1773 Οι άποικοι της Βοστόνης κάνουν ρεσάλτο σε τρία πλοία και ρίχνουν στη θάλασσα όλο το εγγλέζικο τσάι που προοριζόταν να δασμολογηθεί για λογαριασμό της Αγγλίας, πριν εισαχθεί στη νέα ήπειρο. Το επεισόδιο θεωρείται ως το προανάκρουσμα για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν για την ανεξαρτησία. Τρία χρόνια αργότερα, ένα συνέδριο θα κήρυττε την ανεξαρτησία και την έναρξη του αγώνα ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία.

1912 Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Λονδίνο με τη συμμετοχή και της Ελλάδας.

1920 Σεισμός 8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ χτυπά την επαρχία Γκάνσου της Κίνας και σκοτώνει 180.000 άτομα.

1964 Την αποπυρηνικοποίηση των Βαλκανίων προτείνει, με μήνυμά του προς τον Γ. Παπανδρέου, ο Σοβιετικός πρωθυπουργός Α. Κοσίγκιν.

1974 «Φεύγει» από τη ζωή ο ποιητής του λαού, Κώστας Βάρναλης.

1981 Σε κατάσταση ζωντανών - νεκρών είναι καθηλωμένοι 1.700 ασθενείς που νοσηλεύονται στο Ψυχιατρείο της Λέρου, καταγγέλλουν 316 επιστήμονες που συμμετέχουν στο Ελληνογαλλικό Συμπόσιο Κοινωνικής Ψυχιατρικής, το οποίο διεξάγεται στην Ελλάδα.

1995 Ο ισραηλινός στρατός αποχωρεί από τη Γαλιλαία, την τέταρτη από τις έξι περιοχές της Δυτικής Οχθης, όπου παραχωρείται αυτονομία στους Παλαιστινίους.

με όλα τα μέσα που διαθέτουν φρόντισαν, από το περασμένο Σάββατο της δολοφονίας του 15χρονου, να αφιερώσουν έναν ποταμό τηλεοπτικού χρόνου από τα κανάλια τους και σελίδες επί σελίδων από τα έντυπα Μέσα τους, για να προβάλουν τις κουκούλες, τους βανδαλισμούς, τους πυρπολημένους σκουπιδοτενεκέδες και τον «πόλεμο» μεταξύ «κλεφτών και αστυνόμων».

Ολες αυτές τις μέρες, που σφραγίστηκαν κυρίως από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων λαού και νεολαίας στους δρόμους της Αθήνας και όλων των πόλεων της χώρας, οι εικόνες από τη λαοθάλασσα «κόπηκαν», η κάθοδος του λαϊκού παράγοντα στους δρόμους απεκρύβη, «χάθηκε» μέσα από την ανακύκλωση του «μπάχαλου».

*

«Το παράσιτο ετοιμάζεται να θρέψει το φυτό που από τους χυμούς του τρέφεται», έγραφε ο Τολστόι.

Και το κράτος τους αποδείχτηκε έτοιμο: Το κράτος των παρασίτων που σφετερίζονται τον πλούτο που άλλοι δημιουργούν, το κράτος που πυροβολεί 15χρονους, έσπευσε μέσω των εργολάβων της «ενημέρωσης» να ποτίσει το «φυτό» της τρομοκράτησης του «νοικοκύρη» που θέλει την «ησυχία» του. Αντί να δείχνουν τα πρόσωπα των νέων που ξεχύθηκαν στους δρόμους, έδειχναν τις κουκούλες. Αντί να δείχνουν τα μάτια των χιλιάδων νέων που βγάζουν φωτιές ενάντια στην καταστολή και την αυθαιρεσία, έδειχναν τις φωτιές από τις μολότοφ.

Ευτυχώς, η προσπάθεια απέτυχε. Η επιδίωξη να ταυτιστεί ο αγώνας με το βανδαλισμό, το σχέδιο να συκοφαντηθεί η διαδήλωση σαν συνώνυμο του πλιάτσικου, η μεθόδευση να «κουκουλωθούν» τα αίτια του λαϊκού ξεσπάσματος μέσα από την υπερπροβολή του «κουκ(ου)λοθέατρου» μεταξύ ΜΑΤατζήδων και προβοκατόρων, έπεσαν στο κενό.

*

Τότε ακριβώς τέθηκε σε εφαρμογή - και συνεχίζεται ακόμα - η επόμενη φάση του σχεδίου: Ολοι αυτοί που ευθύνονται για την κοινωνική αγανάκτηση, όλοι αυτοί που προκάλεσαν την κοινωνική οργή, όλοι αυτοί που «έχουν το κρίμα στο λαιμό τους», άρχισαν με ύφος ...ουδέτερο, συγκαταβατικό, «υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων», να μας αναλύουν τα αίτια της έκρηξης!

Και πώς το κάνουν; Χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «Ολοι φταίμε», «είμαστε όλοι υπεύθυνοι», «εμείς τα προκαλέσαμε», «έχουμε όλοι ευθύνες», κι άλλα τέτοια ...αυτοκριτικά!

Λες, δηλαδή, και «όλοι μαζί» πυροβολήσαμε! Λες και «όλοι μαζί» προσανατολίζουμε την Αστυνομία να δέρνει εργάτες, αγρότες, φοιτητές, συνταξιούχους! Λες και «όλοι μαζί» τα παίρναμε από τη «Ζήμενς»! Λες και «όλοι μαζί» υπηρετούμε τη σαπίλα των Βατοπεδίων, των Χρηματιστηρίων, των ομολόγων, των «καρτέλ»! Λες και «όλοι μαζί» δίνουμε μόλις 3% του προϋπολογισμού στην Παιδεία! Λες και «όλοι μαζί» στέλνουμε τους νέους στην ανεργία, λες και «όλοι μαζί» κάναμε την πολιτική μέσο πλουτισμού! Λες και «όλοι μαζί» λέμε «ναι» στην ΕΕ των «ευρωτρομονόμων», στην ΕΕ των οδηγιών για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, στην ΕΕ των αποφάσεων για 65 ώρες δουλειά! Λες και «όλοι μαζί» δημιουργήσαμε 2,5 εκατομμύρια φτωχούς και λες και «όλοι μαζί» δώσαμε 28 δισ. στους τραπεζίτες!

*

Τα αίτια της οργής και της αγανάκτησης, που ήρθε αυτή η τρομερή σταγόνα από αίμα για να ξεχειλίσει το ποτήρι, είναι όπως ακριβώς περιγράφονται. Μόνο που όλα αυτά δεν «τα κάναμε εμείς». Τα έχουν κάνει «αυτοί»!

«Αυτοί» είναι οι πολιτικά υπεύθυνοι και της καταστολής. Γιατί η καταστολή που εκδηλώθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο το βράδυ της δολοφονίας του παιδιού δε θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν ήταν η αποτρόπαιη έκφραση - με τη μορφή του περιστρόφου - του περιεχομένου μιας απάνθρωπης πολιτικής.

Μια πολιτική, ένα κράτος, ένα σύστημα που θέλει τους ανθρώπους τις τρεις μέρες να δουλεύουν και τις άλλες τρεις να είναι άνεργοι, που θέλει τους νέους εφεδρικό στρατό ανεργίας και εξαρτήματα ανακυκλώσιμων ημιαναλφάβητων, που θέλει τον «απασχολήσιμο» να πληρώνει τις φούσκες των «γκόλντεν μπόις», αυτό το σύστημα έχει και την Αστυνομία που του αρμόζει.

Οποιος σκοτώνει τα όνειρα, όποιος σκοτώνει το μέλλον, όποιος σκοτώνει την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, δεν μπορεί παρά να είναι υπόλογος για τους μηχανισμούς που σκοτώνουν. Τέτοιους μηχανισμούς «κατασκευάζει».

*

Αυτό που από δω και πέρα προβάλλει αναγκαίο, είναι η αγανάκτηση και η οργή απέναντι στην κρατική καταστολή να μετασχηματιστούν σε μαζική πολιτική πράξη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Οι χιλιάδες που βρέθηκαν στους δρόμους δε θα δικαιωθούν με μια νέα ισορροπία στη ζυγαριά του αντιλαϊκού πολιτικού συστήματος. Δικαίωση της λαϊκής έκρηξης δεν είναι να έρθει στη θέση του Καραμανλή ο Παπανδρέου. Δεν είναι δικαίωση στη θέση εκείνου που δίνει 3% στην Παιδεία να έρθει εκείνος που δίνει 2,99%. Δεν είναι δικαίωση στη θέση του Παυλόπουλου να έρθει ο Πάγκαλος, ή στη θέση του Πολύδωρα να έρθει ο Χρυσοχοΐδης.

*

Αυτός ο πολιτικός αγώνας γίνεται απέναντι σε έναν οργανωμένο αντίπαλο, σε μια εξουσία κι ένα κράτος, που το κυρίαρχο δικομματικό του σύστημα αναζητά είτε τη μονοκομματική είτε τη «συναινετική» του αναπαραγωγή.

Αυτή η εξουσία, οι σημερινοί και οι επίδοξοι συν-διαχειριστές της, δεν έχει κανένα πρόβλημα, όταν βρίσκεται μπροστά σε λαϊκά ξεσπάσματα - και ειδικά μιλώντας στη νεολαία - να θωπεύει το «αυθόρμητο», το ανοργάνωτο, το αποσπασματικό ώστε να το καταστήσει επιρρεπές στη χειραγώγηση.

Η απάντηση στην επιχείρηση της χειραγώγησης είναι ο χειραφετημένος, δηλαδή ο οργανωμένος, ο σχεδιασμένος, ο περιφρουρημένος, με μια λέξη ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ πολιτικός αγώνας.

Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Με αυτή τη γλώσσα μιλά το ΚΚΕ στη νεολαία. Το ΚΚΕ καλεί τους γονείς να σταθούν στο πλευρό των παιδιών τους και ταυτόχρονα καλεί τους νέους να γεμίσουν με νεανική ορμή το ποτάμι του μαζικού εργατικού κινήματος.

Σε αυτή τη θέση του ΚΚΕ προς τη νεολαία, κάποιοι βλέπουν «κομματική φορμόλη». Είναι οι ίδιοι που τρέχουν στις συγκεντρώσεις του Παναγόπουλου και της ΔΑΚΕ, στις συγκεντρώσεις αυτών δηλαδή που έδωσαν ένα ευρώ αύξηση στους γονείς των νέων! Αντί λοιπόν άλλης απάντησης, υπενθυμίζουμε στους νέους:

«Να προφυλάσσονται από τους κάλπικους φίλους της νεολαίας που την αποτρέπουν από τη σοβαρή επαναστατική διαπαιδαγώγηση με μια κούφια επαναστατική είτε ιδεαλιστική φρασεολογία και με φιλισταϊκές κλάψες (...γιατί αυτοί οι κάλπικοι φίλοι στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν την έλλειψη αρχών και την επιπόλαια στάση απέναντι στην επαναστατική δουλειά)».

(Λένιν, Σχέδιο απόφασης για τη νεολαία στο δεύτερο τακτικό συνέδριο του ΣΔΕΚΡ που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1904).

Τελικά...

«παραπλανήθηκαν»!