Οι Θέσεις της ΚΕ κινούνται στα πλαίσια της στρατηγικής που έχει έως τώρα χαράξει το Κόμμα με βάση το Πρόγραμμά του και τις επεξεργασίες των τελευταίων Συνεδρίων. Γι' αυτό και τις υπερψηφίζω. Σε πολλά ζητήματα δίνουν νέα στοιχεία από την εμπειρία της τελευταίας τετραετίας και κάνουν σωστές αναλύσεις. Παρ' όλα αυτά ως βασική, γενική αδυναμία των Θέσεων θεωρώ ότι: παρά τις αυτοκριτικές παρατηρήσεις, τελικά δε φέρνουν επαρκώς στο επίκεντρο της συζήτησης σοβαρές αδυναμίες και προβλήματα στον τρόπο δουλειάς μας, δεν προτείνουν με επάρκεια και με συγκεκριμένο τρόπο τα κατάλληλα μέτρα για την αντιμετώπισή τους. Τελικά, το γενικό πνεύμα τους μπορεί να οδηγεί σε εφησυχασμό.

Το ανησυχητικό με αυτές τις αδυναμίες και προβλήματα είναι ότι παραμένουν εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα όχι μόνο άμεσα να μας εμποδίζουν στο σήμερα, αλλά και να αναπαράγονται - παγιώνονται στη συνείδηση των συντρόφων μας (αλλά και πλατύτερα) ως αντιλήψεις υπονομεύοντάς μας και μελλοντικά.

Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτή η εκτίμησή μου πηγάζει από ανυπομονησία. Ακριβώς το αντίθετο. Οι παραπάνω αδυναμίες είναι που πηγάζουν κυρίως από ανυπομονησία, ανασφάλεια. Για παράδειγμα, δε με ανησυχεί σε κάποια φάση να μην κερδίσουμε μια ακόμα φοιτητική Γενική Συνέλευση (ΓΣ), να χάσουμε μια από τις «δεδομένες» ή ακόμα και έναν ολόκληρο γύρο ΓΣ. Αυτό σήμερα σχετίζεται με την κρίση στο κίνημα, αλλά και αύριο μπορεί να προκύψει (π.χ. σε μια απότομη καμπή).

Το θέμα είναι να μη χάνουμε από τα μάτια μας το κύριο, να μην το θυσιάζουμε στο δευτερεύον. Ακόμα και υπό πίεση να μην πέφτουμε σε σχηματοποίηση, ωραιοποίηση, σπασμωδικές κινήσεις: αντί να εκπαιδεύουμε - διαπαιδαγωγούμε (όργανα, οργανώσεις, συντρόφους, συσπειρώσεις και μάζες) στο σωστό τρόπο δουλειάς να τους παρακάμπτουμε - υποκαθιστούμε ή να μη διαχωριζόμαστε αποφασιστικά από εκφυλιστικές καταστάσεις και πρακτικές στο κίνημα.

Αυτή η έμπρακτη σταθερότητα - καθαρότητα στην οργάνωση της πάλης σε συνδυασμό με πειστική διαφώτιση αποτελεί και το καλύτερο μέτωπο στον οπορτουνισμό και τον τυχοδιωκτισμό του.

Παράδειγμα: το να ξυπνήσει πότε - πότε ξημερώματα ένας σ. φοιτητής και να πάει έξω από ένα εργοστάσιο να συμβάλει στην περιφρούρηση της απεργίας πέρα από την πρακτική βοήθεια μπορεί να είναι και πολύ διδακτικό - διαπαιδαγωγητικό. Τελικά, δεν είναι και ό,τι δυσκολότερο. Αλλά αν μείνει μόνο σε αυτό, ενώ παράλληλα δεν έχει στο νου του ή δεν ξέρει πώς ή ντρέπεται ή δεν τολμά (γιατί δεν τον έχουμε ουσιαστικά επικεντρώσει - στηρίξει) να κάνει ανακοίνωση στο αμφιθέατρο, στο διάδρομο, στο εργαστήριο, αν δεν έχει στο νου του να κινητοποιήσει με κουβέντα και ραντεβού τους συμφοιτητές του: τότε όχι μόνο δε θα τους φέρει να διαδηλώσουν μαζί με το ταξικό ρεύμα στο ε.κ. αλλά όταν θα γίνει και ο ίδιος εργαζόμενος πιθανότατα θα περιμένει και αυτός να έρθουν κάποιοι άλλοι για να περιφρουρήσουν το χώρο δουλειάς του και να οργανώσουν την πάλη.

Πρέπει ουσιαστικότερα να μας προβληματίσει ότι (ενδεικτικά):

• Σε επίπεδο κινήματος, αλλά και στην αυτοτελή κομματική παρέμβαση γίνονται περισσότερο από παλιά διάφορες δυναμικές κεντρικές ενέργειες. Ομως υπολείπεται σημαντικά η βελτίωση στην καθημερινή σταθερή δουλειά μέσα στους χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας. Το να γίνεται δηλαδή η κάθε ΚΟΒ, ο κάθε κομμουνιστής: οργανωτής των αγώνων, καθοδηγητής εμπνευστής μαζών, διαφωτιστής και πυρήνας μόνιμης συσπείρωσης. Δεν προχωρά η εμπέδωση του ότι η ΚΟΒ καθοδηγεί τα μέλη της και τα μέλη καθοδηγούν τις συσπειρώσεις, τις μάζες και τους φορείς του κινήματος. Οι κεντρικές πρωτοβουλίες είναι απαραίτητες, δίνουν τον τόνο, αλλά αν δεν παρθούν μέτρα οδηγούν στον εφησυχασμό στην υποκατάσταση της δράσης των οργανώσεων, συσπειρώσεων και φορέων.
• Τα τελευταία 10 χρόνια στις Σπουδάζουσες έχουμε πολλαπλασιασμό των οργανωμένων δυνάμεών μας, όμως τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών αλλά και κόσμος που κινητοποιούμε έξω από εμάς πολύ λιγότερο έχουν βελτιωθεί. Εδώ και 2,5 χρόνια έχει σταδιακά σχεδόν ξεχαστεί η δουλειά μας για το Συντονιστικό Αγώνα, το οποίο ήταν σημαντικό επίτευγμα όπου είχαμε επενδύσει.
• Τελευταία παρουσιάζονται κάποια βήματα βελτίωσης στη δουλειά μας στους νέους εργαζόμενους αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό ήταν αναμενόμενο μιας και τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει η φυσική ηλικία της ΚΝΕ, πολύ περισσότερο από παλιότερα βγαίνουν στην παραγωγή φουρνιές συντρόφων που είχαν περάσει από μαθητές και σπουδάζουσες.
• Παρά την άνοδο της φυσικής ηλικίας της ΚΝΕ, τα πολλά νέα - νεαρά κομματικά μέλη, διαπιστώνεται ότι παραμένει χαμηλή η διακίνηση του «Ριζοσπάστη».
• Οι συνθήκες στο χώρο των μαθητών δυσκολεύουν, η ιδεολογική παρέμβαση του αντιπάλου γίνεται όλο και πιο συστηματική, επιστημονική και ασφυκτική. Η δουλειά στους μαθητές αποτελεί επένδυση για τη δουλειά μας όχι μόνο στις σχολές, αλλά και πολύ περισσότερο για τους χώρους δουλειάς.

Υπάρχουν στο Κόμμα μαζικά αναδείξεις νέων στελεχών από την ΚΝΕ αυτό είναι φυσικό και υγιές. Πρέπει όμως να κρατηθεί ισορροπία, δεν μπορεί στη βάση ότι ο νέος 25-35 χρόνων μπορεί να έχει μια εντονότερη δράση (λιγότερες δεσμεύσεις, μεγαλύτερες φυσικές αντοχές κ.λπ.) να αποτελεί «εύκολη λύση» για μαζική αντικατάσταση ανθρώπων έμπειρων, σταθερών και δοκιμασμένων για χρόνια και υπό πιο σύνθετες συνθήκες (διασπάσεις κ.λπ.).

Μπορούμε. Στη βάση της ιστορίας, των δεσμών και της στρατηγικής μας. Με πίστη στις δυνάμεις μας, απαιτητικά αλλά νηφάλια και χωρίς ανυπομονησία.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Ισως να είναι αρκετά τα σημεία του κειμένου των Θέσεων, στα οποία θα έπρεπε με φροντίδα να σταθεί κανείς και να μελετήσει. Στο κείμενο αποτυπώνεται η προσοχή του Κόμματος στην επεξεργασία της στρατηγικής μας για το ΑΑΔΜ και το σοσιαλισμό, η ανάγκη αξιοποίησης της πείρας και των αυξημένων δυνατοτήτων του Κόμματος σήμερα, η ανάγκη διαμόρφωσης των όρων για την αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Ωστόσο, όμως, οφείλει να αναγνωριστεί μια σημαντική ανεπάρκεια του κειμένου: το πρόγραμμα δράσης.

Η «αντεπίθεση» απαιτεί σαφή στοίχιση δυνάμεων και ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης σε συνδικαλιστικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Οι Θέσεις δεν μπορούν παρά να αποτελούν την οργανικότερη παρουσίαση των άμεσων πολιτικών καθηκόντων του Κόμματος για το επόμενο διάστημα, να διαμορφώνουν τα φλέγοντα ζητήματα τακτικής στα επιμέρους μέτωπα πάλης, να ιεραρχούν καθήκοντα, στόχους, μορφές συσπείρωσης στο κίνημα και επί της ουσίας να προσδιορίζουν το γενικό σχέδιο μάχης του Κόμματος ενταγμένο στη στρατηγική του ΑΑΔΜ. Οι Θέσεις 82 - 86 βρίσκονται σημαντικά πίσω από τις απαιτήσεις που το ίδιο το κείμενο θέτει και ο σχεδιασμός, τον οποίο επιχειρούν να διαμορφώσουν, παραμένει ανεπαρκής, αδυνατώντας πάνω απ' όλα να επεξεργαστεί την πολιτική του Κόμματος στα μέτωπα πάλης, στους χώρους συνάντησης των λαϊκών στρωμάτων και ανάπτυξης του κινήματος, στις «κυψέλες» ωρίμανσης και μορφοποίησης της α-α-δ συμμαχίας. Είναι ενδεικτικό πως ακόμη και το κίνημα της νεολαίας περνάει στα «ψιλά γράμματα» του σχεδιασμού μας. Η πλούσια πείρα από την έως τώρα δουλειά του Κόμματος δε συγκεφαλαιώνεται αποτελεσματικά, δε συνδέεται με ένα αυριανό πλάνο.

«Αντεπίθεση» σημαίνει ακόμη ολοκληρωμένη επεξεργασία που να αφορά στο σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Πολιτική βαθιάς και πολύμορφης παρέμβασης, η οποία με επίκεντρο τα κρίσιμα ζητήματα της ανεργίας, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, του ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου κ.τ.λ. θα ξεδιπλώσει παράλληλα σύγχρονες προτάσεις και πρωτοβουλίες μέσα στα σωματεία, στους συλλόγους, στις συσπειρώσεις για την ίδια την ποιότητα ζωής, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον ελεύθερο χρόνο, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το περιβάλλον κ.τ.λ. Μονάχα μέσα από το ίδιο το περιεχόμενο της πάλης μπορεί η Λαϊκή Εξουσία και ο Σοσιαλισμός να παίρνουν «σάρκα και οστά» στη συνείδηση του λαού και να μην απομένουν μονότονα ρεφρέν.

«Αντεπίθεση» σημαίνει πρώτα απ' όλα μαζική δράση: απόλυτος όρος της ίδιας της ύπαρξης του Κόμματος, της ικανότητάς του συσπείρωσης πλατιών λαϊκών μαζών γύρω από την πολιτική του και προϋπόθεση μαζικοποίησης των γραμμών του. Οι χαρακτηρισμοί της Θ.96 ότι το «απαραίτητο άνοιγμα» στις λαϊκές μάζες «φέρνει πίεση και δυσκολία να περνάει η στρατηγική μας» και συνιστά «κίνδυνο διάχυσης», θα έπρεπε ίσως να αφαιρεθούν, καθώς σκιαγραφούν ανησυχητικές ενδείξεις ενός σοβαρού στενέματος της πολιτικής μας παρέμβασης.

Είναι παράλληλα σημαντικό πως και η παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, στον «αιμοδότη» του λαϊκού κινήματος, υποφέρει πολλές φορές από μία στεγανοποίηση των χώρων μας. Τα όρια συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων στις παρατάξεις μας και στο ΠΑΜΕ δεν μπορεί να καθορίζονται τελικά απ' το αν κάποιος στοχεύει στην «ανατροπή του εκμεταλλευτικού καθεστώτος», απ' το αν παλεύει για την οικοδόμηση «μιας κοινωνίας που τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία» (Διεκδικητικό πλαίσιο ΠΑΜΕ 2008/9). Ετσι, οι παρατάξεις μας απομένουν τόπος συσπείρωσης μονάχα όποιου είναι ήδη κομμουνιστής. Και πέραν του ζητήματος της «στενότητας»: μπορεί στ' αλήθεια απ' τον ίδιο του το χαρακτήρα το συνδικαλιστικό κίνημα, να διεξάγει πολιτική πάλη, να παλέψει για το σοσιαλισμό; Ποιος ρόλος απομένει τότε στο Κόμμα;

Μείζον ζήτημα των Θέσεων θεωρώ πως αποτελεί ακόμη η φύση και ο χαρακτήρας του ΑΑΔ Μετώπου. Στις παρούσες Θέσεις το Μέτωπο χαρακτηρίζεται παντού μονάχα ως «κοινωνική συμμαχία». Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορεί όμως να υποβιβάζονται σε απλό ζήτημα τακτικής, απλώς και μόνον επειδή σήμερα είναι απολύτως αδύνατη κάθε συμμαχία σε πολιτικό επίπεδο. Οι κοινωνικοί αγώνες προκαλούν αναγκαίες βαθιές ανακατατάξεις και στην πολιτική σφαίρα, οι οποίες ενίοτε οδηγούν στη δημιουργία πολιτικών φορέων (πολιτικών εκφράσεων των διεκδικήσεων των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων) με ριζοσπαστικά αντιιμπεριαλιστικά προγράμματα. Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορούν παρά να αποτελούν κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις αναγκαίο κομμάτι της στρατηγικής του ΑΑΔΜ στην πάλη για το σοσιαλισμό. Η α-α-δ γραμμή πάλης, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι ο δρόμος που βοηθάει στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης των πλατύτερων μη προλεταριακών λαϊκών μαζών, πείθοντας το λαό μέσα από την πείρα σκληρών αγώνων για την ανάγκη ριζικότερων αλλαγών, έως το σοσιαλισμό. Το Πρόγραμμα του Κόμματος προσφέρει αναμφισβήτητα μια σαφή και ολοκληρωμένη επεξεργασία της στρατηγικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό, στη βάση της κοινωνικοταξικής ανάλυσης της Ελλάδας και της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Εν κατακλείδι μία απορία: μπορεί η απλή καταγραφή οικονομικών στατιστικών να τεκμηριώσει την άρση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας; Είναι επιπλέον δυνατόν να υπάρχει διάσταση εκτιμήσεων μεταξύ των Θέσεων και του Προγράμματος του Κόμματος πάνω σε ένα τέτοιο κορυφαίο ζήτημα στρατηγικής σημασίας;

Σίγουρα, ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει μια λεπτομερή συζήτηση και ανάδειξη των θετικών επεξεργασιών του κρίσιμου αυτού ντοκουμέντου του Συνεδρίου μας. Η κριτική επείγει πάντα περισσότερο... Εύχομαι πλήρη επιτυχία στο Συνέδριό μας!

Αγαπητοί φίλοι

Σε ό,τι αφορά τις Θέσεις για το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα, θα σταθώ μόνο στο ζήτημα της αδράνειας των λαών των Σοσιαλιστικών χωρών, γεγονός που κατά τη γνώμη μου αντανακλά την αποξένωση του ΚΚΣΕ και των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων από τους λαούς τους. Αυτό πρέπει να μας γίνει παράδειγμα. Διαπιστώνω, μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο ότι η «Σταλινολογία» κοντεύει να γίνει το κυρίαρχο θέμα του 18ου Συνεδρίου, πράγμα που με βρίσκει ριζικά αντίθετο. Για να κλείσω αυτό το θέμα, θεωρώ αδιανόητο και επικίνδυνο για τη λειτουργία του Κόμματος να χαρακτηρίζονται ως «προβοκατόρικες» διαφορετικές απόψεις ανθρώπων που θέλουν να συμμετέχουν στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ.

Θεωρώ ότι το κύριο ζήτημα που πρέπει να συζητήσουμε είναι η ανάπτυξη του Κόμματος και του Κινήματος. Κατά τη γνώμη μου, μέχρι τώρα το Κόμμα δείχνει αδυναμία να προσεγγίσει εργαζόμενους που δεν είναι ψηφοφόροι ή φίλοι του Κόμματος. Αυτή η αδυναμία εντοπίζεται κυρίως στην επαρχία, όπου η συναναστροφή και συζήτηση με ψηφοφόρους ή και οπαδούς άλλων κομμάτων θεωρείται άσκοπη, αναποτελεσματική και μερικές φορές δείγμα οπορτουνισμού. Ενα πολύ χειροπιαστό παράδειγμα αποξένωσης από τον κόσμο έχω από την πόλη μου, τα Καμένα Βούρλα, όπου παρά την αύξηση των ψήφων του Κόμματος κατά 60% στις προηγούμενες εκλογές, δεν μπορέσαμε μέχρι τώρα, αυτό το θετικό αποτέλεσμα να το μετατρέψουμε σε δύναμη για το Κίνημα και το Κόμμα. θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αυριανές δυνάμεις του Κόμματος και του Κινήματος θα προέλθουν από τους σημερινούς ψηφοφόρους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και κατά τη γνώμη μου η αύξηση του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος είναι ένα σημαντικό βήμα για τη δημιουργία μιας νέας δυναμικής του Κινήματος. Να μην υποτιμάμε την ανάγκη του κόσμου (και ψυχολογική ακόμα) να βλέπει την αύξηση των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνουμε το βασικό μας στόχο.

Στη βάση των παραπάνω, νομίζω ότι είναι τελείως λαθεμένη η άποψη που εκφράστηκε στον προσυνεδριακό διάλογο ότι χρειαζόμαστε «επιστημονική κατάρτιση και κομμουνιστική παιδεία και όχι επιδέξιους καταφερτζήδες, όσο ενθουσιασμό και μαχητικότητα κι αν έχουν». Κατά τη γνώμη μου, η επιστημονική κατάρτιση και η κομμουνιστική παιδεία δε βρίσκονται σε ΚΑΜΙΑ αντίθεση με τους επιδέξιους καταφερτζήδες και πολύ περισσότερο με τον ενθουσιασμό και τη μαχητικότητά τους, αλλά είναι υποχρέωση του Κόμματος αυτά τα δύο να τα ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προτείνω ένα πρακτικό μέτρο, τη δημιουργία κέντρου Τύπου και γραμματείας με μηχανογράφηση σε κάθε Νομαρχιακή Επιτροπή, ώστε να υπάρχει έγκαιρη ενημέρωση των μελών του Κόμματος για την Κοινοβουλευτική δράση του Κόμματος και την προπαγάνδισή της στον κόσμο.

Με τις ευχές μου για ένα γόνιμο Συνέδριο για το λαό μας.

Ο προσυνεδριακός διάλογος πραγματικά αποτελεί ένα άνοιγμα και μια πλατιά διαμόρφωση και αλλαγή πορείας μπροστά στην επικείμενη επίθεση του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Ετσι, ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά στην εργατική τάξη είναι ένα τούνελ όπου το φως που διακρίνεται είναι αμυδρό. Εσύ φοβισμένος καλείσαι να το περάσεις γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι πρέπει να υπερβείς το φόβο σου και τον ίδιο τον εαυτό σου. Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά είναι ο δικός μας δρόμος, αντεπίθεση είναι η λέξη και η πράξη.

Πρέπει αυτό το Συνέδριο να μπει μπροστά στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής, να ανακαλύψει τρόπους και μορφές, να απεγκλωβίσει τον κόσμο και ειδικά τη νεολαία. Απαιτείται μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη επίθεση, ρήξη και δυναμική παρουσία, που θα ανατρέψει και θα παρεμποδίσει την παραπέρα πορεία των ευρωαμερικανικών επιλογών. Ετσι μετά από το Συνέδριο η ανάγκη για μεγαλύτερο άνοιγμα δράσης και ενεργειών, που δε θα περιμένει η άρχουσα τάξη με το σύστημά της, είναι επιτακτική ανάγκη και χρειάζεται οργανωτική και ατομική παράδοση στην υπέρτατη αξία του ανθρώπου στην αλληλεγγύη, στη συναδέλφωση και στην ξεκάθαρη στάση.

Ετσι, λοιπόν, η συγκρότηση του Μετώπου απαιτεί δυνάμωμα των ΚΟΒ. Επαφή και στήριξη των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους. Ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται μελετημένη πορεία και τακτική του προγράμματός μας δράσης για το επόμενο διάστημα, με κεντρικό σχεδιασμό και ξεκάθαρο στόχο (Λαϊκή Εξουσία) και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όχι στην ενσωμάτωση και στο σκύψιμο. Αν χρειαστεί, πρέπει να κάνουμε και θυσίες, χωρίς πώς και γιατί. Υπηρετούμε το Κόμμα και τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και τίποτα άλλο σε αυτή την πάλη.

Ο δίκαιος αγώνας και η δίκαιη νίκη θα είναι υπέρ των αδικημένων του λαού.

Με αγάπη

Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται με τη συμπλήρωση των 90 χρόνια με αγώνες και θυσίες. Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές ήταν πάντοτε πρωτεργάτες σε όλους τους δημοκρατικούς αγώνες του ελληνικού λαού και στην κατοχή και στην κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης, στον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και μετέπειτα στα χρόνια της δικτατορίας και σήμερα είναι πρωτεργάτης για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα που η οικονομική κρίση σαρώνει την παγκόσμια οικονομία της ελεύθερης αγοράς και η κατάρρευση της αυτοκρατορίας της υπερδύναμης στον οικονομικό τομέα των ΗΠΑ προβληματίζει τους καπιταλιστές να ψάχνονται για ένα πιο δίκαιο σύστημα στην κοινωνία. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν καταλάβει ότι τα προβλήματά τους και τα δικαιώματά τους μπορούν να πραγματοποιηθούν με την αλλαγή του συστήματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ο δρόμος της σοσιαλιστικής ανάπτυξης.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία, όχι μόνο δεν μπορεί να καταργήσει τις κοινωνικές αντιθέσεις αλλά το αντίθετο: είναι φορέας προσεχών αιματηρών συγκρούσεων, οικονομικών πολιτικών, εθνικιστικών και θρησκευτικών. Για τις Θέσεις για το σοσιαλισμό, επειδή έχω ζήσει 36 χρόνια στη ΣΕ κατά τη γνώμη μου χρειάζονται παραπέρα εξειδίκευση και επεξεργασία στις τωρινές συνθήκες, αξιοποιώντας και την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην προσαρμογή με τις ραγδαίες εξελίξεις στην επιστήμη, τεχνολογία.

Για τα μέλη του κόμματος η καλύτερη προσφορά είναι να υποδεχτούμε το 18ο Συνέδριο, να υλοποιήσουμε την απόφαση της ΚΕ 9/1/2003 και άλλων αποφάσεων, να δουλέψουμε αποτελεσματικά, όχι αυτοϊκανοποίηση για ένα ισχυρό ΚΚΕ με αντιστασιακό πνεύμα που είναι η μεγάλη κληρονομιά της Εθνικής Αντίστασης.

Τα μέλη της ΚΕ που θα αναδειχτούν από το 18ο Συνέδριο να είναι κανονικά προσηλωμένα στις κομματικές αρχές, εξοπλισμένα με τη θεωρία Μαρξισμού - Λενινισμού με κοινωνική κινητικότητα, να είναι υπόδειγμα τύπου Διαμαντή, Μπελογιάννη κλπ.

Το 18ο Συνέδριο πρέπει να κλείσει το θέμα με τις αναθεωρητικές και οπορτουνιστικές αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, τις οποίες υιοθέτησε το ΚΚΕ με την 6η πλατιά Ολομέλεια το 1956.

Οπως είναι γνωστό η Ολομέλεια δεν έγινε δε συγκαλείται από το ίδιο το κόμμα ή άλλο εκλεγμένο όργανο (Πολιτικό Γραφείο, Κεντρική Επιτροπή) αλλά από άλλα κόμματα που συγκροτήθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Ριζοσπάστης, 9/8/2003). Το ΚΚΕ τότε εκείνη την εποχή ήταν προτεκτοράτο των αδελφών κομμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν με τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας να τραυματιστούν, να μείνουν έξω από το κόμμα χιλιάδες παλαίμαχοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μαχητές, μαχήτριες του ΔΣΕ. Αυτοί σήμερα χρειάζονται (ανάρρωση) δικαίωση και ηθική ικανοποίηση. Τα λάθη πρέπει να αναγνωρίζονται και έγκαιρα να διορθώνονται όπως το δημοσίευμα στις 10/2/2008 και 16/11/2008 με σαφήνεια, ξεκάθαρα για το θεμελιακό λάθος της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1958.

Για τη σωστή ενημέρωση, την αλήθεια πρέπει να δημοσιευτεί ανάλογο κείμενο όπως για την 8η Ολομέλεια για το θεμελιακό και τραγικό λάθος της 6ης και 7ης Ολομέλειας με κριτική και αυτοκριτική, με κομματική γλώσσα.