Σύντροφοι! Επαναστατικούς χαιρετισμούς σε όλους σας.

Μπροστά στο 20ό Συνέδριο και τα 100 χρόνια του Κόμματος καλούμαστε να ατσαλωθούμε ολόπλευρα ιδεολογικά, οργανωτικά, μαζικά. Σύντροφοι, όταν ο Στάινμπεκ έλεγε πως ο σοσιαλισμός δεν βρήκε ρίζα στην Αμερική γιατί οι φτωχοί δεν είδαν τον εαυτό τους σαν εκμεταλλευόμενους προλετάριους αλλά σαν προσωρινά ντροπιασμένους εκατομμυριούχους καταγγέλλοντας τη χαμηλή αυτοεκτίμηση της εργατικής τάξης, σίγουρα δεν φανταζόταν τη συνέχισή της μετά από 60 χρόνια συνεχούς εξαθλιωτικής πορείας της.

Σήμερα, οι κομμουνιστές έχουμε χρέος να σηκώσουμε ψηλά την ταξική συνείδηση της εργατιάς για να ανταποκριθεί στις σημερινές συνθήκες της κοινωνικής της υποδούλωσης. Το επαναστατικό μας καθήκον σήμερα είναι πιο σύνθετο και δύσκολο από τις νέες μορφές εκμετάλλευσης που χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός και με την εξέλιξη στις τεχνολογίες και τις επιστήμες.

Καθοριστική όσο και ιστορική για το μέλλον και την εξέλιξη του κινήματος στον τόπο θα αποδειχτεί η επιλογή - αναγκαιότητα για την κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Να χτίσουμε το κόμμα παντού όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση, η εργοδοτική απανθρωπιά, το άδικο αποτύπωμα του ταξικού κράτους καθώς και στη συνοικία, στη γειτονιά στο χωριό.

Ιδιαίτερα τα μάτια μας στις νέες βάρδιες της εργατικής τάξης. Σκύψιμο σε ό,τι τους ταλαιπωρεί σε κάθε τι που τους βασανίζει. Να μας νιώθουν δίπλα τους. Κατανόηση στο «δεν καταλαβαίνουν» δουλειά μυρμηγκιού στο «δεν νοιάζονται». Με επαναστατικό φρόνημα αλλά και σεμνά όπως οι παλιότεροι λαϊκοί αγωνιστές του ΚΚΕ. Είπαμε: Το κύρος του Κόμματος δεν διακηρύσσεται αλλά κατακτιέται με συνεπή και γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων όπως έλεγε ο Λένιν. Σύντροφοι δυσβάσταχτα βάρη έχει να σηκώσει το Κόμμα σε συνθήκες μάλιστα μιας (ιδιότυπης) νομιμότητας και οριακής αποδοχής του από το σύστημα της δημοκρατίας των αστών. Γιατί τι άλλο είναι άμα θέλουν να ελέγχουν τα τηλέφωνά μας, τα οικονομικά μας, παραχαράσσοντας τους αγώνες και την Ιστορία μας, εξομοιώνοντας την προσφορά μας στο λαό και τον τόπο με τα φασιστικά περιττώματα και βγάζοντας εκτός νόμου στην «Ελεύθερη Δύση» την ιδεολογία που σήκωσε τον εργάτη στα δυο του άκρα.

Και γι' αυτή την αισχρή εξέλιξη να πείσουμε το λαό, αυτός ο ίδιος να υπερασπιστεί το Κόμμα, το δικό του κόμμα, την πολιτική του, την Ιστορία και την προσφορά του, γιατί δική του υπόθεση είναι να το κάνει αφού στο όνομά του και την καλυτέρευση της ζωής του το ΚΚΕ και οι αγωνιστές του ανάλωσαν την ύπαρξή τους.

Και για να μην μεμψιμοιρούμε για το λαό που «δεν μας προτιμάει εκλογικά» να λύσουμε το ζήτημα «της πλειοψηφίας του λαού» όχι μέσω της «πλειοψηφίας» προς την επαναστατική τακτική, αλλά αντίθετα μέσω της επαναστατικής τακτικής να οδηγηθούμε στο δρόμο προς την πλειοψηφία. Και σε κατάσταση μη επαναστατική.

Σύντροφοι, οι Θέσεις λένε πως η «αστική νομιμότητα» αδρανοποίησε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά κομμουνιστικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο. Μάτια δεκατέσσερα στα καθοδηγητικά όργανα να αποτρέψουμε οποιαδήποτε τυχόν χαλάρωση στη στρατηγική μας και στο Πρόγραμμα μας, να δυναμώσουμε την αντιπαράθεσή μας με ΚΚ που ενοχοποιούν ως «σεχταριστική στρατηγική» τη στρατηγική η οποία αρνείται την ταξική συνεργασία, το συμβιβασμό και κατευθύνεται στην επίλυση της αντίθεσης Κεφαλαίου - Εργασίας, στο σοσιαλισμό.

Σύντροφοι, ο Λαός ορμητικό ποτάμι με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές θα συμπαρασύρει κάθε αστικό - οπορτουνιστικό ανάχωμα και θα βρει το δρόμο του.

Η τετραετία που πέρασε από το 19ο Συνέδριο απέδειξε την ορθότητα της στρατηγικής του Κόμματος. Η κρίση βάθυνε τα αδιέξοδα του συστήματος και απέδειξε ότι διαχειριστικές λύσεις δεν λύνουν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα ενσωματώνουν και οδηγούν σε αδιέξοδες πολιτικές που βαθαίνουν τις αντιθέσεις. Δυστυχώς, ένας κόσμος παρασύρθηκε από αυτά, νομίζοντας ότι ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται και ότι η λύση βρίσκεται στην αλλαγή σκυτάλης στην κυβέρνηση.

Το Κόμμα από την αρχή της κρίσης αποκάλυψε τα πραγματικά αίτια της κρίσης και δεν μπήκε στη λογική των μεταβατικών προγραμμάτων και της αντίληψης ότι μέσα στην ΕΕ λύνονται τα λαϊκά προβλήματα. Η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτική κυρίως για όλους αυτούς που μας έλεγαν πως η λύση βρίσκεται στη συμμετοχή σε κυβέρνηση αριστερής διαχείρισης. Οχι μόνο οι αγορές δεν χόρεψαν στα νταούλια του Τσίπρα και του Καμμένου αλλά δυο χρόνια τώρα συσσωρεύονται νέα βάρη στους εργαζομένους και διογκώνοντας τα προβλήματα, δίνοντας τη δυνατότητα στον παλιό δικομματισμό να αναγεννάται από τις στάχτες του με τα ίδια υλικά.

Το Κόμμα δούλεψε και άντεξε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς ταλαντεύσεις με ξεκάθαρη επιχειρηματολογία και σωστό προσανατολισμό. Καθήκον είναι η από δω και πέρα ολόπλευρη ισχυροποίησή του στην εργατική τάξη ενόψει και της επετείου των 100 χρόνων ζωής και δράσης του. Για να ανταποκριθεί το Κόμμα στις δύσκολες συνθήκες που έχουμε μπροστά μας θα πρέπει να έχει γερές ΚΟΒ σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, στην ύπαιθρο και στις πόλεις με γερή ιδεολογικοπολιτική θωράκιση.

Δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέλθει το Κόμμα στις σημερινές απαιτήσεις χωρίς τα μέλη να έχουν την απαραίτητη ιδεολογική και πολιτική θωράκιση. Η νέα καθοδήγηση θα πρέπει να θέσει ως σκοπό της την παραπέρα ενίσχυση των ιδεολογικών και μορφωτικών χαρακτηριστικών των κομματικών μελών. Δεν μπορεί πλέον να αντεπεξέλθει κανένα μέλος μόνο με μια απλή ανάγνωση των κομματικών κειμένων ή του «Ριζοσπάστη». Πολλά κομματικά μέλη, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, έχουν μείνει χωρίς την αναγκαία δυνατότητα προπαγάνδισης των θέσεων του Κόμματος, δεν έχουν εμβαθύνει στον μαρξισμό - λενινισμό. Τα μαθήματα και οι διαλέξεις για ιδεολογικά ζητήματα να γίνονται συχνότερα, με καλύτερη προετοιμασία και συμμετοχή όλου του κομματικού δυναμικού. Δεν είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες να υπάρχουν κομματικά μέλη που να μην γνωρίζουν το Πρόγραμμα του Κόμματος, τις θέσεις μας για μια σειρά ζητήματα και να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στην ιδεολογική διαπάλη με τις άλλες δυνάμεις. Οι ΚΟΒ ιδιαίτερα στην ύπαιθρο που καλούνται να αντεπεξέλθουν σε σύνθετα ζητήματα θα πρέπει να έχουν καλύτερη προετοιμασία σε κάθε μάχη κι όχι μόνο μπροστά σε εκλογικές μάχες. Η συνεχής ιδεολογική εμβάθυνση και στήριξη των μελών πρέπει να είναι συνεχής σκοπός της ΚΟΒ μαζί με την αξιοποίηση όλων των κομματικών εντύπων.

Ο «Ριζοσπάστης» δεν είναι απλά ένα έντυπο που το χρεωνόμαστε και το μοιράζουμε στους συντρόφους κάθε Κυριακή για να βγει η χρέωση, αλλά ο καθημερινός μας σύντροφος, το καθημερινό μας όπλο απέναντι στον ιδεολογικό αντίπαλο, που διαθέτει όλα τα μέσα μαζί του και τα αξιοποιεί, ενώ εμείς ενώ διαθέτουμε τα μέσα δεν τα αξιοποιούμε. Δεν πηγαίνουμε δηλαδή με τον «Ριζοσπάστη» στο καφενείο ή στη δουλειά, δεν τον δείχνουμε σε άτομα της επιρροής μας, δεν τον προτείνουμε σε άλλους, παρά μονάχα περιμένουμε σε καμιά εξόρμηση να δώσουμε τυπικά κανένα φύλλο. Αυτά τα ζητήματα η νέα καθοδήγηση πρέπει να τα λύσει. Πώς θα πετύχουμε την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος το επόμενο διάστημα αν εμείς δεν έχουμε λύσει αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα;

Επίσης, ζήτημα το θέμα της λειτουργίας και της επαφής των ΚΟΒ με τα μέλη τους. Δεν είναι σωστό να υπάρχει πλήρης δραστηριότητα της οργάνωσης πριν από εξορμήσεις ή εκλογικές μάχες και μετά να πέφτει σε αδράνεια, πρέπει κάθε ΚΟΒ να έχει τη δική της δραστηριότητα και σχεδιασμό σταθερά για να μη χάνει την επαφή της με τον κόσμο.

Τελειώνοντας αυτή μου την παρέμβαση θα ήθελα να αναφερθώ στο Κυπριακό. Σωστά πήρε η ΚΕ την τελευταία απόφαση σχετικά με το ζήτημα των νέων συνομιλιών για το Κυπριακό. Η πολιτική ηγεσία των Ελληνοκυπρίων προσήλθε στις συνομιλίες με τη λογική «λύση να είναι κι ό,τι να ναι» και σε αυτήν τη λογική κινείται και το ΑΚΕΛ. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι απλά. Μια λύση περίπλοκη που θα κινείται στη λογική του «σχεδίου Ανάν» δεν πρόκειται να λειτουργήσει και δυστυχώς θα συσσωρεύσει περισσότερα προβλήματα από ό,τι προσπαθεί να λύσει. Η λύση της ΔΔΟ έχει ξεπεραστεί πλέον, δεν αντιστοιχεί στα σημερινά δεδομένα. Εξυπηρετεί μόνο τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των αστικών τάξεων Ελλάδος και Τουρκίας να σπέρνουν το δηλητήριο του εθνικισμού και σοβινισμού στους λαούς και να τους κρατάνε υποταγμένους στις δικές τους επιδιώξεις. Δυστυχώς, η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν το βλέπει αυτό και έχει παρασυρθεί σε εκτιμήσεις που θα την εκθέσουν στον κυπριακό λαό και δεν θα τον βοηθήσουν στην κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης. Δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση οι θέσεις της τ/κ πλευράς για χωριστές πλειοψηφίες και παραμονή του τουρκικού στρατού μετά τη συμφωνία. Μια τέτοια λύση θα βάλει σε περιπέτειες τον κυπριακό λαό και σε μονιμοποίηση της διχοτόμησης και αποδοχής των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής.

Με αγώνα, γνώση, τόλμη κι αντοχή να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την υλοποίηση των αποφάσεων του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ και να γιορτάσουμε με αποφασιστική ισχυροποίηση του Κόμματος τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του.

Λίγο πριν την έναρξη του 20ού μας Συνεδρίου και λίγο πριν κλείσουμε έναν αιώνα ζωής και δράσης, σαν Κόμμα, καλούμαστε να συμβάλουμε στο μέτρο του δυνατού ο καθένας μας για την καλύτερη επεξεργασία των Θέσεων.

Από τις μέχρι στιγμής διευκρινίσεις στον «Ριζοσπάστη», συμπεραίνει κανείς ότι το ενδιαφέρον ή η ανάγκη για παραπέρα κατανόηση όρων αφορά ή εστιάζεται στην περιγραφή ή ανάλυση γύρω από την πολιτική οικονομία και είναι λογικό.

Η περιγραφή της οικονομίας αυτού του συστήματος, του καπιταλισμού, και η κατανόηση ότι η αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, όπου δεν θα υπάρχουν μισθωτοί σκλάβοι, δεν θα υπάρχει πείνα, ανεργία, αναλφαβητισμός, πόλεμοι, είναι για εμάς το ζητούμενο.

Βεβαίως, υπήρξαν και σε προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα πολλά από αυτά που περιγράφονται, άλλα όχι σε αυτήν την έκταση.

Η αγριότητα αυτού του συστήματος αυξάνει εκθετικά όσο τα μέσα παραγωγής χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη αυξάνουν την παραγωγή αγαθών με όλο και λιγότερα χέρια, με αποτέλεσμα την καταστροφή τεράστιου αριθμού παραγωγικών δυνάμεων, λιγότεροι εργάτες για την ίδια ή και μεγαλύτερη παραγωγή αγαθών στον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο παραγωγής, ίσον περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο.

Και άμα αυτή η τακτική δεν τους δίνει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, γιατί άνεργοι εργάτες ίσον λιγότεροι καταναλωτές και λιγότερη συσσώρευση υπεραξίας με ταυτόχρονη αδυναμία να κυλήσουν το συσσωρευμένο χρήμα με τα γνωστά αποτελέσματα, τις γνωστές οικονομικές κρίσεις, τότε υπάρχουν και άλλα μέσα ξεπεράσματος της κρίσης τους, ο πόλεμος.

Ομως και εδώ τα νούμερα ακολουθούν την ίδια λογική.

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος κατέγραψε σύνολο ανθρώπων 66 εκατομμύρια θύματα. Ο Β' με την εξέλιξη των όπλων είχε πολύ περισσότερα, ένας τρίτος, ούτε να τον σκέφτεσαι, αν και για κάποιες χώρες σήμερα, όπως Ιράκ, Συρία, Λιβύη, ο λεγόμενος τρίτος έχει μικρή διαφορά από αυτό που βιώνουν.

Είναι βεβαίως σαφές ότι δεν αρκεί η περιγραφή ενός συστήματος που αποδεικνύει ότι σαπίζει και ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, για να ανατραπεί.

Δεν αλλάζει ένα σύστημα μόνο και μόνο γιατί έχει ξεπεραστεί από τα ίδια τα πράγματα, από την αναντιστοιχία παραγωγικών σχέσεων και παραγωγικών δυνάμεων.

Η αντικατάσταση ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος από ένα άλλο, το πέρασμα από μια κοινωνική βαθμίδα ανάπτυξης σε μια άλλη ανώτερη, είναι αποτέλεσμα σκληρών συγκρούσεων και αναμετρήσεων.

Περιέχει οδύνες, τις οδύνες του νέου που γεννιέται.

Και σαν τέτοιες, έχουν τη δική τους αξία.

Οι Ελληνες κομμουνιστές, που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα προκειμένου να έρθει έστω και μια ώρα αρχύτερα η στιγμή που η ανθρωπότητα θα αρχίσει να αναπνέει έναν αέρα από μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι η καλύτερη απόδειξη για του λόγου το αληθές.

Για να μην κουράζω με επανάληψη ζητημάτων που έχουν πιαστεί, θα σταθώ σε αυτή καθαυτή τη διαδικασία της συζήτησης του προσυνεδριακού διαλόγου.

Αυτό που με κάνει να υπερηφανεύομαι σαν κομμουνιστής είναι ο τρόπος και η διαδικασία με την οποία συζητιόνται οι Θέσεις.

Δίνουμε τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να συμβάλει ή να κριτικάρει τις θέσεις μας, γιατί ακριβώς πιστεύουμε πως η κατανόηση του τι είδους κοινωνία οραματιζόμαστε δεν μπορεί να γίνει δυνατή στο βαθμό που πρέπει, αν δεν αποτελέσει αντικείμενο ζύμωσης μέσα στην ίδια την κοινωνία, αν δεν δοθεί η δυνατότητα σε όλη την εργατική τάξη της χώρας μας άλλα και σε άλλες κοινωνικές δυνάμεις, να πουν ελεύθερα τη γνώμη τους, είτε είναι μέλη του Κόμματος είτε όχι, είτε συμφωνούν είτε όχι.

Η καλοπροαίρετη κριτική στάση και υπόδειξη είναι σίγουρο ότι θα συμβάλλει στη σύνθεση απόψεων προς το καλύτερο και αυτό το βεβαιώνει ο τρόπος με τον οποίο συζητάμε τις θέσεις μας μέσα στην κοινωνία.

Σε αυτή τη μικρή κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη της Γης που λέγεται Ελλάδα, ένα κομμάτι του οργανωμένου παγκόσμιου προλεταριάτου, το ΚΚΕ, δείχνει το μέλλον.

Εχουμε τη θέληση, έχουμε την εμπειρία από τα θετικά που γνώρισε η ανθρωπότητα στα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, έχουμε εντοπίσει τα όποια λάθη υπήρξαν, δίνουμε το καλύτερο «παρών» στα καθημερινά, είμαστε πεπεισμένοι ότι αργά ή γρήγορα και με τη δική μας συμβολή, οι εργαζόμενοι θα εμπιστευτούν τη δύναμη που έχουν και που δεν την έχουν δοκιμάσει ακόμα.

Τέλος, να σημειώσω μόνο με όλο το σεβασμό προς την ΚΕ, με βρίσκει κάθετα αντίθετο ο όρος «πρώτη απόπειρα» που αναφέρεται στη σελίδα 4 αναφορικά με το ιστορικό εγχείρημα οικοδόμησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Δεν ήταν απόπειρα οικοδόμησης, ήταν οικοδόμηση με κεφαλαία γράμματα.

Σύντροφοι, το Πρόγραμμα του 19ου Συνεδρίου και οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο τονίζουν και επισημαίνουν πως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση την εξουσία της αστικής τάξης και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την ανατροπή της (επαναστατική κατάσταση). Κύριο μέλημα του υποκειμενικού παράγοντα σε μια τέτοια περίπτωση είναι η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατικό για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Το καθήκον αυτό είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και δύσκολο. Μια από τις πιο σημαντικές δυσκολίες είναι το εθνικιστικό κλίμα που επικρατεί, όπως καταγράφεται ιστορικά στις περισσότερες περιπτώσεις, στην πρώτη φάση του πολέμου, είτε όταν η εγχώρια αστική τάξη επιτίθεται είτε όταν αμύνεται. Αυτή η πρώτη φάση είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον υποκειμενικό παράγοντα. Κινδυνεύει είτε να κατρακυλήσει στο σοσιαλσοβινισμό, είτε να απομονωθεί από τις άπειρες πολιτικά λαϊκές μάζες, που επηρεάζονται από τα εθνικιστικά κηρύγματα, και να εξοντωθεί από τον ταξικό αντίπαλο. Αν στην πρώτη αυτή φάση ο υποκειμενικός παράγοντας μπορέσει και κρατηθεί με συνέπεια στην επαναστατική γραμμή, μπορέσει να διατηρήσει την επιρροή του και τους δεσμούς του με ευρύτερες λαϊκές μάζες, τότε έχει σημαντικές πιθανότητες, εφόσον προκύψει επαναστατική κατάσταση, να ανατρέψει την αστική εξουσία. Αλλωστε, όταν οι συνέπειες του πολέμου αρχίζουν και γίνονται βίωμα, όταν οι ευθύνες αλλά και τα κέρδη της αστικής τάξης από το μακελειό γίνονται περισσότερο από φανερές (κερδοσκοπία, ταχύτατος πλουτισμός), με την παρέμβαση του Κόμματος το εθνικιστικό δηλητήριο αποβάλλεται ταχύτατα από τα λαϊκά στρώματα. Για να πετύχει τα παραπάνω, όμως, ο υποκειμενικός παράγοντας χρειάζεται προετοιμασία σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κινήματος από την προπολεμική περίοδο.

Οι Θέσεις (σελ. 15-17) σημειώνουν τη μεγάλη πιθανότητα οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες να οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη. Η ανάδειξη των ευθυνών των αστικών τάξεων των δύο χωρών αποτελεί τη βάση για την ιδεολογική - θεωρητική ανάλυση του ζητήματος του ενδεχόμενου πολέμου και της στάσης του υποκειμενικού παράγοντα απέναντι σε αυτόν. Θεωρώ ότι οι ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης δεν αναδεικνύονται στο βαθμό και την ένταση που αναδεικνύονται οι ευθύνες της τουρκικής αστικής τάξης, αφήνοντας περιθώρια παρερμηνείας. Η πολιτική της τουρκικής αστικής τάξης χαρακτηρίζεται επεκτατική, οι αμφισβητήσεις της σε βάρος του ελληνικού κράτους «προκλητικές», ενώ γίνεται αναφορά και στις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, με τις οποίες αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λοζάνης. Αντίθετα οι ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης, όσον αφορά συγκεκριμένα την αντιπαράθεσή της με την τουρκική αστική τάξη, «περιορίζονται» στην ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην προώθηση των ΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, καθώς και στη διαμόρφωση του άξονα συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ που «δεν αποτελεί παράγοντα ειρήνης στην περιοχή». Και η διαφορά στο ύφος και στη διατύπωση, κατά την άποψή μου, μπορεί να αφήσει περιθώρια παρερμηνείας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελληνική αστική τάξη ως πιο έμπειρη υπήρξε τον προηγούμενο αιώνα η μεγάλη κερδισμένη στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη. Με τους Βαλκανικούς Πολέμους το ελληνικό κράτος επεκτάθηκε σημαντικά και παρά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις ακόλουθες συγκρούσεις και εντάσεις, διατήρησε τον έλεγχο στην περιοχή του Αιγαίου. Ολα αυτά βέβαια τα πέτυχε με το βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ο ρεβανσισμός της τουρκικής αστικής τάξης, χαρακτηριστικό της πολιτικής της όχι μόνο το τελευταίο διάστημα, συνδέεται με τις προκλητικές δηλώσεις του πολιτικού της προσωπικού. Η προκλητικότητα των δηλώσεων, όμως, της μιας πλευράς δεν σημαίνει έλλειψη επιθετικότητας από την άλλη. («Προκλητικές», άλλωστε, θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξίσου και οι δηλώσεις του υπουργού Αμυνας της ελληνικής κυβέρνησης για τη Συνθήκη των Σεβρών). Οι σχεδιασμοί της ελληνικής κυβέρνησης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και η προώθηση της συνεργασίας, οικονομικής και στρατιωτικής, με άλλες περιφερειακές δυνάμεις (Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο), είναι επιθετικοί σχεδιασμοί. Κατά την άποψή μου, οι ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης στη δημιουργία κλίματος έντασης στην περιοχή πρέπει να καταγραφούν με εμφατικό τρόπο στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο, ώστε να μην μπορεί να παρεισφρήσει η λογική του «μικρότερου κακού».

Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μυρίζουν μπαρούτι. Η ανακίνηση του κυπριακού ζητήματος τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία εντάσσεται στο πλαίσιο του σχεδιασμού ιμπεριαλιστικών κέντρων για την αναδιάταξης της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι δυναμική πολέμου. Ο υποκειμενικός παράγοντας δεν μπορεί να προβλέψει αν τελικά τα πράγματα θα οδηγήσουν και πόσο γρήγορα σε πολεμική εμπλοκή της χώρας, δεν μπορεί όμως και να αποκλείσει αυτή η εμπλοκή να προκύψει άμεσα. Πέρα, λοιπόν, από την ιδεολογική θωράκιση του Κόμματος, χρειάζεται δράση με όρους κινήματος. Αμεσα και όποτε οι εξελίξεις στην περιοχή οξύνουν την ένταση (το Κυπριακό αποτελεί μια τέτοια περίπτωση), πρέπει με αποφασιστικότητα να οργανώνονται μαζικές αντιπολεμικές, αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις. Στην προπαγάνδισή τους κυρίαρχη θέση θα πρέπει να είναι ότι «οι φτωχοί δεν πρέπει να ματώσουν για τα κέρδη των πλουσίων». Από τώρα να αρχίσει να ζυμώνεται το σύνθημα «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που σχεδιάζουν οι πλούσιοι». Η κινηματική δράση σε αυτή την κατεύθυνση θα προετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα για τη σκληρή δοκιμασία της πρώτης φάσης μιας ενδεχόμενης σύρραξης, αλλά και θα μετριάσει τη δοκιμασία αυτή ίσως σε σημαντικό βαθμό, καθώς ευρύτερα λαϊκά στρώματα θα έρθουν άμεσα και ζωντανά σε επαφή ήδη από την ειρηνική περίοδο με την ταξικά αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική γραμμή.