Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• Ανταπόκριση από την εκδήλωση - συζήτηση για την ανεργία της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας, με ομιλητή τον Νίκο Χριστάνη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
• Σάμος: Περιοδεία και μαζική συγκέντρωση για το Προσφυγικό με τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
• «Οι πολιτικές εξελίξεις και η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης»: Αποσπάσματα από την ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε συζήτηση της ΚΟ Μηχανικών και Τεχνικών Εταιρειών της ΚΟ Αττικής.
• ΤΟ Χρηματοπιστωτικού της ΚΟ Αττικής: Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εκδήλωση με θέμα «Το συνδικαλιστικό κίνημα στις τράπεζες τη δεκαετία του '30 και η δράση των κομμουνιστών».
• Αρθρο: «Η απαγόρευση κυκλοφορίας του "Ριζοσπάστη" και η έκδοσή του στην παρανομία».

Ο χώρος γέμισε από άνεργους, νέους ευέλικτα εργαζόμενους και ημιαπασχολούμενους που συζήτησαν για την ανεργία, την καθημερινή μάχη επιβίωσης που δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες αλλά και για τα προγράμματα διαχείρισης - ανακύκλωσης της ανεργίας.

Ο Νίκος Χριστάνης αναφέρθηκε διεξοδικά στις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία. Οπως σημείωσε, η ανεργία δεν είναι προσωρινό φαινόμενο, αλλά στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος: «Ανεργία υπάρχει γιατί οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες επενδύουν εκεί όπου μπορεί να έχουν μεγαλύτερα κέρδη και όχι για να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας. Σε αυτό τον "αγώνα δρόμου" μεταξύ τους δε διστάζουν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, να τις μεταφέρουν σε άλλη χώρα με πιο φθηνά μεροκάματα, με κρατικές επιδοτήσεις, ή ακόμα και σε άλλον κλάδο όπου εκτιμούν ότι θα έχουν μεγαλύτερη κερδοφορία. Δεν τους ενδιαφέρει, αν καταστρέφονται εργοστάσια, επιστημονικό και εργατικό δυναμικό», ενώ σημείωσε πως είναι «απαραίτητο στον καπιταλισμό να υπάρχει ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός, ένας στρατός από ανέργους, οι οποίοι αξιοποιούνται ως μοχλός πίεσης σε αυτούς που εργάζονται».

Συνοψίζοντας, τόνισε: «Ανεργία υπάρχει γιατί η παραγωγή στο σύστημα που ζούμε έχει μοναδικό κίνητρο και κριτήριο το κέρδος, και όχι την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Και αυτό γιατί μια χούφτα κηφήνες κρατάνε στα χέρια τα κλειδιά της οικονομίας, την πραγματική δηλαδή εξουσία, που δεν είναι άλλη από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Εδώ βρίσκεται η πηγή του προβλήματος και εδώ μπορεί να δοθεί και η λύση του, η οριστική απαλλαγή από το βραχνά της ανεργίας. Η διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα βρίσκεται στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. (...) Η μοναδική διέξοδος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η κοινωνικοποίηση του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η ανάπτυξή τους με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Αυτό προϋποθέτει ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, προϋποθέτει λαϊκή εξουσία...».

Καταλήγοντας, τόνισε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή και νέες αυταπάτες, ενώ αναφέρθηκε στην ανάγκη να ενισχυθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με νέες δυνάμεις, να δυναμώσουν οι αγώνες που στο επίκεντρό τους θα βάλουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, μαζί με την οργάνωση της πάλης για μέτρα ανακούφισης των ανέργων.

Στην συζήτηση που ακολούθησε, οι ερωτήσεις και οι παρεμβάσεις στάθηκαν κυρίως στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας («απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», «κοινωφελής εργασία» κ.τ.λ.) που προωθεί η κυβέρνηση, και την πείρα που έχει προκύψει από την εφαρμογή τους. Οπως αναδείχθηκε, στα προγράμματα αυτά ανακυκλώνεται η τεράστια στρατιά των ανέργων για να τροφοδοτούν το κεφάλαιο και το κράτος - εργοδότη, με φτηνό εργατικό δυναμικό. Οχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ικανοποιητικούς όρους δουλειάς και αμοιβής, αλλά επιπλέον αποτελούν μηχανισμό πίεσης για τη συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους στο σύνολο του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

Επίσης, άνοιξε η συζήτηση για τον ύπουλο ρόλο της«Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας». Οπως είπε ο Ν. Χριστάνης, επιχειρούν να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι «η εργατική τάξη δεν χρειάζεται να οργανώνεται ενάντια στο κεφάλαιο, τους εκμεταλλευτές της, μέχρι να τους ανατρέψει και να καταργήσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αρκεί να στήσει πολλές "κοινωνικές" ή "συνεταιριστικές" επιχειρήσεις δίπλα στους επιχειρηματικούς ομίλους, που κάνουν κουμάντο στην οικονομία και όλα θα λυθούν ως διά μαγείας!

Αυτό που δεν λένε, βέβαια, η κυβέρνηση και ο νομοθέτης, είναι ότι η ανάπτυξη της "κοινωνικής οικονομίας" αποτελεί έναν από τους διαχρονικούς στόχους των ίδιων των κεφαλαιοκρατών και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά αλλαγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επικαιροποιεί παλιότερο νόμο του ΠΑΣΟΚ και είναι σύμφωνο με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ. (...)

Οι κινήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση, την Τοπική Διοίκηση και μέρος των πρώην εργαζομένων, με τη στήριξη επιχειρηματικών κύκλων, για την επαναλειτουργία επιχειρήσεων, που καταστράφηκαν από τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό, όπως η "Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία", είναι ενδεικτικές.

Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται η πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει την επέκταση της "κοινωνικής οικονομίας" σε πολλούς κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας, παρουσιάζοντάς την ως ένα "άλλο" μοντέλο, που οργανώνεται από ιδιώτες, αλλά διαφέρει από τον κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σε αυτά της τα σχέδια προσπαθεί να στρατεύσει εργαζόμενους και ανέργους, εμφανίζοντας την "κοινωνική οικονομία" και ως μέσο ανάσχεσης και αντιμετώπισης της ανεργίας (...) τάχα συλλογική, εργατική ιδιοκτησία, ενώ είναι καπιταλιστική.

(...) Απορρίπτουμε αυτά τα ιδεολογήματα, γιατί συνιστούν μια εξαιρετικά επικίνδυνη παγίδα, πολιτική, ιδεολογική και οικονομική, σε βάρος των ανθρώπων, που κυριολεκτικά αισθάνονται πνιγμένοι και πιάνονται από τα μαλλιά τους. Αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να καλλιεργήσει προσμονή και αυταπάτες στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων ότι λύση στο πρόβλημά τους θα δώσει η ανάπτυξη της "επιχειρηματικότητας", η μετατροπή δηλαδή των ίδιων σε επιχειρηματίες.

Ο,τι σάπιο, ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στην καπιταλιστική οικονομία θα αναπαραχθεί με ακόμα πιο ανεξέλεγκτο τρόπο στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας. Τα πάντα: κερδοφορία, ρουσφετολογία, διαφθορά, δημιουργία σύγχρονων δικτύων εξαγοράς συνειδήσεων», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Νέοι εργαζόμενοι αλλά και συνταξιούχοι τραπεζοϋπάλληλοι έδωσαν το «παρών» στην εκδήλωση

Τόσο η πολυπληθής συμμετοχή από νέους εργαζόμενους στον κλάδο, αλλά και από μεγαλύτερους σε ηλικία και συνταξιούχους, όσο και το ίδιο το ενδιαφέρον θέμα της εκδήλωσης, γέμισαν με αισιοδοξία και μαχητικότητα τους συγκεντρωμένους, τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος. Αλλωστε, η μελέτη της δεκαετίας του 1930 είναι πολύ χρήσιμη για τους εργαζόμενους όλων των κλάδων, με το νήμα «καπιταλιστική κρίση - χτύπημα του κινήματος - ιμπεριαλιστικός πόλεμος» να δένει το τότε με το σήμερα.

Το περιεχόμενο της εκδήλωσης, που εντάσσεται στους εορτασμούς για τα 100χρονα του ΚΚΕ, με την ομιλία του Παναγιώτη Κατηφέ, μέλους της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, και με την προβολή βίντεο που ετοίμασε η ΟΒ Χρηματοπιστωτικού της ΚΝΕ, φώτισε την πείρα από τη δράση του Κόμματος και τη συμβολή του στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων. Μάλιστα, το πλούσιο αρχειακό υλικό που συγκεντρώθηκε κατά την προετοιμασία της εκδήλωσης, θα κυκλοφορήσει προσεχώς σε ειδική έκδοση από την ΤΟ Χρηματοπιστωτικού.

Ο Π. Κατηφές

Ο Π. Κατηφές αναφέρθηκε στην ιστορία της συνδικαλιστικής οργάνωσης των τραπεζοϋπαλλήλων, ξεκινώντας από την ίδρυση του «Σωματείου Εργαζομένων Ανωνύμων Εταιρειών - Τραπεζών και Τραπεζιτικών Γραφείων» («Ανωνυμίτες»), ένα χρόνο πριν την ίδρυση του ΚΚΕ, μέχρι την αλλαγή, σε ταξική κατεύθυνση, των συσχετισμών σε αυτό το 1932 και την ένταξή του στην «Ενωτική ΓΣΕΕ». Τότε προχώρησε πιο αποφασιστικά και ο συντονισμός της δράσης του σωματείου με άλλους κλάδους. Τότε αναδείχθηκε στους τραπεζοϋπαλλήλους ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης του 1929 και το παράδειγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ ως ο δρόμος για το ξεπέρασμά της.

Αναφερόμενος ειδικά στην καπιταλιστική κρίση του 1929 - '32, ο Π. Κατηφές αναφέρθηκε σε χαρακτηριστικές ομοιότητες των εξελίξεων της περιόδου εκείνης με τη σημερινή: Συγχωνεύσεις τραπεζών, απολύσεις και μειώσεις μισθών, παράλληλα με την τεράστια κερδοφορία των τραπεζιτών και κρατική στήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου από διάφορες αστικές κυβερνήσεις.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε, επίσης, στη δραστηριότητα του Σωματείου των «Ανωνυμιτών» μετά την αλλαγή των συσχετισμών, που έφερε άνοδο των αγώνων στον κλάδο. Βασικό χαρακτηριστικό της δράσης του Σωματείου είναι οι τακτές Γενικές Συνελεύσεις και η επικαιροποίηση των αιτημάτων ανάλογα με την επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι από το τραπεζικό κεφάλαιο. Από το 1932 μέχρι το 1936 γίνονται πάνω από 30 Γενικές Συνελεύσεις, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο «Ριζοσπάστης» της περιόδου. Από τη δράση του Σωματείου των «Ανωνυμιτών» στις τράπεζες εκείνη την περίοδο, ξεχωρίζει επίσης η προσπάθεια οργάνωσης των ανέργων του κλάδου σε συνθήκες ανόδου της ανεργίας ως απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης. Συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις και γενικές συνελεύσεις ειδικά για τους ανέργους συνδυάζονται με μέτρα οικονομικής στήριξης και αλληλεγγύης.

Αναφερόμενος στην πείρα από την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων στις τράπεζες τη δεκαετία του '30, ο Π. Κατηφές ξεχώρισε το συμπέρασμα της ανωτερότητας της κλαδικής οργάνωσης. Οπως είπε, «η κλαδική οργάνωση μπορεί και σπάει το συντεχνιασμό, ενοποιεί αιτήματα και δράση απέναντι στην ενιαία επίθεση κεφαλαίου και αστικής τάξης, δεν διαχωρίζει τους εργαζόμενους και βοηθά στην πολιτικοποίηση της πάλης, μέσα από το συντονισμό της δράσης με άλλους κλάδους στην ενιαία επίθεση που δέχεται συνολικά η εργατική τάξη. Η κλαδική πάλη αγγίζει το σύνολο της ζωής των εργαζομένων και αυτό μπόρεσαν να το ανοίξουν σε δύσκολες συνθήκες οι κομμουνιστές στις τράπεζες τη δεκαετία του '30, κάτι που εκφράστηκε πιο μαζικά και οργανωμένα με την αλλαγή συσχετισμού στο κίνημα μέσα στον κλάδο, υπέρ της ταξικής γραμμής. Οι δύο παντραπεζικές συγκεντρώσεις που έγιναν για στήριξη των ανέργων με 1.200 τραπεζοϋπαλλήλους τον Αύγουστο του 1933 και με 1.000 τραπεζοϋπαλλήλους το Γενάρη του 1934 για αυξήσεις μισθών, όταν την περίοδο εκείνη είχαμε στις 5 μεγάλες τράπεζες περίπου 1.500 εργαζόμενους στην Αττική και 3.000 εργαζόμενους πανελλαδικά, μετά από 2.500 απολύσεις σε μια τριετία, δεν δείχνει μόνο το μέγεθος της δουλειάς του Σωματείου, αλλά κυρίως τη δυνατότητα συσπείρωσης όταν η πάλη και η οργάνωσή της αποκτά ταξικά χαρακτηριστικά και πολιτικά αιτήματα.

Αυτή είναι πείρα για το σήμερα, σε περίοδο υποχώρησης του κινήματος και επικράτησης του ρεφορμισμού, αλλά και της αστικής ιδεολογικής υπεροχής στον κλάδο. Δηλαδή, η επιτάχυνση της κλαδικής οργάνωσης στο Χρηματοπιστωτικό, η μαζικοποίηση του κλαδικού Σωματείου στην Αττική με είσοδο νέων εργαζομένων, το στήσιμο νέων Σωματειακών Επιτροπών του κλαδικού Σωματείου σε τράπεζες και σε μεγάλους εργασιακούς χώρους όπως οι εισπρακτικές εταιρείες.

Πείρα που φωτίζεται από τη δράση των "Ανωνυμιτών" και των κομμουνιστών στο Σωματείο είναι ο συνδυασμός συνδικαλιστικής και ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς. Αυτό φαίνεται από τη διαρκή προσπάθεια των κομμουνιστών στις Γενικές Συνελεύσεις του Σωματείου, ακόμα και όταν ήταν μειοψηφία, που είχαν τοποθετήσεις και πλαίσιο πάλης που προσπαθούσε να απαντά στην αστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα ότι η κρίση δεν είναι κρίση των τραπεζών αλλά κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Ζητήματα που διαρκώς βγάζει από το οπλοστάσιό της η αστική τάξη και το κεφάλαιο, ώστε να μη φωτίζεται η διέξοδος για την εργατική τάξη. (...)

Σε μια ταξική κοινωνία, σε μια κοινωνία και οικονομία όπως η σημερινή, που την οικονομική και πολιτική εξουσία την έχουν τα μονοπώλια, διέξοδος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει με πισωγύρισμα και με παλιές ξεπερασμένες λύσεις σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος. Διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό υπάρχει μόνο προς τα μπρος. Από την κρίση ο λαός ή θα βγει κι άλλο ζημιωμένος και ματωμένος, μέχρι την επόμενη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού, ή θα βγει νικητής μέσα από την πάλη για άλλη οικονομία και κοινωνία.

Από τη δεκαετία του '30, οι κομμουνιστές στις τράπεζες έκαναν μαζική πολιτική δουλειά, προβάλλοντας ότι λύση στις κρίσεις του καπιταλισμού για το λαό είναι ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης, προβάλλοντας τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης. Στην ίδια ρότα παλεύουν και σήμερα οι κομμουνιστές στο Χρηματοπιστωτικό, προβάλλοντας ότι η λαϊκή εξουσία με εργατικό έλεγχο, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, η αποδέσμευση της χώρας από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, δηλαδή η πάλη για άλλη εξουσία και οικονομία, είναι η λαϊκή διέξοδος για το λαό. (...)

Η βασικότερη πείρα από τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα στις τράπεζες τη δεκαετία του '30 είναι ότι το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει άρρηκτους δεσμούς με την οργάνωση της ταξικής πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ, ως επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, στηρίζεται στις εργατικές μάζες, οικοδομεί επαναστατικές οργανώσεις μέσα στους εργασιακούς χώρους και τα μονοπώλια, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, παλεύει για τη συγκέντρωση δυνάμεων για επαναστατική αλλαγή στην κοινωνία, για αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι για εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων και διαφορετικά μείγματα διαχείρισης του καπιταλισμού.

Είτε σε φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση όξυνσης των οικονομικών συγκρούσεων των μονοπωλίων, είτε σε φάση ιμπεριαλιστικών πολεμικών συγκρούσεων, για την εργατική τάξη είναι μονόδρομος η απαλλαγή από την κυριαρχία των αστών, η πάλη για σοσιαλιστική επανάσταση».

Τη Δευτέρα 7/11, στις 6.30 μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Ιλίου (Κάλχου 48 - 50), οι Οργανώσεις Ιλίου και Αγίων Αναργύρων - Καματερού του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και τα τοπικά Παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα «Η επιχείρηση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ για την αποτροπή της ανατίναξης του 301 Εργοστασίου Βάσης (Στρατιωτικής Αποθήκης) και της Ραδιοφωνίας από τους Γερμανούς κατακτητές. Διδασκόμαστε από την πάλη του λαού μας ενάντια στο φασισμό - ναζισμό. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη!».

Στην εκδήλωση θα χαιρετίσει ο Βασίλης Μάρας, πρόεδρος του Παραρτήματος Αγίων Αναργύρων της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, και θα μιλήσει ο Θοδωρής Σκολαρίκος, μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με αντάρτικα τραγούδια.

Η ΚΟ Εύβοιας του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, τιμώντας το Ανεξάρτητο Τάγμα Εύβοιας του ΔΣΕ και τους αρχηγούς του Θύμιο Καψή (καπετάν Ανάποδο) και Γιώργη Βλαχούτσικο (καπετάν Ευβοιώτη), την Κυριακή 13/11, στις 11.30 π.μ., στο μνημείου του Ανάποδου (Δερβένι). Θα μιλήσει ο Μάκης Μακρής, Γραμματέας της ΤΕ Εύβοιας του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσει λαϊκό γλέντι στην ταβέρνα «Ο Ικαρος» των αδελφών Κουτσουφλάκη στο Προκόπι.

Στο Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας φιλοξενήθηκε η εκδήλωση. Στο βήμα ο Μ. Παπαδόπουλος

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε ανάμεσα σε άλλα στο πρόβλημα της υποχώρησης του κινήματος, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι «το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα». Οπως είπε, «είναι γεγονός ότι σε αρκετούς εργαζόμενους κυριαρχεί σήμερα μια αντίληψη ηττοπάθειας. Είχαν την αυταπάτη ότι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα οδηγούσε στη βελτίωση της κατάστασής τους και τώρα εκφράζουν την απογοήτευσή τους. Ωστόσο, η αρνητική πείρα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατραπεί σε μέσο οργάνωσης της λαϊκής αντεπίθεσης. Φτάνει, το πάθημα να γίνει μάθημα. Γιατί η διετία της κυβέρνησης Τσίπρα διδάσκει ότι καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Επιβεβαιώνει την αρνητική ιστορική πείρα με ανάλογες κυβερνήσεις στην Ιταλία, στην Κύπρο και παλαιότερα στη Γαλλία και την Πορτογαλία. Ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής δεν αποδεικνύεται μόνο απ' την κλιμάκωση της επίθεσης στους εργαζόμενους αλλά και απ' την ταυτόχρονη προκλητική στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στήριξη που εκφράζεται με σωρεία μέτρων, όπως ο επενδυτικός νόμος, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η φορολογία των μονοπωλιακών ομίλων, που δεν φτάνει ούτε το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ασφαλιστικού των μηχανικών. Με συνενοχή όλων των κυβερνήσεων και όλων των διοικήσεων του ΤΕΕ, δηλαδή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, για δύο δεκαετίες έγινε η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η κλοπή των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ».

Ο Μ. Παπαδόπουλος χαρακτήρισε απατηλούς τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης περί εξασφάλισης «δίκαιης ανάπτυξης» για όλους, θύτες και θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πρόσθεσε: «Ας σκεφτούμε γιατί τώρα που η ελληνική οικονομία τείνει να μπει σε φάση αναιμικής ανάκαμψης δρομολογούνται νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως το κόψιμο των προνοιακών επιδομάτων, η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, η μεγαλύτερη φοροαφαίμαξη του λαού. Ακριβώς γιατί η ανάκαμψη και η αύξηση των κερδών προϋποθέτει αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ξεζούμισμα των εργαζομένων, φθηνή εργατική δύναμη. Ας δούμε τι έγινε με την αύξηση της κερδοφορίας των ομίλων σε κλάδους, όπως οι Τηλεπικοινωνίες, ο Τουρισμός, η Ενέργεια, την τελευταία διετία. Είπαν οι όμιλοι στους εργαζόμενους ελάτε να σας δώσουμε πίσω όσα χάσατε την περίοδο της κρίσης; Αντίθετα, η αύξηση της κερδοφορίας βασίστηκε στην επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι. Επίσης, δεν προβλέπεται κάποια μεγάλη αλλαγή της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Για να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα του 2008, θα χρειαστούν 15 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης με ετήσιο ρυθμό πάνω από 2%, πράγμα απίθανο. Ακόμα και η επόμενη διετία εξαρτάται απ' την πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, που βρίσκεται σε επιβράδυνση, χωρίς κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο να μπορεί να παίξει το ρόλο της ατμομηχανής. Σ' όλα τα κέντρα εκφράζεται η δυσκολία μιας ελεγχόμενης απαξίωσης μεγάλου μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου ώστε να υπάρξει σταθερή πορεία ανάπτυξης το επόμενο διάστημα. Αυξάνει ο κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τόσο την Ανατολική Μεσόγειο, όσο και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας».

Τέλος, ο ομιλητής αναφέρθηκε στους αγώνες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, τις δυσκολίες και την ανάγκη αλλαγής του συσχετισμού δύναμης: «Φυσικά, αρκετοί εργαζόμενοι είχαν επίσης την αυταπάτη ότι θα αρκούσαν 3 - 4 μεγάλες απεργίες, κάποιες μαχητικές κινητοποιήσεις για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική. Τώρα λένε πως δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες. Σ' όλους αυτούς πρέπει υπομονετικά να εξηγήσουμε πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση αν δεν υπήρχαν οι αντιστάσεις και η πάλη των συνεπών ταξικών δυνάμεων, στο εργατικό κίνημα, των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Να υπενθυμίσουμε επιθέσεις που ανακόπηκαν σε κλάδους και ομίλους αυτό το διάστημα, όπως, για παράδειγμα, η προσπάθεια να επιβληθούν ατομικές συμβάσεις με όρους ξένου δικαίου στις Κατασκευές. Πάνω απ' όλα, όμως, να αναδείξουμε τη σημασία της καθημερινής αγωνιστικής δράσης για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης σε κάθε κλάδο, κάθε εργασιακό χώρο.

Μπορούμε να αλλάξουμε τον συσχετισμό αν σημαδέψουμε τον πραγματικό αντίπαλο: Την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που την στηρίζουν. Μπορούμε αν απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας και δεν εγκλωβιστούμε στην παγίδα του λεγόμενου "μικρότερου κακού", που μας καλεί να συγκρίνουμε πόσα χτυπήματα δεχτήκαμε απ' τη ΝΔ και πόσα απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούμε να διευρύνουμε τις πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης σε κάθε μεγάλο εργασιακό χώρο. Δεν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις δυσκολίες γιατί εμείς είμαστε για τα δύσκολα. Μπορούμε να αντεπιτεθούμε και να νικήσουμε».

Από τη συνάντηση με εργαζόμενους του νοσοκομείου

Ο Ν. Σοφιανός προειδοποίησε για ενδεχόμενη εφαρμογή του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», σύμφωνα με τον οποίο θα επιστρέφονται στην Ελλάδα οι αιτούντες άσυλο που βρέθηκαν σε άλλο κράτος - μέλος, αν η πρώτη χώρα εισόδου τους είναι η Ελλάδα. «Η κυβέρνηση δηλώνει πίστη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Εξωραΐζει το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ότι δήθεν ήρθε για να εξασφαλίσει τη δίκαιη κατανομή των βαρών της προσφυγικής κρίσης. Θυσιάζει τα συμφέροντα του λαού και των προσφύγων στο βωμό των συμφερόντων των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια αναδιατάσσουν τις διακρατικές συμμαχίες τους με την αστική τάξη της Τουρκίας για τους αγωγούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου», είπε μεταξύ άλλων ο Ν. Σοφιανός, ενώ απευθύνοντας κάλεσμα σε συστράτευση με το ΚΚΕ, τόνισε:

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να ξεφοβηθεί. Να ορθώσει το ανάστημά του. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, ακόμα και αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του. Να απαιτήσει τώρα απειθαρχία στην ΕΕ. Να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι πρόσφυγες να πάνε άμεσα στις χώρες που επιθυμούν. Ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και άμεσα να δίδονται ταξιδιωτικά έγγραφα».

Η συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Βαθύ

Περιοδεία πραγματοποιήθηκε, τέλος, και στο νοσοκομείο του νησιού, όπου διαπιστώθηκαν τραγικές ελλείψεις, όπως άλλωστε τονίζει και με υπόμνημά του ο Σύλλογος Εργαζομένων στο νοσοκομείο Σάμου, που αναφέρει ότι αδυνατεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των κατοίκων του νησιού και των προσφύγων, λόγω έλλειψης προσωπικού. Χαρακτηριστικά, οι ειδικότητες που λείπουν είναι: ψυχίατρος, ογκολόγος, γαστρεντερολόγος, οφθαλμίατρος, ενδοκρινολόγος, αγγειολόγος, ρευματολόγος, παιδίατρος, ενώ πολλές ειδικότητες είναι «μονήρεις». Ανάλογη είναι η κατάσταση στις διοικητικές και βοηθητικές υπηρεσίες του νοσοκομείου.

Ο Γιώργης Γεωργίου

Είναι 18 Οκτώβρη του 1947. Για τον «Ριζοσπάστη» αρχίζει, για μια ακόμα φορά, η περίοδος της παρανομίας. Αυτήν τη φορά κράτησε 27 ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, παρά την απαγόρευση της κυκλοφορίας του, ο «Ριζοσπάστης» συνέχισε να κυκλοφορεί... Ηταν μαθημένος εξάλλου. Η περίοδος της νόμιμης επανέκδοσης είχε κρατήσει μόνο 20 μήνες. Από τις 15 Φλεβάρη του 1945 έως και την 18η Οκτώβρη του 1947. Κι αυτούς τους 20 μήνες τίποτα δεν ήταν ρόδινο. Αμέσως μετά την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία εκτός των άλλων βγήκε από τη μέση το ένοπλο τμήμα του λαϊκού κινήματος, ο ΕΛΑΣ, η τρομοκρατία που εξαπολύθηκε ενάντια στο λαϊκό κίνημα απογειώθηκε.

«Ποτέ έπειτα από την "απελευθέρωση" ο "Ριζοσπάστης" δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει στα χωριά και σχεδόν σε όλες τις κωμοπόλεις. Κατόπιν τον απέκλεισαν λίγο - λίγο από πολλές πόλεις και αργότερα από ολόκληρες περιοχές, πρώτα στη Θεσσαλία κι έπειτα στη Μακεδονία - Θράκη, την Πελοπόννησο. Δεν έμεινε παρά η "βιτρίνα" της πρωτεύουσας όπου ωστόσο σκοτώθηκε άνθρωπος από χίτικη περίπολο μόνο γιατί βρέθηκε ο "Ριζοσπάστης" στην τσέπη του. Και στο τέλος, το γνωστό ψήφισμα του Σοφούλη τον έκλεισε μαζί με την "Ελεύθερη Ελλάδα", για τέταρτη φορά στην ιστορία του.

Αλλά και οι άλλες διώξεις που είχε υποστεί πριν τον κλείσουν δεν ήταν μικρές. Τουλάχιστον τριακόσιες δίκες αντιμετώπισαν οι υπεύθυνοί του. Ο πρώτος απ' αυτούς έχει δικαστεί ερήμην σε 56 μήνες φυλακή και πολλά εκατομμύρια δραχμές πρόστιμο, χώρια οι πάρα πολλοί μήνες φυλακή που έχουν εξαγοραστεί. Ο δεύτερος βρίσκεται στις φυλακές με άλλη τόση περίπου φυλάκιση και είχαν οι μοναρχοφασίστες τη μικρότητα να του "καταργήσουν" το παράσημο που είχε πάρει στην πρώτη γραμμή του πυρός στο αλβανικό μέτωπο. Ο τρίτος υπεύθυνος βρίσκεται πάλι στη φυλακή, ενώ ο τέταρτος είναι δικασμένος ερήμην σε ενάμιση χρόνο για εξύβριση του προτέκτορα Γκρίσγουολντ. Το κύμα της "συνωμοσίας" του Ζέρβα στοίχισε στο "Ριζοσπάστη" τον πρώτο και κατόπιν τον δεύτερο αρχισυντάκτη του, τον αρχισυντάκτη του "Ρίζου της Δευτέρας" και περίπου 20 από τους πιο πεπειραμένους συντάκτες και μέλη του προσωπικού του. Την περασμένη χρονιά στον κάμπο της Θεσσαλίας, είχε χαθεί με μαρτυρικό θάνατο από το μαχαίρι του Αγγλου Τζορτζ Μίλερ, της συμμορίας του Σούρλα, ο πολιτικός του συντάκτης Κώστας Βιδάλης, συνεχίζοντας μέσα στις συνθήκες της αγγλοσαξονικής κατοχής τον κατάλογο των ηρώων του "Ριζοσπάστη", του Μαρουκάκη, του Κορνάρου, του Χατζήμαλη, του Σουργιαδάκη».

Το φύλλο της 18 Οκτώβρη 1947 με το οποίο γινόταν γνωστό ότι απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη»

Για το πώς έγινε κατορθωτό να κυκλοφορήσει ξανά ο «Ριζοσπάστης» ένα μόλις μήνα μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας του, είναι αποκαλυπτικό ένα άρθρο του Βασίλη Μπαρτζώτα, που γράφτηκε στις 8 Οκτώβρη του 1984, με αφορμή τα 10 χρόνια από τη νόμιμη επανέκδοσή του. Παραθέτουμε αποσπάσματα:

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ προετοίμασε και οργάνωσε την παράνομη έκδοση του "Ριζοσπάστη" ακόμα από τις αρχές του 1946 (...) Η Γραμματεία του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (όπως λεγόταν τότε η Γραμματεία της ΚΕ του ΚΚΕ) ανέθεσε σε μένα να προτείνω έναν σύντροφο που με τη βοήθεια του Κόμματος θα οργάνωνε, θα έφτιαχνε προσωπικά το παράνομο τυπογραφείο και θα ήταν έτοιμο σε ορισμένα χρονικά όρια, για να συνεχιστεί, αν χρειαστεί, παράνομα, η έκδοση του "Ριζοσπάστη".

Πρότεινα το σ. Γιώργη Γεωργίου, έναν ηρωικό σύντροφο, καπνεργάτη από την Καλλιράχη Θάσου, μέλος του ΚΚΕ από το 1926, που τον γνώρισα σαν στέλεχος του Κόμματος στα 1933-1934 στην Καβάλα, στην περίφημη εξέγερση των καπνεργατών της Καβάλας του Ιούλη 1933 και αργότερα κάναμε όλα τα χρόνια μαζί στην Ακροναυπλία. Είχε όλα τα προσόντα γι' αυτή την εξαιρετικά υπεύθυνη κομματική δουλιά, πιστός, δοκιμασμένος αγωνιστής, έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την υπόθεση του Κόμματος και πολύ ικανός σύντροφος.

Οι τρεις σύντροφοι της Γραμματείας της ΚΕ που ανέλαβαν την οργάνωση της εγκατάστασης του παράνομου τυπογραφείου συμφώνησαν ΟΛΟΙ με την πρότασή μου για τον σ. Γιώργη Γεωργίου. Σε μένα προσωπικά ανατέθηκε να προμηθευτώ όλα ό,τι χρειάζονται για τη λειτουργία του παράνομου τυπογραφείου (κάσες με στοιχεία, πιεστήριο, άλλα τεχνικά μέσα και μεγάλη ποσότητα χαρτιού). Αυτό έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα - τότε η ΚΟΑ του ΚΚΕ είχε μεγάλες δυνατότητες - και τα παρέδωσα στον ίδιο το Γ. Γεωργίου (πάρθηκαν, φυσικά, εξαιρετικά μέτρα για τη μεταφορά τους) όταν βρέθηκε το κατάλληλο σπίτι, σε μια μονοκατοικία στη συνοικία Ακαδημία Πλάτωνος.

Εγκαταστάθηκε εκεί ο σ. Γ. Γεωργίου μαζί με την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα δυο ανήλικα παιδιά του. Ο Γ. Γεωργίου, γερός άνδρας, στην ψυχή και στο σώμα, έσκαβε πολλά μερόνυχτα κάτω από το σπίτι, για να δημιουργήσει το υπόγειο - κρυψώνα, όπου εγκαταστάθηκε ο εκδοτικός μηχανισμός, το παράνομο τυπογραφείο της ΚΕ. Εμαθε και την τέχνη του τυπογράφου.

Ο Γ. Γεωργίου είχε δημιουργήσει στη συνοικία του εντύπωση φιλήσυχου ανθρώπου, εμπόρου λαδιού που ζούσε «ειρηνικά» με την οικογένειά του. Ηταν μια συνηθισμένη αστική οικογένεια! Κανείς από τους γείτονες δεν υποπτευόταν ότι το ανοιχτό για όλους αυτό σπίτι του Γεωργίου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κάποια παράνομη δουλιά! Το σπίτι το ήξερε μόνο ένα μέλος της Γραμματείας της ΚΕ που βοήθησε τον οικοδεσπότη να πάρει όλα τα πρακτικά μέτρα, με βάση την πείρα του παράνομου τυπογραφείου του ΚΚΕ στη μεταξική δικτατορία και τη γερμανοφασιστική κατοχή.

Από τους τελευταίους μήνες του 1946, το παράνομο τυπογραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ ήταν καθ' όλα έτοιμο για να αρχίσει. Εκεί στο τυπογραφείο της ΚΕ τυπώθηκε από τον σ. Γιώργη Γεωργίου, βγήκε και κυκλοφόρησε ο παράνομος "Ριζοσπάστης", αμέσως μόλις απαγορεύτηκε η νόμιμη κυκλοφορία του (...)

Στα στυγνά εκείνα χρόνια των διώξεων, των εκτελέσεων και του αφανισμού, ο σ. Γιώργης Γεωργίου τύπωνε τον "Ριζοσπάστη" και τον μετέφερε μόνος του στην Κεντρική Γιάφκα (στέκι), παίρνοντας όλα τα συνωμοτικά μέτρα, απ' όπου αλλάζοντας άλλες τρεις γιάφκες μεταφερόταν από αφοσιωμένους στο Κόμμα και έξυπνους συντρόφους και κυκλοφορούσε στην Αθήνα και όλη την Ελλάδα.

(...) Εξι χρόνια χρειάστηκαν για να ανακαλύψει η Ασφάλεια της Αθήνας το τυπογραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ που δούλευε ο σ. Γιώργης Γεωργίου. Απ' ό,τι ξέρω όχι μόνο από την ιστορία του δικού μας κόμματος, αλλά και άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διατηρηθεί ένα τέτοιο τυπογραφείο τόσα πολλά χρόνια! Κι όμως, ο σ. Γιώργης Γεωργίου κράτησε ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ, το σημαιοφόρο του Κόμματός μας, το "Ριζοσπάστη".

Το Σεπτέμβρη του 1953 η Ασφάλεια συνέλαβε όλη την οικογένεια του Γ. Γεωργίου. Τα δυο ανήλικα παιδιά του στάλθηκαν εξορία στη Λέρο, στο κολαστήριο για τα παιδιά, της περιβόητης βασίλισσας Φρειδερίκης. Ο σ. Γ. Γεωργίου και η γυναίκα του μαρτύρησαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Αντεξαν στα φοβερά βασανιστήρια. Ο Γ. Γεωργίου καταδικάστηκε κατά συγχώνευση σε 13 χρόνια και μεταφέρθηκε στις φυλακές Ιντζεδίν, μετά στην Αίγινα, στην Κέρκυρα, για να καταλήξει στα Βούρλα από όπου και δραπέτευσε στις 27 του Ιούλη 1955, μαζί με άλλους 26 συντρόφους του.

Ο σ. Γ. Γεωργίου δούλεψε στην παρανομία δύο χρόνια και τον Απρίλη 1957, στην προσπάθειά του να φύγει στο εξωτερικό για να συναντήσει την καθοδήγηση του ΚΚΕ, τον συνέλαβαν, τραυματισμένο, στο Σουφλί. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι "συνελήφθη άτομο αγνώστων στοιχείων που προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα". Τον μετέφεραν στην Ασφάλεια της Αλεξανδρούπολης. Εκεί ανακάλυψαν ότι πρόκειται για τον παλιό καπνεργάτη κομμουνιστή Γιώργη Γεωργίου. Η ληξιαρχική πράξη του θανάτου του έγραφε σαν αιτιολογία "υπέκυψε στα τραύματά του". Στην πραγματικότητα δολοφόνησαν το σ. Γιώργη Γεωργίου στην Ασφάλεια της Αλεξανδρούπολης. Οι αρχές δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να ειδοποιήσουν την εξόριστη οικογένειά του, που έμαθε την τραγική είδηση από τις εφημερίδες (...)».