέχονται τα ΝΑΤΟικά σχέδια.

Είναι ψευτοδίλημμα ότι «αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ θα είχαμε χειρότερα».

Προκύπτει πολύ μεγάλη ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά και για συγκεκριμένα ζητήματα, όπως:

-- Η παραχώρηση παλιών και νέων βάσεων, υποδομών, στρατηγείων, στρατιωτικών μονάδων.

-- Η συμμετοχή σε 12 αποστολές εκτός συνόρων, από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις της Ελλάδας.

-- Το γεγονός ότι έμπειρα στελέχη, μάχιμες δυνάμεις βρίσκονται πολύ μακριά από τα σύνορά μας, από το Αιγαίο, τον Εβρο, παρότι προορίζονται υποτίθεται να διαφυλάξουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

-- Η συμμετοχή σε ασκήσεις τύπου «Καλλίμαχος» ή στην πιο πρόσφατη στην 113 Πτέρυγα Μάχης, που έχουν στόχο το λαϊκό κίνημα, τους πατεράδες και τα αδέρφια των εκπαιδευόμενων.

Δυστυχώς, είναι στρατηγική επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων συμφωνίες όπως το «μνημόνιο συναντίληψης» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της ευρωπαϊκής διοίκησης του ΝΑΤΟ (SHAPE), επί ΝΔ, το 2009, που ενώ θέτει τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις υπό τη διοίκηση ΝΑΤΟικού διοικητή, δεν τις προστατεύει από την επιθετικότητα της δήθεν «συμμάχου» Τουρκίας.

Είναι αποτέλεσμα του επιθετικού χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, από τη μια, η Ελλάδα να δαπανά τεράστια ποσά, π.χ. 35,7 δισ. ευρώ στα χρόνια 2010 - 2017 και, από την άλλη, να μην έχει αμυντική επάρκεια και να εισπράττουν οι κυβερνώντες «βρείτε τα μεταξύ σας» για τις τουρκικές προκλήσεις!

Η λογική και της σημερινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για «σταθερότητα και ασφάλεια» υπό ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα και «εθνική ενότητα» για να υπηρετηθούν αυτά, είναι στάχτη στα μάτια των λαών για τις πραγματικές αιτίες των ανταγωνισμών, των πολέμων, από όλες τις αστικές τάξεις και στα Βαλκάνια.

Ο φόβος που γεννιέται σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και πολέμων δεν πρέπει να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε αναμονή και ψεύτικες ελπίδες ή να τους ρίξει στην παγίδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της περί «εθνικής ενότητας». Η λεγόμενη «εθνική ενότητα» είναι μεγάλη παγίδα για την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού μας και της νεολαίας του στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές τους.

Οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν ώστε να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια και αλλού, της χρησιμοποίησης από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, του διαμελισμού κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων. Ιμπεριαλιστική πολιτική που ανατροφοδοτείται από τους ανταγωνισμούς και το κυνήγι του κέρδους των αστικών τάξεων των χωρών.

Οι λαοί δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε μεταξύ μας. Αντίθετα, έχουμε κοινό συμφέρον να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές. Να αγωνιστούμε ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών που χαράζουν την πολιτική τους σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε βάρος των λαών.

Για το τι σημαίνει αυτό και πώς μπορεί να εκφραστεί, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα από την κοινή ανακοίνωση των ΚΚ Ελλάδας και Τουρκίας. Για να δούμε τι σημαίνει διεθνισμός και πραγματική συμμαχική - συντροφική στήριξη:

«...Τα Κόμματά μας εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για τις εξελίξεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και εναντιώνονται σε κάθε περίπτωση θερμού επεισοδίου και πολεμικής εμπλοκής. Εκφράζουν την αντίθεσή τους στις παραβιάσεις των συνόρων στο Αιγαίο και στην αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που έχουν καθορίσει τα σύνορα στην περιοχή. Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ υποστηρίζουν τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν (...) Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους και έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζουν ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο...».

Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους, με την εξουσία στα χέρια τους.

Το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί στον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων και ο αγώνας του λαού μας επιβάλλεται να γενικευθεί, διεκδικώντας:

-- Να κλείσουν όλες οι αμερικανικές και ευρωΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα.

-- Καμιά συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς. Να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.

-- Να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Καμιά συμμετοχή στους πολέμους των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών.

-- Να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Το έχουμε ξαναπεί, θα το πούμε και με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης.

Οι κομμουνιστές στην ηρωική 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ έχουν γράψει ηρωικές σελίδες για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στις δύσκολες ώρες θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα, όμως, ο λαός και σ' αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει να έχει καμιά εμπιστοσύνη, να μη χαριστεί στην αστική κυβέρνηση, που έχει τεράστιες ευθύνες, γιατί έχει δώσει τα πάντα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Καμιά ανοχή και στήριξη στην άρχουσα τάξη, που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων.

Η εργατική τάξη, ο λαός μας είναι αναγκαίο να νικήσει οριστικά και να χτίσει τη δική του εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική κοινωνία, που είναι η μόνη διέξοδος για την εξάλειψη των αιτιών των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Ετσι μόνο θα μπορέσουν να ζήσουν ο λαός μας και τα παιδιά του με ειρήνη, με δουλειά, με υψηλού επιπέδου μόρφωση. Ετσι θα καταργηθούν η εκμετάλλευση, η ανεργία, η φτώχεια και οι πόλεμοι, που σημαδεύουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Η νέα εργατική εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις με αμοιβαίο όφελος ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνουμε ιδιαίτερο κάλεσμα προς τους φαντάρους και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων για:

• Να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, σε κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών. Για μια Ελλάδα χωρίς φτώχεια και πολέμους.
• Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα, που στο όνομα μιας δήθεν "εθνικής ενότητας", θέλουν να υποτάξουν το λαό μας στα πολεμικά σχέδια του κεφαλαίου, των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και της ΕΕ.
• Να απομονώσουμε τους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Ο γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με το απάνθρωπο τέρας του φασισμού - ναζισμού.

Οι φαντάροι, οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί, που στην πλειοψηφία τους είναι παιδιά από λαϊκές οικογένειες, είναι ανάγκη να βρεθούν δίπλα και μαζί με το λαό σε κάθε στιγμή του αγώνα.