• ΗΠΑ - «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ»: Καταλύτης παραπέρα όξυνσης των επικίνδυνων ανταγωνισμών για τη διεθνή πρωτοκαθεδρία
• ΣΥΡΙΑ - ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΣΑΝΤ: Η ...«ελπίδα», η «ειρήνη» και η «ευημερία» έγιναν ένας νέος κύκλος αίματος και κατοχής
• ΘΡΙΑΣΙΟ ΠΕΔΙΟ: Αναβαθμίζονται και «τρέχουν» επικίνδυνοι σχεδιασμοί χρόνων
• ΡΩΣΙΑ - ΙΝΔΙΑ: Αναβάθμιση συνεργασίας με επίκεντρο την Ενέργεια και εμπορικούς διαδρόμους που «αλλάζουν το παιχνίδι»

2025 The Associated Press. All

«Πυξίδα» και καταλύτης για τους εντεινόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε όλα τα πεδία και με όλα τα μέσα...

Μέσα στις 33 σελίδες του κειμένου του Λευκού Οίκου αποτυπώνεται η προετοιμασία των ΗΠΑ για την ολόπλευρη όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού σε όλα τα πεδία - στρατιωτικά, οικονομικά, εμπορικά - και με όλες τις μορφές, για τον ορυκτό πλούτο, τις αγορές, τους στρατηγικής σημασίας δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, για το προβάδισμα στις νέες τεχνολογίες και στην πολεμική προπαρασκευή.

Πίσω από το προσωπείο του δήθεν «φιλειρηνιστή» Προέδρου Τραμπ και της δήθεν απόρριψης μακρόχρονων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο, κρύβονται στην πραγματικότητα η προετοιμασία και οι σχεδιασμοί που αντικειμενικά οδηγούν σε κλιμάκωση και των πολέμων σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Καθόλου τυχαία, μέσα από την ίδια «Στρατηγική» των ΗΠΑ και στις αντιδράσεις που ακολούθησαν αποτυπώθηκε και η όξυνση των αντιθέσεων μέσα στο ευρωατλαντικό μπλοκ, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο άλλωστε, το κείμενο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «θέλουμε να αναπτύξουμε τον πιο ισχυρό, θανατηφόρο και τεχνολογικά προηγμένο στρατό στον κόσμο, ώστε να προστατεύουμε τα θεμελιώδη, ζωτικά εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ», όπως και «να ανακόψουμε και να αντιστρέψουμε τη συνεχιζόμενη ζημιά που προκαλούν ξένοι παράγοντες στην αμερικανική οικονομία».

Αντίστοιχα τίθενται στόχοι για διατήρηση ή κατάκτηση της παγκόσμιας υπεροχής στο πυρηνικό οπλοστάσιο, στην οικονομία, στη βιομηχανική βάση, στον ενεργειακό τομέα, στην επιστήμη, στην τεχνολογία και την Τεχνητή Νοημοσύνη - σε όλα τα πεδία δηλαδή που έχουν βγει τα μαχαίρια μεταξύ των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μπλοκ...

Μεταξύ άλλων δικαιολογούνται έτσι οι επενδύσεις ενός τρισ. δολαρίων στις πολεμικές βιομηχανίες, μέρος του οποίου είναι τα σχέδια για τη δημιουργία του λεγόμενου αντιπυραυλικού «Χρυσού Θόλου», ενώ τίθεται ο στόχος να γίνουν οι ΗΠΑ «η πιο ισχυρή, η πιο δυναμική, η πιο καινοτόμος και η πιο προηγμένη οικονομία» του κόσμου.

Στο έδαφος της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά και της προετοιμασίας για το ενδεχόμενο γενικευμένων πολεμικών αναμετρήσεων, η κυβέρνηση Τραμπ θέτει στόχους για επαναφορά της βαριάς βιομηχανίας στο αμερικανικό έδαφος, με σκοπό την «εξάλειψη οικονομικών και στρατιωτικών εξαρτήσεων».

Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «η αμερικανική εθνική ισχύς εξαρτάται από έναν ισχυρό βιομηχανικό τομέα ικανό να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις παραγωγής και σε καιρούς ειρήνης και σε καιρούς πολέμου», ενώ παράλληλα απαιτείται «αμυντική βιομηχανική ικανότητα και δυνατότητα παραγωγής στη βάση άμυνας».

Σε ό,τι αφορά την οικονομική ασφάλεια, τονίζεται πως οι ΗΠΑ θα δώσουν προτεραιότητα σε μία νέα ισορροπία εμπορικών σχέσεων με έμφαση στη μείωση των εμπορικών ελλειμμάτων, άρσης «εμποδίων» στις εξαγωγές τους, τερματισμό μη ανταγωνιστικών πρακτικών που «βλάπτουν αμερικανικές βιομηχανίες και εργαζόμενους». Ως «προτεραιότητες» βαφτίζονται «οι δικές μας βιομηχανίες, η δική μας εθνική ασφάλεια».

Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην εξασφάλιση πρόσβασης των αμερικανικών μονοπωλίων σε πρώτες ύλες και κρίσιμα υλικά (π.χ. «σπάνιες γαίες» που χρησιμοποιούνται από τα τεχνολογικά μονοπώλια, στις οποίες υπάρχει μεγάλη «εξάρτηση» από την Κίνα).

Παράλληλα αναδεικνύεται η επιδίωξη να αποκτήσουν οι ΗΠΑ «τον πιο σθεναρό, παραγωγικό, καινοτόμο τομέα Ενέργειας», που δεν θα τροφοδοτεί μόνο την αμερικανική οικονομική ισχύ, αλλά θα αναδειχθεί σε «μία από τις πιο μεγάλες εξαγωγικές βιομηχανίες της Αμερικής».

Επιπλέον τίθεται ο στόχος να παραμείνουν οι ΗΠΑ «η πιο προηγμένη και η πιο καινοτόμος χώρα» σε επίπεδο επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, ιδιαίτερα σε «Τεχνητή Νοημοσύνη, βιοτεχνολογία, κβαντική πληροφορική», για τον πολλαπλασιασμό των τεράστιων κερδών των μεγάλων αμερικανικών τεχνολογικών μονοπωλίων, αλλά και συνολικότερα για τη διατήρηση προβαδίσματος σε έναν κρίσιμο τομέα, στον οποίο ενισχύεται ορμητικά η Κίνα.

Σε μια αποτύπωση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που διαπερνούν και την αστική τάξη των ΗΠΑ, το κείμενο της κυβέρνησης Τραμπ απορρίπτει ως «καταστροφικές» τις «πράσινες» πολιτικές, εκτιμώντας πως αυτές τελικά «έκαναν μεγάλο κακό στην Ευρώπη, απειλούν τις ΗΠΑ και επιχορηγούν τους αντιπάλους μας».

Σε ό,τι αφορά τις διεθνείς «προτεραιότητες» των ΗΠΑ:

- Ως «κορυφαία προτεραιότητα» της εξωτερικής πολιτικής περιγράφεται η «αποκατάσταση της αμερικανικής υπεροχής στο δυτικό ημισφαίριο», δηλαδή σε όλη την αμερικανική ήπειρο, μέσα από ένα «επικαιροποιημένο» Δόγμα Μονρόε (το δόγμα του 1823 με το οποίο σταδιακά οι ΗΠΑ αντικατέστησαν τις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις στην ήπειρο), με στόχο την αντιμετώπιση κυρίως της αυξανόμενης κινεζικής επιρροής σε κρίσιμες ζώνες και υποδομές της Λατινικής Αμερικής.

Καθώς η Λατινική Αμερική αποκτά αυξανόμενη σημασία για τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, το Δυτικό Ημισφαίριο κηρύσσεται περιοχή που θα πρέπει «να μείνει ελεύθερη από εχθρική ξένη διείσδυση». Αξίζει να επισημανθεί ότι η Κίνα είναι πλέον ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Νότιας Αμερικής και δεύτερος - μετά τις ΗΠΑ - συνολικά στην Κεντρική Αμερική, στη Νότια Αμερική και στην Καραϊβική.

Οπως συμβαίνει και με την τρέχουσα επιθετικότητα των ΗΠΑ εναντίον της Βενεζουέλας, με κινητοποίηση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων, το κείμενο αναπαράγει τα προσχήματα περί καταπολέμησης της διακίνησης ναρκωτικών και αντιμετώπισης της μαζικής μετανάστευσης.

- Η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, με επίκεντρο τη Νότια Κινεζική Θάλασσα και την Ταϊβάν, κατατάσσεται τεχνηέντως «δεύτερη» στη λίστα, μολονότι παραμένει η πρώτη προτεραιότητα της Ουάσιγκτον για την αντιπαράθεσή της με την Κίνα.

Διόλου τυχαία τονίζεται πως στον Ινδο-Ειρηνικό «παράγεται σχεδόν το μισό παγκόσμιο ΑΕΠ» από άποψη αναλογικής αγοραστικής δύναμης και το 1/3 του διεθνούς ΑΕΠ από αριθμητική άποψη. Χαρακτηρίζεται δε η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού «μεταξύ των οικονομικών και γεωπολιτικών πεδίων - κλειδιά του επόμενου αιώνα».

Η αναβάθμιση της Κίνας αντιμετωπίζεται ξεκάθαρα ως «απειλή» για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, θεωρώντας πως η σχέση που αναπτύσσεται πλέον μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αφορά σχέση «σχεδόν ομότιμων χωρών».

Τονίζεται πως οι ΗΠΑ επιθυμούν «να σταματήσουν ή και να αναστρέψουν τη συνεχιζόμενη βλάβη που προκαλούν ξένοι παράγοντες στην αμερικανική οικονομία, διατηρώντας την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού ελεύθερη και ανοικτή», με ελεύθερη ναυσιπλοΐα σε «όλες τις κρίσιμες ναυτιλιακές γραμμές», με «διατήρηση αξιόπιστων γραμμών εφοδιασμού και πρόσβαση σε κρίσιμα υλικά».

- Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, αναφέρεται ότι παραμένει «στρατηγικά και πολιτισμικά ζωτική» για τις ΗΠΑ, αλλά «είναι αμφίβολο αν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θα διαθέτουν στο μέλλον οικονομίες και στρατούς αρκετά ισχυρούς ώστε να παραμείνουν αξιόπιστοι σύμμαχοι». Με τη νέα στρατηγική οι ΗΠΑ αυξάνουν τις πιέσεις στους Ευρωπαίους «συμμάχους» να αναλάβουν εκείνοι το βάρος της «άμυνάς» τους, και σ' αυτήν την κατεύθυνση να αποδεχτούν τον συμβιβασμό με τη Ρωσία.

Αντίστοιχα, ως μοχλός στις πιέσεις από την πλευρά της Ουάσιγκτον αξιοποιείται η κριτική για τη διαχείριση της μετανάστευσης, για τις «ελευθερίες», και τους «κινδύνους» για τη «δυτική ταυτότητα».

Σε μία πιο εκτενή εκδοχή του κειμένου της «Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας» που επικαλείται το Defence One, αναφέρεται πως υπάρχει μικρή λίστα ευρωπαϊκών χωρών (Ουγγαρία, Αυστρία, Ιταλία, Πολωνία) με ατζέντα «αξιών» ανάλογες με αυτές της κυβέρνησης Τραμπ και με τις οποίες θα επιδιωχθεί στενότερη συνεργασία «και εάν χρειάζεται» θα πειστούν «να αποχωρήσουν από την ΕΕ».

- Σχετικά με τη Ρωσία οι ΗΠΑ επιλέγουν «να επανεγκαθιδρύσουν τη στρατηγική σταθερότητα», κάτι που εντείνει τους ευρωατλαντικούς κλυδωνισμούς, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Ο απώτερος στόχος αυτής της επιλογής είναι βεβαίως η προσπάθεια της κυβέρνησης Τραμπ για υπονόμευση της στρατηγικής σχέσης Ρωσίας - Κίνας.

- Σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή, επιδιώκεται η αποτροπή «ξένης κυριαρχίας» από «αντίπαλη» δύναμη. Αναφέρεται δε ότι θα επιχειρηθεί η ανάσχεση της διαιώνισης «κοστοβόρων, αιώνιων πολέμων», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Τραμπ μαζί με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνο ρίχνουν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» σε όλη την περιοχή, όπως με τις επιθέσεις που εξαπέλυσαν εναντίον του Ιράν και των πυρηνικών του εγκαταστάσεων, με τη διαιώνιση της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και με τις «πλάτες» στις επιθέσεις του Ισραήλ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη κ.α.

Στη βάση αυτών των επιδιώξεων, εξάλλου, δεν παραλείπεται η σημασία περαιτέρω προβολής και προώθησης της αμερικανικής «ήπιας ισχύος» (soft power) στο εξωτερικό.

Η «Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ» που δημοσίευσε η κυβέρνηση Τραμπ, ως συνέχεια και παραπέρα κλιμάκωση όλων των προηγούμενων, επιβεβαιώνει ότι η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών γεννά νέους κινδύνους για τους λαούς.

Ταυτόχρονα αναδεικνύει την αναγκαιότητα του δρόμου για την ανατροπή του καπιταλισμού που σάπισε.

Οπως σημειώνουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο, «οι ΗΠΑ, που διατηρούν ακόμα την πρωτοκαθεδρία, προσπαθούν να ανακόψουν την τάση αλλαγής συσχετισμού προς όφελος της Κίνας (...) Η πολιτική των ΗΠΑ οξύνει τις αντιθέσεις μέσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και οδηγεί σε επιδείνωση των σχέσεων των ΗΠΑ με την ΕΕ, τον Καναδά, την Αυστραλία. Οξύνει τις ενδοαστικές αντιθέσεις και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, που αντανακλώνται και στις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα (...) Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μπορεί να διευρύνει υπάρχουσες ρωγμές στον ευρωατλαντικό άξονα τα επόμενα χρόνια (...) σε αυτές τις συνθήκες, όλο και λιγότερο μετράνε για τα αστικά κράτη τα διπλωματικά μέσα και παίρνουν προτεραιότητα οι εμπορικοί - οικονομικοί πόλεμοι καθώς και η πολεμική προετοιμασία».

Ο Ελληνας ΥΠΕΞ σε συνάντηση με τον τζιχαντιστή «μεταβατικό» πρόεδρο της Συρίας

Εναν χρόνο αργότερα, η Συρία και ο λαός της παραμένουν στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Η χώρα παραμένει σκορπισμένη σε σφαίρες επιρροής. Η παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων δεν μειώθηκε, προσαρμόστηκε. Ορισμένες ξένες βάσεις άλλαξαν χέρια. Η Συρία εξακολουθεί να είναι ένας γεωπολιτικός κόμβος όπου συγκρούονται τα συμφέροντα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ισραήλ και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Η ανατροπή του Ασαντ από τους τζιχαντιστές με τη στήριξη των ευρωατλαντικών δεν έφερε ούτε ειρήνη ούτε σταθερότητα. Εφερε έναν νέο γύρο ανακατατάξεων. Η χώρα παραμένει τεμαχισμένη, με ξένα στρατεύματα να κατέχουν μεγάλα τμήματα του εδάφους της, με σφαγές μειονοτήτων που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, με μια οικονομία σε ερείπια και έναν λαό που το 90% του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Τον Ιούλη του 2025, νέος κύκλος βίας ξέσπασε στη Σουέιντα, στον νότο, εναντίον της κοινότητας των Δρούζων. Εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ κατήγγειλαν επιθέσεις που οδήγησαν στον θάνατο 1.000 ανθρώπων, περιλαμβανομένων 539 αναγνωρισμένων Δρούζων αμάχων, ανάμεσά τους 39 γυναίκες και 21 παιδιά. Η Διεθνής Αμνηστία τεκμηρίωσε 46 εξωδικαστικές εκτελέσεις Δρούζων από κυβερνητικές δυνάμεις και συνδεδεμένες ομάδες, σε δημόσιες πλατείες, σπίτια, νοσοκομεία, ακόμα και σχολεία.

Παράλληλα, ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ασφαλείας στα Υψίπεδα του Γκολάν, που είχε καθοριστεί με τη συμφωνία του 1974 υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο. Ο Νετανιάχου δήλωσε ότι η συμφωνία «κατέρρευσε» και διέταξε την κατάληψη της ζώνης ως «προσωρινό αμυντικό μέτρο», χωρίς να δώσει ημερομηνία αποχώρησης. Από τότε, το Ισραήλ έχει κατασκευάσει τουλάχιστον εννέα στρατιωτικές βάσεις σε συριακό έδαφος, επεκτείνοντας την κατοχή του κατά περίπου 420 τετραγωνικά χιλιόμετρα πέραν της ζώνης ασφαλείας. Κάτοικοι της περιοχής κατήγγειλαν εκτοπισμούς, έρευνες σε σπίτια και απαγωγές Σύρων πολιτών από τις ισραηλινές δυνάμεις. Τον Δεκέμβριο του 2025, ισραηλινές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιδρομή στο χωριό Μπέιτ Τζιν, σκοτώνοντας δεκάδες Σύρους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών.

Η Τουρκία αναδείχθηκε σε βασικό υποστηρικτή του καθεστώτος Σαράα, επιδιώκοντας να εδραιώσει τον ρόλο της ως κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή. Τον Αύγουστο του 2025, οι δύο χώρες υπέγραψαν στρατιωτική συμφωνία που προβλέπει την παροχή οπλικών συστημάτων και εξοπλισμού, καθώς και την εκπαίδευση του συριακού στρατού. Ηδη, τουρκικής κατασκευής τεθωρακισμένα έχουν παραδοθεί στον συριακό στρατό.

Ο Σαράα στον Λευκό Οίκο

Η Τουρκία συνεχίζει παράλληλα τις επιχειρήσεις εναντίον των κουρδικών Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) στη βορειοανατολική Συρία. Από τον Νοέμβριο του 2024, τουρκικές δυνάμεις και ο SNA έχουν καταλάβει πρόσθετες περιοχές, εκτοπίζοντας περίπου 100.000 Κούρδους. Ο Ερντογάν έχει απειλήσει με στρατιωτική επέμβαση αν οι δυνάμεις του SDF δεν αφοπλιστούν και δεν ενσωματωθούν στον συριακό στρατό.

Παρά την πτώση του συμμάχου της, η Ρωσία συνεχίζει να διατηρεί στρατιωτική παρουσία στη Συρία. Οι βάσεις στο Χμεϊμίμ και την Ταρτούς παραμένουν ενεργές, ενώ η Μόσχα ενισχύει την παρουσία της στο αεροδρόμιο Καμισλί στη βορειοανατολική Συρία, με προηγμένα συστήματα αεράμυνας και ηλεκτρονικού πολέμου. Τον Οκτώβριο του 2025, ο Σαράα επισκέφθηκε τη Μόσχα για συνομιλίες με τον Πούτιν, όπου συζητήθηκε το μέλλον των ρωσικών βάσεων, η ενεργειακή συνεργασία και η ανασυγκρότηση του συριακού στρατού.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ φαίνεται να πιέζει τις ΗΠΑ να επιτρέψουν στη Ρωσία να διατηρήσει τις βάσεις της στη Συρία, ως αντίβαρο στη διευρυνόμενη τουρκική επιρροή.

Η Ρωσία φέρεται επίσης να προετοιμάζει την επιστροφή της στο νότιο τμήμα της Συρίας. Το 2018, το Ισραήλ και η Ρωσία είχαν καταλήξει σε μια άτυπη συμφωνία που επέτρεπε στις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις υπό τον Ασαντ να επανέλθουν στα σύνορα με τα Υψίπεδα του Γκολάν, με την προϋπόθεση ότι η Ρωσία θα διασφάλιζε την απουσία ιρανικών και δυνάμεων της Χεζμπολάχ. Σήμερα, η Μόσχα εμφανίζεται έτοιμη να βοηθήσει τόσο τη νέα συριακή ηγεσία όσο και το Ισραήλ στον νότο, εξασφαλίζοντας αυτή τη ζώνη και αποτρέποντας οποιονδήποτε παίκτη από το να αποκτήσει απόλυτο έλεγχο. Σύμφωνα με ρωσικά δημοσιεύματα, πηγή που συμμετείχε στη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Ασααντ Αλ-Σιμπάνι με τη συριακή διασπορά, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα τον Αύγουστο του 2025, υποστηρίζει ότι η μεταβατική κυβέρνηση της Συρίας ενδιαφέρεται για την επιστροφή των ρωσικών στρατονομικών περιπολιών στις νότιες επαρχίες της χώρας.

Για τη Δαμασκό, η επιστροφή της Ρωσίας στον νότο αποτελεί μέσο για να περιοριστεί η περαιτέρω ισραηλινή διείσδυση. Αντίστροφα, για το Ισραήλ, μια διαρκής ρωσική παρουσία λειτουργεί ως στρατηγικό αντίβαρο στην επεκτεινόμενη επιρροή της Τουρκίας στη χώρα. Οπως ανέφερε το Reuters, το Ισραήλ έχει πιέσει τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τη Συρία αδύναμη, εν μέρει επιτρέποντας στη Ρωσία να κρατήσει τις στρατιωτικές της βάσεις εκεί, ως αντίβαρο στη διεύρυνση του τουρκικού αποτυπώματος.

Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ και οι ευρωατλαντικοί σύμμαχοί τους προχώρησαν σε πλήρες «ξέπλυμα» του Σαράα. Τον Νοέμβριο του 2025, ο άλλοτε «τρομοκράτης» με επικήρυξη 10 εκατομμυρίων δολαρίων έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον Τραμπ, ο οποίος τον χαρακτήρισε «σκληρό» ηγέτη που «κάνει πολύ καλή δουλειά». Ηταν η πρώτη επίσκεψη Σύρου Προέδρου στον Λευκό Οίκο από την ανεξαρτησία της χώρας το 1946.

Ο Τραμπ χαιρετήθηκε στην κεντρική είσοδο του Λευκού Οίκου με τον πρώην τζιχαντιστή, και ως αποτέλεσμα της συνάντησης, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε ότι αίρει τις οικονομικές κυρώσεις που προκαλούσαν οικονομική ασφυξία στη Συρία επί προεδρίας Μπασάρ Ασαντ.

Σύμφωνα δε με δηλώσεις Σύρου αξιωματούχου στο Γαλλικό Πρακτορείο, κατά την επίσκεψη Σαράα στις ΗΠΑ θα μπορούσε να υπογραφεί και συμφωνία για τη δημιουργία αμερικανικής στρατιωτικής βάσης κοντά στη Δαμασκό, τάχα για «συντονισμό» της «ανθρωπιστικής βοήθειας» και της «παρατήρησης εξελίξεων μεταξύ Συρίας και Ισραήλ». Στο «τραπέζι» παραμένει σχέδιο χρηματοδότησης της ανοικοδόμησης της Συρίας ύψους εκατοντάδων δισ. δολαρίων από αμερικανικά μονοπώλια.

Στο «ξέπλυμα» του Σαράα έχουν συμμετάσχει σειρά ευρωατλαντικών κυβερνήσεων, που έσπευσαν είτε να επισκεφθούν τη Δαμασκό από τις πρώτες βδομάδες μετά την ανάδειξή του σε «μεταβατικό» πρόεδρο, είτε να τον υποδεχθούν. Ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, με τον Ελληνα ΥΠΕΞ, Γιώργο Γεραπετρίτη, να επισκέπτεται τη Δαμασκό από τον Φλεβάρη, κάνοντας λόγο στις συζητήσεις του με τον Σαράα για μια νέα, «συμπεριληπτική» και «ανεκτική» κυβέρνηση στη Συρία. Ακολούθησε η υποδοχή του Ασααντ Αλ-Σιμπάνι στην Αθήνα τον Αύγουστο, για να συζητήσουν με τον Ελληνα ομόλογό του την προώθηση τριμερούς σχήματος Ελλάδας - Συρίας - Κύπρου. Νωρίτερα, τον Μάη, σε παρέμβασή του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Γεραπετρίτης εξέφρασε μάλιστα «τη βούληση της Ελλάδας να συμβάλει περαιτέρω στην ανοικοδόμηση της Συρίας», επιβεβαιώνοντας έτσι τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης να συμμετέχει στο πολυεπίπεδο παζάρι που διεξάγεται πάνω από τα συντρίμμια της Συρίας.

Αλλωστε, η εμπλοκή της χώρας μας στο μακελειό της Συρίας έχει ιστορικό, καθώς στο πλαίσιο των πρώτων μεγάλων πυραυλικών επιθέσεων που είχαν πραγματοποιήσει το 2018 ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία στη Συρία, είχε παίξει σημαντικό ρόλο η αμερικανοΝΑΤΟική βάση της Σούδας στην Κρήτη.

Ενώ οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαγκωνίζονται για επιρροή, ο συριακός λαός υποφέρει. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΑΕΠ της χώρας έχει συρρικνωθεί κατά περισσότερο από 50% από το 2010. Το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα έπεσε σε μόλις 830 δολάρια το 2024, πολύ κάτω από το όριο για χώρες χαμηλού εισοδήματος. Το 90% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ένας στους τέσσερις Σύρους είναι άνεργος.

Εκθεση του UNDP προειδοποιεί ότι με τους τρέχοντες ρυθμούς ανάπτυξης (1,3% ετησίως), η συριακή οικονομία θα χρειαστεί 55 χρόνια για να επιστρέψει στα προ της σύγκρουσης επίπεδα. Το κόστος ανοικοδόμησης εκτιμάται σε τουλάχιστον 216 δισεκατομμύρια δολάρια, δεκαπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας. Το 80% της ενεργειακής παραγωγής έχει χαθεί, το 70% των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής και των γραμμών μεταφοράς έχει καταστραφεί, ενώ πάνω από το μισό του πληθυσμού δεν έχει καθημερινή πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Εναν χρόνο μετά την ανατροπή του Ασαντ, η Συρία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των καταστροφικών συνεπειών της εμπλοκής στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι Ευρωατλαντικοί, που χαιρέτισαν την «ιστορική ευκαιρία» της πτώσης του καθεστώτος, συνεχίζουν να «ξεπλένουν» τους τζιχαντιστές που χρηματοδότησαν και εξόπλισαν επί χρόνια, ενώ το Ισραήλ και η Τουρκία κατέχουν μεγάλα τμήματα της χώρας και η Ρωσία διατηρεί τις βάσεις της.

Η υπόσχεση για «ειρήνη, δικαιοσύνη και αρμονική συνύπαρξη» που διατύπωσε ο Σαράα στην επέτειο του ενός έτους, ηχεί κούφια για τις οικογένειες των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων, για τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων από τα σπίτια τους, για όλο τον λαό που παλεύει να επιβιώσει σε μια κατεστραμμένη χώρα. Η Συρία του 2025 δεν είναι η «ελεύθερη» χώρα που υποσχέθηκαν οι υποστηρικτές της ανατροπής. Παραμένει ένα πεδίο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου ο λαός πληρώνει το τίμημα.

Σειρά έχει - σύμφωνα με δημοσιεύματα - η παραχώρηση τμήματος του υπάρχοντος λιμανιού της Ελευσίνας. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι εντός του 1ου τριμήνου του 2026 το Υπερταμείο, στο οποίο υπάγεται ο Οργανισμός Λιμένα Ελευσίνας, θα προχωρήσει σε διαγωνιστική διαδικασία για την υποπαραχώρηση τμημάτων του Οργανισμού, με κεντρικό άξονα τη χερσαία έκταση στη θέση Βλύχα. Πρόκειται για μια κίνηση που συνδέεται άμεσα με τα παραπάνω σχέδια. Πληροφορίες μάλιστα κάνουν λόγο για ύπαρξη σχετικής ρήτρας προς τους ενδιαφερόμενους επενδυτές η οποία θα αφορά την κατοχή γειτονικών εκτάσεων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κι άλλες αμερικανικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Αποθήκες στη Βλύχα, όπως και σε άλλα σημεία του Θριασίου, έχει το αμερικανικό fund HIG. Στη συγκεκριμένη εταιρεία ανήκουν πλέον οι εγκαταστάσεις της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, όπου περιλαμβάνεται και λιμενική εγκατάσταση. Παράλληλα, και μεγάλες ελληνικές εταιρείες έχουν μεγάλη δραστηριότητα και κατέχουν εκτάσεις στην περιοχή, όπως η «Helleniq Energy». Ακόμα, παραμένει ανοιχτή η συζήτηση για την τύχη των εγκαταστάσεων της πρώην Χαλυβουργικής, που επίσης αφορούν πρόσβαση στη θάλασσα και λιμενικές υποδομές.

Σε κάθε περίπτωση, η μετατροπή του λιμανιού και του παραλιακού μετώπου της περιοχής σε αντίβαρο στον έλεγχο του ΟΛΠ από την κινεζική COSCO, που είναι ομολογημένος στόχος, επισπεύδεται. Οι αυξανόμενες αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Κίνας για την πρωτοκαθεδρία, ο ευρωατλαντικός σχεδιασμός και η «Στρατιωτική Σέγκεν», για την «απελευθέρωση» της στρατιωτικής κινητικότητας σε όλο το μήκος και το πλάτος της ΕΕ, επιβάλλουν ανάμεσα σε άλλα αυτήν την επιτάχυνση.

Ωστόσο, το μπάσιμο σημαντικών υποδομών στις συμπληγάδες μεγάλων συμφερόντων δεν ξεκίνησε τώρα. Εχει βαθύνει βήμα - βήμα τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης, όπου συμπλέουν όλα τα αστικά κόμματα.

Η παράδοση των Ναυπηγείων Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ από την κυβέρνηση της ΝΔ πάτησε στο έδαφος που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρότερη παράδοση των Ναυπηγείων Σύρου αλλά και προεργασία για τη νέα συμφωνία. Διόλου τυχαία, ο τότε υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης αναγνώρισε τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεπούλημα των ναυπηγείων. Να σημειωθεί ότι η συμφωνία για τα ναυπηγεία ακολούθησε την υπογραφή της νέας «Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας» Ελλάδας - ΗΠΑ, που επίσης αποτελεί επέκταση της προηγούμενης, επί ΣΥΡΙΖΑ. Οσον αφορά τον σκοπό της επένδυσης της ΟΝΕΧ, την οποία επιχορηγεί το αμερικανικό ταμείο «US International Development Finance Corporation» (DFC), ήταν εξαρχής σαφής. Οπως χαρακτηριστικά σημείωνε ο Π. Ξενοκώστας, επικεφαλής της ONEX, «θέλουμε να αναγεννήσουμε τη βιομηχανική τεχνολογική παραγωγή στρατηγικών υποδομών, όπως είναι η ναυπηγική βιομηχανία και οι αμυντικές τεχνολογίες στην Ελλάδα, η οποία χώρα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Υποδομές τόσο σημαντικές να διατηρηθούν κάτω από τη δυτική επιρροή».

Ο «Κάθετος Διάδρομος» φυσικού αερίου, όπου ως πύλη - σημείο έναρξης προσδιορίζεται η Ελευσίνα, ξεκίνησε να σχεδιάζεται εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Το 2014, επί κυβέρνησης Σαμαρά, και ενώ στην Ουκρανία βρισκόταν σε εξέλιξη η ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ - ΕΕ που οδήγησε στο πραξικόπημα, έγινε η πρώτη κοινή διακήρυξη των υπουργών Ενέργειας Ελλάδας - Ρουμανίας - Βουλγαρίας για την ανάπτυξή του «Κάθετου Διαδρόμου». Στη συνέχεια προωθήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πριν ξαναπάρει τη σκυτάλη η ΝΔ. Σήμερα τα σχέδια προχωράνε στο φόντο της απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο και των συμφωνιών εισαγωγής αμερικανικού LNG.

Στο ίδιο μοτίβο μπήκαν οι βάσεις για την κατασκευή Εμπορευματικού Κέντρου στο Θριάσιο Πεδίο, όπου ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε το 2017, από το «Αναπτυξιακό Συνέδριο για τη Δυτική Αττική», ότι πρόκειται για «το μεγαλύτερο εμπορευματικό κέντρο στη χώρα, με υψηλή - θα έλεγα - γεωστρατηγική σημασία για την ευρύτερη περιοχή». Η κυβέρνηση της ΝΔ τα επόμενα χρόνια έφερε στη Βουλή για ψήφιση τροποποιήσεις πάνω στη σύμβαση του ΣΥΡΙΖΑ (υπεγράφη το 2018). Τις τροποποιήσεις αυτές, που δεν αλλάζουν την ουσία της αρχικής σύμβασης, ψήφισαν από κοινού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιοποίηση του λιμανιού προϋποθέτει τη σύνδεση με το Εμπορευματικό Κέντρο ως βασικό μέρος της ανάπτυξης του αντίστοιχου εμπορικού διαδρόμου προς την Ευρώπη, που θα λειτουργεί ανταγωνιστικά προς τον εμπορικό άξονα της Κίνας «One Belt - One Road» (OBOR). Ο εμπορευματικός σταθμός στο Θριάσιο θα λειτουργεί ως κέντρο αποθήκευσης για 400.000 παλέτες και θα συνδέεται με τον κεντρικό σιδηροδρομικό άξονα προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη. Η κατασκευή του αναμένεται να ξεκινήσει από το νέο έτος, με την επενδύτρια εταιρεία «Coldair» να συνάπτει επίσης συμφωνία με την κρατική αμερικανική DFC για χρηματοδότηση 130 εκατ. ευρώ έναντι του συνολικού προϋπολογισμού του έργου, ύψους 306 εκατ. ευρώ.

Περιγράφοντας «με μια ματιά» πώς οι σχέσεις Ινδίας - Ρωσίας εξελίσσονται από «στρατηγική εταιρική σχέση σε έναν ειδικό και προνομιακό δεσμό», το Γραφείο Πληροφοριών της ινδικής κυβέρνησης εξηγούσε σε ανακοίνωσή του, μετά τη Σύνοδο Κορυφής: «Η Αμυνα είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της ισχυρής φιλίας και της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ Ινδίας και Ρωσίας».

Οι δύο χώρες έχουν υπογράψει συμφωνία στρατιωτικής - τεχνικής συνεργασίας για την περίοδο 2021-2031, που «επικεντρώνεται στην κοινή έρευνα, ανάπτυξη, παραγωγή και υποστήριξη μετά την πώληση όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού».

Πλέον, «η μακροχρόνια και ευρεία στρατιωτική - τεχνική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών έχει εξελιχθεί από το πλαίσιο "αγοραστή - πωλητή" σε ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει κοινή έρευνα, ανάπτυξη και παραγωγή προηγμένων αμυντικών τεχνολογιών και συστημάτων».

Η Ρωσία αποτελεί για την Ινδία σημαντική πηγή για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού, κινητήρων, ανταλλακτικών και εξαρτημάτων, αλλά, την ίδια στιγμή, αρκετές «αμυντικές» πλατφόρμες συναρμολογούνται / παράγονται επίσης στην Ινδία, όπως άρματα μάχης T-90 και αεροσκάφη Su-30 MKI.

Οπως τονίζεται, «οι δύο πλευρές διερευνούν επίσης τη συν-ανάπτυξη και συμπαραγωγή αμυντικού εξοπλισμού και πλατφορμών, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας εξαγωγής σε άλλες χώρες όπως το σύστημα Brahmos» (υπερηχητικός πύραυλος κρουζ, μεγάλου βεληνεκούς).

Συχνά είναι και τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια: Τον Οκτώβρη έγινε διμερής άσκηση στο Bikaner του ινδικού κρατιδίου Ρατζαστάν (με πάνω από 250 στρατιωτικούς από κάθε πλευρά). Τον Σεπτέμβρη, αντίστοιχη άσκηση έγινε στο Νίζνι Νόβγκοροντ της Ρωσίας. Από 28 Μαρτίου μέχρι 2 Απριλίου έγινε σε δύο φάσεις η διμερής άσκηση INDRA, στο ινδικό λιμάνι Τσενάι και στον ευρύτερο χώρο του κόλπου της Βεγγάλης.

Το Κοινό Ανακοινωθέν επισημαίνει ακόμα ότι «οι πλευρές ζήτησαν έναν ασυμβίβαστο αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις τους, σημειώνοντας τη σημασία της αύξησης της συνεργασίας σε αυτόν τον τομέα, χωρίς κρυφές ατζέντες και δύο μέτρα και δύο σταθμά, στη σταθερή βάση του διεθνούς δικαίου και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

2025 The Associated Press. All

Από την προσωπική υποδοχή στον Βλ. Πούτιν από τον Ν. Μόντι στο αεροδρόμιο στο Νέο Δελχί

Με φόντο τις εντεινόμενες προσπάθειες των ΗΠΑ να πετύχουν μια διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ Ινδίας και Ρωσίας - μέσω δασμών, κυρώσεων, απειλών, αλλά και με «προσφορές» για οικονομική συνεργασία - το κείμενο επισημαίνει ότι «η ανάπτυξη των σχέσεων Ινδίας - Ρωσίας σε όλο το φάσμα αποτελεί κοινή προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής» και γι' αυτό «οι ηγέτες συμφώνησαν να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αξιοποιήσουν πλήρως το δυναμικό της στρατηγικής εταιρικής σχέσης».

Οι δύο πλευρές συζήτησαν εκτενώς όλες τις πλευρές της συνεργασίας τους, ξεχωρίζοντας μεταξύ άλλων τον στόχο να αυξήσουν το ετήσιο εμπόριό τους από τα 64 δισ. δολάρια που έφτασαν τα τελευταία χρόνια στα 100 δισ. μέχρι το 2030.

Ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτές τις εμπορικές σχέσεις έχει η αγορά ρωσικών υδρογονανθράκων από την Ινδία, πεδίο στο οποίο - καθόλου τυχαία - εστιάζουν οι πιέσεις των ΗΠΑ.

Σημειωτέον, η αξία της Ινδίας ως εμπορικού εταίρου μεγαλώνει όχι απλά επειδή πρόκειται για την πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, αλλά και γιατί βρίσκεται πολύ κοντά σε γοργά αναπτυσσόμενες αγορές, όπως αυτές της Νοτιοανατολικής Ασίας - δίπλα στην Κεντρική Ασία, όπου οι άφθονες πρώτες ύλες προσελκύουν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων.

Χαρακτηριστικά, τον περασμένο Ιούλη η Ινδία αναδείχθηκε για πρώτη φορά κορυφαίος εξαγωγέας smartphones στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας την Κίνα - εξέλιξη που αποδόθηκε στην ενισχυμένη παραγωγική δραστηριότητα της «Apple» στην Ινδία. Κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2025 οι αποστολές smartphones από την Ινδία στις ΗΠΑ έφτασαν το 44% των συνολικών εισαγωγών (από 13% που ήταν έναν χρόνο πριν), ενώ ο συνολικός όγκος smartphones που συναρμολογήθηκαν στην Ινδία σε αυτό το χρονικό διάστημα αυξήθηκε κατά 240%...

Γενικότερα η συζήτηση φουντώνει για τα προτερήματα που θα μπορούσαν να αναδείξουν την υπερδύναμη της Νότιας Ασίας σε «παγκόσμιο κόμβο μεταποίησης». Σύμφωνα με έκθεση της «Morgan Stanley», «ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός στην Ινδία (15 - 64 ετών) ανέρχεται σε 961 εκατομμύρια, ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο, ακριβώς πίσω από την Κίνα, η οποία έχει 984 εκατομμύρια», αλλά «το ωρομίσθιο στη μεταποίηση στην Ινδία είναι μόλις ένα 1 δολάριο ΗΠΑ, σε σύγκριση με 5,6 δολάρια που είναι στην Κίνα».

Περιγράφοντας τα αποτελέσματα της Συνόδου Ρωσίας - Ινδίας, ινδικά Μέσα όπως το «ddnews» σχολίαζαν την περασμένη βδομάδα: «Στις 4 και 5 Δεκέμβρη στην Ινδία ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι δεν αντάλλαξαν απλώς φιλοφρονήσεις. Επιτάχυναν τρεις στρατηγικούς διαδρόμους», για τους οποίους αναλυτές σχολιάζουν ότι μπορούν να αλλάξουν δραστικά τα δεδομένα στους παγκόσμιους εμπορικούς χάρτες.

Πρόκειται για τον «Διεθνή Διάδρομο Μεταφορών Βορρά - Νότου» (που στόχος είναι να συνδέει τον Ινδικό Ωκεανό και τον Περσικό Κόλπο με την Κασπία μέσω Ιράν και μετά την Αγία Πετρούπολη με τη Βόρεια Ευρώπη μέσω Ρωσίας), τον «Θαλάσσιο Διάδρομο Τσενάι - Βλαδιβοστόκ» (από την ανατολική Ινδία μέχρι τη ρωσική Απω Ανατολή) και τη «Βόρεια Θαλάσσια Διαδρομή» (που θα συνδέει μέσω του Αρκτικού Ωκεανού τη δυτική Ευρασία με τον Ινδο-Ειρηνικό και με το λιώσιμο των πάγων αναδεικνύεται πολύ ανταγωνιστική).

Ενδεικτικά, ο «Διάδρομος Τσενάι - Βλαδιβοστόκ» - του οποίου η λειτουργία συμφωνήθηκε να επισπευσθεί - εκτιμάται ότι θα έχει μήκος περίπου 10.370 χιλιόμετρα και χρόνο μετάβασης σχεδόν 24 μέρες. Σήμερα η αποστολή εμπορευμάτων από την Ινδία στην Αγία Πετρούπολη προϋποθέτει να διανυθούν πάνω από 16.000 χιλιόμετρα και χρειάζεται περίπου 40 μέρες.

Με αφορμή την επίσκεψη Πούτιν στην Ινδία, ασιατικά ΜΜΕ υπενθύμισαν ότι από τον περασμένο Μάρτη «το Νέο Δελχί χρησιμοποιεί τον Διάδρομο (σ.σ. Τσενάι - Βλαδιβοστόκ) για να στείλει φορτίο από το λιμάνι Mundra στο (σ.σ. δυτικό ινδικό κρατίδιο) Γκουτζαράτ προς την Κεντρική Ασία μέσω του λιμανιού Μπαντάρ Αμπάς, που βρίσκεται στο νότιο Ιράν, ακριβώς στο Στενό του Ορμούζ».

Ινδικές «δεξαμενές σκέψης», όπως το «Ιδρυμα Ερευνών "Παρατηρητής"», με έδρα το Νέο Δελχί, σημειώνουν ότι ο συγκεκριμένος Διάδρομος «μπορεί να "αλλάξει το παιχνίδι"» και «να ενισχύσει τη διαφοροποίηση του εμπορίου του Νέου Δελχί, να εξασφαλίσει προμήθειες ορυκτών και να βοηθήσει στην αντιστάθμιση της επιρροής της Κίνας στην Ευρασία».

Αναλυτές χαρακτήριζαν τους δεσμούς που προκρίνει η Ινδία με τη Ρωσία μέρος μιας «ψυχρής, σκληρής, "realpolitik" του 21ου αιώνα, που εκτελείται με ζεστασιά, ακρίβεια και άθραυστη αποφασιστικότητα», σχολιάζοντας ότι «δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο πρωθυπουργός Μόντι περιέγραψε τη διαρκή συνεργασία της Ινδίας με τη Ρωσία ως "Πολικό Αστέρα, που βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στη βαθιά εμπιστοσύνη"».

Στο πλαίσιο της 23ης Συνόδου οι δύο ηγέτες ενέκριναν και «Πρόγραμμα για την Ανάπτυξη Στρατηγικών Περιοχών Οικονομικής Συνεργασίας Ινδίας - Ρωσίας έως το 2030 (Πρόγραμμα 2030)», επιταχύνοντας ακόμα πιο συγκεκριμένα επενδυτικές συνεργασίες.

Σημειωτέον, το οικονομικό έτος 2024 - 2025 το διμερές εμπόριο έφτασε στα 68,7 δισ. δολάρια, που χαρακτηρίζεται ρεκόρ.

Σύμφωνα με στοιχεία της ινδικής κυβέρνησης, οι ινδικές εξαγωγές στη Ρωσία έφτασαν τα 4,9 δισ. δολάρια (κυρίως φαρμακευτικά προϊόντα, χημικά, σίδηρος και χάλυβας και ναυτιλιακά προϊόντα), ενώ οι εισαγωγές από τη Ρωσία έφτασαν τα 63,8 δισ. δολάρια (κυρίως αργό πετρέλαιο και προϊόντα πετρελαίου, ηλιέλαιο, λιπάσματα, μεταλλουργικός άνθρακας και πολύτιμοι λίθοι - μέταλλα).

Οι διμερείς επενδύσεις έχουν ανέλθει στα 50 δισ. δολάρια. Από ρωσικής πλευράς κυριαρχούν στην Ινδία αυτές στους κλάδους πετρελαίου, φυσικού αερίου, πετροχημικών, τραπεζών, σιδηροδρόμων και χάλυβα, ενώ από ινδικής πλευράς κυριαρχούν στη Ρωσία αυτές στους τομείς πετρελαίου, φυσικού αερίου και φαρμακευτικών προϊόντων.

Τα παραπάνω καταγράφουν την άρνηση της Ινδίας να λάβει υπόψη τις αμερικανικές «συστάσεις» για περιορισμό των σχέσεών της με τη Ρωσία, ειδικά για περιορισμό των εισαγωγών ρωσικών υδρογονανθράκων.

Δεν περνά επίσης απαρατήρητο το ότι το Νέο Δελχί ενισχύει την οικονομική συνεργασία με τη Μόσχα, ξεκινώντας και διαπραγματεύσεις για τη σύναψη Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου με την Ευρασιατική Οικονομική Ενωση, ενώ την ίδια ώρα παραμένουν «τριβές» με την Ουάσιγκτον, που δεν επιτρέπουν την υπογραφή νέας διμερούς εμπορικής συμφωνίας.

Εκφράζοντας την «απογοήτευση» των αμερικανικών μονοπωλίων για τις σχέσεις με την Ινδία, ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι «η Ινδία πουλάει πολλά αγαθά σε εμάς, ενώ εμείς πουλάμε πολύ λίγα αγαθά στην Ινδία. Είμαστε ο μεγαλύτερος πελάτης τους, αλλά τα προϊόντα μας δεν πωλούνται εκεί. Μέχρι τώρα αυτή η σχέση ήταν μονόπλευρη. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες».

Από χτες βρίσκεται στο Νέο Δελχί αντιπροσωπεία της αμερικανικής κυβέρνησης, με επικεφαλής τον αναπληρωτή εμπορικό αντιπρόσωπο των ΗΠΑ Ρικ Σουίτσερ, για τον δεύτερο γύρο συνομιλιών από τις αρχές Αυγούστου. Τότε δηλαδή που οι ΗΠΑ επέβαλαν πρόσθετους δασμούς 25% στις εισαγωγές από την Ινδία, και έτσι αυτοί αυξήθηκαν στο 50%.

Οι «Τάιμς της Ινδίας» μετέδιδαν πως τον περασμένο Φλεβάρη αναμενόταν ότι μέχρι το φθινόπωρο του 2025 θα ήταν εφικτή μια εμπορική συμφωνία ΗΠΑ - Ινδίας, και με τέτοια κατεύθυνση έγιναν έξι γύροι επαφών, με στόχο το διμερές εμπόριο να αυξηθεί μέχρι το 2030 στα 500 δισ. δολάρια, από 191 δισ. που είναι σήμερα.

Πάντως, χτες ο επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Ινδίας, V. Anantha Nageswaran, δήλωνε στο «Bloomberg» ότι θα εκπλαγεί αν μια συμφωνία με την Ουάσιγκτον κλείσει πριν τη λήξη του 2025.

Ο δε Τζέιμισον Γκριρ, εμπορικός αντιπρόσωπος των ΗΠΑ, μιλώντας στην Υποεπιτροπή Πιστώσεων της Γερουσίας είπε για την Ινδία ότι «ήταν πολύ σκληρό καρύδι... Ηταν αρκετά μπροστά».