Γρηγοριάδης Κώστας

Τι σημαίνει τελικά άξιος πολιτικός; Είναι το ίδιο το περιεχόμενο αυτής της φράσης για τον εργάτη και το ίδιο για τον επιχειρηματία; Γιατί ενώ για τον δεύτερο άξιος είναι όποιος ικανοποιεί όσα απαιτεί η ενίσχυση της κερδοφορίας του (π.χ. να επιδοτεί ή να φοροαπαλλάσσει τους επιχειρηματίες της περιοχής) για τον πρώτο είναι όποιος εφαρμόζει μέτρα που υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα.

Μόλις ένα χρόνο μετά τη μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά της Πάρνηθας το 2007 που έκανε κάρβουνο 40.000 στρέμματα ελατοδάσους η διοίκηση του Καζίνο ήταν πανέτοιμη και ξεκίνησε εκτεταμένες εργασίες ανακατασκευής, αναμόρφωσης και εκσυγχρονισμού. Σήμερα τμήμα αυτών των έργων (κατασκευή υπόγειου βιολογικού καθαρισμού) έγιναν ορατά καθώς γίνονται σε καμένη έκταση των 62,5 στρεμμάτων που φρόντισαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εξαιρέσουν από την αναδάσωσης.

Ουσιαστικά είναι ένα μικρό μόνο μέρος από τα έργα μεγάλης κλίμακας που ξεκίνησε και που ο «Ρ» είχε αποκαλύψει το 2008 παρουσιάζοντας τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων της εταιρείας. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε ότι η μελέτη της εταιρείας περιλαμβάνει: Κατασκευή προσωρινού λυόμενου κτιρίου, ανέγερση τριώροφου και τετραώροφου κτιρίου, ανακατασκευή τμήματος της κύριας αίθουσας κ.ά.

Εργα που φυσικά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το αίτημα φορέων και κατοίκων της Αττικής να φύγει το Καζίνο από τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας και να μην υπάρχει στο βουνό καμία δραστηριότητα. Κόντρα όμως στη θέληση των κατοίκων οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με συμμάχους τους εκπροσώπους τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έκαναν τα πάντα ώστε να διευκολυνθεί το Καζίνο και να φτάσει σήμερα στο σημείο να προχωράει στα έργα. Πρώτα και κύρια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (το 2003) και ΝΔ (το 2007) που εξαίρεσαν από την αναδάσωσης 62,5 στέμματα επιτρέποντας στο καζίνο να επεκταθεί όσο θέλει. Το τελευταίο λιθαράκι έβαλε η ίδια η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής και η Διεύθυνση Περιβάλλοντος της Νομαρχίας που ενέκριναν τη μελέτη των έργων ενώ το Νομαρχιακό Συμβουλίο με ψήφους της διοίκησης (ΝΔ) και της παράταξης του ΛΑΟΣ το επισημοποίησε.

Αυτή η πολιτική επέτρεψε ώστε σήμερα το Καζίνο ανενόχλητο να προχωράει στα έργα. Την ίδια στιγμή όμως, οι κάτοικοι της Αττικής θα κάνουν πολλά χρόνια για να ξαναδούν έλατα στα καμένα καθώς η αναδάσωση είναι ιδιαίτερα κοπιαστική και χρονοβόρα.

Ολοι ασφαλώς θυμόμαστε τις δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων αμέσως μετά τον καταστροφικό σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη 1999 στην Αθήνα που άφησε πίσω του 138 νεκρούς. «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», έλεγαν όλοι αυτοί και υπόσχονταν μετά παρρησίας «τιμωρία των ενόχων», «πλήρη δικαίωση των νεκρών και αποζημίωση των συγγενών τους»...

Εντεκα, λοιπόν, χρόνια μετά καμία απολύτως από τις υποσχέσεις αυτές δεν τηρήθηκε. Η αστική Δικαιοσύνη ουσιαστικά αποφάσισε ότι υπάρχει έγκλημα χωρίς θύτη και άφησε ατιμώρητους τους ενόχους. Ακόμη, όμως, και οι ελάχιστες αποζημιώσεις που επιδίκασε το Εφετείο για τις χήρες και τα ορφανά μερικών από τους 39 νεκρούς που θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια της «Ρικομέξ», μαθαίνουμε τώρα ότι και αυτές έχουν μπλοκαριστεί από τις τράπεζες, οι οποίες έχουν προσφύγει στον Αρειο Πάγο υποστηρίζοντας ότι πρώτα πρέπει να πληρωθούν αυτές για διάφορες απαιτήσεις που έχουν και μετά να ακολουθήσουν οι συγγενείς των θυμάτων!..

Κι όλα αυτά βέβαια τα παρακολουθούν παγερά αδιάφορες οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι οποίες όχι μόνο δεν έκαναν τίποτε για τη «δικαίωση των νεκρών», αλλά, ακόμη χειρότερα: Αρνούνται επίμονα να εφαρμόσουν ουσιαστικά μέτρα για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας, οδηγώντας σε νέα εκατόμβη νεκρών σε περίπτωση νέου μεγάλου σεισμού. Πρόκειται ασφαλώς για μια εγκληματική πολιτική, που μόνο ο λαός μπορεί και πρέπει να την ανατρέψει.

«Σε λίγους η ασφαλιστική αγορά. Μεγάλοι όμιλοι κυριαρχούν και διευρύνουν τα μερίδιά τους στον κλάδο ζωής». Η είδηση αφορά τις ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες και έρχεται σε μια περίοδο που πλατιά λαϊκά στρώματα βλέπουν όλο και να απομακρύνεται η πρόσβασή τους σε δημόσιες, αναβαθμισμένες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, αλλά και η προοπτική συνταξιοδότησης. Μεγάλοι ωφελημένοι οι τραπεζοασφαλιστικοί όμιλοι και οι πολυεθνικές εταιρείες, που ελέγχουν πάνω από το 71% της αγοράς του κλάδου ζωής και το 57% του κλάδου γενικών ασφαλίσεων.

Οταν πρόκειται για τέτοια ζητήματα ζωής και υγείας η «πελατεία» αυτών των κολοσσών είναι εξασφαλισμένη, τα κέρδη τεράστια. Εξάλλου, και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν φροντίσει με σειρά αντιασφαλιστικούς νόμους και πολιτικές επιλογές υποβάθμισης της Υγείας και της Πρόνοιας, να στέλνουν «πεσκέσι» στις πολυεθνικές τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η συγκέντρωση της ασφαλιστικής αγοράς σε λίγα χέρια, η μονοπώληση του κλάδου, η οποία είναι φυσική εξέλιξη θα φέρει αύξηση στις τιμές, πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες, πιο αντιδραστικούς όρους εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου. Οι όροι εμπορίας της ανθρώπινης ανάγκης θα γίνουν ακόμα πιο σκληροί για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.

Είναι μια από τις αληθινές ιστορίες που διαδραματίστηκαν για την υπεράσπιση της Μόσχας και την απόκρουση της γερμανικής προέλασης.

Στο έργο αυτό πρωταγωνιστούν ο στρατηγός Παμφίλοφ, Διοικητής της Μεραρχίας και ο διοικητής του τάγματος που διοικεί ο ταγματάρχης του Κόκκινου Στρατού, Καζάχος στην καταγωγή, Μπαουρτζάν Μομίς-Ουλί.

Το μυθιστόρημα αποτελεί αφήγηση του Μομίς-Ουλί, όπου διηγείται τη συγκρότηση και εκπαίδευση του τάγματος μέχρι τις σκληρές μάχες που έδωσε, την εξελικτική πορεία κατάκτησης της μαχητικότητας, της άρνησης του φόβου απέναντι στο φημολογούμενο πανίσχυρο αντίπαλο, την κατάκτηση της στρατιωτικής τέχνης που οδήγησε σε απαράμιλλο ηρωισμό. Κυκλοφορεί από τη «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».

Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Πρόκειται για ανακατανομή δυνάμεων, καθώς, αφ' ενός, ο πόλεμος του Ομπάμα είναι το «Αφγανιστάν - Πακιστάν», οι πολεμικές μηχανές για έναν ενδεχόμενο πόλεμο στο Ιράν έχουν ανάψει, ενώ από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής μέχρι τα βουνά του Πακιστάν και τις σπαρασσόμενες από εθνικιστικές συγκρούσεις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους και έχουν κλιμακώσει τις κατασκοπευτικές αποστολές σε περίπου 12 χώρες. Κεντρικό ρόλο σε αυτούς τους «μυστικούς πολέμους» του «φιλειρηνιστή» Προέδρου Ομπάμα, διαδραματίζει η CIA.

Οι επιθετικές βλέψεις προς τη Λατινική Αμερική είναι κάτι περισσότερο από σαφείς. Ακόμη και εντός των ΗΠΑ, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων με το Μεξικό εντείνεται. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική έχει συνέχεια ανεξαρτήτως προσώπων.