Γλώσσες πραγματικές και φανταστικές συναντιούνται σε διαδρομές μετανάστευσης, περιπλανήσεις της μνήμης. Πολύτεχνη σύμμειξη λόγου και μουσικής με τα μουσικά όργανα σε παράλληλη πορεία: Ο δρόμος γίνεται ήχος και λέξη, ο λόγος γίνεται ρυθμός και μουσική. Το σύγχρονο κοντραμπάσο συνδιαλέγεται με την αναγεννησιακή βιόλα ντα γκάμπα, το ανατολικά τροπικό νέυ με το δυτικά συγκερασμένο πιάνο, η ιστορική πολίτικη λύρα με τον ηλεκτρονικό ήχο, η σύνθεση με τον αυτοσχεδιασμό. Μαζί της οι Χάρης Λαμπράκης, Μιχάλης Σιγανίδης, Σωκράτης Σινόπουλος, Ανδρέας Λινός, Ευγενία Καρλαύτη, Μανώλης Μανουσάκης, Μαξιμ Μανκοφσκι. Το σχήμα πλαισιώνεται από την Τυνήσια τραγουδίστρια Λάμια Μπεντίουϊ, τον Γιάννη Δεσποτάκη στα φωνητικά καθώς και τον ποιητή και μεταφραστή Γιώργο Κοροπούλη. Η ίδια αναλαμβάνει τη σύνθεση ενός μουσικού κειμένου με πρώτη ύλη τις αφηγήσεις, με τη συνεργασία του Μανώλη Μανουσάκη στην ηλεκτρονική επεξεργασία.

Το έργο «Η θύελλα επιμένει» του Ενζό Κορμάν, παρουσιάζεται στο Ιδρυμα «Κακογιάννη» (στις 19.30, 13/4) και 21.30 στις 14-16/4). Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης. Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη. Επιμέλεια κοστουμιών: Εύα Νάθενα. Παίζουν: Μάνος Σταλάκης, Βασίλης Μπουλουγούρης. Πρόκειται για ένα έργο που όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης «ανεξαρτήτως... πλοκής, μιλάει για τον ηθοποιό ως άνθρωπο μα και ως καλλιτεχνική «ψυχοσύνθεση», για τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής, για την απομυθοποίηση των ανθρώπινων «ιστοριών»! Και όλα αυτά τα εκφράζει με έναν... κρυπτικό τρόπο, με ένα κείμενο φαινομενικά ρεαλιστικό αλλά κατά βάθος βαθιά ποιητικό. Ετσι, λοιπόν, κράτησα την παράσταση ως ένα... παιγνιώδες σκαρίφημα, μια απόπειρα σκηνικής ανάγνωσης του έργου κατά την οποία οι δύο ηθοποιοί πασχίζουν να προσπελάσουν τους δύο ρόλους, χρησιμοποιώντας τα μέσα που υποβάλει ο συγκεκριμένος σκηνικός χώρος, τις δυνατότητες του αυτοσχεδιασμού, μα - κυρίως - το «εξουσιαστικό» χιούμορ».

Ο Πέτρος και η Ελπίδα δεν μπορούν πια να κοιμηθούν. Τριγυρνάνε τη νύχτα στους δρόμους και γράφουν συνθήματα στους τοίχους της πόλης. Αποφάσισαν ότι δε θέλουν πια να ζουν έτσι. Εχουν ανάγκη να φύγουν απ' την κοινωνία όπου τα πάντα ελέγχονται. Μακριά απ' τους νόμους ενός παντοδύναμου κράτους που αστυνομεύει τα πάντα σαρκάζοντας τη ζωή. Πνίγηκαν απ' τις κάθε είδους συνήθειες, τους βούλιαξαν στη σιωπή, έχτισαν άρρηκτους τοίχους γύρω τους, τους παγίδεψαν στο φόβο, θάβοντας κάθε ελευθερία σκέψης και δράσης. Η πτώση δείχνει αναπόφευκτη, είναι θέμα χρόνου. Τώρα πρέπει να φύγουν. Τώρα που μπορούν ακόμα να σκεφτούν, να συγκρίνουν, να μετρήσουν, να πετάξουν τ' άχρηστα, να περπατήσουν προς καινούργιους ορίζοντες.

Η ομάδα θεάτρου ATONAλ παρουσιάζει, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου (κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι 23 Απριλίου), μια παράσταση εμπνευσμένη από το παραμύθι των αδερφών Γκριμμ Το Κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε. Η παράσταση, αντλώντας από τις πρώτες ύλες του παραμυθιού, χρησιμοποιεί το σώμα, τη φωνή, τη ζωντανή μουσική, το θέατρο σκιών και την κίνηση για να κατασκευάσει ένα τοπίο ανοιχτό στη φαντασία τόσο των συντελεστών όσο και των θεατών. Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη. Δραματουργία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου. Επιμέλεια κειμένων: Χαρά Γιαννακοπούλου, Ελένη Τριανταφυλλοπούλου. Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας. Σκηνικά/Κοστούμια: Εύα Μαραθάκη. Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού. Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα. Συνεργασία στο θέατρο σκιών: Ευαγγελία Νικηφόρου. Ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Σοφία Μαραθάκη. Μουσικοί: Βασίλης Τζαβάρας, Andrea Bonetti.