Αυτός ο αγώνας βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την προσπάθεια που κάνουν διάφορες δυνάμεις στο φεμινιστικό κίνημα να παρουσιάσουν γενικευμένα την κακοποιητική συμπεριφορά ως χαρακτηριστικό του ανδρικού φύλου, καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα φύλα και σπέρνοντας κάλπικες αξίες που βομβαρδίζουν τον κοινό αγώνα ανδρών και γυναικών με κριτήριο τα ταξικά συμφέροντα. Συγκαλυμμένα απορρίπτεται ότι ο αγώνας για την ισότιμη θέση της γυναίκας στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής και δράσης είναι ανάγκη να στηρίζεται στην κοινή πάλη γυναικών και ανδρών από εργατικές - λαϊκές δυνάμεις για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

* Γαλάτεια Καζαντζάκη

Εκδήλωση τιμής και μνήμης στην Σωτηρία Βασιλακοπούλου, στο σημείο που δολοφονήθηκε, έξω από το πρώην εργοστάσιο της ΕΤΜΑ (Ιερά Οδός και Αγ. Αννης) οργανώνουν την Τετάρτη 28 Ιούλη το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, το ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου Πανεπιστημίου, η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών.

«Εμπνεόμαστε από το παλικαρίσιο παράδειγμά της, κρατώντας ψηλά τη σημαία του αγώνα», σημειώνει στο κάλεσμά του ο Φοιτητικός Σύλλογος Παντείου, θυμίζοντας ότι η Σωτηρία, φοιτήτρια Κοινωνιολογίας στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, δολοφονήθηκε από την εργοδοσία ενώ μοίραζε προκηρύξεις έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, καλώντας στον αγώνα ενάντια στην ανεργία, στις απολύσεις και την ακρίβεια.

Και σημειώνεται στο κάλεσμα του Συλλόγου: «Τιμάμε την Σωτηρία με ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην πολιτική που, όπως τότε έτσι και σήμερα, χτίζει αμύθητα πλούτη και χλιδή για τους λίγους, πατώντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση των πολλών. Τιμάμε την Σωτηρία δυναμώνοντας ακόμα περισσότερο τον κοινό αγώνα, δίνοντας σάρκα και οστά στο σύνθημα "Φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά!".

Τιμάμε την Σωτηρία δίνοντας τη μάχη καθημερινά για να γίνουμε περισσότεροι αυτοί που κατανοούν ότι έχουμε τη δύναμη να κατακτήσουμε τα όνειρα και τις διεκδικήσεις μας, μέσα από τη συλλογική οργανωμένη πάλη, ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων - ΕΕ που υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Μέσα από τον κοινό αγώνα εργατών, φοιτητών, μαθητών, όλου του λαού.

Συνεχίζουμε στα βήματα της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου. Η θυσία της Σωτηρίας δείχνει τον δρόμο της αντεπίθεσης, της οργάνωσης των φοιτητών πλάι, σε συμπόρευση με το εργατικό ταξικό κίνημα».

Η δολοφονημένη ΚΝίτισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου

«Φέρνοντας στη σκέψη μας την νεαρή ΚΝίτισσα φοιτήτρια της Παντείου που έπεσε νεκρή στην πύλη του εργοστασίου της ΕΤΜΑ, δολοφονημένη μετά από εντολή της εργοδοσίας να μην επιτραπεί το μοίρασμα των προκηρύξεων που καλούσαν σε αγώνα ενάντια στις απολύσεις, στην ανεργία και την ακρίβεια...

Γεννιέται το ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει την αγωνιζόμενη γυναίκα να μη λογαριάζει τίποτα μπροστά στην ανάγκη να εκπληρώσει το καθήκον της, ακόμα και αν αυτό μπορεί σε κάποιους να φαίνεται κάτι μικρό ή ακόμα και ανώφελο, ειδικά στις μέρες μας, όπως είναι το μοίρασμα μιας προκήρυξης;

Ομως και από την άλλη πλευρά: Τι είναι αυτό που γεμίζει με έχθρα αυτόν που πατάει το γκάζι και παρά τις φωνές των συντρόφων της τραυματίζει θανάσιμα την αγωνιζόμενη γυναίκα, την νεαρή κομμουνίστρια;

Στην Ιστορία του Κόμματος υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα υπέρτατου ηρωισμού κομμουνιστριών και άλλων αγωνιστριών.

Γυναίκες του μόχθου, εργάτριες και αγρότισσες, δασκάλες, γιατρίνες και καλλιτέχνιδες που αφοσιωμένες στον αγώνα διακρίθηκαν μέσα στο καμίνι της ανειρήνευτης ταξικής αναμέτρησης, μέσα στις φυλακές και τις εξορίες, στην ένοπλη πάλη, στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για να θριαμβεύσει η ζωή.

Από την εκδήλωση στο Πάντειο

Η γεμάτη ηρωισμό συμμετοχή των γυναικών στον ταξικό αγώνα δεν ήταν ποτέ μια εύκολη, χωρίς εμπόδια διαδικασία. Αποτελούν σπουδαία κατάκτηση για το Κόμμα μας, απόρροια της κομμουνιστικής ιδεολογίας, οι πρωτοπόρες, ιδιαίτερα ριζοσπαστικές για την εποχή τους θέσεις και αιτήματα που εισήγαγε από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του μέσα στην ελληνική κοινωνία για την ισοτιμία και τα δικαιώματα της γυναίκας.

Η ένταξη της γυναίκας στην παραγωγή υπήρξε ένα σημαντικότατο βήμα για τη χειραφέτησή της. Το καθοριστικό όμως ήταν η σύνδεση της πάλης για την πραγματική της ισοτιμία με την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων στρωμάτων, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ηταν η επίδραση των κατακτήσεων στη νεαρή Σοβιετική Ενωση, εκεί που η γυναίκα απέκτησε για πρώτη φορά πλήρη και ισότιμα δικαιώματα.

Οι γυναίκες μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Νεολαίας συνέβαλαν στη διαπαιδαγώγηση και τη συσπείρωση γυναικών στις γραμμές του εργατικού και λαϊκού αγώνα. Πέρα από τις δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες δρούσαν, είχαν να αντιμετωπίσουν και τα κοινωνικά στερεότυπα, που δεν άφηναν ανεπηρέαστους και τους άντρες συντρόφους, αλλά και τις ίδιες τις γυναίκες που πάλευαν να οργανώσουν.

Γράφει η Ηλέκτρα Αποστόλου: "Για να καταφέρουμε τη σταθεροποίηση των πυρήνων και των σωματειακών ομάδων στα εργοστάσια, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που είναι ποτισμένες με ένα σωρό προλήψεις. Δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση οι εργάτριες αυτές να πετάξουν όλες τις προλήψεις τους μόλις γίνουν μέλη του σωματείου ή του πυρήνα μας. Οι προλήψεις αυτές θα τους φύγουνε σιγά - σιγά αν εμείς τους βοηθήσουμε να εξελιχθούνε μέσα στο κίνημα". Και τα γράφει αυτά από τη φυλακή Αβέρωφ, όπου έχει ήδη κλειστεί από το αστικό κράτος με το "Ιδιώνυμο", πριν πάρει τον δρόμο της εξορίας...

Ηδη στις πρώτες συντρόφισσες το αστικό κράτος δεν τους χαρίστηκε λόγω φύλου. Αντίθετα, επέδειξε τρομακτική βαναυσότητα και θηριωδία, υποβάλλοντας σε φριχτά βασανιστήρια μέχρι θανάτου την Ηλέκτρα Αποστόλου, χωρίς να καταφέρουν να της πάρουν ούτε μια λέξη.

Η βαρβαρότητα του αστικού κράτους, ως θεματοφύλακα της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, αναδείχθηκε με τον πιο στυγνό τρόπο από τη στάση του απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά, ακόμα και για τον μόνο λόγο ότι πήραν μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα ή ότι ήταν γυναίκες, μάνες, αδερφές και κόρες ανταρτών. Το αστικό κράτος, μαζί με παρακρατικές ομάδες, μετά τον Δεκέμβρη του '44 εξαπέλυσε ένα δολοφονικό όργιο στην ύπαιθρο με εν ψυχρώ δολοφονίες και βιασμούς, την ίδια στιγμή που συνέχιζε τις συλλήψεις και τους εκτοπισμούς, υποβάλλοντας σε φριχτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια χιλιάδες γυναίκες και άντρες στις φυλακές και στην εξορία για να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.

Στις 16 Ιούνη 1946 εκτελέστηκε η νηπιαγωγός και στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Ειρήνη Γκίνη, η πρώτη γυναίκα που στήθηκε στο απόσπασμα με απόφαση Στρατοδικείου από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Αλύγιστες και αγέρωχες ακολούθησαν και άλλες τον ίδιο δρόμο.

Λίγους μήνες μετά θα γραφτεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια στην ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όπου η γυναίκα συμμετείχε ισότιμα με τον άνδρα ως μαχήτρια στην πρώτη γραμμή της μάχης. Εκεί όπου ο ηρωισμός μαχητριών και μαχητών έγινε κάτι το απλό και φυσικό σαν την ανάσα.

Και ήταν τέτοιες οι επιδόσεις και η συνεισφορά των γυναικών στις μάχες, που προκάλεσαν την ανησυχία του αντιπάλου. Γράφει ένας ανώτερος αξιωματικός του αστικού στρατού στην έκθεσή του: "Αγωνίζονται φανατικά, σαν ύαινες. Πολύ δύσκολα μπορούμε να τις υποχρεώσουμε να εγκαταλείψουν το ύψωμα που υπερασπίζονται. Και οι πολεμικές κραυγές τους ασκούν ιδιαίτερα αρνητική επίδραση στο ηθικό των ανδρών μας"...

Αυτή η μεταμόρφωση των γυναικών σε αντάρτισσες με το όπλο στο χέρι, που έπαιρναν θαρρετά τον λόγο στη συνέλευση, σε ομαδάρχισσες που οδηγούσαν γυναίκες και άνδρες στη μάχη, δεν ήρθε από μόνη της. Δεν οφειλόταν μόνο στην αντίδραση για τις άθλιες συνθήκες ζωής στις οποίες τις είχε καταδικάσει η κρατική πολιτική. Ούτε δικαιολογείται από την αναγκαιότητα ο ΔΣΕ να έχει εφεδρείες. Ούτε μόνο ως απόηχος της προηγούμενης δράσης του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ.

Αυτή η μεταμόρφωση των γυναικών ήρθε ως αποτέλεσμα της ειδικής, επίμονης, οργανωμένης και μεθοδικής δουλειάς του Κόμματος και των επιτελείων του ΔΣΕ στις ίδιες τις γυναίκες. Ετσι κατόρθωσαν να αναδεικνύονται ως μαχήτριες, αξιωματικοί, πολιτικοί επίτροποι, ως άξια στελέχη και μέλη του ηρωικού Κόμματός μας, που εξασφάλισαν, μαζί με τους άντρες συντρόφους, τη συνέχεια της δράσης του στις νέες σκληρές συνθήκες που ακολούθησαν την ήττα.

Πάνω σ' αυτά τα ίχνη βάδισε η Σωτηρία, πάνω στα κόκκινα σημάδια που φεγγοβολούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, εκεί που άφησαν το αποτύπωμά τους στη μάχη της απεργίας, στο εκτελεστικό απόσπασμα, στο χώμα του βουνού χιλιάδες συνειδητές αγωνίστριες...

Τον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε και σήμερα, που η αντεπανάσταση δείχνει ακόμα τα δόντια της και η μεγάλη υποχώρηση του κινήματος δίνει το περιθώριο η παρέμβαση του αστικού κράτους να γίνει όλο και πιο πολύμορφη. Αλλοτε καμουφλάρεται πίσω από όμορφα λόγια και αποπροσανατολίζει, και άλλοτε δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο και τρομοκρατεί. Ετσι που η πάλη γίνεται πιο σύνθετη, έχει νέες, μεγάλες απαιτήσεις.

Τώρα που προβάλλονται η ατομικότητα και ο αυτοπροσδιορισμός ως ο μοναδικός δρόμος για την ελευθερία του ανθρώπου, αξίζει να αναρωτηθούμε:

Πόσο ελεύθερη είναι η φοιτήτρια που αντί να είναι αφοσιωμένη στις σπουδές της εργάζεται στο Εμπόριο για να επιβιώσει, και αντί οι δυνατότητες της εποχής να οδηγούν σε μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση αποδοχών, εκείνη αναγκάζεται σε πολύωρη εργασία, με διευρυμένα και άστατα ωράρια ακόμα και τις Κυριακές, στο όνομα της "διευθέτησης" του χρόνου εργασίας; Και κινδυνεύει με διαγραφή από τη σχολή της, γιατί στερείται τον χρόνο για παρακολούθηση και μελέτη.

Αλήθεια, για ποια ελευθερία κάνουν λόγο όταν η αγωνιζόμενη γυναίκα εμποδίζεται να διεκδικήσει μαζί με τους συναδέλφους της, με το σωματείο της, απέναντι στην εργοδοσία και την κυβέρνηση και λόγω του νομοθετικού πλαισίου που έχει διαμορφωθεί τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ όσο και επί ΝΔ και περιστέλλει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία;

Είναι ελευθερία να στερούν την πραγματική μόρφωση και να υποβάλλουν τις νέες και τους νέους στο κυνήγι των δεξιοτήτων που έχει ανάγκη η αγορά εργασίας ακόμα και από την πιο μικρή ηλικία, μέσα σε ένα ακόμα πιο υποβαθμισμένο και ταξικά κατηγοριοποιημένο σχολείο;

Μπορεί τελικά η νέα και ο νέος να προσδιορίσει ελεύθερα τη θέση του μέσα στην ταξικά διαιρεμένη κοινωνία; Οταν οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται; Οταν κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες αφαιρούνται; Οταν εκδηλώνεται με σύγχρονες μορφές η ανισότιμη θέση της γυναίκας;

Διαβάζουμε μέσα από τις σελίδες του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου" μια φράση: "Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός από εμάς είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων μας". Και αυτό μπορεί να διασφαλιστεί οριστικά και αμετάκλητα σε μια κοινωνία στην οποία ο εργαζόμενος άνθρωπος, απελευθερωμένος από τα καπιταλιστικά δεσμά, θα απελευθερώσει μαζί και τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας, θα τις θέσει στην υπηρεσία των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Εκεί μπορεί να αναπτυχθεί ο νέος τύπου ανθρώπου, γυναίκας και άντρα, με τρόπο ισότιμο. Του ανθρώπου που θα είναι κάτοχος της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, οργανωτής της ίδιας της κοινωνικής παραγωγής, και θα υπερασπίζεται τις νέες κατακτήσεις του έναντι του παλιού, που δεν πεθαίνει μοναχό του.

Γι' αυτήν την κοινωνία παλεύουμε. Γι' αυτό καλούμε κάθε νέα και νέο που προβληματίζεται για την κατάσταση που ζει, και ανησυχεί για το μέλλον, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Τον καλούμε να πυκνώσει τις γραμμές της ΚΝΕ. Να έρθει σε επαφή με τις ανατρεπτικές, ριζοσπαστικές θέσεις του ΚΚΕ για το γυναικείο ζήτημα, την πολιτική του πρόταση, ελπίδας και προοπτικής».

Την Τετάρτη 28 Ιούλη, στις 10 π.μ., οι Οργανώσεις Παντείου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ θα καταθέσουν στεφάνι στο μνήμα της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.