1948: Η φρικιαστικότερη, ίσως, σελίδα του εμφυλίου πολέμου. Τα όργανα του Αμερικανού στρατηγού Βαν Φλιτ και του «κεντρώου» Σοφούλη στρέφουν τα πυροβόλα εναντίον των άοπλων κρατουμένων της Μακρονήσου. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικώντα θύματα, 17 νεκροί και 61 τραυματίες, είναι«επικίνδυνοι κομμουνισταί»...

Την 1 Μάρτη η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Εξόρμηση» κάνει λόγο για «έγκλημα (που) ξεπερνάει σε αγριότητα και τα χιτλερικά εγκλήματα».

Την ίδια μέρα που δημοσιεύονται τα παραπάνω ένα νέο δολοφονικό πογκρόμ, συνέχεια της προηγούμενης μέρας, πιο φρικιαστικό, πιο εξοντωτικό και πιο ανελέητο από το προηγούμενο, βρίσκεται σε εξέλιξη: Περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού υπό τον συνταγματάρχη Μπαϊρακτάρη και δεσμοφύλακες της Μακρονήσου βάλλουν κατά των δημοκρατών κρατουμένων.

Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των νεκρών!

Ο γιατρός του Α' τάγματος Λ. Γεωργιλάκος, πολλά χρόνια αργότερα, βεβαίωσε ότι ο ίδιος πιστοποίησε το θάνατο 180 σκαπανέων, τους οποίους η διοίκηση του στρατοπέδου και τα όργανά της φόρτωσαν στο αμπάρι ενός καϊκιού. Ο καπετάνιος του καϊκιού Μ. Βονταμίτης, πριν πεθάνει, σε μαρτυρία του, κάνει λόγο για 350 νεκρούς που τους μετέφερε με δρομολόγια μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερονήσι Σαν Τζιόρτζιο, όπου «παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας»...

Οτι ο κ. Σπέκχαρντ, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, δεν έχει την ανάγκη των δημοσιογράφων, για να ...«επικοινωνήσει» τις θέσεις της κυβέρνησής του προς την ελληνική κυβέρνηση, είναι προφανές. Ο,τι ώρα θέλει επικοινωνεί και με την κυρία Μπακογιάννη και με οποιονδήποτε άλλον κυβερνητικό αξιωματούχο.

Επομένως, η προχτεσινή του συνάντηση με δημοσιογράφους δεν αποσκοπούσε σε ενημέρωση της κυβέρνησης, αλλά σε άσκηση πίεσης εκ μέρους των ΗΠΑ, αυτή τη φορά προς τον ελληνικό λαό. Στόχος του Αμερικανού ήταν η δημοσιοποίηση των «οδηγιών» εκ μέρους της «συμμάχου» με στόχο αφ' ενός την «εξοικείωση» του ελληνικού λαού με το ενδεχόμενο μιας «αμερικανικής λύσης» και στο Σκοπιανό και όσον αφορά την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, και αφ' ετέρου στη μέτρηση των αντιδράσεων της ελληνικής κοινής γνώμης.

Συνεπώς, το «μπαλάκι» έχει περάσει στον ελληνικό λαό. Ο οποίος οφείλει τώρα να δώσει την απάντησή του στον κ. Σπέκχαρντ. Πράγμα που μπορεί να κάνει πολύ - πολύ σύντομα. Ιδανική μέρα είναι η ερχόμενη Δευτέρα. Για όσους δεν κατάλαβαν, να υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Σέφερ, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, τη Δευτέρα θα βρίσκεται για επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα...

H δήλωση του κ. Αθανασόπουλου της ΔΕΗ ότι διοξείδιο του άνθρακα δεχόμαστε κατά την πόση ...μπίρας και αναψυκτικών, επομένως γιατί να μη μας «ποτίζει» και η ΔΕΗ από το εν λόγω ...νέκταρ, θα γίνει (αν δεν έχει ήδη γίνει) επιθεωρησιακό νούμερο.

Πέραν του γελοίου του πράγματος, όμως, υπάρχει και η σοβαρή του πλευρά. Που δεν είναι άλλη από το πόσο πολύ μας «νοιάζονται» τόσο αυτοί που διοικούν τις λεγόμενες κοινωφελείς (τέτοιες θα έπρεπε να είναι) επιχειρήσεις, αλλά - και κυρίως - πόσο μας λογαριάζουν αυτοί που τους διορίζουν σε αυτές τις θέσεις. Πράγμα που έτσι κι αλλιώς - όσον αφορά την τσέπη μας τουλάχιστον - το ξέραμε, μετά τις διαρκείς ανατιμήσεις της τιμής του ρεύματος, που μέσα σε μια τριετία έφτασαν το 30%. Τώρα, εκτός από την τσέπη μας, πήραμε και μια καλή «γεύση» και για το πόσο λογαριάζουν τα πνευμόνια μας...

*

Φυσικά, αυτή η στάση του κ. Αθανασόπουλου, από τη σκοπιά των πολιτικών του προϊσταμένων, καταχωρείται στα «προσόντα» του. Ενας καλός μάνατζερ πρέπει να διαπνέεται από τις αρχές της «επιχειρηματικότητας» και του «ανταγωνισμού». Τουτέστιν τα περί... ανθρωπισμού - καθότι παλιομοδίτικα και διόλου επικερδή στην «ελεύθερη οικονομία» - ξεχάστε τα. Το είχε ξεκαθαρίσει, άλλωστε, και ο αείμνηστος Τσαγανέας σε κείνη την ταινία με τον Χορν: «Εγώ είμαι τράπεζα κύριοι, δεν είμαι φιλόπτωχο ταμείο», κατακεραύνωνε τους υφισταμένους του.

*

Κατά την ίδια έννοια, στην εποχή του ξεπουλήματος (σ.σ.: σε πιο ραφιναρισμένη γλώσσα, θα λέγαμε στην εποχή των «ιδιωτικοποιήσεων» άμα τε και των «αποκρατικοποιήσεων»), οι κύριοι «Αθανασόπουλοι» για το μόνο που έχουν να ανησυχούν είναι να δίνουν λογαριασμό, όχι στο λαό, που έχει ανάγκη το ρεύμα, το πετρέλαιο, το τηλέφωνο, το νερό, αλλά στους μετόχους τους. Αυτό είναι το θέμα: Οι μέτοχοι!

*

Αυτό ήταν το θέμα (η πάχυνση της τσέπης των μετόχων) από την πρώτη στιγμή, όταν αυτές οι επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ, μετατράπηκαν σε ΑΕ και πέρασαν στο Χρηματιστήριο. Τότε που το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε, η ΝΔ συναινούσε και ο ΣΥΝ ζητούσε - όπως στην περίπτωση της ΔΕΗ - ανεξάρτητες αρχές που θα είχαν αποστολή να «εγγυηθούν συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού»!

Δεν ξέρουμε αν ο ΣΥΝ, ως «αριστερός πυρήνας» της κυβέρνησης που σχεδιάζει, θα εξασφαλίσει εν τέλει τον «υγιή ανταγωνισμό» αποδεικνύοντας ότι υπάρχει και «αριστερός (!) καπιταλισμός». Ξέρουμε, όμως, ότι με τα ίδια επιχειρήματα περί «ανταγωνισμού» που τοποθετούνταν η Κουμουνδούρου το 2001 και που χρησιμοποιούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, σήμερα ο κ. Αθανασόπουλος μας εγγυάται ένα ...«υγιέστατο» διοξείδιο του άνθρακα.

Αν δεν ήταν τραγωδία θα ήταν φάρσα: Το ΝΑΤΟ να εμφανίζεται σαν «εγγυητής» της ασφάλειας, της ακεραιότητας και της δημοκρατικής εξέλιξης των Σκοπίων! Αλήθεια, οι βόρειοι γείτονες, ακόμα κι αν δεν έχουν ακούσει τίποτα για την Κύπρο ή για τη δικτατορία στην Ελλάδα, δε γνωρίζουν ούτε ποιος βομβάρδισε και διέλυσε τη μέχρι πριν λίγα χρόνια χώρα τους, την ενιαία Γιουγκοσλαβία;...

Σήμερα συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή της Μακρονήσου (δείτε στη στήλη «Σαν Σήμερα»).

Εξι δεκαετίες, η επίσημη πολιτεία, είτε υπό τον «εθνάρχη» Καραμανλή, είτε υπό τον «Γέρο της ...Δημοκρατίας», είτε υπό τον «σοσιαλιστή» Αντρέα Παπανδρέου, είτε υπό τον «σεμνό και ταπεινό» Καραμανλή, τηρεί σιγήν ιχθύος για το ανατριχιαστικό έγκλημα του εμφυλιοπολεμικού κράτους. Τα επίσημα αρχεία του στρατού μιλούν ακόμα για 17 «μόνο» νεκρούς, ενώ - όπως προκύπτει από έρευνα του συναδέλφου Γιώργου Πετρόπουλου - έχουν εξαφανιστεί τα αρχεία της ΒΧΙ Διεύθυνσης του ΓΕΣ, που ήταν και η διοικούσα αρχή του στρατοπέδου. Μάλιστα, η Διεύθυνση ΒΧΙ θεωρείται ανύπαρκτη (!) από το ΓΕΣ, που δε δίνει κανένα στοιχείο γι' αυτήν.

Οι εκατοντάδες δολοφονημένοι, όμως, υπήρξαν και «υπάρχουν» ακόμα. Ως σύμβολο τιμής και αξιοπρέπειας των κομμουνιστών, ως αιώνιο στίγμα της ατιμίας και της δειλίας του κράτους των δολοφόνων.

Πετρέλαιο...

υπερθέρμανσης!