Παλλαϊκό χαρακτήρα είχε η κινητοποίηση της Πέμπτης. Η πανελλαδική 24ωρη απεργία σημείωσε καθολική επιτυχία, τόσο στο χώρο των εργατοϋπαλλήλων όσο και σ' αυτόν των επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων, οι δε συγκεντρώσεις ήταν μαχητικές και στη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία τους, σαφώς μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες, στις 26 του Απρίλη. Σ' αυτό συντέλεσε και η μαζική και δυναμική συμμετοχή των αγροτών, των επαγγελματοβιοτεχνών και των εμπόρων, όπως και των νέων που σπουδάζουν. Ολοι αυτοί συνένωσαν τις αγωνιστικές δυνάμεις τους με τους εργαζόμενους και τους άνεργους κι όλα μαζί τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού έδωσαν από κοινού τη μάχη για την υπεράσπιση και διεύρυνση της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Πρόνοιας και της Δημόσιας Υγείας. Αυτή η αγωνιστική συνεύρεση των λαϊκών δυνάμεων ανοίγει το δρόμο και δημιουργεί προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Κοινού Λαϊκού Μετώπου από το οποίο θα προέλθει η Λαϊκή Εξουσία, την οποία έχει ανάγκη ο λαός και χρειάζεται ο τόπος μας. Αυτή πρέπει να είναι η προοπτική των λαϊκών αγώνων, για να μπορέσει η Ελλάδα να βαδίσει στο δρόμο της προκοπής και της προόδου. Κι όσο περισσότερο και καθαρότερα το συνειδητοποιούν αυτό τα λαϊκά στρώματα, τόσο πιο γρήγορα η ελπίδα θα γίνει πραγματικότητα...

Απορίες μας δημιούργησε μια ανακοίνωση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (ΔΟΔ). Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται η ανάγκη να θεσπιστούν νέοι κανόνες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με κεντρικό στόχο τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας των ΜΜΕ, με αφορμή το γεγονός - σύμφωνα με τα στοιχεία της ΔΟΔ - πως τα ιταλικά ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ έδωσαν τετραπλάσιο χρόνο στον Μπερλουσκόνι, σε σύγκριση με τον Φρ. Ρουτέλι.

Πρώτον, γιατί εξανίσταται η ΔΟΔ; Δε γνωρίζει, για παράδειγμα, πως στην Ελλάδα οι ανισότητες στην τηλεοπτική προβολή των κομμάτων και, ιδιαίτερα, σε βάρος του ΚΚΕ - τόσο προεκλογικά, όσο και ανάμεσα σε εκλογές - ούτε καν συγκρίνονται με το παράδειγμα της Ιταλίας; Και τι σημαίνει «διασφάλιση της ανεξαρτησίας των ΜΜΕ»; Ανεξαρτησία ποιων και από ποιους; Μήπως των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών τους, από κάποιους ελάχιστους κι επουσιώδεις κρατικούς ελέγχους που έχουν απομείνει;

Το 1995 σ' ένα κέντρο περίθαλψης άμεσης ανάγκης του Ερυθρού Σταυρού, στη βόρεια Μόσχα, φιλοξενήθηκαν τρεις έως πέντε χιλιάδες άστεγα παιδιά. Το 1997 τα παιδιά που πέρασαν το κατώφλι του κέντρου αυτού αυξήθηκαν στις 30.000. Τα στοιχεία δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» και προέρχονται από την Ιρίνα Λεμονσίσκαγια, αξιωματούχο του Ερυθρού Σταυρού και διευθύντρια του προαναφερομένου κέντρου, η οποία σημειώνει και τα εξής: «Τα περισσότερα παιδιά που φιλοξενούμε στο κέντρο μας έχουν γονείς, τους οποίους έσπασε το σύστημα. Τα παιδιά αυτά δεν περιφέρονται απλώς στους δρόμους, δεν πωλούν απλώς το σώμα τους, κάποια πεθαίνουν από την πείνα, το κρύο ή το ξύλο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι τα παιδιά αυτά έχουν ήδη πεθάνει πνευματικώς προτού αφήσουν την τελευταία τους πνοή». Και το ρεπορτάζ (αναδημοσιευμένο στην προχτεσινή «Καθημερινή») συνεχίζει: Αξιωματούχοι του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξαν κατά τη διάρκεια σύσκεψης με θέμα τους άστεγους, που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, ότι στη Μόσχα ζουν 60.000 παιδιά, εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους. «Με το σοβιετικό σύστημα δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά υπήρχε μια σταθερότητα διότι γνωρίζαμε ότι κάποιος μας φρόντιζε. Γνωρίζαμε ότι θα εισπράξουμε τους μισθούς μας, ότι θα μπορέσουμε να αγοράσουμε φαγητό, ότι τα παιδιά μας θα μορφωθούν. Ξαφνικά, χάσαμε το κράτος - προστάτη, όπως ακριβώς ένα παιδί που το αρπάζουν από τη μητρική αγκαλιά», λέει η Βέρα Λεκάρεβα, υπεύθυνη για ζητήματα οικογένειας της Δούμας.

Εμείς, τι να πούμε παραπάνω...

Κατώτατη σύνταξη για τους αγρότες τις 60.000 δραχμές το μήνα, πρότεινε τις προάλλες ο Κ. Καραμανλής στους εκπροσώπους της ΠΑΣΕΓΕΣ και μας δημιούργησε τις εξής απορίες: Μήπως έχει πληροφορίες, ότι κάπου στο ποσό αυτό θα κινηθούν και οι επόμενες προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης και έσπευσε να το πει πρώτος; Και, δεύτερον, μπορεί ο αρχηγός της ΝΔ να μας κάνει λιανά, πώς ένας άνθρωπος (έστω κι αν ζει στο χωριό, όπου το κόστος ζωής είναι υποτίθεται μικρότερο) μπορεί να ζήσει με 60.000 δραχμές το μήνα; Εάν μας δώσει την οποιαδήποτε στοιχειωδώς λογική και ελάχιστα... ανθρώπινη απάντηση, του υποσχόμαστε να υποστηρίξουμε κι εμείς την πρότασή του...

Τι έχει να πει η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός για τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, που στο πλαίσιο της ΕΕ, εμφανίστηκε - ούτε λίγο ούτε πολύ - σε ρόλο «συνηγόρου» (!) της Τουρκίας για τα «λευκά κελιά»;

Η απορία λύθηκε προχτές από τον ίδιο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ρωτήθηκε λοιπόν ο κ. Ρέππας για τη στάση του κ. Παπανδρέου και ιδού η απάντησή του, απολαύστε την:

«Ο κ. Παπανδρέου - είπε ο εκπρόσωπος του κ. Σημίτη - είναι ένας πολιτικός που έχει διεθνή ακτινοβολία. Η παρουσία του είναι πολύ σημαντική και ο λόγος του έχει ιδιαίτερο βάρος, στο πλαίσιο της ΕΕ... Πρέπει να επαινούμε - εσείς, ο ελληνικός λαός - τους πολιτικούς (προέτρεψε ο κ. Ρέππας), οι οποίοι στον τομέα τους οδηγούν τα πράγματα σε ένα τέτοιο επίπεδο, αντί να μεμψιμοιρούμε... (Πρέπει) να επαινέσετε τον υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος εκπροσωπεί διεθνώς τη χώρα μας με τον καλύτερο τρόπο»!

Αντί να «μεμψιμοιρεί», λοιπόν, ο ελληνικός λαός, έχει υποχρέωση να «επαινεί» τον Γ. Παπανδρέου για τις δηλώσεις του, σχετικά με τα «λευκά κελιά»! Τάδε έφη ο κ. Ρέππας.

Αντε και σ' ανώτερα..!

Ο «μπερλουσκονισμός» ζει και βασιλεύει, γράφαμε τις προάλλες και, την ίδια στιγμή, τα δελτία ειδήσεων του «Μέγκα», των οποίων προΐσταται ο Ν. Χατζηνικολάου, πρόβαλλαν τον προαναφερόμενο, ως «υπερκομματικό» υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας. Φαίνεται ότι οι γνωστοί «μεγαλοσυγκροτηματάρχες» των ΜΜΕ αποφάσισαν να ανοίξουν κι άλλο το παιγνίδι των σχέσεων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, προωθώντας δικούς τους ανθρώπους, σε κρίσιμα κέντρα εξουσίας.

Το φαινόμενο βέβαια είναι πολύ γνωστό στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Ετσι υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών χρίζονται υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές και όταν ολοκληρώσουν τον πολιτικό τους κύκλο, επιστρέφουν στις παλιές τους θέσεις. Οπως ο Τζ. Μπους, πατήρ, που σήμερα περιοδεύει τον πλανήτη, πλασάροντας εμπορεύματα της εταιρίας που εργάζεται, με την ιδιότητα του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ και του πατέρα του νυν Προέδρου... `Η ο απίθανος εκείνος Γερμανός επίτροπος Ανταγωνισμού της ΕΕ, που τα βρόντηξε, για να αναλάβει διεύθυνων σύμβουλος της ισπανικής «Τελεφόνικα». Και πολλοί άλλοι. Είναι και τα φαινόμενα αυτά μια ακόμη απόδειξη των εντεινόμενων εκφυλιστικών τάσεων του σύγχρονου καπιταλισμού.

.

Η μελέτη του Φ. Μαρίας δεν αφορά στη δημιουργία του Γκρέκο, αλλά στις απόψεις του για την Τέχνη και καλλιτέχνες του 16ου αιώνα και στα κριτικά - έως καυστικότητας - ιδιόγραφα σχόλια που έγραψε στο περιθώριο των σελίδων του βιβλίου του συγκαιρινού του Ιταλού Τζόρτζο Βαζάρι «Βίοι των πλέον εξαιρέτων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων» (Φλωρεντία, πρώτη έκδοση 1550). Βιβλίο που επηρέασε τους εικαστικούς καλλιτέχνες της εποχής του, αλλά και επικρίθηκε από μερικούς. Ο Θεοτοκόπουλος, που ζούσε στο Τολέδο, απέκτησε ένα αντίτυπο της δεύτερης, επαυξημένης έκδοσης των «Βίων» (1568), το μελέτησε και έγραψε στα περιθώριά του τη διαφωνία του με τις περισσότερες από τις απόψεις του Βαζάρι. Το αντίτυπο αυτό με τις δυσανάγνωστες σημειώσεις του Γκρέκο, το οποίο ανακάλυψε στο Λονδίνο στη δεκαετία του '60 ο Χαβιέ ντε Σάλας και μελετήθηκε επί τριάντα χρόνια από τον Φ. Μαρίας, προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τους κορυφαίους Ιταλούς καλλιτέχνες, τις συνθήκες της εικαστικής δημιουργίας, τις κυρίαρχες αισθητικές απόψεις, αλλά και αναδεικνύει τον Γκρέκο ως «βαθύ γνώστη της ιταλικής Τέχνης, ευαίσθητο παρατηρητή του νέου ρόλου που παίζει η τεχνοκριτική στην εποχή του» (η βιβλιοθήκη του ήταν από τις μεγαλύτερες των καλλιτεχνών και φιλοτέχνων της εποχής του). Ο Γκρέκο έγραφε ότι «οι κριτές είναι εκείνοι που κάνουν και ξεκάνουν τα πράγματα» και ότι «εκείνοι που γνωρίζουν τα λιγότερα και δε γοητεύονται ποτέ από τίποτα το εξαιρετικό, είναι εκείνοι που διοικούν και κυβερνούν ή μάλλον καταστρέφουν τα πάντα».

Τώρα

θ' αρχίσουν τις «ζαριές»,

τον τζόγο,

οι «εταίροι»

και τ' αποτέλεσμα

γνωστό,

καθένας μας

το ξέρει,

«ντόρτια» θα φέρει

η ΓΣΕΕ,

αυτό είναι

φως - φανάρι

κι «εξάρες»

η κυβέρνηση

και όλα

θα τα πάρει!

*

Μα, ενώ

θα διεξάγεται

ο τζόγος,

το «μπαρμπούτι»

πυρ και μανία

ο λαός

θα είναι

και μπαρούτι

κι ό,τι κι αν γίνει

τελικά,

ό,τι εν κατακλείδι,

θα ακυρώσει

το σικέ, το βρώμικο

παιχνίδι!

Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτή τη φορά κατόρθωσε να αντεπεξέλθει στην οξύτατη επίθεση, και όχι αδίκως, εκ μέρους «έγκυρων» ευρωπαϊκών ΜΜΕ όπως ο βρετανικός «Εκόνομιστ» και η γαλλική «Λε Μοντ», για τους «φασίστες» εταίρους του, όπως ο Τζιανφράνκο Φίνι της «Εθνικής Συμμαχίας» και ο Ουμπέρτο Μπόσι, της ξενοφοβικής και ρατσιστικής «Λέγκας του Βορρά» ή για την προσωπική του επαγγελματική σταδιοδρομία, που ξεκίνησε από μία οικοδομική εταιρία το 1962 και είναι διανθισμένη με σκάνδαλα διαφθοράς, διασυνδέσεις με τη Μαφία κ.ά. ή για την απόλυτη εξουσία των ΜΜΕ που θα χαίρει αφού στον όμιλό του, Φίνιβεστ, ανήκουν τα 4 ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια ενώ με την κεντροδεξιά κυβέρνηση θα ελέγχονται και τα υπόλοιπα 3 κρατικά κανάλια.

Καμία αντίρρηση για το βιογραφικό σημείωμα, του 64χρονου Μπερλουσκόνι, του αυτοεπονομαζόμενου «Ιλ Καβαλιέρε», δηλαδή του «Ιππότη». Ομως πώς κατόρθωσε να ανέλθει στην εξουσία, το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Ιταλίας, είναι πιο περίπλοκο ζήτημα από τους αφορισμούς που προσπάθησαν να εκτοξεύσουν διάφοροι Ευρωπαίοι ΥΠΕΞ που κάλεσαν σε «επαγρύπνηση». Εξάλλου, όλοι το ήξεραν, όπως τόνισε και ο νομπελίστας Ντάριο Φο, και κανείς δεν έκανε τίποτα. «Η ίδια χρεοκοπία της κεντροαριστεράς ανέδειξε τον Μπερλουσκόνι και όταν τον είδε να έρχεται δεν έκανε τίποτα» θα τονίσει ο Φο, ανοίγοντας ένα διάλογο που θα συνεχιστεί αφού είναι σίγουρο ότι η άνοδός του θα αλλάξει ριζικά το σκηνικό, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη...