Κατηγορείται το ΚΚΕ πως με τη δράση και τα συνθήματά του στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, στενεύει, βάζει ως όρο τη συμφωνία με το σοσιαλισμό. Πέρα απ' τους γνωστούς πολιτικούς αντιπάλους, καταμερισμένο ρόλο έχει ο κάθε είδους διαδικτυακός φραξιονισμός που έψαχνε και ψάχνει το πλάτεμα της γραμμής στο κίνημα, που καθορίζει γραμμή με βάση τον πιθανό κοινοβουλευτικό συσχετισμό, που αναζητά το πιο γενικό, αόριστο και βολικό σύνθημα και τη γραμμή συσπείρωσης που θα τους χωρέσει όλους. Ηταν οι φωνές που κατηγορούσαν το ΚΚΕ για ανθενωτική δράση στο κίνημα, για μαξιμαλισμό στα αιτήματα, που καλούσαν στις οσμώσεις των πλατειών, στην κυβερνώσα αριστερά, στα κάλπικα δημοψηφίσματα. Ηταν η γραμμή του πολιτικού και ιδεολογικού αφοπλισμού του ΚΚΕ.

Πέρα από την αθλιότητα των παραπάνω απόψεων που συκοφαντούν την καθημερινή και ακούραστη δράση κομμουνιστών και φίλων που αγωνίζονται πάνω στα καθημερινά λαϊκά προβλήματα, που παλεύουν για την ουσιαστική ενότητα μέσα στα σωματεία και τη μαζικοποίησή τους, υιοθετούν ως βάση προσανατολισμού των σωματείων την αποκοπή τους από την προοπτική, την αξιοποίησή τους ως όχημα κυβερνητικών εναλλαγών, την αδυναμία συμβολής τους στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Χωρίς χοντροκομμένες κινήσεις που μπορεί άθελά μας ενδεχομένως να μετατρέπουν τα συνδικάτα σε ΚΟΒ λ.χ. να αντιγράφονται σχεδόν αυτολεξεί κομματικές ανακοινώσεις και συνθήματα, η πολιτικοποίηση της δράσης των συνδικάτων είναι αντικειμενική. Δεν μπορεί η αντιπαράθεση να περιορίζεται μόνο στο πλαίσιο πάλης, στη διαφοροποίηση στις οικονομικές διεκδικήσεις.

Απάντηση σήμερα είναι η υλοποίηση των αποφάσεών μας, η ανεμπόδιστη και παραπέρα ισχυροποίηση του προσανατολισμού μας με επίκεντρο την εργατική δουλειά, η ολόπλευρη καθοδήγηση των δυνάμεών μας με άξονα τους κλάδους και τους τόπους εργασίας. Ισχυροποίηση που συνδυάζεται με την ανάπτυξη αντισωμάτων σε οποιαδήποτε πίεση, αυστηρή προσήλωση στις σύνθετες υποχρεώσεις που απαιτεί η εργατική δουλειά. Καθήκον που πρέπει να διαπνέει τη δουλειά όλων των καθοδηγητικών οργάνων, των κομματικών ομάδων. Οι Θέσεις σε αυτήν την κατεύθυνση βοηθούν, εξοπλίζουν, προσανατολίζουν.

Ο προσανατολισμός στην εργατική δουλειά είναι καθήκον μακράς πνοής. Πολλές φορές η καθημερινότητα, το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, αλλά και απροσδιόριστες εξελίξεις όπως οι συνεχείς εκλογικές μάχες είναι παράγοντες που μπορεί να μας λοξοδρομήσουν ασυνείδητα, να μας επιστρέφουν σε έναν πιο γνώριμο και οικείο τρόπο δουλειάς με άξονα τη γειτονιά.

Βήματα που έχουν πραγματοποιηθεί, πρέπει να κατοχυρωθούν, να απλωθούν, να δυναμώσουν. Παράλληλα πρέπει να ξεπεραστούν δυσκολίες και καθυστερήσεις που εκφράζονται σε αρκετούς δείκτες της δουλειάς μας.

Η διάταξη δυνάμεων και στελεχών με επίκεντρο τους χώρους εργασίας είναι αυτή που θα συμπαρασύρει προς τα εμπρός όλη την κομματική δουλειά. Δεν πρέπει να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Η προσαρμογή απαιτεί χρόνο, γερό τιμόνι, ώστε να μη μας παρασέρνουν οι εξελίξεις.

Η κινητικότητα στη διάρθρωση των κλάδων ως αποτέλεσμα της συγκέντρωσης και των επιχειρηματικών ανταγωνισμών, πρέπει να παρακολουθείται στενά, ώστε άμεσα να καθορίζεται ο αντίστοιχος σχεδιασμός και διάταξη, για να πατάει καλύτερα η κομματική οικοδόμηση. Υπάρχουν παραδείγματα που η οργανωτική διάταξη σήμερα θα έπρεπε να είναι πιο άμεση, πιο ορθολογική απέναντι σε ομίλους, σε επιχειρήσεις και υποκλάδους που αναπτύσσονται.

Ο τρόπος καθοδήγησης χρειάζεται συνεχώς να βελτιώνεται. Να βοηθά στη συσσώρευση και στη γενίκευση πείρας, στην εξέλιξη των συντρόφων, στη δημιουργία νέων εργατικών στελεχών. Να αξιοποιείται η παράνομη δουλειά ώστε να «προφυλάσσεται», να στερεώνεται και να δυναμώνει η κομματική παρέμβαση στους κλάδους για να ενισχύονται ζωτικοί δείκτες του Κόμματός μας. Να υπάρχει σωστό δέσιμο με τη δράση στη γειτονιά, καθώς η κομματική δουλειά στους κλάδους δε διαχωρίζεται και δεν υποκαθιστά την παρέμβαση στη συνοικία ούτε φυσικά λειτουργούν αντιπαραθετικά. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να βαραίνει στο ζύγι ο προσανατολισμός στους κλάδους π.χ. η δημιουργία ΚΟΒ ή κομματικού πυρήνα σε ένα εργοστάσιο, εκεί που δεν φτάνουν τα ποδάρια μιας κλαδικής ΚΟΒ, είναι στοιχείο αναβαθμισμένης και ενιαίας κομματικής δράσης ανάμεσα στη συνοικία και τον κλάδο.

Εξακολουθούν να υπάρχουν αδυναμίες που δεν πρέπει να παραμένουν π.χ. σε συντρόφους - εργαζόμενους που βρίσκονται στη γειτονιά και για χ-ψ λόγους δεν είναι στις κλαδικές οργανώσεις τους, απαιτείται εξειδικευμένη καθοδήγηση με βάση τις κατευθύνσεις στον κλάδο τους. Αντίστοιχα, χρειάζεται βοήθεια και έλεγχος για τη δράση τους στο χώρο εργασίας, για τη συμβολή και συμμετοχή τους στη δράση του σωματείου. Να μην περιοριζόμαστε σε γενική καθοδήγηση με βάση τις κεντρικές εξελίξεις.

Η ενδυνάμωση στην εργατική δουλειά έχει άμεση αντανάκλαση στην παρέμβασή μας στο κίνημα. Τα σωματεία που υπάρχουν σε αρκετές περιοχές αποτελούν σημαντικό όπλο. Γι' αυτό και το βάρος στη λειτουργία και τη δράση τους, πρέπει να είναι ουσιαστικό και όχι συνθηματικό, να βοηθά στη συγκέντρωση και την απόσπαση δυνάμεων, στην ανάπτυξη ταξικής συνείδησης. Παράλληλα, στο οργανωτικό κομμάτι της ανασύνταξης, υπάρχουν δυνατότητες δημιουργίας νέων σωματείων σε αρκετές περιοχές, σε διάφορους κλάδους. Να βοηθάμε το ΠΑΜΕ να παίξει ολοκληρωμένα το ρόλο του, να διευρύνεται με νέες δυνάμεις.

Αντίστοιχα, οι Λαϊκές Επιτροπές αν δεν πατήσουν γερά πάνω στις κοινωνικές δυνάμεις αλλά αυτονομηθούν από αυτές, δεν θα έχουν μακρά πορεία επιβίωσης. Αν αντιμετωπίζουμε τις Λαϊκές Επιτροπές ως μια αυτοτελή μαζική οργάνωση που απαρτίζεται από την εδαφική ΚΟΒ και έναν στενό κομματικό περίγυρο, σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλουμε. Αν κρίκος δεν είναι η εργατική δουλειά και το δέσιμο με τα σωματεία σε σταθερή βάση, θα υπάρχουν φαινόμενα εκπτώσεων στο περιεχόμενό τους, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στον εκφυλισμό τους.

Οι Λαϊκές Επιτροπές πρέπει να παλεύουν ουσιαστικά και συγκεκριμένα για την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία, να έχουν δέσιμο με αρχαιρεσίες, σταθερό προσανατολισμό σε χώρους δουλειάς, να μη μένουν μόνο στο επίπεδο της εξόρμησης. Αλλά και από την ανάποδη, τα σωματεία πρέπει να δένονται με τον τόπο κατοικίας. Να αποκτήσουν οργανωτική πρόσβαση στις γειτονιές εκεί που μένει και εργάζεται μεγάλο τμήμα ανοργάνωτων εργαζομένων. Η διείσδυσή τους στη γειτονιά πρέπει να μας απασχολήσει.

Καταληκτικά, το καθήκον της αναδιάταξης και της καθοδήγησης των δυνάμεών μας με επίκεντρο τη δουλειά μας στην εργατική τάξη, πρέπει να είναι διαρκές και όχι στατικό. Είναι από τα βασικά ζητήματα που πρέπει καθοδηγητικά να σκύψουμε από πάνω, να ελέγχεται σταθερά. Διαφορετικά, όση συμφωνία κι αν υπάρχει με τις Θέσεις εφόσον δεν υπηρετείται από ένα σχέδιο διάταξης των δυνάμεών μας που να στηρίζει την εργατική δουλειά, θα προκύπτουν προβλήματα ως προς την υλοποίηση των αποφάσεών μας.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Επικεντρώνουν σε ζητήματα που χρειάζεται να μετρήσουμε άμεσα βήματα, όπως το ζήτημα της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος. Αρχικά νομίζω ότι έχουν μετρηθεί σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται όμως σε όλη την κλίμακα του Κόμματος να γκρεμιστεί ριζικά η αντίληψη ότι η ιδεολογική πάλη είναι κάτι θεωρητικό ή διαδραματίζεται όταν εμείς θέλουμε. Να χωνευτεί καλά δηλαδή ότι μεθοδολογικά μπορεί να διαχωρίζεται, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν διαδραματίζεται όταν εμείς το επιδιώκουμε, αλλά είναι μέρος μια αδιάλειπτης διαδικασίας, αφού χωρίς σταματημό είναι και η ίδια η ταξική πάλη. Δεν υπάρχει ιδεολογική διαπάλη με ωράρια, χώρους, ειδικές κουβέντες. Ετσι σωστά μπαίνει και από τις Θέσεις ότι δεν μπορεί να διαχωρίζουμε την ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος, όταν δουλεύουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, είτε να την ανάγουμε σε κάτι επιπλέον - έξω από την καθημερινή ενασχόληση. Αντίστοιχα, σ' αυτόν τον άξονα είναι σοβαρή παρακαταθήκη να κατανοηθεί ότι το κριτήριο συμφωνίας δεν είναι γενικό και αόριστο. Εχει να κάνει με το επίπεδο συμφωνίας με το ίδιο το Πρόγραμμα, με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πολλές φορές πέφτουμε σε εκπτώσεις, εφησυχάζουμε, δεν προχωράμε την κουβέντα έως το τέλος. Μερικές φορές και με την στρεβλή άποψη ότι «μέχρι εκεί φτάνει, μην το ζορίσουμε».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγεται στην περιοχή μας. Υπάρχει συμφωνία με τη θέση μας όταν κάποιος θέλει σταμάτημα του πολέμου και ειρήνη στη Συρία; Αν παραδέχεται ότι «οι πόλεμοι γίνονται για τα πετρέλαια»; Προφανώς αποτελούν μια αφετηρία συζήτησης, εμπεριέχουν ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας. Ομως, αν ξύσουμε την επιφάνεια θα δούμε ότι μπορεί να βρίσκεται μακριά από την αντίληψη του Κόμματος.

Ενδεικτικά, απόψεις που συναντάμε στους ίδιους ανθρώπους:

Δεν κρατάνε αρνητική στάση απέναντι στα ΝΑΤΟικά πλοία που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Αιγαίο. Βλέπουν το ΝΑΤΟ ως προστάτιδα δύναμη.

Ο τελειωμός του πολέμου συνδυάζεται με την de facto καταστροφή του ISIS και μόνο.

Η ΕΕ δεν συνδέεται ως κύριος «παίχτης» στον πόλεμο.

Η Ελλάδα θεωρείται ότι δεν συμμετέχει στον πόλεμο, παρότι έχει δώσει γη και ύδωρ.

Ακόμα επιδρούν ιδεολογήματα που βασίζονται στην παραχάραξη της ιστορίας, όπως ότι οι πόλεμοι γίνονται από «τρελούς και αιμοβόρους», «ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του ανθρώπου», αποκρύβοντας ουσιαστικά τις ιστορικές συνθήκες, την κοινωνική βάση κάθε πολέμου.

Η αστική τάξη εκφράζεται μέσα από το κράτος της, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα σχολικά βιβλία, τον ΣΕΒ κ.ά. Η επίδρασή της είναι ισχυρή, μέσα στις αντιφάσεις της, δεν παραιτείται όμως από τη στόχευση να συντάσσει κάτω από την δικιά της σημαία την εργατική τάξη. Χρειάζεται εξήγηση όταν ακούγονται π.χ. «φιλειρηνικές» απόψεις από αστούς. Οι εργάτες σωστά νιώθουν τον αποτροπιασμό όταν γίνονται «κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών» τα ταξικά τους αδέρφια, όμως δεν συμβαίνει πάντα το ίδιο με τους μικροαστούς και τους αστούς. Αυτοί ξορκίζουν τον πόλεμο, πρώτα και κύρια επειδή νιώθουν τρόμο μήπως σταματήσει η απρόσκοπτη κερδοφορία τους, δεν αναπαραχθεί πολλαπλάσια το κεφάλαιό τους. Κερδοφορία που δεν είναι θεϊκό δικαίωμα αλλά βασίζεται στον «εσωτερικό» πόλεμο που κάνει η ίδια αστική τάξη, το ίδιο κράτος που βοηθάει και ρίχνει τις βόμβες ανά την υφήλιο.

Παράλληλα, ύπουλη και δηλητηριώδη δουλειά κάνουν και όλες οι οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές θεωρίες, είτε αυτές εκφράζονται μέσα από τα διάφορα κόμματα είτε αναπαράγονται από άλλους διαύλους. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση με την ανάδειξη της εκλογής Τραμπ. Κάνουν διαδηλώσεις ενάντια στον «απρόβλεπτο και επικίνδυνο» πλανητάρχη, αποκρύβοντας ότι η μήτρα των πολέμων δεν έχει να κάνει με πρόσωπα, αλλά με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Μήπως οι ΗΠΑ με Πρόεδρο τον «καλό» Ομπάμα δεν έσπειραν το θάνατο; Αντίστοιχα κραυγές που εξίσωναν θύτες και θύματα στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Ακόμα και οι «πασιφιστικές» φωνές που είναι ενάντια σε κάθε μορφή πολέμου, δίχως να αναγνωρίζουν ποια πολιτική αυτός συνεχίζει. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος της ΕΣΣΔ που είχε σκοπό την προστασία του εργατικού κράτους, από το ληστρικό - ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έκαναν Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιστορικά τέτοιες οπορτουνιστικές δυνάμεις πρόδωσαν την εργατική τάξη στο όνομα της «εθνικής ενότητας», της «προάσπισης της (καπιταλιστικής) πατρίδας».

Ολα τα παραπάνω και άλλα τόσα επιδρούν στη σκέψη ενός εργαζόμενου. Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, που μαζί τους αναπαράγονται «νέα» ιδεολογήματα. Είναι ζητούμενο η εξήγησή τους να αφήνει παράλληλα αντισώματα, να δημιουργεί κριτήριο. Να αποκτιέται η μέθοδος εκείνη που να δημιουργεί ταξικά, συνειδητά αντανακλαστικά, να αφήνει βάσεις για σκέψη. Εφόδια στις νέες καμπές που θα έρθουν. Η μέθοδος αφορά όλα τα ζητήματα, όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η συνείδηση του ανθρώπου, όπως και η ζωή του, είναι ενιαία και όχι σε κουτάκια. Η ιδεολογική παρέμβαση κάθε μέλους του Κόμματος έχει ενιαία κατεύθυνση, ώστε να πραγματοποιήσουμε μεγάλη υπεροχή δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή. Πρέπει να βοηθάει ώστε να κατανοείται το βασικό:

Ο ιμπεριαλισμός έχει φάει τα ψωμιά του! Είμαστε στην εποχή των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν σταματάει - άσχετα αν τώρα όλα μοιάζουν μαύρα. Ο πάγος έχει σπάσει και ο δρόμος έχει χαραχτεί. Τα γεγονότα του Οκτώβρη που ακόμα στοιχειώνουν τους αστούς, παράλληλα φωτίζουν τον δρόμο της εργατικής τάξης.

Σήμερα έχουμε τα όπλα ώστε να δώσουμε με επάρκεια την ιδεολογική μάχη, να κερδίσουμε μάζες με το μέρος μας. Οι σφαίρες είναι τα ίδια τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί και οι φίλοι στους χώρους δουλειάς. Με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, με το πολιτικό και λογοτεχνικό βιβλίο «παρά πόδας» και τη διάδοσή του, με την οργανωμένη σύσκεψη, με την εξήγηση της επικαιρότητας από ταξική πλευρά. Με πρωτοβουλίες που αναδεικνύουν τις αξίες της εργατικής τάξης, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, τα ιδανικά που αυτή έχει. Η γνώση της επαναστατικής στρατηγικής, η μελέτη της Ιστορίας, η επιστημονική εξήγηση για το δίκιο της εργατικής τάξης είναι που γεννάνε την ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτή είναι που γέννησε χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους κομμουνιστές, επαναστάτες, ήρωες που άντεξαν στις φυλακές και στις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για να θριαμβεύσει η ζωή.

Οι Θέσεις της ΚΕ θέτουν στο κέντρο της προσοχής τα καθήκοντα των κομμουνιστών για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Χαρακτηρίζουν σωστά το ΠΑΜΕ ως μεγάλη κατάκτηση του κινήματος. Η πρωτοβουλία για την ίδρυσή του συνιστά συνεπή εφαρμογή της λενινιστικής αρχής ότι σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία η δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα οφείλει να εξυπηρετεί το στόχο της ανάπτυξης αγωνιστικών δεσμών με τις μάζες, προκειμένου να προωθηθεί ο επαναστατικός σκοπός της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Για το λόγο αυτό η μια ή η άλλη οργανωτική δομή του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αποτελεί φετίχ, ζήτημα αιώνιας αρχής. Η αποδοχή μιας ολέθριας για την εργατική τάξη πολιτικής ουράς, στο όνομα της «ενότητας» του συνδικαλιστικού κινήματος, οδηγεί (όπως και η αντίστροφη άρνηση κάθε προσαρμογής στην τακτική) στην ακύρωση του επαναστατικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ΠΑΜΕ φυσικά δεν είναι μόνο μια οργανωτική μορφή, αναγκαία σήμερα για την ανασύνταξη του κινήματος ενάντια στις προσπάθειες της αστικής τάξης να το υποτάξει στη στρατηγική της. Ο ενοποιητικός πυρήνας του ΠΑΜΕ, των Γραμματειών του και των σωματείων που συμμετέχουν στη δύναμή του είναι η γραμμή συσπείρωσης και πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αποτελεί τον κοινό παρονομαστή των κομμουνιστών με άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές, τη μόνη γραμμή που μπορεί να εξασφαλίσει ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα υπηρετήσει την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Το εργατικό κίνημα πλήρωσε ακριβά τις αυταπάτες ότι μια «πιο πλατιά» γραμμή, που θα επικεντρώνει στο συγκεκριμένο πρόβλημα του κάθε χώρου δουλειάς, μπορεί δήθεν να διευρύνει τα πλαίσια της συσπείρωσης και να διευκολύνει τον επαναστατικό στόχο. Τα όποια βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα μιας τέτοιας γραμμής γρήγορα έγιναν «φτερό στον άνεμο» και οδήγησαν στην απογοήτευση και αποστράτευση, ακόμα και συνεπών δυνάμεων.

Μια παρόμοια συνθηκολόγα γραμμή δεν συνιστά φυσικά εφαρμογή της υπόμνησης του Λένιν ότι οι κομμουνιστές πρέπει να επιχειρούν να κερδίσουν έστω και «ασταθείς» συμμάχους. Πέρα από το γεγονός ότι ο Λένιν γράφει σε μια εποχή όπου το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είχε διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό από το αστικό κράτος και όπου, κάτω και από την κολοσσιαία επιρροή της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι μετατοπίσεις των μαζών ήταν πολύ πιο γρήγορες, η αντίληψή του για τις συμμαχίες στηρίζεται σε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Οτι οι κομμουνιστές θα αντιμετωπίζουν τις συμμαχίες από τη σκοπιά της στρατηγικής και όχι ως τακτικισμούς, ότι θα προωθούν σταθερά μέσα από την όποια συμμαχία το στόχο προσέγγισης και οργάνωσης των (συχνά ανοργάνωτων) μαζών, τραβώντας τις από την επιρροή του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, ότι η όποια ενότητα από τα πάνω θα είναι κούφια και επικίνδυνη αν δεν αντανακλά μια ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης σε ριζοσπαστική - επαναστατική κατεύθυνση.

Κάποιες φορές η πολιτική (η «κομματική») δουλειά των κομμουνιστών στο κίνημα κατανοείται στενά ως η προπαγάνδιση των κεντρικών πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος ή ως οι αναγκαίες εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς στα πλαίσια μιας προεκλογικής δραστηριότητας. Μια τέτοια προσέγγιση ουσιαστικά αποσυνδέει την οικονομική από την πολιτική πάλη, αντιμετωπίζει τις δύο αυτές μορφές της ταξικής πάλης ως ξεχωριστά καθήκοντα, και όχι ως διαλεκτικά δεμένες όψεις μιας ενιαίας πάλης. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας λαθεμένης προσέγγισης είναι η λειψή, σχηματική δουλειά και στα δύο αλληλένδετα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Από τη μια μεριά, η πολιτική δουλειά χάνει σε αποτελεσματικότητα, μια που η επαναστατική στρατηγική του Κόμματος δεν εξειδικεύεται στον κάθε κλάδο και χώρο, καταντώντας ένα παγωμένο σχήμα, στο οποίο η αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού δεν αναβλύζει από τον κάθε πόρο της σημερινής κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, η οικονομική δουλειά δεν μπολιάζεται με την επαναστατική στρατηγική, με αποτέλεσμα να διατρέχει σε κάθε στιγμή τον κίνδυνο να γλιστρήσει στο ρεφορμισμό και, τελικά, να μην μπορεί να ικανοποιήσει ούτε καν τις στενές προσδοκίες για βελτίωση της θέσης του εργατόκοσμου.

Μια τέτοια αποσύνδεση της πολιτικής από την οικονομική δουλειά στο κίνημα συμβαίνει τις περισσότερες φορές αυθόρμητα, δίχως να γίνεται εύκολα αντιληπτή, στο όνομα του όγκου των καθημερινών καθηκόντων των κομμουνιστών και της επιπλέον δυσκολίας που έχει το σωστό πλέξιμο των μορφών της ταξικής πάλης. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κομβικός ρόλος των Τομεακών οργάνων στο να βοηθούν τον κάθε κομμουνιστή στο χώρο του να εξειδικεύει τη στρατηγική του Κόμματος, κάνοντάς την καθημερινό όπλο, να οδηγεί τους εργαζόμενους, μέσα και από την πάλη για οικονομικές διεκδικήσεις, στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης.

Στο χώρο της κρατικής διοίκησης υπάρχουν αντίστοιχες αναγκαιότητες στο συνδυασμό των διαφόρων καθηκόντων των κομμουνιστών. Για παράδειγμα, η βασική θεωρητική θέση ότι το αστικό κράτος, πέρα από τις κατασταλτικές λειτουργίες του, αναλαμβάνει και μια σειρά οργανωτικές λειτουργίες, φαινομενικά απαραίτητες για το σύνολο της κοινωνίας (δημόσια έργα και υποδομές, Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, κ.τ.λ.) και ότι τις διεκπεραιώνει όχι προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, πρέπει να γίνεται αντικείμενο εξειδίκευσης σε κάθε υπουργείο και υπηρεσία. Να κατανοείται από το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των κρατικών υπαλλήλων ότι, πέρα και ανεξάρτητα από υποκειμενικές προθέσεις, επαγγελματική ευσυνειδησία και ανιδιοτέλεια, η διαμόρφωση και άσκηση της κρατικής πολιτικής μέσα από τις υπηρεσίες του κάθε υπουργείου εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αλλά και το πώς γίνεται αυτό στον κάθε χώρο. Οτι το τιμόνι μιας υπηρεσίας του αστικού κράτους δεν μπορεί να στραφεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση με κάποιες τεχνοκρατικές βελτιώσεις, ακόμα και αν υποθετικά όλοι οι υπάλληλοι συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Αντίστοιχα, η καθημερινή συνδικαλιστική παρέμβαση των κομμουνιστών, για παράδειγμα στο χώρο της Επιθεώρησης Εργασίας, πρέπει να συνδυάζει την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες των υπαλλήλων με την αποκάλυψη όλων των πλευρών της κρατικής πολιτικής που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών: Τη μετάθεση της ευθύνης για ελλείψεις στα μέτρα Υγείας & Ασφάλειας από την εργοδοσία στους τεχνικούς Ασφάλειας, την επιχειρηματική δράση στο χώρο της πρόληψης, την παντελή απουσία δομών της Επιθεώρησης σε περιοχές με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, τη σκόπιμη ανυπαρξία αναγνώρισης και ελέγχου των επαγγελματικών ασθενειών και τόσα άλλα. Ξεχωριστή δουλειά απαιτείται επίσης για το αντιπάλεμα των προσμονών εισοδηματικής αναβάθμισης που έντεχνα καλλιεργείται σε κάποιες μερίδες των κρατικών υπαλλήλων, με επίκληση των ιδιαίτερων καθηκόντων τους, του «κοινωνικού ρόλου» τους.

Η διαμόρφωση συνδικαλιστικών αιτημάτων που δεν ανοίγουν μέτωπο με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στον κάθε χώρο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο συντεχνιασμό που, παρά τις όποιες φαινομενικές «επιτυχίες» του, γρήγορα σπρώχνει το επαναστατικό κίνημα στο βάλτο του οπορτουνισμού.

Η δράση μας γύρω από τα ζητήματα της Φυσικής Αγωγής (ΦΑ) και του αθλητισμού πρέπει να προβάλλει την αντίληψή μας, να συνδυάζει τη γνώση, τη διεκδίκηση, την επεξεργασία, αλλά και την πλατιά εφαρμογή μορφών και δραστηριοτήτων για να φτάσουμε σε σημαντικά τμήματα νεολαίας - όχι μόνο αθλητών - και εργαζόμενων συνολικότερα. Από το 18ο Συνέδριο, το Κόμμα ξεκίνησε συστηματικά την επικαιροποίηση και διαμόρφωση θέσεων πάνω στα ζητήματα αυτά. Η έκδοση π.χ. της μπροσούρας για την ΦΑ στην εκπαίδευση αποτελεί αποκρυστάλλωμα αυτής της δουλειάς που ξεκίνησε μετά το 18ο και ολοκληρώθηκε μετά το 19ο Συνέδριο. Η πείρα από τη δουλειά για την παρουσίαση της Μπροσούρας για την ΦΑ στην εκπαίδευση εμφάνισε σημαντικές δυνατότητες αλλά και αδυναμίες. Η μπροσούρα αποτέλεσε αφορμή για συζήτηση και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις σε μαθητές, ενώ στο πλαίσιο της παρουσίασης έγινε η αφορμή για να οργανωθούν δεκάδες μαθητικά τουρνουά με τη συμμετοχή εκατοντάδων μαθητών. Απ' την άλλη, φάνηκε και η αδυναμία που υπάρχει στη δουλειά των κ.ο. αφού δεν απασχολεί σταθερά το σχεδιασμό, παρά μόνο μια μικρή μερίδα σ/φων που ασχολούνται ή έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι παρουσιάσεις βοήθησαν τις δυνάμεις μας να δουν ότι για μας η ΦΑ και ο Αθλητισμός αποτελούν πεδίο παρέμβασης, που απασχολεί πολύ κόσμο που βρίσκεται στα όρια δράσης κάθε Κομματικής Οργάνωσης. Επιβεβαιώθηκε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες όταν γίνονται οργανωμένα μάς φέρνουν σε επαφή με πάρα πολύ κόσμο που δύσκολα προσεγγίζουμε.

Το προηγούμενο 4χρονο οργανώθηκαν, με κεντρικές πρωτοβουλίες του Κόμματος, επαφές και συναντήσεις με φορείς του χώρου, αθλητικές ομοσπονδίες, συνδέσμους αθλητών, προπονητών κ.τ.λ. Οπως και στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δουλειάς έγιναν παρεμβάσεις που στόχο είχαν να αναδείξουν προβλήματα και ελλείψεις, ως αποτέλεσμα της ταξικής πολιτικής που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και την ΕΕ και στον τομέα αυτό. Η πρωτοβουλία μας αυτή είχε αντίκτυπο, καθώς οι θέσεις μας έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε ένα χώρο που ο συσχετισμός είναι αρνητικός. Αγκαλιάστηκε πλατιά από δεκάδες αθλητικές ομοσπονδίες ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας με τις θέσεις μας. Υπήρξε όμως σημαντική καθυστέρηση και αναβλητικότητα από πλευράς των οργάνων να ενιαιοποιήσουμε την παρέμβαση των δυνάμεών μας, με αφορμή μια σειρά αρχαιρεσίες σε αθλητικές ομοσπονδίες και ενώσεις. Στα ΔΣ των αθλητικών σωματείων υπάρχουν οι τοπικοί παράγοντες και επιχειρηματίες, υπάρχει όμως και λαϊκός κόσμος με μεράκι, πρώην αθλητές, γονείς αθλητών, που επηρεάζονται όμως από αντιλήψεις όπως «ο αθλητισμός ενώνει», «έξω η πολιτική από τον αθλητισμό», «καλύτερα να πληρώνω παρά να μην έχω αθλητισμό», «χωρίς χορηγό χανόμαστε» κ.τ.λ. Σκοπός μας είναι η προβολή και η υιοθέτηση ενός διεκδικητικού πλαισίου αιτημάτων και στόχων τόσο στη βάση στο σωματείο της γειτονιάς, όσο και σε επίπεδο ομοσπονδίας. Θα πρέπει εδώ να πάρουμε υπόψη ότι απευθυνόμαστε σε παραγωγικές ηλικίες που κοινωνικοταξικά μας ενδιαφέρουν και η άθλησή τους απασχολεί σαν καθημερινή φροντίδα και ανάγκη τόσο του ίδιους όσο και τα παιδιά τους. Απαιτείται να βρεθούμε μαζί τους στη διεκδίκηση και να ανοίξουμε δίαυλο επικοινωνίας σε έναν τομέα που και υπεροχή επιχειρημάτων έχουμε και επεξεργασμένο πλαίσιο. Χρειάζεται να ενισχύσουμε πρωτοβουλίες, π.χ. το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του ΠΑΜΕ στην Αττική, που πρέπει να αγκαλιάσουν τη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλά και να ανοίξουμε μέτωπο στις πολιτικές της ανταποδοτικότητας των δημοτικών αρχών.

Τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως στο πλαίσιο των κεντρικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, έγιναν κοινές προσπάθειες από το Κόμμα και τη νεολαία, π.χ. τα αθλητικά Camp, γνωριμία με τα μαχητικά αθλήματα, αγώνες δρόμου κ.τ.λ., σε συνεργασία με δήμους που έχουμε την ευθύνη της διοίκησης και αθλητικές ομοσπονδίες, για να συμβάλουν σ' αυτήν την κατεύθυνση. Παραμένουν όμως προσπάθειες αποσπασματικές, που οργανώνονται κατά κανόνα από τα πάνω, δεν κατανοείται ως αναπόσπαστο κομμάτι δουλειάς στην παρέμβασή τους στην νεολαία, στην ανάδειξη των σύγχρονων αναγκών, την πάλη για ικανοποίησή τους, αλλά και την επικοινωνία μέσα και από τον αθλητισμό. Υπάρχει συνεπώς ανάγκη, με ευθύνη του Κόμματος, η ΚΝΕ να συγκροτήσει πρόγραμμα με σταθερότητα, συνέχεια, όχι με τη μορφή ευκαιριακής καμπάνιας, αλλά με σχέδιο και στόχους, αξιοποιώντας δοκιμασμένες αλλά και νέες μορφές.

Η αυτοτελής δράση της ΚΝΕ θα συμβάλει και στην διαμόρφωση κλίματος διεκδίκησης. Με βάση την αντίληψή μας ότι η άσκηση είναι δικαίωμα που πρέπει να παρέχεται από το κράτος σε όλους δωρεάν, προκύπτει ότι η βάση της ΦΑ (κατά συνέπεια και της διεκδίκησης) είναι οι χώροι της εκπαίδευσης και στη συνέχεια το αθλητικό σωματείο. Επομένως, οι δυνάμεις μας μέσα στους φορείς της νεολαίας, μαθητικά - φοιτητικά συμβούλια και Σύλλογοι, το ΜΑΣ, πρέπει να εντάξουν στις δραστηριότητές τους αυτά τα ζητήματα. Αυτή η δραστηριότητα δεν πρέπει να μένει σε μια γενική προπαγάνδα των θέσεών μας. Χρειάζεται να εμπλουτιστεί με αιτήματα και στόχους πάλης που έχουμε εξειδικευμένα κατά γειτονιά, χώρο κ.τ.λ.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν έχει κατακτηθεί ακόμη ότι η ΦΑ και ο αθλητισμός αποτελούν συστατικό κομμάτι της δουλειάς των οργάνων του Κόμματος, για την παρέμβασή μας στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και στον μη εργάσιμο (ελεύθερο) χρόνο. Αποτελεί βασικό εργαλείο για να αποκτάμε δεσμούς με όρους ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης, με όρους συσπείρωσης σε αιτήματα και θέσεις επεξεργασμένες, με σχέδιο δράσης που να παίρνει υπόψιν τις αντιλήψεις, τις διαθέσεις αλλά και το συσχετισμό. Με βάση αυτό, εντοπίζουμε ξανά τη βασική αδυναμία: Η μη ενασχόληση με ζητήματα περιεχομένου οδηγεί στο να μη γίνεται προβολή της αντίληψής μας, να μένουν ακαθοδήγητες οι δυνάμεις μας και να αδυνατίζει το μέτωπο απέναντι σε ιδεολογήματα που επικρατούν στο χώρο. Οπως αδυνατίζει και η ανάγκη μαζικής διεκδίκησης οργανωμένα ως μόνιμο στοιχείο της παρέμβασης των Οργανώσεων. Το παραπάνω πρόβλημα δικαιολογεί και την καθυστέρηση που υπάρχει τόσο στην αξιοποίηση των επεξεργασιών του Κόμματος για τη ΦΑ στην εκπαίδευση και στα αθλητικά σωματεία, όσο και στην αξιοποίηση ενός αξιόλογου δυναμικού μελών και οπαδών του Κόμματος, που υπάρχει και που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα αυτής δουλειάς. Απ' αυτήν την άποψη αποτελεί επιτακτική ανάγκη το επόμενο διάστημα να γίνει συστηματική προσπάθεια αυτή η δουλειά να αποκτήσει και οργανωτικά χαρακτηριστικά ελέγχου, σχεδιασμού και καταμερισμού ευθυνών.

Βαδίζουμε με επαναστατική αισιοδοξία στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος μέσα σε πλαίσιο πολύ σοβαρών εγχώριων και διεθνών οικονομικών εξελίξεων, οι οποίες «γεννούν» και τις αντίστοιχες πολιτικές. Οι σοβαρότατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, η γενικότερη κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας σε ΕΕ, αλλά και παγκοσμίως, η οποία δημιουργεί τη δυνατότητα περαιτέρω όξυνσής τους καθώς οι γενικότερες σωστές κομματικές εκτιμήσεις κυρίως για την ανεπαρκή απαξίωση και καταστροφή κεφαλαίων, φέρνουν μπροστά μας σύνθετα καθήκοντα. Η απειλή της έντασης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τους λαούς όλου του κόσμου και φυσικά ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Σε αυτές τις συνθήκες, με δεδομένη την βαριά επιρροή της αντεπανάστασης και των αρνητικών συσχετισμών, ιδιαίτερο ρόλο θα παίξει η ιδεολογικοπολιτική σφυρηλάτηση των γραμμών του Κόμματος, η ικανότητά μας να αντεπεξέλθουμε στην ιδεολογική διαπάλη με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό, ο οποίος σημειωτέον αναδιατάσσεται και αναμένεται να εμφανιστεί πιο δυναμικά στο μέλλον με νέες μορφές, αλλά με το ίδιο καιροσκοπικό περιεχόμενο. Ιδιαίτερο ρόλο θα παίξουν τα τεκταινόμενα εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, καθώς υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η συνοχή τους θα δοκιμαστεί και θα έχουμε σοβαρότατες οικονομικές εξελίξεις ίσως και πιο γρήγορα από ό,τι εκτιμάται σήμερα. (Δημιουργία Ευρωζώνης 2 ή και περισσότερων ταχυτήτων, πιθανότητα αποχώρησης και άλλων ισχυρών κρατών, οικονομικοί κλυδωνισμοί από το BREXIT, πορεία της συμφωνίας TTIP κ.λπ.). Αυτές οι εξελίξεις, θα ενισχύσουν και στην Ελλάδα τις φωνές για έξοδο από το ευρώ, την αστική κριτική στην ΕΕ και βέβαια την ενίσχυση του εθνικισμού - φασισμού (η οποία ιστορικά συνδέεται με τον οικονομικό προστατευτισμό) ο οποίος θα αναλάβει ενεργότερο ρόλο στο μέλλον.

Τα αθάνατα λόγια του Λένιν, «να μην συρθεί η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα κάτω από ξένη σημαία» αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στις σημερινές συνθήκες. Τα ιδεολογήματα του τύπου

«'Για όλα φταίει η κακιά η Γερμανία ή οι κακές ΗΠΑ», «Για όλα φταίνε οι Ξένοι, που μας επιβάλλουν τα μέτρα» κ.λπ. δεν είναι απλώς «λαθεμένες» ερμηνείες, αλλά εμπεριέχουν αντικειμενικά το κάλεσμα της αστικής τάξης στον εργαζόμενο λαό να υποταχτεί στα συμφέροντά της. Η διάρρηξη της σχέσης του κομμουνιστή με το διάβασμα και τη μελέτη (Θέση 40) δεν πρέπει να κατανοηθεί απλώς ως «μια αδυναμία», αλλά ως μια δυνητικά επικίνδυνη εξέλιξη με την οποία πρέπει να ασχοληθούμε αποφασιστικά. Η έλλειψη διαλεκτικού - υλιστικού επιστημονικού κριτηρίου πληρώνεται πολύ ακριβά και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το Κόμμα και τον ταξικό - πολιτικό του προσανατολισμό, να επιμείνει στη σφυρηλάτησή του. Φυσικά όλα αυτά δεν αφορούν στενά μόνο τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος αλλά και την παρέμβασή μας στον κόσμο τόσο σε επίπεδο ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος όσο και στην αυτοτελή κομματική δουλειά. Κανένα συνδικαλιστικό ειδικό αίτημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποσπαστεί από τον βασικό στόχο της συγκέντρωσης των δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της εργατικής τάξης. Η δημιουργία αγωνιστικών πυρήνων σε κάθε τόπο δουλειάς και η προεργασία για τη στράτευση νέων δυνάμεων στη σκληρή και απαιτητική μάχη με τον ταξικό αντίπαλο, μας υποχρεώνει να οργανώσουμε και να ενισχύσουμε πιο διακριτά οργανωμένες διαδικασίες ιδεολογικής επιμόρφωσης και για τον κόσμο στον οποίο παρεμβαίνουμε. Οι διαπιστώσεις για την έλλειψη κατανόησης των αντικειμενικών οικονομικών νόμων κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας (Θέση 45) είναι ένδειξη για το πώς αντιμετωπίζεται η δουλειά της διαφώτισης στις γραμμές μας. Η τάση να θεωρείται η ιδεολογική δουλειά ένα απλό «συμπλήρωμα» της κομματικής δραστηριότητας είναι έκδηλη επιβεβαίωση του πρακτικισμού, ο οποίος αντανακλάται και σε άλλες εκφάνσεις της δουλειάς μας. Πολύ ευχάριστη και θετική πείρα ήρθε, για παράδειγμα, από την διακίνηση του «Ριζοσπάστη» της 18ης Δεκέμβρη και την προσπάθεια που κάναμε, η οποία όμως δεν είναι σε αντιστοιχία με το υπόλοιπο χρονικό διάστημα.

Είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε πιο σοβαρά με αυτά τα ζητήματα, διότι ο πρακτικισμός και το έρημο γνωσιολογικά τοπίο που τον συνοδεύει, δεν εκφράζεται απλώς με μια δυσκολία σε επίπεδο παρέμβασης, αλλά μπορεί να τροφοδοτήσει ισχυρές αυταπάτες και να αποτελέσει το έδαφος για την ανάπτυξη συγχύσεων και παρεκκλίσεων με τραγικά πολιτικά αποτελέσματα όπως έχει αποδείξει και η ιστορική πείρα. Ο πρακτικισμός, είναι ένα ξερό τοπίο στο οποίο δεν ανθίζει τίποτα και περιμένει τις δροσερές και ευεργετικές σταγόνες της θεωρίας να το κάνουν πράσινο, ζωντανό και αισιόδοξο. Αυτό είναι εξάλλου και η επαναστατική θεωρία. Ενα ζωντανό, εξελισσόμενο κομμάτι της ζωής που βρίσκεται δίπλα στην πράξη και επιβεβαιώνει την ύπαρξη των δύο ως αδιαίρετη διαλεκτική ενότητα. Είναι στα αλήθεια πολύ σημαντική η επαφή μας με τη θεωρία, μας εξοπλίζει και μας αποκαλύπτει ότι οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν επαρκούν για αντιληφθεί ο εργαζόμενος λαός τη συγκαλυμμένη δουλεία του. Οτι δεν υπάρχει επαναστατική πράξη χωρίς επαναστατική θεωρία. Τα εν λόγω ζητήματα συνδέονται επίσης με τον σχεδιασμό της δουλειάς, αλλά και με την περιφρούρηση του Κόμματος, σημεία τα οποία είναι «προς κατάκτηση» με κολοσσιαία σημασία στις συνθήκες που δρούμε αλλά και σε αυτά που θα φέρει η κίνηση της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας στο μέλλον. Τέλος, σοβαρή αντανάκλαση των παραπάνω υπάρχει και στα ζητήματα της κατανόησης της διαλεκτικής σχέσης Κομμουνιστικού Κόμματος - Ταξικού Εργατικού Κινήματος αλλά και την έννοια και την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Οι δυσκολίες και οι καθυστερήσεις που διαπιστώνουμε στα δύο τελευταία αυτά στοιχεία συνίστανται σε μεγάλο βαθμό στη μηχανιστική κατανόηση της στρατηγικής του Κόμματος αλλά και την εμπειρική ερμηνεία των εξελίξεων στη ζωή και ειδικότερα στην οικονομία.

Ας ριχτούμε στη μάχη της υλοποίησης των αποφάσεων του 20ού Συνεδρίου με επαναστατικό θάρρος και ταξικό κριτήριο. Να έχουμε πάντα ως στόχο την πρακτική αποτύπωση της αδιαίρετης διαλεκτικής ενότητας θεωρίας και πράξης, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις δύσκολες και σύνθετες συνθήκες στις οποίες δρούμε. Να παρεμβαίνουμε στις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις για να διαλυθούν τα απατηλά σύννεφα της ψεύτικης ελπίδας, με άξονα τη ζωντάνια της επαναστατικής προοπτικής. Να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για αυτήν την μοναδική προοπτική που υπάρχει για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την αντικατάσταση του σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από το διαλεκτικά λογικά νέο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Συμφωνώ με το πνεύμα, τις διαπιστώσεις και τα καθήκοντα που απορρέουν από τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο και εύχομαι καλή επιτυχία των διαδικασιών του.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο.

Θα κριθούμε στο πώς θα καταφέρουμε μέσα από την Προσυνεδριακή Διαδικασία και μετά το Συνέδριο να δυναμώσουν οι ΚΟΒ και ΟΒ στους χώρους ευθύνης - μέσα στις σύνθετες συνθήκες που περιγράφονται - και συνολικά να ενισχυθεί το ΚΚΕ για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία, για την εξουσία. Πρόκειται για συνέχεια της προσπάθειας να αφομοιωθεί το νέο Πρόγραμμα στις γραμμές μας και στον περίγυρο, να μπουν στη ζωή οι σύγχρονες επεξεργασίες και αποφάσεις, να διαδοθεί πλατιά η στρατηγική μας για το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό στην εργατική τάξη, μέσα από τη δράση και την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας.

Προϋπόθεση, λοιπόν, για να φέρουμε σε πέρας τα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της οικοδόμησης και της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την εργατική εξουσία, είναι το ολόπλευρο ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του. Από τις δικές μας δυνάμεις εξαρτάται η ικανότητα να διεισδύουμε σε μάζες που μας ενδιαφέρουν από ταξική σκοπιά και που αγανακτούν από την όξυνση της εκμετάλλευσης και βγαίνουν στην πάλη και να τους προετοιμάσουμε για τα παραπάνω καθήκοντα. Σ' αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να ανεβάσουμε την απαίτηση από τους εαυτούς μας και από τους πρωτοπόρους που στέκονται δίπλα μας για ανέβασμα του πολιτικού - ιδεολογικού επιπέδου με όπλο τις αποφάσεις αυτού αλλά και των προηγούμενων Συνεδρίων.

Οπότε έχει σημασία πώς θα καταφέρουμε να συνδέσουμε κάθε αγώνα με την πάλη για την εξουσία, πώς θα δίνουμε καθημερινά στους χώρους τη μάχη με τον οπορτουνισμό, τις θεωρίες διαχείρισης, τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, την απογοήτευση που έφερε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αξιοποιούμε τις εξελίξεις. Για παράδειγμα, στο χώρο των μισθωτών λογιστών η σύνθεση των εργαζομένων ποικίλει, συναντάς απόφοιτους Οικονομικών Σχολών με μεταπτυχιακά κ.λπ. που μπορεί να δουλεύουν με καλύτερους μισθολογικούς όρους σε σχέση με άλλους εργαζόμενους σήμερα (χωρίς να σημαίνει ότι αλλάζουν τάξη ή ότι καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες) και η συνείδησή τους έχει διαποτιστεί με αντιδραστικές θεωρίες μέσα από το Πανεπιστήμιο για την κρίση, την αιωνιότητα του καπιταλισμού αλλά και πρακτικάριους των ΤΕΙ και ΙΕΚ που δουλεύουν με τους χειρότερους όρους. Αρα, στην πρώτη περίπτωση η παρέμβαση της ΚΟΒ απαιτεί καλύτερη ερμηνεία των τρεχουσών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, βαθύτερη κατανόηση των νομοτελειών του καπιταλισμού, αποκάλυψη των αντιδραστικών θεωριών και προβολή του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της παραγωγής. Πώς μπορεί για παράδειγμα να αξιοποιηθεί η παρέμβαση του ΚΚΕ για το νομοσχέδιο για τις ελεγκτικές εταιρείες που είναι χώρος που μας ενδιαφέρει.

Εμείς, οι νέοι κομμουνιστές πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την αντοχή και τη συνέπεια του ΚΚΕ, για τις επεξεργασίες του που μπορούν να μας βγάλουν πιο δυνατούς, ώστε να αντιστοιχήσουμε τη δράση μας με τις ανάγκες της ταξικής πάλης σήμερα, να συσπειρώνουμε δυνάμεις σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να δημιουργήσουμε έναν κομματικό περίγυρο που θ' ανεβάζει την πολιτική του συνείδηση με την καθημερινή πάλη και την ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση από το ΚΚΕ.

Το καθοδηγητικό όργανο έχει ευθύνη για τη βελτίωση της μελέτης από το σύνολο του δυναμικού μας και της ικανότητας προβολής της στρατηγικής μας. Οι διαλέξεις στις ΚΟΒ βοηθάνε, αλλά χρειάζεται να επαναφέρουμε πλευρές στην καθημερινή δραστηριότητα ώστε να μην αποσπάται ο καθημερινός αγώνας από το κύριο επαναστατικό καθήκον. Με καλύτερους όρους οι δυνάμεις μας μελετάνε τις Θέσεις εκεί που αξιοποιήθηκε, για παράδειγμα, η αρθρογραφία για τον πόλεμο. Εχει σημασία να κατανοήσουμε και να διαπεράσει την καθοδηγητική μας δουλειά ότι η ωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα σε επαναστατικές συνθήκες κρίνεται από τη δουλειά στο σήμερα. Η αντοχή που πρέπει να καλλιεργηθεί αφορά το δυναμικό μας και τον περίγυρο και έχουμε θετικά παραδείγματα: μέλη της ΚΝΕ που τους στηρίξαμε στην πρώτη τους δουλειά, σε δύσκολες καμπές της ζωής και δεν έκαναν πίσω και έγιναν μέλη του ΚΚΕ, συντρόφισσες μωρομάνες που ανέλαβαν καθήκοντα και ανταπεξήλθαν παρά τις δυσκολίες. Στα παραπάνω έπαιξε ρόλο η θωράκιση που είχαν από πριν και τους βοήθησε να συνδέσουν το προσωπικό πρόβλημα με το σύστημα που ζούμε και θέλουμε να ανατρέψουμε. Αρα καθοριστικό ρόλο παίζει η προετοιμασία των νέων πριν βγουν στον εργασιακό χώρο και γι' αυτό είναι αναγκαίο να εξασφαλίσουμε την αυτοτελή παρέμβαση της ΚΟΒ στις αντίστοιχες σχολές.

Επειδή δρούμε σε συνθήκες μη επαναστατικές, θα πρέπει να ανέβει η προσπάθεια να μη χάνουμε το κύριο: την κομματική οικοδόμηση, την ολόπλευρη παρέμβαση για να ισχυροποιηθεί το ρεύμα των κομμουνιστικών ιδεών στους χώρους. Η οικονομική πάλη δεν θα οδηγήσει αυτόματα σε επαναστατική. Εξάλλου και στην Απόφαση για την εργατική τάξη συζητήσαμε για την παρέμβαση των κομμουνιστών στο κίνημα και την ανάγκη ύπαρξης γερών ΚΟΒ στους κλάδους στρατηγικής σημασίας.

Οσον αφορά το εργατικό κίνημα, η κατάσταση είναι αυτή που περιγράφεται (μικρή συμμετοχή εργαζομένων, άπειρες δυνάμεις κ.λπ.), αλλά δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε και τις δικές μας αδυναμίες. Οι κομμουνιστές πρέπει να πρωτοστατήσουν στη μαζικοποίηση και λειτουργία - πρότυπο των σωματείων, στη δημιουργία και διατήρηση αγωνιστικών δεσμών με τους πρωτοπόρους, στον προσανατολισμό της πάλης. Εχουμε πολλά βήματα να μετρήσουμε στα παραπάνω, που, όμως, πρέπει να γίνουν γρήγορα, αξιολογώντας την κατάσταση στον κλάδο, το συσχετισμό, ποιες δυνάμεις επηρεάζουν τους εργαζόμενους, π.χ. Επιμελητήριο, τις διαθέσεις, ιεραρχώντας χώρους. Για να ανταπεξέλθουμε χρειάζεται προετοιμασία των δυνάμεών μας να αντιπαρατεθούν π.χ. με το μύθο του καλού αφεντικού που δεν θα μοιραστεί τα κέρδη με τους εργαζόμενους, με την ελπίδα ότι η επαναφορά της κλαδικής σύμβασης θα λύσει τα προβλήματα, άρα χρειάζεται να προβάλουμε τις σύγχρονες ανάγκες και ότι η ολόπλευρη ικανοποίησή τους δεν χωρά στον καπιταλισμό. Απαιτείται προσανατολισμός και ειδική δουλειά στις γυναίκες, γιατί από τη μια συναντάς εργαζόμενες που μετά τη δουλειά τρέχουν στο σπίτι για να ανταπεξέλθουν στις οικογενειακές υποχρεώσεις και από την άλλη πρότυπα γυναίκας καριέρας. Αρα αποκτά μεγάλη σημασία η λειτουργία του ΔΣ και η καθιέρωση της ΓΣ που θα μελετά την κατάσταση στους χώρους, θα σχεδιάζει την πάλη, θα αποσαφηνίζει το ρόλο του ΠΑΜΕ και τη σημασία συσπείρωσης σ' αυτό, καθώς και οι δεσμοί που θα αναπτύσσει ο κομμουνιστής με τους συναδέλφους ώστε να βοηθάει την εξέλιξη της συνείδησής τους και την ένταξή τους στην οργανωμένη ζωή.

Να βάλουμε στόχο να δυναμώσουμε το πιο νέο και πραγματικά αναγκαίο Κόμμα, το ΚΚΕ, στην πορεία του για τα 100 χρόνια.

Η διεθνής και η ελληνική πραγματικότητα της ταξικής πάλης παρουσιάζει σήμερα δύο φαινομενικά αντιφατικές όψεις.

8 χρόνια μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης η ανάκαμψη είναι αναιμική και τίποτα δεν προεξοφλεί ένα νέο κύκλο απρόσκοπτης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και η κοινωνία μοιάζει να επιστρέφει στιγμιαία στη «βαρβαρότητα», όπως έλεγε ο Ενγκελς. Η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης αδυνατεί να εξασφαλίσει την αυξανόμενη κερδοφορία του κεφαλαίου και ο πόλεμος μοιάζει ως ο μόνος πυρετός που θα μπορούσε να σκοτώσει το μικρόβιο της κρίσης του γερασμένου καπιταλιστικού κοινωνικού - οικονομικού σχηματισμού.

Ταυτόχρονα, στο διεθνές πεδίο δεν παρατηρείται ανάταση του κομμουνιστικού κινήματος, που θα αποτελούσε φάρο ελπίδας. Αντίθετα, πολλά από τα λεγόμενα «κομμουνιστικά κόμματα» έχουν ενσωματωθεί στην καπιταλιστική διαχείριση και επιλέγουν στρατόπεδο ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Υπό την επιρροή και του αρνητικού διεθνούς συσχετισμού, η συνεχής διάψευση οποιασδήποτε δυνατότητας φιλολαϊκής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, αν και συμπαρασύρει ενίοτε καταρρέουσα τα πολιτικά μορφώματα και προγράμματα που προκρίνει η αστική τάξη για να αναβαπτίσει το πολιτικό της προσωπικό, δεν οδηγεί και στην ευθύγραμμη επαναστατική αφύπνιση των μαζών (ούτε θα μπορούσε άλλωστε). Τα περιορισμένα προς το παρόν λαϊκά ξεσπάσματα όχι μόνο δεν αμφισβητούν την αστική στρατηγική συμφιλίωσης της εργατικής τάξης και του λαού με ένα μίζερο μέλλον, αλλά πολύ περισσότερο αξιοποιούνται ως ανατροφοδότης της και βαλβίδες αποσυμπίεσης για την επίτευξη της σταδιακής προσαρμογής.

Ωστόσο, η διαχείριση της λαϊκής δυσαρέσκειας δε βγάζει την αστική τάξη, εγχώρια και διεθνή, από τα πολιτικά - οικονομικά της αδιέξοδα.

Με λίγα λόγια, ο παλιός κόσμος αργοπεθαίνει και ο καινούριος δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων, όπως γλαφυρά υποστήριξε ο Γκράμσι 90 χρόνια πριν.

Μόνο που τα τέρατα ανήκουν στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο και ξεπροβάλλουν σε αντίστοιχες συνθήκες, φανερώνοντας τα ανεξάντλητα όρια της ταξικής εκμετάλλευσης και απανθρωπιάς του και υπογραμμίζοντας το ξεπέρασμα των ιστορικών ορίων προσφοράς του στην ανθρωπότητα. Τα τέρατα είναι η τελευταία επιβεβαίωση του τερατώδους προσώπου του σύγχρονου καπιταλισμού και όχι η παραβίαση των αρχών του.

Γι' αυτό, η ραγδαία άνοδος της ανεργίας, οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, η αύξηση των προσφύγων, η διόγκωση του ρατσισμού και η πολιτική ενίσχυση φασιστικών δυνάμεων δεν πρέπει να αποτελέσουν οχήματα νοσταλγίας για τον προ κρίσης «καλό καπιταλισμό».

Εδώ έγκειται ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, που οφείλει να στηριχτεί στην αντικειμενικά υπάρχουσα καπιταλιστική κρίση και λαϊκή δυσαρέσκεια για να διαμορφώσει το υποκείμενο επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Φυσικά, το ΚΚΕ δεν μπορεί να «δημιουργήσει» επαναστατική κατάσταση. Ομως, μπορεί να οξύνει τα μέτωπα και να βαθύνει τα ρήγματα. Να προβάλει την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού κόντρα στις ανιστόρητες αυταπάτες μιας μεταβατικής εξουσίας. Να μη συνηγορεί στην υιοθέτηση ουτοπικών αιτημάτων που απογοητεύουν ακόμα και όσα εργατικά - λαϊκά στρώματα επιλέγουν - παροδικά έστω - το δρόμο του αγώνα. Να κρατά ψηλά τη σημαία της επαναστατικής ανατροπής, ακόμα και στις περιόδους «άμπωτης» του εργατικού - λαϊκού κινήματος, όταν όλα μοιάζουν στάσιμα. Να τεθεί επικεφαλής των ανατάσεων με ανατρεπτική διάθεση που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσουν, υπό το βάρος των διογκούμενων λαϊκών δεινών.

Ολα τα προηγούμενα καθόλου δεν αντιφάσκουν με την παρουσία του Κόμματος σε κάθε αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, όπως προπαγανδίζουν σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές και στοχεύουν να αποτρέψουν τις άπειρες πολιτικά μάζες από τη συμμετοχής τους στον κοινωνικό αγώνα και από την επαφή τους με τους κομμουνιστές.

Ομως, οι κομμουνιστές χάνουν το ρόλο τους όταν γίνονται απλό τμήμα των αυθόρμητων αντιδράσεων, είτε παρεμβαίνουν αυτοτελώς είτε μέσω μαζικών φορέων του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αντίθετα, ακόμα και οι επιμέρους αγώνες ενδυναμώνονται όταν στην πρωτοπορία τους βρίσκονται όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ανατροπής της αστικής εξουσίας. Μαζικοποιούνται και αποκτούν μόνιμα χαρακτηριστικά όταν όλο και ευρύτερες μάζες κατανοούν ότι η ταξική πάλη δε λήγει με αμοιβαίως επωφελείς συμφωνίες των αντιμαχόμενων. Εχουν αποτελέσματα όταν συνειδητοποιείται η διασύνδεση κάθε επιμέρους ζητήματος με τις στρατηγικές επιλογές της αστικής πολιτικής.

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν προκύπτει από θεωρητικές αφαιρέσεις, αλλά από την καθημερινή πείρα. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι ρωτούν «πού πάει η κατάσταση;». Ολο και συχνότερα πολιτικά ανώριμες μάζες αναζητούν «γενική λύση», γινόμενες συχνά και αντικείμενο εκμετάλλευσης από αστικά μορφώματα και απλούς τσαρλατάνους.

Εξάλλου, όσοι αναζήτησαν σύντομες λύσεις εντός συστήματος, έφθασαν να κυνηγούν την ουρά τους. Το «τι θα γίνει αύριο το πρωί;» κόστισε ήδη σάρωση κατακτήσεων, 3 μνημόνια, πολλαπλάσιες απογοητεύσεις και τεράστια αναμονή.

Η πολιτική πείρα δηλώνει ότι κανένας αγώνας δεν ξεσπά όταν ο εργάτης ενστερνίζεται τις αστικές επιδιώξεις για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Κανένας εργάτης δεν γίνεται κύριος της μοίρας του αν δεν ξεφύγει από τη βαθιά ριζωμένη κοινοβουλευτική λογική της ανάθεσης της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του σε άλλους. Ακόμα και ένας αγώνας για τις υλικές υποδομές ενός σχολείου, ενός πάρκου καταδικάζεται εξαρχής, αν οι μετέχοντες θεωρούν τον εαυτό τους συνυπεύθυνο για τα χρέη του αστικού κράτους. Πολύ περισσότερο, κανένας εργάτης, φτωχός αγρότης, αυτοαπασχολούμενος δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αν παραμένει δέσμιος του «κοινού εθνικού συμφέροντος».

Η αδυναμία ανάδειξης της εργατικής εξουσίας ως αντίπαλου δέους στην καπιταλιστική βαρβαρότητα αποτελεί τροχοπέδη στο ξεδίπλωμα αγώνων. Αυτή επιτρέπει στους αστούς πολιτικούς να μπορούν να διαχειρίζονται ακόμα τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να παρουσιάζουν στοιχειώδεις κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον προηγούμενο αιώνα ως αδιανόητες, τη στιγμή που τα επιτεύγματα επιστήμης και τεχνολογίας επιτρέπουν και επιβάλλουν πολύ περισσότερα.

Ολο και συχνότερα, η αδυναμία άρθρωσης μιας θετικής υπεράσπισης του καπιταλισμού (δείγμα της ολόπλευρης κρίσης του) καταλήγει στο ερώτημα: «είναι καλά όσα προτείνετε, αλλά πού εφαρμόζονται;».

Ετσι, είτε μιλήσουμε για μισθούς, συντάξεις, Κοινωνική Ασφάλιση, αγροτικό εισόδημα, είτε μιλήσουμε για φορολόγηση, παροχές Παιδείας και Υγείας, τον προσανατολισμό της έρευνας, τις εφαρμογές της τεχνολογίας, για τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών και των μεταναστών, είτε μιλήσουμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος, το ερώτημα επανέρχεται.

Κάθε διεκδίκηση, κάθε αγώνας αντικειμενικά καταλήγει με χίλια νήματα στο ζήτημα της εξουσίας και παραμένει μετέωρος χωρίς την προάσπιση της σοσιαλιστικής προοπτικής.

100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση οφείλουμε να κρατήσουμε ανοιχτό το δρόμο που χάραξε. Είναι αναγκαίο να τονίζουμε διαρκώς, παραφράζοντας τα λόγια του ποιητή, ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού, ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση.

Χαιρετίζω και εγκρίνω τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 20ό Συνέδριο. Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου θα ήθελα να αναπτύξω ορισμένες πλευρές της θεατρικής ερασιτεχνικής δημιουργίας που θα πρέπει να συνεχίσει να οργανώνει το Κόμμα στη βάση της Θέσης 73, για «Κόμμα ικανό με τη δύναμη των κομμουνιστικών ιδεών και της πρωτοπόρας τέχνης να συνεγείρει και να κινητοποιεί το λαό».

Κατανοώ την έννοια της ισχυροποίησης του Κόμματος ως αλληλένδετη διαδικασία, όπου ξεκινώντας από τη θεωρητική ενδυνάμωση μέσω της σφικτής και ευέλικτης οργανωτικής λειτουργίας οδηγούμαστε στην ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής και των αγωνιστικών δεσμών με πλατιές μάζες, στην κομματική οικοδόμηση και στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Σε αυτά τα πλαίσια, η καλλιτεχνική δραστηριότητα γενικά, και ειδικότερα η θεατρική της οποίας έχω μεγαλύτερη πείρα, μπορεί να ασκήσει επίδραση σε όλα τα επίπεδα, γι' αυτό και οι Θέσεις επανέρχονται στην ανάγκη αντίστοιχης δραστηριότητας τόσο των συνδικάτων, όσο και του Κόμματος. Σε αυτή τη διαδικασία, το καλλιτεχνικό δυναμικό του Κόμματος συμβάλλει ήδη σε μεγάλο βαθμό, δεδομένου όμως του μεγάλου όγκου των αντίστοιχων αναγκών, θα πρέπει θαρρετά να αναλαμβάνουν αντίστοιχο ρόλο και σύντροφοι ερασιτέχνες, που όμως θα έχουν αποκτήσει μια πείρα μέσα από τη συμμετοχή σε αντίστοιχες κομματικές εκδηλώσεις - παραστάσεις και να αποφεύγεται η προχειρότητα. Πολλές φορές μια πρόχειρη δουλειά οδηγεί σε αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.

Η ενασχόληση με το θέατρο των μεγάλων κομμουνιστών δημιουργών του 20ού αιώνα ασκεί θετική επίδραση στα εξής επίπεδα:

1) Στην ενασχόληση και τριβή με πλευρές της κοσμοθεωρίας μας και της ιστορίας του εργατικού κινήματος κατά τη μελέτη του θεατρικού έργου από την ομάδα.

2) Στην προσέγγιση συνολικά του έργου του κομμουνιστή δημιουργού με αξιοποίηση του υλικού των κομματικών επιστημονικών συνεδρίων.

3) Στη δημιουργία ενός πεδίου καθημερινής αλληλεπίδρασης με τμήμα της κομματικής επιρροής, το οποίο συμμετέχει στην ομάδα, με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τη σύσφιξη δεσμών, την τακτική διακίνηση των κομματικών εντύπων και βιβλίων, τη συζήτηση επί των εξελίξεων και την καλύτερη γνωριμία της ΚΟΒ συνολικά με τον κύκλο επιρροής της. Η πείρα δείχνει πως η συμμετοχή ακόμα και εργαζομένων με πολύ χαλαρούς ή και ανύπαρκτους δεσμούς με το Κόμμα ή το συνδικάτο οδήγησε στο να αυξηθεί συνολικά το ενδιαφέρον τους για τις κομματικές θέσεις και η δραστηριότητά τους στο κίνημα.

4) Η τελική υλοποίηση της παράστασης μπορεί να δώσει αφορμή για πλατύ πολιτικό ή συνδικαλιστικό άνοιγμα, να αποτελέσει δράση αλληλεγγύης και γενικά να ανοίξει δρόμους στο πλάτεμα του κύκλου επιρροής.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Η θεατρική ομάδα δημιουργεί δεσμούς μεγάλης οικειότητας. Αυτό σημαίνει πως οι σύντροφοι εντός της ομάδας πρέπει να λειτουργούν καθοδηγητικά ως μια ιδιότυπη κομματική ομάδα με συγκεκριμένη χρέωση. Αυτό υλοποιείται με συχνό μάζεμα, ώστε να υπάρχει κοινή γραμμή σε μια σειρά ζητήματα - που δε λύνονται αυτόματα ούτε αυτονόητα ακόμη και σε αμιγώς κομματικής σύνθεσης ομάδες - όπως η επιλογή του έργου, το περιεχόμενο και οι στόχοι της εκάστοτε θεατρικής ομάδας, η περιφρούρηση του κινηματικού και αφιλοκερδούς χαρακτήρα της θεατρικής ομάδας ενός σωματείου ή φορέα, καθώς και της λειτουργίας της ως μέσου ταξικής αλληλεγγύης και υπέρβασης της συντεχνιακής στενότητας, με προσφορά της παράστασης σε σωματεία που έχουν αναλάβει αγώνες, σε χώρους που απεργούν κ.λπ. Πρόκειται για σύνθετα ζητήματα για τα οποία συχνά αναφύονται διαφωνίες. Πρέπει λοιπόν να κατακτηθεί σε επίπεδο σχεδιασμού ότι:

• Η καθοδήγηση της θεατρικής ομάδας είναι υπόθεση του καθοδηγητικού οργάνου (ΚΟΒ ή Τομέα). Είναι απόλυτη ανάγκη να καθοδηγεί με αμεσότητα το σκηνοθέτη και τους συντρόφους που συμμετέχουν, να συμβάλει στην επίλυση πρακτικών ζητημάτων και κυρίως στη διαρκή υπενθύμιση - συζήτηση για το στόχο - περιεχόμενο της δουλειάς.
• Το σύνολο της Οργάνωσης πρέπει να συζητήσει για τη δουλειά της ομάδας και τη στόχευσή της, να αναλάβει ενεργό ρόλο στις πάρα πολλές πρακτικές δουλειές που απαιτεί, ώστε η διαδικασία να επιδρά στη συνείδηση αλλά και στο άνοιγμα του συνόλου της ΚΟΒ και να αποφεύγεται έλλειψη κατανόησης μεταξύ των συντρόφων που ασχολούνται με την ομάδα και των υπόλοιπων.
• Πρέπει να κατανοείται πως η θεατρική ομάδα δεν αποτελεί μορφή διασκέδασης με την οποία σύντροφοι και φίλοι περνούν απλώς τον «ελεύθερο χρόνο» τους. Αποτελεί δύσκολη διαδικασία που απαιτεί επαγρύπνηση και συνεχή καθοδηγητική βοήθεια, γιατί η δουλειά της ομάδας εύκολα οδηγείται σε αδιέξοδο ή και σε πολιτικο-ιδεολογικά λαθεμένους δρόμους.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζονται τα εξής ζητήματα:

1) Επαρκής ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία των συντρόφων και της ομάδας για τα ζητήματα που ανοίγει το έργο, στο φως των σύγχρονων επεξεργασιών του Κόμματος.

2) Ρητή και σαφής συμφωνία του σκηνοθέτη για το περιεχόμενο που θα υπηρετήσει μορφικά και κατανόηση του ότι θα πρέπει η μορφοποίηση των ιδεών του κειμένου (σκηνοθεσία) να συζητείται και με τον κομματικό υπεύθυνο εντός της ομάδας. Αντίστοιχα, ο σκηνοθέτης πρέπει να απολαμβάνει πλήρη ελευθερία ως προς τη μορφή που επιλέγει, χωρίς παρεμβάσεις που συχνά γίνονται άκομψα.

3) Η διαδικασία των προβών πρέπει να θεωρείται χρέωση για τους συντρόφους από την οποία δεν μπορεί να λείπουν. Γι' αυτό και ο προγραμματισμός της θεατρικής ομάδας πρέπει να εντάσσεται στον προγραμματισμό της Οργάνωσης, ώστε να αποφεύγονται αλληλοεπικαλύψεις και άσκοπες τριβές.

4) Ο υπεύθυνος να μεταφέρει στο Γραφείο πλήρη εικόνα για κάθε διαφωνία εντός της ομάδας, ακόμα και προσωπικού χαρακτήρα, ώστε να επιλύονται με συζήτηση στη βάση του κοινού στόχου.

5) Οι σύντροφοι που συμμετέχουν να μη θεωρούν πως η κομματική τους δράση εξαντλείται στα όρια των προβών, αντίθετα αυτές να είναι εφαλτήριο για ανάπτυξη της δράσης τους συνολικά. Και αντίστροφα, οι σύντροφοι που δεν συμμετέχουν να μη θεωρούν πως όσοι συμμετέχουν «λουφάρουν» αν τυχόν δεν συμμετάσχουν σε κάποια εξόρμηση λόγω πρόβας.

Οταν οι παραπάνω όροι τηρούνται, είναι βέβαιο πως η δραστηριότητα θα ασκήσει θετική επίδραση συνολικά στη δουλειά της Κομματικής Οργάνωσης, θα ανοίξει δρόμους στην παρέμβασή της και θα αφήσει αποκρυσταλλώματα. Θα αποτελέσει ένα κοινό βίωμα, το οποίο δημιουργεί ακατάλυτους δεσμούς και πίστη και περηφάνια για την υπόθεση του αγώνα. Αγώνα που η ιστορία τον φέρνει ξανά σε δύσβατα, συναρπαστικά και ελπιδοφόρα μονοπάτια.

Για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος!

Για την επανάσταση και τον κομμουνισμό!