1913 Στο Λονδίνο υπογράφεται η συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και του Μαυροβουνίου.

1935 Στη Γαλλία, στο Λαϊκό Μέτωπο προσχωρούν όλα τα κόμματα της Αριστεράς.

1947 Δεύτερη επίθεση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη Φλώρινα.

1948 Δημοσιεύεται δήλωση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, στην οποία τονίζεται ότι είναι έτοιμη να δεχτεί και ενθαρρύνει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την ειρηνική εξομάλυνση της κατάστασης και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ζωής στην Ελλάδα.

1968 Ο στρατηγός Ντε Γκολ διαλύει την Εθνοσυνέλευση και προκηρύσσει εκλογές για τις 23 Ιούνη, ενώ σε τηλεοπτικό του μήνυμα προς το γαλλικό λαό ισχυρίζεται ότι υπάρχει «κίνδυνος κομμουνιστικής δικτατορίας» και απειλεί εμμέσως με δικό του συνταγματικό πραξικόπημα και εμφύλια σύρραξη.

1980 Θύμα δολοφονικής απόπειρας πέφτει ο υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων, Βέρνον Τζόρνταν, ο οποίος τραυματίζεται σοβαρά από τα πυρά επαγγελματία δολοφόνου που τον χτύπησε πισώπλατα, στο Φορτ Γουέιν της Ιντιάνα.

«Να πάμε στη Χάγη». Και μάλιστα να τα πάμε «όλα» στη Χάγη...

Εύκολη και καμιά φορά πιασάρικη απάντηση στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει στα Ελληνοτουρκικά. Μόνο που οι πάντες γνωρίζουν ότι τα διακρατικά ζητήματα δεν είναι κυρίως νομικά, αλλά κατ' εξοχήν πολιτικά. Και ότι αυτοί που καλούνται ή θα κληθούν να τα κρίνουν, ως τέτοια θα τα αντιμετωπίσουν. Αλλωστε, η Χάγη δεν είναι ένα δικαστικό όργανο αποστειρωμένο από το διεθνές περιβάλλον. Είναι ένα όργανο που ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα μέλη του εμφορούνταν από τις καλύτερες των προθέσεων, εξ αντικειμένου «δικάζει» στο πλαίσιο ενός δεδομένου συσχετισμού δυνάμεων, μέσα στο «νεοταξίτικο» διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Συνεπώς αποτελεί κατά βάση ένα πολιτικό όργανο, διόλου ανεξάρτητο από αυτούς τους συσχετισμούς.

*

Οποιος μιλάει για τη Χάγη, λοιπόν, με τέτοια θέρμη (σ.σ.: οι ίδιοι που χειροκροτούσαν με την ίδια θέρμη την ανατροπή στη Σοβιετική Ενωση με συνέπεια τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν παγκόσμια) θα πρέπει να ομολογήσει ότι εισηγείται μια διαδικασία σε ένα όργανο, όπου οι «ένορκοι» θα δικάσουν στο φόντο ενός συγκεκριμένου συσχετισμού δύναμης.

Οι παράγοντες, όμως, που καθορίζουν αυτό το «διεθνές περιβάλλον» έχουν γνωστές θέσεις στα Ελληνοτουρκικά (όπως επαναβεβαίωσε η στάση τους και με αφορμή το τελευταίο συμβάν στο Αιγαίο).

*

Το ΝΑΤΟ έχει τη θέση πως δεν υπάρχουν τουρκικές προκλήσεις και επιθετικότητα που να συνιστούν παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αλλά πως «το πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι διμερές», όπως είπε ο εκπρόσωπός του μετά το συμβάν...

Οι ΗΠΑ λένε - διά στόματος εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ - ότι υπάρχουν «ευρύτερα ζητήματα στο Αιγαίο», ότι η στάση της Τουρκίας δεν ισοδυναμεί με επιθετική διεκδίκηση, αλλά ότι απλώς η Αγκυρα έχει ...διαφορετική άποψη καθώς στο Αιγαίο «υπάρχουν πολλές αμφισβητήσεις για θαλάσσιους διαδρόμους και εδάφη».

Οσο για την ΕΕ, η θέση της για την προκλητικότητα της Τουρκίας και τη διεκδίκηση από μέρους της ενός ελληνικού (και ως εκ τούτου «ευρωπαϊκού») εδάφους, πολύ απλά ...αγνοείται.

Ιμια - Μαδρίτη - Ελσίνκι - Χάγη...

Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να αντέξουν την (αισθητική) δοκιμασία και να διαβάσουν το κείμενο που ακολουθεί μέχρι τέλους.

***

«Το ΚΚΕ διαμαρτύρεται ότι αδίκως το κατηγορούν πως κάνει συμφωνίες με τη Δεξιά κάτω από το τραπέζι. Ορθώς διαμαρτύρεται. Διότι συμφωνίες με τη Δεξιά δεν τις κάνει κάτω από το τραπέζι, τις κάνει μπροστά στα μούτρα μας. Και την αβαντάρει τόσο απροσχημάτιστα ώστε είναι προφανές πως δεν τους καίγεται καρφάκι αν τους πάρουν χαμπάρι.

Υπό αυτήν την έννοια, οι δήμοι και οι νομαρχίες που ανταλλάσσουν η ΝΔ με το ΚΚΕ δεν είναι παρά το λιγότερο σημαντικό κεφάλαιο αυτής της ιδιόμορφης σχέσης. Η Καρδίτσα, ο Βόλος, η Νίκαια, το Πέραμα, ο Πειραιάς, η Καισαριανή κινούνται στα όρια της απλής φιλικής εξυπηρέτησης, αν αναλογιστεί κανείς την πολιτική υποστήριξη που παρέχει το ΚΚΕ στην κυβέρνηση σε όλα τα ζητήματα μείζονος σημασίας που τη φέρνουν σε αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:

• Η υπόθεση Κεφαλογιάννη φιλοξενήθηκε στον "Ριζοσπάστη" ως δίστηλο, κάτω δεξιά στη... δωδέκατη (!) σελίδα της εφημερίδας.
• Οτι ο Περισσός κάνει την πάπια για τις απαγωγές των Πακιστανών το έχουν καταλάβει ακόμη και οι Πακιστανοί τουρίστες. Αλλά ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έριχνε την ευθύνη στο... ΠΑΣΟΚ; Ολα, λέει, έγιναν βάσει μιας συμφωνίας του 2000 - λες και υπάρχει διεθνής συμφωνία που προβλέπει ότι αν θέλουμε να ανακρίνουμε έναν ύποπτο τον βουτάνε κάτι πράκτορες με κουκούλες και τον τρέχουνε μια εβδομάδα στη Νέα Μάκρη!
• Γενικά, κάθε φορά και σε κάθε κακό που κάνει η κυβέρνηση, το ΚΚΕ προσφέρεται αφιλοκερδώς να διαβεβαιώσει ότι κάτι χειρότερο ή κάτι εξίσου κακό έχει κάνει και το ΠΑΣΟΚ. Και η κυβέρνηση δεν είναι αχάριστη. Είναι γνωστό ότι το μόνο ζήτημα για το οποίο έδειξε προσωπικό και επίμονο ενδιαφέρον ο Καραμανλής ως υπουργός Πολιτισμού είναι πώς θα χαρακτηριστεί Μορφωτικό Κέντρο (ή κάτι συναφές) το σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη στο Χαλάνδρι. Είναι επίσης γνωστό ότι κανένα αντίστοιχο ενδιαφέρον δεν εξεδήλωσε η δικαιοσύνη στην περίπτωση των "κομματικών κληρονομιών" στην Πάτρα.

Συναλλαγή ή πολιτική επιλογή; (...). Ωραία, αλλά ποιος τα πιστεύει αυτά; θα ρωτήσετε. Προφανώς όσοι τρώνε κουτόχορτο και μην τρέφετε αυταπάτες. Δεκαετίες ολόκληρες υπήρχαν τύποι που πίστευαν ότι στη Σοβιετική Ενωση είχαν σοσιαλισμό».

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στο «Βήμα», υπό τον τίτλο «Συναλλαγή ή επιλογή» και με την υπογραφή του «Ι. Κ. Πρετεντέρη»).

*

Πώς ο αρθρογράφος «στοιχειοθετεί» τη «συναλλαγή» του ΚΚΕ με τη ΝΔ;

α) Αραδιάζοντας δήμους και υποτιθέμενες «ανταλλαγές» αλλά «ξεχνώντας» να αναφέρει, αφ' ενός, ότι σε όλους ανεξαιρέτως τους δήμους το ΚΚΕ στηρίζει ψηφοδέλτια με επικεφαλής κομμουνιστές υποψηφίους, αφ' ετέρου ότι στην περίπτωση της Καρδίτσας το ΚΚΕ έχει καταγγείλει ανοιχτά την τακτική της ΝΔ ως «ύπουλο παιχνίδι» και «πολιτική προβοκάτσια». Θυμίζουμε ότι η ΝΔ είναι το κόμμα που «μπροστά στα μούτρα μας» ο Μητσοτάκης ζητάει να συγκυβερνήσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ...

β) «Αποκαλύπτοντας» ότι ο «Ρ» έγραψε για τα περί «καραγκιόζηδων» του Κεφαλογιάννη στη... «δωδέκατη» σελίδα του. Πρώτον, ο «Ρ» δεν το έγραψε στη «δωδέκατη», αλλά στη δέκατη σελίδα. Δεύτερον - και σημαντικότερο - εκεί ακριβώς που ο «Ρ» έγραψε για τον Κεφαλογιάννη και τους «καραγκιόζηδες» μέσα στη ΝΔ, εκεί ακριβώς, στην ίδια ακριβώς σελίδα, την ίδια ακριβώς μέρα, έγραψε και για τον Πάγκαλο που μίλησε για «αριβίστες», για «ψώνια» και «τσογλανοπαρέες» στο ΠΑΣΟΚ. Θα το αντιλαμβανόταν ο αρθρογράφος αρκεί να κοιτούσε καλύτερα τη σελίδα. «Στοιχειώδες, Γουότσον»...

γ) Επειδή ο «Ρ» και το ΚΚΕ αποκάλυψαν και δεν έκρυψαν ότι οι απαγωγές που γίνονται επί ΝΔ προβλέπονται σε συμφωνίες που υπέγραψε το ΠΑΣΟΚ. Οσο για την αναφορά ότι «ο Περισσός κάνει την πάπια για τις απαγωγές των Πακιστανών» (!), θα οφείλεται στο γεγονός ότι, όταν το ΚΚΕ ήταν - το πρώτο κόμμα - που έκανε διάβημα διαμαρτυρίας στον Βουλγαράκη για το θέμα και όταν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Κόμματος Ορ. Κολοζώφ δήλωσε (19/8/2005) βγαίνοντας από το γραφείο του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης πως «δε μας πείθει η "άγνοια" της κυβέρνησης», ο αρθρογράφος μάλλον θα μάζευε (κουτό)χορτα (στα Δολιανά, μήπως;).

***

Ζητούμε και πάλι την κατανόηση των αναγνωστών του «Ρ» που αφιερώσαμε πολύτιμο χώρο της εφημερίδας για την αναδημοσίευση του άρθρου του «Βήματος». Αλλά εκτιμήσαμε ότι θα έπρεπε να ενημερωθούν πλήρως για το τι σημαίνει φαιοπράσινος «νεο-γκαιμπελισμός».