Θα μας επιτρέψει, όμως, να διαφωνήσουμε με την παρατήρησή του, σχετικά με την αξιοπιστία του νέου προϋπολογισμού. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Και σ' αυτόν τον τομέα, λίγα έχει να ζηλέψει το προσχέδιο από τις πρακτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Σε αρκετά και, μάλιστα, βασικά στοιχεία - πχ τα έσοδα και οι δαπάνες, σε συνδυασμό με το στόχο μείωσης του ελλείμματος στο 2,8% - το προσχέδιο του προϋπολογισμού θυμίζει τα «μαγειρέματα» του προκατόχου του. Προφανώς, η κυβέρνηση αποφάσισε την παρουσίαση ενός εξωραϊσμένου προϋπολογισμού... ήπιας κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής, σκεπτόμενη την ερχόμενη άνοιξη και το ενδεχόμενο εκλογών. Κι όταν το ενδεχόμενο αυτό φύγει - με τον έναν ή άλλο τρόπο - από τη μέση, θα επανέλθει για τα περαιτέρω...

Δε φτάνει που μας χρώσταγαν, μας παίρνουν και το βόδι, λέει η γνωστή λαϊκή παροιμία και ταιριάζει γάντι στη στάση πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να κατηγορούν τους κατοίκους για το ότι δεν έγινε το «πέταλο» του Μαλιακού. «176 προσφυγές έγιναν από κατοίκους και οργανώσεις» ωρυόταν σε τηλεοπτικό σταθμό ο Χρ. Πρωτόπαππας, τις προάλλες. Χωρίς καμία ντροπή. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη στάση εκείνου, που τολμά να παίζει πολιτικά παιχνίδια, ακόμα και με τους νεκρούς μαθητές.

Θυμίζουμε στον κύριο Πρωτόπαππα, ότι για να φτιαχτούν οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Γαλάτσι, η προηγούμενη κυβέρνηση στην οποία και ήταν μέλος, «πέρασε» από τη Βουλή δύο νόμους για να αποφύγει τις προσφυγές των κατοίκων και να μην σταματήσουν τα έργα. Το ίδιο έγινε και για άλλες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Ειδικός νόμος είχε περάσει και για το Ολυμπιακό Χωριό. Είναι θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων λοιπόν. Προφανώς, όμως, ένα κέντρο σλάλομ άξιζε περισσότερο για το ΠΑΣΟΚ απ' ότι οι ζωές εκείνων που χάθηκαν στο φονικό «πέταλο»...

«Τη Δευτέρα 4 Οκτώβρη 2004 και ώρα 18.30 θα συζητηθεί στη Βουλή, Επίκαιρη Ερώτηση δέκα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το κύμα μαζικών απολύσεων συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού»...

Από μόνο του το παραπάνω είναι ένα πετυχημένο σύντομο ανέκδοτο και θα το παραθέταμε εντελώς ασχολίαστο αν αυτή η ανακοίνωση δεν προερχόταν από το Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτου Προσωπικού του υπουργείου Πολιτισμού. Ετσι ακριβώς, χωρίς να προσθέτει τίποτα, το σωματείο ανακοινώνει τη συζήτηση Ερώτησης ενός κόμματος, που τόσα χρόνια τώρα, κοινώς, τους «δούλευε». Ας πούμε ότι κατανοούμε κάποιους λόγους πιθανής τακτικής, δηλαδή τη δημοσίευση κάθε πρωτοβουλίας που βοηθά τον αγώνα που κάνεις. Αλλά, πώς να το κάνουμε, μόλις επτά μήνες πέρασαν από τότε που η «πράσινη» ηγεσία του υπουργείου το παρέδωσε στη «γαλάζια», παραδίδοντας παράλληλα και τα «τύμπανα» της εργασιακής «γαλέρας» που είχε στήσει. Και καλά το ΠΑΣΟΚ, τη χυδαία προπαγάνδα και τη δημαγωγία του εξυπηρετεί. Το σωματείο όμως; Η «αμνησία», πάντως, κάνει κακό στους αγώνες...

Πολλές φορές είχε επαναλάβει προεκλογικά ο Κ. Καραμανλής τη ρητή και σαφή - όπως έλεγε - δέσμευση, ότι, εάν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές, δεν πρόκειται να επικαλεστεί το επιχείρημα της «καμένης γης». Προχτές, όμως, ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ευάγγ. Αντώναρος, δήλωσε, ότι «κληρονομήσαμε άδεια ταμεία» και, προκειμένου, να σκιαγραφήσει περισσότερο παραστατικά την τραγική - σύμφωνα με την κυβέρνηση - κατάσταση των δημοσίων οικονομικών συμπλήρωσε: «Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος των ελλειμμάτων και τα τεράστια έξοδα που ήταν διογκωμένα σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι μπορούσε να φανταστεί ένας σώφρων άνθρωπος».

Ακόμη και αν παραβλέψουμε, όμως, τα όσα έλεγε προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός και δεχτούμε, πως άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν μπροστά τους οι σημερινοί κυβερνώντες, υπάρχει άλλο ένα και, μάλιστα, πολύ κρισιμότερο ζήτημα: Γιατί πρέπει να πληρώσουν τα «σπασμένα» οι εργαζόμενοι και ο λαός, όπως σαφώς γίνεται αυτό φανερό από το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού και τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης; Και, μάλιστα, όταν οι πάντες γνωρίζουν, ότι οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τα όποια «άδεια ταμεία», αλλά και δεν είχαν το παραμικρό όφελος από την όποια «διαχείριση σπατάλης» των προηγούμενων κυβερνήσεων; Γιατί, να μην πληρώσει τα «σπασμένα» η πλουτοκρατία;

Είτε η μετεγκατάσταση κοστίσει 250.000 ευρώ, όπως ισχυρίζεται η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ, είτε - ακόμη περισσότερο - 400.000 ευρώ, όπως λένε οι εργαζόμενοι στην εταιρία, το ποσό είναι μεγάλο. Ακόμη περισσότερο, όταν η μετεγκατάσταση του προέδρου της ΕΥΔΑΠ - περί αυτής πρόκειται - από το Γαλάτσι (όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης) σε ιδιόκτητο κτίριο της εταιρίας στα Ιλίσια, γίνεται - όπως επίσημα εξηγείται - για να βρίσκεται ο πρώτος κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας και να ικανοποιούνται ανάγκες διαβούλευσης με κυβερνητικούς παράγοντες και στελέχη της αγοράς...

Ας το πούμε και αλλιώς: Αποτελεί πρόκληση το φόρτωμα των καταναλωτών της ΕΥΔΑΠ, με 80 έως 150 εκατομμύρια δραχμές, μόνο και μόνο, για να ικανοποιούνται οι οποίες ανάγκες διαβούλευσης του προέδρου της επιχείρησης.

Αυτό κάνει η μια πλευρά των πρωταγωνιστικών προσώπων του μυθιστορήματος, οι καπνεργάτες, ο Ανέστης, ο Στράτος, ο Ηλίας, ο παλιός αγωνιστής και συνδικαλιστής Φραγκίσκος, και άλλοι. Πρόσωπα, που στην εκμετάλλευση των εργοδοτών, στην αθλιότητα των σπιούνων, ρουφιάνων και χαφιέδων σαν τον Αρίστο και τον Νότη, τον πατροκτόνο γιο του χωροφύλακα, αλλά και στην ωμή βία των κρατικών οργάνων «τάξης» που υπηρετούν τα συμφέροντα κεφαλαιοκρατών σαν τον διεφθαρμένο Κόντογλου του μυθιστορήματος, φτιάχνουν το δικό τους «μέτωπο». Αντιπαραθέτουν την κοινωνική συνειδητοποίησή τους, την οργάνωση και τον ταξικό αγώνα τους, ασκώντας και το δικαίωμα της απεργίας. Μέσα σ' αυτό το κοινωνικό και ανθρώπινο «σκηνικό» προβάλλουν κι άλλα πρόσωπα. Πρόσωπα ελκυστικά, όπως το πρόσωπο της όμορφης Κατερίνας, της «νόθας», όπως τη λένε, κόρης της Γαλάτειας, της πολυβασανισμένης παραδουλεύτρας του καπνοβιομηχάνου, που αγαπά τα γράμματα και την ποίηση. Και το πρόσωπο της Ελενας, της κόρης του καπνοβιομηχάνου, που παιδούλα αγαπούσε το αγροτόπαιδο και έπειτα καπνεργάτη Ανέστη.

Ο Νεγκροπόντε ανέλαβε καθήκοντα αμέσως μετά την υποτιθέμενη μεταβίβαση της εξουσίας από τον κατοχικό διοικητή Πολ Μπρέμερ στον «πρωθυπουργό» Ιγιάντ Αλάουι. Οπως, όμως, και ο προκάτοχός του βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κλιμακούμενο κύμα αντίστασης και αντικατοχικών επιθέσεων, που δε φαίνεται να μπορεί να αντιμετωπίσει με τους συνήθεις διπλωματικούς ελιγμούς που είχε συνηθίσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Κανείς πλέον δε φαίνεται να πείθεται από τις διαβεβαιώσεις της Ουάσιγκτον και των συνεργατών της στο Ιράκ ότι «γίνονται βήματα προόδου» και ότι η «ασφάλεια της χώρας προοδεύει». Αντίθετα, ακόμη και ερευνητικά ιδρύματα, που σχετίζονται με το Πεντάγωνο, συμπεραίνουν ότι ο στόχος του Λευκού Οίκου να αποτραβήξει τα στρατεύματά του και να ελέγχει, από απόσταση ασφαλείας, τη χώρα διά μέσου της δοτής κυβέρνησης και του στρατού που θα έχει φτιάξει, έχει αποτύχει παταγωδώς. Η απεμπλοκή των αμερικανικών στρατευμάτων από την κατοχή κάθε άλλο παρά πλησιάζει και τα προβλήματα του Νεγκροπόντε διογκώνονται.