Δυο ταινίες αγωνίας! Θρίλερ, δηλαδή, και άγιος ο θεός (για να μην πω του κερατά)! Ο «Θανάσιμος Επισκέπτης»,του Γκρέγκορι Χόμπλιτ και το «The Eye»,των Ντέιβιντ Μόρο & Ξαβιέ Πόλι.

Μια πράκτορας του ηλεκτρονικού εγκλήματος προσπαθεί να σταματήσει έναν ηλεκτρονικό εγκληματία, ο οποίος έχει ανοίξει μια ιστοσελίδα - δολοφόνο! Οσοι πιο πολλοί επισκέπτονται την ιστοσελίδα, τόσο πιο πολλοί θα πεθάνουν! Εκτός αν το κορίτσι, η πράκτορας, κλπ!

Η δεύτερη ταινία. Μια τυφλή κοπέλα βλέπει το φως της (μετά από μεταμόσχευση ματιού). Η χαρά της θα κρατήσει πολύ λίγο! Σχεδόν αμέσως το κορίτσι με τα καινούρια της μάτια «βλέπει» παράξενα και τρομακτικά φαινόμενα!

Η στραβή που είδε το φως της τρέχει να βρει τον άγνωστο δωρητή, για να μάθει την αλήθεια. Εκείνος, όμως, έχει πεθάνει! Μετά από αυτήν την εξέλιξη, φυσικό είναι, να γίνει της ...Εσπρέσο! Η ταινία είναι ριμέικ (επαναγύρισμα) της κινέζικης «Jian Gui».

Ενδιαφέρον πείραμα η ...πειραματική ταινία του Μπρους Μακ Ντόναλντ! Η κεντρική ηρωίδα είναι μόλις 15 χρόνων! Η οικογένειά της είναι διαλυμένη! Η ίδια σε κομμάτια. Κομμάτια που την κάνουν επιθετική!

Η επιθετικότητα αυτής της κοπέλας, η άμυνά της, κάνει το εχθρικό, έτσι κι αλλιώς, περιβάλλον ακόμα πιο εχθρικό! Οι συμμαθητές της, οι καθηγητές της, ο κόσμος ολόκληρος, είναι μια απειλή γι' αυτή. Διέξοδος το όνειρο! Το κορίτσι φτιάχνει ένα δικό του ονειρικό κόσμο και χώνεται μέσα σε αυτόν!

Κάποια μέρα αναγκάζεται να αφήσει τον ονειρικό κόσμο και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Ο μικρός της αδερφός έχει χαθεί και εκείνη αποφασίζει να τον βρει οπωσδήποτε! Μια αναζήτηση που την μπλέκει σε διάφορες άγριες περιπέτειες.

Το ενδιαφέρον αυτό θέμα ο Μπρους Μακ Ντόναλντ αποφάσισε να το γυρίσει ...πειραματικά! Χώρισε την οθόνη σε μικρότερα κάδρα, κάθε φορά ποικίλλει ο αριθμός τους, μέσα στα οποία διαδραματίζονται παράλληλες ιστορίες ή η ίδια ιστορία, αλλά από πολλές και διαφορετικές γωνιές (ματιές) ιδωμένη! Η ...πειραματική αυτή τεχνική (ούτε πειραματική είναι, ούτε πρωτότυπη, αλλά παλιά και ενδιαφέρουσα) σε πολλές στιγμές της ταινίας, και με τη βοήθεια της πολύ καλής μουσικής επένδυσης, έφερε αποτελέσματα. Δημιούργησε ένταση και συναισθήματα!

Δυστυχώς, η ταινία έκανε κατάχρηση της παραπάνω τεχνικής, με αποτέλεσμα αρκετές στιγμές να κουράζει η μονοτονία. Το κάδρο (είτε ένα είναι, είτε πολλά) θέλει προσοχή τόσο στο περιεχόμενο όσο και στους χρόνους του. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που βγάζει τα συναισθήματα, είναι η ποιότητα.

Παίζουν: Ελεν Πέιτζ, Μαξ Μακ Κέιμπ, Αρι Κόχεν, Ερικ Μακ Μάρφι, Σλιμ Τουίγκ, Ζίε Σουούαρντ.

Ο σκηνοθέτης είχε την εμπειρία και την ικανότητα (Ο Δρόμος στο Γκουαντάναμο, Καλώς ήρθατε στο Σαράγιεβο και άλλες 11 ταινίες)!

Το κείμενο, από το αμαρτωλό και βλάσφημο μυθιστόρημα του Λόρενς Στερν «The Life and opinions of Tristram Shandy, Gentleman» (18ος αιώνας) είχε όλες τις προδιαγραφές. Οι ηθοποιοί πολύ καλοί κωμικοί χωρίς μούτες και άλλες υπερβολές! Τα ντεκόρ και τα κοστούμια, επίσης, ικανοποιητικά! Η ιδέα πρωτότυπη: μπλέξιμο του 21ου αιώνα με τον 18ο. Ολα, σχεδόν, ήταν εκεί! Τι έφταιξε και δεν πέταξε η ταινία;

Ενα κινηματογραφικό συνεργείο, σκηνοθέτης, τεχνικοί, ηθοποιοί, έχουν συγκεντρωθεί σε ένα παλάτι - ντεκόρ και γυρίζουν τη ζωή του Tristram. Οι ήρωες των δύο εποχών μπλέκονται. Πότε είναι ο εαυτός τους και πότε οι ήρωες που υποδύονται! Και όλα αυτά με πολύ «φυσικό» τρόπο! Περίπου, περίπου μόνον, με τις ταινίες του Μπάστερ Κίτον! Ή με τις καλές ταινίες εποχής Σαίξπηρ που κάνει το BBC.

Θεωρώ ότι «πιάστηκε» λάθος! Ηθελε άλλου είδους ματιά! Ηθελε και η σκηνοθεσία να ήταν ισάξια των άλλων ...τρελών παραμέτρων. Ηθελε, τέλος, νεύρο. Νεύρο που δε διέθετε η ταινία! Η ματιά της είναι πολύ κλασική! Αναμενόμενη! Δεν έκρυβε καμία έκπληξη! Δεν ξάφνιαζε!

Σίγουρα, πάντως, εκτιμάς την εξυπνάδα της ταινίας! Η οποία μπορεί να μη σε κάνει να σπαρταράς από το γέλιο. Ισως να μην σε κάνει ούτε καν να γελάσεις! Ωστόσο, με πολλή άνεση, καταφέρνει να σε φέρει σε ευθυμία! Να σε διασκεδάσει!

Παίζουν: Στιβ Κούγκαν, Ρομπ Μπράιντον, Ραϊμόντ Μπάρινγκ, Ντίλαν Μόραν, Κίλεϊ Χάους, Τζίλιαν Αντερσεν.

Δεν είδα την ταινία (γράφω στην εισαγωγή). Θα κάνω «κριτική» με τις πληροφορίες που συγκέντρωσα (από αξιόπιστες πηγές) και το ρεπορτάζ που έκανα! Ασχετα, όμως, από αυτά που θα γράψω, ο υποψιασμένος θεατής πρέπει να δει με τα ίδια του τα μάτια την ταινία (είναι το θέμα της τέτοιο) και να σχηματίσει δική του, καταδική του, άποψη. Εγώ, πάντως, θα πάω να τη δω!

Πρώτα ο Μπράιαν Ντε Πάλμα. Είναι καλός, αλλά αιματηρός σκηνοθέτης! Στις ταινίες του, δεκαοχτώ παρακαλώ, υπερισχύει η βία και το αίμα! Το Ιράκ, λοιπόν, πρόσφερε το πρώτο υλικό. Υλικό που σε καμία περίπτωση θα περιφρονούσε ο εν λόγω σκηνοθέτης! Το αίμα εκεί δεν τρέχει, ξεχύνεται, όπως το πετρέλαιο!

Το «Εν Ψυχρώ» κινείται σε δυο άξονες. Από τη μια έχουμε διάφορες ιστορίες Αμερικάνων στρατιωτών στο Ιράκ και από την άλλη τα ΜΜΕ και το πώς εμφανίζουν αυτές τις ιστορίες! Ο ίδιος ο Ντε Πάλμα προσπαθεί (προσποιείται ότι προσπαθεί) να σταθεί ενδιάμεσα, να πει την αλήθεια! Ανασυντάσσει (redact) αυτές τις ιστορίες και τις προσφέρει στο θεατή.

Κορμός της ταινίας είναι ο βιασμός και η «Εν Ψυχρώ» δολοφονία μιας 14χρονης Ιρακινής κοπέλας (και άλλων Ιρακινών πολιτών: αντρών, γυναικών και παιδιών)! Ο Ντε Πάλμα με μεγάλη μαεστρία (και κουτοπονηριά) κρατάει ισορροπίες! Θέλει να ευχαριστήσει και τις δυο απόψεις του πολέμου. Αν υποστηρίζεις τον πόλεμο στο Ιράκ (υπάρχουν και τέτοιοι) είναι μαζί σου! Αν πάλι είσαι αντίθετος και τον καταγγέλλεις είναι και με εσένα! Πώς γίνεται αυτό; Με την «ουδετερότητα»! Με την αφ' υψηλού και «αμερόληπτη» κριτική!

Η κουβέντα για την ταινία δεν έκλεισε. Τώρα ανοίγει!

Παίζουν: Φρανσουά Γκαϊλό, Πατρίκ Καρόλ, Ρομπ Ντιβανέι.

Βλέποντας το «Ταξίδι στην Αγρια Φύση», του Σον Πεν, συνεχώς είχα στο νου μου άλλα ταξίδια, αγριότερα, που κάνουνε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από τις υπανάπτυκτες χώρες.

Αυτά που αντιμετώπισε ο ήρωας της ταινίας στην Αλάσκα και αλλού, και κάτω από τους όρους που τα αντιμετώπισε (πάντα υπήρχε μια κάρτα τραπέζης για άντληση χρημάτων και οι πόρτες της επιστροφής ήταν πάντα διάπλατα ανοιχτές), μοιάζουν με πταίσματα μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουν οι λαθρομετανάστες. Πρόσφατα διαβάσαμε για μια 18χρονη Ασιάτισσα μάνα, η οποία έκοψε τον ομφάλιο λώρο του παιδιού της πάνω σε μια ναυαγισμένη βάρκα, μέσα στα άγρια κύματα του Αιγαίου! Δίπλα της, στα πόδια της, οι δυο μικρότερες αδελφές της να έχουν ανοίξει διάπλατα τα τρομαγμένα μάτια τους! Αυτό και αν είναι «Ταξίδι» χωρίς επιστροφή, αυτό και αν είναι επικίνδυνη -και θανατερή - περιπέτεια! Ενα ταξίδι, μια περιπέτεια κόντρα όχι μόνο στην άγρια φύση, άλλα και στο ακόμα πιο άγριο καπιταλιστικό τοπίο!

Με αυτά που γράφω, δε θέλω να μειώσω σε τίποτα το «Ταξίδι» του 22χρονου Αμερικανού φοιτητή, ο οποίος, μόλις αποφοίτησε από το πολύ καλό πανεπιστήμιο και ενώ τον περίμενε μια εξαιρετική καριέρα, τα παράτησε όλα και τράβηξε για τα βουνά της Αλάσκας «για να παλέψει με τη φύση»! Σίγουρα και αυτός είχε τους λόγους του! Τους εσωτερικούς λόγους που τον έσπρωξαν στη φυγή (στο τέλος έχασε τη ζωή του). Κάνω αυτόν τον παραλληλισμό γιατί πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη! Ο νεαρός Αμερικανός «ταξιδιώτης» είχε και άλλες επιλογές. Και διάλεξε την πιο ανώδυνη. Τη φυγή!

Η ταινία του Σον Πεν, ανθρώπου προοδευτικού και ακτιβιστή, δε φώτισε καμία σκοτεινή περιοχή. Φαίνεται ότι ο πολύ καλός ηθοποιός (και από το 1991 και σκηνοθέτης) έπεσε θύμα του θαυμασμού του για την «τόλμη» του Κρίστοφερ Μακάντλες, του αληθινού ήρωα που περιέγραψε στο βιβλίο του ο Τζον Κρακάουερ και πάνω στο οποίο στηρίζεται η ταινία και δεν μπήκε σε άλλα, πιο σοβαρά, σοβαρότερα ζητήματα! Οπως, για παράδειγμα, ότι πολλά παιδιά της αστικής τάξης μόλις έρθουν φάτσα με την άθλια ζωή που τους έχουν ετοιμάσει, το βάζουν στα πόδια. (Αντί να κάτσουν και να αγωνιστούν, για να αλλάξουν τη ζωή που άλλοι τους ετοίμασαν χωρίς να τους ρωτήσουν)! Αλλα γίνονται χίπης (έχει και τέτοιους η ταινία), άλλα το ρίχνουν στα ναρκωτικά, άλλα στις θρησκείες, άλλα στο χαβαλέ και άλλα στις κάθε είδους άλλες αναχωρήσεις!

Ο Σον Πεν δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση για τους λόγους που ανάγκασαν τον Κρίστοφερ Μακάντλες «να την κάνει»! (Ούτε ο πραγματικός ήρωας έδωσε πειστικές εξηγήσεις στο ημερολόγιο που άφησε και στο οποίο ημερολόγιο στηρίζεται η ταινία)! Ο Σον Πεν κάτι ψιθύρισε, βέβαια, για την οικογένεια, για τη δυσκολία επικοινωνίας με τα γύρω του και τους γύρω του, αλλά πολύ επιφανειακά. Ετσι το μόνο που έμεινε στο φιλμ του Πεν ήταν να παρακολουθήσει τη μάχη επιβίωσης του ήρωα με τα στοιχεία της φύσης. Και αυτό το έκανε αρκετά καλά. Αν και κάπως αργόσυρτα!

Δεν μπορώ να πιστέψω πώς ο πολιτικοποιημένος Σον Πεν ζήλεψε τον Βέρνερ Χέρτζοκ, ο οποίος έχει εμμονή στην πάλη του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης. Και αυτός, όμως, όπως ο Γερμανός συνάδελφός του, κατέληξε ότι η φύση είναι άγρια και επιθετική απέναντι στον άνθρωπο! Τον οποίον όταν τον βρει αδύνατο τον εξοντώνει! (Αυτή η άποψη πρέπει να ελεγχθεί)!

Παίζουν: Εμιλ Χερς, Βινς Βον, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Τζίνα Μάλοουν.

Υπάρχουν ταινίες που άξιζαν πολλά περισσότερα από αυτό που, τελικά, είναι! Μια τέτοια ταινία είναι και το «Θα Χυθεί Αίμα». Το θέμα της, αλλά και η κατασκευή της, άφηναν πολύ μεγαλύτερα περιθώρια. Δυστυχώς, η ατολμία (ή η σκοπιμότητα) των δημιουργών την περιόρισε σε μια προσωπική (ατομική) περιπέτεια που προκαλεί, βέβαια, το ενδιαφέρον του θεατή αλλά, τελικά, βραχυκυκλώνει και φτάνει σε αδιέξοδο. Τέτοιο αδιέξοδο που την εμποδίζει να καταλήξει ακόμα και σε ένα απλό, αλλά σαφές τέλος! Να πάρει μια καθαρή πολιτική θέση, για την ποιότητα του κεντρικού ήρωα. Να καταλήξει σε ένα σαφές συμπέρασμα...

Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή ενός φτωχού και καλού μεταλλωρύχου στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο οποίος μαθαίνει πως κάπου κοντά στο χωριό του ρέει πετρέλαιο! Παίρνει τον κωφάλαλο γιο του, τον οποίον μεγαλώνει ο ίδιος, και φτάνει κοντά στην «πηγή». Αγοράζει ένα χωράφι. Τρυπάει τη γη και να το πετρέλαιο! Η μυρουδιά του μαύρου χρυσού μεθάει τον καλό άνθρωπο, ο οποίος, σιγά - σιγά, μετατρέπεται σε κυνικό και αδίστακτο πετρελαιά, ο οποίος αποφασίζει να κατακτήσει τον κόσμο. (Οπως ο Ωνάσης). Στην απόφασή του αυτή δεν αναγνωρίζει εμπόδια, δεν έχει ηθικούς φραγμούς. (Οπως ο Ωνάσης). Μπορεί να εξευτελιστεί και να ευτελιστεί, όπως μπορεί και να σκοτώσει! Αρκεί να πετύχει το σκοπό του. Οποτε το απαιτούν οι συνθήκες γονατίζει, και όποτε πάλι το απαιτούν οι συνθήκες εκβιάζει, δολοπλοκεί, κακοποιεί, σκοτώνει! Ξεριζώνει ακόμα και την καρδιά του. Απαρνιέται για μεγάλο διάστημα το παιδί του, του οποίου η αρρώστια τού είναι εμπόδιο!

Αυτή τη συγκινητική, αλλά πάντα προσωπική, ιστορία, τη διηγείται άριστα η ταινία. Τη διηγείται άριστα εικαστικά, εξαιρετική φωτογραφία, που με τη σέπια της σε μεταφέρει στην εποχή, τη διηγείται με τους θαυμάσιους χώρους και τα ακόμα πιο θαυμάσια κοστούμια της, τη διηγείται άριστα ερμηνευτικά, ο πρωταγωνιστής είναι άρτιος, αλλά και οι άλλοι ρόλοι πλησιάζουν τη δική του ποιότητα, τη διηγείται πολύ καλά σκηνοθετικά, σωστές θέσεις της μηχανής, σωστό ντεκουπάζ, σωστοί χρόνοι, ακόμα και η ηλεκτρονική μουσική (ψυχρή) συνεισφέρει... Τι λείπει, λοιπόν;

Λείπει η ουσία! Λείπει η πολιτική ματιά. Λείπει η υλιστική και διαλεκτική ερμηνεία του κόσμου! Λείπει η υλιστική και διαλεκτική εξήγηση ότι το κοινωνικό περιβάλλον διαμορφώνει τη συνείδηση, τον άνθρωπο. Ο μεταλλωρύχος έγινε αυτός που έγινε, γιατί του το επέτρεψε, του το επέβαλε καλύτερα, το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον! Δεν έγινε αυτός τέτοιος, γιατί είχε τέτοιο DNA. Εγινε γιατί γύρω του ο κόσμος έτρεχε σε μια ξέφρενη ανταγωνιστική κούρσα. Μια κούρσα η οποία υπάκουε σε ελάχιστους έως καθόλου κανόνες!

Μέσα σε αυτό το χαοτικό και επικίνδυνο περιβάλλον, μέσα σε αυτό το καπιταλιστικό ανταγωνιστικό σφαγείο, το οποίο δε σχολιάζει καθόλου η ταινία, πετρελαιάς (και δολοφόνος) μπορεί να γίνει ο καθένας! Το κυρίαρχο του καπιταλισμού, ο θάνατός σου η ζωή μου, στην Αμερική, στο Νέο Κόσμο, βρήκε τη δικαίωσή του. Ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια, αλλά και τα τωρινά! Ο μεταλλωρύχος μας είναι ένα πιστό δείγμα αυτού του κόσμου. Οποιος είχε πιο σβέλτα ποδάρια, πιο γερά μπράτσα, όποιος ήταν πιο αδίστακτος, πιο αποφασισμένος, γινόταν (και γίνεται) το αφεντικό. Οι υπόλοιποι αποδέχονταν το μεγαλείο του πρώτου και περιορίζονταν στις δικές τους σωματικές και πνευματικές ικανότητες! Μικροεγκλήματα ή πλήρης υποταγή! Η μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία της Αμερικής (που δεν μπαίνει στον κόπο ούτε καν να ψηφίσει)!

Πόση μεγάλη κουβέντα θα άνοιγε η ταινία αν είχε διάθεση να ψάξει το θέμα. Να δει τι κρύβεται πίσω από τον ανταγωνισμό. Να μελετήσει την αιματηρή πορεία του πετρελαίου, του καπιταλισμού. Να μελετήσει το «πώς» και το «γιατί» χαλάει ο άνθρωπος! Σε πόσους συσχετισμούς θα οδηγούσε το θεατή. Σε πόσους συνειρμούς. Και σε πόσα συμπεράσματα. Η πορεία του πετρελαιά είναι η πορεία της ίδιας της Αμερικής. Οι πρώτες σφαγές εκείνης της εποχής για τις πηγές του μαύρου χρυσού, έφεραν τους σημερινούς επεκτατικούς πολέμους. Τα εκατομμύρια των σκοτωμένων στο Ιράκ και αλλού. Ο ήρωας της ταινίας προδιέγραψε την πορεία της χώρας του.

Δυστυχώς, η ταινία τα άφησε ασχολίαστα όλα αυτά. Δεν είχε την τόλμη ή τη θέληση, να κάνει έστω ένα μικρό υπαινιγμό. Προτίμησε, δυστυχώς, να εκφράσει το θαυμασμό της για την «περιπέτεια» του πετρελαίου. Για τις φιλοδοξίες του κεντρικού ήρωά της, οι οποίες φιλοδοξίες τον πλήγωσαν και τον άλλαξαν, αλλά, τελικά, τον οδήγησαν στην κορυφή! Τον δικαίωσαν! (Η εκδίκησή του στον παπά που στην αρχή της καριέρας του τον ταπείνωσε είναι μια δικαίωση). Η ταινία άφησε ασχολίαστη την ουσία και υπερτόνισε το θαυμασμό της για τους «πρώτους σκαπανείς»! Τους τίμησε! Στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα τίμησε όλους τους πετρελαιάδες (με ό,τι αυτό συνεπάγεται)!

Υπέκυψε, άραγε, στο θαυμασμό της για τη διαχρονική αγωνία και τον διαχρονικό αγώνα του ανθρώπου να βρει καινούριες πηγές ή ενήργησε σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά για τη σημερινή αιματηρή κατάσταση; Αυτό δεν μπορεί να το αποδείξει κανείς. Μπορεί, όμως, να το εικάσει! Ιδιαίτερα με αυτά που λένε ή δε λένε στις συνεντεύξεις στους οι δημιουργοί (αυτές τις μέρες βρέθηκαν στην Αθήνα για την προώθηση της ταινίας τους και είπαν ή παρέλειψαν να πούνε πολλά πράγματα). Δυστυχώς, είναι φανερό, υπέκυψαν στη σκοπιμότητα...

Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Πολ Ντάνο, Σιαράν Χιντς, Κέβιν Ο' Κόνορ, Ντίλον Φρίζιερ.

Τα χιόνια και η παγωνιά επηρέασαν και τις δημοσιογραφικές προβολές! Η νέα - και αμφιλεγόμενη - ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα, «Εν Ψυχρώ» (διάφορες αιματηρές ιστορίες από το Ιράκ), δεν έφτασε ποτέ σε δημοσιογραφική προβολή. Το γραφείο διανομής δεν μπήκε στον κόπο να μας δώσει DVD, που είναι και της μόδας!

Αυτή η βδομάδα, λοιπόν, είναι λίγο μετ' εμποδίων! Το ενδιαφέρον, δικαιωματικά, τραβάει η «διστακτική» αναφορά στα πρώτα βήματα του πετρελαίου, του Πολ Τόμας Aντερσον, «Θα χυθεί αίμα». Αίμα χύνεται στην ταινία και στη ζωή, φως, όμως, για τον καπιταλισμό δε χύνεται! Η ταινία, δυστυχώς, δε συνδέει το τότε (αρχές του περασμένου αιώνα) με το σήμερα, με αποτέλεσμα, ενώ βράζει το πετρέλαιο, να μοιάζει με λαογραφία! Κάπου στον ίδιον αόριστο... αέρα τρέχει και η ταινία του Σον Πεν «Ταξίδι στην άγρια φύση». Παρακολουθεί, χωρίς να ερμηνεύει, τη φυγή ενός αστόπαιδου από τον πολιτισμό στην άγρια φύση (Αλάσκα) και στο θάνατό του.

Η τέταρτη ταινία της βδομάδας είναι η ενδιαφέρουσα πειραματική ματιά «Καρέ καρέ», του Μπρους ΜακΝτόναλντ. Ασχολείται με τη νεολαία και τα αδιέξοδά της με «μοντέρνο» (πολλά κάδρα την ίδια στιγμή στην οθόνη), αν και κουραστικό τρόπο! Το ίδιο «μοντέρνα» (παρότι είναι κλασικά γυρισμένη), μπορεί να θεωρηθεί και η μπούφα κωμωδία του Μάικλ Γουίντερμποτομ «Tristram Shandy: A Cock and Bull Story».

Η έκτη ταινία της βδομάδας είναι η ηλεκτρονική αστυνομική περιπέτεια (θρίλερ) του Γκρέγκορι Χόμπλιτ, «Θανάσιμος επισκέπτης». Και η έβδομη ταινία είναι θρίλερ! Τι πρωτοτυπία! «The Eye», των Ντέιβιντ Μόρο και Ξαβιέ Πόλι.

Καλή άνοιξη συγκεκριμένα και μεταφορικά!