Παπαγεωργίου Βασίλης

Τον Οκτώβρη και ενώ συνεχίζονταν οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των φοιτητών, το ΠΑΣΟΚ πρότεινε την αναβολή της συζήτησης του άρθρου 16 και η κυβέρνηση έσπευσε να την αποδεχτεί. Ετσι, το άρθρο 16 πήγε στο τέλος της σχετικής λίστας και η συζήτησή του προσδιορίστηκε για το δεύτερο 15ήμερο του Γενάρη, αφού η αρμόδια επιτροπή της Βουλής πρέπει να ολοκληρώσει τις εργασίες της μέχρι τις 31 του πρώτου μήνα του 2007.

Στη συνεδρίαση της Επιτροπής της 29ης Νοέμβρη, όμως, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επανέφεραν το ζήτημα και ζήτησαν η συζήτηση των άρθρων να γίνει με την ακριβή αριθμητική σειρά τους. Πρόταση, που έφερνε τη συζήτηση του άρθρου 16 πριν ή αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Σ' εκείνη τη συνεδρίαση ο πρόεδρος της Επιτροπής (βουλευτής της ΝΔ, Ιωάννης Τραγάκης) ήταν αρνητικός στην παρέμβαση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Μερικές μέρες μετά, όμως και αφού έγιναν οι απαραίτητες παρασκηνιακές συζητήσεις και συνεννοήθηκε με την κυβέρνηση, άλλαξε γνώμη και στη συνεδρίαση της 6ης του Δεκέμβρη υποστήριξε την πρόταση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Δεν υποστήριζαν, όμως, την πρότασή τους πλέον οι τελευταίοι, γιατί είχε ήδη αποκαλυφθεί και δημοσιοποιηθεί η συνδιαλλαγή...

«Ηρθε η ώρα να ξεφύγουμε απ' την πεποίθηση ότι μόνον οι κυβερνήσεις γνωρίζουν ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξοδέψουν τα χρήματα των πολιτών», σημείωσε τις προάλλες ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ και κάνοντας, υποτίθεται, επίδειξη αντικρατισμού. Αν δεν καταλάβατε, πάντως, σας πληροφορούμε, ότι δεν έχει καμιά άξια λόγου διαφωνία ο ΣΕΒ για τον τρόπο που ξοδεύει τα χρήματα των πολιτών η κυβέρνηση της ΝΔ. Αλλωστε, στους μεγαλοεπιχειρηματίες πηγαίνει η μερίδα του λέοντος, με τον έναν ή άλλον τρόπο. Απλώς, πιστεύει, ότι αν τα ξοδεύει ο ίδιος - π.χ. ως συνδιαχειριστής - τότε θα πιάνουν ακόμη περισσότερο τόπο. Οπως λέμε, απ' το καλό υπάρχει πάντα το ακόμη καλύτερο. Και πάντα, βέβαια, προς όφελος των συμφερόντων της ολιγαρχίας...

Στο ερώτημα αν μετάνιωσαν για την υπογραφή διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης και τη δημιουργία της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) κλήθηκαν να απαντήσουν πρόσφατα Ρώσοι, Ουκρανοί και Λευκορώσοι, στο πλαίσιο δημοσκόπησης που πραγματοποίησε στις τρεις αυτές χώρες η Ευρασιατική Υπηρεσία Διεθνούς Ερευνας και Καταγραφής. Και ιδού οι απαντήσεις τους: Οι Ρώσοι εμφανίζονται μετανιωμένοι για τη διάλυση της ΕΣΣΔ σε ποσοστό 68%. Την ίδια άποψη έχει και το 59% των Ουκρανών, ενώ οι Λευκορώσοι συμφωνούν σε ποσοστό 52%. Πέραν αυτής της δημοσκόπησης, το ίδιο υψηλά είναι τα ποσοστά αντίστοιχων ερευνών, που πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες χώρες της ΚΑΚ, όπως για παράδειγμα το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιστάν ή το Καζακστάν.

Δεκαέξι περίπου ολόκληρα χρόνια μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων και, παρά τους ορυμαγδούς της σχετικής προπαγάνδας και τις πολύμορφες επιχειρήσεις πλύσης εγκεφάλων, οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ νοσταλγούν και αναπολούν τη ζωή τους στις ημέρες της Σοβιετικής Ενωσης. Αραγε, δεν αποτελεί το γεγονός αυτό άλλη μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη σχετικά με τη σύγκριση των δύο συστημάτων;

Βεβαίως, και μόνο η συνέργεια του Στ. Παπαθεμελή στη συγκρότησή του δείχνει και τον πολιτικό προσανατολισμό που θα έχει το υπό δημιουργία νέο κόμμα. Ομως, αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα μας δεν είναι ένα ακόμα κόμμα, το οποίο θα στηρίζει την κυρίαρχη πολιτική και θα υπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που διαχειρίζονται, εναλλάξ, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή μιας άλλης, που θα στηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα, στρεφόμενη κατά των συμφερόντων της ολιγαρχίας. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος του δικομματισμού και υπέρ του ΚΚΕ και των άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων και με τη συγκρότηση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, η οποία θα αναδείξει τη Λαϊκή Εξουσία.

Τρισεκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανήσει οι ΗΠΑ τα τελευταία 5-6 χρόνια στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους σε όλο τον κόσμο. Τρισεκατομμύρια, τα οποία ενίσχυσαν την κερδοφορία των μεγάλων πολυεθνικών του πετρελαίου, των πολεμικών βιομηχανιών, κλπ. Την ίδια στιγμή, ο αμερικανικός λαός, κάτοικος της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη, εξωθείται ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο και την απόλυτη ένδεια. Από το 2000, όταν ανέλαβε ο Μπους την προεδρία των ΗΠΑ, ο αριθμός των ανασφάλιστων αυξήθηκε κατά 6,8 εκατομμύρια, φτάνοντας στα 46,6 εκατομμύρια. Στη Νέα Υόρκη το ένα πέμπτο του πληθυσμού της πόλης, σύμφωνα με μελέτη του ερευνητικού κέντρου Urban Institute, είναι ανασφάλιστοι. Κι από κοντά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αμερικανικής κυβέρνησης, το 12% περίπου του συνολικού πληθυσμού ή περισσότεροι από 35 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα της πείνας. Απ' αυτούς, τα 22,7 εκατομμύρια είναι ενήλικες και τα 12,4 εκατομμύρια είναι παιδιά. Εξάλλου, όπως ανέφερε και η τελευταία έκθεση του Ερευνητικού Κέντρου Innocenti της UNICEF, οι ΗΠΑ φιγουράρουν στη δεύτερη θέση στη λίστα των ανεπτυγμένων χωρών όπου τα παιδιά πεινάνε, με ποσοστό πεινασμένων παιδιών 21,9%.