Παπαγεωργίου Βασίλης

Ας αφήσει, λοιπόν, κατά μέρος τις προεκλογικές... παροχές ο κ. υπουργός. Ας καταλάβει, επιτέλους, ότι τέτοιες εξαγγελίες συνιστούν πραγματική πρόκληση, έστω και μόνο, επειδή, την ίδια στιγμή, οι τράπεζες και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις ανακοινώνουν αυξήσεις των ήδη υπέρογκων επίσημων κερδών τους κατά 30% και 50% ή και ακόμη περισσότερο.

«Ενα μέρος της ακρίβειας οφείλεται και στη μορφή του νομίσματος. Βλέπετε, μάθαμε να αναγνωρίζουμε τα χάρτινα νομίσματα ως νομίσματα μεγάλης αξίας και να υποτιμούμε τα κέρματα». Αυτά λέει στο «City Press» ο Δ. Κουσελάς, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλλήλων. Δηλαδή, αν τα κέρματα των δύο και του ενός ευρώ, όπως και αυτό των 50 λεπτών, γίνουν χαρτονομίσματα, θα αγοράζουμε φτηνότερα το γάλα και το τυρί, τις ηλεκτρικές συσκευές, τα ρούχα και τα παπούτσια ή, μήπως, θα πέσουν οι τιμές τους..;

Αν είναι έτσι, τότε προτείνουμε στην κυβέρνηση, να εισηγηθεί αμέσως την τοποθέτηση του Δ. Κουσελά στη θέση του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ετσι κι αλλιώς, ο Ντούιζεμπεργκ είναι υπ' ατμό...

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες θεσπίζουν τη μη φορολόγηση των αποθεματικών από τα κέρδη των επιχειρήσεων, προκειμένου αυτά να επενδυθούν. Το μέτρο ίσχυε και μέχρι σήμερα, αλλά με το νέο «αναπτυξιακό» νόμο αυξάνεται το σχετικό ποσοστό, φτάνοντας και μέχρι το 35%, για όλα τα κέρδη των χρήσεων στην τετραετία 2003 - 2007, ανεξάρτητα από τον τόπο εγκατάστασης των επιχειρήσεων. Αυτό που δεν έχει γίνει ποτέ -απ' όσα εμείς γνωρίζουμε - είναι ένας ουσιαστικός και συγκεκριμένος έλεγχος, αν επενδύονται όσα αφορολόγητα κέρδη βάζουν στην κατηγορία αυτή οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Αν κάνουμε λάθος, ας δώσει το υπουργείο Οικονομίας τις σχετικές εκθέσεις στη δημοσιότητα...

Η είδηση έλεγε τα εξής: Το Μουσείο της Βαγδάτης αποφάσισε να δανείσει τους πολυτιμότερους θησαυρούς του στην Αμερική, όπου και θα παραμείνουν για έξι ή οχτώ μήνες, για να θαυμάσουν οι Αμερικανοί πολίτες εκ του σύνεγγυς τον ιρακινό πολιτισμό.

Στην πραγματικότητα, την απόφαση πήρε ο Ιταλός αξιωματούχος, Πιέτρο Κορντόνε, στον οποίο οι Αμερικανοί κατακτητές έχουν αναθέσει την εποπτεία του Μουσείου της Βαγδάτης, μαζί με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι νομίζει. Εμείς θα σημειώσουμε μόνο μια εύλογη κατά τη γνώμη μας απορία: Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, οι εμπνευστές του «δανεισμού», ότι όλα όσα λένε τώρα, για θησαυρούς του ιρακινού πολιτισμού, που θα θαυμάσουν εκ του σύνεγγυς οι Αμερικανοί πολίτες, κλπ, κλπ, βρίσκονται σε κατάφωρη αντίφαση με τα όσα έλεγαν περί βαρβάρων, όταν βομβάρδιζαν ανηλεώς τον ιρακινό λαό;

Αμείωτη συνεχίζεται η πτώση της δημοτικότητας του Βρετανού πρωθυπουργού Τ. Μπλερ και του κόμματός του. Το Νέο Εργατικό Κόμμα έχασε δύο ποσοστιαίες μονάδες επιπλέον, σε σχέση με τον Ιούλη, για να πέσει στο 34%, στο πιο χαμηλό επίπεδο ικανοποίησης για το κόμμα αυτό εδώ και 16 χρόνια, σύμφωνα με μία δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους «Τάιμς».

Σύμφωνα με το ινστιτούτο «Πόπουλους», που συμπεριέλαβε στην έρευνα χίλιους Βρετανούς πολίτες, τα αποτελέσματα αυτά αντανακλούν τη ζημιά που προκάλεσε ο Μπλερ στο κόμμα του με τον τρόπο που χειρίστηκε τον πόλεμο στο Ιράκ και την κατάσταση μετά τον πόλεμο.

Και σίγουρα, τα ακόμη χειρότερα είναι ακόμη μπροστά...

- «Το δέντρο που περπάτησε» τιτλοφορείται το παραμύθι της Μαρίνας Αντωνίου, με πανέμορφες ζωγραφιές της Εύας Μελά. Λόγια και εικόνες - βουναλάκια, πεδιάδες, χωριουδάκια, μικρά και μεγάλα δέντρα, πουλάκια, ζωάκια, πρόσωπα ανθρώπων, δάση που υλοτομούνται, ποτάμια και θάλασσες που καταστρέφονται, ψαράκια, κοχύλια, αστερίες που ψοφάνε, άδεντρες τσιμεντουπόλεις και «δάση» τηλεοπτικών κεραιών - «διηγούνται» πώς ένα δέντρο και ένας άνθρωπος μπορούν να φύγουν μακριά από την ασχήμια, να σώσουν και να χαρούν τη ζωή.

- Ο Αντώνης Λαμπρινίδης αφιέρωσε το παραμύθι «Το αετόπουλο», σε όλα τα παιδιά που τους αρέσει να βλέπουν τα πουλιά να πετούν ελεύθερα. Το παραμύθι και οι ζωγραφιές της Δώρας Κεπερτή, λένε την ιστορία του μπαρμπα-Γιώργη και της κυράς του, της κυρα-Δέσποινας, που ζούσαν στο μακρινό χωριό, στο Εξωχώρι. Εκεί ο μπαρμπα-Γιώργης βρήκε μια μέρα ένα αμάλλιαγο αετοπουλάκι να σπαρταρά. Το πήρε σπίτι του, το βοήθησε να μεγαλώσει και να δυναμώσει κι ύστερα φρρρ φρρρ, να πετάξει λεύτερο στους ουρανούς και στις βουνοκορφές.

- Μια ιστορία για μικρούλια, για νήπια, διηγείται το βιβλίο της Χρυσάνθης Σπυροπούλου - Σπανού «Η Πιγκουινία και τα πιγκουινάκια της». Οι πιγκουίνοι ζουν μακριά, στο Νότιο Πόλο, στα χιόνια και στους πάγους. Εκεί στην πολιτεία τους, την «Πιγκουινία», περνούν πολύ όμορφα οι πιγκουίνοι. Μαμάδες και μπαμπάδες και παιδάκια πιγκουίνοι, που παίζοντας στους πάγους μπορεί και να γλιστρήσουν στο νερό και να συναπαντηθούν με καμιά σκανταλιάρα φώκια.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η συγκυρία αυτών των επιθέσεων, (που φέρεται να έχουν εξαπολυθεί από την «Τζεμάγια Ισλαμίγια»), προσθέτει ένταση στο «μυστήριο» της τρομοκρατίας στην Ινδονησία. Να είναι άραγε τυχαίο πως το ρολόι του χρόνου εξαπόλυσης των επιθέσεων αυτών τρέχει «συνάμα» με εκείνο που μετρά αντίστροφα την παραμονή της Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι στην εξουσία (που λήγει τον Οκτώβριο του 2004...); Να είναι άραγε τυχαίο πως μετά από την επίθεση στο Μπαλί περιστάλθηκαν οι πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πως επανήλθε η θανατική ποινή; Πώς «τονώθηκαν» (ξανά...) οι εξουσίες των στρατιωτικών;

Οι «κακές γλώσσες» πολιτικών παρατηρητών στην Τζακάρτα όταν δεν αποδίδουν σχεδόν τα πάντα στον αποδιοπομπαίο τράγο («Τζεμάγια Ισλαμίγια»), θυμούνται πως στην Ινδονησία είναι ανοιχτοί πολλοί λογαριασμοί: οικονομική κρίση, θρησκευτικές διαμάχες, αυτονομιστικά κινήματα, δίκες πολιτικά φιλόδοξων στρατηγών...

Ιδιαίτερα όσον αφορά στους στρατηγούς (π.χ. Γουιράντο), που υπηρέτησαν τη δικτατορία Σουχάρτο, έχουν δείξει πως εκμεταλλεύονται όχι μόνον τις τρομο-επιθέσεις, αλλά και την παραμικρή αφορμή... Η επίθεση στο «Μάριοτ» προοιωνίζεται πως θα είναι, γι' αυτούς, μία ακόμη «ευκαιρία» που ίσως σημάνει ακόμη και την επάνοδό τους από τα παρασκήνια στη φωταγωγημένη σκηνή της εξουσίας...