Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1946. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1964 και το 1968 πήρε το πτυχίο του Χημικού. Κατά τη διάρκεια της χούντας εργάστηκε σε βιομηχανίες τροφίμων, ποτών και φαρμάκων, συνεχίζοντας ταυτόχρονα σπουδές στη Φυσικομαθηματική Σχολή. Το 1973 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, εργάστηκε ερευνητικά στο Ινστιτούτο «Παστέρ», στο «College de France», στο έβδομο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, απέκτησε μεταπτυχιακά διπλώματα στη Βιοχημεία από το έβδομο Πανεπιστήμιο του Παρισιού (Δίπλωμα Προχωρημένων σπουδών - DEA 1974, Διδακτορικό τρίτου κύκλου 1977) και το κρατικό διδακτορικό δίπλωμα στις θετικές επιστήμες το 1981. Από το 1981 έχει μόνιμη ερευνητική θέση στο Κρατικό Ινστιτούτο Υγείας και Ιατρικής Ερευνας (INSERM) Γαλλίας. Μεταδιδακτορικά, για ερευνητικούς σκοπούς εργάστηκε στις ΗΠΑ περίπου ενάμιση χρόνο και στην Ελλάδα, περίπου τρία χρόνια. Δίδαξε περιστασιακά Βιοχημεία, από το 1996 έως το 2000, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λάρισας. Συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια της Αθήνας και των Ιωαννίνων στην έρευνα και την εκπαίδευση. Είναι εμπειρογνώμονας στην επιτροπή Ευρωπαϊκής Ενωσης για την έγκριση επιστημονικών προγραμμάτων. Εχει παρουσιάσει πολλές ανακοινώσεις σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει περίπου 60 άρθρα σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και βιβλία. Μυθιστορήματά της: «Αναδρομή στο χώρο και το χρόνο» και «Νέα Υόρκη, Παρίσι, Βαγδάτη» εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

-- Ωχ, ο αδερφός μου, έκανε ο δεκαεπτάχρονος Ομάρ μόλις χτύπησε το κινητό του. Είμαστε στην αλάνα, φτάνουνε, φώναξε δυνατά χωρίς να περιμένει την ερώτηση και πέταξε το τηλέφωνο στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού του που χωρούσε τρία παιδιά σαν αυτό το μελαχρινό λιανόκλαδο. Συγχρόνως άνοιξε το βήμα του κι έκανε νόημα στους δυο φίλους του να τον ακολουθήσουν.

-- Κουνήσου. Βάλαμε τραπέζι. Δεν θα σε περιμένουμε είκοσι άτομα, φώναξε ο Νουρεντίν στο κινητό, αλλά απάντηση δεν πήρε. Τον εξυπνάκια, μουρμούρισε κι ετοιμαζόταν να κλείσει το τηλέφωνο, όταν άκουσε τις σειρήνες του περιπολικού της αστυνομίας.

Σε μια από τις συνηθισμένες εφόδους του σ' ένα από τα υποβαθμισμένα βόρεια προάστια του Παρισιού, ένα περιπολικό πλησίασε τους νεαρούς που βάδιζαν βιαστικά. Ηταν η τελευταία ημέρα του ραμαντάν, της νηστείας των μουσουλμάνων. Το δείπνο παρουσία όλων των μελών της οικογένειας, αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα, είναι ιερή υπόθεση. Κανένας δεν απουσιάζει από το τραπέζι χωρίς σοβαρότατο λόγο. Τα παιδιά επέστρεφαν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και είχαν ήδη αργήσει. Επρεπε να βρίσκονται στα σπίτια τους από ώρα. Οι πιτσιρικάδες τάχυναν το βήμα. Τα όργανα της τάξης το θεώρησαν ένδειξη ενοχής. Το περιπολικό άναψε τα φώτα κι αύξησε ταχύτητα. Η σειρήνα άρχισε να ουρλιάζει. Σίγουροι ότι θα θεωρούνταν ύποπτοι άνευ λόγου και θα βρίσκονταν χρονιάρα μέρα στο Τμήμα ως αργά τη νύχτα, ώσπου να 'ρθουν να τους παραλάβουν οι γονείς τους, οι τρεις έφηβοι έκοψαν δρόμο ανάμεσα από χορταριασμένα οικόπεδα με κατεύθυνση τον υποσταθμό του ηλεκτρικού. Το περιπολικό δεν τους άφηνε άλλη διέξοδο. Οι νεκροκεφαλές και η προειδοποίηση «Κίνδυνος Θάνατος», δεν τους πτόησαν. Πήδησαν το μαντρότοιχο και βρέθηκαν στον απαγορευμένο χώρο.

Ερασιτεχνικοί δέκτες ραδιοφώνου, έπιασαν τη συνομιλία των αστυνομικών του περιπολικού με συναδέλφους τους.

«Είναι πιασμένοι σαν τα ποντίκια στη φάκα», έλεγαν για τα τρία παιδιά. «Δεν έχουν διέξοδο».

Ο Νουρεντίν άκουγε τώρα τις σειρήνες που ούρλιαζαν όχι μόνο από το κινητό του αλλά κι από το παράθυρο από όπου έβλεπε καθαρά το μικρότερο αδελφό και τους φίλους του. Κινούνταν προς τον υποσταθμό του ηλεκτρικού. Αδέρφια, φίλοι και γείτονες πετάχτηκαν στο δρόμο, φωνάζοντας στα παιδιά και τους αστυνομικούς να σταματήσουν, τηλεφωνώντας στο 15 για πρώτες βοήθειες, κλαίγοντας και στέλνοντας κατάρες.

Μάταια. Ενας δεκαπεντάχρονος κι ένας δεκαεπτάχρονος βρέθηκαν νεκροί, χτυπημένοι από το ρεύμα υψηλής τάσης κι ο τρίτος νεαρός, ο Ομάρ στα δεκαεφτά του κι αυτός, διακομίστηκε στις πρώτες βοήθειες μισή ώρα αργότερα, με βαρύτατα εγκαύματα, χάρη στην επέμβαση των περίοικων και μόνον. Η αστυνομία σφύριζε αδιάφορα. Ο υπουργός δημόσιας τάξης βιάστηκε να διακηρύξει την ίδια ημέρα, ότι οι αστυνομικοί έκαναν το καθήκον τους με τον καλύτερο τρόπο, δεν φέρουν ευθύνη για το θάνατο των κακοποιών και δεν υπάρχει λόγος τιμωρίας τους.

Με καθολικά εγκαύματα ο Ομάρ, χαροπαλεύει στο εξειδικευμένο κρατικό Νοσοκομείο. Μαζί με την οικογένειά του, ο Νουρεντίν ο μεγαλύτερος αδελφός του, εργαζόμενος - φοιτητής σε τεχνική σχολή, βρίσκεται στο προσκέφαλο του.

Τα υποβαθμισμένα βόρεια προάστια της περιοχής Παρισιού φλέγονται. Λιθοβολισμοί καταστημάτων και αστυνομικών αυτοκινήτων, λεηλασίες, πυρπολήσεις ΙΧ και λεωφορείων, αναστατώνουν τη Γαλλική πρωτεύουσα.

Ο Πιέρ Ντυμπουά οδήγησε το αναπηρικό καροτσάκι του ως τη στάση του αστικού. Ο οδηγός κατέβασε την ειδική ράμπα του λεωφορείου, περίμενε να τακτοποιηθεί ο ανάπηρος, πρώην συνάδελφος, στην καθορισμένη θέση, του ευχήθηκε την καλημέρα και έβαλε μπρος. Δυο φανάρια πιο κάτω, τον έπιασε το κόκκινο. Εξω ήταν ερημιά. Ο οδηγός περίμενε υπομονετικά την αλλαγή σήματος. Δευτερόλεπτα πριν βγει το πράσινο, δυο κουκουλοφόροι ξεπετάχτηκαν ξαφνικά, πέταξαν βόμβες μολότωφ στο αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκαν. Στο λεωφορείο έγινε πανικός. Ο οδηγός έχασε την ψυχραιμία του; ο μηχανισμός έπαθε βλάβη; Γεγονός είναι ότι οι πόρτες έμειναν κλειστές κι όσο να σπάσουν το τζάμι της εξόδου κινδύνου, ο Πιέρ Ντυμπουά είχε κυκλωθεί από τις φλόγες. Ημιλιπόθυμο τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο.

Ο Νουρεντίν τελείωσε τη βάρδια του και κατευθύνθηκε αμέσως στο Νοσοκομείο. Ο αδελφός του είχε βγει από την εντατική κι έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Οι γιατροί φαίνονταν κάπως αισιόδοξοι. Αφησε τη μητέρα του μόνη της δίπλα στον ασθενή και κατέβηκε για καφέ. Μια νόστιμη κοπέλα έκλαιγε σιωπηλά. Την πλησίασε και της πρόσφερε καφέ. Η νεαρή, Ζυλιέτ Ντυμπουά του συστήθηκε, περίμενε να μάθει νέα του πατέρα της που βρισκόταν στην εντατική. Επιασαν κουβέντα κι εκεί ο Νουρεντίν έμαθε ότι ο Πιέρ Ντυμπουά ανάπηρος από εργατικό ατύχημα, έπεσε θύμα εμπρησμού, σε ταραχές που ξέσπασαν σαν αντίποινα για «τα θύματα του υποσταθμού υψηλής τάσης».

-- Μόνο αυτόν έχω στον κόσμο κι εκείνος εμένα, αναστέναξε η νεαρή κοπέλα. Τη μάνα μου την έφαγε ο καημός και μας άφησε μόνους πριν δυο χρόνια.

Ο Νουρεντίν έκρυψε το κεφάλι στα χέρια του κι έμεινε σιωπηλός για ώρα.

Οταν είχε πρωτοαντικρίσει τον καμένο αδερφό του, είχε νιώσει μια επιθυμία να χτυπήσει όποιον αστυνομικό έβρισκε στο δρόμο του, να βάλει φωτιά σε σπίτια, δρόμους και αυτοκίνητα, να ξεσπάσει πάνω σε δικαίους και αδίκους. Η μεγάλη του αδερφή, η Ασινά, τον πλησίασε στοργικά και ώρες αργότερα κατάφερε να τον ηρεμήσει. Και πάλι όταν ξέσπασαν οι ταραχές, τον πήρε κοντά της και του μίλησε.

-- Το 'να δράμα φέρνει το άλλο. Τη δίκαιη αγανάκτηση και τις διεκδικήσεις τους, αυτοί «οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας» αυτοί οι άνθρωποι σαν κι εμάς, εξαθλιωμένα οικονομικά λαϊκά στρώματα με μεγάλο αριθμό μεταναστών από πρώην γαλλικές αποικίες και τα παιδιά τους, συχνά δεν τις εκφράζουν θετικά μέσα από την ψήφο, τα συνδικάτα, τις οργανωμένες διαδηλώσεις, Νουρεντίν. Καθώς δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και τα κόμματα της αριστεράς με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους, πολλοί νέοι οδηγούνται σε πράξεις άναρχες, εγκληματικές και κατακριτέες, που σπρώχνουν μια μερίδα του γαλλικού λαού εναντίον τους κι εναντίον μας, αυξάνουν τα φαινόμενα ρατσισμού και τις τάξεις των ξενόφοβων και φασιστικών κομμάτων, δίνουν την αφορμή στους αντιδραστικούς πολιτικούς να εφαρμόζουν κατασταλτικά μέτρα με φοβερές επιπτώσεις στα κοινωνικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες.

Αυτού του είδους οι ενέργειες απελπισίας και μίσους, χωρίς συγκεκριμένο στόχο και προοπτική, αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, τους αποσπούν από την αντιμετώπιση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων, την ανεργία, την ακρίβεια, την απώλεια κοινωνικών κατακτήσεων. Η φοβερά αυξανόμενη ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, οι φυλετικές διακρίσεις και οι διακρίσεις λόγω καταγωγής και θρησκείας, καταστάσεις που έχεις νιώσει στο πετσί σου, είναι καρκίνωμα. Οι κοινωνικές παροχές και τα κονδύλια για την εκπαίδευση μειώνονται δραστικά. Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση στα πρόσφατα γεγονότα είδες ότι ήταν όλα καθαρά κατασταλτικά. Μέχρι κι ένα νόμο από την εποχή του γαλλο-αλγερινού πολέμου ανάσυρε. Ενα νόμο που έθεσε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δίνοντας στις τοπικές αρχές το δικαίωμα επιβολής απαγόρευσης κυκλοφορίας. Και τα ελάχιστα, ανεπαρκή, προληπτικά, κοινωνικά μέτρα που είχαν εφαρμόσει οι προηγούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, τα σάρωσε μόλις ανέβηκε στην εξουσία η δεξιά. Ολη αυτή την περίοδο, ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων από την πλειοψηφία των ΜΜΕ ρίχνει λάδι στη φωτιά. Αν η νεολαία ξυπνήσει και πολιτικοποιηθεί, θα τρέχει και δε θα φτάνει η εξουσία. Κατάλαβε τον Νουρεντίν. Λύση δεν είναι η τυφλή βία.

Τι να της πει της Ζυλιέτ για τον αδερφό του και για τον πατέρα της ο Νουρεντίν; Θύματα του συστήματος κι οι δύο, χαροπαλεύουν δίπλα, δίπλα.

Αισθάνθηκε έλα ελαφρό χέρι να του ακουμπά τον ώμο και την ευωδιά γιασεμιού να τον ζαλίζει. Σήκωσε το κεφάλι και βύθισε το σκοτεινό βλέμμα του στις πρασινογάλανες λίμνες που τον κοίταζαν γλυκά.

Εμειναν ώρα αγκαλιασμένοι, να κουβεντιάζουν και να σκέφτονται, ώσπου το χαμόγελο του διευθυντή της κλινικής που έφερνε ενθαρρυντικά νέα για τον πατέρα της Ζυλιέτ τους προσγείωσε. Εκεί τους βρήκε η Ασινά, κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε αχνά στα χείλη της.

-- Να μην αφήσουμε να χαθεί η ελπίδα τους είπε. Εκτός από τη συμπαράσταση στους ανθρώπους μας, μπορούμε να κάνουμε κάτι αυτή τη στιγμή, μια έκληση να σταματήσουν τα έκτροπα.

Οι καρδιές τους ζεστάθηκαν κι αγκαλιασμένοι, σκουπίζοντας που και που κανένα δάκρυ, κατευθύνθηκαν κι οι τρεις στο γραφείο Τύπου του Νοσοκομείου, όπου δήλωσαν ότι είχαν να κάνουν μια κοινή έκκληση, να σταματήσουν οι ταραχές.

Τους άκουσε με προσοχή η υπεύθυνη του τμήματος και θεώρησε ότι ίσως έπεφτε σε κατάλληλη στιγμή η πρότασή τους, μια και περίμεναν στο Νοσοκομείο την επίσκεψη του υπουργού δημόσιας τάξης, ακολουθούμενου φυσικά από δεκάδες δημοσιογράφους.

Η παρουσία του συγκεκριμένου υπουργού, που είχε αποκαλέσει τους νεαρούς των υποβαθμισμένων προαστίων αποβράσματα της κοινωνίας και ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για το καζάνι που έβραζε, δεν ήταν η πιο ευχάριστη είδηση για τον Νουρεντίν και την Ασινά, αλλά η εκπρόσωπος Τύπου του Νοσοκομείου επέμεινε. Τα δύο αδέρφια συμφώνησαν τελικά.

Μόλις είχαν ετοιμάσει τη δήλωση για τα μέσα ενημέρωσης, όταν έγινε, αναταραχή.

-- Νάτος, έφτασε ο υπουργός.

Ορισμένα μέλη της φρουράς προηγήθηκαν για να ελέγξουν το χώρο.

Ο Νουρεντίν, κοιτάζοντας τους αστυνομικούς έμεινε για μια στιγμή άφωνος και όταν βεβαιώθηκε ότι εκείνος που κατευθυνόταν προς την πλευρά τους, ήταν ο οδηγός του περιπολικού που καταδίωξε του αδερφό του, κινήθηκε προς την κατεύθυνσή του ουρλιάζοντας,

-- δολοφόνε, δολοφόνε!!

Οι αστυνομικοί έπιασαν τα πιστόλια. Ο συγκεκριμένος τράβηξε τη σκανδάλη και σκόπευε τον Νουρεντίν. Η Ασινά τον αγκάλιασε προστατευτικά τραβώντας τον προς τα πίσω. Η Ζυλιέτ μπήκε μπροστά του να τον καλύψει.

Η σφαίρα τη βρήκε στην καρδιά.