Μας είπαν ότι το έκαναν για το καλό των ταμείων και για το συμφέρον των ασφαλισμένων. Μας είπαν ότι είναι έσχατος λαϊκισμός να καταγγέλλεται το τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο Χρηματιστήριο και ανεπίτρεπτη κινδυνολογία η ανησυχία για το μέλλον των ταμείων και των ίδιων των συντάξεων σ' αυτή την περίπτωση. Και να που ήρθε η ώρα της πλήρους αποκάλυψης των στόχων τους και της κυριολεκτικά εγκληματικά ανεύθυνης πολιτικής τους απέναντι στο αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων - γιατί δικά τους χρήματα είναι τα αποθεματικά των ταμείων - απέναντι στις προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής εκατομμυρίων ασφαλισμένων.

Μια μέρα μετά τη διάλυση της Βουλής και την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, τη μέρα ακριβώς που το Χρηματιστήριο σημείωνε τη βουτιά του 6,6%, συγκρότησαν - στη ζούλα - μια Επιτροπή Ελέγχου και Εποπτείας της διαχείρισης της περιουσίας των ταμείων, η οποία μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της... επένδυσης ακόμη και του συνόλου των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο, ενώ μέχρι τώρα αυτό μπορούσε να γίνει μέχρι το 12%!

Μ' άλλα λόγια ομολογούν τώρα το αυτονόητο. Οτι, δηλαδή, ποτέ δεν έβλεπαν το Χρηματιστήριο σαν «σωσίβιο» για τα ταμεία, αλλά τα χρήματα των ταμείων σαν σωσίβιο για τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, με ό,τι τραγικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τα ταμεία και τους ασφαλισμένους!!!

Την ώρα ακριβώς που η κυβέρνηση αποφασίζει και διατάσσει το ρίξιμο των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στη χοάνη του Xρηματιστηρίου, έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ αποκαλύπτει ότι το κράτος είναι ο μεγαλύτερος κοπανατζής και από αυτές τις ελάχιστες θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του απέναντι στην κοινωνική ασφάλιση. Ειδικότερα, συμβάλλει μόλις κατά 2%, ενώ τα 2/3 των εσόδων του συστήματος προέρχονται από τις εισφορές εργαζομένων - εργοδοτών, δηλαδή από τους εργαζόμενους, αφού και η εργοδοτική εισφορά προέκταση του εργατικού μισθού είναι!

Ακόμα πιο αναλυτικά, το 35% των συνολικών εσόδων προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων, το 32% από τις εργοδοτικές εισφορές, ενώ ένα 30% περίπου προέρχεται από διάφορες πηγές. Εδώ, όμως, αποκαλύπτεται σε ένα βαθμό και η εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, αφού τυπικά οι δικές τους εισφορές ανέρχονται στο διπλάσιο των ασφαλισμένων...

Και η ανεργία, που αυξήθηκε δραματικά και συνεχίζει την ανηφορική της πορεία; Οι φτωχοί, που γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι; Οι συνταξιούχοι, που «περνάνε» με τρεις κι εξήντα; Η ύπαιθρος, που μαραζώνει και οι μικρομεσαίοι αγρότες, που ξεκληρίζονται; Τα χάλια της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, του ΙΚΑ, των νοσοκομείων και τόσα άλλα;

Οχι, όλ' αυτά δεν υπάρχουν, για τους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος. Είναι απλώς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Αν συμφωνείτε μαζί τους, ψηφίστε τους. Αν διαφωνείτε, όμως, τότε «μαυρίστε» τους και δώστε τη δύναμη της ψήφου σας στο ΚΚΕ, γιατί μόνον η δημιουργία ενός ισχυρού αντίπαλου δέους μπορεί να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή κατηφόρα.

Κι επειδή κάποιος μπορεί να αντιτείνει, ότι υπαρκτά είναι τα προβλήματα, αλλά και τα στοιχεία των κυβερνώντων υπαρκτά είναι κι αυτά, θέλουμε να σημειώσουμε τα εξής:

Και, βέβαια, «μοιράζει» τα χιλιάδες και χιλιάδες δισεκατομμύρια του κρατικού προϋπολογισμού, κάθε χρόνο, η κυβέρνηση. Τα χρήματα, δηλαδή, που μαζεύει από τους εργαζομένους και το λαό, με το κατάφωρα άδικο και άνισο φορολογικό της σύστημα. Το «μοίρασμα» αυτό, όμως, είναι «σημαδεμένο» από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Πρώτιστος στόχος του είναι η ανάπτυξη των μονοπωλιακών κερδών και όχι η ουσιαστική βελτίωση της ζωής του λαού. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Και αδιαμφισβήτητη γι' αυτό απόδειξη αποτελούν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία.

Σύμφωνα με έρευνα-μελέτη του ΚΕΠΠΕ, που παραγγέλθηκε από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, το 1997, το φτωχότερο 30% του πληθυσμού είχε δικαίωμα μόνο στο 13% του εθνικού εισοδήματος, ενώ το πλουσιότερο 30% απολάμβανε το 52% του εθνικού εισοδήματος. Αντίστοιχα είναι και τα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης δηλαδή στατιστικής υπηρεσίας της Κομισιόν, για το 1998: Το φτωχότερο 10% του ελληνικού πληθυσμού, σημειώνουν τα στοιχεία αυτά, ζούσε με το 2,2% μόλις του εθνικού εισοδήματος, ενώ το πλουσιότερο 10% «τσέπωνε» το 26,6%.

Και ας μην αμφιβάλλει κανείς, ότι σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ας σταματήσουν, λοιπόν, την επιχείρηση κοροϊδίας...

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Οταν ο πρόεδρος του ΣΥΝ θέλει να είναι ασαφής, μπορεί να το κάνει με χίλιους δυο τρόπους. Τον ρωτάς, για παράδειγμα, σχετικά με το ενδεχόμενο της μετεκλογικής συνεργασίας ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ, και είναι ικανός να μιλά για ώρα, χωρίς, όμως, να λέει το παραμικρό, που να απαντά στην ερώτηση. `Η, τον καλείς να κάνει περισσότερο συγκεκριμένους «τους εναλλακτικούς δρόμους προοδευτικών εξελίξεων», οι οποίοι υποτίθεται πως αποτελούν την κεντρική προεκλογική πρόταση του ΣΥΝ, και εισπράττεις και πάλι μια φλυαρία, περί... προοδευτικών ανέμων και... εκσυγχρονιστικών υδάτων.

Κατανοούμε, βέβαια, τις αξεπέραστες δυσκολίες, που έχει η ηγεσία του ΣΥΝ. Η πραγματικότητα των καθημερινών εξελίξεων είναι αδήριτη και το πρόσωπο του ευρω-μονόδρομου δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινο και, πολύ περισσότερο, φιλολαϊκό, όσο κι αν το φτιασιδώνεις.

«Εξήντα νέοι εκατομμυριούχοι την ημέρα στην Αμερική από τις νέες τεχνολογίες!», έγραφε το χτεσινό «Βήμα», αναδημοσιεύοντας μια έρευνα των «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Αν το στοιχείο είναι πραγματικό, πόσες, άραγε, χιλιάδες άλλοι Αμερικανοί καταστρέφονται κάθε μέρα και πυκνώνουν τις στρατιές των φτωχών ή γίνονται ακόμη φτωχότεροι, για να γίνονται οι προαναφερόμενοι εκατομμυριούχοι; Γιατί - θα συμφωνεί και το «Βήμα», φανταζόμαστε - κανένας δεν έχει το δικό του νομισματοκοπείο...

Η αιωνόβια «Χειραφετημένη», με φωτοηλεκτρονική ανατύπωση της έκδοσής της από τον Παρασκευά Λεώνη το 1900, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εκάτη», συνοδευόμενη με εξαιρετικά εμπεριστατωμένο, εκτενές επίμετρο της Αγγέλικα Ψαρρά, με τίτλο «Η "συνετή" ουτοπία της Καλλιρρόης Παρρέν». Το επίμετρο αποτελεί μια ερευνητική - ιστορικοκοινωνική και φιλολογική - εργασία, που αναδείχνει τις προθέσεις της Παρρέν να υπηρετήσει και να εκλαϊκεύσει - και μέσω της λογοτεχνίας - τις ιδέες, τις αρχές και τον αγώνα του νεαρού τότε ελληνικού κινήματος για «ηθική, πνευματική, διά της εργασίας» χειραφέτηση της γυναίκας, όπως η ίδια έλεγε. Μια εργασία, που, εξετάζοντας τα, ουσιωδώς διαφορετικά από τα φεμινιστικά κινήματα άλλων χωρών, χαρακτηριστικά του ελληνικού γυναικείου κινήματος, αλλά και την ξένη φεμινιστική λογοτεχνία της εποχής - γυναικεία και ανδρική - συνιστά και μια αξιόλογη συγκριτολογική φιλολογική μελέτη, καθώς επισημαίνει συγγένειες και διαφορές του έργου της Παρρέν με έργα ξένων δημιουργών (Λ.χ., την ουσιώδη διαφορά της ηρωίδας της «Χειραφετημένης», της Μαρίας Μύρτου, που, διεκδικώντας τη χειραφέτησή της, χωρίζει τον άντρα της, χωρίς όμως να εγκαταλείπει και ένα παιδί, όπως η Νόρα στο θεατρικό «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν). Η Παρρέν πήγε στην Πόλη για το ταξίδι του γάμου της. Εκεί αποφάσισε τη στράτευσή της. Να γράψει και να αγωνιστεί για την απελευθέρωση των γυναικών. Και εμπνεόμενη από τις γυναίκες της Ανατολής και τη δουλική ζωή τους, «ποικιλία ψευτιάς, υποκρισίας και ταπεινώσεως», έπλασε μια σοβαρή και όχι σουφραζέτα ηρωίδα, η οποία, μέσα από επώδυνη διαδικασία αυτογνωσίας, στην τριλογία «πορεύεται» από την Πόλη, στην Αθήνα και στην Αμερική, διεκδικώντας ένα νέο κοινωνικό «συμβόλαιο» για τις γυναίκες.

Αυτός είναι

κυρίαρχος

κι αυτός αποφασίζει,

ρητώς το λέει

το Σύνταγμα,

ρητώς και το ορίζει,

αλλά σαν φτάνουν

εκλογές

του κάνουν

τόση «πλύση»,

που είν' αδύνατο

σωστά αυτός

ν' αποφασίσει!

Αυτός είναι

κυρίαρχος,

μόνον αυτός

κι η ψήφος,

ο παντοδύναμος λαός,

α, τι ωραίος

μύθος,

γιατί αν τον αφήνανε

νηφάλιος

να κρίνει,

δε θ' ανεβαίναν

στην αρχή

γδάρτες και θεατρίνοι!

Τελευταία ήττα, η «αναμέτρησή» του με την εκπαιδευτική κοινότητα. Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, δάσκαλοι και καθηγητές, γονείς και μαθητές βρέθηκαν δίπλα - δίπλα στα συλλαλητήρια και ενωμένοι στα αιτήματά τους, ζητώντας από τη γαλλική κυβέρνηση, να άρει το «πάγωμα» των προσλήψεων στη δημόσια εκπαίδευση και την παροχή μεγαλύτερων κονδυλίων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, προκειμένου να πάψει η παιδεία να «φυτοζωεί». Πιεζόμενος από τις χιλιάδες των διαδηλωτών σε όλη τη χώρα, ο Λιονέλ Ζοσπέν προχώρησε σε έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμα, στο οποίο ανακοίνωσε φορολογικές ελαφρύνσεις, εκ των οποίων ένα μέρος προτίθεται να δώσει στην παιδεία.

Η προσπάθεια του Γάλλου πρωθυπουργού, όμως, φαίνεται ότι έπεσε στο κενό. Μόλις λίγες ώρες μετά την «κατευναστική» παρέμβασή του, οι ενώσεις γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών ανακοίνωσαν την επόμενη κοινή κινητοποίησή τους, χαρακτηρίζοντας «ελλιπή» και «αποσπασματικά» τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Ζοσπέν. Την επόμενη βδομάδα, η «καμπάνα» για τον Γάλλο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του χτυπά στο Παρίσι, όπου θα συγκεντρωθούν διαδηλωτές από όλη τη χώρα. Και όπως φαίνεται, θα είναι πολύ ηχηρή...