Πέμπτη 18 Φλεβάρη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
«Κανονικότητα» για τους εργαζόμενους η ζωή με τα ελάχιστα

Ο «κατώτατος μισθός» παρουσιάζεται ως «γιατρικό» της εργασιακής φτώχειας, με στόχο να τραβηχτούν ακόμα πιο κάτω συνολικά οι μισθοί

«

Ενα ελάχιστο εισόδημα, κατώτατοι μισθοί και ελάχιστες συντάξεις» είναι το μοντέλο που προκρίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως απάντηση τάχα στο βάθεμα της φτώχειας και των ανισοτήτων που δοκιμάζουν τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα σε όλα τα κράτη - μέλη της. Η κατεύθυνση αυτή επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (το οποίο ενέκρινε σχετική πρόταση - οδηγία της Κομισιόν), στην οποία μέσα από ευχολόγια και μπόλικη υποκρισία δίνεται «γραμμή» για πιο αποφασιστικές ρυθμίσεις σε όλα τα κράτη, ώστε η ζωή με τα ελάχιστα να γίνεται όλο και περισσότερο «κανονικότητα» σε μεγαλύτερα τμήματα εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στην έκθεση είναι άλλωστε αποκαλυπτικά (βλέπε δίπλα) και επιβεβαιώνουν την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης και τη μεγαλύτερη επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, ως αποτέλεσμα της στρατηγικής της ΕΕ για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για στοιχεία που αποτυπώνουν για μια ακόμα φορά τη ραγδαία επιδείνωση των όρων υπό τους οποίους ζει και εργάζεται ο λαός σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και προφανώς την άβυσσο που χωρίζει αυτή την άθλια καθημερινότητα από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα αυτές να ικανοποιηθούν ολόπλευρα.

Βασική επιδίωξη της έκθεσης είναι η προσαρμογή συνολικά της εργατικής τάξης σε ένα «μίνιμουμ» εισοδήματος από την εργασία και η νομιμοποίησή του στη συνείδηση των εργαζομένων ως κάτι το φυσιολογικό και αποδεκτό, ως το «μέτρο» για τις ανάγκες τους, ενώ πρόκειται ουσιαστικά για δείκτη της αθλιότητας στην οποία επιδιώκεται να τραβηχτούν πλατύτερα τμήματα εργαζομένων, στο όνομα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.

Εργαλείο ξηλώματος δικαιωμάτων και όχι προστασίας των εργαζομένων

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα και «ξέπλυμα» των αντιδραστικών αντεργατικών ανατροπών που η ίδια η ΕΕ μαζί με τα κράτη - μέλη της έχουν επιβάλει στους εργαζόμενους, το Ευρωκοινοβούλιο ως ένα βασικό μέτρο προτείνει την υιοθέτηση κατώτερων μισθών, ως το γιατρικό που δήθεν θα καταπολεμήσει τη φτώχεια των εργαζομένων.

«Ο κατώτατος μισθός, λύση για την ανισότητα και την εργασιακή φτώχεια» είναι και ο σχετικός τίτλος της ανακοίνωσης του Ευρωκοινοβουλίου στις 10 Φλεβάρη. Πρόκειται για πεπατημένη οδό επίθεσης σε θεμελιωμένα εργατικά δικαιώματα, όπως τις Συλλογικές Συμβάσεις, κάτι που άλλωστε το ζουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με τη θέσπιση που αναθέτει στο κράτος τον καθορισμό του κατώτατου μισθού.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην έκθεσή του το Ευρωκοινοβούλιο, «θεωρεί ότι η παρούσα Οδηγία θα πρέπει να διασφαλίζει, μέσω συλλογικών συμβάσεων και θεσμοθετημένων κατώτατων μισθών, ότι κανένας εργαζόμενος ή οικογένειά του δεν κινδυνεύει από τη φτώχεια...».

Ακόμα όμως και αυτή η γενική διατύπωση, που ρίχνει τον πήχη των εισοδημάτων στα όρια της στατιστικής φτώχειας, τίθεται υπό αίρεση, καθώς όπως σημειώνεται στη συνέχεια, «θα πρέπει να διασφαλίζει ότι οι νόμιμοι κατώτατοι μισθοί - όταν συντρέχει περίπτωση - θα ορίζονται πάντα πάνω από το όριο της φτώχειας»! Κατά συνέπεια, οι κατώτατοι μισθοί θα είναι πάνω από το όριο της φτώχειας, μόνο όταν «συντρέχει περίπτωση»!

Ακόμα, επαναφέροντας το «κριτήριο» καθορισμού των κατώτατων μισθών, ξεκαθαρίζεται ότι πρέπει να γίνεται με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» των ομίλων. Γι' αυτό, «ζητεί από τα κράτη - μέλη και τους κοινωνικούς εταίρους να διασφαλίσουν ελάχιστα επίπεδα αποδοχών, με σεβασμό των εθνικών πρακτικών, και να λάβουν υπόψη τον αντίκτυπό τους στην ανταγωνιστικότητα...».

Πέρα όμως από τις προκλητικές διατυπώσεις, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και αυτή έχει αποδείξει πως η ύπαρξη κατώτερων μισθών από μόνη της δεν διασφαλίζει αξιοπρεπές εισόδημα στους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο την ικανοποίηση των βασικών αναγκών τους.

Στη χώρα μας π.χ. έχει ήδη εδώ και δεκαετίες θεσμοθετηθεί ο κατώτερος μισθός. Αυτός όμως δεν εμπόδισε τη διαρκή συμπίεση γενικά των μισθών από εργοδοσία και κράτος και τον περιορισμό του μέσου μισθού παρά την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί, αυτό που μετράει είναι ποιος είναι κάθε φορά ο κατώτερος μισθός. Πού τραβάς τη «γραμμή», το κατώφλι των μισθών και όχι γενικά αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κατώτερος μισθός, όπως επιχειρούν να μας πείσουν το Ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν. Μάλιστα, το 2012, ο κατώτερος μισθός στη χώρα μας μειώθηκε με απόφαση της κυβέρνησης κατά 22% και 32% αντίστοιχα για τους νέους, διαμορφώνοντας και υποκατώτερο μισθό για τους εργαζόμενους μέχρι 24 ετών!

Η πραγματικότητα στους χώρους δουλειάς αποκαλύπτει τις προκλήσεις της ΕΕ

Επιπλέον, η ύπαρξη κατώτερου μισθού, τη στιγμή που με την καθοδήγηση της ΕΕ έχει νομοθετηθεί μια ασύλληπτη σε μέγεθος ευελιξία στην αγορά εργασίας, που ξεκινά από τη μερική απασχόληση λίγων ωρών τη βδομάδα και φτάνει μέχρι την «ενοικίαση εργαζομένων», το γνωστό σύγχρονο δουλεμπόριο, είναι τουλάχιστον πρόκληση να εμφανίζεται ως εργαλείο κατά της φτώχειας των εργαζομένων. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι στη χώρα μας, ακόμα και πριν την πανδημία, περίπου 600.000 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση λάμβαναν ως μέσο μισθό 300 ευρώ το μήνα! Αυτή είναι η περίφημη «προστασία» την οποία υπόσχεται η ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο ανέλαβε να την πουλήσει ως «λύση» στην εργατική τάξη.

Εξίσου επικίνδυνη για τους εργαζόμενους είναι και η συσχέτιση των μισθών, ειδικά του κατώτερου μισθού, με τη φτώχεια. Η συσχέτιση αυτή δεν είναι καθόλου αθώα, αφού υπηρετεί τη διαρκή προσπάθεια του κεφαλαίου, της ΕΕ και των εθνικών κυβερνήσεων να περιορίσουν τις εργατικές διεκδικήσεις στο ελάχιστο και ακόμα πιο κάτω, στη διαχείριση της φτώχειας.

Πρόκειται για ύπουλη μεθόδευση, που επιχειρεί να βάλει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και τους εργατικούς αγώνες πιο βαθιά στο «καλούπι» της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, στην αναμέτρησή τους με τους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους.

Η ίδια ύπουλη στρατηγική και η επιβολή της λογικής των «ελάχιστων όρων» εργασίας διαπνέει τις τοποθετήσεις της Εκθεσης για όλα τα σημαντικά ζητήματα, είτε πρόκειται για τις συνθήκες εργασίας στις διαδικτυακές πλατφόρμες, είτε τη λεγόμενη «ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής» κ.λπ.

ΚΚΕ: Στόχος η προσαρμογή των εργατικών δικαιωμάτων στις απαιτήσεις των μονοπωλίων

Παρεμβαίνοντας στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ο Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος εκ μέρους της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ (η οποία καταψήφισε) τόνισε: «Η συζήτηση για "μέτρα κατά των ανισοτήτων" στην πραγματικότητα στοχεύει να προσαρμόσει τα εργατικά δικαιώματα στις απαιτήσεις των μονοπωλίων της λεγόμενης πράσινης - ψηφιακής οικονομίας, τη στιγμή που η νέα καπιταλιστική κρίση, τα μέτρα που πήραν οι αστικές κυβερνήσεις και επιχειρούν να μονιμοποιήσουν, με πρόσχημα την πανδημία, έχουν φέρει τους εργαζόμενους σε δεινή θέση...

Η έκθεση παρουσιάζει σαν εγγύηση τον "Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων", έναν αντεργατικό μηχανισμό που συμπιέζει τα λαϊκά δικαιώματα στα ελάχιστα, εδραιώνοντας την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Ασφάλισης, της Παιδείας.

Το ξήλωμα επομένως των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την υλοποίηση της στρατηγικής που "ταΐζει" τους επιχειρηματίες ζεστό χρήμα.

Οι εργαζόμενοι έχουν επιλογή: Να παλέψουν οργανωμένα για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματά τους, για να μην πληρώσουν και πάλι αυτοί την καπιταλιστική κρίση, ενάντια στην εκμετάλλευση και στο σύστημα που τη γεννά».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ