Ενα σημαντικό κεφάλαιο που λείπει από τις Θέσεις, είναι το θέμα του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Το θέμα αυτό, σύντροφοι, το θεωρώ από τα σοβαρότερα, με την έννοια της διάδοσης των ιδεών της κοσμοθεωρίας μας. Στα 63 χρόνια της πορείας μου στο κίνημα και στα 62 της κομματικής μου ηλικίας δε θυμάμαι ποτέ, ακόμη και τις πιο σκοτεινές περιόδους να μην αξιοποιούμε τους ανθρώπους της Τέχνης και των Γραμμάτων, αλλά κυρίως να παράγουμε τον Πολιτισμό από τους ίδιους τους απλούς αγωνιστές. Δεν ήταν πάντα μόνο οι μεγάλοι αναγνωρισμένοι ποιητές, συγγραφείς, δημοσιογράφοι κλπ. Τα χιλιάδες τραγούδια που γράφτηκαν (και ευτυχώς έχουνε διασωθεί) τα περισσότερα είναι γραμμένα από απλούς αγωνιστές. Δεν έχει περάσει περίοδος (εκτός της τελευταίας δεκαετίας) και γεγονός που να μην έχει αποτυπωθεί σε τραγούδι.

Ποιος αλήθεια ξέρει, πως, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΟΧΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ του τραγουδιού για τον Αρη τα έγραψαν παιδιά από 10-13 χρόνων που κρυμμένα μέσα στα σκίνα παρακολουθούσαν τη μάχη του Μικρού Χωριού; Το περίφημο τραγούδι για το Φοίνικα των φυλακών Αβέρωφ (ένα άλλο μεγάλο θέμα που αφήσαμε να τις γκρεμίσουν) που γύρω του χόρεψαν όλες οι μελλοθάνατες πριν από την εκτέλεση, από απλές αγωνίστριες γράφτηκε.

Αμέτρητα παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Στάθηκα ιδιαίτερα στο τραγούδι, γιατί, απαντώντας άμεσα στο κάθε γεγονός που το απέδιδε ανάλογα, σατιρικά, πονεμένα, ρομαντικά, ηρωικά, κάθε φορά έδινε ανάλογο κουράγιο και βέβαια όλες οι άλλες μορφές τέχνης, θέατρο, «Ηνωμένοι Καλλιτέχνες» από τους καλλιτέχνες που κάθε βράδυ τους περιφρουρούσε η «λαϊκή αυτοάμυνα» από τις επιθέσεις χιτών, παρακρατικών, συνεργατών των καταχτητών, κι όμως το θέατρο κάθε βράδυ ήταν γεμάτο, κράτησε ως το Φθινόπωρο νομίζω του 1947 και το ρεπερτόριο του κάλυψε όλα τα είδη του θεάτρου απ' την κωμωδία μέχρι μεγάλα ιστορικά και δραματουργικά έργα, κλείνοντας το Γενάρη του 1948 που έπιασαν τον Κατράκη και άλλους, παίζοντας στο θέατρο «Βρετάνια» το «Στρατηγό Μακρυγιάννη».

Στον τομέα της κινηματογραφικής τέχνης, μπορεί τότε να μην προλάβαμε να γυρίσουμε έργα, όμως όσοι ζούνε ακόμη θα θυμούνται τι γινόταν στους κινηματογράφους, που είχαν το κουράγιο να αρχίσουν την εισαγωγή σοβιετικών ταινιών με τα κλασικά αριστουργήματα του Αϊζενστάιν και άλλων, το αξέχαστο έγχρωμο παραμύθι «Το πέτρινο λουλούδι» και στην περίοδο 53 - 67 στον «Εσπερο» που τις είχε κατ' αποκλειστικότητα, αλλά και όπου αλλού προβάλλονταν οι σειρές δεν είχαν τελειωμό μπροστά στα ταμεία από την ώρα που άνοιγαν ως το κλείσιμο.

Μια ακόμα σημαντικότατη συμβολή στον Πολιτισμό από το 55 - 67 ήταν η μελοποίηση από τους μεγάλους μα και μικρότερους συνθέτες του έργου των βάρδων της ποίησης που έγινε κτήμα του λαού. Αλήθεια, πόσοι θα 'ταν αυτοί που θα γνώριζαν σ' αυτή την έκταση, τη «Ρωμιοσύνη» το «Αξιον εστί», τον Βάρναλη, τον Λόρκα και μια ακόμη σειρά Ελλήνων και ξένων ποιητών; Ενα τόσο σημαντικό ξεκίνημα με τέτοια αποτελέσματα εδώ και πολλά χρόνια σταμάτησε. Κι όμως τότε δόθηκαν πραγματικές μάχες για την καθιέρωση του κάθε έργου που εμφανιζόταν, έμειναν και θα μείνουν, γιατί μίλαγαν στην καρδιά και την ψυχή, βοηθούσαν στον αγώνα. Και σήμερα μ' αυτά αγωνιζόμαστε, αντιστεκόμαστε. Να πόσο επίκαιρο είναι το παλιό σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε».

Πιστεύω πως είναι ανάγκη τώρα, πριν από το Συνέδριο, να γίνει μελέτη με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε στους χώρους του Πολιτισμού και να τεθούν συγκεκριμένες προτάσεις, για ένα ξεκίνημα και σ' αυτή την προσπάθεια ας μην μείνουν απ' έξω οι εργαζόμενοι. Θα είχαν ίσως αξιόλογες γνώμες να καταθέσουν. Αλλωστε ας μην ξεχνάμε πως πρώτος όρος πολιτισμού είναι πως κάθε άνθρωπος ικανός για εργασία πρέπει να έχει μια θέση στην παραγωγή. Στο εκμεταλλευτικό, βέβαια σύστημα πρέπει αυτό το δικαίωμα να το κερδίζει με σκληρό αγώνα.

Η όποια, λοιπόν, μορφή πολιτισμού θα βοηθάει σ' αυτόν τον αγώνα γιατί είναι σημαντική και απαραίτητη η γνώμη τους.

Τελειώνοντας με αυτό το θέμα, θα ήθελα να ρωτήσω πώς λειτουργεί η «Πολιτιστική Κίνηση», αν σωστά λέω τον τίτλο; Είναι μόνο για να οργανώνει τις όποιες, πετυχημένες πιθανόν, αλλά πανάκριβες συναυλίες και όταν κάποιοι φορείς, και μάλιστα ιστορικοί, ζητήσουν τη βοήθειά της, αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις, πόσα κλπ.

Πιστεύω πως είναι ανάγκη να έχουμε γνώση τι κάνει ποιοι είναι οι στόχοι του φορέα για να κρίνουμε τη θετική ή αρνητική προσφορά του.

Πιστεύω, σύντροφοι, πως πρέπει και μπορούμε και σήμερα να δημιουργήσουμε λαϊκό πολιτισμό, αρκεί να ξεκινήσουμε και να βάλουμε σωστές βάσεις, δύσκολο ΝΑΙ, αδύνατο ΟΧΙ και με προσανατολισμό πως και σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες οι αγώνες μικροί ή μεγάλοι δε σταμάτησαν. Τόσο οι κομμουνιστές όσο και ένα μέρος εργαζομένων πήρε μέρος, απέκτησε μια εμπειρία που του δίνει το δικαίωμα της πρωτοπορίας, αλλά και της ευθύνης.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, της Τέχνης και του Πολιτισμού θα τους βοηθήσουν, αν μαζί τους κάνουν τον αγώνα τραγούδι, θέατρο, ποίηση, θα έχει γίνει ένα βήμα στο ξεκίνημα για την έφοδο προς τους ουρανούς, έστω και αν αυτός ο ουρανός τώρα, είναι σκοτεινός, μαύρος, γκρίζος. Εχει όμως θαυμάσιες χρυσοκίτρινες και μπλε περιόδους που η έφοδος θα τις κάνει σταθερές και μόνιμες να περάσουν οι στρατιές των αγωνιστών της ειρήνης και της ζωής, φέροντες στους λαούς το πιο δίκαιο οικονομικοκοινωνικό πολιτικό σύστημα ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Μαρία Κυριακίδου

Ο προσυνεδριακός διάλογος για το 17ο Συνέδριο ουσιαστικά δε διαθέτει ανάλογη εμπειρία: Να συζητιέται η ανάγκη και τα κριτήρια ισχυροποίησης του ΚΚΕ με κλειδί την πείρα από τη δράση για την εφαρμογή της στρατηγικής του Κόμματος. Ειδικότερα, στο επίκεντρο της συζήτησης να τίθεται το περιεχόμενο της καθοδηγητικής δουλιάς του ανώτερου οργάνου, της ΚΕ, και κατ' επέκταση όλων των καθοδηγητικών κρίκων, προκειμένου να φωτιστεί το περιεχόμενο της καθημερινής πολιτικής δράσης της ΚΟΒ.

Στο Κόμμα μας, υπάρχει πλούσια εμπειρία από τη συζήτηση Προγραμματικών θεμάτων, δηλαδή για τη διαμόρφωση της στρατηγικής. Είναι όμως πολύ λιγότερο συλλογικά επεξεργασμένη η ιστορική πείρα - θετική και αρνητική - από την εφαρμογή της στρατηγικής: Αν και τι επαληθεύτηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις, αν και πώς επηρεάστηκαν οι εξελίξεις από τη στρατηγική αντίληψη και δράση του ΚΚΕ και κατ' επέκταση του εργατικού κινήματος.

Η απερχόμενη ΚΕ του Κόμματός μας δρομολόγησε το καθήκον να καλύψει αυτό το κενό, με τη συγγραφή του β΄ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ.

Είναι, λοιπόν, φυσικό στους προβληματισμούς που αφορούν στην πείρα από τη δράση με γνώμονα τη διαμορφωμένη από το 15ο Συνέδριο στρατηγική του Κόμματος και εμπλουτισμένη από το 16ο πολιτική γραμμή του ΑΑΔ Μετώπου, να αναμειγνύονται και προβληματισμοί για τη στρατηγική (το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα) και κυρίως τη γραμμή συσπείρωσης και προετοιμασίας δυνάμεων (το Μέτωπο της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου στην κοινή πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική διαχείρισης του συστήματος στην Ελλάδα).

Οι Θέσεις της ΚΕ επιχειρούν να επικεντρωθούν στις υποκειμενικές συνθήκες - ό,τι εξαρτάται από τη στρατηγική αντίληψη, την ιδεολογική, πολιτική και μαζική δράση του Κόμματος - από τις αντικειμενικές συνθήκες (το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα και ευρύτερα).

Επιχειρούν ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα: Να επαναστατικοποιήσουν περαιτέρω τις άμεσες κομματικές δυνάμεις (όργανα, στελέχη, ΚΟΒ) και άλλες έμμεσες (φίλους και συνεργαζόμενους με το ΚΚΕ, κυρίως μέσα στις συσπειρώσεις και τα μέτωπα πάλης) σε αντικειμενικές συνθήκες μη επαναστατικές. Δηλαδή, να αντιλαμβάνονται τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα (παιδεία, υγεία, πρόνοια, εργασία, αντιπλημμυρική - αντιπυρική - αντισεισμική κρατική προστασία κλπ.), τις συνθήκες συνδικαλιστικής, κοινωνικής και πολιτικής δράσης, τα προβλήματα εθνο-κυριαρχικής διασφάλισης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων ως προβλήματα εξουσίας, ως προβλήματα που οι αιτίες και οι λύσεις τους αντικειμενικά διαχωρίζουν την κοινωνία σε δυο αντιμαχόμενα μέτωπα κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων.

Δεν είναι όμως αυτονόητη, ούτε κατακτημένη ακόμη και σε επίπεδο εργατικής πρωτοπορίας, αυτή η σχέση στην πάλη για τα καθημερινά προβλήματα με το ζήτημα: Ποια τάξη - με ποιες κοινωνικές συμμαχίες - στην εξουσία. Ποια παραγωγή, ποια διανομή της, δηλαδή με ποιες σχέσεις ιδιοκτησίας και γενικότερα με ποιες σχέσεις παραγωγής, επομένως και με ποιο κίνητρο.

Οι Θέσεις της ΚΕ τολμάνε και λένε ότι δεν είναι κατακτημένο ως ενιαία καθοδηγητική αντίληψη και πρακτική ούτε στο επίπεδο του ΚΚΕ, της επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας, ξεκινώντας από την ίδια την ΚΕ.

Στην καθημερινότητα, συχνά επηρεαζόμαστε από την ιδεολογικοπολιτική αντίληψη που πλασάρεται ως δήθεν εναλλακτική, εφικτή, ρεαλιστική, λιγότερο απάνθρωπη και βάρβαρη από εκείνη της ωμής βίας του νεοφιλελευθερισμού, του φασισμού κλπ. Σ' αυτό το έδαφος, διαμορφώνονται πολιτικές παγίδες για «ενδιάμεση» εξουσία μεταξύ της κεφαλαιοκρατικής και της επαναστατικής εργατικής. Ως παγίδες έχουν κάτι το θελκτικό: Παρουσιάζονται ως άμεσες, πιο χειροπιαστές, ως ικανές να πετύχουν την πιο γρήγορη και μαζική συσπείρωση, π.χ. σε ένα αντινεοφιλελεύθερο ή σ' ένα δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο διακυβέρνησης. Εχουν τη ρίζα τους στην εφήμερη διέγερση και ανυπομονησία όχι μόνο των μικροαστικών στρωμάτων, αλλά και μακροχρόνια συμβιβασμένων και υποταγμένων εργατικών τμημάτων, ακόμη και ιδεολογικά κουρασμένων και απογοητευμένων αγωνιστών. Η ρίζα τους αγγίζει την αδούλευτη πολιτική εμπειρία των κομμουνιστών, με βάση την οποία είναι εύκολη μια σχηματική μεταφορά παρελθούσης πολιτικής δράσης.

Ομως το ΚΚΕ, ως επαναστατικό κόμμα, σήμερα έχει τις προϋποθέσεις να διδαχτεί από την ιστορική του πείρα. Στην πολιτική γνώση, όπως σε κάθε μορφή γνώσης, τα λάθη που γίνονται λόγω ανωριμότητας, λόγω μιας περισσότερο αντανακλαστικής και όχι συνειδητής επιλογής, πρέπει να αναγνωρίζονται, προκειμένου να γίνουν στοιχείο γνώσης. Η αναγνώριση των λαθών ως στοιχείο ωρίμανσης και ανάπτυξης της επαναστατικής πολιτικής θεωρίας, δεν έχει τίποτε το κοινό με τον μηδενιστικό αφορισμό και την ηττοπάθεια.

Στην ιστορία του ΚΚΕ δοκιμάστηκε η προσέγγιση του στρατηγικού στόχου, μέσω της επιδίωξης για ενδιάμεση εξουσία. Αποδείχτηκε ότι η αστική τάξη ήταν πλέον και αυτή πολιτικά ώριμη, ώστε να μην επιτρέψει την αμφισβήτηση της εξουσίας της, μέσω μιας βραχυπρόθεσμης μη καθαρόαιμης αστικής διακυβέρνησης.

Με απλά γεγονότα, ούτε οι πολιτικές δυνάμεις του εγχώριου κεφαλαίου ούτε οι διεθνείς σύμμαχοί τους ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν όχι το ΚΚΕ αλλά ούτε την ΕΔΑ να συμπράξει σε ένα κυβερνητικό σχήμα που διακήρυττε την αστική δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την απύραυλη Βαλκανική ζώνη, όσο δεν υπήρχαν μακροχρόνιες εγγυήσεις ότι το ΚΚΕ θα ήταν ενσωματωμένο στο σύστημα (όπως έγινε π.χ. στη Γαλλία και την Ιταλία).

Ορισμένες φορές, οι «ενδιάμεσες» μορφές εξουσίας παρουσιάζονται θελκτικές, ακουμπώντας σε ορισμένες μορφές μετάβασης από την ιστορία του διεθνούς κινήματος. Ως πιο χαρακτηριστικές, μπορούμε να αναφέρουμε τις πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών. Θα ήταν όμως επικίνδυνη απλοποίηση, αν δε συνειδητοποιούσαμε ότι η πάλη για το «ποιος - ποιον» διεξαγόταν με τη διεθνιστική επαναστατική παρουσία του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ.

Η ιστορία, άλλωστε, έφερε στο φως της δημοσιότητας δεδομένα που αποδεικνύουν ότι όταν δεν ανατρέπονται επαναστατικά όλοι οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας, η πάλη για την οικοδόμηση του νέου επαναστατικού εργατικού κράτους είναι εκ προοιμίου υπονομευμένη^[1].

Σημειώνουμε ακόμη ότι δε θα πρέπει να συγχέεται το σύνθημα - κρίκος για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση ενός μετώπου που στην πλήρη ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών για την Ελλάδα δεν μπορεί παρά να ανατρέψει μια εξουσία, την καπιταλιστική, και να διεκδικήσει ως μοναδική εξουσία την εργατική, αντανακλώντας και τα συμφέροντα των συμμάχων της.

Οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική διεκδίκηση, όπως και να ονομάζεται, ουτοπικά εισάγει την ενδιάμεση εξουσία (στάδιο) ή τη συμμετοχή στη διαχείριση, αφού η κυβέρνηση είναι μόνο ένας από τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ακόμη και σε περιπτώσεις, όπου στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος υπήρξαν μη απόλυτα εναρμονισμένα κέντρα εξουσίας (π.χ. παλάτι - στρατός, κυβέρνηση - παλάτι - στρατός), η κυβέρνηση υποτασσόταν στο κέντρο παλάτι - στρατός μέχρι να καταφέρει να ανατρέψει αυτή τη σχέση.

Βεβαίως, αυτή η ταξική επαναστατική αλήθεια αφορά στη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δηλαδή στη στρατηγική του Κόμματος. Δεν αφορά ως προϋπόθεση της κοινής πάλης για τη διεκδίκηση της εξουσίας τους κοινωνικομ- πολιτικούς συμμάχους του ΚΚΕ στο ΑΑΔ Μέτωπο, στο πλαίσιο του οποίου διατυπώνεται ο συμβιβαστικός όρος της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας». Ωστόσο, ο αντικειμενικά αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας της «λαϊκής οικονομίας» προσδιορίζεται στους κατευθυντήριους άξονές της - κοινωνικοποίηση των αναπτυγμένων και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός, παραγωγικός συνεταιρισμός - που έρχονται σε ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ανατρέπουν τα μονοπώλια.

Η ενιαία και δημιουργική αντίληψη της στρατηγικής μας έχει τρέχουσα πολιτική σημασία. Η προσυνεδριακή μας διαδικασία (συνεδριάσεις οργάνων, συνελεύσεις ΚΟΒ, συνδιασκέψεις) το επιβεβαίωσε. Ανέδειξε ότι η κατανόηση και ο εμπλουτισμός του θέματος, η γενίκευση της πείρας, ως δυνατότητες εμφανίζονται εκεί όπου υπάρχει καλύτερη εργατική σύνθεση στις ΚΟΒ και στα όργανα, εμπειρία ταξικών αγώνων ενάντια στις αντεργατικές επιλογές της εργοδοσίας, των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, πιο επεξεργασμένο πλαίσιο πάλης και σχέδιο δράσης που να συνενώνει εργατικά σωματεία, συνδικαλιστικούς φορείς μεσαίων στρωμάτων, κοινωνικές οργανώσεις. Βρήκε πρόσφορο έδαφος εκεί όπου γινόταν πιο σταθερά οργανωμένη ιδεολογική δουλιά στα όργανα και στις ΚΟΒ, στις σχολές κομμουνιστικής μόρφωσης.

Αντιθέτως, εκεί όπου υπήρχε μεγαλύτερη απουσία των παραπάνω προϋποθέσεων, υπήρξε και μεγαλύτερη προσκόλληση στην εντοπιότητα και το συντεχνιασμό, μεγαλύτερη δυσκολία να μπολιαστεί η καθημερινή πολιτική δράση της ΚΟΒ με την πάλη για την εξουσία, να ισχυροποιηθεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μέσα στο κίνημα, κατά τη διεξαγωγή και για τους στόχους των αγώνων, να ανοίξει το μέτωπο με τις δυνάμεις που αποπροσανατολίζουν από το πρόβλημα «ποιος και για ποιον» στην εξουσία.

Το 17ο Συνέδριο μπορεί να φωτίσει καλύτερα το δρόμο για την ανάπτυξη της εργατικής σύνθεσης του Κόμματος, των δεσμών του με τους πιο μαζικούς τόπους και κλάδους της παραγωγής, την πιο αποτελεσματική αλλαγή του συσχετισμού στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, στη σχέση του με τα κινήματα των μεσαίων στρωμάτων, τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, το αντιπολεμικό και άλλα, σε συσπειρώσεις και μέτωπα πάλης με αντιμονοπωλιακούς - αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και συνθήματα, με μαχητικές μορφές αγώνα.

Η επαναστατική αισιοδοξία περιλαμβάνει πάντοτε και την επαναστατική επαγρύπνηση και με αυτό το διπλής όψης όπλο βαδίζουμε προς την τελική ευθεία του 17ου Συνεδρίου του πολύπαθου και ηρωικού ΚΚΕ.

Ελένη Μπέλλου

Μέλος της ΚΕ

[1] Πρόκειται για τις διαδοχικές αντεπαναστάσεις σε Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία κι όχι μόνο, για αντισοσιαλιστικές επιλογές ΚΚ και κυβερνήσεων σχεδόν όλων των μεταπολεμικών κρατών της Αν. και Κ. Ευρώπης.

Μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο, κρίνω πως απαντάνε ξεκάθαρα σε όλα τα ζητήματα, που όσο περνάει από το χέρι μας χρειάζεται θυσίες και πειθαρχία να περπατήσουν στη ζωή, βεβαίως και δεν είναι εύκολο.

Τα 15ο και 16ο Συνέδρια έδωσαν απαντήσεις συγκεκριμένες και μέσα από αυτήν τη διαδρομή αποκτήσαμε μεγαλύτερη εμπειρία στη δράση μας. Οι δεσμοί με τους εργαζόμενους δεν είναι μόνο να διατηρηθούν, αλλά και να τους αναπτύσσουμε σε πλάτος και σε βάθος.

Στο πραγματικά μεγαλοφυές έργο του «Ο Αριστερισμός παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού» ο Λένιν τονίζει ότι απαραίτητος όρος για τη νίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η ικανότητά του να συνδέεται, να πλησιάζει και ως έναν ορισμένο βαθμό, να συγχωνεύεται με την πιο πλατιά μάζα των εργαζομένων, πρώτα απ' όλα με την προλεταριακή, μα ακόμη και με τη μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα (Β.Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδ. 5η ελληνική, τ. 41, σλε.7).

Πραγματικά, στην πάλη αυτή τεράστιος είναι ο ρόλος της ΚΟΒ, να μεταφέρει τη γραμμή του Κόμματος στο χώρο της, να τη συγκεκριμενοποιήσει και να παλεύει για την εφαρμογή της. Οσο καλύτερα έχει αφομοιωθεί η λενινιστική διδασκαλία για το Κόμμα νέου τύπου από τα μέλη της ΚΟΒ. Οσο βαθύτερα έχει κατανοηθεί από αυτά η πολιτική γραμμή του Κόμματος, όσο καλύτερα λειτουργούν μέσα στα πλαίσια του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού οι ΚΟΒ, όσο καλύτερα ξέρουν τις σχέσεις που το συμφέρον του επαναστατικού κινήματος απαιτεί να υπάρχουν ανάμεσα στις κομματικές και τις μαζικές οργανώσεις, τόσο καλύτερα είναι τα αποτελέσματα της δουλειάς των ΚΟΒ.

Εδώ χρειάζεται να σκύψουμε ακόμη περισσότερο, συγκεκριμένα, με σχέδιο και έλεγχο δημιουργικό. Μπροστά στο 17ο Συνέδριο, αλλά και μετά με τις Αποφάσεις του να περάσουμε στην αντεπίθεση για το λαό, τη συμμαχία, το σοσιαλισμό με μεγαλύτερη απαιτητικότητα.

Συντροφικά

Τσαούσης Θανάσης

Γραμματέας Αχτίδας ΔΕΚΟ - Τραπεζών

Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΚΟΘ του ΚΚΕ