Στη Λαμία

Η συνάντηση έγινε με αφορμή τη χτεσινή κινητοποίησή των ΕΒΕ της Αττικής, στο πλαίσιο της πανελλαδικής μέρας δράσης που κήρυξε η ΠΑΣΕΒΕ, με αιχμή το φορολογικό και τα χρέη. Το κάλεσμα για την οργάνωση κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα βρήκε ανταπόκριση από τα αντιμονοπωλιακά σωματεία των μικρών ΕΒΕ, που έδρασαν πολύμορφα χτες έξω από Εφορίες, ΚΕΑΟ και άλλες κρατικές υπηρεσίες, σε 30 περίπου πόλεις.

Οπως προέκυψε από τη συνάντηση με τον υπουργό Οικονομίας, το νέο φορολογικό «κουστούμι» που ετοιμάζει η κυβέρνηση για το λαό θα φτάσει το 1,5 δισ. ευρώ, που θα προέλθουν από την αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, σε υπηρεσίες και σε τιμολόγια των ΔΕΚΟ.

Ειδικότερα, για τα αιτήματα των μικρών ΕΒΕ, που ζητούν μεταξύ άλλων να καταργηθεί η εξοντωτική φορολογία του 26% από το πρώτο ευρώ, το τέλος επιτηδεύματος και η προκαταβολή του 55%, ο αρμόδιος υπουργός ξεκαθάρισε ότι όλοι αυτοί οι φόροι που επιβλήθηκαν θα συνεχίσουν να ισχύουν και για ολόκληρο το 2015, δηλαδή θα συνεχίσουν να πληρώνονται και με τις φορολογικές δηλώσεις του 2016!

Στη Θεσσαλονίκη

Η κινητοποίηση των μικρών ΕΒΕ στην Αττική ξεκίνησε με συγκέντρωση στην Ομόνοια νωρίς το πρωί. «Δεν αντέχουμε. Δεν έχουμε να πληρώσουμε άλλους φόρους», έγραφε το σύνθημα της ΠΑΣΕΒΕ στην εξέδρα. Καμιά κατάσχεση, πάγωμα χρεών, απαιτούσε ο Σύλλογος Αυτοαπασχολούμενων, Εμπόρων του Δήμου Αθήνας. «Οχι στα νέα μέτρα», διατράνωσαν οι υδραυλικοί από το Σύνδεσμο Αθήνας. «Αγωνιζόμαστε για να επιβιώσουμε», δήλωναν οι βιοτέχνες Μετάλλου Αττικής.

«Κάτω τα χέρια από τα Ταμεία», απαίτησαν οι ΕΒΕ από το δήμο Αγ. Δημητρίου. Τη θεώρηση των βιβλιαρίων ασθενείας ζήτησε η Συντεχνία Επιπλοξυλουργών Αττικής. Καμιά κατάσχεση για χρέη απαιτούσαν οι Επιτροπές Αγώνα Ταξί. Οχι στα χαράτσια και τη φοροληστεία, έγραφε το πανό της ΟΒΣΑ.

Στη συγκέντρωση, κεντρικός ομιλητής εκ μέρους της Πανελλαδικής Γραμματείας της ΠΑΣΕΒΕ ήταν ο Μπάμπης Μαυροθαλασσίτης. Ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε:

Από την πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών στην Αθήνα

Παραμένουν, επίσης, οι όρκοι πίστης στην ΕΕ, το Μάαστριχτ, το σύμφωνο σταθερότητας, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα ματωμένα πλεονάσματα, η πληρωμή πάση θυσία των δανειστών. Η απελευθέρωση επαγγελμάτων, ωραρίων, προϊόντων, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ.

Κυβέρνηση και ΕΕ κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων. Κανέναν να μην ξεγελάσουν οι κορόνες τους, περί ρήξης καρικατούρας. Κυβέρνηση και δανειστές θυμίζουν τις συμμορίες των λύκων, που, αφού εξοντώσουν το θήραμα, τσακώνονται για τη μοιρασιά.

Ε! λοιπόν, συνάδελφοι, δεν θα κάνουμε πια το θήραμα. Τους γυρίζουμε την πλάτη. Ο καβγάς τους δεν μας αφορά. Είναι και οι δύο λύκοι και διαπραγματεύονται τη μοιρασιά της φτώχειας μας. Εμείς παλεύουμε μαζί με τις δυνάμεις της κοινωνικής συμμαχίας, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ και το ΜΑΣ, για άλλο δρόμο ανάπτυξης».

Χαιρετισμό στη συγκέντρωση της Αττικής απηύθυναν ακόμα ο Νίκος Σταθάτος, πρόεδρος Εκδοτών Βιβλιοπωλών, που κατήγγειλε την κυβερνητική πολιτική για το βιβλίο, ο πρόεδρος των ΕΒΕ Αγ. Δημητρίου Ανδρέας Δρόλιας, ο οποίος σημείωσε ότι η πολιτική αυτή κάνει τα πάντα για το κεφάλαιο και προωθεί την εξόντωση των μικρών ΕΒΕ.

Στα Τρίκαλα

Στη Θεσσαλονίκη, έγινε συγκέντρωση έξω από το ΚΕΑΟ, με τη συμμετοχή του Συλλόγου Μικρών και Αυτοαπασχολούμενων Εμπόρων Θεσσαλονίκης (ΣΜΑΕΘ), του Εμπορικού Συλλόγου Ευόσμου, των Σωματείων Δερματίνων - Γουναρικών, Επιπλοποιών, Τροχών Αυτοκινήτων, Υδραυλικών, Αργυροχρυσοχόων, του Σωματείου Συνταξιούχων ΟΑΕΕ και των Επιτροπών Αγώνα ΤΑΞΙ.

Στο πλευρό τους βρέθηκαν εκπρόσωποι της Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ, της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Δικηγόρων, του Συλλόγου Γυναικών Συκεών και των Λαϊκών Επιτροπών. Στην κινητοποίηση παραβρέθηκε ο Σάκης Βαρδαλής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής.

Μίλησε ο Δημήτρης Τουμουσίδης, εκπρόσωπος του ΣΜΑΕΘ και της Γραμματείας Θεσσαλονίκης της ΠΑΣΕΒΕ, ενώ αντιπροσωπεία κατέθεσε υπόμνημα στη διεύθυνση του ΚΕΑΟ. Η κινητοποίηση ολοκληρώθηκε με κάλεσμα συμμετοχής στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ.

Σε Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Κομοτηνή και Καβάλα έγιναν παραστάσεις διαμαρτυρίας στις ΔΟΥ, στην Κοζάνη έγινε συγκέντρωση στο δημαρχείο και στη συνέχεια παραστάσεις σε εφορία και ΟΑΕΕ, στην Κατερίνη έγινε κινητοποίηση στην Εφορία και μαζική εξόρμηση στον ΟΑΕΕ.

Στην Πάτρα, η συγκέντρωση της ΠΑΣΕΒΕ έγινε στην είσοδο της Α' ΔΟΥ, όπου οι συγκεντρωμένοι έκλεισαν συμβολικά το δρόμο. Στην κινητοποίηση συμμετείχε και η Ομοσπονδία ΕΒΕ Πάτρας. Αγωνιστικές παρεμβάσεις στις Εφορίες οργάνωσαν χτες οι Γραμματείες της ΠΑΣΕΒΕ σε Λάρισα, Βόλο και Τρίκαλα. Ανάλογη κινητοποίηση θα γίνει σήμερα στην Εφορία της Καρδίτσας.

Στη Λαμία, ΕΒΕ και αγρότες προχώρησαν σε παράσταση διαμαρτυρίας στην τοπική ΔΟΥ, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της ΠΑΣΕΒΕ και της ΠΑΣΥ. Ανοιξαν πανό και μοίρασαν ανακοίνωση στο προσωπικό και στους προσερχόμενους στη ΔΟΥ.

Στο Ηράκλειο Κρήτης επαγγελματοβιοτέχνες και αγρότες συγκεντρώθηκαν στην Εφορία ανταποκρινόμενοι. Συμμετείχαν τα σωματεία των επιπλοξυλουργών, ιδιοκτητών ΤΑΞΙ, ο σύνδεσμος συνταξιούχων ΟΑΕΕ, καθώς και οι Αγροτικοί Σύλλογοι των Αρχανών και των Αστερουσίων. Παρεμβάσεις σε Εφορίες και ΚΕΑΟ έγιναν ακόμα σε Γιάννενα, Χαλκίδα, Λιβαδειά, Βόλο, Καλαμάτα, Αργος, Πρέβεζα, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Λευκάδα και αλλού.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Εφορία έκαναν χτες, Τετάρτη, αγροτικοί σύλλογοι, μετά από κάλεσμα της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Χανίων. Αγρότες και κτηνοτρόφοι αντιδρούν στη φοροληστεία, με τη φορολόγησή τους με 13% από το πρώτο ευρώ αγροτικού εισοδήματος, την προκαταβολή φόρου 27,5% για το επόμενο έτος, καθώς και την τεκμαρτή φορολόγηση. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν οι Αγροτικοί Σύλλογοι Αρμένων, Μύθημνας, Κάινας, Μεσκλών, Παλαιών Ρουμάτων, Γαβαλοχωρίου και ο Κτηνοτροφικός Σύλλογος Χανίων.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:

• Ρεπορτάζ από τη Μέρα Πανελλαδικής Δράσης της ΠΑΣΕΒΕ για τη φορολογία και τα χρέη. Αποκαλυπτική η συνάντηση των συνδικαλιστών με τον υπουργό Οικονομίας, Γ. Σταθάκη
• Συνέντευξη για τη δράση του Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Νομού Φθιώτιδας
• Συζήτηση με καθαρίστριες για την προετοιμασία της πανελλαδικής απεργίας τους, στις 15 Ιούνη
• Ιστορικό: Η απεργία στην κλωστοϋφαντουργία «ΑΙΓΑΙΟΝ» το 1964

Ανάμεσα στους αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, ξεχωρίζει η μάχη που έδωσαν οι εργαζόμενοι στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες». Στη συγκεκριμένη επιχείρηση από τις αρχές του έτους οι εργαζόμενοι, συσπειρωμένοι στο κλαδικό συνδικάτο, έχουν οργανώσει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις με αιχμή το πρόβλημα της απληρωσιάς, που αποτελούσε πάγια τακτική της εργοδοσίας.

Για όλα αυτά τα ζητήματα, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τον Στέλιο Ζαχαρόπουλο, πρόεδρο του Συνδικάτου Τροφίμων - Ποτών - Νομού Φθιώτιδας.

-- Τι διαστάσεις έχει πάρει το φαινόμενο της απληρωσιάς στις επιχειρήσεις του κλάδου στην περιοχή σας;

-- Τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο της καθυστέρησης στην καταβολή των μισθών και της συσσώρευσης απλήρωτων δεδουλευμένων για μήνες δουλειάς, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Στον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας τείνει να γίνει καθεστώς, αλλά αφορά και όλους τους άλλους κλάδους.

Από την απεργία των εργαζομένων στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» τον περασμένο Φλεβάρη

-- Σε επιχειρήσεις όπως οι «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» βλέπουμε μια συνέπεια σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι στέκονται αγωνιστικά απέναντι στην εργοδοσία. Πώς συνέβαλαν το Συνδικάτο και η Ομοσπονδία στη διαμόρφωση αυτής της στάσης;

-- Χρειάστηκε να περάσουν εφτά χρόνια επαφής του σωματείου με τους εργαζόμενους στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» για να καταρρίψουν τη λαθεμένη πεποίθηση πως τη λύση των προβλημάτων τους θα τη βρουν στη Δικαιοσύνη, στη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία, ή σε κάποια κυβέρνηση, «δεξιά», «κεντρώα» ή «αριστερή».

Γνωρίζουν πλέον οι εργαζόμενοι πως ο μόνος σίγουρος μπούσουλας είναι ο ταξικός αγώνας και η ενότητά τους. Χρειάστηκε υπομονή και επιμονή απ' τις ταξικές δυνάμεις για να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη αυτών των εργαζομένων, να καλλιεργήσουν αγωνιστική συνείδηση, να σπάσει η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός.

Αυτή η προσπάθεια δεν τελειώνει. Συνεχίζεται σε κάθε αγώνα, σε κάθε μαζική, συλλογική διεργασία στις επιχειρήσεις του ομίλου. Δυναμώνουμε τους δεσμούς των εργαζομένων με το συνδικάτο και ως διοίκηση προσπαθούμε να βοηθήσουμε ώστε να παρθούν πρωτοβουλίες «από τα κάτω», να αναλάβουν οι εργαζόμενοι ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην απόφαση και στην οργάνωση των κινητοποιήσεων.

-- Μια που το αναφέρατε, πώς διασφαλίζεται η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις που παίρνονται για κινητοποίηση και στην υλοποίησή τους;

-- Στον κλάδο της Ιχθυοκαλλιέργειας συνυπάρχουν εργαζόμενοι που προέρχονται από διαφορετικές κοινωνίες και κουλτούρες. Είναι εργαζόμενοι από την Ελλάδα, την Ινδία, το Πακιστάν, την Αλβανία και άλλες χώρες. Αυτό αντικειμενικά προκαλούσε επιπλέον δυσκολίες στην παρέμβαση που προσπαθούσε να οργανώσει το συνδικάτο στο χώρο. Χρειάστηκε να αναμετρηθούμε με λαθεμένες αντιλήψεις, που τροφοδοτούσε η εργοδοσία για να κρατά διασπασμένους τους εργαζόμενους.

Σήμερα, στις Γενικές Συνελεύσεις, δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός διάσπασης μεταξύ των εργαζομένων. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο βαθμός συμμετοχής όλων στην υλοποίηση των αποφάσεων, ακόμα κι όταν δεν παίρνονται με απόλυτη πλειοψηφία. Πρωταρχικό ρόλο σ' αυτό παίζει το γεγονός ότι όλοι οι εργαζόμενοι έγιναν μέλη του σωματείου, έκαναν το σωματείο δική τους υπόθεση. Λειτουργεί απ' τους ίδιους και δεν το αισθάνονται σαν κάτι έξω από αυτούς.

-- Τι αποτελέσματα είχαν έως τώρα οι κινητοποιήσεις στις επιχειρήσεις του κλάδου και πώς αντιδρά η εργοδοσία;

-- Το πρώτο είναι πως πλέον οι εργοδότες «νιώθουν την ανάσα μας», έχασαν την ησυχία τους. Το σημαντικότερο είναι η ίδια η πείρα που αποκτούν οι εργάτες. Αυτό που κάποτε φάνταζε αδύνατο, η οργάνωση στο επίπεδο του ομίλου, ακόμα και στο επίπεδο του κλάδου, το είδαν να λειτουργεί στην πράξη και μάλιστα με τη δική τους καθοριστική συμβολή.

Λίγοι μήνες πέρασαν από την τελευταία σύσκεψη του σωματείου με εργαζόμενους από τις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες», όπου κυριάρχησε η άποψη πως δεν γίνεται να συσπειρωθούν στον κοινό αγώνα όλοι οι εργαζόμενοι του ομίλου. Η επιμονή του σωματείου πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος έφερε αποτέλεσμα.

Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, ακόμη και αυτοί που ψήφιζαν αρνητικά για κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις, απεργούσαν και οι ίδιοι. Στη συντριπτική πλειοψηφία των κινητοποιήσεων η συμμετοχή ήταν καθολική. Επίσης, για πρώτη φορά μετά από χρόνια οι εργαζόμενοι πληρώνονται κάθε 30 μέρες το μισθό τους και όχι κάθε 45 - 50 μέρες, όπως είχε καθιερώσει η εργοδοσία. Ο αγώνας φυσικά συνεχίζεται μέχρι να δοθεί και το τελευταίο ευρώ απ' τα δεδουλευμένα προηγούμενων ετών.

Πρέπει ακόμα να πούμε πως ένας τέτοιος αγώνας ξεπερνά τα στενά όρια της επιχείρησης ή του κλάδου. Επιδρά και σε άλλους κλάδους και επιχειρήσεις της ευρύτερης περιοχής. Κι αυτό είναι κάτι που ανοίγει νέα πεδία δράσης για το ταξικό κίνημα.

-- Ποια είναι τα επόμενα βήματα που σχεδιάζει το Συνδικάτο; Μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις καταγράφονται βήματα στην οργανωτική του ισχυροποίηση;

-- Αξιοποιώντας τη δυναμική στον κλάδο της Ιχθυοκαλλιέργειας, το Συνδικάτο προσπαθεί να «ανοίξει» παραπέρα τη δουλειά, να αποκτήσει πόδια σε περισσότερους χώρους δουλειάς, να δυναμώσει οργανωτικά, να γίνει το πραγματικό αποκούμπι όλων των εργαζομένων του κλάδου.

Ολα τα συμπεράσματα που βγάζουμε από τους αγώνες, η θετική και η αρνητική πείρα, συζητιούνται με τους εργαζόμενους και αξιοποιούνται στον παραπέρα σχεδιασμό της δράσης μας. Είμαστε αισιόδοξοι ότι το επόμενο διάστημα θα μετρήσουμε νέα βήματα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος στον κλάδο και στην περιοχή μας.

Σε απεργία προχωρούν αύριο οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Βωξίτη της πολυεθνικής εταιρείας «Kernos» ενάντια στα εργοδοτικά σχέδια για δεκάδες απολύσεις και ενώ έχουν ξεκινήσει ήδη οι απολύσεις από την προηγούμενη βδομάδα.

Η Τομεακή Επιτροπή Φωκίδας του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της καλεί το λαό της περιοχής σε παμφωκικό ξεσηκωμό να συμπαρασταθεί στους εργάτες των μεταλλείων και να απαιτήσει: Εδώ και τώρα επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών από τα μεταλλεία, καμία μείωση μισθών, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

«Η ταξική αλληλεγγύη - σημειώνει η ΤΕ Φωκίδας - είναι το όπλο που πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι εργάτες ώστε να αποκρουστεί αποτελεσματικά η επίθεση στα εργασιακά και κεκτημένα δικαιώματα που έχει εξαπολύσει το τελευταίο διάστημα η εργοδοσία. Είναι το όπλο για να σπάσει ο φόβος και η εργοδοτική τρομοκρατία.

Οι εργάτες στα μεταλλεία δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης (...) από το υπηρετικό προσωπικό αυτών των κομμάτων σε Δήμο και Περιφέρεια που συνειδητά σιωπά».

Από παλιότερη κινητοποίηση των συνταξιούχων

«Η παγίωση της φτώχειας και της ανεργίας δεν είναι έντιμος συμβιβασμός», υπογραμμίζουν οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις και καλούν: «Ολοι στο δρόμο του αγώνα. Να μην τους επιτρέψουμε το νέο έγκλημα. Να βάλουμε τέλος στις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου. Εχουμε δικαίωμα να ζήσουμε με αξιοπρεπείς συντάξεις, Υγεία και Ασφάλεια. Είναι στο χέρι μας να τους εμποδίσουμε. Συνεχίζουμε τον αγώνα και απαιτούμε: Κάτω τα χέρια από τις συντάξεις μας. Καμιά περικοπή. Να καταργηθούν τώρα όλοι οι αντεργατικοί, αντιασφαλιστικοί νόμοι. Αποκατάσταση όλων των περικοπών στις συντάξεις μας. Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».

Από παλιότερη κινητοποίηση των καθαριστριών

Την απεργία οργανώνει η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Καθαριστών - Καθαριστριών Δημοσίων Σχολείων και Εργολαβικών Συνεργείων, στην οποία συμμετέχουν τα κλαδικά σωματεία Πειραιά, Λάρισας, Μαγνησίας, Αττικής και οι Επιτροπές Αγώνα Δημοσίων Σχολείων Αττικής και Θεσσαλονίκης.

Για τους λόγους που βγάζουν τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στο δρόμο και τα αιτήματα της απεργιακής κινητοποίησης, μιλούν στο «Ριζοσπάστη» η Μαργαρίτα Ρεΐση και ο Χρήστος Καλούσης, πρόεδροι των κλαδικών σωματείων του Πειραιά και της Λάρισας, αντίστοιχα.

Στο τέλος του Ιούνη λήγουν οι Συμβάσεις για περίπου 8.500 εργαζόμενες και εργαζόμενους στην καθαριότητα των σχολείων και ανοίγει έτσι η πόρτα που τους οδηγεί στην ανεργία, μετά από 10 και 15 χρόνια στη δουλειά κάτω από αυτό το καθεστώς. Με αφορμή τις εξελίξεις, τα σωματεία κλιμακώνουν τις αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες, φέρνοντας στο επίκεντρο το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι του κλάδου.

Από την κινητοποίηση των σωματείων που συσπειρώνονται στη Συντονιστική Επιτροπή στις 6 Μάη στο υπουργείο Εσωτερικών

Οπως εξηγεί, στον κλάδο της καθαριότητας κυριαρχούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η εντατικοποίηση και οι μισθοί - ψίχουλα, τόσο για τις καθαρίστριες των δημόσιων σχολείων όσο και για τα εργολαβικά συνεργεία.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην καθαριότητα των σχολείων, περίπου 8.500 εργαζόμενες και εργαζόμενοι, δουλεύουν με το καθεστώς των Συμβάσεων έργου.

«Η σύμβαση έχει δεκάμηνη διάρκεια και η αμοιβή υπολογίζεται ανά αίθουσα διδασκαλίας, με ανώτερο όριο τις 18 αίθουσες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στον τρόπο υπολογισμού της αμοιβής περιλαμβάνονται μόνο οι αίθουσες και όχι οι κοινόχρηστοι και βοηθητικοί χώροι των σχολείων, που μπορεί να είναι διπλάσια και τριπλάσια τετραγωνικά από τις αίθουσες: Διάδρομοι, σκάλες, αίθουσες εκδηλώσεων, γραφεία», αναφέρει η Μ. Ρεΐση και προσθέτει: «Σοβαρό πρόβλημα είναι η εντατικοποίηση. Στο 8ωρο μια εργαζόμενη μπορεί να πρέπει να καθαρίσει ακόμα και δύο σχολικές μονάδες».

Ετσι, ο μισθός για τις περισσότερες μόλις που ξεπερνά τα 300 ευρώ, ενώ δεν δικαιούνται άδειες ούτε και επίδομα ανεργίας όταν στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς πετιούνται στην ανεργία. «Υπάρχει και το πρόβλημα της απληρωσιάς. Αυτήν τη στιγμή, για παράδειγμα, στους Δήμους Σαλαμίνας και Νίκαιας, οι εργαζόμενες είναι απλήρωτες για πέντε μήνες».

Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στα εργολαβικά συνεργεία: «Η απληρωσιά είναι πάγια κατάσταση, κυριαρχούν οι ατομικές συμβάσεις, γίνονται συχνά μειώσεις στο ημερομίσθιο, η εντατικοποίηση βρίσκεται στο έπακρο. Υπάρχουν περιπτώσεις εργαζομένων που υπογράφουν για 4ωρο στα χαρτιά αλλά στην πράξη δουλεύουν 8ωρο. Αυτό το καθεστώς θα γενικευτεί με την είσοδο των εργολάβων», λέει χαρακτηριστικά.

Τα προβλήματα δε λείπουν και για το κομμάτι των εργαζομένων που εργάζεται με συμβάσεις αορίστου χρόνου: «Στα σχολεία υπάρχουν συναδέλφισσες που έγιναν μεν αορίστου χρόνου, αλλά δουλεύουν με μερική απασχόληση, με ωράρια ακόμα και μισής ώρας την ημέρα!», σημειώνει.

Οσο για τις καθαρίστριες των σχολείων που έχουν πλέον ενταχθεί στους Δήμους επισημαίνει: «Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, τις μέρες που τα σχολεία δε λειτουργούν, μεταφέρονται από τους Δήμους όπου έχουν ανάγκη, ακόμα και σε νεκροταφεία, για να καλύψουν την ανεπάρκεια σε προσωπικό καθαριότητας».

Ακόμα υπενθυμίζει πως όταν από συμβασιούχοι έγιναν αορίστου χρόνου, η θέση εργασίας ήταν οργανική, ενώ στη συνέχεια μετατάχθηκαν στους Δήμους, με τον νόμο του «Καλλικράτη», και από οργανική η θέση έγινε προσωποπαγής, δηλαδή με τη συνταξιοδότησή τους θα πάψει να υπάρχει. «Δείχνει κι αυτό τις προθέσεις και τα σχέδιά τους να παραδώσουν τις υπηρεσίες καθαριότητας σε εργολαβικά συνεργεία», σχολιάζει.

«Ξέρουμε πως αυτή θα είναι μια δύσκολη απεργία. Εχουμε απέναντί μας την κυβέρνηση και τους δημάρχους που στηρίζουν την ίδια πολιτική, αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να καλλιεργήσουν το κλίμα αναμονής και εφησυχασμού», σημειώνει ο Χρ. Καλούσης και αναφέρει το παράδειγμα του Δήμου Λάρισας:

«Η Δημοτική Αρχή του δήμου Λάρισας, από τη μία, έσπευσε να αποφασίσει την προκήρυξη 140 θέσεων εργασίας για την επόμενη σχολική χρόνια, ανοίγοντας μ' αυτόν τον τρόπο την πόρτα της ανεργίας για τους 130 περίπου εργαζόμενους. Από την άλλη, απέστειλε υπόμνημα στην κυβέρνηση, ζητώντας την ανανέωση των εργολαβικών συμβάσεων δουλείας για τους μέχρι τώρα εργαζόμενους για τα επόμενα πέντε χρόνια "ξεχνώντας" να ζητήσει από την κυβέρνηση τη μονιμοποίηση των εργαζομένων, αποκαλύπτοντας έτσι ξεκάθαρα τη θέση του δήμου για τις εργασιακές σχέσεις».

Οσο για τη στάση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, όπως σημειώνει «όχι μόνο αρνήθηκε να προκηρύξει απεργία για τα σωματεία του κλάδου, αλλά τις τελευταίες μέρες έχει επιδοθεί σε έναν "αγώνα" για να πείσει τους εργαζόμενους να μην κατέβουν στην απεργία, προσπαθεί να καθησυχάσει ότι από μέρα σε μέρα τα προβλήματα θα λυθούν». Η στάση της δεν προκαλεί έκπληξη, αφού, όπως υπενθυμίζει ο Χρ. Καλούσης, «δεν έχει προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση εδώ και περίπου δέκα χρόνια για τον κλάδο».

Στο φόντο αυτό, τα σωματεία παίρνουν την υπόθεση της απεργίας στα χέρια τους και εντείνουν την προσπάθεια ώστε να γίνει η επιτυχία της υπόθεση των εργαζομένων:

«Το σωματείο στη Λάρισα έχει πάρει απόφαση από τη Γενική του Συνέλευση για απεργία και κλιμάκωση του αγώνα, μετά τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν σε τοπικό επίπεδο το προηγούμενο διάστημα. Συνεχίζει να δίνει όλες του τις δυνάμεις, στις λίγες μέρες που απομένουν, για να φτάσει το κάλεσμα σε κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο, για να υπάρχει μαζική συμμετοχή στην απεργία και στη συγκέντρωση στην Αθήνα. Δεν συμβιβαζόμαστε με το αίσχος των εργολαβικών συμβάσεων. Παλεύουμε και διεκδικούμε πλήρη και σταθερή εργασία, με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα».

Η λειτουργία του εργοστασίου στο Λαύριο ξεκίνησε το 1955. Το 1957 οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν μαζική απεργία, διεκδικώντας αύξηση των ημερομισθίων και βελτίωση των σκληρών συνθηκών εργασίας.

Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν να απολύσει τους συνδικαλιστές και όσους εργαζόμενους πρωτοστάτησαν στην απεργία. Ετσι, η εργοδοτική τρομοκρατία κατάφερε μέχρι και τις αρχές του 1964 να καταστείλει κάθε αντίδραση.

Η διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου ελεγχόταν από την εργοδοσία. Εργοδοτική ήταν η πλειοψηφία και στο Εργατικό Κέντρο Περιφέρειας Λαυρίου που είχε φτιάξει διασπαστικά σωματεία - σφραγίδες σε όλους σχεδόν τους βιομηχανικούς κλάδους της περιοχής.

«Για τους εργαζόμενους του ΑΙΓΑΙΟΝ η εργατική Νομοθεσία είχε καταργηθεί. Κάθε επιδίωξη των εργαζομένων για εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, την πληρωμή των ημερομισθίων ασθενείας και των υπερωριών, συναντούσε την απόλυση, αλλά και τη γνωστοποίηση προς τις βιομηχανίες του Λαυρίου, οι οποίες έκλειναν την πόρτα σε κάθε απολυμένο του ΑΙΓΑΙΟΝ. Τα πρόστιμα, οι παραβιάσεις του ωραρίου εργασίας, οι αργίες και οι απειλές ήταν στην ημερήσια διάταξη».¹

Στις 3 Νοέμβρη 1963 έγιναν βουλευτικές εκλογές και η Ενωση Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου αναδείχτηκε σε πρώτο κόμμα. Το Φλεβάρη του 1964 έγιναν νέες βουλευτικές εκλογές, όπου η Ενωση Κέντρου αποσπά σχεδόν 53%.

Παράλληλα, έχει αναπτυχθεί η κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων - ΣΕΟ 115» ή αλλιώς «Κίνηση των 115». Στην κορυφή των αιτημάτων της έστεκε ο εκδημοκρατισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια περίοδο που η αστική τάξη, στηριγμένη στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, έκανε τα πάντα για την ποδηγέτηση, για να μην εκφραστεί στους συσχετισμούς η υπεροχή των ταξικών δυνάμεων, που δρούσαν με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

Αλληλεγγύη του λαού έξω από το εργοστάσιο

Οι αρχαιρεσίες έγιναν στις 8 Μάρτη 1964. Από τους χίλιους εργάτες ψηφίζουν οι 318, αναδεικνύοντας συνδικαλιστές αγωνιστές. Ο πρώην πρόεδρος Μαγκλάρας πήρε μόλις 19 ψήφους.

Από τις πρώτες ενέργειες της νέας διοίκησης είναι η αποστολή εγγράφου στον υπουργό Εργασίας, στις 2 Απρίλη 1964. Σε αυτό παρουσίαζε τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στο εργοστάσιο, ζητώντας από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα.

Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από το έγγραφο αυτό: «Η επιχείρηση επιβάλλει στους εργαζόμενους να εργάζονται πέραν του 8ωρου και επιπλέον συνεχή εργασίαν με κόντρα βάρδια ολόκληρον (16ωρο). Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιεί γυναίκες στην Γ' βάρδια, από τις 2 μ.μ. έως και τις 6 π.μ. Επιβάλλει πρόστιμα και αργίες με διάφορες προφάσεις επιτυγχάνοντας έτσι την τρομοκράτηση των εργαζομένων, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει εσωτερικώς κανονισμός (...) Η αίθουσα εστίασης παραμένει κλειστή».

Παράλληλα, η διοίκηση του σωματείου συγκάλεσε γενική συνέλευση στις 12 Απρίλη, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 500 εργαζόμενοι, και τους ενημέρωσε για τις ενέργειές της.

Οι απεργοί στην κατάληψη του εργοστασίου

Η διοίκηση συγκάλεσε νέα γενική συνέλευση στις 10 Μάη 1964, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη σε συμμετοχή. Οι συνδικαλιστές ενημέρωσαν τους εργαζόμενους ότι εκπρόσωπος της εργοδοσίας είχε δώσει σε τρεις από αυτούς από 1.000 δραχμές, για να τους δωροδοκήσει.

Η γενική συνέλευση αποφάσισε να γίνει 48ωρη απεργία που θα ξεκινούσε στις 12 Μάη και εξέλεξε για αυτό 11μελή απεργιακή επιτροπή, από τα οποία τα πέντε μέλη ήταν γυναίκες. Η ίδια επιτροπή ανέλαβε να επιστρέψει στην εργοδοσία «τα μολυσμένα και άτιμα» λεφτά.

Το σύνολο των περίπου 1.000 εργαζομένων πήρε μέρος στην απεργία και η εργοδοσία δεσμεύθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους: Πέντε δραχμές στο σύνολο του προσωπικού για κάθε μέρα εργασίας, άνοιγμα του εστιατορίου, καταβολή των μεροκάματων που είχαν παρακρατηθεί για τις μέρες ασθένειας, αυστηρά εφαρμογή του νόμου περί 8ωρου κ.ά.

Ομως, ο ιδιοκτήτης Καρέλλας κάθε άλλο παρά τήρησε τη συμφωνία. Οι κλωστοϋφαντουργοί αντιδρώντας κλείστηκαν στο εργοστάσιο στις 9 Ιούνη και κήρυξαν απεργία πείνας, με αίτημα την εφαρμογή της συμφωνίας.

Ασθενοφόρα μεταφέρουν τραυματίες απεργούς

Την επομένη της λήξης της απεργίας διαψεύσθηκαν οι συκοφαντίες που είχαν διαδοθεί από την εργοδοσία ότι οι απεργοί κατέστρεφαν το εργοστάσιο. Μηχανικοί και προϊστάμενοι του εργοστασίου διαβεβαίωσαν ότι «δεν είχε σπάσει ούτε μια κλωστή».

Και πάλι όμως η εργοδοσία συνέχισε τις προκλήσεις, με αποκορύφωμα την αιφνιδιαστική απόλυση 12 εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και ολόκληρης, πλην ενός, της διοίκησης του Σωματείου στις 17 Ιούλη. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν για ανάκληση των απολύσεων, ο Καρέλλας στάθηκε αδιάλλακτος.

Στις 21 Ιούλη, οι κλωστοϋφαντουργοί ξανακατέβηκαν σε απεργία πείνας και κλείστηκαν στην αίθουσα του εστιατορίου και των αποδυτηρίων. Η εργοδοσία ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι απεργοί εμπόδιζαν την είσοδο σε εργαζόμενους που ήθελαν να εργαστούν, προκειμένου να προκαλέσει την επέμβαση της αστυνομίας. Ομως ο εισαγγελέας που κλήθηκε, δεν επιβεβαίωσε τις καταγγελίες του εργοδότη.

Παρ' όλα αυτά, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν το εργοστάσιο απαγορεύοντας τόσο την είσοδο, όσο και την έξοδο από αυτό. Οι αστυνομικές δυνάμεις έφεραν πλήρη πολεμική εξάρτυση και στις τέσσερις γωνίες του εργοστασίου είχαν τοποθετηθεί πολυβόλα.

Στις 22 Ιούλη πολυμελής αντιπροσωπεία από συνδικαλιστές και εκπροσώπους δήμων πήγε στην Αθήνα για να συναντηθεί με τον υπουργό Εργασίας Μπακατσέλο. Τη μέρα εκείνη η αστυνομία επιτέθηκε στους απεργούς που βρίσκονταν μέσα στο εργοστάσιο κάνοντας χρήση δακρυγόνων, αντλιών νερού, γκλομπς ακόμα και πυροβόλων όπλων. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπηθούν και να τραυματιστούν δεκάδες εργαζόμενοι. Καταγγελίες εργατών ανέφεραν ότι αστυνομικοί την ώρα που χτύπαγαν φώναζαν: «Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε την!».

Η επίθεση της αστυνομίας προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων από συνδικάτα που ζητούσαν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών και να τιμωρηθούν και οι υπεύθυνοι για την επίθεση.

Μετά από αυτά τα γεγονότα, το σωματείο διαλύθηκε. Στο εργοστάσιο ανέλαβε νέος γενικός διευθυντή, ο οποίος προσέλαβε για εργάτες ανθρώπους από την επαρχία που ζούσαν από τα χωράφια, χωρίς καμιά εμπειρία και επαφή με το εργατικό κίνημα.

Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έγιναν δύο προσπάθειες να επανασυσταθεί το σωματείο όμως πριν καταφέρουν να μαζευτούν οι απαιτούμενες 21 υπογραφές απολύονταν όσοι είχαν ήδη υπογράψει. Τελικά, το σωματείο φτιάχτηκε αρχές της δεκαετίας του 1980 και το 1984, είκοσι χρόνια μετά, έγινε η πρώτη απεργία.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε τίποτα για να ικανοποιήσει τους απεργούς αλλά και να τιμωρήσει, όπως οι απεργοί ζητούσαν, τους ενόχους της επίθεσης. Αντιθέτως, κινήθηκε μια άμεση διαδικασία δίωξης εργαζομένων και συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου αρκέστηκε υποκριτικά να δηλώσει την αποδοκιμασία του για τις βιαιότητες της χωροφυλακής, κάνοντας ταυτόχρονα κήρυγμα στην εργατική τάξη ότι μπορεί να διεκδικεί μόνο «με όλα τα νόμιμα μέσα (...) αλλά δεν δικαιούται να τα επιβάλλει διά της βίας». Μια δήλωση που όχι μόνο αποδεχόταν τις εργοδοτικές συκοφαντίες, αλλά επιπλέον συσκότιζε το γεγονός ότι νόμος στον καπιταλισμό είναι το συμφέρον των κεφαλαιοκρατών.

Παραπομπή:

1. Κωνσταντίνος Πόγκας, «Λαύριο, το εργατικό κίνημα τη δεκαετία του 1960».