Συμφωνώ με τις Θέσεις για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Σωστά περιγράφεται στον πρόλογο των Θέσεων ως βασικός ο στόχος των Θέσεων για το ολόπλευρο ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του ως Κόμματος της επαναστατικής ανατροπής.

Θέλω να συμβάλω και εγώ στον προσυνεδριακό διάλογο, μεταφέροντας την εμπειρία από την παρέμβασή μας σε παιδιά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στο 6ο Διαμέρισμα του δ. Αθήνας, στην Κυψέλη και τον Αγιο Παντελεήμονα. Στην περιοχή συγκεντρώνονται «παλαιότεροι» οικονομικοί μετανάστες από διάφορες χώρες (Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, Αφρική, Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία), υπάρχουν μαζικοί χώροι νεολαίας (π.χ. σχολεία) που τα μεταναστόπουλα είναι πλειοψηφία. Αρα, λόγω της συγκέντρωσης αλλά κυρίως από κοινωνικοταξική σκοπιά (πλειοψηφία οι φτωχές εργατικές οικογένειες) η παρέμβαση του Κόμματος και της ΚΝΕ σε αυτά τα παιδιά είναι βασική πλευρά της οικοδόμησης και της στρατολογίας. Παρέμβαση η οποία έχοντας στο επίκεντρό της το Πρόγραμμα του Κόμματος, άλλες επεξεργασίες, θα έχει αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο κόντρα στη γραμμή της αστικής τάξης που λέει από τη μια κοσμοπολιτισμός και από την άλλη αστικός εθνικισμός έως και φασιστικές - ρατσιστικές αντιλήψεις, που βρίσκουν έδαφος και σε Ελληνόπουλα και σε μεταναστόπουλα. Εχουμε μετρήσει βήματα στη δουλειά μας, προκύπτουν όμως νέα καθήκοντα και με βάση τις δυνατότητες που έχουν φανεί.

Ποια είναι τα κεντρικά ζητήματα που απασχολούν, δυνατότητες που προκύπτουν από τη παρέμβασή μας

Α) Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι το βασικό ζήτημα που απασχολεί, πιο έντονα τον τελευταίο 1,5 χρόνο, καθώς στα σχολεία της περιοχής συγκεντρώνονται μετανάστες που προέρχονται από χώρες που είχαν ή έχουν πόλεμο. Προγραμματίσαμε εκδήλωση με θέμα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας υπήρχε ανταπόκριση, άνοιγε συζήτηση. Προβάλαμε τα αιτήματα που έχει βάλει το Κόμμα, τα οποία βοηθούσαν να ανοίξει η συζήτηση, προσέδιδαν κύρος και εμπιστοσύνη στο Κόμμα, μας έβγαζαν μπροστά στην αντιπαράθεση με άλλες δυνάμεις (κυβέρνηση - Υπ. Παιδείας, ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΚΕΕΡΦΑ, αναρχικούς). Φάνηκε ότι υπήρχε έδαφος να βαθύνουμε τη συζήτηση, προέκυψε η ανάγκη να απαντήσουμε σε ερωτήματα που μπήκαν από παιδιά: «γιατί γίνεται ο πόλεμος», «θα γίνει και εδώ», και κυρίως «θα σταματήσει ο πόλεμος - μπορεί να υπάρχει κοινωνία χωρίς πόλεμο». Αντίστοιχα δουλέψαμε μπροστά στο Μαθητικό Φεστιβάλ της περιοχής και στο Φεστιβάλ Ελλήνων και Μεταναστών Εργατών. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία ήρθαμε σε επαφή με παιδιά που δυσκολευόμασταν να προσεγγίσουμε πριν, αποκτήσαμε καλύτερη εικόνα για το τι προβληματίζει αυτά τα παιδιά, κάποια συσπειρώθηκαν με την ΚΝΕ. Φάνηκε δηλαδή ότι υπάρχουν δυνατότητες στο βαθμό που εμείς κατακτάμε ένα υψηλότερο βαθμό κατανόησης της ουσίας των εξελίξεων, ώστε να μπορούμε να δώσουμε με απλά λόγια ότι ο πόλεμος είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλισμού, ότι η ιμπεριαλιστική ειρήνη προετοιμάζει πολέμους, ότι υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα που βρίσκεται στο επαναστατικό πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη, άρα και ποια είναι η στάση που πρέπει να κρατάει σήμερα η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία.

Β) Η πλειοψηφία των παιδιών αυτών, παρότι πολλοί είναι μετανάστες δεύτερης γενιάς, έχουν γεννηθεί εδώ δηλαδή, δεν θεωρούν την Ελλάδα χώρα τους. Υπάρχει η λογική του «δεν με ενδιαφέρει και πολύ τι γίνεται στην Ελλάδα». Αυτό ενισχύεται γιατί οι περισσότερες οικογένειες έχουν συγγενείς σε άλλες χώρες, οπότε πολλοί είναι αυτοί που λένε θα πάω π.χ. Σουηδία, ΗΠΑ ή αλλού που «είναι καλύτερα, θα βρω δουλειά». Με βάση αυτές τις αντιλήψεις μπορεί να ανοίγει η κουβέντα για το τι είναι καπιταλισμός ή ότι τα μέτρα και η άσχημη κατάσταση για την εργατική οικογένεια δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όμως αντικειμενικά αυτές οι αντιλήψεις μπαίνουν εμπόδιο στην οργάνωση του αγώνα αυτών των νέων όσο είναι στην Ελλάδα από τη στιγμή που έχουν στο μυαλό τους ότι θα φύγουν.

Αλλα ζητήματα

Α) Σε σχέση με τη χώρα καταγωγής: Μια πρώτη βασική δυσκολία είναι η γλώσσα. Μπορεί αρκετοί να μιλούν 2 ή 3 γλώσσες, όμως δεν ξέρουν να διαβάσουν και να γράψουν καλά ελληνικά, γεγονός που βάζει εμπόδιο ακόμα και στην εξόρμηση καθώς η ανακοίνωσή μας, τους είναι πολλές φορές δυσνόητη.

Παίζει επίσης ρόλο το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού και οι αστικοί εκσυγχρονισμοί καθώς και η κατάσταση και η ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα καταγωγής. Για παράδειγμα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους μετανάστες από Ανατολική Ευρώπη με μετανάστες από άλλες χώρες. Και βέβαια υπάρχει πρόσθετη δυσκολία να εμπνεύσουμε τέτοια παιδιά με τις ηρωικές στιγμές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος (π.χ. ΔΣΕ).

Β) Χρειάζεται καλύτερη μελέτη πως κάθε στιγμή επιδρούν οι εξελίξεις πιο συγκεκριμένα σε αυτά τα παιδιά. Για παράδειγμα, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που είναι σε εξέλιξη, όντως προβλημάτιζε και προβληματίζει, φαίνεται ότι έχουμε τη δυνατότητα να δουλέψουμε με τη στρατηγική μας, όμως από ένα σημείο και μετά, ειδικά μετά την έξαρση εθνικιστικών αντιλήψεων (π.χ. ισλαμοποίησης της Ελλάδας), εντοπίσαμε φόβο και μάζεμα, που σχετίζεται και με το γεγονός ότι πολλοί μπορεί να μην έχουν χαρτιά και φοβούνται την απέλαση. Είναι ζητήματα που έγκαιρα πρέπει να εντοπίζουμε, γιατί χρειάζονται ειδικά μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

Γ) Ο ρόλος μηχανισμών του αστικού κράτους, της εκκλησίας, συνδέσμων οπαδών και που στοχεύουν, μέσα από διαφορετικά κανάλια, στην ενσωμάτωση των παιδιών αυτών στο σύστημα.

Για την παρέμβασή μας το επόμενο διάστημα

Το σύνολο του περιεχομένου της παρέμβασής μας δίνεται από τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου και βέβαια από το Πρόγραμμα του Κόμματος. Οι Θέσεις ενισχύουν ακόμα παραπέρα το ιδεολογικό - πολιτικό οπλοστάσιό μας μπροστά στα σύνθετα καθήκοντα που έχουμε Κόμμα - ΚΝΕ μπροστά μας να φέρουμε εις πέρας.

Τα βασικά ζητήματα που πρέπει να προσανατολιστούμε σε σχέση με την παρέμβασή μας στους μετανάστες είναι κατά τη γνώμη μου:

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Είναι ζήτημα που απασχολεί. Υπάρχει έδαφος να δουλέψουμε στις κατευθύνσεις του Συνεδρίου και να επηρεάσουμε.

Τα ζητήματα φασισμού - ρατσισμού. Πρέπει πιο αποφασιστικά να ανοίγουμε ότι το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που αντιπαλεύει τέτοιες δυνάμεις και αντιλήψεις γιατί χτυπάει τη μήτρα που γεννάει το φασισμό και το ρατσισμό, το καπιταλιστικό σύστημα.

Τα ζητήματα έμπρακτης αλληλεγγύης σε οικογένειες μεταναστών.

Πολιτιστικές δραστηριότητες που βοηθούν στο χτίσιμο εμπιστοσύνης και στη γνωριμία μας με μεταναστόπουλα.

Τέλος, θεωρώ ότι είναι σημαντική παρακαταθήκη, η προσπάθεια το δυναμικό μας από μικρή ηλικία, ανεξάρτητα εθνικότητας ή δυσκολιών και αντιλήψεων που μπορεί να προϋπάρχουν, να διαπαιδαγωγείται με τις αξίες της εργατικής τάξης, να τρέφει σεβασμό σε αυτήν, να καλλιεργείται το κριτήριο της ταξικής ενότητας των εργατών και της διεθνιστικής αλληλεγγύης ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα.

Καταρχήν συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Με αφορμή το διάλογο, να συμβάλω τονίζοντας ένα δυο ζητήματα όπως εκφράστηκαν στη δράση. Αναφέρεται στις Θέσεις:

...η καθοδήγηση με βάση τους στόχους της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της συγκρότησης της κοινωνικής συμμαχίας...

...ιδιαίτερα περίπλοκο, κυρίως στα εδαφικά όργανα...

[...] Ο προσανατολισμός μας για την ανάπτυξη κι ανασύνταξη του κινήματος πρέπει ν' αγκαλιάζει κάθε πόλη και περιοχή, έχοντας στο επίκεντρο τους μονοπωλιακούς ομίλους, τα εργοστάσια, τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας, τις τηλεπικοινωνίες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα εμπορικά κέντρα, τις μονάδες Υγείας και Πρόνοιας...

[...] Δρώντας για πάνω από 4 δεκαετίες πλέον σε συνθήκες αστικής νομιμότητας, σχετικά «ειρηνικές», αστικές κοινοβουλευτικές, είναι δυνατό στις γραμμές μας... να δημιουργούνται λεγκαλιστικές αυταπάτες, να εδραιώνεται η αντίληψη ότι μέσω αλλεπάλληλων εκλογικών μαχών κι ανόδου του ποσοστού, μέσω μικρών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων θα γίνει δυνατή η συνολική επαναστατική αλλαγή.

Αυτά είναι - δειγματοληπτικά - στοιχεία, καθήκοντα και συμπεράσματα που αναλύονται εκτενώς στις Θέσεις. Επιβεβαιώνονται κι από την παρέμβασή μας στο χώρο ευθύνης.

Χώροι εργασίας που ιεραρχούμε - στρατηγικής σημασίας - υπάρχουν διάσπαρτοι στα Νότια Προάστια. Οι βιομηχανίες τροφίμων σε Ταύρο κι Αλιμο, μεγάλοι χώροι τηλεπικοινωνιών κι άλλων υπηρεσιών σε Καλλιθέα, βιομηχανίες τύπου - χάρτου, τροφίμων και φαρμάκου σε Αλιμο, Ταύρο και Μπραχάμι, αμαξοστάσια Τραμ και ΕΘΕΛ σε Ελληνικό και Μπραχάμι, εμπορικά κέντρα κι «αλυσίδες» του λιανεμπορίου από το Μοσχάτο έως τη Γλυφάδα. Χώροι επισιτισμού και τουρισμού σ' όλο το παραλιακό μέτωπο και 8 τουριστικές Μαρίνες.

Σ' αυτά χρειάζεται να προσθέσουμε και τα γιγαντιαία έργα που γίνονται ή προγραμματίζονται στο Φαληρικό όρμο και το Ελληνικό. Θα απασχολήσουν εκατοντάδες εργάτες κυρίως των κατασκευών την επόμενη διετία. Γι' αυτό μπορεί να χρειαστεί ενίσχυση η περιοχή. Αλλωστε, η αναδιάταξη δεν είναι κάτι στατικό, που έγινε και τελείωσε. Αντίθετα, έχει σκοπό την εξυπηρέτηση και τέτοιου τύπου αναγκών.

Το εργατικό δυναμικό, στην πλειοψηφία του, όχι μόνο εργάζεται στις γειτονιές μας, αλλά ζει και σ' αυτές. Μ' άλλα λόγια, στο χώρο ευθύνης μας επενδύει το εφοπλιστικό, το τραπεζικό και το βιομηχανικό κεφάλαιο. Κατά συνέπεια, η ανασύνταξη του κινήματος και η ισχυροποίηση του Κόμματος βρίσκει το κομματικό δυναμικό του Νότιου Τομέα στην πρώτη γραμμή της μάχης, τουλάχιστον ως προς τις ανάγκες που υπάρχουν.

Εύλογα, λοιπόν, μας προβληματίζει αν είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε με επάρκεια στους δύο παραπάνω στόχους. Αν δηλαδή αντιστοιχούνται τα καθήκοντα, οι ανάγκες, οι στόχοι με το πώς δουλεύουμε.

Είναι προφανές, όπως μπαίνει και στις Θέσεις, ότι ο προσανατολισμός των εδαφικών έχει βελτιωθεί. Χρειάζεται όμως να επιμείνουμε και σε οργανωτικά μέτρα. Είναι ενδεικτικό ότι όχι μόνο στα μυαλά πολλών συντρόφων, αλλά και στην καθημερινή λειτουργία, τη δομή, τις χρεώσεις και τη σύνθεση, η εδαφική ΚΟΒ δεν έχει ακόμα προσανατολισμό στους χώρους δουλειάς. Κι αυτό παρά τα σημαντικά βήματα που ήδη έχουν γίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν προσπαθήσεις να στήσεις μια «ομάδα δουλειάς» (με τα αναγκαία χαρακτηριστικά) για ένα χώρο εργασίας, π.χ. μεγάλα εμπορικά κέντρα στον Ταύρο ή στη Γλυφάδα, τα βήματα γίνονται αργά και βασανιστικά. Χρειάζονται συνεργασίες, τηλέφωνα στον Γραμματέα της κλαδικής ΚΟΒ, ξανά μαζέματα, και πάλι πολλές φορές θα μοιάζει με συνάντηση συντρόφων από διαφορετικές ΚΟΒ για μια εξόρμηση. Αν αντίθετα βάλεις σε μια εισήγηση ότι ο τάδε και ο τάδε δυνατός σύντροφος χρεώνονται αυτά τα σπίτια... τότε όλα γίνονται σχεδόν αυτόματα. Οι σύντροφοι ξέρουν τι θα κάνουν την Κυριακή με το «Ρίζο», τη Δευτέρα με την πρόσκληση της Λαϊκής Επιτροπής, την Τρίτη με την ανακοίνωση για το Κυπριακό, θα μάθουν γρήγορα σε ποια σχολεία πάνε τα παιδιά τους, αν είναι στην ΟΓΕ οι γυναίκες. Υπάρχουν αντικειμενικές αδυναμίες, όπως η σύνθεση, η εμπειρία κ.ά. Μπορούμε όμως για πολύ να κρυφτούμε πίσω από αυτές; Τι εξυπηρετεί, για παράδειγμα, ο διαχωρισμός των ΚΟΒ κατά ενορίες ή δημοτικά διαμερίσματα, αν αυτό δεν συνοδεύεται από ουσιαστικό μοίρασμα της ευθύνης για τους χώρους εργασίας που ιεραρχούνται. Χρειάζεται να παιδέψουμε πιο πολύ ποιος θα είναι εργατικός υπεύθυνος σε κάθε ΚΟΒ και τι ομάδα θα 'χει γύρω του.

Η λύση δεν βρίσκεται στο να σβηστεί η εμπειρία που υπάρχει κι αποδίδει στις εκλογικές μάχες. Αντίθετα, χρειάζεται να προσαρμοστεί στα νέα καθήκοντα. Για παράδειγμα, πρέπει να εμπλουτιστεί κι άλλο η χαρτογράφηση με συνδικαλισμένους εργαζόμενους - κυρίως όσους είναι στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ - που ζουν ή εργάζονται στο χώρο ευθύνης. Να γίνονται μικρές συσκέψεις οπαδών με θεματολογία που να αφορά τους εργαζόμενους της συγκεκριμένης εργασιακής μονάδας. Να παίρνονται πρωτοβουλίες της Λαϊκής Επιτροπής που αφορούν άμεσα το χώρο. Να μαζεύεται εικόνα για το τι λένε οι εργαζόμενοι, ώστε άμεσα να απαντά η «ομάδα». Οχι να περιμένουμε: πότε θα το συζητήσει το Γραφείο της ΚΟΒ, να πάρει έγκριση, να μπει στο επιτελείο της Λαϊκής Επιτροπής ή στην ΚΟ και μετά να αναλάβει ένας με καμιά δεκαριά άλλες χρεώσεις να γράψει μια ανακοίνωση που θα τη δουν τουλάχιστον 2-3 ακόμη για να φτάσει τελικά στα χέρια των εργαζομένων. Από την άλλη, για την επίσκεψη Τσίπρα στον Ασύρματο (στο Μπραχάμι) τον Ιούλη χρειάστηκαν 2 σύντροφοι να γράψουν, να διορθώσουν και να φωτοτυπήσουν την ανακοίνωση που μοιράστηκε σ' όλη σχεδόν την πυκνοκατοικημένη συνοικία. Κι όλα αυτά, σε 48 ώρες.

Τα παραδείγματα δείχνουν ότι έχουμε καλό «υλικό», ετοιμότητα, επαγρύπνηση, αντοχή κι αποφασιστικότητα. Αν αυτά διοχετευτούν στον ιμάντα παραγωγής που λέγεται οικοδόμηση στην εργατική τάξη, θα έχουμε και χειροπιαστά αποτελέσματα.

Πιο συγκεκριμένα, οι ομάδες δουλειάς θέλουν υπεύθυνους με μεράκι, ανησυχία, τσαγανό και πρωτοβουλία. Η ομάδα «εδαφικών» και «κλαδικάριων» χρειάζεται να έχει όσο πιο μόνιμη σύνθεση γίνεται και οι σύντροφοι να έχουν ενιαία αντίληψη, και του χώρου και των στόχων που βάζουμε. Ολες οι ΚΟΒ έχουν τέτοιους συντρόφους, που πολλές φορές μένουν στην «αφάνεια» άλλων χρεώσεων, εξίσου σημαντικών, που ωστόσο δεν τους αφήνουν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Ταυτόχρονα, οι χρεώσεις όπως του εργατικού υπεύθυνου της ΚΟΒ ή του υπεύθυνου της ομάδας ενός χώρου δεν πρέπει να είναι μόνιμες και ιερές. Πρέπει να είμαστε απαιτητικοί. Η εταιρεία που έχουμε απέναντί μας μελετά, σχεδιάζει, υλοποιεί και προσαρμόζεται. Παρεμβαίνει ιδεολογικά, καθημερινά, στους εργαζόμενους, κόντρα σε κάθε σχεδιασμό μας.

Κι εδώ έρχεται ο καθοριστικός ρόλος και του στελέχους της ΚΟΒ όπως μπαίνει στη Θέση 75 και της ΤΕ - επιτελείου μάχης όπως μπαίνει στις Θέσεις 40 - 41 - 42.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Βρίσκω πολύ βοηθητικό για τη σκέψη ότι παρουσιάζονται ενιαία ο απολογισμός και τα καθήκοντα δράσης.

Ειδικότερα, σε σχέση με τη δουλειά μας μέσα στο χώρο της Ερευνας:

Ενα θέμα στο οποίο υπάρχει κατά τη γνώμη μου καθοδηγητική αδυναμία και πρέπει να ενισχυθεί, είναι το πώς κατανοείται ότι για να εκπληρώνει σήμερα το κάθε κομματικό μέλος τον πρωτοπόρο ρόλο του, σε όποιον εργασιακό χώρο δραστηριοποιείται, με όποια χαρακτηριστικά κι αν έχει, δε φτάνει από μόνη της η πρωτοπόρα και «αλύγιστη» στάση του για να φέρει τα αποτελέσματα που θέλουμε. Δεν φτάνει, δηλαδή, «να απεργεί και να το λέει». Νομίζω, πολύ ελαφριά κατανοείται ότι σήμερα οι συνθήκες, ακόμη κι αν είναι, όπως λέμε, «ειρηνικές, κοινοβουλευτικές», προσφέρονται - πάντα σε συνδυασμό με τις επιβεβαιωμένες εκτιμήσεις του Κόμματος - για να διεισδύσουν οι κομμουνιστές βαθύτερα στις συνειδήσεις, να κάνουν ρήγματα. Αυτό επιδρά στις δυνάμεις μας, δημιουργώντας ως ένα βαθμό απογοήτευση, καθώς τείνουμε να αντιλαμβανόμαστε μόνο τον εξωτερικό συσχετισμό δύναμης μέσα στο χώρο ευθύνης και μάλιστα σαν κάτι παγιωμένο, κι όχι τη δυναμική που δημιουργείται από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που φέρνει η οικονομική κρίση στους όρους ζωής των νέων επιστημόνων. Οντως, για παράδειγμα, μιλάμε για χώρο με πολύ χαμηλό βαθμό συνδικαλισμού, όντας κι εμείς μειοψηφία, όμως κανένα από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δεν είναι αντικειμενικό κι απαράλλαχτο. Οπως αναφέρεται στη Θέση 55, είναι σήμερα πολύ σύνθετη η δουλειά που πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές για την ωρίμανση της επαναστατικής συνείδησης των εργαζομένων σε χώρους δουλειάς, πόσο μάλλον σε σωματεία και χώρους που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ και είμαστε μειοψηφία.

Οι «του χώρου», πολλές φορές τείνουμε να διαχωρίζουμε λίγο τους εργαζόμενους στην Ερευνα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους σαν κάτι διαφορετικό. Κυρίως, πιστεύω, οφείλεται στην αδύναμη εξειδίκευση που έχουμε κάνει σχετικά με το σε ποιον απευθυνόμαστε, την ταξική τους διαστρωμάτωση, το βιοτικό επίπεδο, ποιοι είναι οι παράγοντες που επιδρούν κύρια στη διαμόρφωση της συνείδησης κ.λπ.

Παράγοντες που πρέπει να παίρνουμε υπόψη για τους εργαζόμενους στην Ερευνα, σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, στο εξής, για να αντιπαλέψουμε τη γενικότητα στη δουλειά μας και να προσανατολίσουμε αναλόγως την παρέμβαση είναι:

Από πού προέρχονται οι μισθοί (από ερευνητικά προγράμματα και βιομηχανικά συμβόλαια), διαμορφώνουν στάση και αντίληψη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, αν μπορεί να υπάρχει έρευνα έξω από αυτή, το ρόλο του ερευνητή, το σκοπό της έρευνας.

Οι εργασιακές σχέσεις είναι πολλές και διασπασμένες (κυριαρχεί το μπλοκάκι, δεν υπάρχει, ας πούμε, «κλαδική σύμβαση», ο μισθός είναι αποτέλεσμα «ατομικής διαπραγμάτευσης»), δυσκολεύουν την ανάπτυξη κοινής αντίληψης για την ανάγκη ενότητας και πάλης, ακόμη και με κοινές διεκδικήσεις, αντιδραστικές θέσεις για το Ασφαλιστικό κ.λπ.

Κυριαρχία εργοδοτικού συνδικαλισμού, ουσιαστικά μηχανισμός σοσιαλδημοκρατίας, επί μακρόν εκπαίδευε τους εργαζόμενους στη λογική της ανάθεσης, της συνεργασίας με τη διοίκηση «για την ευημερία του κέντρου που είναι το μέλλον μας», ανάθεση εύρεσης λύσεων στο ΔΣ, μέχρι πρότινος ενιαίο ψηφοδέλτιο και έντονος συντεχνιασμός, συνελεύσεις συλλόγου επετειακά μια φορά το χρόνο, λογική «έξω οι πολιτικές, δεν είμαστε σωματείο αλλά σύλλογος».

Νέοι κατά πλειοψηφία εργαζόμενοι, 28 - 45 ετών, χωρίς εμπειρία από αγώνες, με έντονη αντίληψη ατομικής λύσης, φόβο ανεργίας ή αντίληψη σταθερά καλών μισθολογικών απολαβών κ.λπ.

Παράδειγμα, τον τελευταίο χρόνο, βήματα έγιναν με την πιο οργανωμένη παρέμβασή μας συνδικαλιστικά και σε συνδυασμό με την επίδραση των γενικότερων εξελίξεων και με την πρωτοπόρα στάση μας στο χώρο υπήρξε κόσμος που κινητοποιήθηκε μαζί μας, απέργησε πρώτη φορά, ήρθε στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, είχαμε κάποιες εγγραφές στο Σύλλογο Εργαζομένων και στο κλαδικό σωματείο, κυρίως ΣΕΤΗΠ και ΣΜΤ. Εγιναν αντικείμενο συζήτησης οι ανατροπές στα Εργασιακά, η ταξικότητα και οι γενικότερες στοχεύσεις τους, μπήκε μέσα στο χώρο η συζήτηση από τα κλαδικά σωματεία, εξειδικεύτηκαν ορισμένες διεκδικήσεις. Βγαίνει, ομολογουμένως, το συμπέρασμα ότι ακόμα και για να πείσεις να κινητοποιηθεί κανείς για «οικονομικά» ζητήματα, γι' αυτά που έχουν να κάνουν με το μισθό ή τη ζωή γενικότερα, απαιτείται σήμερα σοβαρή πολιτική δουλειά και ικανότητα στην αντιπαράθεση, απαιτείται σύγκρουση με ένα πλέγμα χρόνιων αντιλήψεων.

Στην πράξη, όμως, αυτός ο κόσμος είναι ένας περίγυρος της ΚΟΒ που «ανήκει και δεν ανήκει» στην επιρροή της, γιατί όλη η προηγούμενη δουλειά, μετέπειτα δεν μπολιάστηκε με ανάλογα μέτρα εμβάθυνσης της συζήτησης από εμάς πάνω στο «ποιοι είμαστε και για ποιο σκοπό στην πραγματικότητα παλεύουμε και γιατί», με αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», άρθρων από την ΚΟΜΕΠ. Παρουσιάζεται, δηλαδή, στην πράξη δυσκολία να διαχειριστούμε και να κρατήσουμε δεσμό με κόσμο που μπορεί να μας εκτιμάει, να αναγνωρίζει ότι είμαστε οι μόνοι που κινητοποιούμαστε στους χώρους και διεκδικούμε, να ακούει αυτό που λέμε, αλλά βρίσκεται ακόμα σχετικά μακριά από τις πολιτικές μας θέσεις.

Κι αυτό οφείλεται στο ότι αδύναμα συνδυάζουμε την παραπάνω συζήτηση με αυτό που λέμε αυτοτελή παρέμβαση των κομματικών μελών μέσα στο μαζικό φορέα. Και επειδή από τον έλεγχο μας λείπει το εξής: Πώς εκφράζεται με όρους συσπείρωσης κόσμου γύρω από την ΚΟΒ το αν διεξάγουμε και ποια είναι αυτή η σχεδιασμένη ιδεολογική δουλειά για ανάδειξη συγκεκριμένων ζητημάτων (του προγράμματος ή της πολιτικής μας πρότασης) που εμείς ιεραρχούμε ως άξονες παρέμβασης, κι όχι που καθορίζουν οι εξελίξεις. Δεν δώσαμε βάρος π.χ. να εκτιμήσουμε μέσα στη διάρκεια αυτού του διαστήματος των αγώνων, πόσοι έχουν ακούσει, και κατά πόσο συμφωνούν, την πρόταση που έχουμε ως Κόμμα για την Ερευνα και την κοινωνία μέσα στην οποία η Ερευνα θα μπαίνει στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών, και θα εξυπηρετεί την «ανάπτυξη» των εργαζομένων κι όχι την επίτευξη των στόχων ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Η διαπίστωση ότι, κατόπιν αυτών, δεν κάναμε ουσιαστικά βήματα στη μαζική διακίνηση κομματικού υλικού στο χώρο, «Ριζοσπάστη», κουπονιών κ.λπ δεν είναι άσχετη με το ότι δεν προοδεύει οργανωτικά η ΚΟΒ. Σημαίνει ότι για να γίνει ουσιαστική προετοιμασία εργαζομένων για στρατολογία στο Κόμμα, ή για να μη χάσουν την επαφή με το Κόμμα όταν θα πάνε σε άλλον εργασιακό χώρο, θέλει πολύ πιο εξειδικευμένο σχέδιο διαφώτισης κι επιμονή από μέρους μας.

Δεν είναι, λοιπόν, ότι δεν κάνουμε πράγματα, απλά αυτά που κάνουμε δεν γίνονται με μέθοδο και δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα την ικανότητα να ελέγχουμε ό,τι κάνουμε με τρόπο που να καταλήγουμε σε συμπεράσματα και να τα βάζουμε στη ζωή με διορθωτικά μέτρα.

Μετά το 19ο Συνέδριο που ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία σε όλα τα όργανα, από την ΚΟΒ μέχρι το Σώμα του Συνεδρίου, το νέο Πρόγραμμα και το νέο Καταστατικό του Κόμματος, σήμερα μπροστά στο 20ό μετράμε τα βήματα που κάναμε, αναλύοντας πλευρές που πρέπει βαθύτερα και με επιμονή να δούμε στο δρόμο προς το στρατηγικό μας στόχο.

Η θέση 40 αναφέρεται στην πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου σχετικά με την αντιστοίχιση της δράσης των καθοδηγητικών οργάνων με τις ανάγκες της ταξικής πάλης, πλευρά που χρειάζεται να βελτιώσουμε και μάλιστα χωρίς καθυστερήσεις. Οι Θέσεις βάζουν τους κύριους άξονες κάτω από τους οποίους θέλει τα όργανα να γίνουν επιτελεία μάχης, γενικεύοντας την πείρα της πάλης και με αυτήν την έννοια σωστά μπαίνουν σαν κρίκος οι Τομεακές Επιτροπές που έχουν το κύριο καθήκον να εξειδικεύουν ανά κλάδο και περιοχή. Η προσαρμογή των γενικών κατευθύνσεων στην καθοδηγητική τους δουλειά, η ικανότητα να ερμηνεύουν τις συνθήκες και τις εξελίξεις με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος, τις συνολικές επεξεργασίες αποτελούν σημαντικούς παράγοντες για το πόσο αποτελεσματικά καθοδηγεί το κόμμα την ταξική πάλη.

Είναι ενδεικτικές οι δυσκολίες και η συνθετότητα που αντιμετωπίσαμε σαν Τομεακή Οργάνωση Επισιτισμού - Τουρισμού σε κλάδο που ενώ διαρκεί η κρίση παρουσιάζει ανάπτυξη, την οποία προβάλλουν οι κυβερνήσεις τα τελευταία τρία χρόνια ως και παράδειγμα ανάκαμψης συνολικότερα της ελληνικής οικονομίας. Η λέξη «ανάπτυξη» από μόνη της δημιουργεί προσδοκίες σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων του κλάδου, είτε δουλεύουν σε μονοπώλια που είναι ωφελημένα από την ανάπτυξη αυτή κι άρα ελπίζουν ότι θα τους επιστραφεί μέρος των απωλειών, είτε δουλεύουν σε επιχειρήσεις που εξακολουθούν και είναι στο όριο να απαξιώσουν μέρος του κεφαλαίου τους, ή και να κλείσουν, που τους οδηγεί στο να υποχωρούν ακόμη περισσότερο οι απαιτήσεις τους, μέχρι και να δέχονται εκτεταμένα την απλήρωτη δουλειά.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αντιμετωπίσαμε την αναστολή λειτουργίας του ξενοδοχείου Athens Ledra και τον 9μηνο ως τώρα αγώνα των εργαζομένων. Η Τομεακή Επιτροπή έκανε πράγματι προσπάθεια να δει καλύτερα τη δουλειά του Συνδικάτου και του επιχειρησιακού σωματείου που πρωτοστατούν οι κομμουνιστές. Να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα εξειδικεύοντας με βάση την κοινωνική σύνθεση, τις ιδιαιτερότητες του κλάδου, το βιοτικό επίπεδο, ή και αντιλήψεις που υπήρχαν μέσα στους εργαζόμενους. Κύρια όμως μελετώντας την προσαρμογή του φαινομένου στη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση, στα δεδομένα του κλάδου, στην πείρα από 7 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης. Παρά το γεγονός ότι είχε γίνει σοβαρή αυτοτελής κομματική δουλειά για χρόνια σε αυτό το ξενοδοχείο, κι άρα το κόμμα είχε κύρος μέσα στους εργαζόμενους, αλλά και η γραμμή του ΠΑΜΕ επικράτησε και άλλαξαν οι συσχετισμοί στο επιχειρησιακό σωματείο, ένας πολύμηνος αγώνας έχει πολύ πιο σύνθετες απαιτήσεις.

Δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση να εξηγηθεί για παράδειγμα γιατί η εργοδοσία έκλεισε ένα ξενοδοχείο που είχε πληρότητα 100% για όλη σχεδόν τη θερινή περίοδο, ή επίσης το αν και κατά πόσον φταίνε οι εργαζόμενοι που έκλεισε, είτε γιατί δεν δούλευαν όσο έπρεπε, είτε γιατί διεκδικούσαν, ή επειδή δεν αποδέχτηκαν μειώσεις σε μισθούς και δικαιώματα. Δεν ήταν εξίσου εύκολο να πείσεις ότι το φαινόμενο Ledra είναι ενταγμένο σε μια συνολικότερη τακτική του κεφαλαίου, όπου επιχειρηματικοί όμιλοι επιλέγουν να επενδύσουν σε κλάδους και χώρες που εξασφαλίζουν μεγαλύτερο μέσο ποσοστό κέρδους, ακόμα και αν απαξιώνεται μέρος από το κεφάλαιο που διατηρούν στην κατοχή τους και σε φάση ανάπτυξης. Δεν ήταν ακόμη αυτονόητο ότι θα κέρδιζε η γραμμή σου μέσα στο κίνημα, χωρίς μάλιστα να κερδίσεις το άμεσο, να πληρωθούν δηλαδή οι εργαζόμενοι τα δεδουλευμένα τους ή να διασφαλιστεί η δουλειά τους. Ιδιαίτερα όταν η διαπάλη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό οξυνόταν σε κάθε βήμα αυτού του αγώνα, με ανοιχτή υπονόμευσή του, προβάλλοντας τον ρεαλισμό τού να αποδεχτείς τις επιλογές του κεφαλαίου. Οταν πλάσαρε τη λογική του καλού και κακού εργοδότη, ή των λάθος επιχειρηματικών επιλογών.

Ηταν δύσκολο να εκλαϊκεύσεις και να δώσεις με ζωντανά παραδείγματα ότι η όποια ανάπτυξη γίνεται πάντα με όρους ανταγωνισμού, στον οποίο οι εργαζόμενοι είναι χαμένοι από χέρι, όποιο μονοπώλιο κι αν επικρατήσει. Και τέλος, είχε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες να απομυθοποιήσεις τη λογική του «σωτήρα επενδυτή», αναδεικνύοντας από τη μια το ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή, κι από την άλλη των επιδιώξεων του κάθε επιχειρηματικού ομίλου που στο κάτω-κάτω έρχεται να βαθύνει περισσότερο την εκμετάλλευση των εργαζομένων για να καταφέρει τον πρωταρχικό του σκοπό: την επίτευξη κερδοφορίας.

Αρα η καθοδήγηση ενός τέτοιου αγώνα, που βαραίνει πρωτίστως το Τομεακό Οργανο, έχει απαιτήσεις που δεν αρχίζουν και τελειώνουν με το να βλέπεις τη δουλειά της ΚΟΒ που βέβαια έχει την κύρια ευθύνη. Τα μέλη του οργάνου χρειάστηκε να είναι κοντά στα σωματεία, στον ίδιο το χώρο δουλειάς, να γνωρίσουν οι ίδιοι τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, το επίπεδο συνείδησης σε κάθε δοσμένη χρονική στιγμή. Μόνο έτσι βοηθάς ουσιαστικά να δημιουργούνται προϋποθέσεις να διευρύνεται μια ομάδα που θα δρα δίπλα στο Κόμμα, θα προσπαθεί να πείθει για την ανάγκη ρήξης και ανατροπής με το σύστημα και την εξουσία του.

Δεν λέει κανείς ότι στο Athens Ledra πείστηκαν όλοι οι εργαζόμενοι για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά η αντοχή που επέδειξαν και επιδεικνύουν στον αγώνα τους, η αναγνώριση του πρωτοπόρου ρόλου των κομμουνιστών, είναι πρόσφορο έδαφος να δουλέψει κανείς στη συνέχεια με τους όρους που έχουμε αποφασίσει σαν κόμμα.

Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι σε ποιο βαθμό έχει γενικευτεί αυτή η μικρή -έστω- πείρα, το αν αποτελεί κατάκτηση όλων των δικών μας Οργανώσεων σε επίπεδο κλάδου και πόσο συνέβαλε το όργανο να τροφοδοτηθούν με νέο υλικό - και γιατί όχι να διαμορφωθούν ανάλογα - οι κεντρικές κατευθύνσεις και οι επεξεργασίες.

Εναν τέτοιο προσανατολισμό πρέπει να διαμορφώνει ο κάθε μικρός ή μεγάλος αγώνας σε κάθε τομεακό όργανο, αφού σωστά αναφέρουν οι Θέσεις ότι και η πιο πρωτοπόρα δράση στους αγώνες δε δίνει αυθόρμητα τη δυνατότητα επεξεργασίας και γενίκευσης, δεν μπορεί από μόνη της να βοηθήσει αποτελεσματικά στην ταξική πολιτική συνειδητοποίηση και ωρίμανση. Και άρα η καθημερινή πρωτοπόρα πάλη και η απόκτηση στέρεων δεσμών στους τόπους δουλειάς μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά στην πολιτική συνειδητοποίηση, μόνο αν αναπτύσσονται ταυτόχρονα με την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση του Κόμματος.

Στις Θέσεις αποτυπώνεται η ικανότητα του Κόμματος να μελετά τις εξελίξεις, να εξελίσσει την κοσμοθεωρία, να εμπλουτίζει τις επεξεργασίες του αλλά και να αποκτά πρωτοπόρα δράση με εναλλαγή μορφών πάλης, εμβάθυνση στο περιεχόμενο και τη διαπάλη που διεξάγεται σήμερα. Είναι στοιχεία που και στη θεωρία μας κατατάσσουμε στα χαρακτηριστικά του επαναστατικού ΚΚ.

Θα ήθελα να σταθώ στο ζήτημα της οικοδόμησης όπως αυτή αποτυπώνεται στη δουλειά των οργάνων στην καθημερινότητα. Στη Θέση 67 αποτυπώνεται σωστά ότι το ζήτημα της οικοδόμησης «...δεν ταυτίζεται με τη στρατολογία αλλά αποτελεί μια ευρύτερη συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και μαζική παρέμβαση του Κόμματος...». Είναι φανερό ότι η παραπάνω συνδυαστική δουλειά, πόσο μάλλον ο προσδιορισμός και επεξεργασία του περιεχομένου, ο καθορισμός των στόχων και μορφών πρέπει να αντανακλώνται σε αυτόν το σχεδιασμό και αποτελεί ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων αφού είναι όρος η από τα πάνω προς τα κάτω αφομοίωση του τρόπου δουλειάς.

Υπάρχει αρκετές φορές δυσκολία να σχεδιαστεί - ελεγχθεί ενιαία ένας μακρόπνοος σχεδιασμός. Η ενιαία δράση απαιτεί και ενιαία αντίληψη, επομένως είναι κρίσιμο πώς οι ΚΟΒ/ΟΒ ξεκαθαρίζουν το βασικό που συνδέει τη δράση μας, το ενιαίο σχέδιο οικοδόμησης που περιλαμβάνει στόχους στρατολογίας, αύξησης του περίγυρου, αύξηση διακίνησης του «Ριζοσπάστη», βασικό στόχο ανασύνταξης του κινήματος.

Μας δυσκολεύει η στρεβλή κατανόηση του διαχωρισμού της αυτοτελούς δράσης από τη δράση μας μέσα π.χ. στους φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους. Οι Θέσεις αναπτύσσουν το ζήτημα αρκετά. Εχει σημασία ότι αυτή η λογική δεν βλέπει το ζήτημα με βάση το ενιαίο σχέδιο δράσης της ΤΟ ως σχεδιασμός των κομμουνιστών και του περίγυρου της ΚΝΕ, διαχωρίζοντας σε επίπεδο τίτλων τη δουλειά αυτή. Δρούμε μέσα στους συλλόγους γιατί είμαστε κομμάτι τους, το πιο μαχητικό. Παρεμβαίνουμε με μια σειρά στόχους, αυτούς της πολιτικοποίησης του αγώνα, του πλαισίου πάλης, τη συμβολή στη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, της διεκδίκησης. Η πολιτικοποίηση δεν σχετίζεται με τη συνθηματολογική αποτύπωση των αντίστοιχων υπευθύνων π.χ. μια ανακοίνωση που θα περιέχει απλά «ΕΕ - κυβερνήσεις - κεφάλαιο» αλλά ανάδειξη της αιτίας, άρα και τεκμηρίωση του προσανατολισμού.

Η ιδεολογική διαπάλη διεξάγεται αντικειμενικά ως έκφραση της ταξικής πάλης (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μέσα στη νεολαία, παίρνοντας υπόψη μια σειρά ζητήματα που θέτει και η απόφαση της Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία και το ζήτημα της σχέσης γνώσης και πληροφορίας όπως αποτυπώνεται και στις Θέσεις), δεν χωρίζεται σε αυτοτελή και κινηματική, παίρνοντας φυσικά υπόψη τη διαφοροποίηση στο βάθος της. Π.χ. σε αγωνιστικές διαδικασίες φοιτητών και σπουδαστών τα προηγούμενο χρόνια φάνηκε μια διάθεση να παλέψουν για μια σειρά ζητήματα (υποχρηματοδότηση, ελλείψεις). Στην περίοδο αυτή και στις συνελεύσεις υπήρξε έντονη ιδεολογική διαπάλη. Υπήρχε πίεση από τις μάζες για μια άμεση λύση. Η αναζήτηση άμεσης λύσης έφερε μπροστά το ερώτημα «θα διεκδικήσουμε κονδύλι που θα καλύπτει την ανάγκη ή θα επιδιώξουμε π.χ. να πιέσουμε καθηγητές να κάνουν μαθήματα παραπάνω για τις ελλείψεις ή να ζητήσουμε ένα κονδύλι από τρίτους (επιχειρηματίες)» ή, αντίστοιχα, μπροστά στο «δεν υπάρχουν λεφτά για τις ελλείψεις στα εργαστήρια του ΤΕΙ δεν διεκδικούμε, αλλά θα συμμετέχουμε όλοι στοιβαγμένοι χωρίς τα αναγκαία αναλώσιμα». Αυτή η παραπάνω κατάσταση αποτυπώνει και το τι σημαίνει συσχετισμός, η γραμμή πάλης, στη συνείδηση των νέων. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα που έθετε η διαδικασία της συζήτησης στη σκέψη του κάθε νέου στα ιδρύματα δεν ήταν μια στεγνή απάντηση, σχετιζόταν με την ανάδειξη του χαρακτήρα της ανάπτυξης, της κατανόησης της σύνδεσης της οικονομίας με την εκπαίδευση, την κατανόησή της στη βάση της αντίθεσης κεφαλαίου / εργασίας που οξύνθηκε ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης. Η άμεση λύση όταν αποκόβεται από τη διεκδίκηση τής πάνω στο ερώτημα «για ποιον» τότε αποτελεί μέσο συμβιβασμού με το πρόβλημα ή και διόγκωσής του, που εν κατακλείδι ενσωματώνει τους νέους, τους οδηγεί έπειτα στην απογοήτευση. Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, το ότι για να μπορέσουμε να ηγηθούμε, να συσπειρώσουμε, να καθοδηγήσουμε αγώνες είναι ανάγκη η βελτίωση της ιδεολογικής διαπάλης όχι μόνο στα γενικά πολιτικά ζητήματα αλλά και σε επίπεδο χώρου, ώστε με μεγαλύτερη τεκμηρίωση να απαντάμε όχι αυτό που εκφράζει στα λόγια κάποιος αλλά αυτό που πραγματικά επιδρά στη συνείδησή του και στη στάση του σήμερα. Είναι η πλευρά που θέτει η Θέση 49.

Το παραπάνω παράδειγμα αναδεικνύει τον συνδυαστικό ρόλο των μελών και στελεχών της ΚΝΕ ώστε να μην είναι μόνο προπαγανδιστές αλλά ταυτόχρονα να συμβάλλουν και με την πρωτοπόρα δράση τους στη συσπείρωση νέων των εργατικών οικογενειών και των λαϊκών στρωμάτων στους αγώνες, ζήτημα που σχετίζεται με τη δράση της Οργάνωσης. Θετική πείρα βγαίνει από τη λειτουργία των οργάνων μπροστά σε περιόδους αγωνιστικών διεργασιών ώστε να μην αποσπώνται τα καθήκοντα συμβολής στον συγκεκριμένο αγώνα από τους στόχους οικοδόμησης. Μπροστά στις αγωνιστικές διεργασίες προφανώς προσαρμόζεται ο σχεδιασμός αλλά δεν πρέπει να χάνεται ο βασικός άξονας της δουλειάς μας π.χ. Συνέδριο - 4μηνος σχεδιασμός, που ο βασικός άξονας των στόχων δεν ετεροκαθορίζεται από την περίοδο ή τις επιμέρους εξελίξεις. Είναι βασικό το καθοδηγητικό όργανο να εκτιμάει συχνά, να έχει καλή εικόνα των εξελίξεων του χώρου ευθύνης, πώς τις αντιλαμβάνονται οι νέοι στο χώρο, με εκτίμηση διαθέσεων, ξεχωριστή έγνοια για την κωδικοποίηση της διαπάλης, τη δράση του αντιπάλου, με συζήτηση για τις μορφές πάλης, για την περιφρούρηση των διαδικασιών από τον εκφυλισμό, για τη βοήθεια που χρειάζεται στους συνδικαλιστές, συσκέψεις με φίλους της Οργάνωσης. Ιδιαίτερη σημασία έχει στην πορεία της περιόδου που δίνει μία μάχη και κυρίως μετά, να οργανώνει ξεχωριστό θέμα την εκτίμηση των διεργασιών και τα συμπεράσματα με αντίστοιχη συζήτηση στις ΚΟΒ και διαμόρφωση ειδικής ανακοίνωσης για συζήτηση με περίγυρο κ.τ.λ.

Ως εμπειρία επιβεβαιώνεται ότι η δουλειά των οργάνων θα μπορεί να αποκτά την ενιαία αυτή καθοδηγητική δουλειά μόνο όσο δεν γίνεται αντιληπτή εκείνη τη στιγμή ως ένας απλός έλεγχος της δράσης και μια στεγνή σειρά πρακτικά μέτρα αλλά ως πολιτική - ιδεολογική καθοδήγηση που έχει σκοπό την επίδραση στη συνείδηση των μαζών, που θα αποτυπώνεται και σε συγκεκριμένο σχέδιο. Εχοντας ως βάση το πώς θα ενταχθεί ο αγώνας σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο που θα προωθεί την ενίσχυση της ριζοσπαστικοποίησης και της πρωτοπορίας. Με τέτοια λειτουργία μπορεί να εξασφαλίζεται ο συνδυασμός των καθηκόντων στην πράξη.

Είναι σημαντικό το πώς δηλαδή δεν χάνεται ο πυρήνας της καθοδηγητικής δουλειάς στην καθημερινότητα με κατάλληλη εξειδίκευση, γενίκευση, εκτίμηση και μακρόπνοο σχεδιασμό. Εχει καθοριστική σημασία η Θέση 40.

Συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις! Το ζητούμενο είναι πώς ο καθένας μας θα τις εξειδικεύσει έτσι ώστε μαζί με το Πρόγραμμα, να παρεμβαίνει διεισδυτικά στο χώρο του και να συμβάλλει στο ιδεολογικοπολιτικό ατσάλωμα, για να δρομολογηθούν ταχύτερες εξελίξεις, στο συσχετισμό δυνάμεων, σε όλη τη γραμμή.

Ηδη έχουμε θετικά δείγματα από τις πρώτες παρουσιάσεις σε μέλη και οπαδούς. Η αποδοχή είναι ευρεία. Οι μόνοι και μόνιμα μπερδεμένοι και αυτό φαίνεται από τις ερωτήσεις που βάζουν, είναι όσοι χαλάν το χρόνο τους στις οπορτουνιστικές σελίδες, αντί να μελετάνε τις ίδιες τις Θέσεις. Βέβαια μια πρώτη συμφωνία με τις Θέσεις δεν είναι αρκετή. Ο αντίπαλος έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Συμφωνώ σου λέει ο άλλος και στη συνέχεια αραδιάζει μια σειρά αστικά ή οπορτουνιστικά ιδεολογήματα που δείχνουν ότι χρειάζεται πολλή δουλειά σε βάθος για να κατανοηθούν αυτά που λέμε και να αποτελέσουν όπλα στην ιδεολογική αντεπίθεση. Για παράδειγμα ότι άλλο η Σουηδία και άλλο η Ελλάδα, εδώ δεν υπάρχει κρίση γιατί οι πολιτικοί αγαπάνε τη χώρα τους, η Ελλάδα υπό την μπότα κ.ά.

Οι κομματικές μας Οργανώσεις στη Σκανδιναβία δεν ξεκινούν από το μηδέν. Εχουν μια μακρόχρονη και πλούσια ιστορία σε αγώνες και εμπειρίες και μεγάλο κύρος στους Ελληνες και άλλους μετανάστες καθώς και σε ντόπιους εργαζόμενους, αφού παλεύουν όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό τους. Το κύρος του ΚΚΕ είναι μεγαλύτερο απ' ό,τι νομίζουμε. Αυτό που πρέπει να κατακτηθεί άμεσα είναι το ότι τα καθήκοντα στο εξωτερικό, δεν διαφέρουν από αυτά στην Ελλάδα γιατί παρατηρούμε σε κάθε χώρα της ΕΕ ένταση της επιθετικότητας των αστικών τάξεων και εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών. Τα όποια εργατικά δικαιώματα είχαν γνωρίσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι, θυσιάζονται με στόχο την καπιταλιστική κερδοφορία, όπως έχουν γραφτεί αναλυτικά στον «Ριζοσπάστη». Παράλληλα, αξιοποιείται κάθε μέσο, για τη χειραγώγηση των μαζών, και ιδιαίτερα της νεολαίας, για τη διατήρηση του εγκλωβισμού στην αστική ιδεολογία και πολιτική, με την καλλιέργεια ψεύτικων προσδοκιών και αντιεπιστημονικών θεωριών για το μέλλον και την προοπτική του καπιταλιστικού δρόμου, την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό και την αμαύρωση του σοσιαλισμού. Η ιστορία παραποιείται, ο Χίτλερ αμνηστεύεται και ο Στάλιν καταδικάζεται. Παίρνονται καθημερινά αυστηρότερα κατασταλτικά μέτρα και με την αμέριστη βοήθεια των κάθε λογής οπορτουνιστών οξύνουν τον ιδεολογικό πόλεμο, με επίκεντρο την αστική δημοκρατία.

Αν δεν απαντάμε σε βάθος και με επάρκεια στο βασικό ερώτημα ποιος ευνοείται από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την πολιτική της ΕΕ, και γιατί προωθούνται σε όλες τις χώρες τα ίδια αντεργατικά μέτρα, αντικειμενικά θα περιορίζουμε την επιχειρηματολογία στο ποιος κυβερνά σε κάθε χώρα και όχι στον πραγματικό αντίπαλο που είναι η εξουσία των μονοπωλίων. Δεν θα αποκαλύπτουμε τον ρόλο της ΕΕ που σαν ιμπεριαλιστική ένωση στοχεύει στη φτηνότερη εργατική δύναμη. Η ολοκληρωμένη απάντηση θα μας προστατεύσει από παγίδες διαίρεσης της εργατικής τάξης, για τον χαρακτήρα της μετανάστευσης και από τον κίνδυνο του φασιστικού ρεύματος. Πρέπει να οξύνουμε την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό και να ξεσκεπάζουμε το ρόλο του, αφού κάθε πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν έχει αφετηρία την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κατά καιρούς είχαμε μεγάλες διαδηλώσεις, ενάντια στις φιλελεύθερες κυβερνήσεις και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική με πολλούς εργαζόμενους να παλεύουν για συμφέροντα ξένα προς τα δικά τους. Οι εργατοπατέρες αφού στήριξαν τη σύνδεση με την ΕΕ, αναρωτιούνται για τις αρνητικές εξελίξεις. Στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου, οι εργαζόμενοι βγαίνουν πάντα χαμένοι. Με σημαία την πάλη ενάντια στο κοινωνικό ντάμπινγκ, καταλήγουν έμμεσα να οξύνουν το μίσος αυτών που έχουν συλλογικές συμβάσεις (λες και σ' αυτούς που δουλεύουν με σύμβαση δεν κατέβηκε ο μισθός και ούτε αφαιρέθηκαν δικαιώματα), ενάντια στους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ, που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Η μαζική φυγή ψηφοφόρων από τη σοσιαλδημοκρατία στην ακροδεξιά σε κάθε χώρα δεν είναι τυχαία. Π.χ. με το ξεκίνημα των πτήσεων της εταιρείας χαμηλού κόστους RYANAIR (δεν υπογράφει συλλογικές συμβάσεις), εργατικές ομοσπονδίες απέκλεισαν το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης, και καλά έκαναν, όμως για τη SAS που έχει απολύσει πάνω από 6.000 εργαζόμενους δεν λένε κουβέντα, ή ακόμα οργανώνουν διαδηλώσεις ενάντια στην εταιρεία ταξί Uber, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων δανέζικων εταιρειών ταξί. Τα μεγάλα κέρδη του σκανδιναβικού κεφαλαίου οφείλονται κατά πολύ στην κοινωνική συναίνεση και την εργασιακή ειρήνη, που εγγυάται το σκανδιναβικό μοντέλο.

Η απότομη αύξηση της ροής των οικονομικών μεταναστών από την Ελλάδα, αντικειμενικά δημιούργησε νέα καθήκοντα, αφού πρέπει να παρέμβουμε οργανωμένα μαζί με ντόπιους εργαζόμενους, με σύγχρονα αιτήματα πάλης, μοχλό για τη σύσταση επιτροπών αγώνα σε κάθε πόλη, oι οποίες θα συμβάλουν στο να συντονισθεί καλύτερα και η οργάνωση της πάλης και ο ταξικός προσανατολισμός της δράσης. Χρειάζεται καλή ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία, παίρνοντας υπόψη και την κατάσταση του ντόπιου κινήματος που ποδηγετείται από τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, καθώς και τις χαμηλωμένες απαιτήσεις από τη μεριά των νέων μεταναστών, που δεν γνωρίζουν την εδώ πραγματικότητα, και γίνονται θύματα άγριας εκμετάλλευσης. Εχουμε αρκετά παραδείγματα όπου με την παρέμβασή μας εξασφαλίσανε καλύτερους όρους δουλειάς. Στο μετρό, σε εστιατόρια, σε ξενοδοχεία, σε γιαπιά.

Οι κομματικές μας Οργανώσεις έχουν υποχρέωση, να σηκώσουν οι ίδιες τα μανίκια και να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της πάλης, για να αποδείξουν στην πράξη ότι η επαναστατική στρατηγική δεν είναι μόνο για την Ελλάδα όπου όπως λέγεται το ΚΚΕ είναι ισχυρό και έχει δεσμούς και επιρροή στην εργατική τάξη. Χρειάζεται να αναδείξουν με την ίδια τους τη δράση ότι όσο ολιγάριθμος κι αδύναμος κι αν είσαι, αν δουλεύεις με επαναστατική στρατηγική με προτεραιότητα στους χώρους δουλειάς, μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Αν ο καθένας μας πρωτοστατεί στο χώρο δουλειάς του, οργανώνει και συσπειρώνει δυνάμεις (και Ελληνες αντικειμενικά λόγω γλώσσας αλλά και ντόπιους με κριτήριο τη θαρραλέα στάση απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό) θα μπορέσει να συμβάλει στο να αποδεικνύεται στην πράξη ότι αυτή η γραμμή δεν ισχύει για ειδικές συνθήκες, θα σπάει η χρόνια ευρωκομμουνιστική αντίληψη στο Διεθνές ΚΚ και τα ντόπια ΚΚ περί εθνικών ιδιαιτεροτήτων. Θα βοηθιούνται έτσι ΚΚ, πρωτοπόρες δυνάμεις τους στο εργατικό κίνημα να ξεπερνούν λαθεμένες αντιλήψεις και ξεπερασμένες στρατηγικές επεξεργασίες του ΔΚΚ, να αλλάζουν το συσχετισμό και στα κόμματά τους όπου σήμερα οξύνεται η διαπάλη μεταξύ επαναστατικής στρατηγικής ή σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, να βελτιώνεται ο συσχετισμός και στο διεθνές εργατικό κίνημα, και να ενισχύεται η ΠΣΟ.

Μια από τις προτεραιότητες της αστικής τάξης της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του αστικού κράτους, που προχώρησε τα τελευταία χρόνια με την άμεση συνδρομή και ανάμειξη ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως είναι ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα και οι θεσμοί της ΕΕ.

Στόχος είναι η προσαρμογή για την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της ενσωμάτωσης του κινήματος. Πλευρές των αλλαγών στη λεγόμενη «δημόσια διοίκηση» αποτελούν οι αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάνοιξη κερδοφόρων πεδίων για τη δράση των μονοπωλίων, η αξιολόγηση - κινητικότητα των υπαλλήλων, η αναδιαμόρφωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, η ένταση της εκχώρησης αρμοδιοτήτων με τη μορφή outsourcing.

Επίσης, η προώθηση μεταρρυθμίσεων του θεσμικού πλαισίου (π.χ. εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ, άρση «εμποδίων» στην επιχειρηματικότητα), στο όνομα πάταξης της «γραφειοκρατίας» και της «χαοτικής νομοθεσίας» και ιδιαίτερα η κατάργηση των όποιων παρεκκλίσεων σημειώνονταν στην εναρμόνιση της εθνικής νομοθεσίας με την ευρωενωσιακή.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί εκσυγχρονισμούς, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα ικανότητα στην κατεύθυνση αποκατάστασης δεσμών μεταξύ τμήματος της κρατικής υπαλληλίας και των αστικών κομμάτων που σε έναν βαθμό είχαν διαρραγεί.

Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει μηχανισμός του αστικού κράτους που δεν επιδρά στην κατεύθυνση χειραγώγησης του κινήματος, στήνει «ανακαινισμένους» μηχανισμούς ενσωμάτωσης στο όνομα της «διεύρυνσης της αξιοκρατίας και της δημοκρατίας».

Αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση στόχευση στην κρατική υπαλληλία και στη διαμόρφωση υπαλλήλων αφοσιωμένων - ιδεολογικά ταγμένων στην εξυπηρέτηση του συστήματος, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψηφίζουν. Για παράδειγμα στις υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων μοιράστηκαν πρόσφατα, μέχρι και σε επίπεδο τμήματος, ερωτηματολόγια ώστε να διατυπώσουν οι υπάλληλοι τη «γνώμη» τους για τη δομή του υπουργείου, η οποία βρίσκεται υπό αναθεώρηση.

Ιδιαίτερο ρόλο στην ενσωμάτωση παίζει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και του οπορτουνισμού να κρατάνε θέσεις και δυνάμεις. Δρουν ενιαία μπολιάζοντας τις αστικές επιδιώξεις στη συνείδηση της υπαλληλίας.

Σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ, το τελευταίο διάστημα εκφράστηκαν, μέσω της παρέμβασης του οπορτουνισμού, αστικά συμφέροντα που αμφισβητούν την Ευρωζώνη ή ακόμα και την ΕΕ. Πλειοψηφίες σε ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ-ΟΤΑ έδωσαν έτοιμο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο για την αξιολόγηση, που αυξάνει την πίεση στους υπαλλήλους για πειθάρχηση. Επιτείνουν τη διάσπαση των εργαζομένων μη αποδεχόμενοι την εγγραφή στα σωματεία των εργαζόμενων με ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Παρεμβαίνουν σε επίπεδο σωματείου, κάνοντας σημαία τη συμμετοχή στις διαδικασίες διαβούλευσης που στήνει η κυβέρνηση, προβάλλοντας τη λογική «συμμετέχουμε για να σώσουμε ό,τι μπορούμε». Δρουν στην κατεύθυνση νομιμοποίησης των εκσυγχρονισμών και αφοπλισμού του κινήματος.

Ορισμένες πτυχές αυτής της παρέμβασης έχουν απήχηση στη συνείδηση της κρατικής υπαλληλίας. Πατάνε και σε υπαρκτά προβλήματα, η ανάγκη υπέρβασης των οποίων αποκόπτεται από τον αστικό της χαρακτήρα. Ασκούν πίεση και σε κόσμο που συσπειρώνεται μαζί μας.

Για παράδειγμα «περνάει» η λογική της συμμετοχής των σωματείων με προτάσεις και υποδείξεις σε διαβουλεύσεις για τη δομή των υπουργείων και τη διευθέτηση προβλημάτων (π.χ. αλληλοεπικαλύψεις, γραφειοκρατικός φόρτος). Προσεγγίζεται αταξικά η όλη διαδικασία, ενώ ακόμα και στις περιπτώσεις που γίνεται αντιληπτός ο αντιλαϊκός χαρακτήρας των αλλαγών και των παρεμβάσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα) επικρατεί η άποψη ότι αυτές οι «αλλαγές ήταν απαραίτητες», «εφαρμόζονται παντού, σε όλη την ΕΕ», «θα έπρεπε να τις έχουμε ήδη κάνει μόνοι μας». Πρόκειται για γεγονός αναμενόμενο στο βαθμό που θεωρείται μονόδρομος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Επίσης, με τις λεγόμενες «κοινωνικές δομές» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, αμβλύνονται ορισμένες αιχμές ενώ αντέχουν λογικές που αναπαράγει ο αντίπαλος, όπως για παράδειγμα για τον «κοινωνικό ρόλο» του κράτους και της κρατικής υπαλληλίας.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτείνει τις μειωμένες απαιτήσεις και τη μοιρολατρία. Αυτό που στην επιφάνεια εκφράζεται από ένα μεγάλο τμήμα της κρατικής υπαλληλίας ως «φόβος μην τυχόν έρθει ο Μητσοτάκης» αντανακλά την υιοθέτηση του ιδεολογικού οπλοστασίου του αντιπάλου όπως για παράδειγμα τα περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» κ.λπ.

Στοιχείο της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί η στάση απέναντι στο αστικό κράτος και στον εκσυγχρονισμό του. Παρά τις δυσκολίες, θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε και τις δυνατότητες που ανοίγονται και φάνηκαν με το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις πήραν την πλειοψηφία σε ΔΣ σωματείων και ομοσπονδιών ή παρουσίασαν αύξηση σε αρκετούς χώρους ακόμα και της κεντρική διοίκησης. Ενα στοιχείο σχετικά πρόσφατο που δείχνει ότι η παρέμβασή μας μπορεί να έχει αποτελέσματα και απήχηση.

Πρέπει να δυναμώσουν πλευρές που αναδεικνύουν το ταξικό περιεχόμενο των εκσυγχρονιστικών επιδιώξεων, την εσωτερική σχέση κάθε αλλαγής στο αστικό κράτος με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις επιπτώσεις στη ζωή της λαϊκής οικογένειας (π.χ. Υγεία, Παιδεία, ποιότητα διατροφής) και απομυθοποιούν τον «κοινωνικό ρόλο» κρατικών δομών και υπαλληλίας κ.λπ. Επίσης, πρέπει να ξεκαθαρίζεται ότι η εναντίωσή μας δεν προέρχεται από θέση υπεράσπισης της πρότερης δομής του αστικού κράτους.

Ασφαλώς, για να αποκτήσει βάθος αυτή η δουλειά πρέπει να μπει στο επίκεντρο η αυτοτελής κομματική παρέμβαση, η δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Το κράτος δεν δομείται στο κενό αλλά στο έδαφος συγκεκριμένων σχέσεων παραγωγής που καθορίζουν τον χαρακτήρα του. Το αστικό κράτος είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης επί της εργατικής γι' αυτό το τσάκισμά του αποτελεί προϋπόθεση για τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού κράτους ως οργάνου ταξικής πάλης στις νέες συνθήκες.

Να φωτίζεται η διαφορά ανάμεσα στην κρατική καπιταλιστική επιχείρηση και τη σοσιαλιστική παραγωγική μονάδα με απτά παραδείγματα από τους χώρους, όπως ότι η καθετοποίηση στο κοινωνικοποιημένο αγρόκτημα υπηρετεί τη σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. `Η ότι στη σοσιαλιστική μονάδα ο έλεγχος των τροφίμων θα είναι αδιαχώριστος από την ίδια την παραγωγική διαδικασία εξασφαλίζοντας όχι μόνο την ασφάλεια αλλά και την ποιότητά τους.

Μια άλλη πλευρά της παρέμβασής μας πρέπει να σχετίζεται με τις αντιστάσεις που αναπτύσσουμε. Και εδώ απαιτείται παρέμβαση με σχέδιο, να οργανωθεί η σύγκρουση με στοιχεία που αναπαράγει ο κρατικός μηχανισμός, όπως για παράδειγμα η στάση των κομμουνιστών, που δουλεύουν στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, ενάντια στις αναγκαστικές πράξεις για χρέη της λαϊκής οικογένειας προς το Δημόσιο που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα ή η στάση απέναντι στην αξιολόγηση. Πρόκειται για ζητήματα που ενισχύουν κομμουνιστικά αντανακλαστικά και διάθεση.

Παρασκευή 27 Γενάρη:

-- Η ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ διοργανώνει συνεστίαση - κοπή πίτας για τη νέα χρονιά, το βράδυ, στο κέντρο «Αρχόντισσα» στα Λέικα.

-- Στις 7 μ.μ., η ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση για τη βράβευση των πρωτοπόρων συντρόφων και οπαδών του Κόμματος στην Οικονομική Εξόρμηση, στην ισόγεια αίθουσα του «μύλου του Παπά», (κεντρικό κτίριο). Στην εκδήλωση θα γίνει και κοπή πίτας.

Το Σάββατο 28 Γενάρη, στις 8.30 μ.μ., στο ξενοδοχείο «Ionion Star» (πρώην «Ξενία»), η ΤΟ Λευκάδας του ΚΚΕ διοργανώνει την καθιερωμένη ετήσια συνεστίαση και την κοπή της πίτας της. Θα μιλήσει ο Κώστας Μπάτσικας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, και θα ακολουθήσει εργατικό - λαϊκό γλέντι με την ορχήστρα «Μινόρε».

Την Κυριακή 29 Γενάρη, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα του Δημαρχείου Ιλίου (Κάλχου 48-50), η ΠΟ Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση βράβευσης των πρωτοπόρων Κομματικών Οργανώσεων και συντρόφων στην κάλυψη του πλάνου της πρόσφατης Οικονομικής Εξόρμησης και της πρώτης ΤΟ στην άμιλλα της στρατολογίας.

Το ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, με τίτλο «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε», θα προβάλλουν σε εκδηλώσεις τους οι παρακάτω Οργανώσεις:

-- Σήμερα Κυριακή, στις 11 π.μ., στο Δημοτικό Θέατρο Τυρνάβου ΜΑΞΙΜ, από την ΚΟΒ Τυρνάβου - Αμπελώνα του ΚΚΕ.

-- Την Τρίτη 24 Γενάρη, στις 7 μ.μ., στο θεατράκι του Μύλου Λάρισας, από τις κλαδικές Οργανώσεις της ΤΟ Λάρισας του ΚΚΕ. Στο χώρο θα διατίθεται η έκδοση της ΕΠ Θεσσαλίας με τίτλο «Στιγμές από την Ιστορία του ΔΣΕ στη Θεσσαλία».

Το μεσημέρι της Κυριακής 12 Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί η συνεστίαση της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ), που, φέτος, είναι αφιερωμένη στα 100 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης και το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ, το Κόμμα οργανωτή - καθοδηγητή, ψυχή και ραχοκοκαλιά της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ηρωικού ΔΣΕ.

Προσκλήσεις για τη συνεστίαση - που γίνεται στο ξενοδοχείο «Στάνλεϋ», πλ. Καραϊσκάκη - διατίθενται από τα κεντρικά γραφεία της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ (Μαυρομματαίων 12, 2ος όροφος, Πεδίον Αρεως, τηλ. 210 8222952 - 210 8225407).

Την Κυριακή 22 Γενάρη, στις 6 μ.μ., στα Καμίνια, στον πολυχώρο «ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΣΤΑΡΑΚΟΣ» (παλιοί υψικάμινοι Αλιμπραντά, Μαγνησίας & Θήρας, Τρόλεϊ 16 στάση «ΔΕΗ»), το Παράρτημα Πειραιά της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ προσκαλεί στη μεγάλη πολιτική και πολιτιστική, ιστορικού περιεχομένου εκδήλωση, για τον «Δεκέμβρη του '44 στον Πειραιά». Στην εκδήλωση θα γίνει απονομή τιμητικών επαίνων σε τρεις επιζώντες αγωνιστές ΕΠΟΝίτες μέλη του Παραρτήματος.