Παρασκευή 4 Νοέμβρη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
«Ρίζα της ανεργίας το καπιταλιστικό κέρδος»

Πλούσια η συζήτηση στην εκδήλωση για την ανεργία με ομιλητή τον Ν. Χριστάνη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Σήμερα είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό να δυναμώσει ο δρόμος της πάλης που συνενώνει τον καθημερινό αγώνα για την απόκρουση της ολομέτωπης επίθεσης, με τον πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ανασύνταξη του κινήματος και η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Τα παραπάνω σημείωσε, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας το βράδυ της Τετάρτης στην εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, για την ανεργία.

Ο χώρος γέμισε από άνεργους, νέους ευέλικτα εργαζόμενους και ημιαπασχολούμενους που συζήτησαν για την ανεργία, την καθημερινή μάχη επιβίωσης που δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες αλλά και για τα προγράμματα διαχείρισης - ανακύκλωσης της ανεργίας.

Ο Νίκος Χριστάνης αναφέρθηκε διεξοδικά στις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία. Οπως σημείωσε, η ανεργία δεν είναι προσωρινό φαινόμενο, αλλά στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος: «Ανεργία υπάρχει γιατί οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες επενδύουν εκεί όπου μπορεί να έχουν μεγαλύτερα κέρδη και όχι για να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας. Σε αυτό τον "αγώνα δρόμου" μεταξύ τους δε διστάζουν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, να τις μεταφέρουν σε άλλη χώρα με πιο φθηνά μεροκάματα, με κρατικές επιδοτήσεις, ή ακόμα και σε άλλον κλάδο όπου εκτιμούν ότι θα έχουν μεγαλύτερη κερδοφορία. Δεν τους ενδιαφέρει, αν καταστρέφονται εργοστάσια, επιστημονικό και εργατικό δυναμικό», ενώ σημείωσε πως είναι «απαραίτητο στον καπιταλισμό να υπάρχει ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός, ένας στρατός από ανέργους, οι οποίοι αξιοποιούνται ως μοχλός πίεσης σε αυτούς που εργάζονται».


Εφερε ως παραδείγματα τον κλάδο της οικοδομής, όπου την ώρα που υπάρχει ανάγκη να γίνουν σύγχρονα έργα υποδομής (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά κ.ά.), έργα για τη στήριξη της αγροτικής παραγωγής και της βιομηχανίας, λαϊκής στέγης, έμπειροι τεχνίτες οικοδόμοι στενάζουν στην ανεργία, μηχανικοί γυρνούν με το μπλοκάκι στο χέρι και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το Ταμείο τους, σύγχρονα μηχανήματα σκουριάζουν στις μάντρες. Αντίστοιχα, μια σειρά εργοστάσια που συνδέονται με τον κλάδο των κατασκευών, χαλυβουργεία, εργοστάσια χρωμάτων, κλείνουν ή απολύουν. Αλλά και το παράδειγμα της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού που έκλειναν τα εργοστάσια την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως και της «βαριάς βιομηχανίας» του Τουρισμού, που, παρά τα τεράστια κέρδη, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εποχιακά, με ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Συνοψίζοντας, τόνισε: «Ανεργία υπάρχει γιατί η παραγωγή στο σύστημα που ζούμε έχει μοναδικό κίνητρο και κριτήριο το κέρδος, και όχι την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Και αυτό γιατί μια χούφτα κηφήνες κρατάνε στα χέρια τα κλειδιά της οικονομίας, την πραγματική δηλαδή εξουσία, που δεν είναι άλλη από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Εδώ βρίσκεται η πηγή του προβλήματος και εδώ μπορεί να δοθεί και η λύση του, η οριστική απαλλαγή από το βραχνά της ανεργίας. Η διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα βρίσκεται στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. (...) Η μοναδική διέξοδος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η κοινωνικοποίηση του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η ανάπτυξή τους με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Αυτό προϋποθέτει ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, προϋποθέτει λαϊκή εξουσία...».

Καταλήγοντας, τόνισε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή και νέες αυταπάτες, ενώ αναφέρθηκε στην ανάγκη να ενισχυθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με νέες δυνάμεις, να δυναμώσουν οι αγώνες που στο επίκεντρό τους θα βάλουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, μαζί με την οργάνωση της πάλης για μέτρα ανακούφισης των ανέργων.

Η παγίδα της «κοινωνικής οικονομίας»

Στην συζήτηση που ακολούθησε, οι ερωτήσεις και οι παρεμβάσεις στάθηκαν κυρίως στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας («απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», «κοινωφελής εργασία» κ.τ.λ.) που προωθεί η κυβέρνηση, και την πείρα που έχει προκύψει από την εφαρμογή τους. Οπως αναδείχθηκε, στα προγράμματα αυτά ανακυκλώνεται η τεράστια στρατιά των ανέργων για να τροφοδοτούν το κεφάλαιο και το κράτος - εργοδότη, με φτηνό εργατικό δυναμικό. Οχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ικανοποιητικούς όρους δουλειάς και αμοιβής, αλλά επιπλέον αποτελούν μηχανισμό πίεσης για τη συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους στο σύνολο του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

Επίσης, άνοιξε η συζήτηση για τον ύπουλο ρόλο της«Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας». Οπως είπε ο Ν. Χριστάνης, επιχειρούν να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι «η εργατική τάξη δεν χρειάζεται να οργανώνεται ενάντια στο κεφάλαιο, τους εκμεταλλευτές της, μέχρι να τους ανατρέψει και να καταργήσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αρκεί να στήσει πολλές "κοινωνικές" ή "συνεταιριστικές" επιχειρήσεις δίπλα στους επιχειρηματικούς ομίλους, που κάνουν κουμάντο στην οικονομία και όλα θα λυθούν ως διά μαγείας!

Αυτό που δεν λένε, βέβαια, η κυβέρνηση και ο νομοθέτης, είναι ότι η ανάπτυξη της "κοινωνικής οικονομίας" αποτελεί έναν από τους διαχρονικούς στόχους των ίδιων των κεφαλαιοκρατών και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά αλλαγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επικαιροποιεί παλιότερο νόμο του ΠΑΣΟΚ και είναι σύμφωνο με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ. (...)

Οι κινήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση, την Τοπική Διοίκηση και μέρος των πρώην εργαζομένων, με τη στήριξη επιχειρηματικών κύκλων, για την επαναλειτουργία επιχειρήσεων, που καταστράφηκαν από τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό, όπως η "Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία", είναι ενδεικτικές.

Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται η πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει την επέκταση της "κοινωνικής οικονομίας" σε πολλούς κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας, παρουσιάζοντάς την ως ένα "άλλο" μοντέλο, που οργανώνεται από ιδιώτες, αλλά διαφέρει από τον κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σε αυτά της τα σχέδια προσπαθεί να στρατεύσει εργαζόμενους και ανέργους, εμφανίζοντας την "κοινωνική οικονομία" και ως μέσο ανάσχεσης και αντιμετώπισης της ανεργίας (...) τάχα συλλογική, εργατική ιδιοκτησία, ενώ είναι καπιταλιστική.

(...) Απορρίπτουμε αυτά τα ιδεολογήματα, γιατί συνιστούν μια εξαιρετικά επικίνδυνη παγίδα, πολιτική, ιδεολογική και οικονομική, σε βάρος των ανθρώπων, που κυριολεκτικά αισθάνονται πνιγμένοι και πιάνονται από τα μαλλιά τους. Αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να καλλιεργήσει προσμονή και αυταπάτες στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων ότι λύση στο πρόβλημά τους θα δώσει η ανάπτυξη της "επιχειρηματικότητας", η μετατροπή δηλαδή των ίδιων σε επιχειρηματίες.

Ο,τι σάπιο, ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στην καπιταλιστική οικονομία θα αναπαραχθεί με ακόμα πιο ανεξέλεγκτο τρόπο στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας. Τα πάντα: κερδοφορία, ρουσφετολογία, διαφθορά, δημιουργία σύγχρονων δικτύων εξαγοράς συνειδήσεων», σημείωσε χαρακτηριστικά.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ