Παπαγεωργίου Βασίλης

Το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή χιλιάδες παιδιά στερούνται ένα βασικό αγαθό.

Δεν είναι «λαϊκισμός», ούτε φτηνή συναισθηματική επίκληση. Είναι πραγματικότητα και βάναυσο έγκλημα με θύμα τους εργάτες και τις οικογένειές τους, τους φτωχούς ανθρώπους, που τις ζωές τους ποδοπατάνε η κυβερνητική πολιτική, το μνημόνιο, η τρόικα, η ΕΕ και, πίσω από όλους αυτούς, το μεγάλο κεφάλαιο.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά τα δεκάδες χιλιάδες μικρά δράματα, που, όμως, είναι πολύ μεγάλα και καθοριστικά γι' αυτούς που τα ζουν:

Η ΔΕΗ επιδίδεται σε στατιστικές περιγραφές για να υποβαθμίσει το πρόβλημα, που το αντιμετωπίζει κυρίως ως επίδραση στα οικονομικά της στοιχεία.

Η κυβέρνηση «πουλάει» το «κοινωνικό τιμολόγιο», που έχει κυρίως επικοινωνιακό χαρακτήρα και ετοιμάζεται για δεύτερη δέσμη «φιλολαϊκών» μέτρων.

Και όλοι τους, κυβέρνηση, ΔΕΗ, ΕΕ, ιδιώτες παραγωγοί και έμποροι ηλεκτρικής ενέργειας προωθούν και υλοποιούν την ανελέητη πολιτική μετατροπής του κοινωνικού αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας σε εμπόρευμα που πουλιέται όλο και πιο ακριβά.

Μοιράζουν το λιγνίτη, διαμοιράζουν τη ΔΕΗ, που, έτσι κι αλλιώς, λειτουργεί όλο και περισσότερο ως ιδιωτικό «μαγαζί», αυξάνουν τα κόστη για να «συμφέρει» η μπίζνα, κλαίνε για το περιβάλλον και μετατρέπουν σε είδος πολυτελείας την «καθαρή» ενέργεια, αυξάνουν τις επιβαρύνσεις «κοινής ωφέλειας» στα τιμολόγια.

Είναι ένοχοι για το διαρκές ξεπούλημα της λαϊκής ενεργειακής περιουσίας. Είναι ένοχοι για κάθε ένα παιδί που δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι του.

Είναι ένοχοι και πρέπει να πληρώσουν.

«Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν αντιλήφθηκαν ότι από μόνο του ένα κοινό νόμισμα μόνο κατά τύχη μπορεί να φέρει ευημερία (...) Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι πίσω από τη διάσωση της Ελλάδας βρίσκονται τα συμφέροντα γερμανικών, βρετανικών και γαλλικών τραπεζών (...) Οι Ελληνες δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τα ομόλογά τους. Και ποιος υποφέρει από αυτό; Οι ξένες τράπεζες, οι οποίες τους δάνεισαν χρήματα». Τα παραπάνω τονίζει κυνικά ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ, σε συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα.

Τι λέει ο Χ. Σμιτ; Οτι εκείνο το οποίο ενδιαφέρει την πλουτοκρατία είναι πώς θα μετρήσουν οι τράπεζες και οι άλλοι κεφαλαιοκράτες τις μικρότερες απώλειες από την όποια εξέλιξη, το όποιο πρόγραμμα «διάσωσης» ή την όποια μορφή ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Οτι οι αστικές κυβερνήσεις εντείνουν την επίθεσή τους στα λαϊκά στρώματα, με μόνο γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Οποια κι αν είναι η εξέλιξη που θα προωθηθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ιμπεριαλιστική ευρωένωση, δεν θα είναι προς όφελος του λαού, αλλά προς όφελος του κεφαλαίου. Στον καπιταλισμό, ο λαός είναι εκείνος που καλείται να πληρώσει «το μάρμαρο» τόσο της κερδοφορίας του κεφαλαίου, όσο και της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας. Αλλωστε, η χρεοκοπία του λαού προωθείται καθημερινά μέσα από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και τα ακόμα σκληρότερα μέτρα που βρίσκονται στα σκαριά.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας απορρίπτουν το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας για να διασώσουν τα κέρδη των τραπεζών. Ο επικεφαλής της αμερικανικής τράπεζας «JP Morgan», Τζέιμι Ντάιμον, σε δηλώσεις του στις 27 Γενάρη τονίζει: «Οποιαδήποτε αναδιάρθρωση η οποία θα ανάγκαζε τις τράπεζες να απορροφήσουν μέρος των ζημιών θα ήταν πολύ επικίνδυνη»...

Για το λόγο αυτό, η πλουτοκρατία παίρνει τα μέτρα της. Σύμφωνα με τους προχτεσινούς «Financial Times Deutschland», ο Αντρέας Σμιτς, πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικών Τραπεζών (BdB), προτείνει να συμπεριληφθούν στα «stress tests» των τραπεζών και τα κρατικά ομόλογα, δηλαδή να τεθεί σε προσομοίωση και η εκδοχή αναδιάρθρωσης του χρέους μιας χώρας της ΕΕ.

Αλλωστε, ότι το κεφάλαιο ουσιαστικά κερδίζει χρόνο για να θωρακίσει τη βιωσιμότητα και την επάνοδό του στην κερδοφορία έχει ξεκαθαρίσει από τις 21 Γενάρη και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI), Χανς Πέτερ Κάιτελ, ο οποίος έχει δώσει «σήμα» για ελεγχόμενη χρεοκοπία, τονίζοντας ότι η λύση «είναι μόνο η αναδιάρθρωση με μέτρο. Οι πιστωτές, κάτοχοι ομολόγων της Ελλάδας το γνωρίζουν αυτό και έχουν ενσωματώσει από καιρό τις απώλειες».

Το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και δεν έχει προτάσεις για πιο ενεργό συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ώστε να εξασφαλίσει όσο γίνεται μεγαλύτερο μερίδιο στη λεία η εγχώρια πλουτοκρατία. Δείτε, για παράδειγμα, τι τρομερή πρόταση θα κάνει αύριο το βράδυ στο Συμβούλιο Εξωτερικών της ΕΕ στις Βρυξέλλες, που θα συζητήσει τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, ο Δ. Δρούτσας: Να ιδρυθεί στη χώρα μας «ένα κέντρο για τη δημοκρατία» που θα αναλάβει να εκπαιδεύσει τα νεότευκτα πολιτικά κινήματα και τις πολιτικές προσωπικότητες στους κανόνες της σύγχρονης και πραγματικής δημοκρατίας. «Η σκέψη είναι να ιδρύσουμε στην Ελλάδα κάτι σαν ας το αποκαλέσουμε τώρα Κέντρο για τη Δημοκρατία, το οποίο θα έχει στόχο να συμβάλει στην εκπαίδευση νέων πολιτικών προσωπικοτήτων που θα αναδειχθούν από αυτή τη διαδικασία, τώρα. Να δούμε πώς θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και να εκπαιδεύσουμε αυτά τα νέα πολιτικά κινήματα που θα μεταμορφωθούν και σε πολιτικά κόμματα», είναι τα λόγια του υπουργού Εξωτερικών στις δηλώσεις που έκανε μετά τις επαφές που είχε με τον Βρετανό ομόλογό του στο Λονδίνο. Προκύπτουν όμως μερικά εύλογα ερωτήματα. Σε ποια δημοκρατία θα εκπαιδεύσουν τα νέα πολιτικά κινήματα της Αιγύπτου; Μήπως στη δημοκρατία που εγκαθίδρυσαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο; Από την άλλη, πραγματική δημοκρατία δεν είχε μέχρι τώρα η Αίγυπτος; Αλλιώς πώς ο Μουμπάρακ ήταν μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Αλήθεια, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία στα αραβικά κράτη και στην πραγματική δημοκρατία που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ; Απάντηση: Καμία. Και εδώ και εκεί υπάρχει δικτατορία του κεφαλαίου. Και φαίνεται πως έχουν αναλάβει οι εδώ «δημοκράτες» της δικτατορίας των μονοπωλίων να δώσουν μαθήματα στα αστικά κόμματα τέτοιων χωρών για το πώς θα υποτάσσουν τους λαούς που άρχισαν να ξεσηκώνονται.

Κατά το σύνηθες, ο πόλεμος των ναρκωτικών αποτελεί το πρόσχημα, ενώ βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να το κομίσει, ο Μπράουνφιλντ, ιδιαίτερα γνώριμος στη Λατινική Αμερική για το ρόλο που διαδραμάτισε ως ενορχηστρωτής των υπονομευτικών ενεργειών στη Βενεζουέλα, όσο ήταν πρέσβης στη χώρα, αλλά και κατόπιν από την αμερικανική πρεσβεία στην Μπογκοτά. Τώρα είναι στο ρόλο του υπονομευτή σε όλη την Κεντρική Αμερική. Περιοχή, που ανακτά εκ νέου τη σημασία της στις προσπάθειες επέμβασης των ΗΠΑ. Η πρόθεση είχε διαφανεί και με την εγκατάσταση των βάσεων στην Κολομβία και αμέσως μετά στον Παναμά, στην Κόστα Ρίκα, αλλά και την Ονδούρα. Τώρα η επονομαζόμενη «Πρωτοβουλία Περιφερειακής Ασφάλειας για την Κεντρική Αμερική» έρχεται να ολοκληρώσει το σχέδιο περικύκλωσης, και θα σημάνει, όπως και τα ανάλογα σχέδια για την Κολομβία και το Μεξικό, εκατόμβες νεκρών, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένων, καμένη γη και ανηλεή και βρώμικο πόλεμο εναντίον του λαϊκού κινήματος.