1531 Ισχυρός σεισμός πλήττει τη Λισαβόνα. Χάνουν τη ζωή τους πάνω από 20.000 άτομα.

1911 Η συζήτηση στην Αναθεωρητική Βουλή για τη γλώσσα στην οποία θα γραφεί το Σύνταγμα της Ελλάδας προκαλεί μεγάλης έκτασης συγκρούσεις. Οι καθηγητές και οι φοιτητές της Φιλοσοφικής πρωτοστατούν υπέρ της καθαρεύουσας.

1913 Ο Ελληνικός Στρατός ολοκληρώνει την απελευθέρωση της Ηπείρου.

1936 Στο κρατίδιο της Σαξονίας, στη Γερμανία, εγκαινιάζεται από τον Χίτλερ η παραγωγή του «αυτοκινήτου του λαού», του γνωστού «Φολκσβάγκεν».

1973 Ενας εκδότης και δέκα δημοσιογράφοι καλούνται από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ να καταθέσουν για το «σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ».

1980 Η Αίγυπτος και το Ισραήλ αποκαθιστούν τις μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις. Τίθεται τέρμα στην εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των δύο κρατών, η οποία διήρκεσε τριάντα χρόνια.

1993 Συγκλονίζεται από έκρηξη βόμβας το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Από την έκρηξη χάνουν τη ζωή τους πέντε άτομα και δεκάδες τραυματίζονται.

Αγαπητοί φίλοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Ολοι εσείς που σας κόψανε τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ολοι οι άλλοι που σας έχουνε ρημάξει στους φόρους.

Ολοι εσείς που σας αυξήσανε κατά 60% την τιμή στα καύσιμα, κατά 40% την τιμή στα εισιτήρια και άλλο τόσο την τιμή στο ρεύμα.

Εσείς κι όλοι οι υπόλοιποι που πεταχτήκατε στην ανεργία.

*

Ακούσατε - ακούσατε!

*

Το κράτος των πολυχρονεμένων μας «κοτσαμπάσηδων, πασάδων και σεβάσμιων δεσποτάδων» αποφάσισε το 2007 να υπογράψει ως εγγυητής για το δάνειο των 95 εκατομμυρίων ευρώ που το Μέγαρο Μουσικής έλαβε από την Εθνική Τράπεζα.

*

Υπενθυμίζουμε ότι το Μέγαρο Μουσικής υπάρχει διότι το πληρώνει ο ελληνικός λαός μέσα από τους εκάστοτε κρατικούς προϋπολογισμούς.

Χτίστηκε πάνω σε δημόσιο χώρο που παραχωρήθηκε στους «μαικήνες» του πολιτισμού από το κράτος.

Δημιουργήθηκε με τα λεφτά του κράτους, δηλαδή του λαού.

Επιχορηγείται αδρά από τα ευρωενωσιακά «πακέτα».

*

Ολα αυτά είναι πασίγνωστα. Το καινούριο που μας γνωστοποιήθηκε από την κυβέρνηση, κατά την κατάθεση του νέου φορολογικού, αλλά και αυτοπροσώπως από τον υπουργό Οικονομικών στην προχτεσινή του συνέντευξη, είναι ότι έφτασε η ώρα ο λαός να πληρώσει και τα δάνεια του Μεγάρου.

*

Ως εκ τούτου:

«Εγκρίνουμε τη δήμευση πίστωσης ύψους 2.645.851,45 ευρώ προκειμένου να πληρωθεί η απαίτηση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στις 21.2.2011 προερχόμενη από κατάπτωση εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου σε βάρος της πίστωσης κ.λπ. κ.λπ.»!

Αυτά αναφέρονται στην «Απόφαση Ανάληψης Υποχρέωσης», που δημοσιοποίησε το υπουργείο Οικονομικών την περασμένη Δευτέρα, αναλαμβάνοντας να πληρώσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Μεγάρου προς την τράπεζα.

Φυσικά, εκτός από τις τρέχουσες οφειλές των 2,6 εκατομμυρίων, με τον ίδιο τρόπο - με λεφτά του λαού - θα πληρωθούν και όλες οι υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν...

*

Τουτέστιν:

Ο ελληνικός λαός εκτός από τα υπόλοιπα χρέη της πλουτοκρατίας, τα «δημόσια χρέη» δηλαδή, τώρα πληρώνει και τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής. Που κι αυτά λογίζονται ως «δημόσια χρέη».

Αλλά όταν πρόκειται για τα χρέη του Μεγάρου, η κυβέρνηση τρέχει να τα ξοφλήσει. Οταν πρόκειται, όμως, για τα χρέη της προς το λαό, τότε η κυβέρνηση των Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου δεν αναγνωρίζει τίποτα.

Σε αντίθεση με τα Μέγαρα, βλέπετε, ο λαός είναι «τσαμπατζής» και «κοπρίτης».

*

Περιττό, φυσικά, να σημειώσουμε ότι ενώ η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά γαλαντόμα έναντι του Μεγάρου - και συνακόλουθα έναντι του συγκροτήματος Λαμπράκη - δεν επιδεικνύει την ίδια θέρμη για τη στήριξη άλλων πολιτιστικών φορέων, όπως, π.χ., την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και Θεσσαλονίκης, τη Λυρική, την Ορχήστρα των Χρωμάτων, θέατρα όπως το Εθνικό και το ΚΘΒΕ, αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ.

*

Σε μια εποχή, λοιπόν, που πετσοκόβονται μισθοί, συντάξεις, κατεδαφίζονται ασφαλιστικά δικαιώματα, το Ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει την πληρωμή δανείου ενός ιδρύματος, το οποίο, έτσι κι αλλιώς, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα χρηματοδοτείται πλουσιοπάροχα από το ελληνικό κράτος.

Τι έχει να πει για όλα αυτά ο κ. Παπακωνσταντίνου;

Απολαύστε την απάντησή του στο σχετικό ερώτημα που του τέθηκε από τον «Ρ»:

*

«Οσον αφορά στο επιμέρους ζήτημα το οποίο θέσατε, για το δάνειο στο Μέγαρο Μουσικής, να θυμίσω ότι ανέκαθεν το Δημόσιο ήταν εγγυητής αυτού του δανείου. Το Μέγαρο Μουσικής - πρόσθεσε - είναι δημόσια περιουσία, είναι μέρος της Γενικής Κυβέρνησης, και αν δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος του, πέφτει πάνω στο Ελληνικό Δημόσιο».

*

Είδατε με τι θέρμη μοιράζουν λεφτά για το Μέγαρο αυτοί που κόβουν τα δώρα του Πάσχα και των Χριστουγέννων στους μισθωτούς;

Είδατε με τι «πατριωτικό» φρόνημα περιφρουρούν το Μέγαρο που συνιστά «δημόσια περιουσία» αυτοί που θέλουν να ξεπουλήσουν ολάκερη τη δημόσια περιουσία και ολάκερη τη χώρα έναντι 50 δισ. ευρώ;

Είδατε πόσο έτοιμοι είναι να αποδεχτούν ότι τα χρέη του Μεγάρου πέφτουν πάνω στο Δημόσιο αυτοί που ως Δημόσιο αφήνουν απλήρωτα τα χρέη (τους) στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΔ, στις αστικές συγκοινωνίες, στα νοσοκομεία;

Είδατε, τελικά, τι καταπληκτική και συγκινητική σύμπνοια και αλληλοβοήθεια επικρατεί μεταξύ Μεγάρων Μαξίμου και Μουσικής;

Ο Παπανδρέου πριν γίνει πρωθυπουργός δήλωνε ότι το ΔΝΤ σε όποια χώρα πηγαίνει της «κόβει το μέλλον», ότι την «καταδικάζει στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση», ότι δε θα προχωρούσε ποτέ σε διαπραγμάτευση για να έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα (Παπανδρέου, συνέντευξη στο «ΤVXS», 9/6/2009).

Μάλιστα, κατηγορούσε το ταμείο γιατί «το ΔΝΤ λέει πάγωμα μισθών. Εγώ λέω όχι, πρέπει να στηρίξουμε τα μεσαία, ιδιαίτερα τα χαμηλότερα στρώματα» (Παπανδρέου, 28/5/2009).

Αλλά και στην αρχή της πρωθυπουργικής του θητείας δήλωνε: «Πρώτα απ' όλα, δεν υπάρχει περίπτωση (...) να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (Παπανδρέου, 13/1/2010).

*

Ομως, ο ίδιος άνθρωπος μερικούς μήνες αργότερα άρχισε να παρουσιάζει το ΔΝΤ σαν... τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου!

Στο πλαίσιο ενός απίθανου ρεσιτάλ «συνέπειας», στις 11 Φλεβάρη του 2010, δήλωνε από τις Βρυξέλλες:

«Πρώτα απ' όλα, να ξέρετε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη από καιρό ζητήσει τη συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (...) Εμείς θα είμαστε πρόθυμοι και θα είναι και χρήσιμη αυτή η συνεργασία μας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (...). Πρώτα απ' όλα, όχι προ μηνός, αλλά προ διμήνου και εγώ ζήτησα προσωπικά από τον Ντομινίκ Στρος - Καν την αρωγή του (...) Είμαι σε άμεση επαφή με τον Ντομινίκ Στρος - Καν και, χωρίς αμφιβολία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως ξέρετε, έχει αντιμετωπίσει πολλαπλώς τέτοιου είδους κρίσεις, βέβαια εκτός Ευρωζώνης».

Λίγο αργότερα, σε συνεδρίαση του υπουργικού του συμβουλίου, τον Απρίλη του 2010, δήλωσε: «Η αλήθεια όμως είναι ότι, εκεί που δεν είχαμε τίποτα, τώρα (σ.σ.: με το ΔΝΤ) έχουμε ένα ασφαλές καταφύγιο»!

*

Ολα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι πριν την επισημοποίηση της υπαγωγής της Ελλάδας στον λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» υπήρξε μια πολύμηνη προεργασία ώστε να αρχίσει να «συνηθίζει» ο ελληνικός λαός στη σκέψη της απόβασης του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Οτι όλα ήταν προαποφασισμένα και ότι ο Παπανδρέου απλώς προσποιείτο.

Οτι το παραμύθι ήταν εξ αρχής φτηνό και ανάξιο.

Η δε φτηνή και ανάξια «προσποίηση» του κ. Παπανδρέου θυμίζει τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, του Kurt Vonnegut, ο οποίος επέμενε: «Είμαστε αυτό που προσποιούμαστε, γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε τι προσποιούμαστε».

«Ο δρόμος του πετρελαίου

είναι στρωμένος με αίμα».

(Αλέκα Παπαρήγα, 24/6/2010)