1827 Η μεγάλη ναυμαχία στο Ναυαρίνο στέφεται με νίκη για τους συμμαχικούς στόλους Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας έναντι του ενωμένου τουρκοαιγυπτιακού στόλου, παρά τη συντριπτική υπεροχή του δεύτερου. Η νίκη στο Ναυαρίνο έδωσε ανάσα στην Ελληνική Επανάσταση, που αντιμετώπιζε το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής.

1944 Απελευθερώνεται το Βελιγράδι.

1947 Το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας εκδίδει διάταγμα για τη συγκρότηση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.

1971 Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στον Καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ, για την προώθηση της συνεργασίας με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το Νόμπελ Λογοτεχνίας απονέμεται στον Πάμπλο Νερούντα.

1976 Αιματηρές ταραχές στο νέγρικο γκέτο του Σοβέτο στο Γιοχάνεσμπουργκ και σε διάφορες άλλες πόλεις της Νότιας Αφρικής, κατά τη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων των μαύρων εναντίον του απαρτχάιντ. Γιγαντιαία κινητοποίηση της Αστυνομίας για να προληφθεί η γενίκευση της εξέγερσης.

1980 Το Υπουργικό Συμβούλιο, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Γ. Ράλλη, εγκρίνει ομόφωνα τη συμφωνία επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο τον Αύγουστο του 1974, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα για την προδοσία της Κύπρου, η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή είχε αποφασίσει την αποχώρηση της χώρας.

Ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία είναι ο πρόεδρος των Μαλδίβων που μαζί με τα μέλη της κυβέρνησής του πραγματοποίησαν την πρώτη στα χρονικά υποβρύχια συνεδρίαση Υπουργικού Συμβουλίου.

Η ιδέα είναι θαυμάσια. Φανταστείτε πόσο ισχυρό θα ήταν το μήνυμα, και πόσο ταιριαστό με εκείνο το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», αν βλέπαμε και τους δικούς μας, τον κ. Πάγκαλο, τον κ. Βενιζέλο και τους υπόλοιπους, σε μια ανάλογη υποβρύχια συνεδρίαση!

Προγραμματικές

δια...δηλώσεις!

Είναι γνωστό ότι από την 4η του Οκτώβρη ένας νέος άνεμος, δροσερός και ελπιδοφόρος, φύσηξε στον τόπο. Το λένε και τα κανάλια. Η χώρα «γύρισε σελίδα». Τώρα πια - σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες - «όλα θα αλλάξουν». Ολα; Δηλαδή, δεν υπάρχουν και ορισμένα που θα πρέπει να παραμείνουν τα ίδια;

Για παράδειγμα: Το να λες ψέματα - μετά τις 4 του Οκτώβρη - θα επιτρέπεται; Το να προσποιείσαι, να κοροϊδεύεις, να εξαπατάς, να συκοφαντείς, θα επιτρέπονται; Ρητορικό το ερώτημα. Φυσικά και δεν επιτρέπονται. Οπως ήταν κακό να λες ψέματα πριν τις 4 Οκτώβρη, το ίδιο είναι (;) κακό να λες ψέματα και μετά. Πόσο, μάλλον, που το ψέμα όταν παίρνει διαστάσεις «αλήθειας» στο πλαίσιο της «έγκυρης» και «αντικειμενικής» πληροφόρησης του πολίτη (σ.σ.: «πρώτα ο πολίτης», που λέει και ο κ. Παπανδρέου...), τότε δεν έχουμε να κάνουμε «απλώς» με παραποίηση της πραγματικότητας. Εχουμε να κάνουμε με εκτόξευση φαιάς προπαγάνδας.

*

Μετά την αναγκαία εισαγωγή, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Διαβάζουμε στα χτεσινά «Νέα»:

«Παραλειπόμενο από τις συγκρούσεις έξω από το υπουργείο Εργασίας την περασμένη βδομάδα. Λοιπόν, παρά τα όσα ακούστηκαν σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ο Αντρέας Λοβέρδος - γράφουν τα «Νέα» - δεν παγιδεύτηκε στο γραφείο του. Αντιθέτως ο υπουργός βγήκε με τα πόδια από το υπουργείο του και πήγε στο αυτοκίνητό του που (...) τον περίμενε για να πάει στο Σύνταγμα για την εκλογή του προέδρου της Βουλής».

Α, ώστε έτσι έγιναν τα πράγματα. Τελικά, δηλαδή, ούτε «αιχμάλωτος» ήταν ο κ. Λοβέρδος, ούτε «όμηρος» των εργαζομένων.

Ενδιαφέρουσα η διευκρίνιση των «Νέων». Ευτυχώς, γιατί προς στιγμήν είχαμε μείνει με την εντύπωση των όσων είχε πει ο κ. Χρυσοχοΐδης και αναπαρήγαγαν τα ραδιοκάναλα. Οτι, δηλαδή, «υπήρξε μια προσπάθεια να εμποδιστεί ο υπουργός Εργασίας να πάει στη Βουλή να ψηφίσει για την ανάδειξη του προέδρου της Βουλής». Οπως και εκείνα τα υπόλοιπα περί «απειλής της ζωής και της περιουσίας των πολιτών», που, σύμφωνα με τον κ. Χρυσοχοΐδη, καθιστούν αναγκαία τη δράση των ΜΑΤ, όπως συνέβη έξω από το υπουργείο Εργασίας.

Να, όμως, που τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη. Αντιθέτως, εκείνο που συνέβη, ήταν ότι τα ΜΑΤ ξυλοκόπησαν εργάτες και ανέργους, που διεκδικούσαν τα αυτονόητα. Και τους ξυλοκόπησαν για έναν και μόνο λόγο: Επειδή διεκδικούσαν. Ούτε γιατί «παρενόχλησαν» τον υπουργό, ούτε γιατί απείλησαν τη ζωή και την περιουσία οποιουδήποτε.

*

Παρεμπιπτόντως: Ευκαιρία, μετά τον κ.Χρυσοχοίδη, να πληροφορηθούν τα πραγματικά περιστατικά και οι κ.κ. Κύρτσος και Μανδραβέλης. Βέβαια, πληροφορίες όπως αυτές για τα γεγονότα στο υπουργείο Εργασίας την περασμένη Πέμπτη, είναι εύκολα διασταυρώσιμες ακόμα και από δημοσιογραφικά αρχάριους. Συνεπώς δεν ήταν η γνώση της αλήθειας που τους έλειψε, ή αυτή που θα τους εμποδίσει να επαναλάβουν τα όσα εκτόξευσαν την ίδια μέρα στα κανάλια για να δικαιολογήσουν την επίθεση των ΜΑΤ (επίθεση που την παρουσίασαν περίπου επιβεβλημένη είτε λόγω της «στρατηγικής της σύγκρουσης» εκ μέρους του ΚΚΕ, είτε λόγω της τακτικής του ΚΚΕ να κάνει «εξαγωγή της κρίσης του» στην κοινωνία). Οχι. Αν υποστηρίζαμε ότι θα σταματήσουν τέτοιου είδους «αντικειμενικές αναλύσεις», περί «καλών ΜΑΤ» και «κακού ΚΚΕ», θα ήταν ψέμα. Και μεις ψέματα δε λέμε...

Η δευτερολογία του κ. Παπανδρέου στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης ήταν διπλά αποκαλυπτική.

Ο κ. Παπανδρέου, αφού ευχαρίστησε τη ΝΔ για την συναίνεση που του προσέφερε, αφού καλωσόρισε την «προγραμματική αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνοντας στον κ. Τσίπρα ανοιχτή πρόσκληση για «προγραμματικές συγκλίσεις», εστίασε στο ΚΚΕ.

«Το ΚΚΕ εξάγγειλε τόσες κινητοποιήσεις όσες δεν είχε εξαγγείλει όλα τα 5,5 χρόνια», ισχυρίστηκε ο κ. Παπανδρέου, σχολιάζοντας την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα.

Πρόκειται για αποστροφή, που, μέσα στην «ευφυία» της,

πρώτον: Αποδεικνύει ότι το «νέο ΠΑΣΟΚ» είναι τόσο διαφορετικού ήθους σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης όσο ήταν και το προηγούμενο. Σε βαθμό, μάλιστα, που από την πρώτη κιόλας παρουσία του ο πρωθυπουργός στη Βουλή, έφτασε να ανακυκλώνει τα περί «στήριξης του ΚΚΕ προς τη ΝΔ» (την οποία ο κ. Παπανδρέου ...ευχαρίστησε για τη συναίνεσή της)!

Δεύτερον: Αποκαλύπτει και μάλιστα διά στόματος Γ.Παπανδρέου ότι το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που δεν έτυχε των πρωθυπουργικών «γλυκόλογων», είναι το κόμμα που θεωρείται από το ΠΑΣΟΚ - και σωστά - ως ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος και η μοναδική αντιπολίτευση στην ουσία της πολιτικής του.

Την απάντηση στο ερώτημα δίνει η «Καθημερινή της Κυριακής» σε ομότιτλο ρεπορτάζ του ανταποκριτή της στη Νέα Υόρκη, από το οποίο και διαβάζουμε:

«Η άριστη συνεργασία των ΗΠΑ με τον Γιώργο Παπανδρέου κατά την πενταετία που ο τελευταίος ήταν υπουργός Εξωτερικών - σημειώνει η "Καθημερινή" - δημιουργεί στην Ουάσιγκτον την προσδοκία, αν όχι την πεποίθηση, ότι τα επόμενα χρόνια οι δύο χώρες θα συνεργαστούν αποτελεσματικά σε μια σειρά ζητημάτων κοινού ενδιαφέροντος»...

*

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον όσον αφορά στις σχέσεις του κ. Παπανδρέου με τις ΗΠΑ είναι κάτι που θα το δούμε (αν και δεν αγνοούμε ότι οι εκτιμήσεις της «Καθημερινής» σε τομείς όπως τα ελληνοαμερικανικά είναι συχνά ακριβείς...).

Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι ότι η εκτίμηση της εφημερίδας (πέραν των πληροφοριών που διαθέτει) εδράζεται βασικά στη διαπίστωση περί της «άριστης συνεργασίας» που είχαν οι ΗΠΑ με τον Γ. Παπανδρέου κατά την παραμονή του, το διάστημα 1999 - 2004, στο υπουργείο Εξωτερικών.

Η καταγραφή είναι εξόχως ενδιαφέρουσα καθώς εκείνη η περίοδος ήταν πράγματι εξαιρετικής σπουδαιότητας για μια σειρά λόγους. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια πενταετία κατά την οποία οι ΗΠΑ:

α) Διέλυσαν τη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία εγκαινιάζοντας το δόγμα των «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών».

β) Επέβαλαν την παγκόσμια «χούντα» της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας», επί Μπους, εισβάλλοντας στο Αφγανιστάν.

γ) Εγκαθίδρυσαν το νεοταξίτικο μοντέλο της «προληπτικής δράσης» και της «εξαγωγής δημοκρατίας» διά της εισβολής και της κατοχής του Ιράκ.

Σε όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, που σφραγίστηκε από την πολιτική των Αμπού Γκράιμπ και των Γκουαντάναμο, υπήρξε «άριστη συνεργασία των ΗΠΑ με τον Γιώργο Παπανδρέου».

Δεν το ισχυρίζεται κάποιο έντυπο διάτρητο από σταγονίδια κομμουνιστικής συνωμοσιολογίας. Η «Καθημερινή» το ισχυρίζεται...