1963 Ξεσπά στην Κύπρο η κρίση που υποβόσκει από τις 30 Νοέμβρη, όταν ο Μακάριος διαβιβάζει στον αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Φαζίλ Κιουτσούκ, μνημόνιο με 13 σημεία, για την αναθεώρηση του συνταγματικού καθεστώτος. Ο Κιουτσούκ απαντά αρνητικά. Τα ξημερώματα της 21ης Δεκέμβρη του 1963 αρχίζουν επεισόδια στη Λευκωσία μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, τα οποία κορυφώνονται με εκατέρωθεν νεκρούς τη μέρα των Χριστουγέννων. Οι Τουρκοκύπριοι δημιουργούν «γραμμή άμυνας» γύρω από την παλιά πόλη και προσβάλλουν ελληνοκυπριακά βόρεια προάστια. Οι Ελληνοκύπριοι αντιπαρατίθενται ένοπλα με τους Τουρκοκύπριους, ενώ άλλοι, υπό τον (κατοπινό πραξικοπηματία) Ν. Σαμψών, επιτίθενται στην Ομορφίτσα. Κατά τις συγκρούσεις, διαπράττονται αγριότητες και από τις δυο πλευρές. Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, τουρκικά πολεμικά σκάφη εμφανίζονται προ της Κύπρου και βρετανικά τεθωρακισμένα παρεμβαίνουν μεταξύ των αντιμαχομένων στη Λευκωσία. Η απειλή τουρκικής εισβολής αίρεται, έπειτα από παρέμβαση των ΗΠΑ, της Σ. Ενωσης και της Βρετανίας. Στις 29 Δεκέμβρη, υπογράφεται συμφωνία κατάπαυσης των εχθροπραξιών και η Λευκωσία χωρίζεται σε ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή από την «πράσινη γραμμή»...

Εν μέσω «μηχανισμών βοήθειας», «ευρωομολόγων» και νέων «εθνικών επιτυχιών», όπως στην προχτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, ας δούμε μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων ΕΕ - Ελλάδας: Τα περίφημα «πακέτα». Πρόκειται για τα ΜΟΠ της περιόδου 1986-93, ύψους 471 εκατ. ευρώ, για το Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99, ύψους 12,3 δισ. ευρώ, για το Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006, ύψους 26,1 δισ. ευρώ. Εδώ τώρα έρχονται να «προστεθούν» και τα 26,2 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ της τρέχουσας περιόδου 2007-2013.

Το άθροισμά τους είναι περίπου 65 δισ. ευρώ.

Αν ακολουθήσουμε τη «χυδαία» λογιστική προσέγγιση των φίλων της ΕΕ, όταν μιλούν για τα «λεφτά που παίρνουν οι Ελληνες από τις Βρυξέλλες», τότε προκύπτει το εξής:

*

Από το 1980 μέχρι το 2013, το ποσό από τον παραπάνω «πακτωλό» που αναλογεί σε καθέναν από τα 10 εκατομμύρια Ελληνες δεν ξεπερνά τα 6.500 ευρώ. Τουτέστιν:

Σε μια περίοδο 33 ετών από την ένταξη στην ΕΕ, οι Ελληνες εργαζόμενοι (υποτίθεται ότι) «εισέπρατταν» κατά κεφαλήν από τα «πακέτα» περίπου 196 ευρώ το χρόνο. Ητοι 0,54 λεπτά του ευρώ την ημέρα!

Περί αυτής της ευρωενωσιακής «βοήθειας» πρόκειται...

***

Αλλά το κύριο δε βρίσκεται καν στην προπαγανδιστική απάτη που θέλει τον ελληνικό λαό να «χρηματοδοτείται» και να ζει από τα «πακέτα» της ΕΕ.

Το κύριο βρίσκεται στη λεηλασία που κρύβεται πίσω από αυτήν τη γελοία προπαγάνδα.

*

Απόδειξη:

Το ποσό των μέχρι τώρα «πακέτων» (ήταν περί τα 42 δισ. ευρώ μέχρι το 2007 στα οποία προστίθεται και το 1 δισ. ευρώ από την απορρόφηση του ΕΣΠΑ μέχρι τα τέλη του 2009 - στοιχεία υπουργείου Οικονομικών, «Ελευθεροτυπία» 15/6/2010). Συνολικά δηλαδή για την περίοδο 1981-2009, το ποσό δεν ξεπερνά τα 43 δισ. ευρώ.

Το ποσό αυτό, για να έχουμε μια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των «οφελειών - κόστους» όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί με ένα και μόνο στοιχείο:

Με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009.

Αν, λοιπόν, δει κανείς συγκεντρωτικά τα στοιχεία για το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την ΕΕ (πηγή: Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας), προκύπτει ότι:

Αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ανήλθαν στα 379,2 δισ. ευρώ. Οι εξαγωγές της στα 125,4 δισ. ευρώ. Ετσι το αθροιστικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ μέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δισ. ευρώ!

Δηλαδή: Τους δώσαμε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) και πήραμε 43 (από τα «πακέτα»)...

Δηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «μας δίνουν», τους το πληρώνουμε ...έξι!

*

Με άλλα λόγια:

Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες μας «δίνουν» μέσω των «πακέτων» (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ.), ο ελληνικός λαός τους πληρώνει ...έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ. Το κόστος δηλαδή που πληρώνει η Ελλάδα ως συνέπεια της ανισομετρίας εντός της ΕΕ είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τα «οφέλη» λόγω της ένταξης και παραμονής της στη λυκοσυμμαχία.

*

Φυσικά αυτό το τεράστιο κόστος της συμμετοχής της Ελλάδας στο κλαμπ των τάχα «ισότιμων εταίρων» δεν το πληρώνουν όλοι. Αυτός που πληρώνει είναι ο λαός. Γιατί (όντως) υπάρχουν και εκείνοι που εισπράττουν και κερδίζουν. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες, τους οποίους αφορούν - στην πραγματικότητα - τα «πακέτα».

Πρόκειται για τους βιομήχανους, τους εργολάβους και τους «αετονύχηδες» του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι:

Πάνω από το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε προγράμματα για δρόμους και συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των εργολάβων ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυμα προγράμματα ...«κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήμα στους βιομήχανους για τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους».

«Υπάρχει ο "κακός" καπιταλισμός, είναι ο καπιταλισμός εκτός της ΕΕ. Αλλά υπάρχει και ο "καλός" καπιταλισμός, είναι ο καπιταλισμός εντός της ΕΕ».

Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδοθεί το ιδεοληπτικό «σύννεφο» όσον αφορά τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, που μέσα από διάφορα σχήματα (σ.σ.: «το κόστος της παραμονής μικρότερο από το κόστος της αποχώρησης», «καλύτερα μέσα παρά έξω» κλπ.) που προώθησε και μέσω της πολιτικής της πυγμής επέβαλε η άρχουσα τάξη για περίπου τρεις δεκαετίες στη χώρα.

Σήμερα, όμως, που το μοντέλο της ΕΕ ξεθωριάζει στα μάτια και στη συνείδηση όλο και περισσότερων Ελλήνων, ορισμένοι υπηρετούν το ίδιο σχήμα φροντίζοντας να το... αναποδογυρίζουν:

«Υπάρχει ο "κακός" καπιταλισμός, ο καπιταλισμός εντός της ΕΕ. Αλλά - λένε - υπάρχει και ο "καλός" καπιταλισμός, ο καπιταλισμός εκτός της ΕΕ»!

*

Και στις δυο εκδοχές - όψεις του ίδιου νομίσματος της καπιταλιστικής ομηρίας του τόπου, βασικοί συμπαραστάτες της πλουτοκρατίας στη διαμόρφωση αυταπατών και ψευδαισθήσεων στο λαό είναι

φορείς, κόμματα, ομάδες και άτομα εγνωσμένης πείρας στη μετάγγιση του οπορτουνισμού στο λαϊκό κίνημα.

Στους παραπάνω που εμφανίζονται σαν να «είδαν το φως τους» και ποζάρουν με την αυταρέσκεια του όψιμου πολέμιου (!) της ΕΕ συνωθούνται αρκετοί μάλιστα εξ' αυτών που, από ηγετικές θέσεις,

τριάντα ολόκληρα χρόνια είναι φορείς του αξιώματος περί της «ΕΕ των λαών», θυμιατίζουν την «ΕΕ - αντίπαλο δέος των ΗΠΑ», που δεν υπάρχει ευρωενωσιακό πανηγύρι - από τη συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι την ΟΝΕ και το ευρώ - στο οποίο να μην παίρνουν μέρος «πρωτοπανηγυριώτη» και που μονίμως διακινούν τις γνωστές «ατάκες» για το «δογματικό» ΚΚΕ, το οποίο, κατά τις ευγενικές τους διατυπώσεις, είναι «αυτιστικά κολλημένο» στη θέση του για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ...

***

Το ΚΚΕ κινείται σταθερά στον αντίποδα του καιροσκοπισμού. Το «όπου φυσάει ο άνεμος» πολλές φορές διεκδίκησε «αντισυστημικό» προσωπείο, αλλά πάντα οι μάσκες πέφτουν.

*

Το ΚΚΕ, όπως αρνιόταν την είσοδο και την υπαγωγή της Ελλάδας (όπως και κάθε άλλης χώρας) στην ΕΕ όχι από τη σκοπιά εκείνων των μερίδων της άρχουσας τάξης που έχασαν από αυτή την εξέλιξη, αλλά από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων,

έτσι και σήμερα και πάντα μιλά και παλεύει για την αποδέσμευση από την ΕΕ από τη σκοπιά του λαού και όχι από την πλευρά εκείνων των τμημάτων της ολιγαρχίας που θα ήθελαν ενδεχομένως την απεμπλοκή τους από τον αρνητικό για αυτές συσχετισμό στο εσωτερικό της ΕΕ, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.

*

Με άλλα λόγια:

Η λυδία λίθος που αποκαλύπτει ότι η επίκληση των συμφερόντων του λαού, όσον αφορά την αποδέσμευση από την ΕΕ, δεν γίνεται προσχηματικά, με στόχο μια «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού (που θα συνεχίσει φυσικά να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει στην εκτός ΕΕ Τουρκία ή στην εκτός ΕΕ Νορβηγία),

είναι η απάντηση στο ερώτημα:

*

Πάλη για την αντικαπιταλιστική προοπτική της Ελλάδας ή προώθηση μιας νέας αστικής αναδιάταξης έναντι μιας μόνο μορφής και συγκεκριμένα της (πάλαι ποτέ) ευρωενωσιακής «καπιταλιστικής ολοκλήρωσης»;

Ρήξη με την ΕΕ με τους όρους του λαού, δηλαδή με λαϊκή εξουσία ή ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, δηλαδή «ρήξη» με όρους διευκόλυνσης της αστικής εξουσίας;

*

Στην πρώτη περίπτωση, ο αγώνας για την αποδέσμευση είναι επίκαιρος όσο ποτέ, γιατί αποτελεί κομμάτι του αγώνα για την επίλυση της βασικής αντίθεσης της εποχής μας που περικλείεται στο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

Στη δεύτερη περίπτωση τα περί «αποδέσμευσης» από την ΕΕ υπηρετούν τη «φιλολαϊκή» προοπτική, όσο ακριβώς τα υπηρέτησε και το αντίστοιχο της αποχώρησης του «εθνάρχη» Καραμανλή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...

Χριστούγεννα, ο Ηρώδης

«εργάζεται»...