-- Επισιτισμός - Τουρισμός: Αύριο το αγωνιστικό ραντεβού στο υπουργείο Εργασίας

-- Αρθρογραφία για τους νέους αντεργατικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - εργοδοτών: «Γιατί κυβέρνηση - εργοδότες θέλουν στο "γύψο" τα συνδικάτα;». Και το παράδειγμα του επικουρικού ταμείου στον κλάδο του Φαρμάκου για το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

-- Ζωή με τα «ελάχιστα»: Με αφορμή την Εκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την εργασιακή φτώχεια και το «γιατρικό» του κατώτατου μισθού.

Σωματεία και εργαζόμενοι από όλα τα επαγγέλματα του κλάδου βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις, με συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και παρεμβάσεις, ζητώντας από την κυβέρνηση και το υπουργείο να απαντήσουν στις επείγουσες διεκδικήσεις τους. Σχεδόν μια βδομάδα μετά τη δέσμευση του υπουργού Εργασίας, Κ. Χατζηδάκη, για συνάντηση με αντιπροσωπεία των σωματείων, καμία σχετική ημερομηνία δεν έχει οριστεί. Την ίδια στιγμή, στα ήδη οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, κυβέρνηση και εργοδότες προσθέτουν συνεχώς νέα.

«Φτάνει πια! Δεν θα ανεχτούμε άλλο την ανέχεια και την εξαθλίωση. Δεν θα συνεχίσουμε να θυσιάζουμε τη ζωή τη δική μας και των οικογενειών μας προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Διεκδικούμε τη δουλειά μας, το εισόδημά μας, την υγεία μας», τονίζει το κλαδικό Συνδικάτο.

Στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων συνεχίζουν να βρίσκονται τα αιτήματα για άμεσα μέτρα στήριξης όλων των εργαζομένων αλλά και για το δικαίωμα επαναπρόσληψης όλων των εποχικών σε ξενοδοχεία και εστιατόρια.

Χιλιάδες εργαζόμενοι του κλάδου έχουν καταδικαστεί να ζουν με το μηνιαίο επίδομα των 534 ευρώ εδώ και έναν χρόνο, με το επίδομα της ανεργίας που έχει ημερομηνία λήξης, ενώ ολόκληρες κατηγορίες έχουν αποκλειστεί ακόμα και από τα πιο υποτυπώδη μέτρα στήριξης: Εποχικοί εργαζόμενοι στον Επισιτισμό, εργολαβικοί σε μεγάλα ξενοδοχεία, ειδικότητες όπως οι τουριστικοί συνοδοί και ξεναγοί, είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, καθώς από το φθινόπωρο του 2019 που έμειναν χωρίς δουλειά μέχρι σήμερα έχουν «ενισχυθεί» από το κράτος με μερικές εκατοντάδες ευρώ! Οι ξεναγοί, παραδείγματος χάριν, έλαβαν ως ενίσχυση για όλο το προηγούμενο έτος αθροιστικά το ποσό των 1.868 ευρώ.

Σοβαρό πρόβλημα έχει προκύψει, με ευθύνη της κυβέρνησης και του υπουργείου, σχετικά με την ασφαλιστική κάλυψη περίπου 80.000 εργαζομένων που βρέθηκαν ή συνεχίζουν να βρίσκονται σε καθεστώς αναστολής των συμβάσεών τους. Το κράτος, όπως αποδείχθηκε μετά από παρέμβαση του Συνδικάτου στον ΕΦΚΑ, όχι μόνο δεν κατέβαλε τις ασφαλιστικές εισφορές, αλλά δεν είχε στείλει ούτε τις ΑΠΔ (Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις) στον ασφαλιστικό φορέα. Ετσι, τα ένσημα που είχε υποχρέωση να καταβάλλει το κράτος για τους μήνες της αναστολής εξακολουθούν μέχρι σήμερα να «αγνοούνται», με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να έχουν μείνει «ξεκρέμαστοι» όσον αφορά την ασφαλιστική τους κάλυψη και να αντιμετωπίζουν σοβαρές «παρενέργειες» στα δικαιώματά τους, ενώ στο τέλος του μήνα λήγει η ασφαλιστική τους ικανότητα.

Το πρόβλημα αφορά εργαζόμενους σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις εποχικής λειτουργίας, που εντάχθηκαν με μονομερείς τους δηλώσεις σε καθεστώς αναστολής συμβάσεων εργασίας από τον Ιούνη μέχρι και τον Οκτώβρη, αλλά και εργαζόμενους με «ελαστικές» σχέσεις εργασίας σε ξενοδοχεία 12μηνης λειτουργίας. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ανακάλυψαν ότι δεν έχει «κολληθεί» ούτε ένα ένσημο για τους μήνες της αναστολής, όταν αναζήτησαν τα ένσημά τους ή όταν στερήθηκαν ασφαλιστικές παροχές και δικαιώματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εποχικές και «ελαστικά» εργαζόμενες που έγιναν μητέρες τους τελευταίους μήνες στερήθηκαν το επίδομα κύησης - τοκετού - λοχείας. Η μη απόδοση των ενσήμων από το κράτος τις εμπόδισε να συμπληρώσουν τα 200 ένσημα την τελευταία διετία, που είναι η προϋπόθεση για τη χορήγηση του συγκεκριμένου επιδόματος.

Σε μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα βρίσκονται καμαριέρες, καθαρίστριες και σερβιτόροι με συμβάσεις «διαλείπουσας εργασίας» σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αττικής. Εδώ και έναν περίπου χρόνο που έχουν τεθεί σε αναστολή η ασφαλιστική τους κάλυψη είναι στον «αέρα». Οπως διαπίστωσαν εργαζόμενοι που αναζήτησαν τα ένσημά τους, τους αποδίδεται μόλις ένα (!) ένσημο κάθε μήνα. Τους προηγούμενους μήνες, συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου τέθηκαν αρχικά εκτός αναστολής και στη συνέχεια απολύθηκαν, μένοντας χωρίς επίδομα ανεργίας εξαιτίας αυτής της πρακτικής.

Η συγκεκριμένη εργασιακή σχέση χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους ξενοδόχους και κρατά τους εργαζόμενους σε πραγματικό καθεστώς ομηρίας. Οι συμβάσεις προβλέπουν από 0 έως 15 μεροκάματα το μήνα, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουν ούτε το μισθό ούτε τα ένσημα που θα λάβουν. Το ίδιο τους το πρόγραμμα διαμορφώνεται μέρα μέρα και αλλάζει συνεχώς ανάλογα με τις ανάγκες του ξενοδόχου. Κάθε μέρα περιμένουν να μάθουν αν θα δουλέψουν την επόμενη, ενώ το τηλέφωνο μπορεί να χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή για να τους μεταφέρει την απαίτηση «έλα τώρα». Αυτούς τους εργαζόμενους που οι εργοδότες καταδικάζουν σε μόνιμη ανασφάλεια και δουλειά - λάστιχο, έρχεται τώρα η κυβέρνηση να τους αφήσει και χωρίς ένσημα.

«Κλειστά» κράτησε άλλωστε τα αυτιά του το υπουργείο και απέναντι στο αίτημα του κλαδικού Συνδικάτου να απαγορευτεί η διανομή με δίκυκλο κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κακοκαιρίας. Ετσι, το βράδυ της Δευτέρας καταγράφηκε τροχαίο ατύχημα με διανομέα στο κέντρο της Αθήνας, ενώ την Τρίτη αποτυπώθηκαν σε βίντεο και φωτογραφίες εικόνες της βαρβαρότητας, με εργαζόμενους να δουλεύουν σε συνθήκες χιονόπτωσης, ακόμα και να μεταφέρουν με τα χέρια το μηχανάκι τους σε δρόμους - παγοδρόμια για να συνεχίσουν τη διανομή. Οταν τελικά το υπουργείο αποφάσισε να παρέμβει, προχώρησε σε ...«συστάσεις» προς τους εργοδότες «να μη θέτουν σε κίνδυνο» τους εργαζόμενους αλλά να τους εφοδιάζουν με «κατάλληλο εξοπλισμό»! Μόνο που η υποχρέωση των εργοδοτών να χορηγούν κράνη, γάντια, αδιάβροχα, την οποία πολλοί δεν τηρούν, δεν διασφαλίζει την προστασία των διανομέων όταν καλούνται να δουλέψουν σε δρόμους στους οποίους δεν μπορούν να κινηθούν ούτε αυτοκίνητα.

Σε διαδικτυακή σύσκεψη με θέμα την οργάνωση του αγώνα καλεί η Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στα Ξενοδοχεία και τον Επισιτισμό της Ρόδου. Η σύσκεψη θα γίνει σήμερα, Πέμπτη, στις 6.30 μ.μ., μέσω της πλατφόρμας zoom.

«Η αβεβαιότητα και η αγωνία για τους εργαζόμενους του κλάδου μεγαλώνουν όσο περνάει ο καιρός αφού γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η τουριστική σεζόν φέτος δεν αναμένεται να είναι πολύ διαφορετική από την περσινή. Το εισόδημα είτε είναι πενιχρό για όσους είναι ενταγμένοι στο επίδομα ανεργίας, είτε μηδενικό για αυτούς που δεν έχουν τις προϋποθέσεις. Λογαριασμοί έχουν συσσωρευτεί, οι εισπρακτικές εταιρείες άρχισαν πάλι τα τηλέφωνα και το ρεύμα κόβεται ακόμα και μέσα σε συνθήκες lockdown. Δεν έχει ακόμα διευθετηθεί η δυνατότητα να ανανεώσουν τα βιβλιάριά τους (ασφαλιστική ικανότητα) όσοι ήταν πέρσι σε αναστολή, πολύ περισσότερο αυτοί που δεν έκαναν μεροκάματο ή δεν συμπλήρωσαν τα απαιτούμενα ένσημα και βαδίζουμε στο τέλος Φλεβάρη», σημειώνει η Επιτροπή και καλεί τους εργαζόμενους σε οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της ζωής τους.

Στον κλάδο του Φαρμάκου η επίθεση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα τη μετατροπή του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Φαρμακευτικών Εργασιών (ΤΕΑΥΦΕ) από ΝΠΔΔ σε επαγγελματικό ταμείο - ΝΠΙΔ.

Από την 1η Μάρτη 2013 το επικουρικό μας ταμείο μετατράπηκε σε ΝΠΙΔ, σύμφωνα με τον εφαρμοστικό νόμο 4052/2012. Η απόφαση αυτή, που υπογράφηκε από τον τότε υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση, είχε τη σφραγίδα της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, της ΓΣΕΕ, των εργοδοτών του κλάδου και των δυνάμεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ, που ελέγχουν στον κλάδο τη διασπαστική Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών.

Η μετατροπή του Ταμείου σε ΝΠΙΔ αποτέλεσε την πλήρη εφαρμογή αντιασφαλιστικού νόμου του 2ου μνημονίου και έφερε από την πρώτη στιγμή μεγάλες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και στο εφάπαξ, καθώς και κατάργηση των μέχρι τότε παροχών σε ασφαλισμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους, όπως οι κατασκηνώσεις και τα χαμηλότοκα δάνεια.

Αυτές οι δυνάμεις πανηγύριζαν τότε, γιατί «το όνειρο έγινε πραγματικότητα», το Ταμείο «ξαναγύρισε σε αυτούς που το έφτιαξαν». Το μόνο που έγινε πραγματικότητα, όμως, ήταν τα δικά τους σχέδια για τη δημιουργία επαγγελματικού ταμείου, την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα και την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, που χρόνια προσπαθούσαν να υλοποιήσουν μαζί με την εργοδοσία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, που δημιούργησαν το επικουρικό ταμείο του κλάδου με τον δικό τους ιδρώτα, με τα δικά τους χρήματα, πήραν πίσω ταμείο:

-- Επαγγελματικής και όχι επικουρικής ασφάλισης.

-- Προκαθορισμένων εισφορών αλλά μη εγγυημένων παροχών.

-- Με κεφαλαιοποιητικό σύστημα.

-- Χωρίς καμία κρατική εγγύηση.

-- Χωρίς καμιά εξασφάλιση των εργοδοτικών εισφορών.

-- Με δραματικές μειώσεις στις συντάξεις.

Οι μειώσεις κατά 10% κάθε έτος από το 2013 μέχρι σήμερα έχουν αφαιρέσει από τους συνταξιούχους του ΤΕΑΥΦΕ πάνω από το 80% του ποσού της σύνταξης που έπαιρναν πριν από τη μετατροπή του Ταμείου σε επαγγελματικό, με αποτέλεσμα μια μέση σύνταξη των 500 ευρώ να έχει φτάσει στα 100 ευρώ! Οσο για το εφάπαξ, μειώθηκε κατά 63%, δηλαδή ένα μέσο εφάπαξ των 10.000 ευρώ έχει φτάσει στα 3.500 ευρώ!

Ολα αυτά στο όνομα της «βιωσιμότητας» του Ταμείου και της «εξασφάλισης» των μελλοντικών συνταξιούχων, κατ' εφαρμογή της αρχικής αναλογιστικής μελέτης του 2012, με βάση την οποία το ΤΕΑΥΦΕ μετατράπηκε σε επαγγελματικό ταμείο, αλλά και των αναλογιστικών μελετών που ακολούθησαν.

Η κεφαλαιοποίηση του επαγγελματικού ταμείου, για την οποία πανηγυρίζει η διοίκησή του, η οποία απαρτίζεται από «συνδικαλιστές» του κλάδου που πρωτοστάτησαν στη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ σε ΝΠΙΔ, είναι ακριβώς το αποτέλεσμα του πετσοκόμματος των συντάξεων.

Ταυτόχρονα άνοιξε και το ζήτημα της «αξιοποίησης» της ακίνητης περιουσίας του Ταμείου, από μια «αόρατη» «επενδυτική επιτροπή», για την οποία η διοίκηση έχει προχωρήσει σε αγωγές εξώσεως όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων και συνταξιούχων του κλάδου, που στεγάζονται μισθώνοντας γραφεία για δεκαετίες στο κτίριο του Ταμείου στην οδό Χαλκοκονδύλη.

Τα επαγγελματικά ταμεία δεν έχουν καμία σχέση με την Κοινωνική Ασφάλιση. Λειτουργούν με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητας και της βιωσιμότητας, ενώ σύμφωνα με την αντιασφαλιστική νομοθεσία υπακούν στη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος», όπως όλα τα Ταμεία.

Το κλαδικό μας Συνδικάτο και η Ομοσπονδία μας, η ΟΕΦΣΕΕ, αντιπάλεψαν από την πρώτη στιγμή τη μετατροπή του επικουρικού ταμείου του κλάδου σε ΝΠΙΔ, τασσόμενοι στον αγώνα για την υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, κύριας και επικουρικής.

Οσο για τις όψιμες «αντιπαραθέσεις» των συνδικαλιστών των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στον κλάδο για το ποιος και πώς θα διαχειριστεί καλύτερα την αρνητική κατάσταση που όλοι μαζί δημιούργησαν, στηρίζοντας και υλοποιώντας ως «λαγοί» την αντιασφαλιστική νομοθεσία, δεν αφορούν σε καμία περίπτωση τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Τα συμφέροντα και οι ανάγκες μας διασφαλίζονται με την πάλη για την υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας.

Η δική μας προοπτική είναι ένα ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των λαϊκών αναγκών.

Συγκεκριμένα, σήμερα στις σελίδες της εφημερίδας δημοσιεύονται άρθρο του Κώστα Δράκου, προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών (ΠΟΛ), με θέμα την επίθεση της εργοδοσίας και του κράτους στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, και παρέμβαση του Γιάννη Βασιλού, γραμματέα του Συνδικάτου Εργαζομένων Φαρμάκου - Καλλυντικού Αττικής και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας του κλάδου (ΟΕΦΣΕΕ), με την οποία φωτίζονται οι επιπτώσεις της μετατροπής του επικουρικού ταμείου των εργαζομένων στο Φάρμακο (ΤΕΑΥΦΕ) σε επαγγελματικό ταμείο.

Το ΠΑΜΕ, με στόχο να συμβάλει ολόπλευρα στην οργάνωση της πάλης απέναντι στους νέους βάρβαρους αντεργατικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, έχει αναλάβει πρωτοβουλία ενημέρωσης των εργαζομένων για το περιεχόμενο και τις πραγματικές στοχεύσεις αυτής της επίθεσης. Στο πλαίσιο της προσπάθειας αυτής, φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του πλήθος από άρθρα και συνεντεύξεις συνδικαλιστών αλλά και νομικών.

Τα υλικά δημοσιεύονται συγκεντρωμένα σε ειδική ενότητα στην ιστοσελίδα, στο banner «Αρθρα - Συνεντεύξεις: Για τους νέους αντεργατικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - εργοδοτών», και εμπλουτίζονται συνεχώς. Ολόκληρη η ενότητα είναι διαθέσιμη στον σύνδεσμο https://pamehellas.gr/tag/2021neametra

Είδαμε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, δελτία ειδήσεων, ανυπόγραφες δημοσιεύσεις, αλλά και γνωστούς ακριβοπληρωμένους κονδυλοφόρους και σάιτ να «ανακαλύπτουν την Αμερική» για τα προβλήματα του λαού που δήθεν οφείλονται στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στην «ανεξέλεγκτη» δράση των συνδικάτων ή ακόμη στην «ιστορική ασυλία της Αριστεράς» και στις συνδικαλιστικές «καριέρες» του Τατάκη, του Σουκατζίδη και τόσων άλλων που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε Μακρόνησο, Γυάρο, στο ΕΑΤ ΕΣΑ και σε άλλους «εξωτικούς προορισμούς». «Καριέρες» απολυμένων συνδικαλιστών και αγωνιστών εργαζομένων που πρωτοστάτησαν στην υπεράσπιση των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.

Την ίδια περίοδο βιώσαμε την πιο ωμή παρέμβαση εργοδοσίας και κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας με τα συνέδρια της ντροπής, των ΜΑΤ, των νόθων, των εργοδοτών και των ανθρώπων του υποκόσμου σε ΓΣΕΕ, ΟΙΥΕ, Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Κατερίνης κ.α.

Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση - που επέβαλε με τη βία και τα ΜΑΤ την αρεστή της διοίκηση στη ΓΣΕΕ - έρχεται ξανά σήμερα να στοχοποιήσει τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, τα αγωνιστικά συνδικάτα;

Γιατί οι εργοδότες που λαμβάνουν «γην και ύδωρ» για να αντιμετωπίσουν την πανδημία της νέας καπιταλιστικής κρίσης τρέχουν να επιβάλουν νέο «γύψο» στις αγωνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα;

Γιατί την περίοδο που δίνουν κάθε μέρα νέες επιδοτήσεις και δώρα στο μεγάλο κεφάλαιο σκέφτονται ακόμα και την περικοπή των όποιων χρημάτων παίρνουν τα συνδικάτα από τον ΟΑΕΔ, που έτσι και αλλιώς είναι χρήματα των εργαζομένων;

Οι εξελίξεις ειδικά την τελευταία δεκαετία έχουν αποτελέσει σχολείο τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τα επιτελεία και τις ενώσεις των εργοδοτών. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αντιμέτωποι με τη νέα κρίση, απαιτούν νέα, ακόμα πιο βάρβαρη, επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, που θα φέρει την εργατική - λαϊκή οικογένεια σε συνθήκες που αντιστοιχούσαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτό θα γίνεται μάλιστα ενώ αυξάνεται η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, σε μια χούφτα ομίλων που θα γιορτάζουν στα Ντουμπάι, ενώ ο εργαζόμενος λαός θα βιώνει μια νέα χρεοκοπία, «φυλακισμένος» σε μια νέα, χειρότερη τάξη πραγμάτων με ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση. Η οργή, η συσσωρευμένη αγανάκτηση, η αναζήτηση διεξόδου είναι αυτονόητες. Ο φόβος κυβερνήσεων και εργοδοτών είναι ότι αυτή η οργή, αυτή η διογκούμενη αγανάκτηση θα συναντηθούν με το οργανωμένο, αγωνιστικά και ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα και θα μετατραπούν σε μια μεγάλη, οργανωμένη, μαζική, διεκδικητική και μαχητική δύναμη που θα αμφισβητήσει τον μονόδρομο των μονοπωλίων.

Να γιατί μέσα στην πανδημία, την ώρα που οι χώροι δουλειάς ήταν εστίες υπερμετάδοσης και τα μέσα μεταφοράς μετέφεραν στοιβαγμένους χιλιάδες εργαζόμενους, η κυβέρνηση μοίραζε πρόστιμα, προσαγωγές και διώξεις σε όποιον τολμούσε να σηκώσει κεφάλι.

Να γιατί την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία γέμιζαν με διασωληνωμένους, η αστυνομία τα έβαζε με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των υγειονομικών που απαιτούσαν το αυτονόητο: Προσωπικό και υποδομές.

Επειδή η αστική τάξη δεν θέλει κανένα εμπόδιο στο στόχο, που είναι η αύξηση της κερδοφορίας της μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Ακριβώς επειδή η μεγαλοεργοδοσία και το κράτος της ξέρουν καλά «από πού θα το 'βρουν», προετοιμάζουν το χτύπημα στην οργανωμένη δράση και λειτουργία των συνδικάτων.

Τα αγωνιστικά συνδικάτα τούς είναι εμπόδιο επειδή αποκαλύπτουν το πού στοχεύει η νέα επίθεση στη σταθερή και μόνιμη δουλειά με την επιβολή 10ωρης εργασίας. Αποκαλύπτουν τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζεται με την παράδοση της Κοινωνικής Ασφάλισης στους επιχειρηματικούς ομίλους (με αρχή την επικουρική).

Τα αγωνιστικά συνδικάτα τούς είναι εμπόδιο καθώς με την πρωτοπόρα δράση τους - τόσο την περίοδο της προηγούμενης κρίσης όσο και την περίοδο της πανδημίας - εξέθεσαν τη στάση της κυβέρνησης που ενώ έχουμε χιλιάδες νεκρούς, αυτή αρνείται την επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας και παράλληλα φέρνει μέτρα χτυπήματος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Εσπασαν τη σιγή, έδωσαν κουράγιο, δύναμη και ελπίδα στους εργαζόμενους που είναι ένα χρόνο σε καραντίνα. Τόσο με την Πρωτομαγιά, με τη 17η Νοέμβρη, την πετυχημένη και ελπιδοφόρα πανελλαδική απεργία στις 26 Νοέμβρη, όσο και με τις χιλιάδες δράσεις και πρωτοβουλίες σε κάθε περιοχή και κλάδο.

Τους είναι εμπόδιο γιατί, παρά τις όποιες δυσκολίες, αδυναμίες ή ελλείψεις τους, μπήκαν μπροστά στην οργάνωση της πάλης, για ό,τι ζήτημα απασχολεί την εργατική τάξη, για την οργάνωσή της στα συνδικάτα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Αγωνίστηκαν και διεκδίκησαν μέτρα προστασίας των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών, τόσο μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, όσο και μέτρα προστασίας του εισοδήματος, της δουλειάς και των δικαιωμάτων τους. Απέτρεψαν απολύσεις, κατέκτησαν - έστω μικρά - επιδόματα και βοηθήματα, προστάτεψαν οικογένειες από διακοπές ρεύματος, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κ.ά. Οργάνωσαν και συνεχίζουν τον αγώνα για ΣΣΕ και μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Εξέφρασαν και συνεχίζουν την αλληλεγγύη στον πολύμηνο αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ.

Τους είναι εμπόδιο επειδή προσπαθούν να μη γίνουν οι χώροι δουλειάς - με το τέλος της πανδημίας - μια απέραντη Μανωλάδα, μια απέραντη ειδική οικονομική ζώνη, παράδεισος για το κεφάλαιο και κόλαση για τα δικαιώματα και τη ζωή της εργατικής τάξης, για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις, όπως λένε.

Τους είναι εμπόδιο γιατί έχουν αιτήματα με βάση τις πραγματικές και επίκαιρες, άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και όχι των επιχειρήσεων. Αυτά τα αιτήματα δείχνουν το δρόμο για μια άλλη προοπτική, για μια άλλη διέξοδο για την εργατική τάξη, που αμφισβητεί την εξουσία και τον μονόδρομο κυβερνήσεων - εργοδοτών - ΕΕ.

Γιατί αυτό το κύτταρο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, μαζί με τα τρέχοντα καθήκοντά του, συνδέεται με την προοπτική, με το στόχο που καταγράφηκε στα καταστατικά των σωματείων, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Καθώς κάθε πρόβλημα που βιώνει η εργατική τάξη, ακόμα και το πιο μικρό, μπορεί να γίνει αφετηριακό σημείο αποκάλυψης του μηχανισμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Να προβάλει την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, την ανάγκη οργάνωσης της εργατικής τάξης.

Στις μέρες μας αυτός ο προσανατολισμός έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί η αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων και η αντεπίθεση της εργατικής τάξης απαιτούν μαζικό και ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα με υγιείς βάσεις, με ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων.

Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το συνδικάτο εκπληρώνει το ρόλο του όταν αγωνίζεται για την ενότητα των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Οταν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργατών και των εργατριών. Οταν μάχεται για την προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Οταν λειτουργεί ως σχολείο διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης, στηριγμένο στις αρχές της ταξικής πάλης. Οταν παράλληλα με τον καθημερινό αγώνα συμβάλλει στην προετοιμασία της για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις.

Κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι θέλουν να μετατρέψουν τα συνδικάτα σε μηχανισμό του κράτους και της εργοδοσίας. Τέτοιος μηχανισμός είναι σήμερα η ηγεσία της ΓΣΕΕ που έχει συνυπογράψει όλες τις αντεργατικές επιλογές κυβέρνησης, ΣΕΒ, εφοπλιστών, τραπεζιτών και κυρίως μπαίνει μπροστά για να υλοποιηθούν στην πράξη με πολλά τέτοια παραδείγματα τα τελευταία χρόνια.

Τα δεκάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τούς έχουν χαλάσει τα σχέδια. Τόσο την περίοδο της κρίσης που πέρασε, όσο και την περίοδο της πανδημίας δεν δέχτηκαν να μετατραπούν οι μάσκες σε φίμωτρο. Με οργανωμένη απειθαρχία, με δράση σε όλες τις συνθήκες έσπασαν την επιδιωκόμενη σιγή και την «κοινωνική συναίνεση». Τα ταξικά συνδικάτα αποτελούν την ελπίδα, το αποκούμπι των εργαζομένων. Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη στα χέρια της. Και τα ταξικά συνδικάτα μπορούν να την κάνουν να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της και να ανατρέψει τα σχέδια των εκμεταλλευτών της.

Γραμμή γραμμή αποκαλύπτεται το ...«Κοινωνικό Μοντέλο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου. Πιο συγκεκριμένα, τα στοιχεία έχουν ως εξής:

Το 9,4% των Ευρωπαίων εργαζομένων, 20,5 εκατομμύρια άτομα, αντιμετώπιζε το 2018 κίνδυνο φτώχειας (από 8% πριν από δέκα χρόνια) ενώ το 5,8% του πληθυσμού της ΕΕ των 27 αντιμετώπιζε σοβαρή υλική στέρηση.

Το φτωχότερο 20% των νοικοκυριών είχε καθαρό χρέος ύψους 4.500 ευρώ κατά μέσο όρο, ενώ το πλουσιότερο 10% είχε καθαρό πλούτο ύψους 1.189.700 ευρώ.

Ενας στους έξι εργαζόμενους στην ΕΕ λαμβάνει μισθό χαμηλότερο από τα δύο τρίτα του μέσου εθνικού μισθού, και το ποσοστό αυτό αυξάνεται συνεχώς.

Από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό πλήττονται ή απειλούνται στην ΕΕ 95 εκατομμύρια άνθρωποι (21,7 %).

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας το 50% των εργαζομένων στην ΕΕ αντιμετώπισε μείωση του χρόνου εργασίας (εκ περιτροπής, αναστολή σύμβασης κ.λπ.), ενώ το 75% των πολιτών της ΕΕ δηλώνει ότι η οικονομική του κατάσταση είναι τώρα χειρότερη απ' ό,τι πριν από την πανδημία.

Σε τουλάχιστον 14 κράτη - μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς Συλλογική Σύμβαση.

Οι τυπικές συμβάσεις αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης αντιπροσωπεύουν μόνο το 59% της συνολικής απασχόλησης στην ΕΕ.

Στο 40% των ευρωπαϊκών χωρών δεν επιτρέπεται στους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε συνδικάτα, το 68% των χωρών παραβιάζουν το δικαίωμα στην απεργία και το 50% παραβιάζουν το δικαίωμα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Μόνο σε τρία μόνο κράτη - μέλη ο κατώτατος μισθός υπερβαίνει σταθερά το καθορισμένο ελάχιστο όριο κινδύνου φτώχειας (60% του μέσου ακαθάριστου μισθού) ενώ σε άλλα κράτη - μέλη δεν αποτελεί εγγύηση κατά της φτώχειας.

Το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω που αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας ανήλθε κατά μέσο όρο σε 16,1% (ΕΕ-27).

Το ποσοστό απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία (50,6%) το 2017 ήταν σημαντικά χαμηλότερο από το συνολικό ποσοστό απασχόλησης (74,8%).

Τα ποσοστά των αστέγων αυξάνονται. Περίπου 700.000 άνθρωποι ήταν άστεγοι το 2019.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στην έκθεση είναι άλλωστε αποκαλυπτικά (βλέπε δίπλα) και επιβεβαιώνουν την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης και τη μεγαλύτερη επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, ως αποτέλεσμα της στρατηγικής της ΕΕ για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για στοιχεία που αποτυπώνουν για μια ακόμα φορά τη ραγδαία επιδείνωση των όρων υπό τους οποίους ζει και εργάζεται ο λαός σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και προφανώς την άβυσσο που χωρίζει αυτή την άθλια καθημερινότητα από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα αυτές να ικανοποιηθούν ολόπλευρα.

Βασική επιδίωξη της έκθεσης είναι η προσαρμογή συνολικά της εργατικής τάξης σε ένα «μίνιμουμ» εισοδήματος από την εργασία και η νομιμοποίησή του στη συνείδηση των εργαζομένων ως κάτι το φυσιολογικό και αποδεκτό, ως το «μέτρο» για τις ανάγκες τους, ενώ πρόκειται ουσιαστικά για δείκτη της αθλιότητας στην οποία επιδιώκεται να τραβηχτούν πλατύτερα τμήματα εργαζομένων, στο όνομα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα και «ξέπλυμα» των αντιδραστικών αντεργατικών ανατροπών που η ίδια η ΕΕ μαζί με τα κράτη - μέλη της έχουν επιβάλει στους εργαζόμενους, το Ευρωκοινοβούλιο ως ένα βασικό μέτρο προτείνει την υιοθέτηση κατώτερων μισθών, ως το γιατρικό που δήθεν θα καταπολεμήσει τη φτώχεια των εργαζομένων.

«Ο κατώτατος μισθός, λύση για την ανισότητα και την εργασιακή φτώχεια» είναι και ο σχετικός τίτλος της ανακοίνωσης του Ευρωκοινοβουλίου στις 10 Φλεβάρη. Πρόκειται για πεπατημένη οδό επίθεσης σε θεμελιωμένα εργατικά δικαιώματα, όπως τις Συλλογικές Συμβάσεις, κάτι που άλλωστε το ζουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με τη θέσπιση που αναθέτει στο κράτος τον καθορισμό του κατώτατου μισθού.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην έκθεσή του το Ευρωκοινοβούλιο, «θεωρεί ότι η παρούσα Οδηγία θα πρέπει να διασφαλίζει, μέσω συλλογικών συμβάσεων και θεσμοθετημένων κατώτατων μισθών, ότι κανένας εργαζόμενος ή οικογένειά του δεν κινδυνεύει από τη φτώχεια...».

Ακόμα όμως και αυτή η γενική διατύπωση, που ρίχνει τον πήχη των εισοδημάτων στα όρια της στατιστικής φτώχειας, τίθεται υπό αίρεση, καθώς όπως σημειώνεται στη συνέχεια, «θα πρέπει να διασφαλίζει ότι οι νόμιμοι κατώτατοι μισθοί - όταν συντρέχει περίπτωση - θα ορίζονται πάντα πάνω από το όριο της φτώχειας»! Κατά συνέπεια, οι κατώτατοι μισθοί θα είναι πάνω από το όριο της φτώχειας, μόνο όταν «συντρέχει περίπτωση»!

Ακόμα, επαναφέροντας το «κριτήριο» καθορισμού των κατώτατων μισθών, ξεκαθαρίζεται ότι πρέπει να γίνεται με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» των ομίλων. Γι' αυτό, «ζητεί από τα κράτη - μέλη και τους κοινωνικούς εταίρους να διασφαλίσουν ελάχιστα επίπεδα αποδοχών, με σεβασμό των εθνικών πρακτικών, και να λάβουν υπόψη τον αντίκτυπό τους στην ανταγωνιστικότητα...».

Πέρα όμως από τις προκλητικές διατυπώσεις, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και αυτή έχει αποδείξει πως η ύπαρξη κατώτερων μισθών από μόνη της δεν διασφαλίζει αξιοπρεπές εισόδημα στους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο την ικανοποίηση των βασικών αναγκών τους.

Στη χώρα μας π.χ. έχει ήδη εδώ και δεκαετίες θεσμοθετηθεί ο κατώτερος μισθός. Αυτός όμως δεν εμπόδισε τη διαρκή συμπίεση γενικά των μισθών από εργοδοσία και κράτος και τον περιορισμό του μέσου μισθού παρά την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί, αυτό που μετράει είναι ποιος είναι κάθε φορά ο κατώτερος μισθός. Πού τραβάς τη «γραμμή», το κατώφλι των μισθών και όχι γενικά αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κατώτερος μισθός, όπως επιχειρούν να μας πείσουν το Ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν. Μάλιστα, το 2012, ο κατώτερος μισθός στη χώρα μας μειώθηκε με απόφαση της κυβέρνησης κατά 22% και 32% αντίστοιχα για τους νέους, διαμορφώνοντας και υποκατώτερο μισθό για τους εργαζόμενους μέχρι 24 ετών!

Επιπλέον, η ύπαρξη κατώτερου μισθού, τη στιγμή που με την καθοδήγηση της ΕΕ έχει νομοθετηθεί μια ασύλληπτη σε μέγεθος ευελιξία στην αγορά εργασίας, που ξεκινά από τη μερική απασχόληση λίγων ωρών τη βδομάδα και φτάνει μέχρι την «ενοικίαση εργαζομένων», το γνωστό σύγχρονο δουλεμπόριο, είναι τουλάχιστον πρόκληση να εμφανίζεται ως εργαλείο κατά της φτώχειας των εργαζομένων. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι στη χώρα μας, ακόμα και πριν την πανδημία, περίπου 600.000 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση λάμβαναν ως μέσο μισθό 300 ευρώ το μήνα! Αυτή είναι η περίφημη «προστασία» την οποία υπόσχεται η ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο ανέλαβε να την πουλήσει ως «λύση» στην εργατική τάξη.

Εξίσου επικίνδυνη για τους εργαζόμενους είναι και η συσχέτιση των μισθών, ειδικά του κατώτερου μισθού, με τη φτώχεια. Η συσχέτιση αυτή δεν είναι καθόλου αθώα, αφού υπηρετεί τη διαρκή προσπάθεια του κεφαλαίου, της ΕΕ και των εθνικών κυβερνήσεων να περιορίσουν τις εργατικές διεκδικήσεις στο ελάχιστο και ακόμα πιο κάτω, στη διαχείριση της φτώχειας.

Πρόκειται για ύπουλη μεθόδευση, που επιχειρεί να βάλει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και τους εργατικούς αγώνες πιο βαθιά στο «καλούπι» της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, στην αναμέτρησή τους με τους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους.

Η ίδια ύπουλη στρατηγική και η επιβολή της λογικής των «ελάχιστων όρων» εργασίας διαπνέει τις τοποθετήσεις της Εκθεσης για όλα τα σημαντικά ζητήματα, είτε πρόκειται για τις συνθήκες εργασίας στις διαδικτυακές πλατφόρμες, είτε τη λεγόμενη «ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής» κ.λπ.

Παρεμβαίνοντας στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ο Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος εκ μέρους της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ (η οποία καταψήφισε) τόνισε: «Η συζήτηση για "μέτρα κατά των ανισοτήτων" στην πραγματικότητα στοχεύει να προσαρμόσει τα εργατικά δικαιώματα στις απαιτήσεις των μονοπωλίων της λεγόμενης πράσινης - ψηφιακής οικονομίας, τη στιγμή που η νέα καπιταλιστική κρίση, τα μέτρα που πήραν οι αστικές κυβερνήσεις και επιχειρούν να μονιμοποιήσουν, με πρόσχημα την πανδημία, έχουν φέρει τους εργαζόμενους σε δεινή θέση...

Η έκθεση παρουσιάζει σαν εγγύηση τον "Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων", έναν αντεργατικό μηχανισμό που συμπιέζει τα λαϊκά δικαιώματα στα ελάχιστα, εδραιώνοντας την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Ασφάλισης, της Παιδείας.

Το ξήλωμα επομένως των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την υλοποίηση της στρατηγικής που "ταΐζει" τους επιχειρηματίες ζεστό χρήμα.

Οι εργαζόμενοι έχουν επιλογή: Να παλέψουν οργανωμένα για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματά τους, για να μην πληρώσουν και πάλι αυτοί την καπιταλιστική κρίση, ενάντια στην εκμετάλλευση και στο σύστημα που τη γεννά».